Απορίες ημέρας

Ποιός είδε τον τρελλό και δεν τον φοβήθηκε. Όρμηξα λίγο μετά τις 12 στα γραφεία του ΟΤΕ έτοιμος να κάνω καταγγελία. Παρά το ότι κάθε φορά ειδοποιούμε το 121 για βλάβη στο τηλέφωνο, πάντα βρίσκουνε τον τρόπο τους και ξεγλυστράνε για να μην το φτιάξουνε.

Μπήκα στο γραφείο του τεχνικού υπεύθυνου. Δύο λεπτά αργότερα, είχε φύγει ο ίδιος να φτιάξει τη βλάβη, και κατάφερε να είναι στο σουβλατζίδικο πιο γρήγορα από ότι εμείς που πήγαμε με τη μηχανή (wtf?).

Δημόσιο ρε.

Αφού λοιπόν κεράσαμε τους ΟΤΕτζήδες που μας φτιάξανε τη γραμή στο άψε-σβήσε, χαζολογήσαμε για την εξαγορά της Γερμανός από την Cosmote και νιώσαμε καλά για τους εαυτούς μας που ξέρουμε what's shaking. Στη συνέχεια, με το αυτοκίνητο έφαγα ένα καθρέφτη (ευτυχώς δικό μου), έμαθα για ένα τροχαίο κάποιου που δεν ήξερα, γύρισα σπίτι και διάβασα στη Χιονάτη για κάποιο παιδί που λόγω άγχους έχασε τα λογικά του. Γενικά, όχι ιδιαίτερα καλές καταστάσεις.

Και σε συνδυασμό με τη χθεσινή έξοδο που με άφησε με μια γεύση sweet 'n' sour (όχι λόγω του τι έγινε αλλά λόγω όσων σκεφτόμουν μετά), θέλω να παραδεχτώ δημοσίως πως είμαι ευγνώμων για όλους αυτούς τους παράγοντες που συνομοτούν υπέρ μου και είμαι όπως είμαι. Ξέρουν αυτοί.

Όντας λοιπόν στο τριπάκι αυτό της εκτίμησης των μικρών καθημερινών πραγμάτων, αποφάσισα να ανοίξω ένα νέο μπουκάλι Johnnie Walker Green Label.

Κι ενώ στα κρασιά σκαμπάζω πέντε (και μόνο) πράγματα, στα ουΐσκια πάλι ούτε ένα (το αγαπημένο μου ουΐσκυ επί χρόνια ήταν το Southern Comfort το οποίο δεν είναι καν ουΐσκυ).

Άνοιξα λοιπόν το Πράσινο, έβαλα λίγο σε ένα βαρύ ποτήρι και πήρα στα χέρια μου το κουτί του. Έχει μια όμορφη ιριδίζουσα εκτύπωση και ένα όμορφο στόρυ που πουλάει. Και μπορεί να μην καταλαβαίνω πολλά, αλλά καταλαβαίνω πως σε κάποιους, τα 15 χρόνια στο βαρέλι και η εμφιάλωση με φελλό ίσως να λένε κάτι.

Όπως και το αν κάποια μέρα ο καθένας από εμάς δεν είναι καλά, σε έναν που δε μας ξέρει δε θα λέει τίποτα. Σε έναν που μας ξέρει όμως, μπορεί να λέει τα πάντα.

Και με αυτές τις σκέψεις, και 1002 άλλες, κατέβασα μια γουλιά.

Θυμήθηκα τον πατέρα μου που όταν ήμουν 12 μου έλεγε πως δεν πίνει Κόκα Κόλα γιατί δε του αρέσει η γεύση, και δεν τον πίστευα. Τον κοιτούσα να πίνει Remy Martin. Δοκίμασα κι εγώ και τό'φτυσα αηδιασμένος. Κάποια στιγμή θα σ' αρέσει το αλκοόλ, μου είπε.

Μετά μου ήρθε η μητέρα μου, που με είδε να κατεβάζω μια γουλιά Southern Comfort στην πιο δύσκολη ημέρα της ζωής μου. Θυμάμαι ακόμα τις τσιρίδες της. Φοβήθηκε να μη γίνω αλκοολικός. Δυο χρόνια μετά, ακόμα δεν έχω καμία εξάρτηση από τίποτα. (Thans Mom!)

Βλέποντας το Green να αφήνει ένα πολύ παχύρευστο δάκρυ στο ποτήρι μετά από κάθε γουλιά, το ξεχωρίζω από τα άλλα. Ξέρω πως είναι κάτι το μοναδικό. Δεν είναι λόγος για να του αφιερώσω περισσότερο από το χρόνο μου, αλλά ίσως είναι λόγος να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.

Και ίσως ακριβώς αυτό να πρέπει να κάνω και με τους ανθρώπους.