23.6.09

Πολυτέλειες

Όλα ξεκινάνε συνήθως με ένα ντριν. Κουδούνι ή τηλέφωνο.

«Ντριν» λοιπόν. Τηλέφωνο.

«Παρακαλώ;»
«Να σου κάνω μια ερώτηση;»
«Όχι.»
«Αφού πλέον έχουν 120 ευρώ, γιατί τις λένε συνοδούς πολυτελείας;»


Κλικ. Επιστροφή στη δουλειά.

19.6.09

Τηλεφώνημα του κώλου...

Ντριν.

Προλαβαίνω το κινητό πριν ξαναχτυπήσει γιατί εκείνη τη στιγμή το είχα πιάσει για να παίξω με το Google Maps.

Είναι ένας φίλος από αυτούς τους σειράς.

- Άσε μαλάκα, έχω να σου πω νέα, μου λέει με μισή ανάσα και τον ακούω με ηχώ.
- Πρώτα απ' όλα, του λέω, έχει υγρασία εκεί πού είσαι;

Κάνει Παύση. Σταματάω να ακούω διάφορους ήχους, που σημαίνει ότι μάλλον σταμάτησε ότι έκανε για να σκεφτεί αυτό που του λέω.

- Όχι... αλλά γιατί με ρωτάς;
- Φαντάστηκα ότι για να έχει ηχώ, ή στο πηγάδι θα είσαι ή στο μπάνιο. Υγρό στοιχείο και τα δύο, θα έλεγα.
- Όρεξη έχεις; Μόλις έμπαινα στο σπίτι και ήμουν στο διάδρομο.
- Και έχει υγρασία ο διάδρομος;
- Μόνο όταν τον σφουγαρίζουν.

Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο αγχωμένοι και χωμένοι στην ρουτινιάρικη καθημερινότητά τους που δε θέλουν να μου κάνουν τη χάρη να γελάσω μαζί τους. Αλλά πού θα μου πάει, θα τον πιάσω. Δε λέω τίποτα προς στιγμήν και τον αφήνω να συνεχίσει.

- Θα με σκάσεις ρε πούστη μου, για άλλο σε πήρα.
- Πες το.
- Κάτσε λίγο.

Εκεί ακούω την πόρτα του ψυγείου του να ανοίγει και κάτι να πέφτει. Εκείνος συνεχίζει ακάθεκτος.

- Α μια χαρά, θα πιώ fanta με sprite, ευκαιρία είναι.
- Γιατί είναι ευκαιρία; τον ρωτάω.
- Επειδή τελειώνουν και τα δύο.
- Και... γιατί είναι ευκαιρία; ξαναρωτάω.
- Για να τελειώσουν και να μην τα βλέπω.

Τώρα κάνω την παύση εγώ. Όχι επειδή σκέφτομαι, απλά θέλω να δημιουργήσω μια αγωνία. Περνάει 2-3 δευτερόλεπτα και πάνω που είναι έτοιμος να με ρωτήσει αν είμαι ακόμα στη γραμμή, ξαναρωτάω:

- Να σε ρωτήσω κάτι;

- Θα είναι μαλακία;
- Φυσικά, του λέω. Κάνεις το ίδιο με όλα τα προϊόντα;
- Ναι. Δε θέλω να πιάνουν χώρο.

Ξανά παύση.

- Δηλαδή το κάνεις και με το κωλόχαρτο; Κοιτάς και βλέπεις ότι τελειώνει οπότε λες ας πάω για χέσιμο τώρα να μην το βλέπω;