Πώς να μη σας ξανακαλέσουν σε οικογενειακές συνεστιάσεις

Είχα να δω τα ξαδέρφια μου ενάμισι χρόνο. Είμαι ιδίαιτερα δύσκολος σε ότι αφορά τις οικογενειακές συνεστιάσεις, αλλά ήθελα να κάνω τον καλό θείο στα ανήψια μου.

Η μητέρα της συζύγου του ξαδέρφου μου γέννησε 17 παιδιά.

Τα 8 τα έχασε γρήγορα, τα 9 ζούνε. Ένα εξ' αυτών, η μεγάλη κόρη, αποφάσισε να σταθεί στα τέρατα. Και τι πρότυπα δίνουν αυτά για τα παιδιά μας, και φτου φτου φτου ο Χάρρυ Πόττερ που διδάσκει μαγεία και νά τώρα ο Γιώργος έφερε στα παιδιά ένα πειρατικό πλοίο με νεκροκεφαλές στα πανιά.

Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω πως αυτά που έλεγε δε τα βρήκα τόσο ακραία. Φυσικά και υπάρχει συσχέτιση μεταξύ των ότι το παιδάκι που στα 5 του παίζει με νεκροκεφαλές, και στα 10 του ντύνεται διαβολάκι στις απόκριες, ίσως να μην τρομάξει από τα διαβολικά κοστούμια των Lordi στα 15 του, και να πάρει το κινητό και να ψηφίσει κιόλας.

Αλλά εκείνη ήθελε να δει τις θεολογικές προεκτάσεις του θέματος. Γιατί, στην τελική, σιγά μην πιστέψω κάποιον που φοράει μάσκα όταν μου λέει ότι δεν είναι σατανιστής. Τότε γιατί δε τη βγάζει, έτσι;

Και εκεί αρχίζει το πανηγύρι. Να αρχίσει να λέει πόσο μισεί τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και πόσο έπεσε στα μάτια της μία "καλόκαρδη κυρία" (δικά της λόγια) όταν της είπε πως είναι μάρτυρας του Ιεχωβά. Και κάπου εκεί πέταξε και το "δε μπορώ να φανταστώ να γνωρίσω κάποιον που δεν πιστεύει στο Θεό".

Τώρα ξέρεις, της κάνω.

- Τι εννοείς;
- Δεν πιστεύω στο Θεό.
- Μα πώς; Δε βαφτίστηκες;
- Ναι, αλλά όχι από επιλογή μου.
- Πως δηλαδή;
- Ήμουν μωρό, δε με ρωτήσανε, αλλά και να με ρωτούσανε δεν θα μπορούσα να κάνω μια ενημερωμένη επιλογή.
- Δηλαδή, αν ήταν στο χέρι σου, δε θα βαφτιζόσουν;
- Φυσικά όχι. Θεωρώ τέτοιες εκδηλώσεις σπατάλη χρόνου, χρημάτων και προσπάθειας.

Κάπου εκεί τα έχασε και προσπάθησε να ζητήσει βοήθεια από τις αδερφές της. Πετιέται άλλη αδερφή:

- Γιώργο, η βάπτιση δεν είναι σπατάλη. Είναι ένα μυστήριο! Δηλαδή εσύ δε θα βάφτιζες τα παιδιά σου, αν είχες;
- Αν δεν με απασχολούσε το κοινωνικό στίγμα από μια οπισθοδρομική κοινωνία όπως η ελληνική, οχι μόνο δε τα βάφτιζα, αλλά φυσικά και δε θα παντρευόμουν με θρησκευτικό γάμο για να τα κάνω.

Ξαναπετιέται η πρώτη αδελφή:
- Δηλαδή, δεν μας κάνεις πλάκα ότι δεν πιστεύεις;
- Γιατί να κάνω πλάκα; Δεν πιστεύω εις ένα Θεό, πατέρα παντοκράτορα, ποιητή ουρανού και γης, ορατών τε πάντων κι αοράτων.
- Αποκλείεται, αφού ξέρεις το Πιστεύω.
- Κι εσύ ξέρεις τους δώδεκα Θεούς του Ολύμπου, δε σημαίνει ότι τους πιστεύεις. Δηλαδή σου φαίνεται απίστευτο ότι δεν πιστεύω;
- Εγώ πιστεύω πως το λες από αντίδραση.
- Αντίδραση σε τι;
- Δεν ξέρω. Πώς γίνεται να μην πιστεύεις;
- Λέγεται κριτική σκέψη. Εσύ βλέπεις ένα δέντρο και το ερμηνεύεις ως παντοδυναμία του Θεού. Εγώ το ερμηνεύω ως ένα σπόρο που φύτρωσε και με τις κατάλληλες συνθήκες επιβίωσε.
- Ναι, αλλά δεν πιστεύεις στο Χριστό;
- Φυσικά και πιστεύω. Ως ιστορικό πρόσωπο όμως.
- Πριν έλεγες ότι δεν πιστεύεις και τώρα ότι πιστεύεις;
- Έλεγα ότι δεν πιστεύω τη θρησκευτική του ανωτερότητα. Το ότι υπήρξε, ότι ήταν καλός άνθρωπος, ότι συντάραξε και επηρρέασε έναν ολόκληρο κόσμο, φυσικά και το πιστεύω.
- Βλέπεις; Άρα είσαι Χριστιανός.
- Όχι δα. Δεν πιστεύω πως έκανε θαύματα, ότι αναστήθηκε και όλα αυτά.
- Μα αφού είπες ότι πιστεύεις στο Χριστό.
- Ως ιστορικό πρόσωπο, είπα.
- Το ίδιο είναι.
- Μα πως είναι το ίδιο; Εσύ πιστεύεις στο Βούδα;
- Όχι, αφού είμαι Χριστιανή!
- Ναι, αλλά πιστεύεις ότι υπήρξε στη γη, έτσι;
- Ε για να το λένε, φαντάζομαι ότι υπήρξε.
- Άρα κι εσύ πιστεύεις στο Βούδα;
- Όχι! Ποτέ!
- Έτσι κι εγώ δεν πιστεύω στο Θεό.
- Ενώ εσύ που πιστεύεις σε μία από τις 600 θρησκείες που υπάρχουν στον κόσμο, είσαι απόλυτα σίγουρα πως έχεις τη σωστή;
- Μα ο δικός μου Θεός έκανε θαύματα.
- Ενώ των αλλωνών τι έκανε δηλαδή;

Με όλους στο τραπέζι να με μισούν θανάσιμα, πετάγεται ο κύριος της κυρίας:
- Για να γίνει ένα θαύμα, είχε πει κάποιος, χρειάζεσαι 10 κουτές γυναίκες και έναν απατεώνα.

Τον πιάνω κι αυτόν:
- Πλέον και με 1000 έξυπνους άνδρες, δε χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω. Το Νοέμβριο έρχεται ο David Copperfield στην Ελλάδα. Αν εξαφανίσει την Ακρόπολη, θα πιστέψεις ότι είναι Θεός; Μόνο και μόνο επειδή αυτό δε μπορείς να το κάνεις εσύ; Ή μήπως αν περάσει μέσα από το (συμπαγέστατο) Σινικό Τοίχος, θα τον πιστέψεις για Θεό;
- ....
- Πόσο δύσκολο νομίζεις θα ήταν γι αυτόν να σε πείσει ότι είναι ο Θεός, αν ήθελε; Με την κατάλληλη προβολή, φυσικά, και με το κατάλληλο κοινό, σε τοποθεσίες που αυτός όμως θα επέλεγε.

Ξαναγυρνάω στην κυρία:
- Γιατί άραγε πλέον οι νέες θρησκείες κάνουν ένα μπαμ όπως έκανε ο Χριστιανισμός τον πρώτο αιώνα; Μήπως η πρόοδος των επιστημών μας έχει κάνει όλους να μην πιστεύουμε σε θαύματα, αφού τα μόνο θαύματα είναι αυτά που μπορούμε να κάνουμε με τα χεράκια μας; Στην τελική εσύ που πιστεύεις στο Θεό γιατί αν -χτύπα ξύλο (αν πιστεύεις στις παγανιστικές προλήψεις)- αρρωστήσει το παιδί σου θα το πας στο γιατρό και όχι στον παπά;

- Ναι, κι ο Λιακόπουλος που δεν ήταν θρήσκος και το παραδέχτηκε κι ο ίδιος, είπε την εξής ιστορία: Η γυναίκα του θα έκανε δίδυμα και το ένα ήταν 100 γραμμάρια μόνο. Και την πήγε σε ένα εκκλησάκι στην Κύπρο και την άλλη μέρα το παιδί ήταν στο κανονικό του βάρος, στο ένα κιλό. Αυτό δεν είναι θαύμα;

- Πρόσεχε τώρα τι μου λες για θαύμα:
1. Κάτι το οποίο λέει ότι συνέβη κάποιος ο οποίος έχει μόνο να κερδίσει από αυτή την ιστορία.
2. Κάτι για το οποίο δεν υπάρχουν μάρτυρες και ακόμα περισσότερο δεν υπάρχουν αποδείξεις.
3. Κάτι το οποίο ακόμα και να υπήρχαν κοντινοί φίλοι, δε θα ήξεραν τι πραγματικά συνέβη.
4. Κάτι το οποίο είναι καθαρά υπερβολή, αφού το έμβρυο δε μπορεί να πήρε ένα κιλό σε μια μέρα. Ούτε το να πήγε και να ήρθε από την Κύπρο ο Λιακό.

Αλλά εγώ σου λέω ότι όλα αυτά είναι αλήθεια. Όοοοολα αυτά. Τι σημαίνει; Πώς αν κάποια έχει πρόβλημα με το παιδί της και της πει κάποιος γιατρός πως το χάνει, ότι θα πάει σε αυτό το εκκλησάκι και δε θα χάσει το παιδί του; Αν ναι, τότε γιατί δε το κάνουν όλοι; Αν δεν είναι έτσι, τότε γιατί ο καλός Θεούλης επέλεξε να το κάνει αυτό στον Λιακόπουλο που δεν ήταν καν θρήσκος, αντί να το κάνει σε κάποιον που προσεύχεται, νηστεύει και εξομολογίεται;

Πάρτο αλλιώς. Πεθαίνει ένα παιδί σε ατύχημα και για να παρηγορήσουμε τους γονείς, λέμε πως το αγάπησε ο Θεός και το ήθελε κοντά του. Την άλλη μέρα, παθαίνεις εσύ ένα ατύχημα, σκοτώνονται 10 άτομα στο ίδιο τροχαίο κι εσύ ζεις. Εσύ τι είσαι; Άτυχος που ο Θεός δε θέλει να σε βλέπει;





Και κάπως έτσι, μάλλον θα ξαναδώ τα ανήψια μου όταν παντρευτούνε.

Με θρησκευτικό γάμο.