2.5.06

Απορίες ημέρας

Ο Blogger μαλακίζεται. Αργεί να φορτώσει και ήδη έχω ξεχάσει 3 φορές αυτά που ήθελα να γράψω.

Απορίες ημέρας λοιπόν. Κάτι σαν ένα Dear diary με αποσπάσματα από ότι θυμάμαι από τη μέρα μου. Και αν θυμηθώ κάτι που έγινε μια άλλη μέρα και όχι τη σημερινή, να με συμπαθάτε γιατί είμαι χοντρός καραφλός άσχημος γέρος και ξεχνάω.

Τις προάλλες έμαθα για (και σήμερα επιβεβαίωσα) την ύπαρξη ενός bar στο Amsterdam σε κεντρικότατο δρόμο όπου δίνεις 15 ευρώ για να παραγγείλεις το house special: Μια margarita την οποία γλύφεις από τα στήθη της σερβιτόρας. Νομίζω η τιμή είναι λογική. Για την σερβιτόρα δεν ξέρω.

Ήταν όμως ο λόγος να σκεφτώ να πάω στη Χερσόνησο το καλοκαίρι. Οι αγγλικές διακοπές μου αρέσουν πολύ. Όπως μάθει κανείς στη ζωή του. Παρεΐστικες διακοπές. Όχι για πολύ καιρό, απλά για να δεις κάτι καινούριο και να πεις ότι πας κάπου χωρίς να πακετάρεις πουκάμισο. Νομίζω 4 μέρες είναι αρκετές.

Το Σάββατο πήγα στο γάμο ενός συμφοιτητή μου με τον οποίο είχαμε να κάνουμε παρέα από το '96. Τον έβλεπα μια φορά το χρόνο και με κάλεσε στο γάμο. Έκανε το λάθος να με καλέσει και στο γλέντι. Οι Σαλονικιοί φίλοι της νύφης με προσκυνάγανε στην πίστα. Είσαι Θεός. Κάνε κι άλλα. Βγάλτα όλα. Makes me wonder. Γιατί να μην χορέψεις σαν να μη σε κοιτάει κανείς; Εγώ πέρασα γαμάτα. Ελπίζω να με δω στο γαμήλιο DVD.

Την Κυριακή Karaoke. Πάλι καλά που υπάρχουν και οι πρώην και σε βάζουν πρώτο τραπέζι πίστα. Δεν τραγούδησα γιατί όταν τραγουδάω περνάω καλά για ένα λεπτό και μετά ξενερώνω τα υπόλοιπα τρία. Δεν είναι άνθρωπος των στίχων. Μ' αρέσει η μελωδία, δεν ακούω τα λόγια.

Δευτέρα, άγριο ξενέρωμα. Μπορούμε να πάμε οπουδήποτε και πάμε Fridays και Village. Η μαλακία δικιά μου που δεν εξέφερα γνώμη και υπέρισχυσε το default. Πάλι καλά που μας σέρβιρε ένα κοριτσάκι που είχε πλάκα και ξεχαστήκαμε για πέντε λεπτά. Α! Πριν το ξεχάσω. Θέλω ένα μαγαζί να βγαίνω που έχει χαμηλά τη μουσική, να έχει ωραία ατμόσφαιρα και να μη γαμιέμαι για να βρω να παρκάρω. Μ' αρέσει να μιλάω, όχι να φωνάζω. Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις.

Βέβαια, τώρα τρέχω με το μαγαζί. Είναι δύσκολο να κάνεις ένα μαγαζί να γίνει αλυσίδα. Είναι 100 φορές πιο δύσκολο αν δεν είναι η full time δουλειά σου. Τα ξέραμε οι συνέταιροι πριν το κάνουμε, τώρα τα ζούμε. Αν δε με βλέπετε να blogάρω συχνά είναι γιατί μαθαίνω κάτι καινούριο. Δεν είμαι ιδιαίτερα σίγουρος πως με ενδιέφερε να αφιερώσω 3 ώρες από τη ζωή μου για να αποκτήσω την σούπερ τεχνική πληροφορία πώς μια πλαστική σακούλα τυπώνεται με νερομελάνι γιατί το συνηθισμένο μελάνι είναι τοξικό, αλλά όπως έχει πει κι η γιαγιά της Τσιτσίνας (© Χρύσα), ότι έχει κανείς καλό είναι (© Γιαγιά Τσιτσίνας).

Πρέπει να προσέχεις με αυτά τα copyright στο Διαδίκτυο γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιός θα βγάλει βιβλίο αύριο μεθαύριο. Δεν είμαστε να τρέχουμε και με δικαστήρια τώρα.

Μετά τη δουλειά και το τρέξιμο για τις πλαστικές σακούλες, έτρεξα να νοικιάσω το παλιό μου σπίτι σε κάποια. Εκατό τετραγωνικά σπίτι και το θέλει για την έγκυο κόρη της. Το σπίτι είναι στην ηλικία μου και της είπα ότι θα αλλάξω πατώματα και την κουζίνα πριν το πάρει. - Και τέντες; Δε θα βάλετε τέντες; - Ότι θέλετε θα βάλω, αλλά θα πρέπει να ενσωματώσω το κόστος στο ενοίκιο. - Τι δηλαδή; Θα αυξήσετε το ενοίκιο; Απαράδεκτο! ... Μετά απλά είδε το σπίτι σε 20 δευτερόλεπτα και έγινε καπνός.

Χμ... Συνδυάζοντας τις δύο τελευταίες παραγράφους βλέπω πως έχω μια απέραντη κατανόηση για τους πάντες και τα πάντα. Τους Πακιστανούς που μαζεύονται και παίζουν κρίκετ στον Ιππόδρομο από νοσταλγία, τους εραστές που πλακώθηκαν και κρατάνε μούτρα, τον μικρό που έγινε μεγάλος και άλλαξε, το φίλο που παντρεύτηκε και ζει μόνο για τη γυναίκα του, το gay χορευτή που αναζητά αναγνώριση, την μοναχική 40άρα που δηλώνει πως δε θα παντρευτεί ποτέ γιατί δε το έχει ανάγκη, τον Anonymous που σε σχολιάζει, τον πέφτουλα που σου στέλνει email, τον κάγκουρα με την αεροτομή και το διπλό μπουρί στο Hyundai, το γκομενάκι με το κόκκινο τσουλούφι, το πουτανάκι με τη σχολική τσάντα, τον ταξιτζή που σε κλέβει, τον εφοριακό που είναι υπεράνω και θα σε κάνει να πληρώσεις, τη στρατιωκίνα που δε βρίσκει άνδρα να παντρευτεί, το κινητό που ξεχνάει κλήσεις, τη γραβάτα που ότι κι αν κάνεις δεν καθαρίζει τελείως ο λεκές, το κούμπωμα του σκουλαρικιού που χάθηκε και δε θέλει να βρεθεί, το φάκελο που είναι πλήρης και θα ελεγχεί μετά από 3 μήνες, τη γαμημένη τελευταία σταγόνα που όσο κι αν την τινάξεις πάλι στο σώβρακο θα στάξει.

Έχουν πάψει να με ενοχλούν.

Κι αυτό είναι ενοχλητικό.

13 σχόλια:

Lili είπε...

Την Κυριακή Karaoke. Πάλι καλά που υπάρχουν και οι πρώην και σε βάζουν πρώτο τραπέζι πίστα.




Aφου σηκωθηκα μονη μου μετα την λιποθυμια, επιτελους καταλαβα γιατι αραιωσαμε, γιατι χαθηκαμε(σε ρωτησα αλλωστε τη Κυριακη)...
Ειμαι πρωην.(ειμαι πρωην??)
Επρεπε να μου το πεις οταν ημουν νυν βρε συ...
Θα σου χα κανει κατι κολπα..;)


Σ αγαπαω βρε, παντα θα εχεις θεση, εσυ και η παρεα σου στο τραπεζι μου..

Αντώνιος είπε...

σκέφτεσαι και αυτό είναι θετικό!

azrael είπε...

Με ενδιαφέρει να μάθω που είναι αυτό το παλιο-μπαρ για να καταγείλω επι τόπου την καπιταλιστική παρακμή!! Βόηθα George!!!

alombar42 είπε...

Μια margarita την οποία γλύφεις από τα στήθη της σερβιτόρας.

Βγάλανε και βυζιά με γεύση μαργαρίτα; Τι σου είναι η τεχνολογία!

An-Lu είπε...

το συμπέρασμα που βγάζω από τα λεγόμενά σου είναι: "τραβάτε με κι ας κλαίω"...σα να είσαι λιγουλάάάκι μαζόχα.
Όσο για το διαμέρισμα, ΠΡΩΤΑ αλλάζεις ό,τι πρέπει να αλλαχτεί (και τέντες βεβαίως!) και μετά βγαίνεις στη γύρα να το νοικιάσεις. Ειδάλλως, το νοικιάζεις όπως είναι. Κάποιος θα βρεθεί!

Ανώνυμος είπε...

Ο Ερατεινός στο Χαλάνδρι είναι πολύ ιδιαίτερο μαγαζί
Υπογραφή:η ποιήτρια!!

YO!Reeka's είπε...

ο ερατεινός στο χαλάνδρι είναι ωραίο μαγαζί, αλλά ζευγαρομάγαζο.
δύσκολα βρίσκεις πλέον καφέ που να μη στα «σπάνε» με την ένταση- αυτός ήταν και ο λόγος που έχω κόψει 90% των καφέ στα Εξάρχεια.
Στο θησείο μπορείς να μιλήσεις στις αλουστίνες, ίδιο στυλ με τον ερατεινό. Και στις μορφές καλά είναι, αλλά 90% γίνεται του κουτρούλη ο γάμος και πολύ βαβούρα.

Your Man είπε...

@Alombar: Τα μπέρδεψες. Είναι βυζιά με γεύση Μαργαρίτα. Μαργαρίτα λένε τη σερβιτόρα.

@AnLu: Εγώ τραβάτε με κι ας κλαίω; Τι'πες τώρα :)

@Ποιήτρια+Gelial: Ρε είστε σίγουροι πως αυτά δεν είναι παππουδομάγαζα; Εμένα μου αρέσει το Quills στο Χαλάνδρι που το έχουν και φίλοι μου, αλλά δεν είναι να τρέχω από τα νότια όποτε θέλω να αράξω.

Chrisa είπε...

Hi George!!
Λοιπον:
1ον) Και να μου πάρεις κείμενο δεν με πειράζει διότι αντίθετα το θεωρώ τιμή!!!
2ον) Πότε το είπα αυτό και δεν το θυμάμαι...
3ον) Λίγο αγχωμένο σε βρίσκω!!! relax my man!!!!

Your Man είπε...

Χρύσα μου, παρεξήγηση. Μετά από σένα και τη δική μας Χριστίνα, Τσιτσίνα τη λέμε. Εσύ έχεις το copyright για το όνομα Τσιτσίνα μόνο. Τα άλλα είναι της γιαγιάς της Χριστίνας μας.

Ανώνυμος είπε...

Δε θές Ερατεινό;Πήγαινε στο Σεβάχ στα Βριλήσσια.Απευθύνομαι κυρίως στο Gelial γιατί εσύ ως γνωστόν δεν είσαι της κουλτούρας!χα!

ποιήτρια

Ανώνυμος είπε...

&γω που έχω πάει στον Ερατεινό βράδυ έχω διαπιστώσει ζευγαροκατάσταση, αλλά παίζει φοβερές μουσικές, φθηνά ποτά, ό,τι πρέπει για καθημερινή έξοδο στο Χαλανδράκι.

Ανώνυμος είπε...

Where did you find it? Interesting read » » »