13.12.08

Καφιστική Διαμαρτυρία

Κόσμος συγκεντρώνεται στο Σύνταγμα.

Τα επεισόδια στους δρόμους υπάρχουν μόνο για όσους βρίσκονται στο κέντρο των εξελίξεων. Για τους άλλους, είναι απλά επεισόδια μια νέας σειράς στην τηλεόραση.

Νέας είπα; Συγγνώμη λάθος. Η σειρά είναι παλιά και προβάλλεται σε επανάληψη.

Οι διαδηλωτές αυτή τη φορά θα κάνουν καθιστική διαμαρτυρία για να μην υπάρξει σύγκρουση, ώστε να μην φοβάται κι άλλος κόσμος να έρθει σε επόμενες διαμαρτυρίες.

Όση ώρα γίνεται αυτό, χιλιαπλάσιος κόσμος θα κάνει καφιστική διαμαρτυρία καθώς θα σκέφτεται τα δικά του προβλήματα.

«Να του ζητήσω αύξηση; Να τον καλέσω στο πάρτυ; Θα πάμε στη συναυλία; Λες να έμεινα έγκυος; Θέλω τον Τάκη αλλά είμαι με τον Σάκη. Ο γείτονας δε μ’ αφήνει να κοιμηθώ. Πώς θα τον κάνω να με θέλει; Να πάρω υβριδικό τώρα ή να περιμένω; Αν δε διαβάζει το κωλόπαιδο, πώς θα τον κάνω γιατρό που θέλω;»

Κάτι το οποίο είναι τόσο σημαντικό όσο η απελευθέρωση μας από τη μοντέρνα μορφή σκλαβιάς (λέμε με χρήμα), ποτέ δεν είναι άμεσο πρόβλημα για τους περισσότερους ανθρώπους. Κι αυτή η έλλειψη συγχρονισμού είναι ο λόγος που δεν λύνεται το πρόβλημα.

Το να εξεγερθούν εκατό, χίλοι και δέκα χιλιάδες σημαίνει πως υπάρχουν άλλα 12 εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν. Δώδεκα εκατομμύρια μυαλά που αυτή τη στιγμή βασανίζονται από κάτι άλλο.

Ή να στο πω απλά για να το καταλάβεις:

Όταν σου πει το απέναντι γκομενάκι που το χαλβαδιάζεις εδώ και δύο χρόνια να πάτε για καφέ, δε το αφήνεις για να πετάξεις πέτρες στους Αστυνομικούς. Κάνεις κι εσύ την καφιστική σου διαμαρτυρία με το γκομενάκι αγκαλιά, όσο πιο μακριά μπορείς από το κέντρο, και αφήνεις τους αγωνιστές να κάθονται στο τσιμέντο.

Καθιστική διαμαρτυρία έχει στις 7 στο Σύνταγμα.

Καφιστική διαμαρτυρία όμως έχει κάθε ώρα. Παντού!

10.12.08

Ιστορία Φαντασίας "Αλέξανδρος"

Κυριακή, 30 Νοεμβρίου 2008

Αγαπητέ μου blog-ο-αναγνώστη,

Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου που μου έστειλες την ιστορίας φαντασίας "Αλέξανδρος", την οποία έγραψες.

Ο διαγωνισμός που είχα προκυρήξει αφορούσε καθαρά φανταστικά μυθιστορήματα αλλά λυπάμαι, δε μπορώ να δεχτώ και ιστορίες αρρωστημένης φαντασίας.

Ακόμα και οι πιο τραβηγμένες μυθοπλασίες έχουν σαν βάση τους κάποιες υπαρκτές και κοινά αποδεκτές αλήθειες πριν αρχίσει η πλοκή να υφαίνεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη.

Η δική σου ιστορία, φίλε μου, δεν έχει καμία τέτοια λογική βάση και καμία δόση αληθοφάνειας ώστε να μπορεί ο μέσος αναγνώστης να ταυτιστεί με κάποιο από τα πρόσωπα της ιστορίας.

Κατ' αρχάς, μιλάς για ένα 15χρονο παιδί, έναν Αλέξανδρο, ο οποίος πυροβολήθηκε από έναν αστυνομικό χωρίς λόγο και αιτία.

Δηλαδή από το ξεκίνημά σου χάνεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη παρουσιάζοντας κάποιον ανώνυμο αστυνομικό ο οποίος έπραξε ενάντια στο συμφέρον του κοινωνικού συνόλου αλλά και το δικό του.

Όπως καταλαβαίνεις, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Είναι γνωστό πως οι κακοί σε κάθε αφήγημα, μυθιστόρημα και ταινία πάντα δρουν προς το δικό τους συμφέρον και δεν είναι απλά κάποιοι θερμοκέφαλοι που κάποιος αναξιοκρατικός κρατικός μηχανισμός τους έκρινε ικανούς να μπορούν να φέρουν όπλο.

Λες μετά πως η Πολιτεία επιχείρησε να κουκουλώσει το θέμα λέγοντας πως η βολή του ανώνυμου θερμοκέφαλου αστυνομικού ήταν ευθεία και δεν ήρθε από εξοστρακισμό.

Κάτι τέτοιο θα ήταν προφανώς ανέφικτο ακόμα και για τις πιο ισχυρές Πολιτείες να το κουκουλώσουν αφού εμπλέκονται πάρα πολλές ανεξάρτητες υπηρεσίες, μεγάλο πλήθος κόσμου και αναρίθμητες μέθοδοι οι οποίες μπορούν να προδώσουν την πορεία μια σφαίρας (ιατροδικαστής, βαλλιστική έρευνα, ανάκριση μαρτύρων κλπ).

Στη συνέχεια όμως αυτό που έχεις κάνει στην ιστορία σου είναι πραγματικά ανήκουστο.

Γράφεις πως οι πολίτες μιας ολόκληρης χώρας οργανώθηκαν αυτοβούλως μεταδίδοντας το μήνυμα της διαμαρτυρίας τους στόμα με στόμα και βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν. Και σε αντίθεση με όποια άλλη πορεία έχει γνωρίσει η χώρα αυτή στο παρελθόν, η πορεία αυτή πήρε διαστάσεις μικρού εμφυλίου πολέμου, σπάζοντας βιτρίνες και βάζοντας φωτιά σε περιουσίες του ίδιου του λαού.

Και σε ερωτώ: Οι πολίτες αυτοί είναι οι ίδιοι που ανέχτηκαν τα μεγαλύτερα σκάνδαλα και κουκουλώματα ever; Είναι οι ίδιοι πολίτες που δεν ρίξανε την ίδια αυτή κυβέρνηση επί σκανδάλων (Βατοπεδίου και άλλων); Και τί έγινε; Πάθανε μια ξαφνική αλλαγή προσωπικότητας και τώρα εξεγερθήκανε ενώ πριν κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου;

Αυτά που λες, φίλε μου, απλά δεν γίνονται.

Δε μπορεί από τη μία να παρουσιάζεις την Αστυνομία ως μια ισχυρή και παντοδύναμη υπηρεσία της οποίας οι εκπρόσωποι (Ράμπο, όπως τους λες) να μπορούν να δολοφονήσουν εν ψυχρώ έναν πολίτη αλλά μετά να μη μπορούν να αποτρέψουν την καταστροφή καταστημάτων, γραφείων και αυτοκίνητων απλά συλλαμβάνοντας τα όποια ταραχοποιά στοιχεία.

Μα καλά, δεν καταλαβαίνεις πως δεν γίνεται οι ίδιοι οι δολοφόνοι μετά να δίστασαν απλά να συλλάβουν μερικούς που τόλμησαν να υψώσουν κεφάλι;

Επίσης αδυνατώ να καταλάβω πώς καταφέρνεις και δεν λογαριάζεις καθόλου το ρόλο της κυβέρνησης σε όλο το μαραθώνιο ξέφρενου γραπτού λόγου που μου έστειλες.

Θεωρείς πως μπορούν αυτές οι εξεγέρσεις να μαίνονται επί τριημέρου σε όλη την Ελλάδα και η κυβέρνηση να είναι άφαντη; Τα ΜΑΤ γιατί υπάρχουν; Για διακοσμητικούς λόγους;

Οποιοσδήποτε πρωθυπουργός οποιασδήποτε κυβέρνησης θα μπορούσε να καταλάβει το μέγεθος της καταστροφής και θα παραιτούνταν αμέσως, οδηγώντας το έθνος σε εκλογές.

Και έστω ότι δέχομαι, που δεν έχω κανένα λόγο να το κάνω, ότι ο πρωθυπουργός δεν είναι σοφός και ακόμα και ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται για το συμφέρον του λαού του ή την εικόνα της χώρας του στο εξωτερικό.

Θέλεις όμως να μου πεις πως κανένας από τους 151 βουλευτές αυτή της κυβέρνησης δεν είχε την αξιοπρέπεια να φύγει από το κόμμα του για να ρίξει την κυβέρνηση και να στεφθεί ο ίδιος εθνικός ήρωας;

Και τι είναι αυτοί οι υπαινιγμοί που αφήνεις λέγοντας πως η ίδια η Αστυνομία κρύβεται πίσω από κάποιες από τις καταστροφές προκειμένου να γυρίσει την κοινή γνώμη εναντίον του περιβάλλοντος του αθώου θύματός της; Γιατί η Αστυνομία να το κάνει αυτό και να αποξενώσει τόσο κόσμο; Δεν καταλαβαίνω πού το πας. Σε λίγο θα μου πεις ότι θα γλυτώσει και την ισόβια καταδίκη ο Ειδικός Φρουρός με αυτά τα μαγικά που περιγράφεις.

Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω πως η πιο μεγάλη απογοήτευση απ' όλες ήταν πως θεωρείς το λαό χαζό, κατευθυνόμενο και αποχαυνωμένο γράφοντας έναν ανήκουστο επίλογο.

Λες πως σε λιγότερο από 10 μέρες, οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν ξεσηκωθεί και διαμαρτύρονταν ολημερίς και ολονυχθίς ξαφνικά ξέχασαν όλα όσα συνέβησαν σαν να έχουν προσβληθεί όλοι από έναν ιό μαζικής αμνησίας, και απλά κάνανε Χριστούγεννα με την οικογένειά τους, σφίγγοντας κι άλλο το ζωνάρι εν όψει της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης.

Και το γελοιότερο όλων είναι πως λέτε πως όταν τελικά έγιναν εκλογές, τις κέρδισε εύκολα πάλι ένα πολιτικό κόμμα από το οποίο ο ίδιος ο κόσμος που το ψήφισε περιμένει τα ίδια και χειρότερα σκάνδαλα.

Λυπάμαι, αλλά δυστυχώς δε μπορώ να δεχθώ μια τέτοια ιστορία γιατί είναι αρρωστημένη και παράλογη.

Σήμερα, στο τέλος του 2008 δε μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε μια κοινωνία να μεταμορφωθεί έτσι όπως περιγράφεις ούτε στα επόμενα 1000 χρόνια.

Με εκτίμηση,

George Is Your Man

8.11.08

Ίσες υποχρεώσεις, ίδια δικαιώματα

Να και κάτι ενδιαφέρον.

Και λέγοντας ενδιαφέρον, εννοώ ότι οι περισσότεροι θα χάσετε τον ενδιαφέρον σας μετά από τις πρώτες 6 παραγράφους επειδή η ιστορία δεν έχει ούτε γυναίκες, ούτε καφρίλες.

Στη Φινλανδία, λέει, τα πρόστιμα για παραβάσεις του ΚΟΚ είναι ανάλογα με την οικονομική επιφάνεια του παραβάτη. Ακούγεται ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Αλλά πόσο δίκαιο είναι για όλους;

Ας πάρουμε ένα εύκολο και θεωρητικό παράδειγμα το οποίο τονίζει τις διαφορές εμφανέστατα.

Από τη μία έχουμε τον Mikko, γόνο πλούσιας οικογενείας με εργοστάσια στη Λαπωνία, που οδηγάει μια Bentley διετίας και οδηγεί τυπικά στον αυτοκινητόδρομο με ταχύτητα 150 km/h.

Και από την άλλη έχουμε τον Eric, ο οποίος εργάζεται με τον ελάχιστο μισθό σε ένα από τα εργοστάσια του Mikko (μην τον λυπάστε, οι μισθοί και η πρόνοια δε συγκρίνονται με την Ελλάδα), ο οποίος οδηγεί ένα σκουριασμένο Fiat 20ετίας και πηγαίνει με 130 km/h στον ίδιο αυτοκινητόδρομο.

Το εθνικό όριο ταχύτητας είναι 120 km/h και οι δύο οδηγοί οδηγούν με τις ίδιες συνθήκες καιρού. Ceteris paribus που λένε οι επιστήμονες.

Τώρα λοιπόν, το όριο ταχύτητας σε κάθε δρόμο υπάρχει για ένα και μόνο λόγο: την ασφάλεια. Η χαμηλή ταχύτητα δίνει την ευκαιρία στον οδηγό να επιβραδύνει για την αποφυγή ατυχήματος αλλά και για την ελαχιστοποίηση ζημιών και τραυματισμού σε περίπτωση ατυχήματος.

Φυσικά, ο λόγος που δεν θέλει το κράτος να γίνονται ατυχήματα είναι κυρίως για να μην βγαίνουν εκτός της παραγωγικής διαδικασίας όσοι εμπλέκονται ή σκοτώνονται σε αυτά. Αυτό σημαίνει για το κράτος οι τραυματισμένοι δεν προσφέρουν στην οικονομία αλλά και ότι κατά πάσα πιθανότητα αντλούν χρήματα από την κοινωνική τους ασφάλιση για περίθαλψη. Γι αυτό υπάρχουν τα πρόστιμα για να τιμωρούν όσοι δυνητικά πάνε να βλάψουν την οικονομία του κράτους άθελά τους.

Μέχρι εδώ καλά; Ωραία!

Ας πούμε λοιπόν τώρα κάτι το οποίο δε φαντάζει ιδιαίτερα τραβηγμένο. Η κοινή λογική λέει ότι η Bentley φρενάρει απείρως αποτελεσματικότερα και γρηγορότερα από το Fiat 20ετίας. Χωρίς τριξίματα, χωρίς κομμένα τιμόνια. Απλά φρενάρει.

Για να το βάλουμε με νούμερα λοιπόν, ας πούμε ότι η Bentley λοιπόν μπορεί να επιβραδύνει κατά 30km/h στο πρώτο δευτερόλεπτο, ενώ το Fiat επιβραδύνει κατά 10km/h στον ίδιο χρόνο.

Αυτό σημαίνει ότι και οι δύο οδηγοί μπορούν αν πατήσουν φρένο για ένα δευτερόλεπτο να επιβραδύνουν και οι δύο στα 120 km/h, ενώ μετά η Bentley θα σταματήσει πολύ πιο γρήγορα από το Fiat και σε πολύ μικρότερη απόσταση.

Φυσικά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες τους οποίους αξίζει να αναφέρουμε, όπως το ότι το Fiat χωρίς ABS μπορεί πολύ εύκολα να ξεφύγει από την πορεία του και να έχουμε παράπλευρες απώλειες.

Έρχεται λοιπόν ο νομοθέτης και λέει ότι ο Mikko με την Bentley πρέπει να πληρώσει πρόστιμο πολύ μεγαλύτερο από τον Eric γιατί οδηγούσε με ταχύτητα κατά πολύ ανώτερη από το όριο ταχύτητας αλλά και επειδή βγάζει περισσότερα λεφτά.

Στην πραγματικότητα όμως το αμάξι του Mikko είναι ασφαλέστερο και διαθέτει όχι μόνο καλύτερα φρένα αλλά και αρκετά συστήματα παθητικής ασφάλειας ώστε να αποτρέψει τον τραυματισμό του Mikko και των επιβατών του.

Πριν προλάβετε να κρίνετε τον Mikko σκεφτείτε πως επειδή πήγαινε με 150 δεν σημαίνει ότι ήταν αυτός που προκάλεσε το ατύχημα. Απλά αυτό δείχνει ότι έτσι θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα γιατί είμαστε πολλοί γρήγοροι στο να κρίνουμε καταστάσεις, όπως ας πούμε το κλασικό "τράκαρε γιατί έτρεχε", όταν τα περισσότερα τρακαρίσματα γίνονται με ταχύτητες πολύ κάτω 100 km/h.

Στην πραγματικότητα όμως ο Mikko είναι εκείνος που έχει λιγότερες πιθανότητες να προκαλέσει ατύχημα γιατί οδηγάει το αμάξι που σταματάει πιο εύκολα και έχει μεγαλύτερη παθητική ασφάλεια που σημαίνει μικρότερες πιθανότητες τραυματισμού.

Στην τελική, ο Mikko που έχει μικρότερη πιθανότητα να τραυματίσει αλλά και να τραυματιστεί, πολύ πιθανόν να έχει ιδιωτική ασφάλεια άρα να μην χρειαστεί να αντλήσει λεφτά από την κοινωνική ασφάλισή του για την περίθαλψή του.

Και έρχεται λοιπόν το κράτος και λέει στο Mikko ότι αυτός πρέπει να πληρώσει δυσανάλογα μεγαλύτερο πρόστιμο από τον Eric, εξετάζοντας αποκλειστικά ένα δεδομένο: τι λέει η φορολογική του δήλωση.

Λυπάμαι, αλλά όσο και αντιλαϊκιστής κι αν ακουστώ, και όσο κι αν δεν ανήκω στη συνομοταξία όσων κάνουν κόντρες στο δρόμο, αυτό είναι απλά άδικο.

Και αν νομίζετε πως το παράδειγμα ήταν θεωρητικό, πείτε τον στον κύριο που πλήρωσε €170.000 επειδή "έτρεχε" με 80 km/h.

7.11.08

Ηθική και άλλα μοντέρνα αστικά αστεία

Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω τον κόσμο.

Συμμετείχα (παθητικά, πολύ παθητικά) σε μια συζήτηση γύρω από το αντικειμένο πως οι πολιτικοί δεν έχουν μυαλό, πως είναι κατά κύριο λόγο χαζοί και κουτοπόνηροι. Και αυτό το συνόδευαν με κουτσομπολιό για τον κάθε πολιτικό. Ό,τι έχει ακούσει ο καθένας για τον οποιονδήποτε που έχει πολιτευτεί χωρίς να τον ενδιαφέρει να το διασταυρώσει, να το εξετάσει, να δει αν βγάζει νόημα αυτό που λέει.

Sorry (κι αυτό το λέω για να συνδέσω τις δυο προτάσεις, όχι επειδή λυπάμαι), αλλά το τι δείχνει αυτό θα σας το πω στα αμερικάνικα γιατί το ελλήνικος δεν έχει τόσο ωραίες εκφράσεις: mob mentality.

Γιατί δε μπορείς να καταλάβεις ότι το να θεωρείς τον άλλο για μαλάκα που γαμήθηκε να φτάσει κάπου χρησιμοποιώντας το ίδιο το σύστημα που έχεις κι εσύ απέναντί σου, δείχνει απλά ότι θα ήθελες πολύ να ήσουν στη θέση του, να κάνεις τη δουλειά του, να βγάζεις τα λεφτά του και να έχεις την εξουσία του και να θεωρείς από virtual βάθρο ηθικότητας και διαφάνειας που έχεις στήσει για τον εαυτό σου ότι εσύ θα ήσουν καλύτερος και λιγότερο διεφθαρμένος.

Παπάρια μάντολες, αγαπητέ φίλε.

Γιατί αν πραγματικά ήσουν καλύτερος και λιγότερο διεφθαρμένος και ό,τι άλλο πιστεύεις ότι είσαι, τότε δε θα κοιτούσες να κάνεις καμιά δεύτερη δουλειά χωρίς τιμολόγιο για χαρτζηλίκι, δε θα κοιτούσες να μην έχεις ασφάλεια για να τα πάρεις από τον ΟΑΕΔ, δε θα κοιτούσες να κλέψεις τον περιπτερά, δε θα κοιτούσες να βρεις την ταινία σου στο Internet και δε θα έπλενες το αμάξι σου με το κοινόχρηστο νερό της πολυκατοικίας.

Γιατί φιλαράκι σου έχω νέα: Κι εσύ κλέβεις στο μέγεθος που μπορείς.

Το ίδιο κάνει και ο δήμαρχος που θα ξαναφτιάξει όλες τις πλατείες ανά τετραετία για τη μίζα του κατασκευαστή, ο γιατρός που θα πάρει το φακελάκι για να ασχοληθεί πέντε λεπτά παραπάνω με την περίπτωσή σου, ο υπουργός που θα υπογράψει για αγορά νέων whatever παρόλο που και τα παλιά μια χαρά κάνανε τη δουλειά τους, το ίδιο θα κάνει ακόμα και ο πρωθυπουργός που θα κοιτάξει να είναι στο απυρόβλητο όση ώρα κυβερνάει και οι λογαριασμοί του στην Ελβετία, στο Dubai και στα Cayman γεμίζουν.

Κι αν δε σου αρέσει το σύστημα, αν έχεις κάποιο θέμα, αν εσύ είσαι ο αναμάρτητος και δεν είσαι απλά ο μέσος πολίτης, τότε φιλαράκι να πας στις ΗΠΑ και να ψηφίσεις Obama.

Γιατί δεν ξέρω αν τώρα που βγήκε θα αλλάξει κάτι όπως έλεγε ότι θα κάνει, αλλά ξέρω ότι όταν η κυβέρνηση του είπε να του δώσει λεφτά για να τρέξει την καμπάνια του και να εκλεγεί πρόεδρος, εκείνος είπε "Όχι ευχαριστώ, εγώ θα μαζέψω λεφτά από τον κόσμο."

Κι αυτά όταν ακόμα ήταν απλά μια κουκίδα στον πολιτικο χάρτη της Αμερικής, πριν από 20 μήνες.

12.5.08

Γαμημένα ραδιοκύματα

Οδυνηρά τηλεφωνήματα στις 11 το βράδυ από άτομα που έχεις να τους μιλήσεις καιρό:

- Ρε συ Γιώργο, να σε ρωτήσω κάτι; Φυσικός δεν είπαμε ότι ήθελες να γίνεις;

- Αστροφυσικός συγκεκριμένα, αλλά στην τρίτη λυκείου την είδα λίγο αλλιώς και τελικά είπα να πάω στην Αγγλία, αλλά τέλος πάντων για να σου λύσω την απορία και να μου λύσεις κι εμένα την απορία ως προς την φύση της ερώτησής σου μετά από 2 μήνες που έχουμε να μιλήσουμε ας πούμε ότι ήθελα να γίνω Φυσικός.

- Δηλαδή ήσουν καλός στη Φυσική;

- Έμφαση στο ήμουν.

- Χμ, και να σου πω... Τι πρέπει να κάνω για να μην κάνει παράσιτα η τηλεόραση μου όταν χρησιμοποιώ διάφορες συσκευές στο σπίτι;

- Τί εννοείς διάφορες συσκευές; Το κινητό σου κάνει παράσιτα στην τηλεόραση;

- Εμ, όχι ακριβώς. Γενικά ρε παιδί μου… οι συσκευές.

- Περίμενε να γκουγκλάρω… κλικετυ-κλικ... Εσωτερική κεραία ε; Μμμ, χρειάζεσαι μια σωστή κεραία και να βάλεις αντιπαρασιτικά φίλτρα στις συσκευές που δημιουργούν προβλήματα. Έχει εδώ κάτι φίλτρα με $7,99.

- Και πώς στο διάολο θα βάλω αντιπαρασιτικά φίλτρα στο δονητή μου ρε Γιώργο;

5.5.08

Σαββατοκύριακο

Στο τηλέφωνο με τη Γιώτα:

- Σου κράτησε μούτρα που πήγες στο πάρτυ μόνη σου;
- Όχι παιδί μου, δεν είπε τίποτα σου λέω.
- Ρε συ, είσαι σίγουρη; Τον είχα για πιο Τσαρλς Μπρόνσον τύπο.
- Όχι παιδί μου, τοέχω του χεριού μου πλέον σου λέω. Του είπα μάλιστα ότι πάω για καφέ παραλία τώρα και μου είπε ότι θα τα πούμε μετά.

Για κάποιο λόγο δεν εμπιστεύομαι πάντα το ένστικτο της Γιώτας σε ότι αφορά τις κοινωνικές επαφές. Δε θα είναι η πρώτη φορά που δεν κατάλαβε κάτι που έγινε, αλλά δε θα λύσω εγώ όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας.


Λίγες ώρες μετά, μπαίνω στο facebook και βλέπω το news feed:
Η Γιώτα δεν είναι πλέον σε σχέση με το Μίλτο.
Πατάω στο προφίλ του Μίλτου και βλέπω ότι πλέον δηλώνει single.

Να την πάρω να της πω ότι τελικά ο Μιλτάκος μάλλον το είπε αυτό το "τα λεμέ αργότερα" με ποιητική αδεία;

Ή να την αφήσω να πάει στο γραφείο, να φτιάξει καφέ με την ησυχία της, να μπει στο news feed του facebook για να πληροφορηθεί πως είναι single;

Δε βαριέσαι, ας περάσει καλά την Κυριακή της η κοπέλα.

2.5.08

Γυναικεία αντικειμενικότητα

Έρχεται μήνυμα τσαταριστό:


- Για ποιά Ολυμπία λες; Τι έκανες εκεί; Έβαζες φωτιές;
- Όχι αυτή την Ολυμπία βλαμμένο. Για τη Χοψωνίδου λέω!
- Ποιά είναι αυτή πάλι;
- Να χαρώ εγώ τη socialite wanna be που δεν ξέρει τη Χοψωνίδου και την ξέρω εγώ!


Παύση.


Προφανώς πήγε στο Google για να καλύψει τη βασική έλλειψη γνώσης. Κάθομαι και παίζω με τις τάπες των βαρελιών μέχρι να γκουγκλάρει και σίγουρα δεν έχει και Google Toolbar, μη γαμήσω. Ποιός στην εποχή μας δεν έχει google toolbar; Γυναίκες και τεχνολογία... Πφφφφ....


- Τη βρήκες ή ακόμα;
- Ναι, αυτή κοιτάω τώρα. Έλα μωρέ, εντάξει, πώς κάνεις έτσι; Είναι λίγο... μμμμγγρουμφ!
- Τι λίγο;
- Λίγο κάπως μωρέ.
- Τι λες παιδί μου; Πες μας τώρα ότι είναι και μπάζο!
- Ε κοίτα, όσο νά’ναι, εμένα για γύφτισσα μου κάνει.
- Μάλιστα.
- Ε τι μάλιστα; Έτσι δεν είναι;
- Ότι πεις.
- Παιδί μου αφού έτσι είναι φαίνεται καθαρά!
- Να σου πω... Μπες εδώ (δίνω διεύθυνση)
- Ναι...
- Ε, σου μοιάζει αυτό για γύφτισσα;

[Message not delivered. User is Offline]

16.4.08

Στερνή μου γνώση...

«Πας καλά μωρέ; Είναι λόγος αυτός για να χαπακωθείς; Βάλε ένα ταμπόν και κάντο απ’ τον κώλο!»

Τάδε έφη έμπειρη 60άρα συμβουλεύοντας την (πνευματική) κόρη της για την αντιμετώπιση της περιόδου κατά τη διάρκεια εκδρομής.

14.4.08

Ταβερνάκι για διακριτικούς gay

Όπως πιθανόν να έχετε παρατηρήσει κάποιοι, δεν έχω το συνήθειο να ποστάρω μη αυθεντικό περιεχόμενο, ή κάτι που μπορεί να κυκλοφορήσει μαζικά με email και πόσο μάλλον αν πρόκειται για διαφήμιση.

Μερικές φορές, ο πειρασμός όμως είναι απλά πολύ μεγάλος και έχοντας κατά νου το συμφέρον της gay κοινότητας για γνωριμίες, αλλά και το ενδιαφέρον της για νέα μαγαζιά, δε μπορώ παρά να παρουσιάσω αυτό που έπεσε στα χέρια μου.

2.4.08

Exploding Head Syndrome

Κοιμάμαι αγκαλιά με το κοριτσάκι. Αν και δεν γνωριζόμαστε πολύ καταφέρνω να κοιμάμαι μια χαρά μαζί της. Μέχρι χτες.

Χωρίς να το καταλάβει, της κλέβω σιγά-σιγά το πάπλωμα όπως συνηθίζω να κάνω στον ύπνο μου.

Ξαφνικά, εκεί που κοιμάται δίπλα μου βγάζει την πιο απόκοσμη κραυγή και τινάζεται όρθια.

Μας πιάσανε! Πετιέμαι από το κρεβάτι, χάνω την ισορροπία μου και πέφτω στο πάτωμα από το ξάφνιασμα. Ευτυχώς το πάπλωμα έκοψε την πτώση μου.

Μέσα στο σκοτάδι, το μοναδικό φως που υπάρχει στην κρεβατοκάμαρα μπαίνει από τις χαραμάδες των παντζουριών. Οι κόρες μας διαστέλλονται (δεν θέλανε και πολύ από την τρομάρα). Το φως μας είναι αρκετό για να κοιταχτούμε και να επιβεβαιώσουμε ότι εγώ είμαι εγώ κι εκείνη είναι εκείνη. Αυτή πάνω, εγώ κάτω.

Πιάνει το κεφάλι της και προσπαθεί να πάρει ανάσα. Εγώ προσπαθώ να κατεβάσω τους παλμούς της καρδιάς μου που έχουν χτυπήσει κόκκινο. Ξανανεβαίνω στο κρεβάτι και ξαναχουχουλιάζω.

Αφού παίρνει λίγες ανάσες, έρχεται πάλι και κουλουριάζεται δίπλα μου.

«Είδες εφιάλτη ή ήταν κόλπο για να πάρεις το πάπλωμα;», τη ρωτάω.

«Εμμμ, τίποτα από τα δύο. Υποφέρω από exploding head syndrome.»

Το μυαλό μου θέλει λίγο να συνέλθει από τον ύπνο και προσπαθώ να ερμηνεύσω αυτές τις λέξεις μία προς μία. Head είναι η πίπα, Explosion είναι έκρηξη.

«Το ξέρω μωρό μου ότι παίρνεις καλές πίπες…» και παίρνω θέση πασάς στα Γιάννενα, βάζοντας δύο μαξιλάρια κάτω από το κεφάλι μου για να τη βλέπω επί τω έργω, έτοιμος να υποφέρω κι εγώ μαζί της από αυτό το σύνδρομο.

Δεν ήξερα πς οι εφιάλτες δημιουργούν τέτοιες ορέξεις, αλλά ποιός είμαι εγώ για να τα βάλω με την επιστήμη;

«Αλήθεια! Υπάρχει! Εκεί που κοιμάμαι ακούω έναν εκκωφαντικό θόρυβο και νομίζω ότι το κεφάλι μου εκρήγνυται. Δεν πονάει, απλά με τρομάζει και αντανακλαστικά πιάνω το κεφάλι μου για να σιγουρευτώ ότι είναι εκεί. Και φωνάζω λίγο.»

Σ’ αυτό το σημείο αρχίζω και τρομάζω εγώ.

«Και το παθαίνεις συχνά αυτό;», τη ρωτάω παίρνοντας την αγκαλιά.

«Ευτυχώς όχι. Πιο πολύ βλέπω εφιάλτες, φωνάζω, παραμιλάω και υπνοβατώ.»

«Α, ψιλοπράγματα δηλαδή.»

Δεν ξέρω αν με άκουσε. Είχε αποκοιμηθεί στο φτερό.

Εγώ δεν μπόρεσα να ξανακλείσω μάτι. Την παρατηρούσα. Κοιμόταν τόσο ήρεμα, σχεδόν χαμογελούσε. Δεν σου πήγαινε στο μυαλό ότι θα μπορούσε άνετα να αντικαταστήσει τη Linda Blair στον Εξορκιστή.

Κι αφού δεν μπορούσα να κοιμηθώ κατέφυγα στη Wikipedia. Μου άρεσε ιδιαίτερα η σημείωση που είχε…

"Note that exploding head syndrome does not involve the head actually exploding."

Πάλι καλά δηλαδή, γιατί ποιός θέλει να καθαρίζει νυχτιάτικα;

31.3.08

Ζητείται developer. Πληροφορίες εντός.

Συζητούσα με μια παρέα το θέμα του ότι στο πλυντήριο αυτοκινήτων αποφάσισα να αφήσω την πρωινή μου δουλειά και άκουσα τον εξάψαλμο.

Δεν συμμερίζονται όλοι τη λογική μου και μάλλον το "φαντάσου να ήσουν εσύ στη θέση μου", είναι πιο δύσκολο απ' ότι ακούγεται.

Είναι από αυτές τις στιγμές, που είναι αρκετές, στις οποίες θά'θελα πάρα πολύ να ήμουν ψυχολόγος. Να ξέρω τι σκέφτεται ο άλλος, γιατί αντιδρά, πώς να του το φέρω γλυκά-γλυκά για να το καταπιεί (τώρα που είπα το αμαρτωλό ρήμα, έχω και ιστορία σούπερ για μετά).

Και φυσικά αν υπάρχει ένας τύπος γυναικών που αποφεύγω είναι οι ψυχολόγοι...



Σκεφτόμουν λοιπόν τα δρώμενα της προηγούμενης εβδομάδας και είδα αυτό που πολλές φορές ξέρουμε ότι υπάρχει αλλά σπάνια το βλέπουμε ζωντανά. Bear with me.

Όλοι θέλουμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας, σωστά;

Αφήνω κατά μέρος τις οικονομοπολιτικές διαστάσεις που πηγάζουν αυτό γιατί θα με πείτε καπιτάλα και θα βγούμε εκτός θέματος.

Στο θέμα γυναίκα λοιπόν, ποια γυναίκα σου αρέσει περισσότερο απο οποιαδήποτε άλλη;

Στη δική μου περίπτωση, εδώ και χρόνια αυτή η είναι η Ζέτα.

Είναι πανέμορφη, γλυκιά και πρόσχαρη. Και για μένα είναι απλά εκτός συναγωνισμού γιατί σε αντίθεση με τη Τζούλια, τη Βίκυ ή την Κάτια, δεν έχει χρειαστεί να βγάλει το τρίπτυχο μπουτάκια - βυζάκια - κωλαράκι έξω φόρα παρτίδα για να μου αρέσει.

Όπως είπαμε και στο τελευταίο ποστ, το concept καλό κορίτσι πουλάει τρελλά. Το ίδιο βράδυ, μετά το ποστ περί Ζέτας, βγήκα σε ένα μπαρ στο Γκάζι.

Μπαίνοντας βλέπω ένα κοριτσομάνι. Κοριτσοπαρέες δεξιά κι αριστερά, να χορεύουν, να μιλάμε, να καπνίζουν, να τα πίνουν. Ο ανδρικός πληθυσμός ήταν ελάχιστος. Η καλύτερή μας.

Πηγαίνοντας στο μπαρ να παραγγείλουμε, βλέπω στο βάθος του μαγαζιού συγκεντρωμένους όλους τους άνδρες, στριμωγμένους να "απολαμβάνουν" το ποτό τους.

Μου φάνηκε περίεργο εκείνη τη στιγμή το ότι επέλεγαν να στριμωχτούν όταν από τη δική μου μεριά είχε άπλετο χώρο, αλλά και ασήμαντο. Μου πήρε ώρα να ξαναεπεξεργαστώ την εικόνα για να εστιάσω σε αυτούς.

Μόνο μια κοριτσοπαρέα καθόταν στο βάθος του μαγαζιού και μόνο ένα ξανθό κεφάλι ξεχώριζε.

«Ρε συ, αυτή δε μοιάζει με τη Μακρυπούλια;», γυρνάω και λέω στον κολλητό.

«Δεν ξέρω, δε φοράω τα γυαλιά μου και δε βλέπω μακριά.», εστιάζοντας το ενδιαφέρον του σε άλλα αιδοιοφόρα πλάσματα που ήταν μέσα στην ακτίνα της όρασής του.

Καθώς περνάει η σερβιτόρα, τη σταματάω πιάνοντάς της από το μπράτσο.

«Αυτή εκεί η ξανθιά δε μοιάζει με τη Μακρυπούλια;»

Με κοιτάει σαν να είπα μαλακία.

«Ναι, και η διπλανή της μοιάζει με τη Θάλεια Ματίκα και γενικά όλες σ’ εκείνη την παρέα μοιάζουν με κάποιες ηθοποιούς. Είδες κάτι πράγματα, ε;»

Ξανακοιτάω στα κλεφτά, φτιάχνω λίγο το μαλλί (το είχα αφήσει να φουντώσει γιατί περνάω φάση) και φεύγω πύραυλος.

«Τι κάνεις εδώ;», τη ρωτάω.

Μπερδεύεται, νομίζει ότι έχουμε γνωριστεί από κάπου και δε με θυμάται. Είναι σημάδι πως ταιριάζουμε, είναι κι αυτή χρυσόψαρο!

Μετά από 2-3 πειράγματα με αυτή και μια φίλη της που δεν ήθελε να μου πει το όνομά της (υποψιάζομαι πως είναι ηθοποιός, νόμιζε ότι την ξέρω και της κάνω πλάκα για να τη μειώσω) βγάλαμε την πρώτη φωτογραφία.

«Δε βγήκες καλή.», της λέω για πλάκα, «Θα βγάλουμε κι άλλη σε λίγο.»

Η Ζέτα δεν είναι απλά celebrity. Έχει το στάτους του κοριτσιού που θέλεις να πας στο σπίτι, να γνωρίσεις στη μαμά σου για να μη σε ξαναπει ρεμάλι και να σου μεγαλώσει τα γαλανομάτικα ξανθά παιδιά σου.

Αν και το ένστικτό μου μου λέει πως κανείς δε θα έχει αυτή την ευκαιρία. Θυμηθείτε με σε 10 χρόνια.

Της το λέω και σκάει στα γέλια. Είναι απείρως ομορφότερη όταν χαμογελάει.

Μιλάμε άλλο λίγο, βγάζουμε μια δεύτερη φωτογραφία και τις αφήνω. Μιλάω στη Ματίκα για λίγο. Δεν άκουσα λέξη από ότι μου είπε γιατί θαύμαζα τις καλλίγραμμες γωνίες της και τα αμυγδαλωτά της μάτια που μου θύμιζαν κάποια που ήξερα. Μου είπε κάτι του στυλ «βρες με στο facebook».

Και μετά;

Μετά γαμήθηκε ο Δίας. Όλοι όσοι τόση ώρα απλά κοιτούσαν από ασφαλή απόσταση πλησίασαν τη Ζέτα και άρχισαν να της μιλάνε. Όλοι μαζί! Λόχος!

Το συναίσθημα «αφού το έκανε αυτός, γιατί να μη το κάνω κι εγώ;» παίζει πολύ κι αν ήμουν ψυχολόγος θα το είχα προβλέψει. Δε το είχα σκεφτεί και είδα την celebro-παρέα να σπάζεται και σε 5 λεπτά να φεύγει.


Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα στις 7 το πρωί. Δε σκεφτόμουν τη Ζέτα. Σκεφτόμουν τη δουλειά.

Εδώ και τόσο καιρό έχω μια ιδέα που θεωρώ καταπληκτική και δεν τη βάζω σε εφαρμογή. Γιατί; Επειδή έχω βολευτεί σε κάτι άλλο που κάνω και μ' αρέσει και επειδή σκέφτομαι πως είναι μια αγορά που κανείς δεν έχει πλησιάσει.

Και τι περιμένω ο μαλάκας; Να την πλησιάσει κάποιος άλλος και να μείνω δεύτερος;

Βουρ στον Πατσά!

Ζητείται developer. Πληροφορίες Εντός.

26.3.08

Δεσποινίς, ετών 24

«Εγώ τον άνδρα τον θέλω έξυπνο, καλλιεργημένο και πάνω απ’ όλα με χιούμορ.»

Την κοιτάω καλά-καλά. Εστιάζω στα μπουτάκια που τα έχει βγάλει φόρα παρτίδα λόγω Άνοιξης και επανέρχομαι.

«Εσύ;»

«Ναι, εγώ! Γιατί παρακαλώ; Τι έχω εγώ;»

«Εσύ, αν θυμάμαι καλά, έχεις για γκόμενο ένα πίθηκο που όταν του είπες για την Πηνελόπη του Οδυσσέα νόμιζε ότι μιλούσες για κάποια βραζιλιάνικη σειρά, αλκοολικό και πρεζάκι και με δόντια που αν τα χαρακτήριζα κίτρινα θα έκανε απεργία το κίτρινο χρώμα στον εκτυπωτή μου και θα μου έβγαζε φωτογραφίες με πράσινα ταξί.»

«Δεν έχεις δίκιο. Ο Τάκης μου είναι πολύ γλυκός ώρες-ώρες.»

«Περιέργως, το γλυκός ώρες-ώρες δεν το ανέφερε στα προσόντα που ψάχνεις σε έναν άνδρα, αλλά δε γαμιέται... Προς τι η χρήση του ενεστώτα; Πόσο καιρό είπαμε έχεις να τον δεις; Κλείνουμε δέκα μερούλες; Άντε βρε, να τις εκατοστήσεις!»

«Ε εντάξει, είναι άρρωστος αυτό το διάστημα.»

«Άρρωστος με κλειστό κινητό και το αμάξι να λείπει από το παρκινγκ του εδώ και μια βδομάδα; Εσύ δε μου τά’λεγες και κλαιγόσουν;»

«Μου είπε ότι είχε πάει στο γιατρό.»

«Στις 11 το βράδυ;»

«Στα επείγοντα.»


Και επειδή το γκομενάκι είναι σαν τα κρύα τα νερά, αφού πιστέψει ότι θέλει να πιστέψει και κάποια μέρα ξυπνήσει και δει τον Τάκη με την καλύτερή της φίλη, και ξανακάνει τα ίδια λάθη μερικές φορές για να νιώσει λίγο, θα πάει να πάρει τα διπλοτσίμπουκά της από κάναν άλλο κανένες άλλους για να έρθει στα ίσα της.

Και μετά θα γυρίσει και θα πει ότι πληγώθηκε από τους άνδρες, πως είναι «καλό κορίτσι» (είναι μια ετικέτα που έχει πολύ πέραση τώρα τελευταία από τότε που έγινε παρουσιάστρια η Ζέτα και στείλαμε στη Eurovision το Καλομοιράκι) και πως θέλει να παντρευτεί, να νοικοκυρευτεί και να γίνει μάνα.

Σε λίγα χρόνια θα της δείξω το βίντεο που τράβηξα όταν μου τα έλεγα αυτά. Να δω τι θα ακούσω...

24.3.08

Ένας Τροτσκιστής στο Μιλάνο

Χαζεύουμε με τον Δημήτρη στην τηλεόραση. Μία φορά τον έχω ξαναδεί, αλλά έτυχε απόψε να επιδιδόμαστε σε ανελέητο ζάπινγκ στον καναπέ μου.

Ειδήσεις στο Mega με τον Σωτήρη Δανέζη. Θυμάμαι ότι αύριο Τρίτη προβάλλεται η εκπομπή του Εμπόλεμη Ζώνη, ‘Δύο ονόματα για μία δικτατορία’, που θέλω να δω. Το λέω στον Δημήτρη.

«Τι θέμα έχει;»
«Βουδιστές μοναχοί, διαδηλώσεις, νεκροί και τέτοια.»
«Α. Καλά για τους Βουδιστές μοναχούς δεν μπορώ να πω ότι συγκινούμαι.»

Τον κοιτάω εμβρόντητος. Δεν λέω τίποτε για να δω τι άλλο θα πει.

Πίνει λίγο κρασάκι από το ποτήρι κάτω από το βλέμμα μου και συνεχίζει:

«Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», συνεχίζει, «οπότε κάθε μορφή της πρέπει να εξαλειφθεί.»

«Δηλαδή, για παράδειγμα, πιστεύεις ότι ο Μάο έκανε καλά που ήταν τόσο βάρβαρος με το Θιβέτ;»

«Εντάξει, ίσως να ήταν λίγο υπερβολικός, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή. Όπως και στη Ρωσία που κρεμούσαν τους παπάδες από τα δέντρα - καλά τους κάνανε!»

Φαντάζομαι ράσα και γενειάδες να ανεμίζουν κάτω από τα φύλλα των δέντρων.

«Είσαι Μαοιστής;»

«Όχι φυσικά! Είμαι τροτσκιστής!», μου λέει περήφανα.

Κουνάω το κεφάλι μου με φαινομενική κατανόηση και άκρατο ενδιαφέρον, καθώς στην πραγματικότητα αναρωτιέμαι πώς επιβιώνει ο Τροτσκισμός στις μέρες μας έξω από εγκυκλοπαίδιες και βιβλία ιστορίας.

«Βάλε λίγο Fashion TV», μου λέει. «Η μόνη μαλακία με το Fashion TV είναι ότι βγαίνω μετά στο δρόμο και ξενερώνω.»

«Γιατί;»

«Γιατί οι γυναίκες που βλέπω σ’ αυτή την κωλοπόλη μου χαλάνε την αισθητική. Θα πάω στο Μιλάνο να ζήσω να βλέπω τέτοιες γυναικάρες κάθε μέρα.»

Κι εκεί ξαφνικά φαντάζομαι τα ίδια δέντρα με πριν. Μαζί τους παπάδες κρέμονται οι κοπέλες της διπλανής πόρτας.

Σπάνια πια κάνω διάλογο. Κακώς ίσως. Αλλά μερικές φορές απλά δεν έχει νόημα.

Τον αφήνω να χαζεύει τις μοντέλες και έρχομαι στον υπολογιστή να σημειώσω να ποστάρω το διάλογο, γιατί από μνήμη χρυσόψαρο.

Βάζοντας τις λέξεις στο χαρτί, χαμογελάω γιατί θυμάμαι μια πολιτικοποιημένη φίλη μου που μου είχε πει ότι οι τροτσκιστές δεν είναι καλοί στο κρεβάτι επειδή κρατάνε όλοι την ενέργειά τους για την επανάσταση. Κάτι θα ήξερε.

11.3.08

Car Wash

Το πλύσιμο του αυτοκινήτου έχει κάτι το λυτρωτικό, κάτι το καθαρτικό.

Για 5 λεπτά και για αντίτιμο μόνο 6 ευρώ έχεις την ησυχία σου. Ησυχία τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί μόνο ήσυχες δεν είναι οι τεράστιες βούρτσες που σε χτυπάνε ανελέητα.

Αλλά έχει κάτι το όμορφο και το γαλήνιο, γιατί πρώτ' απ' όλα κλείνεις το ραδιόφωνο. Άλλωστε δεν πιάνει καλά γιατί έχεις βγάλει την κεραία για να μη στη σπάσουν οι βούρτες. Και μετά, δεν παίρνεις κανέναν τηλέφωνο γιατί η φασαρία είναι αρκετή ώστε να μην ακούγεσαι.

Οπότε τι κάνεις; Βυθίζεσαι στις σκέψεις σου. Κλείνεις μάτια, βάζεις τα χέρια πάνω στο τιμόνι και αφήνεσαι σε αυτό το στεγνό μπάνιο.

Και σκέφτεσαι.

Την τελευταία φορά, πριν 2 μέρες, σκέφτηκα πολύ. Τελείωσε το μπάνιο κι εγώ ακόμα σκεφτόμουν, σχεδόν αγνοώντας πως έπρεπε να ξεκινήσω πριν πέσει πάνω μου ο επόμενος λουόμενος.

Έβαλα μπροστά τη μηχανή και έκατσα στο πλάι, αφήνοντας το αμάξι να στραγγίσει.

Κοιτούσα τους διπλανούς που πάσχιζαν να στεγνώσουν το αμάξι τους με τα ειδικά αποροφητικά δέρματα. Αναρωτήθηκα πόσα είναι αυτά τα πράγματα τα οποία κάνουμε γιατί "πρέπει" και όχι γιατί παίρνουμε κάποια αξία από αυτά.

Και κάπου μεταξύ στραγγίγματος και ξαναβιδώματος της κεραίας, αποφάσισα να τα τινάξω όλα στον αέρα.

Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και άφησα τη σχέση μου. Για τον ίδιο λόγο και τα δύο: Δεν είμαι ερωτευμένος.

Σημαντικός ο έρωτας. Οδηγεί τις εξελίξεις. Οι περισσότεροι που δεν είναι ερωτευμένοι σκύβουν πιο πολύ το κεφάλι και κάνουν επιλογές που τον οδηγούν στο ξαναξεχνάνε ότι γερνάνε χωρίς να περνάνε καλά.

Και δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Δε γουστάρω να υποδουλωθώ στην κατάσταση που επιτάσσει πως δεν θα περνάω καλά. Θα ακολουθήσω το δικό μου όνειρο.

Θέλω να χαζέψω. Θέλω να βγαίνω και να κάθομαι στο Σύνταγμα και να πιω ένα smoothie εν ώρα δουλειάς. Δε με νοιάζει η γραββάτα και το κουστούμι. Θέλω να κάνω περισσότερα.

Θέλω να μπορώ να ξαναπάω στη Βαρκελώνη, θέλω να ταξιδέψω όπως έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου (είμαι ανοικτός σε προσκλήσεις). Θέλω να μη χτυπάει το κινητό μου για δουλειά για ένα διάστημα.

Τώρα που μπορώ.

Και η δουλειά; Στον πάγο. Μπορεί να περιμένει.

7.3.08

Shut Down

Εδώ και τουλάχιστον 45 δευτερόλεπτα, το ρολόι των Windows στο γραφείο δείχνει 17:56.

Όχι ότι δε μπορώ να φύγω πριν τις 6. Ίσα-ίσα που θα έπρεπε. Αλλά η μαλακία του να φεύγει ο διευθυντής πριν την ώρα του είναι nerve-racking.

Χρειάζομαι ύπνο και ποτό. Κατά προτίμηση όχι μαζί, αλλά στην ανάγκη το κάνω κι αυτό.

17:59. Shut Down.

24.2.08

Δικηγόρος του (πραγματικού) διαβόλου

Έχουμε όλοι μας, ως θέμα αρχής, το ότι είμαστε κατά του πολέμου. Και εννοοω οποιουδήποτε πολέμου από τους 31 που βρίσκονται σε εξέλιξη σήμερα, ή τους χιλιάδες πολέμους που πέρασαν και τους χιλιάδες που έρχονται.

Και φυσικά, οι άνθρωποι που αποφασίζουν για τους πολέμους είναι εκείνοι που κοιτάνε το κέρδος τους και τίποτα άλλο. Τόσες διαδηλώσεις αυτό λένε, δε μπορεί τόσος κόσμος να μην δίκιο.

Αρχίζω λοιπόν να αναρωτιέμαι ποιοί είναι εκείνοι που επωφελούνται ή έχουν επωφεληθεί στο παρελθόν από τον πόλεμο, για να βρω τη ρίζα του κακού.

Σίγουρα είναι όσοι παράγουν οτιδήποτε χρησιμοποιείται σε ένα πόλεμο. Σφαίρες, τανκς, αεροπλάνα, πυραύλους, δορυφόρους, πετρέλαιο.

Και μετά σκέφτομαι πόσα άλλα πράγματα ανακαλύφθηκαν ή διαδόθηκαν κυρίως για στρατιωτική χρήση: η πυρηνική ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες (ενσύρματες και ασύρματες), το Internet, η αεροπλοΐα.

Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι ναι μεν δε γουστάρω τον πόλεμο, αλλά πολύ πιθανόν χωρίς αυτόν σήμερα δε θα υπήρχε το Internet με τη σημερινή του μορφή, δε υπήρχαν τα κινητά κι εγώ δε θα είχα τη δουλειά που έχω.

Πολύ πιθανόν αν δεν είχαν υπάρξει οι πόλεμοι του τελευταίου αιώνα στον πλανήτη, θα σφουγγάριζα σκάλες ή θα πουλούσα μεταχειρισμένα βιβλία σε μια μικρή χώρα στη γωνιά του χάρτη.

Και αυτό με έβαλε σε σκέψεις...

19.2.08

ΠΤΒΘΜ*: Αριθμός Περίπτωσης 457895424

* Που Τους Βρίσκω Θεέ Μου;

Η ιστορία ανήκει σε μια fan, οδοντίατρο στο επάγγελμα, κωλάρα στο σώμα. :)


Και ήρθε η Μιρέλλα. Ετών 26. Παντρεμένη από τρελό έρωτα στα 21. Στο δεύτερο ραντεβού μου είπε ότι το έχει σκυλομετανιώσει.

Μου ζητάει να της αλλάξω το μεταλλικό σφράγισμα στο τελευταίο δόντι - στο βάθος κήπος - και να το κάνω άσπρο, γιατί δεν είναι ωραίο όταν σε γαμάει ο άλλος να βλέπει μαύρα σφραγίσματα.

Τη ρωτάω γιατί έχει τόσο ανοιχτό το στόμα όταν γαμιέται. Μου απαντάει ότι της αρέσει να γελάει κατά τη διάρκεια της πράξης. Οκ, είπαμε, κολοκυθόπιτα.

Μου λέει ότι είναι πολύ κουρασμένη, δουλειά, σπίτι, παιδί. Ήρθε με την ψυχή στο στόμα βραδιάτικα γιατί έφτιαχνε το πρωινό του άντρα της. Τη ρωτάω τί πρωινό είναι αυτό που θέλει προετοιμασία από το προηγούμενο βράδυ.

- Τηγάνισα τα συκωτάκια, μου λέει.
- Ποια συκωτάκια; Για το πρωινό; Συκωτάκια τρώει για πρωινό ο σύζυγος;
- Όχι, μου απαντάει γελώντας...

Μπερδεύομαι και μένω με τον τροχό στο χέρι να δουλεύει. Τον αφήνω στη θέση του γιατί πια είμαι πολύ περίεργη για το μενού.

Αρχίζει την περιγραφή.

Παίρνει πρώτα τα συκωτάκια και τα τυλίγει στο έντερο από το μοσχάρι.

Είπατε τίποτα;

Αυτό το σύμπλεγμα εντοσθίων το τηγανίζει λίγο και μετά το ρίχνει μέσα στον τραχανά που φτιάχνει παράλληλα. Στη συνέχεια ξεροψήνει μικρά κομματάκια ψωμιού μέχρι να γίνουν τραγανά (οι υπόλοιποι τα λέμε κρουτόν) και τα ρίχνει κι αυτά μέσα στον τραχανά.

Και τέλος. Έτοιμο. Απλά και όμορφα! Κάθε μέρα το κάνει αυτό.

Αυτές είναι γυναίκες.

Που πάω εγώ με τα cheerios; Πώς θα ανταγωνιστώ εγώ τη Μιρέλλα αύριο μεθαύριο που θα χωρίσει και θα διεκδικούμε τον ίδιο άντρα; Δηλαδή αν φτιάχνει αυτό για πρωινό, το μεσημέρι τί φτιάχνει;

Ευτυχώς, Θεέ μου, παίρνω καλές πίπες.

18.2.08

Απ' το σπίτι δε θα βγω...

Ας θυμόμαστε την χθεσινή ημέρα ως την ημέρα που όλοι χουχουλιάσαμε στα σπιτάκια μας και κάναμε σεξάκι από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Αμήν.

8.2.08

Naïve

Στα αγγλικά έχω κάποια αγαπημένα πεζά γράμματα: το w επειδή καταλαμβάνει όγκο, το i και το j επειδή έχουν τελίτσες (το i μου κάνει σε cute ενώ το j μου θυμίζει Γερμανία) και το r επειδή στα γαλλικά το γράφουν καλλιγραφικά.

Επίσης έχω κάποιες αγαπημένες λέξεις: fluffy, fuzzy (η φίλη μου η Λίζα λέει ότι οι λέξεις με διπλά σύμφωνα γενικά αρέσουν για κάποιο λόγο), preposterous, promiscuous, obsolete και άλλες. Μία από τις αγαπημένες μου λέξεις λοιπόν είναι και το naïve.

Κυρίως μου αρέσει γιατί είναι ίσως η μοναδική λέξη που γράφεται γραμματικά σωστά με διαλυτικά πάνω στο i αντί για μία τελίτσα μόνη της.

Όσο για τον ορισμό της λέξης; Για να πάρω ένα πολύ χειροπιαστό παράδειγμα, naïve είναι εκείνος που πιστεύει πως οι κοπέλες που κάνουν γυμνή φωτογράφιση για ανδρικά περιοδικά δεν κάνουν βίζιτες.

How's that for a stereotype?

7.2.08

Στήλη άλατος

Μήπως το Σάββατο το βράδυ να παγώσουμε το Σύνταγμα;


6.2.08

Σκονακίου το ανάγνωσμα

Ένα παληκάρι στο γραφείο άρχισε να μιλάει για τα σκονάκια που έκανε πάνω στο στυλό bic με καρφίτσα από διαβήτη.

Πφφφ... ερασιτέχνης, σκέφτομαι.

Το όλο νόημα του να κάνεις σκονάκι είναι να μη χρειαστεί να κουραστείς για να μάθεις κάτι που πιθανότατα θα έχεις ξεχάσει πριν καν πάρεις το απολυτήριο στα χέρια σου. Αν είναι να ξημεροβραδιαστείς και να βγάλεις τα μάτια σου για να χωρέσεις 2 και 3 γραμμές κειμένου σκαλίζοντας στις 6 πλευρές ενός στυλού bic, what's the fucking point?

Μου θύμισε ότι εγώ δεν έκανα σκονάκια (το ότι ποτέ δεν διάβαζα ήταν στανταράκι) όχι λόγω κάποιων αόρατων και απροσδιόριστων ηθικών φραγμών αλλά απλά γιατί απλά ήθελαν προετοιμασία. Πάντα κάπως έβρισκα ένα τρόπο να ξεφεύγω, να ξεγλυστράω και γενικά να τα καταφέρνω να μην πιάνομαι αδιάβαστος. Αλλά εκεί που παραλίγο να την πατήσω χοντρά ήταν στην αρχή του τρίτου τριμήνου της τρίτης λυκείου.

Η εμπειρία μου από την τρίτη λυκείου ήταν λίγο διαφορετική από αυτή των περισσοτέρων παιδιών.

Ο Δήμος διοργάνωνε τότε μια ημερίδα για την εκπαίδευτική μεταρρύθυμιση και έτσι μια μέρα μετά τις εκλογές για το 15μελές συμβούλιο (ο Θεός να το κάνει) μαζευτήκαμε οι αντιπρόσωποι από όλα τα 15μελή στο Δημαρχείο και εκλέξαμε εμένα ως αντιπρόσωπο των λυκείων για αυτή την ημερίδα που θα γινόταν κάπου στο τέλος της σχολικής χρονιάς.

Δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να εκλεγώ μεταξύ 120 κοντόφθαλμων μαντράχαλων, όταν εκείνη το βλέπανε αυτό σαν ευκαιρία να χάσουνε 3 ώρες μάθημα, ενώ εγώ έβλεπα το big picture.

Το μόνο που θα έπρεπε να κάνω γι αυτή την ημερίδα ήταν να γράψω ένα κείμενο περίπου 5 σελίδων, το οποίο εκείνα τα χρόνια μου φαινόταν πολύ χάσιμο χρόνου, αλλά ήταν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στο χάσιμο χρόνου του να διαβάσεις μια χρονιά για κάτι στο οποίο δεν ενδιαφέρεσαι να περάσεις, αφού είχα ήδη αποφασίσει να μετοικίσω στην Αγγλία. Φυσικά αν μου έλεγε κανείς ότι μετά θα γράφω blogs και βιβλία χωρίς κάποιος να με πληρώνει, δε θα τον πίστευα.

Χωρίς να έχω ένα ξεκάθαρο σχέδιο στο μυαλό μου, ζητάω από το γραφείο δημάρχου μια επιστολή που να βεβαιώνει πως θα είμαι ο κύριος εκπρόσωπος της φωνής των μαθητών και πως στην εκδήλωση αυτή θα παραβρεθεί και ο υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτωνε Γιώργος Παπανδρέου.

Παίρνω την επιστολή και την πάω στο λυκειάρχη μου, φουσκώνοντας λιγάαααακι τα πράγματα:

Η ημερίδα για τη μεταρρύθμιση της παιδείας έγινε πενταήμερη πολιτιστική εκδήλωση. Ο δήμαρχος και οι αντιδήμαρχοι έγιναν σπουδαίοι πολιτικοί άνδρες της χώρας. Και ο υπουργός παρέμεινε υπουργός, όχι μόνο γιατί από τότε φαινόταν ο Γιωργάκης πως δε θα έφτανε πιο ψηλά, αλλά και γιατί κάτι μου έλεγε πως ο λυκειάρχης μου πρέπει να ήταν κρυφοπασόκος.

Στα πολύ γρήγορα, πείθω το λυκειάρχη πως πρέπει να ενημερώσω τους καθηγητές μου πως μπορεί να χρειαστεί να απουσιάσω κάποιες φορές εκτάκτως για να προετοιμάσουμε μαζί με τον κ. Δήμαρχο τις ομιλίες και τις παρουσιάσεις για την εκδήλωση. Του τόνωσα και το ηθικό λέγοντάς του πως θα αναφέρω το ότι ευτυχώς εμείς σαν λύκειο πάμε καλά, αλλά πρέπει να μιλήσω για τις άθλιες συνθήκες των άλλων λυκείων της περιοχής και εν γένει.

Πήρα λοιπόν το ΟΚ του λυκειάρχη και το μοστράρω ως προ αμαρτίας συγχωροχάρτι καθώς πουλάω το ίδιο στόρυ σε φυσικούς, χημικούς, μαθηματικούς (πρώτη δέσμη γαρ) και άλλους διάφορους αδιάφορους καθηγητές. Εκτός από τα βάσανα των καθηγητών που τόνιζα σε κάθε περίπτωση, το στόρυ είχε μια ελάχιστη παραμετροποίηση ως προς το ότι δυστυχώς δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία στο μάθημα της Φυσικής, Χημείας, Άλγεβρας, Ιστορίας, Γυμναστικής κλπ.

Needless to say πως μέσα στη βιασύνη μου έπιασα και δύο καθηγητές που δεν τους είχα ποτέ.

Επί τη ευκαιρία, επειδή έβλεπα πως το σχέδιο αυτό είχε κάποιες τρύπες και πως δε θα μπορούσε το σχέδιο της απουσίας μου να πιάνει πάντα, φροντίζω αφενός να μπουρδουκλώσω τους καθηγητές αναφέροντας σε όλους πως "σκέφτομαι να αλλάξω δέσμη" ώστε κανένας καθηγητής να μην ξέρει σίγουρα σε ποιά δέσμη είμαι. Και για του λόγου το αληθές, φρόντισα δια της φωτοτυπικής μεθόδου να μην εμφανίζεται το όνομά μου σε καμία κατάσταση μαθητών στην τάξη, ξαναβγάζοντας φωτοτυπία τη λίστα μαθητών αφού έχω κόψει με κοπίδι την αρχική, αφαιρώντας το όνομά μου και ξανακολλώντας την. Έτσι, κανείς που θα έλεγχε τα ονόματα δε θα φώναζε το δικό μου.

Καλού-κακού όμως, πιάνω κολλητηλίκια με τους απουσιολόγους δέσμης και κορμού (και επειδή είμαι τρέντουλας και έχω νεανικό κοινό θα έπρεπε τώρα να εξηγήσω τι είναι η δέσμη και τι ο κορμός, αλλά δε γαμείς, τα 20χρονα δε μου κάθονται πλέον, οπότε προς τι ο κόπος;) τους εξηγώ πως για κάποιο ανεξήγητο λόγο το όνομά μου δεν φαίνεται στην κατάσταση μαθητών του τμήματος που έχει αναρτηθεί στο βιβλίο ύλης και γι αυτό καλό θα ήταν να μην αναφέρουν το όνομά μου αν δεν με αναφέρει ο εκάστοτε καθηγητής.

Για τα πρώτα δύο τρίμηνα όλα βαίνανε καλώς. Ξυπνούσα κατά τις 10 και περνούσα μια βόλτα από το σχολείο να δω τι κάνουν οι άλλοι κοπανατζήδες.

Ο φυσικός δεν πολυασχολούνταν με την περίπτωση μου γιατί τον είχα πετύχει μια φορά στον ιππόδρομο μαζί με το θεολόγο ενώ έκανα κοπάνα. Έτσι αυτός ποτέ δε μου κολλούσε κι εγώ ποτέ δεν τον ενοχλούσα.

Ο χημικός ήταν ο πιο αυστηρός όλων των καθηγητών μου στην ιστορία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με πλούσιο ιστορικό από dropouts που θέλανε να τον λυντσάρουν και με πολλές κλειδιές στο Renault του. Αυτός, ευτυχώς, αρκούνταν στο να σηκώνει στον πίνακα όσους έβλεπε στην τάξη και όχι όσους είχε στο βιβλιαράκι του, οπότε ουδέποτε βρέθηκα στη δύσκολη θέση να του πω πως δεν με νοιάζει να καταλάβω τι σκατά είναι οι κυκλικές ενώσεις και τα αιθ-μεθ-προπ-ατζίδικα που πάσχιζε να μας διδάξει. Το μόνο που μου έμεινε από τη χημεία είναι ότι βάση και οξύ δίνουν άλας και νερό.

Ο αλγεβράς ήταν αφασία τύπος. Αν και παντρεμένος, είχε πιάσει για γκόμενα μια τύπισσα που είχε ένα φροντιστήριο παρακάτω από το σχολείο και κάθε μέρα φορούσε κοστούμι στο σχολείο. Mid-life crisis, από αυτά που πρέπει να δίνεις τα θέματα που θα βάλεις στις εξετάσεις για να γαμήσεις τη γκόμενά σου, για να λέει κι αυτή ότι πάει καλά το φροντιστήριο. Δε θυμόταν τα ονόματά μας ποτέ ή κι αν τα θυμόταν το "εσύ" του ερχόταν πιο εύκολο όταν μας εξέταζε. Κατά περίεργο τρόπο, παρόλο που στην τάξη δεν με είδε π-ο-τ-έ, πριν δυο χρόνια με είδε στο δρόμο, με θυμήθηκε, με χαιρέτησε και με ρώτησε πότε γύρισα από Αγγλία. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Και τέλευταίος αλλά σίγουρα όχι λιγότερο σημαντικός, ο γεωμέτρης μαθηματικός. Κεφαλονίτης, μουστακαλής και ασπροτρίχης. Ο κολλητός του ήταν το μπλοκάκι του. Κάθε μέρα σήκωνε και από ένα μαθητή στον πίνακα. Κατά περίεργο τρόπο, κατάλαβε μόνο στο τέλος του δεύτερου τριμήνου ότι κάτι παίζει με τον Αναγνωστόπουλο και τότε ήταν που μια μέρα τα πήρε και αποφάσισε να βάλει διαγώνισμα διάρκειας δυόμισι ωρών.

Τότε ακόμα τα σχολεία συστεγάζονταν κι έτσι, μια Πέμπτη απόγευμα που είχαμε Γεωμετρία για τις δύο πρώτες ώρες, μας είχε πει να έρθουμε μια ώρα πριν, ενώ είχε ακόμα το γυμνάσιο την πρωινή βάρδια στο ίδιο κτίριο. Και επειδή όλες οι αίθουσες του κτιρίου ήταν γεμάτες, θα γράφαμε διαγώνισμα στο Χημείο.

Το χημείο ήταν ιδανικό για γράψεις διαγώνισμα. Ήταν μια τεράστια αίθουσα με πολλά θρανία, γύρω από τα οποία παρεμβάλλονταν όργανα χημείας, ράφια για τα μπουκαλάκια και τους σωλήνες, και άλλα χημικά εμπόδια (γιατί μόνο "φυσικά" δεν ήταν) που καθιστούσαν τη αντιγραφή παιχνιδάκι.

Έχοντας όμως χάσει το ενδιαφέρον μου για όλα τα μαθήματα της δέσμης από το καλοκαίρι, μη κάνοντας ποτέ μάθημα και μη πηγαίνοντας φροντιστήριο, φυσικά δεν είχα ι-δ-έ-α για τα πιο απλά και βασικά πράγματα. Οι γνώσεις μου σταματούσαν κάπου λίγο μετά τον τρόπο υπολογισμού της υποτείνουσας, το οποίο τουλάχιστον το ήξερα από το δημοτικό.

Φροντίζω λοιπόν να πιάσω μια "καλή" θέση.

Συνεννοούμαι με τον διπλανό μου, ο οποίος πέρασε τελικά στο Μαθηματικό με την πρώτη, που ήταν και αριστερόχειρας, οπότε βόλευε για να βλέπω τι γράφει, να κάτσει στα αριστερά μου και να μου δίνει μια ανεμπόδιστη θέα στα κινέζικα που θα έγραφε.

Για κακή μας τύχη όμως, όταν μπαίνει μέσα ο μαθηματικός, συνειδητοποιεί πως όλη η τάξη έχει κάτσει όσο πιο πίσω γίνεται και για να μην πει σε όλους να μετακομίσουν, απλά φωνάζει τα δύο πρώτα ονόματα του καταλόγου να έρθουν και να κάτσουν στα έδρανα που βρίσκονται ακριβώς μπροστά του: Αγκυρόπουλος και Αναγνωστόπουλος.

Μετά τις απαραίτητες ενστάσεις για την καταπάτηση των συνταγματικών μας δικαιωμάτων, για το βάναυσο και ψυχαναγκαστικό τρόπο φίμωσης της ελεύθερης μας σκέψης, και για τις πρωτοφανείς συνθήκες φυλάκισής μας εκτός των κανονικών ωρών διδαχής, ο μαθηματικός μου εξηγεί με μπλαζέ ύφος: ή κάθεσαι εκεί που θέλω και γράφεις στο διαγώνισμα, ή μένεις μετεξεταστέος.

Και εκεί τον ήπιαμε. Ή για να παραφράσω τα εξωσχολικά μου αναγνώσματα της εποχής, γκλουπ και ξανα γκλουπ, μα τις χίλιες πίπες!

Με βήμα βαρύ παίρνω μία από αυτές τις μεγάλες διπλές κόλλες αναφοράς που είχαμε τότε για να γράφουμε τα επίσημα διαγωνίσματα και κατευθύνομαι για το μπροστινό μέρος της αίθουσας σαν καλό pet του μαθηματικού, ο οποίος έχει ήδη αρχίσει και γράφει τα θέματα στον πίνακα.

Ο Αγκυρόπουλος, ήταν ο πιο κοντινός άνθρωπος που είχα και από τα τρία μέτρα μακριά μου με κοιτάει σα να μου λέει: Τι να γίνει, φιλαράκο...

Και εκεί ήταν που απλά κοιτούσα στοχαστικά όλους τους συμμαθητές μου που άρχισαν να διαβάζουν τα ερωτήματα και να τα λύνουν. Αναρωτήθηκα προς στιγμήν, αν έφταιγαν οι επιλογές που είχα κάνει, το ότι ίσως τελικά να έπρεπε να είχα ασχοληθεί με τη δέσμη, να περνούσα στη ΣΜΑ και να γινόμουν μηχανικός αεροσκαφών. Στην τελική, μπορεί οι πιλότοι να είναι γνωστοί για τις κατακτήσεις τους, αλλά δε μπορεί, και οι μηχανικοί όλο και κάτι θα κάνανε, έτσι;

Και πάνω που ήμουν έτοιμος να διπλώσω την κόλλα αναφοράς και να την κάνω σαΐτα σε ένδειξη διαμαρτυρίας που δε θα γινόμουν μηχανικός αεροπλάνων, κοιτώντας την τσάκιση που έχει η κόλλα αναφοράς στη μέση, το ακατοίκητο κατέβασε ιδέα.

Σκίζω την διπλή κόλλα αναφοράς αποκολλώντας τα δύο της φύλλα μεταξύ τους. Φροντίζω το σκίσιμο να μην είναι ολόισιο αλλά να έχει μικρά στραβοσκισμένα αυτάκια, ώστε αν βάλει κάποιος τις δύο κόλλες δίπλα-δίπλα να είναι πασιφανές πως ήταν κάποτε ενωμένες.

Στο πρώτο φύλλο, γράφω το όνομά μου, το τμήμα μου, την ημερομηνία, το μάθημα, το όνομα του καθηγητή, το ζώδιό μου και ότι άλλο μπορούσα να φανταστώ για να το γεμίσω με άχρηστες πληροφορίες. Αρχίζω και αντιγράφω τα θέματα από τον πίνακα και φροντίζω όλα αυτά να μου πιάσουν δύο σελίδες παρα κάτι.

Στο "παρα κάτι", αρχίζω να δείχνω πως απαντάω στο πρώτο ερώτημα, παίρνοντας μία από τις εξισώσεις και γράφοντας δίπλα => (συνεπάγεται). Μέχρι εκεί ήξερα.

Επειδή ο καθηγητής είχε το μάτι του συνέχεια απάνω μου, πήρα μια άλλη κόλλα στην οποία άρχισα να γράφω ότι ήθελα το οποίο να φαίνεται στο μάτι σωστό από απόσταση. Δεν θέλαμε να νομίζει ο γεωμέτρης πως δεν ξέραμε τις απαντήσεις.

Αφού πέρασε η πρώτη μιάμιση ώρα και έχοντας γράψει ότι τύπους ήξερα από φυσική και χημεία πάνω στην άσχετη κόλλα αναφοράς, άρχισαν να τελειώνουν κάποιοι το διαγώνισμα και να παραδίδουν τις κόλλες τους στην έδρα του μαθηματικού. Τότε, διπλώνω προσεκτικά το λευκό δεύτερο φύλλο που είχα στραβοσκίσει από την πρώτη κόλλα αναφοράς και το κρύβω μέσα στο μανίκι μου. Σηκώνομαι τη στιγμή που παρέδιναν άλλοι τρεις και χώνω το δικό μου φύλλο (αυτό που είχε μόνο τα ερωτήματα και ένα "συνεπάγεται") μέσα στα φύλλα κάποιου άλλου.

Και όλους τους χημικούς και φυσικούς τύπους που είχα στην άλλη κόλλα αναφοράς τους πετάω. Τον βαθμό τον είχα στο τσεπάκι μου.



Δυο εβδομάδες μετά, ο μαθηματικός μας ανακοινώνει πως ήταν απογοητευμένος από τα αποτελέσματα του διαγωνίσματος και πως την επομένη θα μας έλυνε το διαγώνισμα στον πίνακα και θα μας έφερνε τα διαγωνίσματα για να δούμε τα λάθη μας. Κι αυτό το έμαθα δια αντιπροσώπου γιατί εγώ δεν ήμουν εκεί.

Όπερ κι έγινε. Αφου συνεννοούμαι με τον συμμαθητή μου με την πιο αθώα φατσούλα και με το copyrighted σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας για το σημαντικό ρόλο του στο μικρό και σύντομο θεατρικό μου, ξεκίνησε ο γεωμέτρης να μας λύνει τις ασκήσεις στον πίνακα, επισημαίνοντας που έκαναν λάθος οι περισσότεροι.

Ως επιμελής μαθητής που δεν ήμουν, φρόντισα να μάθω από τα λάθη μου αντιγράφοντας τη λύση που έδινε ο μαθηματικός στον πίνακα σε ένα φύλλο χαρτί.

Όταν ο μαθηματικός τελείωσε, κάθισε στην έδρα του και άρχισε να φωνάζει ονόματα και τους βαθμούς που είχε βάλει στον καθένα. Όποιος ήθελε μπορούσε να πάει και να πάρει το διαγώνισμά του, να δει τα λάθη του σε σχέση με τη λύση του πίνακα και να το επιστρέψει.

Μόλις φώναξε "Αναγνωστόπουλος, 02" πετάχτηκα σαν λιμενεργάτης που του είπανε πως θα ιδιωτικοποιηθεί ο ΟΛΠ "Τι λέτε κύριε; Εγώ πήρα 02 που έγραψα τέλεια, τα έλυσα ολόσωστα, που είχα διαβάσει, που με είχατε και όλη την ώρα μπροστά σας και δε με αφήσατε ούτε λεπτό από τα μάτια σας;"

Πήγα και πήρα την κόλλα μου από την έδρα και με το που τον ρωτάω "που είναι το υπόλοιπο διαγώνισμά μου;", πετιέται ο απο μηχανής θεός συμμαθητής μου με την αθώα φατσούλα και το αδιάφορο βλέμμα "κύριε, εδώ έχει και μια κόλλα που δεν είναι δική μου."

Τη στιγμή που σηκώνει ο μαθηματικός τα μάτια του, με βλέπει να κοιτάζω έκπληκτος το πώς μπορεί να βρέθηκε το υπόλοιπο μισό της κόλλας μου μέσα στο διαγώνισμα κάποιου άλλου, να το αρπάζω οριόμενος, να του φωνάζω πως είναι δικό μου και πως δε το έλαβε υπόψη του στη βαθμολογία του.

Και για απόδειξη, τα στραβοσκισμένα αυτάκια της μίας σελίδας ταίριαζαν απόλυτα σε αυτά της άλλης γιατί προέρχονταν από την ίδια διπλή κόλλα αναφοράς.

Ο μαθηματικός το ελέγχει στα γρήγορα. Χωρις να το συνειδητοποιήσει, διαβάζει τη δική του λύση στα ερωτήματα, την οποία είχα αντιγράψει μόλις πριν λίγα λεπτά από τον πίνακα.

Γράφοντας με κόκκινο στυλό ένα 17 και βάζοντας το σε κύκλο πάνω στην κόλλα μου, μου λέει "Σε είχα παρεξηγήσει. Είσαι καλός. Αλλά να έρχεσαι και στα μαθήματα, έ;"

5.2.08

Όχι Μανωλιό μου...

... δε σε είπα κάφρο επειδή έχεις (πώς την είπες; α ναι!) σχέση αμοιβαίας κατανόησης με τρεις γυναίκες ταυτόχρονα.

Σε είπα κάφρο επειδή η πρώτη είναι ξαδέρφη της δεύτερης και η δεύτερη είναι συγκάτοικος της τρίτης. Καμία δεν ξέρει για την άλλη και για καμία εξ αυτών δεν είμαι ιδιαίτερα πεπεισμένος οτί ορίζουμε τη φράση αμοιβαία κατανόηση με τον ίδιο τρόπο.

Να δω ρε αγόρι με ποια θα περάσεις τον Άγιο Βαλεντίνο την άλλη Πέμπτη...

1.2.08

Κατάληψη και τα μυαλά στις ράγες

Ρε πούστη μου, πώς γίνεται οι εκάστοτε δημόσιοι υπάλληλοι να είναι εξουσία και εμείς οι ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι ρέστοι να είμαστε οι μαλάκες της υπόθεσης;

Γιατί δηλαδή πρέπει εγώ να κατέβω στο Σύνταγμα νυχτιάτικα για να διαπραγματευτώ α λα ελληνικά με ντουντούκα και πανώ το αν ο δημόσιος υπάλληλος που φίλησε κατουρημένες ποδιές για να χτυπάει κάρτα θα κάνει καμιά υπερωρία;

Έχω βαρεθεί τον κάθε κλάδο δημοσίου (καθηγητές που βγάζουν τα άγχη τους στα ανήλικα μυαλά, ακαδημαϊκούς που κοιτάνε να ανέβουν την τροφική αλυσίδα των πανεπιστημίων για να πάρουνε καμιά μεγάλη μίζα, λιμενεργάτες που τσινάνε στο να ιδιωτικοποιηθούν τα λιμάνια και εξυγειανθεί η ναυτιλία, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) που κάθε τρεις και λίγο αποφασίζει πως η εξέλιξη της κοινωνίας και της οικονομίας δεν τους βολεύει.

Οπότε, αποφασίζουν μια κλαδική απεργία που πλήττει κυρίως εμένα κι εσένα (τον μη Δημόσιο Υπάλληλο πολίτη αυτής της μπανανοχώρας) και ούτε λίγο ούτε πολύ ζητάνε την προστασία του κράτους από αυτό το μεγάλο κακό.

Και τι λέει το μπανανοκράτος; Ναι, λέει, μην ανησυχείτε κύριοι, θα σας προστατέψουμε. Και εσάς τους από εκεί που κάνετε απεργία, θα σας προστατέψουμε. Και εσάς τους τρίτους, πάλι θα σας προστατέψουμε.

Και από την πολύ προστασία, ποιός γίνεται ο μαλάκας της υπόθεσης;

Εγώ.

Εγώ που δεν κατέβηκα σε απεργία, που δεν σήκωσα πανώ, που είμαι σκεπτόμενος μπανανοπολίτης και καταλαβαίνω πως τα πάντα ρει και ουδέν μένει (γαμώ τον Ηράκλειτό μου, γαμώ) και πως το μόνο αυτονόητο είναι πως αν σήμερα κάνεις κάτι για να ζήσεις, αύριο θα κάνεις κάτι άλλο.

Γιατί; Γιατί απλά έτσι είναι ρε μαλακισμένα βαριεστημένα όντα αυτό που λέμε πρόοδος. Η πρόοδος σημαίνει αλλαγή και στην αλλαγή παίρνεις μέρος και εσύ.

Evolve or die, motherfuckers, που θες εσύ να σου πληρώσω εγώ τα σπασμένα επειδή εσύ έχεις βολευτεί.

Fuck off, συγχίστηκα!

31.1.08

Ζαχοπουλειάδα



Πληροφορίες αναφέρουν πως ο Χρήστος Ζαχόπουλος (εικονιζόμενος) απολάμβανε συχνά ταξίδια στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του '70 όπου πρωταγωνιστούσε συχνά σε πορνοταινίες με το καβλιτεχνικό ψευδώνυμο Ron Jeremy.

Το πώς κάτι τέτοιο είχε μείνει κρυφό από το Μαξίμου όταν πρόκειται για μια πορεία 35ετίας στην πορνοβιομηχανία είναι αδιανόητο, τη στιγμή μάλιστα που ουκ ολίγοι είναι εκείνοι που έχουν απολαύσει την ταινία και στα πάτρια εδάφη.

30.1.08

Αγάπη είναι...

... να περνάς με το αυτοκίνητό σου από ένα δρόμο ο οποίος είναι βαμμένος με τεράστια κόκκινα γράμματα που λένε Μ Α Ι Ρ Η Σ ' Α Γ Α Π Ω, να χαμογελάς και να σκέφτεσαι πως το ξεκωλάκι της γειτονιάς πάλι κάποιον κέντεψε...

29.1.08

Κατούρα και λίγο

- Κουνήθηκες με τον σεισμό;
- Μπα, δεν πήρα πρέφα. Κρατιόμουν από κάτι σταθερό εκείνη τη στιγμή.
- Γιατί, τι έκανες;
- Κατουρούσα.

28.1.08

Makis Facts

Ο Μάκης είναι ο μεγάλος αδερφός του μεγάλου αδερφού.

Αν δεν σας το προτείνανε ήδη, μπείτε εδώ για όλη την απολαυστική λίστα.

http://www.makisfacts.com/

22.1.08

Γρήγορα ναι, πρόχειρα... ίσως?

Δίνω την παραγγελία μου στα Goody's.

Η γλυκύτατη 20χρονη τσαπερδονοκωλοσφυρίχτρα με το σκουλαρίκι στη μύτη που στην αρχή νομίζεις πως είναι γυαλιστερό σπυράκι, βγάζει την απόδειξη, την πιάνει στη χάρτινη σακούλα που προορίζεται για το φαγητό και μου λέει:

- Το σύνολό σας είναι 8 ευρώ και 20 λεπτά.

Βγάζω από το πορτοφόλι και της δίνω ένα δεκάευρω. Και επειδή κάτι θυμόμουν πως κάπου στην τσέπη που πρέπει να είχε ξεμείνει και κάτι σε κέρμα, βγάζω και της δίνω και δύο δεκάλεπτα, για να μου δώσει ρέστα 1 κέρμα των 2 ευρώ, αντί για ένα συρφετό από ψιλά που θα κάνουν γλιγκιντιγκλόν.

- Καλέ! Εσείς είστε χουβαρντάς. Πολλά μου δώσατε!

Ξεπερνάω το σοκ του να μου μιλάει η συνομήλική μου στον πληθυντικό και προσπαθώ να δω αν σοβαρολογεί ή κάνει πλάκα.

Αν και της έλειπε η χαρακτηριστική τσιχλόφουσκα από το στόμα και το δάχτυλο από τη στριφογυρνάμενη μπούκλα, το βλέμμα της πρόδιδε παντελή άγνοια. Στα μάτια της απλά ήμουν χουβαρντάς.

Και για να μην χαλάσω αυτή την όμορφη εικόνα στα μάτια της, της είπα να τα κρατήσει. Ας είμαι εγώ χουβαρντάς, κάτι μου λέει ότι πολύ σύντομα στο ταμείο της θα έχει κάποιο έλλειμα.

20.1.08

DVD ad portas

Ε ρε φωτιές που μας ανάβει ο χοντρός και το DVD του...

Άντε μετά να πείσεις την προ ετών πρώην σου που τώρα κάτι έπιασε το αυτί της περί DVD Χαζόπουλου, ότι έχεις όντως σβήσει όλα σας τα βιντεάκια και ότι δεν έχεις κανένα αντίγραφο.

18.1.08

Κίνησε ο Οβριός για το παζάρι κι έλαχε Σαββάτο

Μέρες Χριστουγέννων και οι τρεις ήρωες της ιστορίας μας, ο Σάκης, ο Μάκης και ο Λάκης, ήταν καυλωμένοι για τρελές κραιπάλες.

Εκτός λοιπόν από το τρίπτυχο κλαμπάκι-ποτάκι-γκομενάκι που έπαιζε σε όλες τις εξόδους όλο το χρόνο, αποφάσισαν να προμηθευτούν και λίγο Κοκό, όπως άλλωστε κάνανε σε όλες τις μεγάλες θρησκευτικές, εθνικές και ονομαστικές εορτές που συνοδεύονταν από κάποια αργία.

Πλυθήκανε, βάλανε τζελ στο μαλλί, αποσμητικό στις μασχάλες και βγήκανε. Η βραδιά κυλούσε τέλεια. Σε κάθε μπαρ που πήγανε το αλκοόλ έρεε άφθονο σαν καλογυρισμένη διαφήμιση της Jose Cuervo, και συνεδευόταν από εναλλασσόμενες επισκέψεις στην τουαλέτα, όπου ζούσαν τη δική τους εκδοχή του White Christmas.

Τελικός σταθμός της μπαρότσαρκας θα ήταν το…ας το πούμε Blue Oyster Bar.

Καθώς λοιπόν περπατούσαν στα στενά της περιοχής με το πολύτιμο λευκό φορτίο να καίει τις τσέπες τους, ως τρεις σύγχρονοι μάγοι με τα δώρα, ο Σάκης κοντοστάθηκε.

Θυμήθηκε ότι το Blue Oyster Bar την είχε δει Φαρ Ουεστ στην τελευταία του ανακαίνιση και εγκατέστησε πόρτες σαλούν στις τουαλέτες-ξέρετε, αυτές τις μισές, τις δίφυλλες.

(Εδώ και τώρα παρένθεση. Μεταξύ μας, αυτές οι πόρτες, είτε είναι σε τουαλέτα, είτε σε δοκιμαστήριο, δεν είναι από τις πιο συμπαθητικές καταπατήσεις ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων; Πόσο μ’ αρέσουν τα μαγαζιά με γυναικεία ρούχα που τις έχουν εγκαταστήσει. Μπορώ να χαζεύω τα γυναικεία με τις ώρες!)

Ήταν αδύνατο να πιουν εκεί την κόκα τους.

Τη λύση τη βρήκε ο Μάκης. Έστειλε τον Σάκη προς τα δεξιά και τον Λάκη προς τα αριστερά για να κρατήσουν τσίλιες. Αφού πήρε ο καθένας το πόστο του, ανοίξανε και τα φερμουάρ των παντελονιών τους, βγάλανε τα πουλιά τους έξω και πήρανε την κλασσικότερη στάση τσιλιαδόρου: «κατουράω αμέριμνα, σφυρίζοντας».

Ο Μάκης έπιασε δουλειά. Ό,τι σκόνη τους είχε απομείνει, και ήταν αρκετή - είχαν αγοράσει μπόλικο πράγμα με τη λογική «χριστούγεννα είναι, δεν γαμιέται» - αδειάστηκε πάνω στο λείο και αρκούντως καθαρό καπώ ενός σταθμευμένου αυτοκινήτου.

Έβγαλε την τηλεκάρτα του και άρχισε το κέντημα.

Μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα είχε σπάσει το λοφάκι της σκόνης σε μακριές ισοπαχείς γραμμές με ακρίβεια χιλιοστού. Παρά το ότι ο συνδυασμός αιθυλικής αλκοόλης και κρυσταλλικών αλκαλοειδών του είχε δώσει τρομερό buzz, δεν θα τα είχε καταφέρει καλύτερα χρησιμοποιώντας χάρακα και αλφάδι.

Πέρασε την τηλεκάρτα από τα ούλα του καθαρίζοντάς την, την έχωσε στην κωλοτσέπη και ετοιμάστηκε να κάνει ρολό το δεκάευρω, ενώ ταυτόχρονα ρούφηξε τη μύτη του για να την καθαρίσει όσο μπορούσε.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Λάκης σφύριξε. Κάποιος ερχόταν!

Ο Μάκης γύρισε απότομα προς τον τοίχο, πέταξε κι αυτός το πουλί του έξω και περίμενε. Μια φιγούρα πλησίαζε. «Θα περάσει και θα φύγει, θα περάσει και θα φύγει», έλεγε και ξανάλεγε συνέχεια από μέσα του, προσπαθώντας να ηρεμήσει τον εαυτό του.

Ωστόσο η φιγούρα πέρασε αλλά δεν έφυγε. Ήρθε και στάθηκε ακριβώς δίπλα στο αυτοκίνητο.

«Τομπούλο! Μας πιάσανε!», σκέφτηκε ο Μάκης και κατά περίεργο τρόπο του ήρθε στο μυαλό το πρόσωπο της μάνας του.

Κι εκεί που προσπαθούσε να παρηγορήσει τον εαυτό του σκεπτόμενος ότι τουλάχιστον θα πάει για προσωπική χρήση και όχι για εμπορία άκουσε ένα γνώριμο μπιπ μπιπ.

Η φιγούρα άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου. Του δικού τους αυτοκινήτου, με τη δικιά τους γαμημένη κόκα απλωμένη πάνω στο καπώ!

«Μη!» ήθελε να του φωνάξει, αλλά κρατήθηκε.

Άκουσε το γνώριμο ήχο της μίζας, της μηχανής που παίρνει μπροστά και της ταχύτητας που μπαίνει. Γύρισε να δει δήθεν αμέριμνα αλλά με το άγχος ζωγραφισμένο στην έκφρασή του.

Καθώς το αυτοκίνητο απομακρυνόταν σιγά σιγά, ένα μικρό λευκό νέφος σηκώθηκε, στροβιλίστηκε για λίγο και εξαφανίστηκε στο σκοτάδι.

Κι έτσι όπως στέκονταν οι τρεις μας ήρωες με τα παντελόνια κατεβασμένα, κοιταχτήκανε σιωπηλά και καταλάβανε σε βάθος τι ακριβώς σημαίνει η φράση «έμεινα με το πουλί στο χέρι».

15.1.08

Εγώ τό'λεγα...

... ότι το μαλλί δε μου πάει, αλλά ποιός μ' ακούει εμένα;




Τα υπέροχα αυτά βυζιά όμως όπως και πολλά άλλα, μαζί με ένα εργαλειάκι που μπορείτε να φτιάξετε δικές σας τέτοιες φωτογραφίες σε 20 δευτερόλεπτα, θα τα βρείτε στο HairMixer.com

Σύνθημα ημέρας

Αφήστε τις Ζαχο-γκόμενες και πιάστε τις χαζογκόμενες.

Λεξικό

Λήμμα: κακό timing

Προφορά: kakow time-ing

Παράδειγμα χρήσης: ρε συ, σόρρυ, απλά είχες πολύ ~

Ορισμός: Η δικαιολογία που επικαλείσαι όταν είσαι στο σπιτάκι σου και προσπαθείς να ανοίξεις μια καρύδα χωρίς να κλέψεις (να γκουγκλάρεις για την απάντηση), όταν ξάφνου χτυπάει το κουδούνι, εμφανίζεται μια προ τριών ημερών ερωμένη και προσπαθείς να βρεις με ποιό τρόπο μπορείς να της εξηγήσεις ότι από τότε άλλαξε η διαθεσιμότητά σου και δε θες να τα τινάξεις όλα στον αέρα από το πρώτο 24ώρο, γαμώντας την.

14.1.08

Πραγματικοί διάλογοι

- Δανείστηκα σήμερα ένα βιβλίο του Κούντερα.
- Και πότε θα του το πας πίσω;

11.1.08

Ένα χρυσόψαρο που το λέγανε Γιώργο

Έρχεται ο Χρήστος στο γραφείο και μου κάνει:

- Δε το έχω τελικά μαζί μου. Να το φέρω τη Δευτέρα;

Τον κοιτάω. Τον ξανακοιτάω. Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ για τι πράγμα μιλάει.

- Ναι, οκ φέρτο τη Δευτέρα.

10.1.08

Αυτό ήταν όλο;

Για όσους έχουν την απορία αν η γκόμενά τους τελειώνει ή απλά υποκρίνεται...

Beautiful Agony: Ο μικρός θάνατος

Ναι, οι γυναίκες τελειώνουν και χωρίς να βγάλουν *κιχ*.

(αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το κάνουν)

5.1.08

Η παγιδομούνα

Νομική σημείωση: το κείμενο είναι ασφαλές προς αναγνώση σε οποιοδήποτε χώρο εργασίας και δεν περιέχει καμία λέξη ή φράση που μπορεί να προσβάλλει τους συναδέλφούς σας όταν τους προωθήσετε το κείμενο αυτό ή να προκαλέσει την απόλυσή σας όταν σας πιάσει το αφεντικό σας να το διαβάζετε.

Η ιστορία μας ξεκινάει με μια αναδρομή στο λεξικό του Τεγόπουλου-Φυτράκη. Όσοι δεν είστε currently active στο ευγενές σπορ των κοινωνικών εξόδων, πρέπει πρώτα απ’ όλα να καταλάβετε κάτι. Η παγιδομούνα είναι το ακριβώς αντίθετο από τη μουνοπαγίδα.

Η μουνοπαγίδα είναι ένα gadget το οποίο μπορεί να πάρει το σχήμα χρυσής πιστωτικής κάρτας, διθέσιου αυτοκινήτου ή πολυτελούς σκάφους, το οποίο έχει σχεδιαστεί κυρίως για να κάνει τους άνδρες να πιστέψουν πως μπορούν σε μεγάλο βαθμό να ρίξουν γυναίκες με αυτό.

Φυσικά το δικό μου blog απευθύνεται αποκλειστικά σε έξυπνους και γοητευτικούς άνδρες που δεν έχουν καμία χρήση για τα gadgets αυτά, αλλά διαβάζεται κρυφά και από γυναίκες με υψηλή αυτοεκτίμηση που είναι σωσίες της Meg Ryan όταν ήταν στα νειάτα της. Άρα δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσει κανείς ποτέ με αυτό μου το σχόλιο, οπότε το προσπερνάμε.

Προφανώς καμία γυναίκα που έχει αρκετό μυαλό και διαβάζει το δικό μου blog κάθε φορά που παραληρώ ακατάσχετα δε θα έπεφτε ποτέ στο επίπεδο του να γοητευτεί από κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι αυτές που εντυπωσιάζονται από χαζά αντρικά gadgets πρέπει να είναι καριόλες από τη φύση τους, άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση και χωρίς όνειρα.

Για να επιστρέψουμε τώρα στο θέμα μας, η παγιδομούνα είναι το ακριβώς αντίθετο από τη μουνοπαγίδα.

Παγιδομούνα είναι ένα gadget το οποίο μοιάζει με μουνί, συμπεριφέρεται σαν μουνί και εν γένει μοιράζεται πολλά ενδογενή χαρακτηριστικά με ένα οποιοδήποτε μουνί, χωρίς να υπάρχει περιορισμός στην ποικιλία χρωμάτων και σχημάτων στα οποία διατίθεται, αλλά δεν είναι μουνί.

Στην πραγματικότητα είναι ένας πολύπλοκος βιολογικός μηχανισμός ο οποίος είναι εχθρικός σε ξένες εισβολές. Με την επαφή και μόνο, απελευθερώνει τοξίνες που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή εξάρτηση και ανάγκη για ψυχολογική υποστήριξη, καθώς και συναισθήματα ανεπάρκειας και έλλειψης αυτοπεποίθησης στους περισσότερους άνδρες.

Ο μηχανισμός αυτός έχει αναπτυχθεί μυστικά στα υπόγεια εργαστήρια των μεγαλύτερων εταιριών καλλυντικών στον κόσμο, οι οποίες έχουν βγάλει κάποια πιλοτικά μοντέλα παγιδομούνων για να δοκιμάσουν την αγορά.

Η ανάγκης για την εφεύρεση του πιλοτικού μοντέλου είναι πως οι εταιρίες καλλυντικών βλέπουν πως καμία πελάτισσα δεν είναι ιδιαίτερα πιστή στα προϊόντα τους και συνεχώς μεταπηδούν από μάρκα σε μάρκα κατά τη διάρκεια της ζωής τους.

Ενώ τα καλυντικά είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος για κάποια γυναίκα να αποπροσανατολίσει έναν άνδρα την πρώτη φορά που θα την δει, μετά από λίγο ενεργοποιείται το ανοσοποιητικό του σύστημα και πολύ σύντομα τα καλυντικά δεν έχουν κανένα αποτελέσμα.

Γι αυτό το λόγο, η βιομηχανία των καλλυντικών εφήυρε την παγιδομούνα, η οποία μπορεί να φέρει μακροχρόνια αποτελέσματα με με μια τακτική συντήρηση στα κατά τόπους beauty salons.

Ένα case study το οποίο έτυχε να βιώσω από κοντά είναι το εξής:

Ο τύπος είναι βολλεϋμπολίστας, με πλάτες τόσο ανοιχτές που όταν τον βλέπω πονάω και κοιλιακούς με περισσότερες φέτες από το καλοριφέρ μου στο σαλόνι.

Η πρώην γκόμενα και νυν αρραβωνιαστικιά του είναι σαν το αριστούργημα του Πικάσο, τη Γκουέρνικα. Πολύ σάρκα σκορπισμένη δεξιά κι αριστερά, με παραμορφωμένα χέρια και πόδια. Kαι 8 μέτρα πλάτος.

Όταν γνωριστήκανε, ο κολλητός του και συμπαίκτης του αναρωτήθηκε μπροστά σε όλη την ομάδα «Μα ρε μαλάκα, μέλι έχει το μουνί της;»

Δύο χρόνια μετά, μπορούμε πλέον να απαντήσουμε την ερώτηση με επιστημονικά στοιχεία. Δεν έχει μέλι, έχει παγίδα.

Και αν η παγίδα μπορεί να δουλέψει γι αυτήν, τότε φανταστείτε τι μπορεί να κάνει για το κοριτσάκι της διπλανής πόρτας που τέλος πάντων μπορεί να μην έχει τίποτα το τρομερά ελκυστικό πάνω της εκτός από ένα όμορφο κωλαράκι (το οποίο – μεταξύ μας – μερικές φορές απλά είναι αρκετό), αλλά τουλάχιστον πλένεται!

Όχι, όχι, όχι. Ότι κι αν μου λέτε για το εσωτερικό ενός ανθρώπου, είστε το ίδιο υποκριτές με μένα, αν όχι περισσότερο. Γιατί αν σας ενδιέφερε το εσωτερικό, θα βρίσκατε πολύ εύκολα κάποιον άνθρωπο να συζήσετε, να παντρευτείτε και να κάνετε πολλά παιδιά μαζί του.

So, pretty pretty please, with sugar and cherries and strawberry sauce on, cut the bullshit, will ya?

Διαβάζω κάτι προβλέψεις για το 2008, 2009, 2050 και κάπου εκεί μέσα γίνεται κάποια αναφορά περί αποικίας στον Άρη.

Και αναρωτιέμαι γιατί λένε πως ο άνθρωπος θα κατοικήσει μια μέρα στον Άρη, όταν I know for a fact ότι τουλάχιστον 3 γνωστές μου έχουν από καιρό αγοράσει μια φάρμα εκεί πέρα και δεν λένε να επικοινωνήσουν με τον πλανήτη Γη.

Η μία εξ' αυτών, ας την πούμε Αριάννα, με έπαιρνε για μια περίοδο τηλέφωνο να με ρωτήσει πως είμαι, πώς τα περνάω, κλπ. Η μαλακία είναι πως με έπαιρνε πάντα το μεσημέρι που είμαι στο γραφείο και αναρωτιόταν γιατί πάντα είχα κάτι να κάνω και της το έκλεινα, ή δεν απαντούσα καθόλου.

Duh!

Ένα μεσημέρι που μου εξέφρασε το παράπονό της, της είπα έτσι γίνεται συνήθως και πως θα καταλαβαίνε γιατί «τυχαίνει» να έχω δουλειά όταν παίρνει τηλέφωνο αν δούλευε κι εκείνη nine to five σαν εμένα, αντί να ξυπνάει στις 12 και να ξεφυλλίζει το Cosmo.

Ενάμισι μήνα μετά, με παίρνει (πάλι μεσημέρι), μιλάμε για λίγο και μετά μου λέει να δώσω χαιρετίσματα στην Βάνα. Δεν δίνω καμία σημασία στο σχόλιό της γιατί έχω συνηθίσει να μην καταλαβαίνω κάποια από τα πράγματα που μου λέει, αλλά εκείνη επιμένει.

- Δε θα δώσεις χαιρετίσματα στη Βάνα;

Δεδομένου ότι δεν έχουμε απολύτως κανέναν κοινό γνωστό και ιδίως κάποιον που να ακούει στο όνομα Βάνα, μου μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά.

- Ποιά Βάνα λες;

- Έλα τώρα, ξέρεις, την κοπελά στο γραφείο.

- Στο δικό μου γραφείο;

- Ναι, την καστανούλα, την κοντούλα με τα γυαλάκια...

- Περίμενε λίγο...

Ανοίγω την πόρτα του γραφείο μου, την οποία συνήθως κλείνω όταν παίρνει τηλέφωνο γιατί γίνομαι ρόμπα όποτε μιλάω μαζί της και κάποιος ακούει το δικό μου κομμάτι του διαλόγου όπου επαναλαμβάνω το κάθε τι από 3 φορές αφού λατρεύει τον ήχο της φωνής της τόσο πολύ που δεν έχει ακούσει τι της είπα τις δύο πρώτες.

Κάνω το γύρο του γραφείου, ρίχνοντας μια ματιά και προσπαθώντας να δω αν προσλάβαμε κάποια μόλις σήμερα που δεν πέρασε για interview από μένα ή αν ας πούμε έχει έρθει κάποια πελάτισσα που μπορεί να τη λένε Βάνα. Έβγαλα και το κεφάλι μου από την εξώπορτα για να τσεκάρω μήπως αυτή η Βάνα είχε μόλις φύγει και την έχασα.

Όχι, τίποτα τέτοιο.

- Ρε συ Αριάννα, δεν ξέρω καμιά Βάνα από το γραφείο.

- Καλά, πόσο μεγάλη είναι η εταιρία σου;

- Αρκετά μεγάλη για να ξεχνάω τα ονόματα των καινούριων, αλλά αρκετά μικρή για να ξέρω αν έχουμε προσλάβει κάποια Βάνα, καστανή με γυαλάκια, και ειδικά αν είναι δική σου φίλη!

- Μα πώωωως; Αφού μου είπε ότι δουλεύει εκεί, εδώ κι ενάμισι χρόνο.

- Είσαι σίγουρη; Θυμάσαι το όνομα της εταιρίας σωστά;

- Ναι, αφού μου το είπες. Nine To Five δε τη λένε;


Προφανώς δεν την κάνω παρέα για το βάθος των συζητήσεών μας, αλλά για το βάθος του ντεκολτέ της, το οποίο είναι κατι σαν το Δημόσιο: απύθμενο.

Η Αριάννα λοιπόν έπιασε πρόσφατα δουλειά σε ένα μπαρ στην Αγία Παρασκευή και με κάλεσε να τα π(ι)ούμε. Τι ρωτάω τι κόσμο μαζεύει το μπαρ, μου λέει ότι μαζεύει νεούδια μεταξύ 18 και 22 ετών.

Μια χαρά της λέω, ότι πρέπει για χάζι και νάζι. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν τρελλαίνομαι καθόλου να πάω.

Τα νεούδια είναι πανέμορφα για χάζι, αλλά ποτέ δεν είναι καλά για την υγεία. Ένα νεούδι που προτιμά να περιτριγυρίζεται από άλλα πιπίνια θεωρεί πως γαμεί και δέρνει. Νομίζει πως θα αλλάξει τον κόσμο. Θα κάνει επανάσταση. Ήρθε για να μείνει.

Αλλά δεν είμαστε για τέτοια τώρα. Αν το πιπίνι (αρσενικό ή θηλυκό) δεν έχει ζήσει λίγο, δεν έχει γυρίσει λίγο, δεν έχει αλητέψει και δεν έχει πάει σε πέντε κατατόπια εκτός από το Guzel και το Galea, τότε σίγουρα εγώ δεν είμαι έτοιμος για εκείνη και σίγουρα εκείνη δεν είναι έτοιμη για μένα.

No thanks λοιπόν, αν το αυτοκίνητο δεν είναι στρωμένο, δε θα το πάρω καινούριο. Θα κοιτάξω να βρω ένα που έχει περάσει το πρώτο μεγάλο σέρβις. Ίσως και το δεύτερο.

Γιατί απλά έχει καλύτερη οδηγική συμπεριφορά. Συνεννοούμαστε καλύτερα. Ξέρουμε τι δίνει ο καθένας και τι παίρνει. Ξέρουμε αν είμαστε καλοί οδηγοί ή καλά αμάξια.

Και αν στα αξεσουάρ του μεταχειρισμένου αυτοκινήτου συμπεριλαμβάνεται και η παγιδομούνα, θέλω αν τη δοκιμάσω, να δω τι χάνω.

Γιατί όταν οι νέες κολλάνε στο τζάμι το Ν, οι παλιές δεν κολώνουν να κολλήσουν το μουνί.

4.1.08

Live blogging!

Η γραμματέας στο γραφείο προσπαθεί να αλλάξει μόνη της την 25-κιλη μπουκάλα του ψύκτη. Προσπαθεί να τη σηκώσει, να τη γυρίσει και να την κουμπώσει στο σύστημα, αλλά της πέφτει κομματάκι βαριά.

"Αχ, θέλω ένα άνδρα!", αναφωνεί με νάζι.

Την ακούω, αλλά δεν κουνιέμαι από τη θέση μου. Είναι θέμα αρχής. Ένας άνδρας αν φωνάξει σε ένα μπαρ "Θέλω μια γυναίκα!" πόσες θα έρθουν;

Ε, εγώ λοιπόν γιατί να πάω; Ισότητα δε θέλατε; :)

1.1.08

Στόχοι για το 2008

Καθώς περίμενα τους καλεσμένους μου για το ρεβεγιόν και αντί να καθαρίσω το χαλί που είχε βρωμίσει από τα καυσόξυλα, μου ήρθε η έμπνευση να ανατρέξω σε κάποιο .doc που έγραφα κάποτε τους στόχους μου για κάθε χρόνο. Είχα να το ανανεώσω από την τελευταία μέρα του 2006.

Πήρα την παλιά λίστα και την ανανέωσα με νέους στόχους που το μόνο που είχαν να ζηλέψουν από τους παλιότερους είναι στους αριθμούς. Υψηλότερο μισθό, λιγότερα κιλά, περισσότερη άσκηση, καλύτερο αμάξι.

Τελειώνοντας, άρχισαν να καταφτάνουν τα πρώτα SMS. Κάποιοι είχαν βιαστεί και μάλλον δεν ήθελαν να πέσουν στην ώρα αιχμής των ραδιοκυμάτων. Και αυτή η στιγμαία απόσπαση της προσοχής μου ήταν αρκετή για να κοιτάξω τα πράγματα με άλλο μάτι.

Έκανα τις απαραίτητες συστάσεις μεταξύ της ετήσιας to-do list που είχα συντάξει και του πλήκτρου delete και πήγα να ανάψω τα κεριά γύρω από το τζάκι και σκάλωσα. Αποφάσισα πως το 2008 δεν πρέπει να είναι ποσοτικά καλύτερο, αλλά ποιοτικά. Και την ποιότητα δε μπορούν οι λέξεις τόσο εύκολα να τη φυλακίσουν, μπορείς μόνο να τη ζήσεις και μετά να πεις την ιστορία της.

Δεν ξέρω ακριβώς πώς θα αδράξω ποιότητα, αλλά μάλλον θα πρέπει πρώτα ξεκινήσω ανακαλύπτοντας τι ακριβώς θέλω. Πριν τρία χρόνια ήξερα τι ήθελα και τώρα που το απέκτησα, πρέπει να ξαναεστιάσω σε αυτό που θέλω να είναι σημαντικό για μένα.

Κι έτσι το 2008 ξεκινάει με αναζήτηση.

Αλλά πρώτα φασίνα...



Update: Επειδή μάλλον το ποστ ήταν πολύ εύκολα παρεξηγίσιμο, όσοι γνώρισαν την Τίνα θα πρέπει να γνωρίζουν πως η Τίνα ήταν μάλλον εκείνη που με οδήγησε στο να ξεκινήσω την αναζήτηση και σε καμία περίπτωση η φασίνα δεν αφορά φυσικά την ίδια.