31.3.08

Ζητείται developer. Πληροφορίες εντός.

Συζητούσα με μια παρέα το θέμα του ότι στο πλυντήριο αυτοκινήτων αποφάσισα να αφήσω την πρωινή μου δουλειά και άκουσα τον εξάψαλμο.

Δεν συμμερίζονται όλοι τη λογική μου και μάλλον το "φαντάσου να ήσουν εσύ στη θέση μου", είναι πιο δύσκολο απ' ότι ακούγεται.

Είναι από αυτές τις στιγμές, που είναι αρκετές, στις οποίες θά'θελα πάρα πολύ να ήμουν ψυχολόγος. Να ξέρω τι σκέφτεται ο άλλος, γιατί αντιδρά, πώς να του το φέρω γλυκά-γλυκά για να το καταπιεί (τώρα που είπα το αμαρτωλό ρήμα, έχω και ιστορία σούπερ για μετά).

Και φυσικά αν υπάρχει ένας τύπος γυναικών που αποφεύγω είναι οι ψυχολόγοι...



Σκεφτόμουν λοιπόν τα δρώμενα της προηγούμενης εβδομάδας και είδα αυτό που πολλές φορές ξέρουμε ότι υπάρχει αλλά σπάνια το βλέπουμε ζωντανά. Bear with me.

Όλοι θέλουμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας, σωστά;

Αφήνω κατά μέρος τις οικονομοπολιτικές διαστάσεις που πηγάζουν αυτό γιατί θα με πείτε καπιτάλα και θα βγούμε εκτός θέματος.

Στο θέμα γυναίκα λοιπόν, ποια γυναίκα σου αρέσει περισσότερο απο οποιαδήποτε άλλη;

Στη δική μου περίπτωση, εδώ και χρόνια αυτή η είναι η Ζέτα.

Είναι πανέμορφη, γλυκιά και πρόσχαρη. Και για μένα είναι απλά εκτός συναγωνισμού γιατί σε αντίθεση με τη Τζούλια, τη Βίκυ ή την Κάτια, δεν έχει χρειαστεί να βγάλει το τρίπτυχο μπουτάκια - βυζάκια - κωλαράκι έξω φόρα παρτίδα για να μου αρέσει.

Όπως είπαμε και στο τελευταίο ποστ, το concept καλό κορίτσι πουλάει τρελλά. Το ίδιο βράδυ, μετά το ποστ περί Ζέτας, βγήκα σε ένα μπαρ στο Γκάζι.

Μπαίνοντας βλέπω ένα κοριτσομάνι. Κοριτσοπαρέες δεξιά κι αριστερά, να χορεύουν, να μιλάμε, να καπνίζουν, να τα πίνουν. Ο ανδρικός πληθυσμός ήταν ελάχιστος. Η καλύτερή μας.

Πηγαίνοντας στο μπαρ να παραγγείλουμε, βλέπω στο βάθος του μαγαζιού συγκεντρωμένους όλους τους άνδρες, στριμωγμένους να "απολαμβάνουν" το ποτό τους.

Μου φάνηκε περίεργο εκείνη τη στιγμή το ότι επέλεγαν να στριμωχτούν όταν από τη δική μου μεριά είχε άπλετο χώρο, αλλά και ασήμαντο. Μου πήρε ώρα να ξαναεπεξεργαστώ την εικόνα για να εστιάσω σε αυτούς.

Μόνο μια κοριτσοπαρέα καθόταν στο βάθος του μαγαζιού και μόνο ένα ξανθό κεφάλι ξεχώριζε.

«Ρε συ, αυτή δε μοιάζει με τη Μακρυπούλια;», γυρνάω και λέω στον κολλητό.

«Δεν ξέρω, δε φοράω τα γυαλιά μου και δε βλέπω μακριά.», εστιάζοντας το ενδιαφέρον του σε άλλα αιδοιοφόρα πλάσματα που ήταν μέσα στην ακτίνα της όρασής του.

Καθώς περνάει η σερβιτόρα, τη σταματάω πιάνοντάς της από το μπράτσο.

«Αυτή εκεί η ξανθιά δε μοιάζει με τη Μακρυπούλια;»

Με κοιτάει σαν να είπα μαλακία.

«Ναι, και η διπλανή της μοιάζει με τη Θάλεια Ματίκα και γενικά όλες σ’ εκείνη την παρέα μοιάζουν με κάποιες ηθοποιούς. Είδες κάτι πράγματα, ε;»

Ξανακοιτάω στα κλεφτά, φτιάχνω λίγο το μαλλί (το είχα αφήσει να φουντώσει γιατί περνάω φάση) και φεύγω πύραυλος.

«Τι κάνεις εδώ;», τη ρωτάω.

Μπερδεύεται, νομίζει ότι έχουμε γνωριστεί από κάπου και δε με θυμάται. Είναι σημάδι πως ταιριάζουμε, είναι κι αυτή χρυσόψαρο!

Μετά από 2-3 πειράγματα με αυτή και μια φίλη της που δεν ήθελε να μου πει το όνομά της (υποψιάζομαι πως είναι ηθοποιός, νόμιζε ότι την ξέρω και της κάνω πλάκα για να τη μειώσω) βγάλαμε την πρώτη φωτογραφία.

«Δε βγήκες καλή.», της λέω για πλάκα, «Θα βγάλουμε κι άλλη σε λίγο.»

Η Ζέτα δεν είναι απλά celebrity. Έχει το στάτους του κοριτσιού που θέλεις να πας στο σπίτι, να γνωρίσεις στη μαμά σου για να μη σε ξαναπει ρεμάλι και να σου μεγαλώσει τα γαλανομάτικα ξανθά παιδιά σου.

Αν και το ένστικτό μου μου λέει πως κανείς δε θα έχει αυτή την ευκαιρία. Θυμηθείτε με σε 10 χρόνια.

Της το λέω και σκάει στα γέλια. Είναι απείρως ομορφότερη όταν χαμογελάει.

Μιλάμε άλλο λίγο, βγάζουμε μια δεύτερη φωτογραφία και τις αφήνω. Μιλάω στη Ματίκα για λίγο. Δεν άκουσα λέξη από ότι μου είπε γιατί θαύμαζα τις καλλίγραμμες γωνίες της και τα αμυγδαλωτά της μάτια που μου θύμιζαν κάποια που ήξερα. Μου είπε κάτι του στυλ «βρες με στο facebook».

Και μετά;

Μετά γαμήθηκε ο Δίας. Όλοι όσοι τόση ώρα απλά κοιτούσαν από ασφαλή απόσταση πλησίασαν τη Ζέτα και άρχισαν να της μιλάνε. Όλοι μαζί! Λόχος!

Το συναίσθημα «αφού το έκανε αυτός, γιατί να μη το κάνω κι εγώ;» παίζει πολύ κι αν ήμουν ψυχολόγος θα το είχα προβλέψει. Δε το είχα σκεφτεί και είδα την celebro-παρέα να σπάζεται και σε 5 λεπτά να φεύγει.


Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα στις 7 το πρωί. Δε σκεφτόμουν τη Ζέτα. Σκεφτόμουν τη δουλειά.

Εδώ και τόσο καιρό έχω μια ιδέα που θεωρώ καταπληκτική και δεν τη βάζω σε εφαρμογή. Γιατί; Επειδή έχω βολευτεί σε κάτι άλλο που κάνω και μ' αρέσει και επειδή σκέφτομαι πως είναι μια αγορά που κανείς δεν έχει πλησιάσει.

Και τι περιμένω ο μαλάκας; Να την πλησιάσει κάποιος άλλος και να μείνω δεύτερος;

Βουρ στον Πατσά!

Ζητείται developer. Πληροφορίες Εντός.

26.3.08

Δεσποινίς, ετών 24

«Εγώ τον άνδρα τον θέλω έξυπνο, καλλιεργημένο και πάνω απ’ όλα με χιούμορ.»

Την κοιτάω καλά-καλά. Εστιάζω στα μπουτάκια που τα έχει βγάλει φόρα παρτίδα λόγω Άνοιξης και επανέρχομαι.

«Εσύ;»

«Ναι, εγώ! Γιατί παρακαλώ; Τι έχω εγώ;»

«Εσύ, αν θυμάμαι καλά, έχεις για γκόμενο ένα πίθηκο που όταν του είπες για την Πηνελόπη του Οδυσσέα νόμιζε ότι μιλούσες για κάποια βραζιλιάνικη σειρά, αλκοολικό και πρεζάκι και με δόντια που αν τα χαρακτήριζα κίτρινα θα έκανε απεργία το κίτρινο χρώμα στον εκτυπωτή μου και θα μου έβγαζε φωτογραφίες με πράσινα ταξί.»

«Δεν έχεις δίκιο. Ο Τάκης μου είναι πολύ γλυκός ώρες-ώρες.»

«Περιέργως, το γλυκός ώρες-ώρες δεν το ανέφερε στα προσόντα που ψάχνεις σε έναν άνδρα, αλλά δε γαμιέται... Προς τι η χρήση του ενεστώτα; Πόσο καιρό είπαμε έχεις να τον δεις; Κλείνουμε δέκα μερούλες; Άντε βρε, να τις εκατοστήσεις!»

«Ε εντάξει, είναι άρρωστος αυτό το διάστημα.»

«Άρρωστος με κλειστό κινητό και το αμάξι να λείπει από το παρκινγκ του εδώ και μια βδομάδα; Εσύ δε μου τά’λεγες και κλαιγόσουν;»

«Μου είπε ότι είχε πάει στο γιατρό.»

«Στις 11 το βράδυ;»

«Στα επείγοντα.»


Και επειδή το γκομενάκι είναι σαν τα κρύα τα νερά, αφού πιστέψει ότι θέλει να πιστέψει και κάποια μέρα ξυπνήσει και δει τον Τάκη με την καλύτερή της φίλη, και ξανακάνει τα ίδια λάθη μερικές φορές για να νιώσει λίγο, θα πάει να πάρει τα διπλοτσίμπουκά της από κάναν άλλο κανένες άλλους για να έρθει στα ίσα της.

Και μετά θα γυρίσει και θα πει ότι πληγώθηκε από τους άνδρες, πως είναι «καλό κορίτσι» (είναι μια ετικέτα που έχει πολύ πέραση τώρα τελευταία από τότε που έγινε παρουσιάστρια η Ζέτα και στείλαμε στη Eurovision το Καλομοιράκι) και πως θέλει να παντρευτεί, να νοικοκυρευτεί και να γίνει μάνα.

Σε λίγα χρόνια θα της δείξω το βίντεο που τράβηξα όταν μου τα έλεγα αυτά. Να δω τι θα ακούσω...

24.3.08

Ένας Τροτσκιστής στο Μιλάνο

Χαζεύουμε με τον Δημήτρη στην τηλεόραση. Μία φορά τον έχω ξαναδεί, αλλά έτυχε απόψε να επιδιδόμαστε σε ανελέητο ζάπινγκ στον καναπέ μου.

Ειδήσεις στο Mega με τον Σωτήρη Δανέζη. Θυμάμαι ότι αύριο Τρίτη προβάλλεται η εκπομπή του Εμπόλεμη Ζώνη, ‘Δύο ονόματα για μία δικτατορία’, που θέλω να δω. Το λέω στον Δημήτρη.

«Τι θέμα έχει;»
«Βουδιστές μοναχοί, διαδηλώσεις, νεκροί και τέτοια.»
«Α. Καλά για τους Βουδιστές μοναχούς δεν μπορώ να πω ότι συγκινούμαι.»

Τον κοιτάω εμβρόντητος. Δεν λέω τίποτε για να δω τι άλλο θα πει.

Πίνει λίγο κρασάκι από το ποτήρι κάτω από το βλέμμα μου και συνεχίζει:

«Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», συνεχίζει, «οπότε κάθε μορφή της πρέπει να εξαλειφθεί.»

«Δηλαδή, για παράδειγμα, πιστεύεις ότι ο Μάο έκανε καλά που ήταν τόσο βάρβαρος με το Θιβέτ;»

«Εντάξει, ίσως να ήταν λίγο υπερβολικός, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή. Όπως και στη Ρωσία που κρεμούσαν τους παπάδες από τα δέντρα - καλά τους κάνανε!»

Φαντάζομαι ράσα και γενειάδες να ανεμίζουν κάτω από τα φύλλα των δέντρων.

«Είσαι Μαοιστής;»

«Όχι φυσικά! Είμαι τροτσκιστής!», μου λέει περήφανα.

Κουνάω το κεφάλι μου με φαινομενική κατανόηση και άκρατο ενδιαφέρον, καθώς στην πραγματικότητα αναρωτιέμαι πώς επιβιώνει ο Τροτσκισμός στις μέρες μας έξω από εγκυκλοπαίδιες και βιβλία ιστορίας.

«Βάλε λίγο Fashion TV», μου λέει. «Η μόνη μαλακία με το Fashion TV είναι ότι βγαίνω μετά στο δρόμο και ξενερώνω.»

«Γιατί;»

«Γιατί οι γυναίκες που βλέπω σ’ αυτή την κωλοπόλη μου χαλάνε την αισθητική. Θα πάω στο Μιλάνο να ζήσω να βλέπω τέτοιες γυναικάρες κάθε μέρα.»

Κι εκεί ξαφνικά φαντάζομαι τα ίδια δέντρα με πριν. Μαζί τους παπάδες κρέμονται οι κοπέλες της διπλανής πόρτας.

Σπάνια πια κάνω διάλογο. Κακώς ίσως. Αλλά μερικές φορές απλά δεν έχει νόημα.

Τον αφήνω να χαζεύει τις μοντέλες και έρχομαι στον υπολογιστή να σημειώσω να ποστάρω το διάλογο, γιατί από μνήμη χρυσόψαρο.

Βάζοντας τις λέξεις στο χαρτί, χαμογελάω γιατί θυμάμαι μια πολιτικοποιημένη φίλη μου που μου είχε πει ότι οι τροτσκιστές δεν είναι καλοί στο κρεβάτι επειδή κρατάνε όλοι την ενέργειά τους για την επανάσταση. Κάτι θα ήξερε.

11.3.08

Car Wash

Το πλύσιμο του αυτοκινήτου έχει κάτι το λυτρωτικό, κάτι το καθαρτικό.

Για 5 λεπτά και για αντίτιμο μόνο 6 ευρώ έχεις την ησυχία σου. Ησυχία τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί μόνο ήσυχες δεν είναι οι τεράστιες βούρτσες που σε χτυπάνε ανελέητα.

Αλλά έχει κάτι το όμορφο και το γαλήνιο, γιατί πρώτ' απ' όλα κλείνεις το ραδιόφωνο. Άλλωστε δεν πιάνει καλά γιατί έχεις βγάλει την κεραία για να μη στη σπάσουν οι βούρτες. Και μετά, δεν παίρνεις κανέναν τηλέφωνο γιατί η φασαρία είναι αρκετή ώστε να μην ακούγεσαι.

Οπότε τι κάνεις; Βυθίζεσαι στις σκέψεις σου. Κλείνεις μάτια, βάζεις τα χέρια πάνω στο τιμόνι και αφήνεσαι σε αυτό το στεγνό μπάνιο.

Και σκέφτεσαι.

Την τελευταία φορά, πριν 2 μέρες, σκέφτηκα πολύ. Τελείωσε το μπάνιο κι εγώ ακόμα σκεφτόμουν, σχεδόν αγνοώντας πως έπρεπε να ξεκινήσω πριν πέσει πάνω μου ο επόμενος λουόμενος.

Έβαλα μπροστά τη μηχανή και έκατσα στο πλάι, αφήνοντας το αμάξι να στραγγίσει.

Κοιτούσα τους διπλανούς που πάσχιζαν να στεγνώσουν το αμάξι τους με τα ειδικά αποροφητικά δέρματα. Αναρωτήθηκα πόσα είναι αυτά τα πράγματα τα οποία κάνουμε γιατί "πρέπει" και όχι γιατί παίρνουμε κάποια αξία από αυτά.

Και κάπου μεταξύ στραγγίγματος και ξαναβιδώματος της κεραίας, αποφάσισα να τα τινάξω όλα στον αέρα.

Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και άφησα τη σχέση μου. Για τον ίδιο λόγο και τα δύο: Δεν είμαι ερωτευμένος.

Σημαντικός ο έρωτας. Οδηγεί τις εξελίξεις. Οι περισσότεροι που δεν είναι ερωτευμένοι σκύβουν πιο πολύ το κεφάλι και κάνουν επιλογές που τον οδηγούν στο ξαναξεχνάνε ότι γερνάνε χωρίς να περνάνε καλά.

Και δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Δε γουστάρω να υποδουλωθώ στην κατάσταση που επιτάσσει πως δεν θα περνάω καλά. Θα ακολουθήσω το δικό μου όνειρο.

Θέλω να χαζέψω. Θέλω να βγαίνω και να κάθομαι στο Σύνταγμα και να πιω ένα smoothie εν ώρα δουλειάς. Δε με νοιάζει η γραββάτα και το κουστούμι. Θέλω να κάνω περισσότερα.

Θέλω να μπορώ να ξαναπάω στη Βαρκελώνη, θέλω να ταξιδέψω όπως έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου (είμαι ανοικτός σε προσκλήσεις). Θέλω να μη χτυπάει το κινητό μου για δουλειά για ένα διάστημα.

Τώρα που μπορώ.

Και η δουλειά; Στον πάγο. Μπορεί να περιμένει.

7.3.08

Shut Down

Εδώ και τουλάχιστον 45 δευτερόλεπτα, το ρολόι των Windows στο γραφείο δείχνει 17:56.

Όχι ότι δε μπορώ να φύγω πριν τις 6. Ίσα-ίσα που θα έπρεπε. Αλλά η μαλακία του να φεύγει ο διευθυντής πριν την ώρα του είναι nerve-racking.

Χρειάζομαι ύπνο και ποτό. Κατά προτίμηση όχι μαζί, αλλά στην ανάγκη το κάνω κι αυτό.

17:59. Shut Down.