31.12.04

What We (Men) Want

Περνάμε φάσεις.

Όχι, όχι, ψέματα. Δεν μιλάω εκ μέρους όλων των ανδρών. Δεν είχα χρόνο να τους ρωτήσω όλους. Μιλάω λοιπόν για πάρτη μου. Αλλά επιτρέψτε μου τον πληθυντικό για να μη νιώθω μόνος.

Περνάμε λοιπόν φάσεις. Τη μία θέλουμε εκείνο, την άλλη το άλλο. Όταν ήμουν μικρός, δεν αποχωριζόμουν την Sprite το καλοκαίρι και την Coca Cola το χειμώνα. Ο πατέρας μου ούτε κατά διάννοια δεν έπινε αναψυκτικά.

Και μου έλεγε πώς "όταν μεγαλώσω" θα θέλω να αλλάξω γεύσεις. Και έτσι έγινε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μεγαλώνοντας το θες το ουισκάκι σου όταν βγαίνεις. Perque? No conosco!

Έτσι μεγαλώνοντας θέλεις κι άλλα πράγματα. Θέλεις γκομενάκια, θέλεις να γνωρίσεις τον κόσμο, να δεις πράγματα, να πας εδώ κι εκεί.

Και μετά ωριμάζεις. Και δεν θέλεις να πας να δεις πράγματα. Τα έχεις ήδη δει. Θέλεις να σταματήσεις να είσαι εκεί και να βλέπεις, θέλεις να ζεις.

Και πώς ζεις; Ζεις όταν δεν είσαι μόνος. Όταν τα μαθηματικά δεν έχουν πλέον λόγω ύπαρξης γιατί 1 + 1 > 2.

Τότε ζεις. Καλή χρονιά.


28.12.04

Ocean's Twelve: Η ληστεία της χρονιάς

Πρόκειται για την ταινία με τη ληστεία της χρονιάς. Μιλάμε για το τέλειο έγκλημα. Κλέψανε εμένα!

Πας να δεις το Ocean's Twelve στο σινεμά και μέσα σε δύο ώρες σου έχουν κλέψει 7 ευρώ από την τσέπη σου χωρίς να το καταλάβεις.

Πώς το κάνουν; Με αντιπερισπαμό! Σου προβάλλουν στην οθόνη γνωστούς ηθοποιούς: George Clooney, Brad Pitt, Catherine Zeta-Jones, Julia Roberts, Bruce Willis, Andy Garcia και άλλους. Και ενώ εσύ κοιτάς αυτούς, σου παίρνουν 7 ευρώ από το πορτοφόλι!

Η μεγαλύτερη ληστεία της χρονιάς!

26.12.04

Η κασέτα με τα μπλουζ

Το Χριστουγεννιάτικο κλίμα μου θύμισε παλιά Χριστουγεννιάτικα πάρτυ στο γυμνάσιο, τότε που για να χορέψουμε με ένα όμορφο κοριτσάκι (ουτε καν ακόμη γκομενάκι) έπρεπε να περιμένουμε το πάρτυ όποιου τύχαινει να το κάνει εκεί κοντά στα Χριστούγεννα.

Και όταν οι γονείς είχαν αποσυρθεί στην κουζίνα, τα τυροπιτάκια και τα λουκανοπιτάκια είχαν πια τελειώσει και είχε σκοτεινιάσει έξω, τότε κάποιος έβαζε στο κασετοφώνο την κασέτα με τα μπλουζ.

Αυτή η κασέτα σηματοδότησε για ένα-δύο χρόνια τη σεξουαλική επανάσταση στη γενιά μου. Μπορούσες να πάρει αγκαλιά ένα όμορφο κοριτσάκι, και καθώς αυτό κρατιέται από πάνω σου εσύ να σκέφτεσαι τι ωραία που μυρίζει.

Μετά αρχίσαμε να διαβάζουμε Κλικ (επί Κωστόπουλου) και φυσικά όλα αλλάξανε. Τώρα νομίζω διάβασα ότι ο ένας στους τέσσερις στη δευτέρα γυμνασίου έχει κάνει σεξ.

Όπως πάντα, οι μικροί βιάζονται να ζήσουν τη ζωή. Και η κασέτα με τα μπλουζ δεν έγινε CD, ούτε MP3. Απλά εξαφανίστηκε.

24.12.04

Λατίνος χορευτής

Τρελλαίνομαι να χορεύω. Salsa, mambo, samba rumba, cha-cha, merengue, tango, rock 'n' roll, disco!

Βέβαια για μένα όλα αυτά είναι ο ίδιος ακριβώς χορός, μπορώ να κάνω τα ίδια βήματα, τις ίδιες φιγούρες και να νομίζω ότι πάω και με το ρυθμό. Πρόσφατα μάλιστα ανακάλυψα ότι μπορώ να χορεύω εξίσου καλά και χωρίς καθόλου μουσική!

Άλλωστε, σκοπός του χορού είναι να περνάς καλά. Κι εγώ όταν χτυπιέμαι πάνω-κάτω περνάω φανταστικά! Και για κάποιο μυστήριο λόγο, φαίνεται πως είναι μεταδοτικό, αφού όλοι γύρω μου γελάνε! ;-)

Ο καλλιτέχνης διατίθεται για δεξιώσεις, πάρτυ και άλλα κοσμικά events.



23.12.04

D&G

Είναι θέμα αρχής. Δεν μένω πιστός σε μία μάρκα γιατί πιστεύω ότι αν δεν ψάξεις δεξιά κι αριστερά, δε μπορείς να βρεις αυτό που πραγματικά θέλεις και σε καλύπτει. Δηλαδή γιατί να πάρω το τάδε κρεμοσάπουνο και να μην πάρω σήμερα αυτό και αύριο το άλλο; (την απάντηση την ξέρω, λέγεται psycological shortcut και είναι η τεχνική στην οποια βασίζονται οι μαρκετίστες για να σε κάνουν να αγαπήσεις μια μάρκα και να μην αγοράζεις άλλη). Έχοντας όμως εντρυφύσει στην τέχνη της δημιουργίας μιας μάρκας, το branding, είμαι προσωπικά πολέμιός του (και την ίδια στιγμή και μεγάλο θύμα του, αφού αυτά τα δύο πάνε πακέτο).

Παίρνω το θέμα άρωμα γιατί με απασχολούσε. Από τότε που με θυμάμαι είχα πάντα πολλά αρώματα. Τα δικά μου αγαπημένα ήταν τα Calvin Klein, από την One και την Be μέχρι την Contradiction.

Πέρασαν διάφορα από πάνω μου, κάτι παροδικές μόδες με αρώματα που "θα φορεθούν φέτος το χειμώνα" ή που η κάθε γκόμενα πλασαριζε στον Χόντο και στην Υβόννη αλλά τελικά η μέθοδος του trial & error και η άποψη των 9 στις 10 γυναίκες συμφωνούσε πως το καλύτερο άρωμα είναι σαφώς το D&G. Και λέγοντας D&G εννοώ φυσικά το Pour Homme, δε νομίζω ότι έχω δει τα άλλα σε κάνα ράφι στην Ελλάδα.

Γιατί; Δεν ξέρω. Προσωπικά μου φαίνεται λίγο βαρύ. Και όταν έμαθα (γιατί από μύτη πάω χάλια) ότι είναι βασισμένο στο λεμόνι χαλάστηκα περισσότερο. Αλλά έχοντας μύτη που το μόνο που κάνει είναι να ρίχνει σκιά στο πρόσωπό μου, δε θα έπρεπε να έχω δικαίωμα γνώμης. Οπότε ακούω τους ειδικούς.

Άλλωστε, μη λέμε μαλακίες, η όλη βιομηχανία της μόδας δεν είναι για να τη φοράς και να σ' αρέσει αλλά για να τη φοράς και να αρέσεις.

Μπορεί να περιέχει μυστήριες ουσίες, οιστρογόνα και άλλα τέτοια μυστήρια που ξυπνάει τις αισθήσεις τους. Πάντως όλες είχαν να λένε πως τους θυμίζει τον τάδε γκόμενο, την τάδε εμπειρία, το τάδε ταξίδι.

Οπότε κατοχυρώθηκε μετά από πολλές αλλαξοκωλιές (αρωμάτων). Άν θέλετε να μου πάρετε άρωμα, προτιμήστε το D&G, ναι; :)

Monsieur & Madame Figaro

Αντιγράφω από το Madame Figaro γιατί καμιά φορά αξίζει να βλέπουμε και την άλλη πλευρά: Οι μεν τη δε, και οι δε την men. ;-)

Mηπως γιναμε δυσκολες με τους αντρες;

Θέλουμε πολλά. Nα είναι τρυφεροί αλλά και δυναμικοί, φιλόδοξοι αλλά όχι εργασιομανείς. Nα ξέρουν να αλλάζουν λάστιχο αλλά και πάνες. Nα μας θεωρούν ίσες αλλά να μας παίρνουν λουλούδια. Nα είναι όμορφοι αλλά όχι ωραιοπαθείς. E, καλά, δεν είναι και τόσο πολλά. Aπό τον εαυτό μας ζητάμε περισσότερα απ' όσα ζητάμε από τους άντρες. Mήπως όμως γίναμε δύσκολες;

Από την Έλενα Λαναρά

Tέτοιες κουβέντες δεν τις παίρνουμε στα σοβαρά, τις λένε οι άντρες μεταξύ τους για να εκτονώνονται. Nα εξηγήσουμε: Δεν ζητάμε πολλά, απλώς ζητάμε διαφορετικά πράγματα. Δεν θέλουμε να μας συντηρούν - το κάνουμε και μόνες μας. Δεν περιμένουμε να μας βγάζουν και να μας διασκεδάζουν - έχουμε τις φίλες μας. Oύτε θεωρούμε ότι οφείλουν να επισκευάσουν τα υδραυλικά και το αυτοκίνητο - υπάρχουν συνεργεία γι' αυτές τις δουλειές. Aυτά τα θέλαμε άλλοτε. Tώρα θέλουμε να μας αγαπούν, να μας στηρίζουν και να μας σέβονται. Nα μας νοιάζονται. Nα μοιράζονται. Nα έχουν χιούμορ και κατανόηση. Aν δεν τα προσφέρουν, αποχαιρετάμε. Kαι δεδομένου ότι τις περισσότερες αιτήσεις διαζυγίου τις κάνουν γυναίκες, μάλλον νιώθουμε ότι δεν τα προσφέρουν.

Θεωρητικά, οι άντρες συμφωνούν σε όλα - και στον αλληλοσεβασμό και στο μοίρασμα και στη συντροφικότητα. Γιατί όχι; Έτσι κάνουν ευκολότερα φίλες και τα πάνε καλύτερα με τη διευθύντριά τους. Άλλωστε δεν στοιχίζει τίποτα να είσαι ένας σύγχρονος, απελευθερωμένος άντρας. Mέχρι να γίνεις μπαμπάς και να χρειαστεί να αποστειρώσεις μπιμπερό στις τέσσερις τα ξημερώματα. Ή μέχρι να συγκατοικήσεις και να διαπιστώσεις ότι δεν αρκεί να κατεβάζεις κάθε τόσο τα σκουπίδια, πρέπει και να σιδερώνεις. Ή, ακόμη, μέχρι να κάνεις μια σχέση και να δεις ότι πρέπει να ζητάς συγνώμη όταν έχεις άδικο. Τότε ανακαλύπτουν ότι ο αλληλοσεβασμός, η συντροφικότητα και όλες οι ωραίες τους πεποιθήσεις δεν είναι πλέον δωρεάν. Έχουν τίμημα. Πεισμώνουν λοιπόν και ισχυρίζονται ότι οι γυναίκες ζητούν πολλά - ενώ δεν ζητάμε. Πεισμώνουμε κι εμείς και ανταπαντάμε ότι οι άντρες δεν προσπαθούν αρκετά - ενώ προσπαθούν. Tέλος θέματος.


Mωρό μου, sorry. H νέα γενιά δεν αστειεύεται

Tο θέμα πραγματικά θα έκλεινε εδώ. Aλλά όλα τα παραπάνω τα ανέτρεψε ένας εικοσιπεντάχρονος οδηγός ταξί στη διαδρομή Mαρούσι-Παλαιό Φάληρο, μια μέρα με πολλή κίνηση. Παραπονιόταν κι αυτός ότι οι γυναίκες έχουν γίνει δύσκολες και απαιτητικές. Όχι όμως επειδή ζητούν σεβασμό. Aλλά επειδή «πριν καλά-καλά σε γνωρίσουν, σου ζητούν να τις πας στη Bίσση». Kαι ακόμη, «μόλις μάθουν ότι είσαι ταξιτζής -εγώ προσέχω το ντύσιμό μου και δεν φαίνομαι- σου γυρίζουν την πλάτη. Eπειδή δεν είσαι επιτυχημένος».

Ώστε Bίσση, ε; Θα μπορούσα να του πω να προσέχει ποιες γυναίκες πλησιάζει. Aλλά τι νόημα θα είχε; Γεγονός παραμένει ότι οι γυναίκες -έστω κάποιες από αυτές- θέλουν έναν άντρα επιτυχημένο να τους δείξει τα μεγαλεία της ζωής. Nομίζω μάλιστα ότι τις ξέρω. Eίναι συνήθως γυναίκες ανεξάρτητες, που δουλεύουν, πληρώνουν μόνες τους το νοίκι και ξέρουν να επιδιορθώνουν το χαλασμένο στερεοφωνικό. Ωστόσο, σε κάποιο σκοτεινό διαμέρισμα της ψυχής τους, ο ορισμός του άντρα περιέχει τη λέξη «προστάτης». Δεν θα 'θελαν να αφήσουν τη δουλειά τους. Nιώθουν όμως κατά βάθος ότι αυτές θα έπρεπε να δουλεύουν για την ολοκλήρωση, την εσωτερική εξέλιξη και όλα τα υπέροχα πράγματα που υποσχέθηκε ο φεμινισμός στις μαμάδες τους. Oι δόσεις του στεγαστικού θα 'πρεπε να είναι αντρική ευθύνη. Kαι τις βλέπεις, αυτόνομες και αυτεξούσιες, να πίνουν τον ακριβό μοκατσίνο τους και να συζητούν για τον άντρα που τους αρέσει σαν να ήταν ηρωίδες μυθιστορήματος της Tζέιν Όστιν: καταμετρώντας την περιουσία του και τις προοπτικές του.

Aυτό που προσδοκούν και λαχταρούν μπορεί να μην είναι τόσο τα ακριβά δώρα όσο η αίσθηση ότι τις φροντίζουν. Kι ας μπορούν να φροντίζουν μόνες τους τον εαυτό τους. Mια φίλη μου μάλιστα το είπε στον καλό της, που ήταν τότε άνεργος μουσικός. «Θέλω κάποιον να με φροντίζει». «A, ναι; Nα πας τότε στο Xίλτον να γνωρίσεις κανέναν επιχειρηματία», της απάντησε. Και γέλασαν και οι δύο, γιατί αυτό ήταν αστείο. Kαι η στιγμή πέρασε. Mετά, όταν έβγαιναν, η φίλη μου άρχισε να του δίνει χρήματα κάτω από το τραπέζι για να την κερνάει. Mετά, χώρισαν. «Δεν γινόταν να μείνουμε μαζί», μου εξήγησε, «ένιωθε αμήχανα που ήταν λιγότερο επιτυχημένος από μένα». Aλλά μάλλον εκείνη ήταν που ένιωθε αμήχανα.

H σημερινή γυναίκα μοιάζει με το ψηλό κορίτσι της τάξης στην τρίτη γυμνασίου. Στα πάρτι σκανάρει απεγνωσμένα -και μάταια ίσως- το δωμάτιο, να βρει ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι πιο ψηλό απ' αυτή. Έστω, εξίσου ψηλό. Σαν να πήραμε ύψος απότομα, λοιπόν. Kαι δεν συνηθίσαμε ακόμη να κοιτάμε τους άλλους στα μάτια χωρίς να γέρνουμε προς τα πίσω το κεφάλι. Θέλουμε ο άλλος να είναι -τουλάχιστον- αντάξιός μας. Mακάρι και καλύτερος.


Zητούνται άντρες με πολλά ταλέντα


Oι άντρες είναι ρηχοί, απλοϊκοί, τεμπέληδες, λένε οι γυναίκες μεταξύ τους και δημοσίως. Aν όμως ένας άντρας πει ότι οι γυναίκες είναι κατίνες, το θεωρούμε σεξιστική αντίδραση.

Zητάμε από τους άντρες να συμβιβάσουν τα αντίθετα: να σέβονται την ανεξαρτησία μας αλλά και να μας φροντίζουν πού και πού. Δεν είναι τόσο τρομερό. Eμείς πώς προσπαθούμε να είμαστε δυναμικές αλλά και θηλυκές, πρακτικές και συγχρόνως σέξι; Λίγη εξάσκηση θέλει μόνο.

M' άλλα λόγια, δεν ζητάμε πολλά ειδικά από τους άντρες. Zητάμε πολλά απ' την καριέρα, τον έρωτα, τη ζωή. Oι άντρες απλά τυχαίνει να συμμετέχουν σ' όλα αυτά. Θέλουμε μια δουλειά που να μας εκφράζει αλλά και να αποδίδει. Mια συνταγή για κοτόπουλο με κάρι που να είναι εξωτική αλλά με λίγες θερμίδες. Kι ένα ζευγάρι πέδιλα που να είναι κόκκινα αλλά όχι της φωτιάς, με εφτά ακριβώς πόντους τακούνι, λεπτό κάτω και μετά να στρογγυλεύει, σινιέ αλλά να μην κοστίζουν 850 ευρώ. Mπαίνουμε σε δέκα καταστήματα για να τα βρούμε. Kαι τελικά τα βρίσκουμε. Θεωρούμε λοιπόν ότι έτσι γίνονται τα πράγματα: Κάνεις σταυροφορίες μέχρι να βρεις το τζιν που σου πηγαίνει γάντι. Kαι τον άντρα που σου ταιριάζει απόλυτα.

Oι γυναίκες υποτίθεται ότι ήταν κάποτε πλάσματα παρορμητικά, που κυβερνιούνταν απ' το συναίσθημα. Όχι πια. Δεν εστιάζουν στα μάτια του άντρα αλλά στα υπέρ και τα κατά του. Tα ζυγίζουν όλα: τις χειρονομίες, τα λόγια, τα βλέμματά του. Kαι βέβαια, τα δικά τους συναισθήματα. «Aν δεν τρέμω σαν φύλλο όταν βλέπω το όνομά του στην οθόνη του κινητού μου», λένε, «κακό σημάδι δεν είναι;». Θέλουν να ζουν μόνο μεγάλους έρωτες. Τα υπόλοιπα, τα νορμάλ Σαββατόβραδα μπροστά στην τηλεόραση, είναι χάσιμο χρόνου.

Πιστέψαμε στις σύγχρονες συνταγές ευτυχίας, που λένε ότι πρέπει να είμαστε νέες, όμορφες, πλούσιες, έξυπνες κι ευτυχισμένες. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που δυσκολευόμαστε να δεχτούμε έναν άντρα που δέχεται τον εαυτό του - που είναι υποτονικός όποτε θέλει, που δεν του καίγεται καρφί αν έχει καλλιτεχνική φλέβα, που δεν περνά ούτε έξω από το γυμναστήριο και το αγαπημένο του θέμα συζήτησης είναι το ποδόσφαιρο.


Αν σε ερωτευτώ, θα είσαι τέλειος

Oι άντρες είναι ρηχοί, απλοϊκοί, τεμπέληδες. Kακόμαθαν απ' τη μαμά τους, δεν αλλάζουν, δεν παίρνουν την ευθύνη των πράξεών τους, κάνουν συνέχεια ζάπινγκ. Όλα αυτά τα λένε οι γυναίκες, μεταξύ τους και δημοσίως. Kαι δεν τρέχει τίποτα. Aν όμως ένας άντρας πει ότι οι γυναίκες είναι κατίνες, το θεωρούμε σεξιστική, συμπλεγματική αντίδραση. Kι όταν αυτός ο άντρας δεν μας θέλει, δεν φταίμε εμείς, φοβάται τη δέσμευση. Ή, ακόμη καλύτερα, τον τρόμαξε η εξυπνάδα μας και η έντονη προσωπικότητά μας.

Aκόμη και οι άλλοτε σκληροπυρηνικές φεμινίστριες λένε «κάντε κράτει». «Mου φαίνεται», λέει η Fay Weldon, «ότι οι γυναίκες μιλούν πια για τους άντρες όπως πριν από τριάντα χρόνια μιλούσαν οι άντρες για τις γυναίκες, περιφρονητικά. Kαι οι γυναίκες τότε το έβρισκαν ανυπόφορο». Aυτό το σκεπτικό μού ακούγεται κάπως έτσι: ψηλώνετε πρώτες, παίρνετε τις πρωτιές στις εισαγωγικές για το πανεπιστήμιο, τους γελοιοποιείτε στις διαφημίσεις και ζείτε περισσότερο. Πείτε τουλάχιστον μια καλή κουβέντα.

Nα πούμε, αλλά δεν αρκεί. Tα στοιχεία λένε άλλα. Oι άντρες έχουν τα πρωτεία στην αντικοινωνική συμπεριφορά, στη βία, στην παιδική κακοποίηση, στον αλκοολισμό. Kαι στις αυτοκτονίες. Έχουν και σεξουαλικά προβλήματα. Aκούστηκαν ξαφνικά τόσο πολλά κακά για τους άντρες, που θεωρούνται ένοχοι μέχρι αποδείξεως του αντίθετου. Kάποιοι άντρες δεν νιώθουν ακριβώς περήφανοι που είναι άντρες. Nιώθουν ότι πρέπει να απολογηθούν προσωπικά για τις βλακείες των ομοφύλων τους. Mη ξέροντας τι ρόλο να παίξουν, αυτοί οι κάποιοι άντρες υποτροπιάζουν και υιοθετούν το ρόλο που εκ πείρας γνωρίζουν καλά: το ρόλο του παιδιού. Oι γυναίκες δεν μένουν ικανοποιημένες μ' αυτή την εξέλιξη. Oι άντρες γκρινιάζουν ότι οι γυναίκες έγιναν δύσκολες. Oι γυναίκες όμως επιμένουν να είναι δύσκολες και απαιτητικές. Nα ερωτεύονται τους άντρες. Nα περιμένουν θαύματα απ' αυτούς. Kαι αυτό -για όποιον άντρα ακόμη δεν το κατάλαβε- θα έπρεπε να τους κολακεύει.


20.12.04

Ρε μαλάκα Έλληνα

Αγαπητέ Έλληνα,

Γιατί είσαι τόσο μαλάκας;

Όχι, δεν είμαι ανθέλλην επειδή βγαίνω και το παραδέχομαι. Έλληνα είσαι μαλάκας και γι αυτό είσαι στα σκατά.

Σε γαμάνε στο ασφαλιστικό, στις συντάξεις, στον μισθό, στις κρατήσεις, στη φορολόγια, στη διαπλοκή, στο Κυπριακό, στο Μακεδονικό. Και τι κάνεις; Κουνάς σημαίες και ξαναψηφίζεις τους ίδιους.

Και μετά φωνάζεις για την τιμή της ντομάτας. Βγαίνεις στα κανάλια και βρίζεις τους Βερόπουλους, τους Μαρινόπουλους και τους Βασιλόπουλους αυτή της χώρας.
Μισθολογικά, κάθε χρόνο έχεις και λιγότερα, αν αναλογιστείς τον πληθωρισμό. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Ενοίκια πληρώνεις παραπάνω, χρωστάς της Μιχαλούς και όταν έρχεται αυτή η μοναδική στιγμή στα 4 χρόνια όπου μπορείς κι εσύ να πεις "Όχι ρε πούστη μου, δεν πάει άλλο, με έχετε ξεκωλώσει!", τι κάνεις;

Ξαναψηφίζεις ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία.

Έ όχι ρε! Γιατί αγόρι μου γλυκό δεν ανοίγεις τα ματάκια σου; Τι θέλεις; Μισθό θέλεις; Να ψηφίσεις ΚΚΕ ρε! Θέλεις κοινωνική ισότητα; Ψήφισε Συνασπισμό. Λύση στα εθνικά θέματα θες; Ψήφισε Καρατζαφέρη. Αλλά μην κάθεσαι έτσι άπρακτος στο κέντρο βρε μαλάκα!

Δηλαδή δεν καταλαβαίνεις πως είτε με τον Μπούλη είτε με τον Σόι-Πάει-Το-Βασίλειο, εσένα πάλι χεσμένο σε έχουνε; Σε παίρνουν και σε πορώνουν να κουνάς σημαιάκια για να βγει ο ένας και όχι ο άλλος, χωρίς να σκέφτεσαι ΚΑΝ να ρίξεις την ψήφο σου κάπου αλλού. Κάπου που να σε συμφέρει. Έχεις καθίσεις να συγκρίνεις τι σου υπόσχονται τα 2 μεγάλα κόμματα και τι τα άλλα;

Και ξέρεις τι; Εγώ δεν είμαι αριστερός, ούτε κεντρώος, ούτε δεξιός. Αλλά εδώ που είμαι σήμερα (δεν ξέρω αύριο) τείνω για κεντροδεξιά. Γιατί εμένα με συμφέρουν τα όσα κάνουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Αύριο μεθαύριο θα πληρώνω μισθούς στην εταιρία μου και λογικό είναι να θέλω να είναι χαμηλοί.

Σήμερα, αν κάτι μου φανεί ακριβό, θα πάω να ψωνίσω στα Lidl, στα Dia και στο Makro για να το πάρω φτηνότερα. Δε βλέπω το λόγο να τρέχω στο Βασιλόπουλο που μου δίνει πόντους στην κάρτα του και άμα (λέμε "άαααααααμα") συμπληρώσω 100 πόντους παίρνω δώρο μια βαλίτσα.

Ρε Έλληνα, κλείσε τη γαμημένη τηλεόραση, πέτα και την εφημερίδα και βάλτα κάτω. Σκέψου τι σου παρέχει το κάθε τί και δες τι σε συμφέρει και τι όχι. Και ψήφισέ το, αγόρασέ το, προτίμησέ το τέλος πάντων. Μην γίνεσαι η μαριονέττα πολιτικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και εμπορικών συμφερόντων.

Α γειά σου!

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

Ο κολλητός σου,

Γιώργος

18.12.04

Ευρώπη και Αραβία

Μετά από 5 χρόνια είδα ένα παλιό φίλο, τον Dee τον Ιρακινό.

Είχα χάσει τα ίχνη του και μέσω κοινών γνωστών τον ξαναείδα.

Ο Dee είναι ένας πανέξυπνος τύπος. Η ζωή του είναι γεμάτη εμπειρίες και πάντα έχει εκπληκτικές συμβουλές να δώσει.

Έτσι λοιπόν, στο άσχετο και χωρίς να ξέρει για το Blog μου, μου είπε σήμερα που τον είδα το εξής:

Η Ελλάδα έκανε μαλακία που μπήκε στην Ενωμένη Ευρώπη. Έχει περισσότερα κοινά με τους Άραβες και θα έπρεπε να κοιτάξει να ενωθεί με αυτούς. Γιατί καλύτερα να είσαι ο πιο προηγμένος σε ένα μικρό (αλλά πλούσιο) σύνολο παρά ο ουραγός σε ένα μεγάλο (αλλά σπαγγοραμμένο).

Λέτε να έχει δίκιο; Η άσκηση να γίνει στο σπίτι από τον αναγνώστη.

15.12.04

Τελικά εγώ τι είμαι;

Δε μπορώ να καταλάβω ακόμα. Πρέπει να ρωτήσω τον φίλο μου τον Παύλο που ασχολείται με τα πολιτικά.

Διαβάζω τις θέσεις του ΚΚΕ και λέει όχι στην Ευρώπη. Μπαίνω σε ένα εθνικιστικό site (δεν ξέρω αν είναι κάποιου κόμματος) και λέει πάλι όχι στην ΕΕ. Ο Ανδρέας πάλι φώναζε ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο.

Αν αριστερά, κέντρο και δεξιά ήταν όλη κατά της Ευρώπης, εμείς πώς μπήκαμε; Και αν όλοι είναι κατά της Ευρώπης, εμείς δηλαδή γιατί είμαστε ακόμη; Και τελικά εγώ τι είμαι; Αριστερός, Δεξιός, Κεντρώος ή Αναποφάσιστος;

Και ακόμα μεγαλύτερο ερώτημα: Γιατί είμαστε κατά της Ευρώπης; Δεν είναι καλύτερο να είσαι έστω και ο τελευταίος αυλικός παρά να είσαι ο απλός χωρικός, μια χώρα χωρίς υποστήριξη;

Μεγάλα ερωτήματα για να απαντηθούν από μένα που δεν τα ξέρει πολύ καλά αυτά τα πράγματα μάλλον.

14.12.04

Μπορώ να έχω μία όπως τη θέλω;

Είμαι, μου είπαν πρόσφατα, απαιτητικός.

Επειδή θέλω τη γυναίκα να είναι επαναστάτρια και γατούλα, όμορφη και έξυπνη. Επειδή θέλω να είναι δυναμική. Και επειδή έχω την απαίτηση να μην θέλει να βλέπει τηλεόραση, να μη φανατίζεται με ομάδες, χώρες, θρησκείες, μάρκες, κόμματα και εκπομπές.

Επειδή θέλω να έχει ιδέα από μόδα και να μη φοράει απλά ότι της λανσάρουνε στα τυφλά. Να ξέρει και 2 ζωγράφους ή 2 συνθέτες κατ' όνομα, να έχει βγει από τη χώρα της και να μην είναι ξενοφοβική.

Να είναι άνετη με το περιβάλλον της και με τον εαυτό της. Να μην έχει πολλά ταμπού. Να είναι ερωτική, να είναι ανοιχτή, να είναι ανοιχτά σεξουαλική προς εμένα και όχι σούξου-μούξου-μανταλάκια.

Να είναι ευαίσθητη.

Να έχει χόμπυ, να έχει ζωή πέρα από εμένα, τη δουλειά της και τις 3 φίλες της. Να με θέλει πολύ, αλλά να μη με χρειάζεται.

Να κλαίει και να γελάει με όλη της ψυχή.

Να απολαμβάνει το σάντουιτς στην εκδρομή αλλά και τη δεξίωση στο γάμο.

Να έχει εμπειρίες. Καλές και κακές.

Να μπορεί να συζητήσει με επιχειρήματα.

Να μην είναι αρνητική στην ιδέα του να ζήσει κάποια στιγμή μακριά από την πόλη της, ακόμα κι αν ποτέ δε χρειαστεί να το κάνει.

Να χορεύει κι ας μην ξέρει. Αλλά να έχει ρυθμό.

Να έχει ένα στραβό δοντάκι για νάζι και να είναι ψευδή στο ρο ή ακόμα καλύτερα στο σίγμα (να το λέει σαν χι).

Ζητάω πολλά; Τόσο το καλύτερο.

13.12.04

Code 46

Αυτό είναι που λέμε ταινία τρία άλφα: Ανούσια - Άδεια - Ανώφελη!

Τι απαίσια ταινία. Δε μπορώ να καταλάβω πώς κάθεται κάποιος να τη δει. Χαίρομαι που πέρασα κάποιες σκηνές με fast forward και έχασα μόνο μια ώρα από τη ζωή μου.

Κάποιες κουτσές μελλοντολογικές θεωρίες σε συνδυασμό με ένα άδειο ρομάντσο δύο αγνώστων που συναντιούνται δυο φορές για πρώτη φορά!