27.2.07

John Is Your Dad

Την προηγούμενη εβδομάδα - Πέμπτη ήταν νομίζω - πήγα με τον πατέρα μου για φαγητό.

Η σχέση μου με τον πατέρα μου είναι σαν τη σχέση Χριστού και Θεού. Ο στοργικός Πατέρας κρατάει μια απόσταση από τέκνο Του, ίση με αυτή που θέλουν και οι δύο, προκειμένου να το αφήσει να αποκτήσει τις δικές του εμπειρίες. Όποτε το τέκνο Τον χρειαστεί, τον καλεί στο κινητό του.

Σε γενικές γραμμές έχουμε μια πολύ ειλικρινή σχέση. Του λέω τις μαλακίες που κάνω, μου λέει τις δικές του. Μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο. Έχουμε ένα είδος επικοινωνίας μοναδικό.

Τον χρειάστηκα πραγματικά 3 φορές τα τελευταία 3 χρόνια. Και ήταν εκεί κάθε φορά. Τι άλλο να ζητήσεις;

Πάνω από δυο μερίδες παϊδάκια και μια σαλάτα βραστών λαχανικών πρόσφατα μιλούσαμε για σχέσεις. Πήρε αυτό το ύφος που παίρνει όταν είναι να κάνει μια ζόρικη ερώτηση. Αλλάζει τη στάση του στόματός του, αφήνει τα παϊδάκια, στραβομουτσουνιάζει, κοιτάζει λίγο λοξά και παίρνει ένα ύφος που μαρτυρά ενοχή. Και φέρνει το θέμα από έξω-έξω:

- Θέλω να μου πεις ρε υιέ μου, αλλά θέλω να μου πεις ειλικρινά, και άμα δε γουστάρεις να μου πεις πες το μου, αλλά είμαι περίεργος γιατί ακούω τόσα από τους εκάστοτε τηλεψυχολόγους και δεν ξέρω τι να πιστέψω.

- Δέκα τοις εκατό, μπαμπά.

- Τι δέκα τοις εκατό;

- Η απάντηση στην ερώτησή σου.

Με κοιτάει με απίστευτη απορία. Δεν είχε προλάβει να φτάσει στο ψητό (αν εξαιρέσεις τα παϊδάκια).

- Ποια ερώτηση;

- Ήθελες να ρωτήσεις πόσο επηρρεάζει το διαζύγιο των γονιών τις σχέσεις του παιδιού στη μετέπειτα ζωή του. Και σου λέω λοιπόν, εμένα με επηρρέαζει 10%. Κοιτάω τα πράγματα απ' έξω. Ξέρω ότι υπάρχει ελπίδα, αλλά τα στατιστικά λένε διαλύονται ο ένας στους δύο γαμους στα πρώτα πέντε χρόνια. Και δεν έχεις κανένα τρόπο να ξέρεις εκ των προτέρων σε ποιό μισό ανήκεις.

Προσπαθεί να συγκρατήσει το χαμόγελό του ενώ συνεχίζω:

- Για να μη σου πω ότι τα στατιστικά μας λένε μόνο τι απέγιναν οι γάμοι που τελέστηκαν πριν πέντε χρόνια. Φαντάσου πόσο λιγότερες ελπίδες έχει ένας γάμος που θα γίνει σήμερα να διαρκέσει 10 χρόνια. Και υπολόγισε πόσοι από αυτούς που μένουν παντρεμένοι το κάνουν για λόγους άλλους από την ευτυχία τους: παιδιά, οικονομικά, ή απλά παρατείνουν μια κατάσταση αντί να τη λύσουν.

Αναρωτήθηκα στιγμιαία αν το 10% ήταν πραγματικό. Αλλά μετά υπολόγισα πως είναι καλύτερα να ξέρω τι γίνεται από να φαντάζομαι πως μια σχέση είναι όσο ροζ σου φαίνεται τη μέρα του γάμου σου.


14.2.07

Δικηγορικό... γραφείο

Στα σοκάκια γύρω από την Ομόνοια σταματάω για δύο σουβλάκια στα όρθια στη Λειβαδιά. Με είχε προτοφέρει εδώ το παλιό μου αφεντικό. Η γρήγορη εξυπηρέτηση, το καλό ψήσιμο και το μαλακό κρέας είναι τρία σημεία που δύσκολα αντιγράφονται. Το δωρεάν απεριόριστο ψωμί που προσφέρεται σε όλους τους πελάτες είναι το τέταρτο.

Φεύγοντας, σκέφτομαι το παλιό αφεντικό και χαμογελάω καθώς θυμάμαι πως έλεγα ότι αυτουνού εγώ κάποτε θα του μοιάσω. Επαληθεύτηκα, αλλά ελπίζω πως θα αποφύγω να του μοιάσω και στην κοιλιά στα επόμενα 10 χρόνια.

Σε ένα μαγαζί με παλιομοδίτικα ρούχα είναι διαγώνια κολλημένες πολύχρωμες επιγραφές με το σύνθημα της εποχής: Εκπτώσεις. Τα ρούχα είναι πάμφθηνα αλλά το κατάστημα φαίνεται άδειο. Μια φίλη σχεδιάστρια μου είχε πει πόσο επηρρεάζουν οι Κινέζοι ακόμα και τη δική της δουλειά.

Κοιτάω το ρολόι μου και μπαίνω στο παμπάλαιο κτίριο πίσω από την Ομόνοια. Ήρθα 2 λεπτά νωρίτερα στο ραντεβού και έξω είχε ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει. Χάνομαι κοιτώντας έναν τεράστιο πίνακα στην είσοδο του μεγάρου με κολλημένες τις διάφορες μπρούτζινες επιγραφές. Οι επτά όροφοι είναι γεμάτοι με δικηγόρους, συμβολαιογράφους και ναυτιλιακές εταιρίες.

Ο θυρωρός κάθεται έξω από το κτίριο και διαβάζει την εφημερίδα του. Του λέω ποιόν ψάχνω, με πληροφορεί πως το γραφείο του είναι στον τέταρτο.

Το ασανσέρ είναι ήδη στο ισόγειο. Μπαίνω μέσα και θυμίζω στον εαυτό μου πως πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν. Αυτό το ασανσέρ μπορεί να έχει κλείσει μια 50-ετία, ενώ το δικό μας χαλάει κάθε τρίμηνο, κι ας είναι από αυτά τα καινούρια που σου αναγγέλουν σε ποιόν όροφο σταματάνε με διαπεραστική φωνή σαν εκείνη στον ηλεκτρικό πριν τους Ολυμπιακούς που σε πληροφορούσε πως Λόγω έργων, ο συρμός δεν κάνει στάση στο σταθμό Ταύρου.

Χτυπάω το κουδούνι στο γραφείο του δικηγόρου μου και βλέπω πως συστεγάζεται με άλλους τρεις. Ο Γιάννης είναι άνθρωπος λιτός, του αρέσει η καλοπέραση και η παρέα, αλλά δεν τρελλαίνεται για τα λεφτά. Από όσο τον ξέρω μου φαίνεται καλός άνθρωπος.

Του φέρνω να διαβάσει κάτι έγγραφα. Μου ανοίγει την πόρτα τη στιγμή που βγαίνει ο δικηγόρος από το διπλανό γραφείο του με την κόρη του ή την βοηθό του, ένα πραγματικό μελαχροινό κορίτσι της διπλανής πόρτας.

Αφου ανταλλάσουν κάποιες καλησπέρες και πωσπηγεηυπόθεσηπουλεγαμεκουβέντες, παρατηρώ πως ο Γιάννης φοράει κουστούμι, πουκάμισο με ιριδίζουσα κλωστή και μια τελείως παράταιρη γραβάτα. Στο δικαστήριο μάλλον οι δικαστές δίνουν βάση στο να φοράς κουστούμι, αλλά μάλλον δεν δίνουν ιδιαίτερη βάσει στις χρωματικές επιλογές.

Ανοίγω το φάκελο, του δείχνω τα έγγραφα - το λόγο για τον οποίο ήρθα.

- Τόσα πολλά; Τέτοια ώρα; Με σκοτώνεις.

Τον καταλαβαίνω, αλλά κι αυτός καταλαβαίνει ότι δεν έχω πολύ χρόνο. Περνάμε στο γραφείο το, ξεχνάει να μου προσφέρει νερό.

- Κλείσε την πόρτα, έχω βάλει το air-condition για θέρμανση. Τα καλοριφέρ έχουν χαλάσει.

Βλέπω αναμμένο έναν υπολογιστή.

- Μη μου πεις ότι έχεις και Internet; Αν το ήξερα, θα στα έστελνα με email.
- Μπα, μόνο για να παίζω μουσική και καμιά πασχέντζα τον έχω.


Ο Γιάννης βάζει τα γυαλιά του και ρίχνεται στο διάβασμα και εχώ αρχίζω να παρατηρώ τις λεπτομέρειες. Το γραφείο είναι μικρό. Αν απλωθώ δε χωράει να ανοίξει η πόρτα. Οι τοίχοι έχουν διαφορετικό χρώμα ο καθένας, αλλά είναι γυμνοί από πίνακες και κάδρα.

Ο ένας έχει ενα παράθυρο -ξύλινο- που βλέπει στην απέναντι πολυκατοικία. Μια κυρία απλώνει στο μισοσκόταδο.

Ακούω τη μουσική που τόση ώρα παίζει σιγανά. Ευτυχώς τα ακούσματα του Γιάννη είναι πολύ ευχάριστα στο συνήθως ακατάδεκτο αυτί μου. Απαλή μελωδία με ιταλικά λόγια.

Ο Γιάννης αρχίζει να γυρνάει τις σελίδες καθώς εγώ κοιτάω τα έπιπλα. Όλα είναι καστανού χρώματος. Παρόλα αυτά, από τις διαφορές στη χρήση καταλαβαίνει κανείς πως έχουν αγοραστεί σε διαφορετικές περιόδους. Και οι αποχρώσεις δεν είναι οι ίδιες.

Οι καρέκλες του είναι βαριές ξύλινες και με αναπαυτικό δέρμα. Δεν είναι από εκείνες που είναι σχεδιασμένες επίτηδες ώστε να σου λένε φύγε.

Οι βιβλιοθήκες του είναι γεμάτες με βιβλία από Κώδικες. Τα περισσότερα βιβλία είναι χοντρά με χρυσά γράμματα στις ράχες τους. Η σχέση μου με το Δίκαιο περιοριζόταν στο να γνωρίζω πως υπάρχει Ποινικός και Αστικός Κώδικας, αλλά μάλλον υπάρχουν αρκετοί περισσότεροι. Κάποια βιβλία είναι καινούρια με εξώφυλλα σε παστέλ χρωματοσυνθέσεις.

Όμως αυτό που μου άρεσε πιο πολύ στο Δικηγορικό Γραφείο ήταν ακριβώς αυτό, το γραφείο. Είναι ένα σχετικά μοντέρνο έπιπλο στο οποίο δύσκολα θα μπορούσες να ανακαλύψεις το χρώμα του αν το κοιτούσες από πάνω, γιατί είναι γεμάτο με χίλια δυο πράγματα.

Μία στοίβα από κιτρινισμένους ταλαιπωρημένους φακέλους κάθεται στη μία γωνία, ενώ στην διαμετρικά αντίθετή της κάθονται κάποιοι ολοκαίνουριοι, άδειοι και ολόλευκοι έτοιμοι για χρήση, σαν αντίπαλοι σε ρινγκ.

Στο κέντρο, υπάρχει ένα ποτήρι νερού, άδειο αλλά ακόμα βρεγμένο. Πατάει πάνω σε ένα σουβέρ από αυτά τα παλιά που δεν ξέρεις αν είναι πλαστικό ή λαστιχένιο. Κάτω από το αγνώστου υλικού σουβέρ ξεπροβάλλει η μύτη ενώ κλειδιού, παρόλα αυτά το ποτήρι δε δείχνει να έχει προβλήματα σταθερότητας.

Προς τη μεριά μου υπάρχει μια ξύλινη τετράγωνη μολυβοθήκη, η οποία περιέχει κάθε λογής γραφική ύλη εκτός από μολύβι, και στο πλάι της κάθεται περήφανα ένα stand για δύο πένες. Ανάμεσα στις θήκες για τις πένες (ή τέλος πάντων τα στυλό που έχουν ιδιόμορφο σχήμα, αφού αμφιβάλω αν έχει γράψει κανείς κάτι με πένα εδώ μέσα, παρά την ηλικία του κτιρίου) υπάρχει ένα ύποπτο κενό, το οποίο μάλλον κάποτε στέγαζε κάποιο μεγάλο πάκο από πρόχειρα χαρτάκια, post-it της εποχής εκείνης.

Τώρα στο κενό αυτό κατοικεί ένας περίτενος χαρτοκόπτης, που έχει αρχίσει να σκουριάζει (πιθανή ένδειξη πως είναι επάργυρος) και τα δύο κινητά του Γιάννη. Το ένα επαρκώς μοντέρνο με έγχρωμη οθόνη, το άλλο αρκούντως πεπαλαιωμένο ώστε να μη θέλει κανείς να του το κλέψει ακόμα κι αν το ξεχάσει στην πλατεία Ομονοίας. Συνειδητοποιώ ότι μου έχει δώσει μόνο το ένα από τα δύο.

Από την ώρα που μπήκα δεν έχει αγγίξει την faux ιταλική του κούπα με τη λέξη café (σε μια υπέροχη χειρόγραφη γραμματοσειρά). Από τη γωνία που κάθομαι δε βλέπω τον πάτο της, αλλά υποθέτω πως ο καφές έχει τελειώσει από ώρα.

Δυο μικρά ελάσματα που υποθέτω πως είναι ενωμένα από κάτω κρατάνε κάποιους σκισμένους φακέλους με λογαριασμούς (ένδειξη πως ο χαρτοφύλακας είναι όντως περιττός), ενώ παραδίπλα έχει δυο κλασικές ξύλινες σφραγιδες και μία αυτομελανώμενη.

Προς τη βιβλιοθήκη έχει κάποια εκτυπωμένα emails (άρα έχει email τελικά) τα οποία έχει στοιβάξει το ένα πάνω στο άλλο. Η κλεφτή μου ματιά καθώς έκανα ότι σηκώνομαι για να θαυμάσω τη θέα μου έδωσε την πληροφορία πως τα emails είναι του 2005 και πως η κυρία που άπλωνε έχει μπει τώρα στην κουζίνα της και καπνίζει κοιτώντας τηλεόραση.

Πεταμένα διάσπαρτα είναι δύο μικρά στοιβάκια από post-it notes, τα κλασικά κίτρινα τετράγωνα στο κλισέ μέγεθος του 10x10 και κάποια λαχανί φλούο σε σχήμα βέλους. Το πρώτα από τα λαχανί έχει πάνω του γραμμένα από κάτι ορνιθοσκαλίσματα, τα οποία θα ήταν αδύνατο να διαβάσω ακόμα κι αν δεν τα κοιτούσα ανάποδα, γιατί το μαρκαδοράκι έχει ποτίσει το χαρτί.

Μου κάνει τρομερή εντύπωση πως έχει ένα συνδετήρα πιο μεγάλο και από την παραμάνα της Liz Hurley, ο οποιος φαίνεται τελείως αχρησιμοποιήτος. Μπαίνω στον πειρασμό να τον πιάσω και να αρχίσω να τον στραβώνω, αλλά αντιστέκομαι.

Ο Γιάννης κουνάει το κεφάλι του και μονολογεί κάτι το οποίο δεν ακούω. Αν είναι σημαντικό θα μου το έλεγε δυνατότερα.

Έχει αρχίσει να σημειώνει κάτι στα συμβόλαια με ένα μολύβι με σπασπένη μύτη που έχει πολύ καιρό να δει ξύστρα. Υπογραμμίζει κάτι και το ξαναφήνει δίπλα στα δύο φυλλάδια που έχει για delivery φαγητού.

Συνεχίζω και επεξεργάζομαι το γραφείο του. Πάνω στο επιτραπέζιο κλασικό ημερολόγιο με τα 365 χαρτάκια δεν έχει σημειώσει τίποτα για σήμερα. Ούτε για χτες, από όσο βλέπω από την πίσω μεριά της γυρισμένης σελίδας.

Τον καλεί κάποιος, και ο Γιάννης του λέει πως θα τον πάρει σε λίγο. Σημειώνει το κινητού όπου βρει, πίσω από ένα κουπόνι αποστολής της ACS, και το βάζει μπροστά του για να το δει μετά, πάνω από μια αίτηση πιστωτικής κάρτας την οποία έχει χρωματίσει στα κατάλληλα σημεία με πράσινο highlighter, το οποίο το ίδιο δε το βλέπω πουθενά.

Μας διακόπτει κάποιος άλλος δικηγόρος που τον μπαίνει στο γραφείο για να τον χαιρετίσει. Γυρνάω, όχι τόσο για να συστηθώ ή να καλησπερίσω, αλλά για να μην του έχω πλάτη. Με τη γωνία του ματιού μου παρατηρώ τρεις γραββάτες πρόχειρα διπλωμένες στα τέσσερα σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης.

Τα λένε για λίγο και ο Γιάννης ξανακάθεται στην διευθυντική καρέκλα του. Ακουμπάει πάνω στο καρμπόν αφήνοντας -χωρίς να το καταλάβει- ένα μοναδικό παλαμοτύπωμα πάνω στις σελίδες που έχει ήδη διαβάσει.

Τελειώνει το διάβασμα και ξεκινάει να μου εξηγεί.

Διακοπή για διαφημίσεις: Red FM

Σήμερα πρέπει να ακούσετε τον Red FM (96,3).

Όλα τα τραγούδια είναι αντι-αγαπησιάρικα και ενθαρρύνουν τους ακροατές να πάρουν τηλέφωνο και να τα χώσουν στους πρώην τους.

Ένα κοριτσάκι πήρε τηλέφωνο και την καλύψανε στα μπιπ-μπιπ. Ευτυχώς η φωνή της δε μου έλεγε τίποτα.

Για αφιερώσεις και καντήλια, τηλεφωνείτε στο 210 4816680.

10.2.07

OTEnet

Μπαίνεις το πρωί να δεις το ημέλι σου και το GMail δεν ανοίγει ούτε με ανοιχτήρι κονσέρβας στρατού.

Πέντε ώρες μετά, όταν ξαναπροσπαθείς, παίρνεις την OTEnet να τους ρωτήσεις αν τρέχει τίποτα με τα σερβέρια τους.

Όχι, όχι, τίποτα, κάντε ρησέτ σε υπολογιστή, μόντεμ, ρούτερ και σβήστε ότι cookies έχετε, σου λένε.

Σβήνεις τα cookies στον Firefox, τα cookies στον Explorer και καλού κακού διαγράφεις και από την ύπαρξή τους στο μάταιο τούτο κόσμο και κάτι chocolate-chip cookies που είχες αγοράσει στου ΑΒ το προηγούμενο σαββατοκύριακο.

Πέντε ακόμη ώρες μετά, και έχοντας ξεκανονίσει ένα πολύ σοβαρό καφέ (έχε χάρη που είχε κωλόκαιρο) ξαναπαίρνεις την OTEnet και σου λένε ότι βεβαίως και υπάρχει ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα.

Κλείνω τον κομπιούτερα και πάω να βάλω τη στολή μου. Βγαίνω έξω.

7.2.07

Ενα post από το 2017

Ευχαριστούμε τις εφημερίδες που ασχολήθηκαν με την πάρτη μας πριν καμιά δεκαριά χρόνια και ως ένδειξη εκτίμησης της πράξης τους θα ήθελα να την ανταποδώσω και να μοιραστώ μαζί τους τους αναγνώστες των blogs.

Στα περίπτερά σας λοιπόν μπορείτε να βρείτε:
  • Αδέσμευτος Τύπος
  • Απογευματινή
  • Το Βήμα
  • Εθνος
  • Εξπρές
  • Ελευθεροτυπία
  • Ελεύθερος Τύπος
  • Ημερήσια
  • Καθημερινή
  • Κέρδος
  • Ναυτεμπορική
  • Ριζοσπάστης
  • Το Ποντίκι
  • Τα Νέα
  • Χρυσή Ευκαιρία
Προσοχή: Διατίθονται μόνο σε έντυπη έκδοση σε χαρτί.

:-)

3.2.07

Ποιός σιδερώνει τη μπέρτα του Superman?

Ένα φιλοσοφικό άρθρο αφιερωμένο σε όσους/ες έχουν σχέση με καθημερινούς υπερ-ηρώες.

-o-


Στο σπίτι της γιαγιάς μου, κάθε έπιπλο είναι από διαφορετικό ξύλο. Η σαλονοτραπεζαρία είναι γεμάτη από τραπέζια, καρέκλες, βιβλιοθήκες σε όλες τις αποχρώσεις του καφέ, από καστανιά μέχρι βέγνκε.

Ο ήχος που κυριαρχεί όταν η τηλεόραση δεν είναι ανοιχτή για να δει η γιαγιά το Χατζηνικολάου (τα λέει αργά, γι αυτό της αρέσει) είναι ο διαρκής χτύπος του δευτερολεπτοδείκτη στο ρολόι τοίχου. Τικ τικ τικ. Ποτέ τικ τοκ. Ο λεπτός αυτός δείκτης ανεβαίνει και κατεβαίνει στο καντράν του ρολογιού κρατώντας τέλειο χρόνο, κι ας είναι φτιαγμένος στη Μαλαισία.

Το προηγούμενο ρολόι από αυτό ήταν ένα ρολόι με κούκο και καμπανάκι, όταν ήμουν μικρός. Το καμπανάκι χτυπούσε κάθε ώρα στις μισές ώρες και ο κούκος έβγαινε στις ολόκληρες. Ανυπόφορο πράγμα μέχρι κάποια στιγμή που ο παππούς και η γιαγιά πήγαν εκδρομή και εγώ άφησα τον κούκο να γυρίσει στη φωλιά του με τη βοήθεια ενός κατσαβιδιού.

Το ρολόι όμως που έχουν τώρα είναι διαφορετικό. Σε αντίθεση με τα άλλα ρολόγια, το καντράν του είναι αντιστραμμένο (στριμμένο το λέει η γιαγιά μου, κατεστραμμένο ο παππούς μου) και οι δείκτες κινούνται αριστερόστροφα.

Το αγόρασα στο μαγαζί που είχε ένας φίλος για αριστερόχειρες. Αυτοί λέει μπορούν να καταλάβουν αμέσως τι ώρα είναι βλέποντας το ρολόι, ενώ οι δεξιόχειρες μπορεί να το κοιτάνε προσπαθώντας να καταλάβουν γιατί δε μπορούν να διαβάσουν την ώρα.

Εμένα όμως μου αρέσει για έναν άλλο λόγο. Η ανάποδη κίνηση των δεικτών του είναι μια διακριτική αλλά επίμονη υπενθύμιση πως ο χρόνος δε γυρνάει πίσω. Για κανέναν. Ούτε για τους υπερ-ήρωες.

-o-

Έχεις φανταστεί ποτέ τον εαυτό του στη θέση της Lois Lane;

Και δεν εννοώ από την άποψη της απίστευτα παρωπιδικής στραβομάρας της που δε μπορεί να καταλάβει ότι ο Clark Kent και ο Superman είναι το ίδιο άτομο.

Φαντάσου πως γίνεται αυτό που θέλουν και οι δύο. Η Lois Lane μαθαίνει πως ο Clark Kent είναι ο Superman και πως κι αυτός την θέλει όσο κι εκείνη.

Παρότι ο γκόμενός της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φλώρος με τα σημερινά πρότυπα καθώς δεν έχει κάποιου είδους βίτσιο, ελάτωμα, πάθος, ή έστω χόμπυ εκτός από το να αποφεύγει τον κρυπτονίτη αλλά δε νομίζω πως υπάρχει κάποιο club γι αυτό.

Έστω λοιπόν πως έχουν και οι δύο έχουν την πρωινή τους δουλειά στην Daily Planet, και το απόγευμα ζούνε τη ζωή τους ως ζευγάρι.

Η Lois κανονίζει ένα ρομαντικό δείπνο με κεριά, όση ώρα ο Superman παίζει κλέφτες κι αστυνόμους στους δρόμους της Metropolis. Το φαγητό είναι ήδη στο πιάτο και κρυώνει, καθώς ο Superman στέλνει ένα SMS στη Lois: Κάποιοι ληστέψανε την Metropolis Bank και δεν υπάρχει κανείς άλλος που να μπορεί να πιάσει τους ληστές. Δε μπορώ σήμερα.

Την επομένη, η Lois κανονίζει να πάνε μια βόλτα στο πάρκο. Ο Superman έρχεται αλλά μετά από μισή ώρα βγάζει το κινητό του, στο οποίο είχε 4 αναπάντητες κλήσεις. Το έχει στο Αθόρυβο για να μην ενοχλήσει τη Lois αλλά "πρέπει" να απαντήσει στον Αρχηγό της Αστυνομίας, ο οποίος μπορεί να μην έκανε ποτέ καλύτερη δουλειά από το Superman, αλλά μπορεί πολύ άνετα να του την πει όταν πιστεύει πως εκείνος δεν κάνει καλά τη δουλειά του.

Η Lois ξέρει πολύ καλά πως ο Superman είναι τρελλά ερωτευμένος μαζί της, αλλά δε μπορεί να μην έχει μια σχέση με το δυνατό προσκοπάκι που προσφέρεται σε κάθε ανάγκη εκτός από τη δική του. Και να του πει τι; Ότι δεν θέλει να είναι μαζί του επειδή αυτός είναι πολύ καλός;

Και ο Superman καταλαβαίνει πως νιώθει η Lois, αλλά του είναι δύσκολο να μην νιώθει πως συμβάλλει στο να κάνει τον κόσμο καλύτερο με πράξεις. Και ξέρει πως το έργο του δεν τελειώνει ποτέ, αλλά ενώ κάνει κάνει σχέδια, πάντα κάτι γίνεται και δε βρίσκει το χρόνο που θέλει να αφιερώσει στη Lois.

-ο-

Είμαστε έτσι δομημένοι ώστε να προασπίζουμε τα δικά μας συμφέροντα πρώτα και όχι των άλλων. Οι φωτεινές εξαιρέσεις αργά ή γρήγορα καταπνίγονται. Viva Darwin.

2.2.07

Uncle Oscar, here I come!

Εντάξει, πρέπει να παραδεχτώ ότι ο τύπος που διαλέξανε για να με παίξει δεν έχει τη λάμψη μου (μεγάλη παραδοχή αυτή, γιατί όπως ξέρετε κατά βάθος είμαι ταπεινός) αλλά τι λες τώρα!

Βρεθήκαν κάτι τυπάκια που μέχρι πριν 10 λεπτά δε τα ηξερα αλλά τώρα σίγουρα θα τα βγάλω έξω για μπύρες και κάνανε ταινία το Ζντηντηλεόραση.

Παρακαλώ, τα εύσημα εκεί
(και τα ένσημα εδώ)



1.2.07

Τι έπαθε ο τελευταίος που πάρκαρε στη θέση στάθμευσής μου;


Βρήκε στο αμάξι του κολλημένο ένα πανώ που τον κάνει ρόμπα, και μετά από λίγο μια κλήση τροχαίας. Και επειδη μετά από 24 ώρες ακόμα δεν είχε πάρει το αμάξι του, πήγα στις δουλειές μου με ταξί αφήνοντας τη Megane παρκαρισμένη κολλητά επάνω του για να μη μπορεί να ξεπαρκάρει (από την άλλη μεριά είναι κολλημένος σε εμπόδιο που δε μετακινείται). Στις 7:50 το πρωί θα κατέβω να παρκάρω αλλού για να μπορέσει κι ο γερανός της τροχαίας που περνάει στις 8 να κάνει τη δουλειά του.

Ελπίζω να έχει χιούμορ. Oh well... }:-)