Μια ιστορία θα σας πω #2

Για όσους χάσανε την πρώτη ιστορία της ιδίας σειράς, τους παραπέμπω να τη διαβάσουν τώρα, για να ξέρουν τι να περιμένουνε.

Σεπτέμβριος 2004.

Κάποιοι καλοί μου φίλοι κάνουν τα εγκαίνια των νέων τους γραφείων στην Αγία Παρασκευή. Δε θυμάμαι μέρα, η ώρα ήταν η 8η βραδινή. Μία ώρα πιο πριν έφτανε στο αεροδρόμιο ο φίλος μου ο Παύλος και του είπα ότι θα πάω να τον πάρω και μετά θα πάμε σούμπιτοι στη δεξίωση.

Φτάσαμε λοιπόν πρώτοι-πρώτοι. Εγώ καθώς ένιωθα ένα κενό στο στομάχι μου, να να εκεί κάτω δεξιά δίπλα στο εκλεράκι, πήρα από ένα σάντουιτς από το δρόμο.

Το σάντουιτς όμως είχε μείνει κάποιες ώρες στη βιτρίνα του μαγαζιού και εγώ τότε δεν το ήξερα. Και καθότι κατά βάθος είμαι ένας γατούλης έξυπνος κι ευαισθητούλης, με ιδιαίτερη ευαισθησία στο στομάχι, σε κάποια φάση με το που έχουμε φτάσει, σαν να ένιωσα κάτι.

Όχι τίποτα πολύ. Ένα ανεπαίσθητο ανθυπορεψιματάκι. Καλού κακού, πήγα και πήρα μια κοκακολίτσα, καθότι είναι γνωστό γιατροσόφι για περιστάσεις όπου το σκατό είναι πιο γρήγορο από το φως και από τη σκέψη (βλέπε γνωστό αέκδοτο με Αμερικάνο, Κινέζο και Πόντιο).

Δεν προλαβαίνω να ρουφήξω μία τζούρα κοκακόλας και βλέπω τον Παύλο να πάει να ανάψει τσιγάρο.

Παυλάρα, ρε συ, μπορεί να μην επιτρέπεται το κάπνισμα εδώ μέσα, δεν πάμε έξω να το ανάψεις;

Πάμε έξω, ανάβει ο Παύλος.

Να σου πω ρε Παυλάρα, δεν πάμε λίγο πιο κει μωρέ, να μου πεις τα νέα σου από το Λονδίνο;

Πάμε και πιο κει.

Α, και πού'σαι Παυλάρα, αν μυρίσεις τίποτα περίεργο ή ακούσεις κάνα περίεργο ήχο, δεν τρέχει τίποτα, μην ανησυχήσεις. Νομίζω ακόμα φτιάχνουνε το κτίριο, μπορεί να σπάσει κάνας αγωγός.

Δεν προλαβαίνω να δώσω στον Παύλο να υπογράψει ένα disclaimer πως ότι κι αν πάθει, όσο ρεζίλι κι αν γίνει λόγω της στομαχικής μου ευαισθησίας, εγώ δε φέρω καμία ευθύνη και νάτο το πρώτο.

Παυλάρα, πάω να δω κάτι κι έρχομαι.

Τώρα, ο Παύλος δεν είναι κανένας χθεσινός. Με ξέρει σ' αυτά. Αν δει τίποτα ύποπτο, ξέρει τι να περιμένει. Μια φορά στο εξάμηνο όλο και κάτι θα φάω που θα με πειράξει.

Πάω στην τουαλέτα και πετυχαίνω τον Γιάννη, τον ένα εκ των δύο φίλων. Είχε όρεξη για κουβεντούλα και η τουαλέτα δεν ήταν και καμιά μεγάλη. Ήταν νιπτήρας-λεκάνη σε ένα δωματιάκι, όλο κι όλο.

Γιαννάκη, για ένα κατουρηματάκι μπαίνω και έρχομαι να τα πούμε.

Μπαίνω και θαυμάζω. Ξέρεις τι χαρά σου δίνει μια ολοκαίνουρια τουαλέτα σε μια κατάσταση ανάγκης και πανικού; Αγαλιάζει η ψυχή σου ρε παιδί μου. Αστραφτερή, πεντακάθαρη, να μοσχοβολάει, να γυαλίζει το άσπρο το πλακάκι στο πάτωμα και στον τοίχο. Να τρέχουν τα νερά της σαν τα γάργαρα νερά του Νιαγάρα.

Αλλά δεν είχα χρόνο για πολύ αγνάντι και μέλια με την τουαλέτα. Στην τελική, χεσμένη την έχω. Ξεκουμπώνω παντελόνια, σηκώνω πουκάμισα (ενώ γενικότερα κυκλοφορώ σένιος, σε εκείνα τα εγκαίνια φορούσα ένα παντελόνια τριών τετάρτων, T-shirt και χαβανέζικο πουκαμισάκι από πάνω, ένα όνειρο ήμουν) και κάθομαι.

Γεμάτος αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι, αφήνω τον εαυτό μου να χαλαρώσει για να απολαύσει αυτή την εμπειρία, η οποία όμως δεν ήταν καθόλου παραγωγική. Αν εξαιρέσεις κάποιους βροντερούς ήχους (και ως γνωστόν, αυτές που ακούγονται, δεν μυρίζουν), τίποτα στερεό ή έστω υγρό δεν βγήκε.

Για κάτσε, να το φιλοσοφήσουμε ρε παιδιά, καμιά φορά, δεν ξέρεις, μπορεί το σκατό να θέλει λίγη ώρα να κατέβει. Μπορεί να έχασε το δρόμο, να σταμάτησε κάπου για να ρωτήσει.

Μετά από κάνα τρίλεπτο νιώθω πως έχω πλέον δώσει άπλετο χρόνο στο σκατό για να ρωτησει για οδηγίες, να βγάλει χάρτη και πυξίδα. Και για να μην το βλέπω να πλησιάζει, αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Μ' έστησε.

Καλού κακού, σκουπίζομαι κιόλας, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι ύπουλο πράγμα είναι το κόψιμο. Μπορεί να έχεσες και να μην το πήρες χαμπάρι.

Βγαίνω έξω, πλένομαι και κάνω να βρω και πάλι τον Παύλο. Παρατηρώ πως εκεί που ήμασταν εμείς κι εμείς όταν μπήκα στην τουαλέτα, τώρα τα εγκαίνια είχαν αρχίσει να αποκτάνε ενδιαφέρον.

Φυσικά, με χαβανέζικη μπλούζα και ψαράδικο παντελόνι, η φράση dress code αναρριχήθηκε στο μυαλό μου, αλλά δε γαμείς, λέω, πάντα ντύνομαι έτσι ώστε να ξεχωρίζω, και αυτό δεν είναι κάτι το διαφορετικό.

Γυρνάει λοιπόν, άνετος ο δικός σου, πάω και βρίσκω τον Παύλο.

Καλά ρε Παύλο, ανησύχησες; False alarm ήταν, δεν τρέχει τίποτα. Τζούφιος ήμουν.

Δεν προλαβαίνω να πιω μισή γουλίτσα κοκακόλα και νιώθω να ενεργοποιείται το στομαχοεντερικό μου υποσύστημα και να πιάνει μηδέν-εκατό σε 2 δευτερόλεπτα.

Δεν ξέρω αν το σκατό έβγαλε GPS και γιατί τελικά εμφανίσθη καθυστερημένο αλλά τώρα η μόνο σκέψη που περνάει από το μυαλό μου, ενώ κάνω γρήγορα και μεγάλα βήματα προς την τουαλετίτσα, είναι:

όχιρεπούστημουκαιναδειςπουθαέχειάλλος τώραστηντουαλέτακαιθαχέζειμετιςώρες!

Η τουαλέτα με περίμενε σαν πουτάνα στην πιάτσα της. Μυρωδάτη και διαθέσιμη.

Μπαίνω μέσα, κλείνω την πόρτα και αμολιέμαι.

Ξέχασα να σας πω εδώ, πως η τουαλετίτσα, μικρή όπως είναι, δεν είχε ακόμα κλειδί. Όπερ σημαίνει πως ενώ ήμουν καθισμένος στη λεκάνη κάνοντας δίετα (δύο κιλά σε μισή ώρα έχασα, τι καλά!), με ένα πόδι μπλόκαρα την πόρτα από το να ανοίξει, με το ένα χέρι κρατούσα το χερούλι της πόρτα για να μην με πιάσει κανείς στον ύπνο, και με το άλλο χέρι κάλυπτα την κλειδαρότρυπα (ποτέ δεν ξέρεις).

I'll spare you the details, αλλά θα σας δώσω κάποια γρήγορα στατιστικά για το session μου με την τουαλέτα:

Συνολικός χρόνος: 45 λεπτά
Συνολικοί γύροι: 4
Συνολικά τραβήγματα καζανακίου: 6
Χαρτί που καταναλώθηκε: μισό ρολό
Χρυσός χορηγός: Softex

Αφού λοιπόν τελείωσα μετά από 6 καζανάκια, τα χέρια μου και το πόδι μου είχαν πιαστεί από την περίεργη θέση που τα είχα βάλει για να μην εισβάλει κανένας παρείσακτος. Σηκώθηκα, αυτοκαθαρίστηκα, ανασυντάχθηκα, τεντώθηκα.

Άνοιξα τη βρύση, πλύθηκα, καθάρισα τον ιδρώτα από το πρόσωπό μου, έφτιαξα τη χωρίστρα, ξανάπλυνα τα χέρια μου με υγρό σαπούνι, χαλάρωσα λίγο.

Και πάνω στη χαλάρωση και ενώ ήμουν έτοιμος να ξαναενταχθώ στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο που απάρτιζε αυτή τη μικρή - 150 ατόμων - δεξίωση εγκαινίων, το μυαλό μου άρχισε να τρέχει, ή μάλλον να κάνει catch up

Μου έκανε εντύπωση το ότι τόοοοση ώρα και ενώ υπάρχει μία μόνο τουαλέτα στα γραφεία, κανένας δεν ήρθε να με ενοχλήσει. Ούτε καν να χτυπήσει την πόρτα. Ούτε καν ο Παύλος ο οποίος σε κάτι τέτοια συνήθως έρχεται να δει αν είμαι καλά ή αν έπεσα στην τρύπα, ας πούμε.

Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν ακούω πλέον τη μουσική που άκουγα πριν. Τι έγινε; Μπας και τελείωσαν τα εγκαίνια νωρίτερα; Ρε συ, μπας και έπιασε καμιά φωτιά το κτίριο και βγήκαν όλοι έξω και θα μπουκάρει από στιγμή σε στιγμή κάνας πυροσβέστης με τσεκούρι και θα γίνω βούκινο στο πανελλήνιο με τις κάμερες από τα κανάλια;

Μπα, αν έπιανε φωτιά, θα μύριζα καπνό, κι εγώ δεν μυρίζω τίποτα. Σνιφ σνιφ. Χμ...

Για κάτσε! Σνιφ σνιφ!

Σαν κάτι να μυρίζει, και δεν εννοώ κάτι που έχω παράγει εγώ στο τελευταίο 45-λεπτο. Κάτι μυρίζει σαν - σνιφ σνιφ - καμένο!

Fuuuuuuck!

Μία ανθυποεκπαίδευση που έχω κάνει σαν εθελοντής πυροσβέστης μου λέει πως αν ας πούμε έχει πιάσει φωτιά απ' έξω από την πόρτα, τότε δεν πρέπει να πιάσω το χερούλι γιατί από την φωτιά θα έχει πυρακτώσει και θα μου κάψει το χέρι.

Όμως κάτι δεν πάει καλά εδώ γιατί ούτε ζέστη νιώθω, ούτε καπνό βλέπω να μπαίνει από τη χαραμάδα της πόρτας, ούτε με έκαιγε το χερούλι που το έπιανα τόση ώρα προσπαθώντας να μπλοκάρω τον κάθε πιθανό παρείσακτο.

Το σκέφτομαι λίγο πριν ανοίξω και αποφασίζω - από περιέργεια περισσότερο - να κοιτάξω από την κλειδαρότρυπα. Χωρίς όμως να θέλω να καρφωθώ, ρίχνω μια ματιά στα γρήγορα και βλέπω ένα μαύρο πράγμα, που δε μπορούσα να καταλάβω τι είναι.

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο να ακούσω κάτι απ' έξω, αλλά δε μπορούσα γιατί το ανεμιστηράκι πάνω από την τουαλέτα έκανε αρκετό θόρυβο ούτως ώστε να καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα ήχων. Αλλά με λίγη περισσότερη συγκεντρωση, άκουσα ένα μονότονο ήχο, ένα συνεχόμενο "μμμμμμμμμμμμμ", το οποίο μάλιστα φαινόταν να μην το βγάζει κάποιο μηχάνημα, αλλά κάποια φωνή.

Μη μπορώντας να καταλάβω τι γίνεται και αν υπάρχει κάτι έκτακτο ή αν απλά κάποιος μου κάνει πλάκα, ανοίγω την πόρτα αποφασιστικά και έτοιμος για όλα: από φωτιά μέχρι φάρσα.

Αλλά αυτό που είδα δεν το περίμενα με την καμία.

Ακριβώς δίπλα από την πορτούλα της τουαλέτας, είχαν βάλει ένα τραπέζι, στο οποίο είχαν απλώσει ένα άσπρο τραπεζομάντηλο με διάφορα τσιμπράγκαλα εκκλησιαστικής φύσης (αγιαστούρες, θυμιατά, σταυρούς).

Ακριβώς μπροστά από την πόρτα της τουαλέτας ήταν ένας παπάς (το μαύρο πράγμα που έβλεπα από την κλειδαρότρυπα), ο οποίος είχε πάρει την Αγία Γραφή και έλεγε προσευχές.

Το μμμμμμμμμμμμμ που άκουγα δεν ήταν τίποτα άλλο από τον ψάλτη που είχε φέρει ο παπάς μαζί του (φέρνουνε και ψάλτη στον αγιασμό; δε το ήξερα!).

Αλλά ο παπάς και ο ψάλτης ήταν το μικρότερο από τα προβλήματά μου.

Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα ήταν το ότι απέναντι μου, είχα παραταγμένα 150 άτομα τα οποία παρακολουθούσαν τον παπά, τα οποία όλα προσπαθούσαν (χωρίς καμία επιτυχία) να κρύψουν το γέλιο τους γιατί χωρίς μουσική ακούγανε το καθένα από έξι καζανάκια μου και επί 45 λεπτά περιμένανε πώς και πώς τη στιγμή που αυτός ο δύστυχος που είχε κλειδαμπαρωθεί μέσα στην τουαλέτα θα έκανε την εμφάνισή του.

Και φαντάζεστε τώρα τη δική μου αμηχανία όταν περίμενα να δω φωτιά ή κάνα κουβά νερό να έρχεται στο κεφάλι μου, να βλέπω 150 άτομα να με κοιτάνε, να σκουντιούνται συνομωτικά και να δακρύζουν από τα γέλια.

Και ανάμεσά τους, φυσικά, ο Παύλος.



...

...



Η μικρή μου ιστορία θα τελείωνε εδώ, αλλά επειδή μου αρέσουν πάρα πολύ οι ταινίες που κατά τη διάρκεια των τίτλων τέλους δείχνουν κάτι παραπάνω, σας την συνεχίζω:

Προσπαθώντας να ξεφύγω διακριτικά από τα βλέματα όλων (φαντάσου να είσαι σε μία γωνία και όπου και να πηγαίνεις να σε ακολουθεί ένας προβολέας) καταφέρνω να συρθώ μέχρι την έξοδο.

Ο Παύλος με ακολουθεί, πάμε στο αμάξι και φεύγουμε, δίχως δεύτερη κουβέντα. Κατεβαίνω τη Μεσογείων οδευόμενος προς το σπίτι μου, αλλά νιώθω να μου επιφυλάσει κι άλλα η κοιλιά μου.

Σταματάω μπροστά από το νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν (τι καλός άνθρωπος αυτός ο Ντυνάν, και ποτέ δεν τον είχα σε εκτίμηση τον Ερυθρό Σταυρό), βρίσκω πάρκινγκ με τη μία (η κωλοφαρδία στο χέσιμο έχει και τα πλεονεκτήματά της) και αλλόφρων ξεχύνομαι στο νοσοκομείο να βρω μια τουαλέτα.

Με τα πολλά βρίσκω μία. Κάνω να την ανοίξω αλλά -γμτ- ήταν κλειδωμένη! Ψάχνω για άλλες στο ισόγειο και δεν βρίσκω. Αλλά βρήκα μια καθαρίστρια με ένα μάτσο κλειδιά περασμένα στη ζώνη της.

Και φαντάσω τώρα εμένα να προσπαθώ να κρατηθώ για να μη χέσω τον Ερρίκο Ντυνάν, να συνεννοηθώ με την καθαρίστρια η οποία μόλις είχε καθαρίσει τις τουαλέτες αυτές και δεν ήθελε να τις ανοίξει γιατί μετά θα έπρεπε να τις ξανακαθαρίσει.

- Σας παρακαλώ, είναι ανάγκη να μου ανοίξετε.
- Λυπάμαι δε μπορώ, μετά τις 9 κλειδώνουμε.
- Υπάρχουν κάπου αλλού τουαλέτες;
- Για τους ασθενείς και το προσωπικό μόνο.
- Μα είναι ανάγκη! ΧΕΖΟΜΑΙ ΣΑΣ ΛΕΩ!

Με τα πολλά, μου άνοιξε.

Oh god! Τόσο όμορφες τοαυλέτες, ντιζαϊνάτες, με μαύρο μάρμαρο. Μια όαση στα μάτια μου!

Νά'στε καλά κυρία μου!