Οι όρνιθες του Αριστοτέλη και οι πλαγκώνες του Μιλτιάδη

Μίλτος. Φίλος φίλης. Ηθοποιός. Ωραίο παιδί. Εκείνη την εποχή έπαιζε σε ένα ψιλομικρό ψιλοανεξάρτητο ψιλοάγνωστο θεατράκι κάπου στην Αθήνα (μην το καρφώσουμε κιόλας το παιδί).

Μία στο τόσο, όλο και κάποια τρελλαμένη με τις τέχνες (απαραιτήτως με σοφιστικέ γυαλί και εσάρπα 12 τετραγωνικά μέτρα που μαρτυράει πως η κουλτούρα είναι στο αίμα της) θα έρθει να του πει πόσο καταπληκτικά έπαιξε, το πόσο πολύ θαύμασε την υποκριτική του ικανότητα και το πόσο καλά απέδωσε τον πόνο του γιου για την αδικοχαμένη του μητέρα όταν βρήκε τη μητέρα του κρεμασμένη από τον πανάκριβο πολυέλαιο με τα κρύσταλα Σβαρόφσκι που τόσο της άρεσαν.

Και κάπου ανάμεσα στα Σβαρόφσκι και στην κηδεία της μάνας, του πετούσαν απ’ έξω απ’ έξω πως πολύ θα ήθελαν τη γνώμη του για το τάδε θεατρικό έργο. Το οποίο φυσικά ο Μίλτος δε το είχε δει, οπότε ως δια μαγείας η εκάστοτε θαυμάστρια τύχαινε να έχει μία εξτρά πρόσκληση για οποτεδήποτε μπορούσε ο Μίλτος να πάει μαζί της να το δει. Άλλωστε, όπως είπε κάποτε μια τέτοια θαυμάστριά του, «είναι τόσο διαφορετικό να βλέπεις ένα θεατρικό μόνη σου, όταν θα μπορούσες να το βλέπεις με κάποιον που το έχει ζήσει και ξέρει τι σκέφτεται ο ηθοποιός εκείνη τη στιγμή».

Ο Μίλτος, ως ηθοποιός το μόνο που έκανε ήταν κάτι σεμινάρια ενός τριμήνου σε κάποια σχολή, όπου πηδούσε μια σαραντάρα δραματουργό και αυτομάτως ολοκλήρωσε τις σπουδές του, με ειδίκευση στην αρχαία τραγωδία. Αγαπημένο του θεατρικό ήταν όμως μια κωμωδία, οι Όρνιθες του Αριστοτέλη. Αυτό πιστεύω τα λέει όλα.

Αλλά, για όσους δεν πειστήκανε με αυτό, θα προσθέσω και το ότι ο Μίλτος έφτασε 26 χρονών για να μάθει πως άλλο Λαπωνία και άλλο Λακωνία. Όσο για το «ω ξειν, αγγέλειν λακεδαιμονίοις» μάλλον ακόμα πιστεύει πως είναι στη γλώσσα των Εσκιμώων.

Βέβαια, ο τρόπος του κάθε πεσίματος ήταν διαφορετικός. Πολλές φορές ερχότανε κάνας gay φίλος της εκάστοτε κουλτουρογκόμενας για να βοηθήσει την κατάσταση. Φυσικά έτσι ο φίλος θα μπορούσε και να δει μήπως μπορεί να επωφεληθεί ο ίδιος αν ο Μίλτος τύγχανει να ανήκει στο 10% του πληθυσμού που το σηκώνει το σακάκι, το πνίγει το κουνελι, το πάει το γράμμα.

Μια φορά λοιπόν, αντί κουλτουριάρας ή φίλου κουλτουριάρας, στο καμαρίνι του Μίλτου σκάει μια ανθοδέσμη. Πολύχρωμη, πανέμορφη, έκανε μπαμ πως ήταν διαλεγμένη από γυναίκα με γούστο, φινέτσα, στυλ αλλά και σεμνότητα. Την ανθοδέσμη συνόδευε μια κάρτα με κολακευτικά σχόλια και ένα τηλέφωνο.

- Καλησπέρα. Είμαι ο ...
- Γειά σου Μιλτιάδη.
- Πού το ξέρ... εεε... πήρα για να... εεε... σας ευχαριστ...
- Εγώ σε ευχαριστώ αγόρι μου, πολύ την απόλαυσα την παράσταση. Με έκανες και ένιωσα γυναίκα.
- Χαίρομαι που σας άρεσ...
- Μίλα μου στον ενικό Μιλτιάδη, είμαι η Αντιγόνη.
- Αντιγόνη, τι ωραίο όνομα, όπως η Αντιγόνη εν Ταύροις.
- Τι ωραία που τα λές Μιλτιάδη μου. Τι κάνεις αύριο κατά τις 5;
- Δεν νομίζω πως έχω κανον...
- Θέλω να σε γνωρίσω λίγο καλύτερα, γιατί δεν περνάς από την καφέτερια Τρία Πουλάκια Κάθονταν να πιούμε ένα καφέ;

Λίγο η αισθησιακή φωνή, λίγο η αποφασιστηκότητα της θαυμάστριας, ο Μίλτος κανόνισε να πάει να συζητήσει με την Αντιγόνη για τις δυσκολίες του θεάτρου και την έλλειψη κουλτούρας από τον κόσμο. Εμείς τον είδαμε πριν (που έβαζε το στενό του το μπλουζάκι που τονίζει τους φέτες κοιλιακούς του, για να γοητεύσει τη μούσα του) και μετά αμέσως με το που γύρισε.

Έρχεται ο Μίλτος στο θέατρο κατά τις 9 και μας λέει τα καθέκαστα (οι παρενθέσεις δικές μου):

Πάω στα Τρία Πουλάκια, δεν την βλέπω να κάθεται στα έξω τραπεζάκια. Μπαίνω μέσα, κοιτά τριγύρω, δε βλέπω καμία να κάθεται μόνη. Σκέφτομαι να φύγω, πλάκα θα μου έκανε. Αλλά λέω κάτσε να πάρω ένα τηλέφωνο να δω μήπως είναι να αργήσει:

- Επάνω είμαι Μιλτιάδη, θα με δεις.

Είχε δίκιο! Την είδα. Δε μπορούσα να μην τη δω, αφού με το που ανέβηκα κάλυπτε όλο το οπτικό μου πεδίο! Σας λέω είναι τεράστια! Μια θεόχοντρη, χυμέεεενη στην καρέκλα της. Να κάνει ζέστη και να βλέπω πως τα ρούχα της κολλάνε πάνω της. Με ένα χέρι όσο είναι τα δυο μου πόδια μαζί!

Και με είχε παγιδέψει κιόλας! Με του ανέβηκα επάνω ήταν μόνο αυτή εκεί και δε μπορούσα ξαφνικά να κάνω τον τυφλό σαν τον μάντη Κάλχα. (Αυτά τα αρχαία ονόματα τα γαμήμενα να μη μπέρδευες ρε Μίλτο)

Κάθομαι λοιπόν με κομμένα τα γόνατα, κρατώντας τις αποστάσεις μου για να φανώ κύριος. Παραγγέλνω ένα χυμό, για να τον πιώ και στα γρήγορα και να φύγω. Και τότε άρχισε να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει.

Εντάξει, δε λέω, η τύπισσα δεν παίζεται από γνώσεις. Ρε σεις το ξέρατε πως οι αρχαίοι Σπαρτιάτες πετούσαν τα παιδιά τους στο Γκεάδα; Καλά, ηλίθιοι ήταν; Να σκοτωνότανε κάνα παιδί να σου πω εγώ...

Τέλος πάντων, άρχισε να μου λέει για τη σημασία της αρχαίας τραγωδίας στη μοντέρνα ζωή. Και εκεί που βαριόμουν και δεν πολυάκουγα και έψαχνα
τρόπο να φύγω, μου λέει κάτι για μια επανάσταση που ετοιμάζει κάποια κυρία Λυσσιστράτη και θα παιχτεί στην Ακρόπολη (θεατρικός συγγραφέας θα είναι αυτή, μήπως να πας για ωντισιών), σηκώνομαι και της λέω πως πρέπει να φύγω γιατί έχω μια δουλειά.

Τότε ρε παίδες, λες και διάβασε το μυαλό μου (δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα λες;), πετάγεται κι αυτή πάνω, με σταματάει απότομα, μου πιάνει το χέρι, με κοιτάει στα μάτια και μου κάνει:

- Μιλτιάδη αγόρι μου, κάνω τρομερές πίπες.

Και ενώ έχουμε μείνει μαλάκες με την ατάκα της τύπισσας, το πόσο απελπισμένη προσπάθεια ήταν αυτή που έκανε για να ρίξει τον κούκλο τον Μίλτο, και ενώ έτοιμοι να κυλιστούμε στο πάτωμα από τη γελοιότητα της κατάστασης που έζησε ο φίλος μας, ο Μίλτος απλά μας κοίταξε ντροπαλά και πρόσθεσε:

Ε ρε παιδιά, να μη σας τα πολυλογώ, τη γάμησα!