Jikumoshijiku

Έτσι λένε το George στα γιαπωνέζικα.

Σύμφωνα πάντα με κάποιο email που μου ήρθε από αυτά που είναι κακογραμμένα, χιλιοforwardαρισμένα και κατά πάσα πιθανότητα κατά 99% ανακριβή.

Χτες δε βγήκα. Έμεινα μέσα κάνωντας catchup σε blogs. Διαπίστωσα πως πρέπει να είμαι πολύ βαρετός τύπος. Δεν υπάρχει ούτε ένας blogger που να μου τη δίνει στα νεύρα, να με ενοχλεί ή έστω και απλά να μην τον πηγαίνω. Ούτε κάποιος που γράφει σεντόνια, ούτε κάποιος που κάνει ποστ για το ότι μόλις έκλασε (πόσα ποστ θα έπρεπε να κάνω τη μέρα;), ούτε εκείνος που προσπαθεί να μου την πει, ούτε εκείνος που τη λέει σε άλλους, ούτε καν εκείνος που προσπαθεί να μου φάει την πρώην γκόμενα (και επειδή είναι >1, ούτε αυτοί που το κάνουν επιτυχημένα, ούτε οι άλλοι που το κάνουν αποτυχημένα).

Αυτό το laissez faire θα μου βγει σε κακό, να μου το θυμάστε.

Μετά το blogging, μπήκα στο flickr και χάλασα 30 λεπτά στο να κοιτάω φωτογραφίες αγνώστων. Ενδιαφέρουσα ασχολία. Ιδιαίτερα πιο ενδιαφέρουσα έγινε όταν μετά από 30 λεπτά βρήκα αυτό που αναζητούσα.



Δεν ξέρω πως τη λένε (πάντως και ο τύπος δίπλα της, ο Tom, είναι γαμώ τους γκόμενους) αλλά τη χάζευα για κάνα λεπτό και την έσωσα στο desktop. *

Σήμερα λοιπόν, πήγα να ψωνίσω παιχνίδια και τι είδα; Ναι, είδα αυτή την άγνωστη μούσα. Για τα μάτια δεν παίρνω όρκο, το μαλλί ήταν λίγο πιο σκούρο, αλλά είχε 4 τρελλά κοτσίδια (they make up for everything). Και τώρα που είναι η μαλακία; Μ' άρεσε, τη χάζεψα και μόλις βγήκα από το μαγαζί, την ξεπέρασα!

Γιατί; Δεν ξέρω τίποτα γι αυτή, δεν έχω κάτι που να με συνδέει μαζί της, μπορεί να είναι τελείως ρηχή και σκύλα και μπορεί να μην έχει τίποτα να προσφέρει πέρα από αυτό που βλέπεις.

Μαλάκα μου, να το θυμηθείς, μεγαλώνω.


* Είναι εκπληκτικό τι μυθοπλασίες κάνουμε και τα πόσα δικαιολογούμε εν ριπή οφθαλμού για κάτι αν μας αρέσει.