Ράδιο αρβύλα

Πρωί πρωί ανάβω το ραδιόφωνο και ακούω τραγουδιάρα να μου λέει "Θέλω να τα πιώ, θέλω να τα πιώ!". Και μετά σου λέει ότι τα ΜΜΕ δίνουν ανήθικα πρότυπα στα παιδιά. Ποιος διαδίδει τέτοια ψέματα;

Μερικές διαφημίσεις έχουν ξεφύγει. Δεν περίμενα ας πούμε από τα Everest να μου πούνε "Εμείς στα Everest τους έχουμε μεγάλους και κρύους... τους καφέδες." Όχι ότι με σόκαραν δηλαδή, αλλά περιμένεις κάτι πιο κοινώς αποδεκτό από τον market leader, έτσι δεν είναι;

Τι φλασιά έφαγα τώρα; Ποιο ξεχασμένο συρταράκι της μνήμης μου μόλις άνοιξα και ξεπηδηξε αυτό τώρα; Πόσο μπορεί να σε επηρρεάσει κάτι που κάποιος θα πει υπό κάποιες συνθήκες στη μετέπειτα ζωή σου, χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι; Πόσο σημαντικοί είναι οι δάσκαλοί σου με τρόπους που ούτε καν φαντάζεσαι;

Όταν ήμουν παιδάκις, είχαμε μια αυστραλέζα αγγλικού στο φροντιστήριο, την Άννα Πούπου (ξαδέρφη κάποιας μετέπειτα καλλιστειάζουσας που νομίζω κέρδισε). Βλέπαμε στο βίντεο κάποια ιστοριούλα και μετά θα μας ρωτούσε ερωτήσεις για να δει τι καταλάβαμε. Μας ρωτάει λοιπόν αν η Χ γούσταρε τον Ψ. Παίρνοντας λοιπόν με παιδικό μυαλό μας πως εφόσον η Χ είπε στη φίλη της για τον Ψ "He's nice", εννοούσε πως της άρεσε. Άρα, ναι, miss Anna, τον γούσταρε.

Και κάπου εκεί η miss Anna Poupou μας είπε πως όταν κάποια λέει για κάποιον ότι είναι nice, σημαίνει πως δεν γουστάρει. Αν δεν πει πως handsome, interesting, funny, δεν ενδιαφέρεται.

The rest, as they say, is history.