Ρόγα, τσόντα και κοπάνα

Αύγουστος 2002.

Ότι έχουμε γυρίσει οικογενειακώς από την Αγγλία. Μόλις πριν κάτι μήνες οι γονείς μου μετά βίας κατάφεραν να με πείσουν να πάμε όλοι μαζί στην αποφοίτηση του μεταπτυχιακού μου, γιατί στο πρώτο πτυχίο δε γούσταρα γιορτές και φανφάρες.

Και έχουμε γυρίσει τώρα όλοι από Αγγλία: μαμά, μπαμπάς, πατριός και μητριά και η αδερφή μου (με την οποία δεν έχουμε κανένα κοινό γονιό, αλλά είναι η κόρη της γυναίκας του πατέρα μου).

Με τη μάνα μου, με την οποία οι σχέσεις μας ήταν πάντα θυελώδεις, περιέργως τα πηγαίνουμε μια χαρά εκείνη την εποχή. Σε αυτό βοήθησε το γεγονός πως γνώρισε μια τότε γκομενά μου, η οποία ήταν κορίτσι για σπίτι και (άκου να δεις τώρα τι φαντάστηκε η μάνα μου) νόμιζε πως σοβάρεψα ξαφνικά.

Έχουμε λοιπόν γυρίσει μετά το ταξίδι και κάνω τα κοννέ με την αδερφή μου να μου στείλει αντίγραφο το βίντεο που τράβηξε από την αποφοίτηση μου. Και επειδή η αδερφή μου μένει Θεσσαλονίκη, εγώ Αθήνα και η μάνα μου Βέλγιο, είπα στην Αγγελική (sister) να μου κάνει 2 κόπιες της αποφοίτησης, για να στείλω και μία στη μαμά στο Βέλγιο να με βλέπει να καμαρώνει.

Πράγματι, έτσι κι έγινε. Μου στέλνει τις κασέτες με κούριερ (ας είναι καλά ο τότε εργοδότης) και αφού βλέπω την αποφοίτηση και γουστάρω, τις αφήνω κατά μέρος για όποτε θυμηθώ να πάω ταχυδρομείο.

Έκτοτε περνάνε 2-3 βδομάδες, έχουνε μπει κι έχουν βγει διάφορες ταινίες στο σπίτι. Με την κοπελιά τότε δεν κάναμε τίποτα άλλο, γίναμε σπιτογατάκια και τα δύο μας, στα πολύ ερωτευμένα μας τότε και καθόμασταν αγκαλίτσα και βλέπαμε ταινίες που είχαμε χάσει τόσο καιρό στην Αγγλία.

Σε μια φάση, μου θυμίζει η μάνα μου την αποφοίτηση κι έτσι παίρνω τη μια κασέτα, τη βάζω σε ένα κουτί και της την στέλνω. Ήθελε λέει να τη δείξει στα εκεί πεθερικά της γιατί τους πρήζει συνεχώς πως "ο γιός μου έκανε αυτό" και "ο γιός μου έκανε εκείνο" και τώρα που έχει και τα πειστήρια, θα τους κάνει να υποφέρουν για μισή ώρα βλέποντας την πιο βαρετή αποφοίτηση ever.

Ούτε που θα το θυμόμουν το όλο σκηνικό σήμερα φυσικά. Με μόνη διαφορά πως σε μια φάση μετά από καμιά βδομάδα με παίρνει η κοπελιά μου τηλέφωνο από τη δουλειά της. Μόλις την πήρανε, λέει, τηλέφωνο από το βίντεο κλαμπ της και της είπανε πως μία από αυτές τις "ρομαντικές" ταινίες που είχαμε νοικιάσει δεν την επιστρέψαμε και πως αντί αυτής επιστρέψαμε κάποιο home movie από μια αποφοίτηση, και πως ο επόμενος κύριος που νοίκιασε την κασέτα, έκανε παράπονα.

Και έχω μείνει εγώ με το ακουστικό στο χέρι να φωνάζω "τι λες τώρα!".

Και δε φτάνει αυτό, δεν την πίστεψα κιόλας και πήρα τηλέφωνο την κοπελιά στο βίντεο κλαμπ (με την οποία ήμασταν συμμαθητές και γι αυτό δε νοικιάσαμε την τσόντα στο δικό μου όνομα) να το επιβεβαιώσω. Η οποία φυσικά με είδε στην αποφοίτηση και με αναγνώρισε και δε μπορούσε να καταλάβει γιατί αντί για το "Εγια μώλα, έγια λέσα, και τα μπαλάκια μέσα" είχε βρεθεί να βλέπει την αφεντομοτσουνάρα μου, έξι χρόνια μετά το λύκειο.

Και καλά αυτή.

Η μάνα μου που ήθελε να δείξει την αποφοίτηση στα πεθερικά της και βρέθηκε με μια τσόντα δευτέρας κατηγορίας, τι να πει;

Φυσικά, ουδέποτε μου είπε αν πήρε την κασέτα, ουδέποτε μου το ξανασυζήτησε. Μου φάνηκε λογικό το ότι πριν δείξει την ταινία σε κάποιον τρίτο, έβαλε την κασέτα στο βίντεο και διαπίστωσε πως "κάποιο τραγικό λάθος θα έγινε" και αρκέστηκε στο να δείξει στα πεθερικά της τις φωτογραφίες από την αποφοίτηση.

Και για να μου θυμίζει αυτή την υπέροχη στιγμή στη ζωή μου, έχω ακόμα και σήμερα, και τις δύό κασέτες της αποφοίτησης.