Απορίες ημέρας

Είναι ένα γυναικείο παπούτσι που δεν πάω με την καμία. Μοιάζει με γόνδολα και κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη κάνει το πόδι της φορούσας να δείχνει τελείως αντιαισθητικό, τεράστιο, στρογγυλό και τέλος πάντων εμένα μου θυμίζει πόδι ελέφαντα.

Το κακό είναι πως ενώ αυτό το στυλάκι το είδα πριν 3 χρόνια για πρώτη φορά και απόρησα γιατί να θέλει κάποια να το κάνει αυτό το πράγμα στον εαυτό της, ακόμα δεν έχω σταματήσει να το βλέπω.

Χτες, στο Enzzo, είχε ένα πολύ ωραίο live. Steve and the κάτι. Ο Στήβ μια χαρά τραγουδοποιός. Μετά ανέβηκε ένας που είχε τη φωνή αλλά δεν είχε τη σκηνική παρουσία. Τραγουδούσε Παπακωνσταντίνου και χόρευε ραπ.

Περνάγαμε μια χαρά μέχρι που μπαίνει μία με αυτό το παπούτσια που σου λέω τώρα και μάλιστα σε χρώμα κόκκινο με άσπρες βούλες. Μια χαρά κοριτσάκι και κάνει αυτό το τραγικό τραγικότατο λάθος. Πού πας κορίτσι μου; Εμείς τι σου φταίμε;

Άλλο ήθελα να κάνω χτες, αλλά δεν ξέρω, δε μου ταίριαξε το mood της μέρας. Ήθελα να βγω με μια φίλη που προσφάτως κατάλαβα πως είναι τελείως αντίθετη από μένα. Κάνει εδώ και καιρό μια δύσκολη δουλειά, από αυτές τις πολύ giving back to society. Από αυτές που γαμιέται η δική σου ψυχολογία για να νιώσει κάποιος άλλος καλά.

Είχα γνωρίσει παλιότερα άλλη μία τέτοια κοπελίτσα, η οποία ήταν κοινωνική λειτουργός. Πιτσιρικάκι 22 χρονών και κάθε μέρα στη δουλειά της προσπαθούσε να βοηθήσει ναρκομανείς. Μετά τη δουλειά κάθε μέρα έκλαιγε για ώρες.

Το κορίτσι ήταν Rio Mare. Από έξω αεροστεγής μεταλλική συσκευασία, και στο κέντρο τόσο τρυφερή που κόβεται και με την καρδιά ενός μαρουλιού.

Αυτήν, την πρόσφατη, δεν την ξέρω τόσο καλά, αλλά όπως και νά'χει είναι και οι δύο στην κατηγορία ανθρώπων που θαυμάζω, όσο κι αν δεν είναι εύκολο να τους το πω. Είναι αυτοί που με ρίχνουν off balance, αυτοί που πρώτα δίνουν και αν πάρουν, πήραν.

Μ' αρέσει, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μπορούμε να κολλήσουμε.