Απορίες ημέρας

Ο Blogger μαλακίζεται. Αργεί να φορτώσει και ήδη έχω ξεχάσει 3 φορές αυτά που ήθελα να γράψω.

Απορίες ημέρας λοιπόν. Κάτι σαν ένα Dear diary με αποσπάσματα από ότι θυμάμαι από τη μέρα μου. Και αν θυμηθώ κάτι που έγινε μια άλλη μέρα και όχι τη σημερινή, να με συμπαθάτε γιατί είμαι χοντρός καραφλός άσχημος γέρος και ξεχνάω.

Τις προάλλες έμαθα για (και σήμερα επιβεβαίωσα) την ύπαρξη ενός bar στο Amsterdam σε κεντρικότατο δρόμο όπου δίνεις 15 ευρώ για να παραγγείλεις το house special: Μια margarita την οποία γλύφεις από τα στήθη της σερβιτόρας. Νομίζω η τιμή είναι λογική. Για την σερβιτόρα δεν ξέρω.

Ήταν όμως ο λόγος να σκεφτώ να πάω στη Χερσόνησο το καλοκαίρι. Οι αγγλικές διακοπές μου αρέσουν πολύ. Όπως μάθει κανείς στη ζωή του. Παρεΐστικες διακοπές. Όχι για πολύ καιρό, απλά για να δεις κάτι καινούριο και να πεις ότι πας κάπου χωρίς να πακετάρεις πουκάμισο. Νομίζω 4 μέρες είναι αρκετές.

Το Σάββατο πήγα στο γάμο ενός συμφοιτητή μου με τον οποίο είχαμε να κάνουμε παρέα από το '96. Τον έβλεπα μια φορά το χρόνο και με κάλεσε στο γάμο. Έκανε το λάθος να με καλέσει και στο γλέντι. Οι Σαλονικιοί φίλοι της νύφης με προσκυνάγανε στην πίστα. Είσαι Θεός. Κάνε κι άλλα. Βγάλτα όλα. Makes me wonder. Γιατί να μην χορέψεις σαν να μη σε κοιτάει κανείς; Εγώ πέρασα γαμάτα. Ελπίζω να με δω στο γαμήλιο DVD.

Την Κυριακή Karaoke. Πάλι καλά που υπάρχουν και οι πρώην και σε βάζουν πρώτο τραπέζι πίστα. Δεν τραγούδησα γιατί όταν τραγουδάω περνάω καλά για ένα λεπτό και μετά ξενερώνω τα υπόλοιπα τρία. Δεν είναι άνθρωπος των στίχων. Μ' αρέσει η μελωδία, δεν ακούω τα λόγια.

Δευτέρα, άγριο ξενέρωμα. Μπορούμε να πάμε οπουδήποτε και πάμε Fridays και Village. Η μαλακία δικιά μου που δεν εξέφερα γνώμη και υπέρισχυσε το default. Πάλι καλά που μας σέρβιρε ένα κοριτσάκι που είχε πλάκα και ξεχαστήκαμε για πέντε λεπτά. Α! Πριν το ξεχάσω. Θέλω ένα μαγαζί να βγαίνω που έχει χαμηλά τη μουσική, να έχει ωραία ατμόσφαιρα και να μη γαμιέμαι για να βρω να παρκάρω. Μ' αρέσει να μιλάω, όχι να φωνάζω. Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις.

Βέβαια, τώρα τρέχω με το μαγαζί. Είναι δύσκολο να κάνεις ένα μαγαζί να γίνει αλυσίδα. Είναι 100 φορές πιο δύσκολο αν δεν είναι η full time δουλειά σου. Τα ξέραμε οι συνέταιροι πριν το κάνουμε, τώρα τα ζούμε. Αν δε με βλέπετε να blogάρω συχνά είναι γιατί μαθαίνω κάτι καινούριο. Δεν είμαι ιδιαίτερα σίγουρος πως με ενδιέφερε να αφιερώσω 3 ώρες από τη ζωή μου για να αποκτήσω την σούπερ τεχνική πληροφορία πώς μια πλαστική σακούλα τυπώνεται με νερομελάνι γιατί το συνηθισμένο μελάνι είναι τοξικό, αλλά όπως έχει πει κι η γιαγιά της Τσιτσίνας (© Χρύσα), ότι έχει κανείς καλό είναι (© Γιαγιά Τσιτσίνας).

Πρέπει να προσέχεις με αυτά τα copyright στο Διαδίκτυο γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιός θα βγάλει βιβλίο αύριο μεθαύριο. Δεν είμαστε να τρέχουμε και με δικαστήρια τώρα.

Μετά τη δουλειά και το τρέξιμο για τις πλαστικές σακούλες, έτρεξα να νοικιάσω το παλιό μου σπίτι σε κάποια. Εκατό τετραγωνικά σπίτι και το θέλει για την έγκυο κόρη της. Το σπίτι είναι στην ηλικία μου και της είπα ότι θα αλλάξω πατώματα και την κουζίνα πριν το πάρει. - Και τέντες; Δε θα βάλετε τέντες; - Ότι θέλετε θα βάλω, αλλά θα πρέπει να ενσωματώσω το κόστος στο ενοίκιο. - Τι δηλαδή; Θα αυξήσετε το ενοίκιο; Απαράδεκτο! ... Μετά απλά είδε το σπίτι σε 20 δευτερόλεπτα και έγινε καπνός.

Χμ... Συνδυάζοντας τις δύο τελευταίες παραγράφους βλέπω πως έχω μια απέραντη κατανόηση για τους πάντες και τα πάντα. Τους Πακιστανούς που μαζεύονται και παίζουν κρίκετ στον Ιππόδρομο από νοσταλγία, τους εραστές που πλακώθηκαν και κρατάνε μούτρα, τον μικρό που έγινε μεγάλος και άλλαξε, το φίλο που παντρεύτηκε και ζει μόνο για τη γυναίκα του, το gay χορευτή που αναζητά αναγνώριση, την μοναχική 40άρα που δηλώνει πως δε θα παντρευτεί ποτέ γιατί δε το έχει ανάγκη, τον Anonymous που σε σχολιάζει, τον πέφτουλα που σου στέλνει email, τον κάγκουρα με την αεροτομή και το διπλό μπουρί στο Hyundai, το γκομενάκι με το κόκκινο τσουλούφι, το πουτανάκι με τη σχολική τσάντα, τον ταξιτζή που σε κλέβει, τον εφοριακό που είναι υπεράνω και θα σε κάνει να πληρώσεις, τη στρατιωκίνα που δε βρίσκει άνδρα να παντρευτεί, το κινητό που ξεχνάει κλήσεις, τη γραβάτα που ότι κι αν κάνεις δεν καθαρίζει τελείως ο λεκές, το κούμπωμα του σκουλαρικιού που χάθηκε και δε θέλει να βρεθεί, το φάκελο που είναι πλήρης και θα ελεγχεί μετά από 3 μήνες, τη γαμημένη τελευταία σταγόνα που όσο κι αν την τινάξεις πάλι στο σώβρακο θα στάξει.

Έχουν πάψει να με ενοχλούν.

Κι αυτό είναι ενοχλητικό.