1000 καλοί χωράνε

Τι καλοί και σωστοί που είμαστε όλοι.

Ένα περίεργο πράγμα.

Στη blogόσφαιρα, 9 στους 10 είμαστε γαμώ τα παιδιά: Σόφρωνες, νοήμονες, ευαίσθητοι, φιλικοί, ενδιαφέροντες, συμπονετικοί, υπομονετικοί, διπλωμάτες.

Στον έξω κόσμο, 9 στους 10 ανθρώπους είναι το ακριβώς αντίθετο: Μονίμως τσαντισμένοι, συναισθηματικά κλειστοί, βιαστικοί, άκαρδοι, αναίσθητοι και κάφροι.

Κάτι μυστήριο συμβαίνει. Λες να έχουμε μαζευτεί όλα τα καλά παιδιά στη blogόσφαιρα;

Μπα!

Μήπως - λέω μήπως - το μεγαλύτερο ρόλο παίζει η πρώτη εντύπωση που σου κάνει ο άλλος; Και όταν περνάει κάποιο πρόβλημα του συμπαραστέκεσαι επειδή είναι "φίλος" σου; Και του δίνεις πάντα δίκιο, επειδή απλά έχεις ακούσει μόνο τη δική του πλευρά σε κάθε ιστορία του;

Και αν είναι έτσι (που έτσι είναι, αλλά θα σας δώσω λίγο χρόνο για να το καταπιείτε πιο εύκολο) τότε μήπως όλες οι έχθρες, όλοι οι άνθρωποι τους οποίους δεν πάτε, όλοι οι στραβοί και οι ανάποδοι στη ζωή σας είναι απλά έτσι λόγω συγκυριών, λόγω της περίπτωσης υπό την οποία τους γνωρίσατε και αν στην πραγματικότα τους είχατε συναντήσει υπό άλλες συνθήκες σήμερα θα ήσασταν καλύτεροι φίλοι;

Φαντάσου τον πιο ξινό άνθρωπο που ξέρεις ως τον καλύτερο σου φίλο.

Δύσκολο για κατάποση αυτό, ε;

Μεταμεσονύκτιο email από το site μου

From: Webmaster@GeorgeIsYourMan.com
Sent: 31 May 2006 02:34
To: g@GeorgeIsYourMan.com
Subject: GeorgeIsYourMan.com

Όνομα: na pas na gami8eis

Email: na pas na gami8eis

Τηλέφωνο: na pas na gami8eis

Έντυπο/Website: na pas na gami8eis

Κείμενο:
na pas na gami8eis

--- --- CLIENT INFORMATION BELOW --- ---

Client IP: 87.203.242.54
Client Address: athedsl-37138.otenet.gr
Language: el-gr,el;q=0.7,en-us.;q=0.3
Browser: Mozilla/5.0 (Windows; U; Windows NT 5.1; el; rv:1.8.0.3) Gecko/20060426 Firefox/1.5.0.3

Ένα hate mail τη βδομάδα το έχω σίγουρο. Και πού να σφίξουν οι ζέστες.

Boo-fucking-hoo

Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που σε παράτησε ο έρωτας της ζωής σου;

Ο ένας, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος, ο αληθινός, ο δεν πρόκειται εγώ να ξαναερωτευτώ έτσι και πες του απέναντι να μη με κοιτάει έτσι γιατί θα του πετάξω τα φυστίκια μαζί με το μπωλ.

Ένας χρόνος; Δύο χρόνια; Πέντε;

Μήπως είναι καιρός να το ξεπεράσεις;

Λέω εγώ τώρα.

Μήπως είναι καιρός να καταλάβεις πως ότι κι αν είχατε που ήταν το μοναδικό, το είχες μόνο εσύ μέσα στο κεφάλι σου, και ο άλλος δε το συμμεριζότανε γιατί απλά τότε θα ήσασταν ακόμα μαζί και καλά;

Όχι ότι θέλω να φανώ αγενής προς το Σωτήρα σου, τον άνθρωπο που σου έδειξε πως υπάρχει ελπίδα στον κόσμο, τον ανιδιοτελή αυτόν καλό Σαμαρείτη που κατά τη δική σου ομολογία ήθελε να κάνετε σεξ και μετά επέμεινε προς έπρεπε να είστε ανεξάρτητοι ως προς τη σχέση σας, το μοναδικό αυτό παιδί που άλλο σαν κι αυτό δε θα βρεις όσο κι αν ψάξεις, αλλά μήπως πρέπει να καταλάβεις κορίτσι μου ότι η βασική διαφορά μεταξύ του Γρηγόρη σου (που έχει πάψει να είσαι σου από τότε που είχαμε δραχμές, που σιγά μην ήτανε και μόνο σου από τότε δηλαδή, και που εφόσον κάποια στιγμή σε ξαναπήδηξε πριν ενάμισι χρόνο υπάρχει ελπίδα, τι άλλο θα ακούσω απόψε!) και του οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου είναι στο ότι ο άλλος μπορεί να σου συμπεριφερθεί λίγο καλύτερα;

(Αγνοήστε το γεγονός ότι κατάφερα την πρόταση να την κάνω και παράγραφο.)

Να σε συμπονέσω; Να σου συμπαρασταθώ; Να δείξω κατανόηση; Όχι κορίτσι μου. Όχι. Γιατί; Για να με παίρνεις και να μου λες ότι μόλις είδες κάποιον που έχει το ίδιο χρώμα μαγιώ με το Γρηγόρη όταν σε πήγε διακοπές στην κοσμοπολίτικη Τζιά το 2001;

Που όταν αυτός κοιτούσε γκόμενες στην παραλία για να περάσει η ώρα γιατί σε θεωρούσε βόδι, εσύ νόμιζες ότι στο παίζει δύσκολος και κολλούσες περισσότερο. Που όταν άνοιγε το κινητό του για να τον πάρεις χεζόταν η φοράδα στο αλώνι. Πού όταν σου είπε για χωριστές διακοπές εσύ τον υμνούσες που ήταν τόσο ανεξάρτητος από σένα. Αχ, τι άνδρας!

Αν εσύ δε δώσεις πρώτη αξία στον εαυτό σου, γιατί περιμένεις από κάποιον άλλο να το κάνει;

Γραμματόσημο, ε γραμματόσημο!

Veni, Vidi, Wiki

Όσο λατρεύω τη Wikipedia και κάθε μέρα χάνομαι στα λήμματά της, δημιουργώντας ένα μοναδικό μονοπάτι περιπλάνησης ανάλογα με το πώς θα μου κάτσει η περιέργεια για κάτι εκείνη τη στιγμή, άλλο τόσο αναγνωρίζω το κακό που κάνει.

Όταν η γνώση είναι τόσο δίπλα, δεν παύει όμως να είναι "εκεί", αντί για "εδώ". Το εδώ είναι το μέσα στην καρκάλα μας, ενώ το εκεί είναι οτιδήποτε είναι απ' έξω. Με τη γνώση λοιπόν εκεί, τι καταφέρνουμε εκτός από το να είμαστε πάντα ένα βήμα (ή κλικ, αν θέλετε) πιο πίσω;

Η ευκολία με την οποία μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στην πληροφορία μήπως θα οδηγήσει στη δική μας τεμπελιά να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δυνατότητα, με τον ίδιο τρόπο που η έλευση του τηλεφώνου, του email, του κινητού μας απομάκρυνε αντί να μας φέρει πιο κοντά;

Μήπως επειδή ξέρουμε πως οποιαδήποτε στιγμή θέλουμε να ψάξουμε για το Ιράν, για τους Scorpions, για το βάρος του χρυσού, για τη λίμνη Τικιτάκα, τελικά καταλήξουμε να μην ψάχνουμε; Ή αν ψάχνουμε μήπως καταλήξουμε να μην αφομοιώνουμε; Ή κι αν αφομοιώνουμε μήπως καταλήξουμε να μην εφαρμόσουμε κριτική σκέψη; Ή κι αν την εφαρμόσουμε, μήπως επειδή θα μας λείψει η γενική παιδεία ("ρε γαμώτο, αυτό κάποτε το ήξερα απ' έξω") τελικά δε θα μπορέσουμε να σκεφτόμαστε συνδυαστικά;

Ρε μήπως γινόμαστε ντουρντουβάκια;

Oui, oui... :)

Μέσα στην όλο παρλαπίπα που με έπιασε τώρα και πολλοί από εσάς θα τη διαβάσετε μόνο μετά από 2 πρωινούς καφέδες, όταν ο υποφαινόμενος θα βρίσκεται ανάμεσα σε 3 φιλήδονα γυναικεία κορμιά (δηλαδή όταν θα κοιμάται στην 4x4 κρεβατάρα του), θα υποφέρετε κι άλλο.

Κάποια συνblogger έγραψε για το ότι της άρεσε το θέμα της Έκθεσης των πανελληνίων επειδή είναι δύσκολο να βαθμολογηθεί αντικειμενικά. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο εμένα μου άρεσε το θέμα των πανελληνίων.

Αλλά σκέφτηκα, με την σαμπάνια τον αφρώδη οίνο που ήπια, τι μας χαλάει στην Ελλάδα.

Η εκπαίδευση είναι για τον πούτσο, άρα η κάθε επόμενη γενιά μας θα είναι για τον πούτσο. Οι πολιτικοί είναι για τον πούτσο και κάθε επόμενη δική τους γενιά θα είναι για τον πούτσο στο τετράγωνο. Η (δια)κυβέρνηση της χώρας ενάντια σε άλλες χώρες είναι γτπ και φυσικά τα διαπλεκόμενα συμφέροντα είτε καπιταλιστικά είτε θρησκευτικά είναι επίσης γτΠ (η χρήση του κεφαλαίου είναι για τη χρήση κύριων ονομάτων).

Η εφορία κάνει ότι θέλει με τις επιχειρήσεις που κάνουν ότι θέλουν με τα προϊόντα που πουλάνε στους καταναλωτές που κάνουν ότι θέλουν με τις δηλώσεις τους στην Εφορία.

Το Δημόσιο είναι ένα απίστευτο μπουρδέλο, από το οποίο κανείς δε θέλει να βγει, αλλά όλοι θέλουν να μπούνε. Κι αν δε θες σήμερα, θα θες αύριο, κι αν δε θες αύριο είναι επειδή έτυχε κάτι να πάει καλά στη ζωή σου και να είσαι λίγο καλύτερα από το μέσο όρο, και γι αυτό μη μιλάς ποταπό σκουλήκι, γιατί αν μας παρακάνεις τον έξυπνο, θα σου στείλουμε την Εφορία να σου σκίσει τον κώλο.

Πώς; Τα σκουλήκια δεν έχουν κώλο; Και πώς κλάνουν;

Δεν υπάρχει τομέας της χώρας που να μην πηγαίνει χειρότερα από ότι θα μπορούσε να πηγαίνει. Η χώρα είναι πειραματόζωο στα χέρια κάποιου Μέρφυ.

Άμα ρε μάγκες δε σας αρέσει, γιατί δε το κλείνουμε το μαγαζί;

Διακόσια χρόνια έχουμε να ξεκινήσουμε μια επάνασταση.

A fine chap called Charlie Dickens once wrote...

Αντιγράφω από το myday.gr:

Έρχεται τον Νοέμβριο στην Ελλάδα ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ, αποφασισμένος να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα: να εξαφανίσει την Ακρόπολη, όπως έκανε 23 χρόνια πριν με το Άγαλμα της Ελευθερίας. Πρώτα όμως θα πρέπει να πάρει ειδική άδεια από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Πρέπει να πάρει ειδική άδεια επειδή πραγματικά θα εξαφανίσει την Ακρόπολη.

Η μαγεία (του marketing) ξεκίνησε ήδη.

Spoiler

Σιγά μη γλυτώνατε από μένα, κι ας είδα τον κώδικα με 2 βδομάδες καθυστέρηση. Γνώμη μου; Πιστότατη μεταφορά με τις αναγκαίες μεταφορές. Το βιβλίο ήταν βέβαια απείρως καλύτερο και ταξιδευτικότερο, αλλά το τέλος ήταν καλύτερο στην ταινία.

Άσε που το σκηνοθετικό μου ταλέντο κατάλαβε το λόγο επιλογής της Τουτού. Αν βάζανε κάποια πιο αρχοντική ή πιο σεξουάλα (κάτι για Σοφί Μορσώ ακούστηκε αρχικά), η σκηνή της αποκάλυψης θα ήταν πατάτα. Από πού κι ως πού θα ήταν απόγονος του Jesus μια τόσο προικισμένη φάτσα;

Ελπίζω η εμμονή με το να έχει φαντασμαγορικό τέλος η ταινία, αντί να δωθεί βάση στο βιβλίο, να μην συνεχιστεί με το Angels & Demons. Η λύση στους γρίφους είναι απείρως καλύτερη σ' αυτό το βιβλίο.

Σε πολλά καλά αμάξια μπαίνω τώρα τελευταία. Μήπως να νιώσω μειονεκτικά; Να απατήσω τη πληθωρική γυναικάρα μου τη Μέγκαν με κάμια δίμετρη μπέμπα;

Μπα, αυτά είναι για τους επιδειξίες :-P

Casinova

Ερώτηση: Πόσο πρέπει να είσαι για να μπεις στο καζίνο της Πάρνηθας;
Απάντηση: 23 χρονών.

Ερώτηση: Πόσο πρέπει να είσαι για να δουλέψεις ως κρουπιέρης στο καζίνο της Παρνήθας;
Απάντηση: 18 χρονών (κι ας δείχνεις 16).

BUI

Πώς μετράμε το χρόνο που περνάει όταν το μόνο που βλέπουμε στον καθρέφτη είναι η διαφορά στον εαυτό μας μέρα με τη μέρα;

Πώς αντιλαμβανόμαστε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, όταν δεν καταλαβαίνουμε πώς ο χρόνος τα επηρεάζει;

Πώς άραγε κρίνουμε εαυτόν και άλλους όταν υποθέτουμε πως η χρόνικη διάρκεια που για εμάς ήταν μια καλή περίοδος χ μηνών, για εκείνους ήταν ένα βουνό ή μια αξεπέραστη κόλαση άνω τους έτος;

Όταν το πώς κυλάει ο χρόνος είναι σχετικό με το πόσο καλά περνάς, τι έχεις να πεις στους ανθρώπους που νοιάζεσαι όταν γι αυτούς ο χρόνος κυλάει αργά και βασανιστικά;

Κουράγιο;

Πολύταξιδεμένες ψυχές

Κάποιες φορές τα ταξίδια είναι ότι καλύτερο για να σου καθαρίσουν το μυαλό και να δεις τι θες.

Είτε αυτό που θες είναι εκεί πού πήγες, είτε είναι εκεί απ' όπου έφυγες.

Ράδιο αρβύλα

Πρωί πρωί ανάβω το ραδιόφωνο και ακούω τραγουδιάρα να μου λέει "Θέλω να τα πιώ, θέλω να τα πιώ!". Και μετά σου λέει ότι τα ΜΜΕ δίνουν ανήθικα πρότυπα στα παιδιά. Ποιος διαδίδει τέτοια ψέματα;

Μερικές διαφημίσεις έχουν ξεφύγει. Δεν περίμενα ας πούμε από τα Everest να μου πούνε "Εμείς στα Everest τους έχουμε μεγάλους και κρύους... τους καφέδες." Όχι ότι με σόκαραν δηλαδή, αλλά περιμένεις κάτι πιο κοινώς αποδεκτό από τον market leader, έτσι δεν είναι;

Τι φλασιά έφαγα τώρα; Ποιο ξεχασμένο συρταράκι της μνήμης μου μόλις άνοιξα και ξεπηδηξε αυτό τώρα; Πόσο μπορεί να σε επηρρεάσει κάτι που κάποιος θα πει υπό κάποιες συνθήκες στη μετέπειτα ζωή σου, χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι; Πόσο σημαντικοί είναι οι δάσκαλοί σου με τρόπους που ούτε καν φαντάζεσαι;

Όταν ήμουν παιδάκις, είχαμε μια αυστραλέζα αγγλικού στο φροντιστήριο, την Άννα Πούπου (ξαδέρφη κάποιας μετέπειτα καλλιστειάζουσας που νομίζω κέρδισε). Βλέπαμε στο βίντεο κάποια ιστοριούλα και μετά θα μας ρωτούσε ερωτήσεις για να δει τι καταλάβαμε. Μας ρωτάει λοιπόν αν η Χ γούσταρε τον Ψ. Παίρνοντας λοιπόν με παιδικό μυαλό μας πως εφόσον η Χ είπε στη φίλη της για τον Ψ "He's nice", εννοούσε πως της άρεσε. Άρα, ναι, miss Anna, τον γούσταρε.

Και κάπου εκεί η miss Anna Poupou μας είπε πως όταν κάποια λέει για κάποιον ότι είναι nice, σημαίνει πως δεν γουστάρει. Αν δεν πει πως handsome, interesting, funny, δεν ενδιαφέρεται.

The rest, as they say, is history.

Μιλάω

Δε μιλάει. Νιαουρίζει. Ξέρετε ποιό λέω, ένα κορίτσαρο στη ραδιοφωνική διαφήμιση που όλοι λένε "Μιλάω. Μιλάω. Μιλάω. Μιλάω. Μιλάω. Μιλάς; Μιλάω!". Δεν έχω ιδέα τι διαφημίζει, με το που ακούω τον κορίτσαρο, ξεχνιέμαι.

Τώρα θα μου πεις εσύ ο κακεντρεχής, ο αφάντασος, ο ανέραστος, ο μπάκουρος ότι πού ξέρω εγώ ότι είναι κορίτσαρος; Βρε άκου το καλά το κοριτσάκι. Είναι δυνατόν τέτοια φωνούλα να βγαίνει από οτιδήποτε άλλο πλην από σκουροκαστανομάλλικο, γαλαζοπρασινομάτικο, 52κιλο, 23χρονο αγγελούδι, εκεί γύρω στο 1.68; Όχι πες μου, γίνεται;

Βέβαια, η καλύτερη ραδιοφωνική διαφήμιση είναι η άλλη. Τύπος πάει στο περίπτερο και ζητάει από τον κυρ Διονύση απ' αυτές που έχεις κάτω από τον πάγκο, αυτές που αρχίζουν από κα και τελειώνουν σε τα, που είναι για παρατεταμένη διάρκεια. Να γαμήσει ήθελε το παιδί κι ο κυρ Διονύση του έβγαλε μια κάρτα. Νομίζω Vodafone.

Ε λοιπόν αυτός ο κυρ Διονύσης ο περιπτεράς είναι ίδιος ο ψιλικατζής της γωνίας μου. Στη φωνή πάντα.

Cold night

Τελικά ο καιρός με ξεγέλασε. Κοιμήθηκα με σωβρακάκι, χωρίς σεντονάκι και τέντα τη τζαμόπορτα. Κρύωσα τόσο που από τα φτερνίσματα δε μπορώ να μιλήσω στο τηλέφωνο.

Άσε που νομίζω πως ψήνομαι στον πυρετό και μου λέει ψέματα το θερμόμετρο. Κολλημένο στα 36,6.

Διάβασα στο Χνούδι για συναυλία και ζούλεψα. Δύο βασικοί ανασταλτικοί παράγοντες όμως με ξενερώνουν. Σε κανένα συγκροτημα δε θα χαρώ πάνω από τη μισή συναυλία γιατί κανένα δε με τρελλαίνει τόσο ώστε να ξέρω όλα τα τραγούδια (εκτός αν έρθει ποτέ ο Bryan Adams γιατί υπό τη μουσική του ερωτεύθηκα πολλάκις ως μαθητής). Και το δεύτερο είναι πως θα πρέπει να ξέρω ένα μήνα πριν ότι θα μπορώ την τάδε ημερομηνία, πράγμα ολίγον παρακινδυνευμένο για μένα. Συναυλία next year λοιπόν.

Το άλλο παράλογο της εφορίας το ξέρετε; Αν νοικιάζετε σε κάποιον σπίτι ή μαγαζί και αυτός σταματήσει να πληρώνει ενοίκια, πρέπει να του κάνετε δικαστήριο για να τον βγάλετε, πράγμα που σημαίνει ότι θα βγει η απόφαση ένα χρόνο μετά, για να τον πετάξετε έξω, εφόσον θέλετε να τα κάνετε όλα νόμιμα.

Το καλύτερο όμως ποιό είναι;

Ότι την επόμενη χρονιά έρχεται η εφορία και σου λέει ότι εφόσον κέρδισες το δικαστήριο πρέπει να φορολογηθείς για τα μισθώματα τα οποία ουδέποτε έλαβες. Γιατί; Επειδή μπορεί εσύ κάποια στιγμή να τα διεκδικήσεις από αυτόν που εξαφανίστηκε.

Αν θέλεις βέβαια, μπορείς να εκχωρήσεις το δικαίωμα σου και να αναλάβει το κράτος να βρει τον πούστη που σού'φαγε τα ενοίκια και να τα πάρει το κράτος από εκείνον. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, δεν παίρνεις μία μάγκα μου, ούτε δικαιούσαι ποτέ να πάρεις για αυτά τα μισθώματα.

Αν δηλαδή αυτός που σου έφαγε τα λεφτά σήμερα δεν έχει λεφτά αλλά μετά από 2-3 χρόνια μπορεί να έχει, εσύ πρέπει να μυρίσεις τα νύχια σου και είτε να πληρώσεις γι αυτά που δεν πήρες και ενδεχομένως ποτέ δε θα πάρεις, είτε να αποδεχτείς ότι σε πιάσανε μαλάκα κράτος+πούστης παρέα και να κατεβάσεις καντήλια στην Εφορία.

Boys Night Out

Κάποιος γνωστός να έχει πηδήξει κάποια γνωστή είναι η νόρμα. Το κοινώς αποδεκτό. Το καθημερινό και πασιφανές. Κάποιος γνωστός μου να έχει πηδήξει κάποια γνωστή έχει ξαναγίνει. Δεν ήταν η Τσέσυ Παπουτσή, αλλά της έμοιαζε. Αλλά κάποιος τόσο γνωστός μου να έχει πηδήξει ένα τέτοιο παιδί δεν ξανάγινε.

Και μου τό'λεγε από τότε: Η Μίνα θα πάει μπροστά. Είναι καλή. Θα τη βλέπεις στα περιοδικά και στις τηλεοράσεις. Θα τρίβεις τα μάτια σου.

Ε δε λέω, καλό μου φάνηκε το κορίτσι όταν το είδα, το συζητήσαμε για πέντε λεπτά, μετά το ξεχάσαμε. Άλλωστε ηταν για πήδημα, όχι για σχέση. Και για κάποιο λόγο που χάνεται στα βάθη του χρόνου, ουδέποτε επεδίωξα να γνωρίσω καλύτερα τη Μίνα. Όποιος έκανε μαλακία να σηκώσει το χέρι.

Το να βγει όμως η Μίνα στο εξώφυλλο του Penthouse, ε αυτό πια, παραπάει.

Αχ λαγουδάκι, λαγουδάκι, ξύλο που θα το φας.

Ρε τι μαθαίνει κανείς. Κουνέλι και λαγός είναι το ίδιο ζώο!

Το μαγαζί μας το γάμησε ο τζάνκις. 10 ευρώ τζίρος ένα ολόκληρο μεσημέρι. Το κεράτό μου μέσα. Αναμείνατε στο ακουστικό σας μέχρι να ξεχαστεί το θέμα.

Σήμερα βάλαμε και δεύτερη ταμπέλα. Δεν ξέραμε πόσο μεγάλη θα μας έβγαινε όταν την υπολογίζαμε, οπότε αν τελικά ακούσετε τίποτα πως εκτός από το Σινικό Τοίχος ανακαλύψανε κι άλλο αντικείμενο που φαίνεται από τη Σελήνη, ξέρετε ποιό θα είναι.

Τι ωραία που περάσαμε κουβαλώντας τις γυριέρες μας για σέρβις και συντήρηση. Κάτι μου λέει πως άλλα σουβλατζίδικα το κάνουν αυτό λιγότερα από όσο συχνά τους λέει ο κατασκευαστής. Είμαι μέσα στα γράσα.

Και θα δω και τον κώδικα σήμερα, αν μετά το μπάνιο δεν πέσω κάτω. Σίγουρα είναι μάπα σε σχέση με το βιβλίο, αλλά δεν παύει να είναι must see.

Πάντως με αυτό που έχω πάθει πλάκα είναι το πόσο πιο νέος δείχνει ο Tom Hanks που έβαλε μαλλιά και έχασε κιλά. Ρε άστραψε ο μάτις μου.

... Ρε λες;

Γαμώτο, ξεκινάει το Champions League και όλοι θα κλειστούνε μέσα τις καθημερινές. Κι επειδή των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν φτιάχνουν σουβλατζίδικο, ανακάλυψα αυτό. Καλό ακούγεται αλλά είναι για over thirties. Ξέρει κανείς άλλα παρόμοια για μικρότερες ηλικίες;

Επίσης ανακάλυψα το ActClick, το οποίο δεν έχω καταλάβει τι είναι αλλά επειδή μάλλον ήγγικεν η ώρα να κάνω και τίποτα κοινωνικά ευαίσθητο στη ζωή μου, γράφτηκα. Κάνα δεντράκι γουστάρω να φυτέψω (τόσα χρόνια Πρόσκοπας, έπρεπε να βαφτίσουν δάσος προς τιμήν μου), αλλά άμα μου πούνε τίποτα μαυριστικά, λυπάμαι but I'm not your man. Αυτά θέλουν ψυχάρες.

Α το άλλο δε σας τό'πα. Λίγο παλιό το νέο μεν, αλλά κοπελίτσα με την οποία θα βγαίναμε λάκισε τελευταία στιγμή. Ο αμέσως προηγούμενος μας διάλογος ήταν εκεί όπου με τεράστια χαρά της εξομολογήθηκα ότι έχω σουβλατζίδικο κοντά στο σπίτι της.

Πού να της έλεγα πως είμαι και blogger.

Άλλη φορά θα λέω πως είμαι χεβυμεταλάς. Το δικαιολογεί άλλωστε και η τερατόμορφη εμφάνισή μου. }>:-)

Πώς να γαμήσετε ένα σουβλατζίδικο σε dt

(Προσοχή: Μπορεί να συλληφθείτε)

Σε μια περιοχή όπου ανοίγεις το λεξικό στο λήμμα μαχαλάς και βλέπεις φωτογραφία της, τα νέα ταξιδεύουν με ταχύτητα φωτός. Σάββατο μπήκε η επιγραφή του μαγαζιού για να δηλώσουμε την παρουσία μας κι αρχίσαμε να γινόμαστε γνωστοί.

Δευτέρα, προ ολίγου, πρεζάκι πλακώθηκε έξω από το μαγαζί με κάποιους, μπήκε μέσα στο μαγαζί χωρίς μπλούζα και σε ψιλοχάλια κατάσταση (εκδορές) και άρχισε να κάνει φασαρία. Εγώ ήμουν δίπλα και πετάχτηκα να δω ποιός μας κάνει πλάκα.

Κοιτάω μέσα στο μαγαζί, το προσωπικό κοκκαλωμένο.

Τον πιάνω με το ήρεμο, το γλυκό, αυτό το διπλωματικό μου και τελικά το παιδί αγόρασε και σουβλάκια και μου είπε την ιστορία της ζωής του. Με κάποιες υπερβολές θέλω να πιστεύω. Μετά από λίγο τον έστειλα στην ευχή του Θεού και της Παναγίας και του Αγίου Πνεύματος.

Πάει έξω και αρχίζει να πιάνεται με τους περαστικούς και να με θεωρεί κολλητό του, και καλά έχει την προστασία του μαγαζιού. Αφού γίναμε το θέαμα της γειτονιάς, και αφού κανείς άλλος δεν ασχολιόταν (ούτε εγώ θα καθόμουν να λύσω πρόβλημα του άλλου), τον πιάνω και του λέω ότι κάνει μαλακίες.

Σαν να ήταν μικρό, έκατσα από πάνω του για να μαζέψει τα σκουπίδια που έκανε και να ζητήσει συγγνώμη από τον κόσμο. Αλλά φυσικά η ζημιά είχε γίνει.

Και μετά ήρθανε οι Ζητάδες. Είμαστε στα 100 μέτρα από το αστυνομικό τμήμα.

Τα χαρτιά σου, το αυτό σου, το εκείνο σου. Αφού λοιπόν τον κόψανε από πάνω μέχρι κάτω, τον ψάξανε και είδανε πως δεν πρόκειται για άνθρωπο αλλά για κινητό φαρμακείο, έπρεπε να τον μαζέψουνε. Την αλήθεια μου να την πω, εγώ ήθελα απλά να φύγει και να μην ξανάρθει. Αλλά αυτό δεν έγινε.

Αυτός άρχισε να έχει εξάψεις. Τη μία "κέρνα ένα τσιγάρο ρε μαλάκα μπάτσε", την άλλη "μάλιστα κύριε τροχονόμε μου", μετά πάλι "πάρτα αρχίδια μου παλιομαλάκα" (για το παλιό δεν είμαι σίγουρος).

Και εκεί που περιμέναμε (καμιά ώρα) να έρθει περιπολικό να τον πάρει, τα παίρνει και ορμάει στο μαγαζί και τα κάνει πουτάνα. Έσπρωξε έναν υπάλληλο, πήγε να βάλει χέρι στο ταμείο, εκτόξευσε κάτι μπύρες και ένα κινητό (δικό του) και μόνο το ψυγείο δεν έριξε κάτω.

Είχε εκδορές δεξιά κι αριστερά και φυσικά δεν είναι για να σε αγγίζει όταν δεν ξέρεις τι μπορεί να να έχει ένας τέτοιος τύπος. Οπότε τον βουτάω από το μαλλί (άνιση μάχη), τον πετάω έξω, οι Ζητάδες και καλά δεν είδαν ότι όρμηξε στο μαγαζί. Η αντίδρασή τους στο όλο σκηνικό ήταν να του πούνε "κάτσε εδώ". Ούτε χειροπέδες ούτε τίποτα "για να μην τον εξαγριώσουν". Μετά από δυο λεπτά πάλι τσιγαράκι μαζί του στη γωνία κάνανε ρε!

Και ενώ τέλος πάντων ήλπιζα για ένα ήσυχο τέλος στην όλη περιπέτεια γιατί το γαμημένο το περιπολικό έκανε πάνω από μια ώρα για να έρθει (πού να κινδυνεύαμε κιόλας), και οι Ζητάδες δεν ήθελαν να να τον πάνε περπατώντας, όταν τελικά ήρθε, το Ζάκι άρχισε να την κάνει με ελαφριά πηδηματάκια όταν είδε πως οι Ζητάδες δε του κάνανε πλάκα πως θα έρθουν κάτι κύριοι που "θέλουνε να του μιλήσουνε".

Με τα πολλά, δε γλυτώσαμε τις χειροπέδες. Τον πήγανε σηκωτό μέχρι το περιπολικό ενώ αυτός ούρλιαζε "πουτάνας γιοί όλοι σας" στο πλήθος κόσμου που μαζεύτηκε περιμετρικά να δει το θέαμα.

Η καλύτερη διαφήμιση για το μαγαζί. :(

Πειρατικόν

Τι κάνουν στη Νότια Αφρική οι εταιρίες που έχουν τα δικαιώματα σε κάποια ταινία; Βγάζουν δίκους τους "πειρατές" στο δρόμο να κάνουν ότι πουλάνε πειρατικά DVDs. Οι ψεύτικοι πειρατές που στην πραγματικότητα είναι υπάλληλοι της εταιρίας διανομής, δεν ξεχωρίζουν από τους πραγματικούς πειρατές.

Η διαφορά είναι στο ότι αν αγοράσεις ένα DVD από τους ψευτοπειρατές, το μόνο που θα δεις στο DVD σου όταν πας σπίτι είναι το μήνυμα "Τα λεφτά που πληρώσατε για το DVD σας θα δωρηθούν για τις ανάγκες της αντιπειρατικής καμπάνιας. Η πειρατία είναι έγκλημα."

Πλάκα έχει!

Πώς να μη σας ξανακαλέσουν σε οικογενειακές συνεστιάσεις

Είχα να δω τα ξαδέρφια μου ενάμισι χρόνο. Είμαι ιδίαιτερα δύσκολος σε ότι αφορά τις οικογενειακές συνεστιάσεις, αλλά ήθελα να κάνω τον καλό θείο στα ανήψια μου.

Η μητέρα της συζύγου του ξαδέρφου μου γέννησε 17 παιδιά.

Τα 8 τα έχασε γρήγορα, τα 9 ζούνε. Ένα εξ' αυτών, η μεγάλη κόρη, αποφάσισε να σταθεί στα τέρατα. Και τι πρότυπα δίνουν αυτά για τα παιδιά μας, και φτου φτου φτου ο Χάρρυ Πόττερ που διδάσκει μαγεία και νά τώρα ο Γιώργος έφερε στα παιδιά ένα πειρατικό πλοίο με νεκροκεφαλές στα πανιά.

Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω πως αυτά που έλεγε δε τα βρήκα τόσο ακραία. Φυσικά και υπάρχει συσχέτιση μεταξύ των ότι το παιδάκι που στα 5 του παίζει με νεκροκεφαλές, και στα 10 του ντύνεται διαβολάκι στις απόκριες, ίσως να μην τρομάξει από τα διαβολικά κοστούμια των Lordi στα 15 του, και να πάρει το κινητό και να ψηφίσει κιόλας.

Αλλά εκείνη ήθελε να δει τις θεολογικές προεκτάσεις του θέματος. Γιατί, στην τελική, σιγά μην πιστέψω κάποιον που φοράει μάσκα όταν μου λέει ότι δεν είναι σατανιστής. Τότε γιατί δε τη βγάζει, έτσι;

Και εκεί αρχίζει το πανηγύρι. Να αρχίσει να λέει πόσο μισεί τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και πόσο έπεσε στα μάτια της μία "καλόκαρδη κυρία" (δικά της λόγια) όταν της είπε πως είναι μάρτυρας του Ιεχωβά. Και κάπου εκεί πέταξε και το "δε μπορώ να φανταστώ να γνωρίσω κάποιον που δεν πιστεύει στο Θεό".

Τώρα ξέρεις, της κάνω.

- Τι εννοείς;
- Δεν πιστεύω στο Θεό.
- Μα πώς; Δε βαφτίστηκες;
- Ναι, αλλά όχι από επιλογή μου.
- Πως δηλαδή;
- Ήμουν μωρό, δε με ρωτήσανε, αλλά και να με ρωτούσανε δεν θα μπορούσα να κάνω μια ενημερωμένη επιλογή.
- Δηλαδή, αν ήταν στο χέρι σου, δε θα βαφτιζόσουν;
- Φυσικά όχι. Θεωρώ τέτοιες εκδηλώσεις σπατάλη χρόνου, χρημάτων και προσπάθειας.

Κάπου εκεί τα έχασε και προσπάθησε να ζητήσει βοήθεια από τις αδερφές της. Πετιέται άλλη αδερφή:

- Γιώργο, η βάπτιση δεν είναι σπατάλη. Είναι ένα μυστήριο! Δηλαδή εσύ δε θα βάφτιζες τα παιδιά σου, αν είχες;
- Αν δεν με απασχολούσε το κοινωνικό στίγμα από μια οπισθοδρομική κοινωνία όπως η ελληνική, οχι μόνο δε τα βάφτιζα, αλλά φυσικά και δε θα παντρευόμουν με θρησκευτικό γάμο για να τα κάνω.

Ξαναπετιέται η πρώτη αδελφή:
- Δηλαδή, δεν μας κάνεις πλάκα ότι δεν πιστεύεις;
- Γιατί να κάνω πλάκα; Δεν πιστεύω εις ένα Θεό, πατέρα παντοκράτορα, ποιητή ουρανού και γης, ορατών τε πάντων κι αοράτων.
- Αποκλείεται, αφού ξέρεις το Πιστεύω.
- Κι εσύ ξέρεις τους δώδεκα Θεούς του Ολύμπου, δε σημαίνει ότι τους πιστεύεις. Δηλαδή σου φαίνεται απίστευτο ότι δεν πιστεύω;
- Εγώ πιστεύω πως το λες από αντίδραση.
- Αντίδραση σε τι;
- Δεν ξέρω. Πώς γίνεται να μην πιστεύεις;
- Λέγεται κριτική σκέψη. Εσύ βλέπεις ένα δέντρο και το ερμηνεύεις ως παντοδυναμία του Θεού. Εγώ το ερμηνεύω ως ένα σπόρο που φύτρωσε και με τις κατάλληλες συνθήκες επιβίωσε.
- Ναι, αλλά δεν πιστεύεις στο Χριστό;
- Φυσικά και πιστεύω. Ως ιστορικό πρόσωπο όμως.
- Πριν έλεγες ότι δεν πιστεύεις και τώρα ότι πιστεύεις;
- Έλεγα ότι δεν πιστεύω τη θρησκευτική του ανωτερότητα. Το ότι υπήρξε, ότι ήταν καλός άνθρωπος, ότι συντάραξε και επηρρέασε έναν ολόκληρο κόσμο, φυσικά και το πιστεύω.
- Βλέπεις; Άρα είσαι Χριστιανός.
- Όχι δα. Δεν πιστεύω πως έκανε θαύματα, ότι αναστήθηκε και όλα αυτά.
- Μα αφού είπες ότι πιστεύεις στο Χριστό.
- Ως ιστορικό πρόσωπο, είπα.
- Το ίδιο είναι.
- Μα πως είναι το ίδιο; Εσύ πιστεύεις στο Βούδα;
- Όχι, αφού είμαι Χριστιανή!
- Ναι, αλλά πιστεύεις ότι υπήρξε στη γη, έτσι;
- Ε για να το λένε, φαντάζομαι ότι υπήρξε.
- Άρα κι εσύ πιστεύεις στο Βούδα;
- Όχι! Ποτέ!
- Έτσι κι εγώ δεν πιστεύω στο Θεό.
- Ενώ εσύ που πιστεύεις σε μία από τις 600 θρησκείες που υπάρχουν στον κόσμο, είσαι απόλυτα σίγουρα πως έχεις τη σωστή;
- Μα ο δικός μου Θεός έκανε θαύματα.
- Ενώ των αλλωνών τι έκανε δηλαδή;

Με όλους στο τραπέζι να με μισούν θανάσιμα, πετάγεται ο κύριος της κυρίας:
- Για να γίνει ένα θαύμα, είχε πει κάποιος, χρειάζεσαι 10 κουτές γυναίκες και έναν απατεώνα.

Τον πιάνω κι αυτόν:
- Πλέον και με 1000 έξυπνους άνδρες, δε χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω. Το Νοέμβριο έρχεται ο David Copperfield στην Ελλάδα. Αν εξαφανίσει την Ακρόπολη, θα πιστέψεις ότι είναι Θεός; Μόνο και μόνο επειδή αυτό δε μπορείς να το κάνεις εσύ; Ή μήπως αν περάσει μέσα από το (συμπαγέστατο) Σινικό Τοίχος, θα τον πιστέψεις για Θεό;
- ....
- Πόσο δύσκολο νομίζεις θα ήταν γι αυτόν να σε πείσει ότι είναι ο Θεός, αν ήθελε; Με την κατάλληλη προβολή, φυσικά, και με το κατάλληλο κοινό, σε τοποθεσίες που αυτός όμως θα επέλεγε.

Ξαναγυρνάω στην κυρία:
- Γιατί άραγε πλέον οι νέες θρησκείες κάνουν ένα μπαμ όπως έκανε ο Χριστιανισμός τον πρώτο αιώνα; Μήπως η πρόοδος των επιστημών μας έχει κάνει όλους να μην πιστεύουμε σε θαύματα, αφού τα μόνο θαύματα είναι αυτά που μπορούμε να κάνουμε με τα χεράκια μας; Στην τελική εσύ που πιστεύεις στο Θεό γιατί αν -χτύπα ξύλο (αν πιστεύεις στις παγανιστικές προλήψεις)- αρρωστήσει το παιδί σου θα το πας στο γιατρό και όχι στον παπά;

- Ναι, κι ο Λιακόπουλος που δεν ήταν θρήσκος και το παραδέχτηκε κι ο ίδιος, είπε την εξής ιστορία: Η γυναίκα του θα έκανε δίδυμα και το ένα ήταν 100 γραμμάρια μόνο. Και την πήγε σε ένα εκκλησάκι στην Κύπρο και την άλλη μέρα το παιδί ήταν στο κανονικό του βάρος, στο ένα κιλό. Αυτό δεν είναι θαύμα;

- Πρόσεχε τώρα τι μου λες για θαύμα:
1. Κάτι το οποίο λέει ότι συνέβη κάποιος ο οποίος έχει μόνο να κερδίσει από αυτή την ιστορία.
2. Κάτι για το οποίο δεν υπάρχουν μάρτυρες και ακόμα περισσότερο δεν υπάρχουν αποδείξεις.
3. Κάτι το οποίο ακόμα και να υπήρχαν κοντινοί φίλοι, δε θα ήξεραν τι πραγματικά συνέβη.
4. Κάτι το οποίο είναι καθαρά υπερβολή, αφού το έμβρυο δε μπορεί να πήρε ένα κιλό σε μια μέρα. Ούτε το να πήγε και να ήρθε από την Κύπρο ο Λιακό.

Αλλά εγώ σου λέω ότι όλα αυτά είναι αλήθεια. Όοοοολα αυτά. Τι σημαίνει; Πώς αν κάποια έχει πρόβλημα με το παιδί της και της πει κάποιος γιατρός πως το χάνει, ότι θα πάει σε αυτό το εκκλησάκι και δε θα χάσει το παιδί του; Αν ναι, τότε γιατί δε το κάνουν όλοι; Αν δεν είναι έτσι, τότε γιατί ο καλός Θεούλης επέλεξε να το κάνει αυτό στον Λιακόπουλο που δεν ήταν καν θρήσκος, αντί να το κάνει σε κάποιον που προσεύχεται, νηστεύει και εξομολογίεται;

Πάρτο αλλιώς. Πεθαίνει ένα παιδί σε ατύχημα και για να παρηγορήσουμε τους γονείς, λέμε πως το αγάπησε ο Θεός και το ήθελε κοντά του. Την άλλη μέρα, παθαίνεις εσύ ένα ατύχημα, σκοτώνονται 10 άτομα στο ίδιο τροχαίο κι εσύ ζεις. Εσύ τι είσαι; Άτυχος που ο Θεός δε θέλει να σε βλέπει;





Και κάπως έτσι, μάλλον θα ξαναδώ τα ανήψια μου όταν παντρευτούνε.

Με θρησκευτικό γάμο.

Everything

I can hear my heart breaking as I hear the votes
I can feel the tears on my face burn like fire
As I look at the score...

And I know you hate eeeeverything I do,
Eeeeeverything you hear....

Galactica

Σήμερα τραγουδάει πρώτη η Ελβετία. Με αυτούς τους 6 που θα μας πούνε ένα ωραίο τραγουδάκι, χτες τα πίναμε στο Galaxy, ένας εκ των οποίων είχε και γενέθλια. Είναι εκπληκτικό το πόσο προσγειωμένοι είναι όλοι τους, πόσο απλοί και πόσο καθημερινές είναι οι ιστορίες από πίσω τους.

Το κοννέ έγινε μέσα στο ασανσέρ του Hilton με τον ένα τραγουδιστή, τον Μάρκο, όπου σχολίασα τις καράφλες μας και μετά με πηγε στο τραπέζι τους και γνώρισα και όλη την παρέα.

Το συγκροτηματάκι λέγεται six4one και δεν ενδιαφέρονται για διακρίσεις αλλά για να περάσουνε ένα αισιόδοξο environmental friendly μήνυμα. Πώς λέμε "δώστε και σώστε" αλλά σε λίγο πιο πράσινο και πιο τραγουδιστό.

Από όλη την ομάδα μόνο μια κοπέλα είναι Ελβετίδα, οι άλλοι είναι αλλού για αλλού (Πορτογαλία, Γερμανία, Ισραήλ, Βοσνία, Μάλτα κ.ά) και γνωρίστηκαν εν όψει Eurovision. Ο καθένας τους όλο και κάτι έχει κάνει στη χώρα του. Η Tinka, η καλλονή του γκρουπ, έχει και δική της εκπομπή στην τιβί στη Βοσνία. Αλλά η πραγματική γατούλα του γκρουπ είναι η χορογράφος τους, μια σταλίτσα κορίτσαρος με κινήσεις αίλουρου. Τι λέγαμε για όμορφα κορίτσια; Ε, ένα από βασικά πράγματα είναι να ξέρουν να κινούνται.

Κάποια από τα παιδιά πήγαν νωρίς για ύπνο, αφού ξενέρωσαν που το Galaxy δεν τους σέρβιρε τσάι, αν και ο Andreas (μέλος των Alcazar - Crying at the Discotheque), είχε τα γενέθλιά του και κάθισε λίγο παραπάνω.

Με την παρέα μου βρέθηκα για λίγο στο μπαρ και μετά πεταχτήκαμε απέναντι στο Μοναστήρι. Μυστικό, μη το πείτε πουθενά: Ο Γιώργος ο Βαρδινογιάννης είναι τακτικός θαμών του μαγαζιού και η Μέγκαν ήταν παρκαρισμένη δίπλα του. Συγκεκριμένα δίπλα στο χάμερ που ήταν δίπλα από τα συνοδευτικά που ήταν δίπλα από τη Μερσέντα του προέδρου.

Θέλοντας να κάνω φιγούρα στην κοπελίτσα που έτυχε να είναι μαζί μου (άμοιρη ψυχούλα), ζήτησα από τον ένα φρουρό να μεταφέρει στον πρόεδρο πως θα ήθελα να με χαιρετήσει μόλις μπω στο μαγαζί, για να κάνω το ανέκδοτο "ρε άντε γαμήσου Βαρδινογιάννη, ποιός νομίζεις ότι είσαι". Δυστυχώς όμως το ήξερε το ανέκδοτο και ο φρουρός.

Jikumoshijiku

Έτσι λένε το George στα γιαπωνέζικα.

Σύμφωνα πάντα με κάποιο email που μου ήρθε από αυτά που είναι κακογραμμένα, χιλιοforwardαρισμένα και κατά πάσα πιθανότητα κατά 99% ανακριβή.

Χτες δε βγήκα. Έμεινα μέσα κάνωντας catchup σε blogs. Διαπίστωσα πως πρέπει να είμαι πολύ βαρετός τύπος. Δεν υπάρχει ούτε ένας blogger που να μου τη δίνει στα νεύρα, να με ενοχλεί ή έστω και απλά να μην τον πηγαίνω. Ούτε κάποιος που γράφει σεντόνια, ούτε κάποιος που κάνει ποστ για το ότι μόλις έκλασε (πόσα ποστ θα έπρεπε να κάνω τη μέρα;), ούτε εκείνος που προσπαθεί να μου την πει, ούτε εκείνος που τη λέει σε άλλους, ούτε καν εκείνος που προσπαθεί να μου φάει την πρώην γκόμενα (και επειδή είναι >1, ούτε αυτοί που το κάνουν επιτυχημένα, ούτε οι άλλοι που το κάνουν αποτυχημένα).

Αυτό το laissez faire θα μου βγει σε κακό, να μου το θυμάστε.

Μετά το blogging, μπήκα στο flickr και χάλασα 30 λεπτά στο να κοιτάω φωτογραφίες αγνώστων. Ενδιαφέρουσα ασχολία. Ιδιαίτερα πιο ενδιαφέρουσα έγινε όταν μετά από 30 λεπτά βρήκα αυτό που αναζητούσα.



Δεν ξέρω πως τη λένε (πάντως και ο τύπος δίπλα της, ο Tom, είναι γαμώ τους γκόμενους) αλλά τη χάζευα για κάνα λεπτό και την έσωσα στο desktop. *

Σήμερα λοιπόν, πήγα να ψωνίσω παιχνίδια και τι είδα; Ναι, είδα αυτή την άγνωστη μούσα. Για τα μάτια δεν παίρνω όρκο, το μαλλί ήταν λίγο πιο σκούρο, αλλά είχε 4 τρελλά κοτσίδια (they make up for everything). Και τώρα που είναι η μαλακία; Μ' άρεσε, τη χάζεψα και μόλις βγήκα από το μαγαζί, την ξεπέρασα!

Γιατί; Δεν ξέρω τίποτα γι αυτή, δεν έχω κάτι που να με συνδέει μαζί της, μπορεί να είναι τελείως ρηχή και σκύλα και μπορεί να μην έχει τίποτα να προσφέρει πέρα από αυτό που βλέπεις.

Μαλάκα μου, να το θυμηθείς, μεγαλώνω.


* Είναι εκπληκτικό τι μυθοπλασίες κάνουμε και τα πόσα δικαιολογούμε εν ριπή οφθαλμού για κάτι αν μας αρέσει.

Ανέκδοτο

Πάει ένας Πολωνός να βγάλει δίπλωμα. Του λένε να περάσει γιατρούς, οπότε πάει και στον οφθαλμίατρο για τήν καθιερωμένη εξέταση όρασης.

Ο οφθαλμίατρος δείχνει στον Πολωνό που πρέπει να στέκεται και του βγάζει την πρώτη καρτέλα με γράμματα, σχετικά μικρά:

Κ Ζ Ο Ν Τ Ι Σ Κ Ζ

- Μπορείς να το διαβάσεις αυτό;
- Να το διαβάσω μόνο; Αυτόν τον ξέρω κιόλας!

Χορηγός Eurovision: Amstel

Απορίες ημέρας

Ρε τι γίνεται στον κόσμο. Υπάρχουν θαυμαστές μου που με βλέπουν στο δρόμο, με αναγνωρίζουν και *τι* κάνουν; Μου μιλάνε; Μου ζητάνε αυτόγραφο; Με γιαουρτώνουνε; Όοοοοοχι, μου στέλνουν email να μου πούνε ότι με είδανε!

Ας εξηγήσει κάποιος στους πεζούς πως στα σταυροδρόμια κεντρικών δρόμων όπου υπάρχει φανάρι, πολλές φορές το πράσινο των πεζών ανάβει μαζί με τα πορτοκαλί βελάκια των αυτοκινήτων. Αυτό σημαίνει, προτεραιότητα στους πεζούς, αλλά όχι ότι μπορούνε να κάτσουν στη μέση του δρόμου επειδή νομίζουνε πως πας να κάνεις παρανομία "και θα σου δείξω εγώ".

Μ' αρέσει πολύ το επάγγελμα του μελλοντολόγου. Όχι μέντιουμ, αστρολογίες και να σου πω τον καφέ. Επιστήμη με παπάρια. Βλέπεις σημερινά trends, συνδιάζεις το πώς σκέφτεται ο κόσμος, παρακολουθείς την παγκόσμια οικονομία και πολιτική και βρίσκεις πώς θα είναι μετά από 20 χρόνια οι υπολογιστές, τα αυτοκίνητα, τα κινητά, το φαγητό μας. Πρέπει να είναι από τις δουλειές με το μεγαλύτερο satisfaction rate. Κάτι που εσύ σήμερα ονειρεύτηκες, το βλέπεις να λειτουργεί μετά από 10 χρόνια, ενώ το έχει φτιάξει κάποιος που ποτέ δεν ήξερες, παρακολουθούσες όμως όλες τις τεχνολογίες και τα ανθρώπινα γούστα που συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί αυτό το κάτι. Επάγγελμα για μεγάλα μυαλά.

Παρατάω το post και πάω να δω πώς θα είμαστε σε 25 χρόνια από σήμερα.

Απορίες ημέρας

Reality is B.S. *

Ο πατέρας μου είχε δουλέψει στη Γερμανία το 70-κάτι, πριν γεννηθώ, και ψάχνω πώς θα φέρω τα ένσημά του εδώ πέρα. Μπορεί ήδη να έχει συμπληρώσει τα συντάξιμα χρόνια, αλλά κανείς δεν ξέρει πόσα ακριβώς ένσημα είχε εκεί. Το ΙΚΑ Γερμανίας έκανε 5 μήνες να απαντήσει στο email μου.

Και μετά τολμάω να πω για το ελληνικό Δημόσιο. Έτρεχα πάλι, ελπίζω για τελευταία φορά, στις Πολεοδομίες. Πηγαίντε να σας ακυρώσουν αυτό το παράβολο οι κοπελιές στα κομπιούτερζ. Ψάχνω, ψάχνω, δε βρίσκω πουθενά κοπελιές στα κομπιούτερζ. Βρίσκω λοιπόν κάτι 50άρες δίπλα σε 2 παρατημένα monitors και ρωτάω αθώα: Οι κοπελιές με τα κομπιούτερζ που είναι;

Ευτυχώς, με πήραν για μαλάκα.

Άνοιξα σήμερα ένα λογαριασμό ΔΕΗ ενός παλιού ενοίκου σε ένα σπίτι μας. Τρεις χιλιάδες και εξήντα έξι ευρώ. Σκληρό νούμερο. Φυσικά αυτός δε θα πληρώσει, την έχει κοπανήσει εδώ και χρόνια. Αλλά λες να είναι από αυτά που άμα πας να τα πουλήσεις, πρέπει να έχεις πληρώσει τη ΔΕΗ; Ε ρε γλέντια.

Είπα σε μια παρέα πως έχω blog και η πρώτη αντίδραση ήταν Σιγά ρε μην ξέρεις και την ψιλικατζού. Για μία ακόμη φορά έκανα αυτό που κάνω καλύτερα. Τον μαλάκα.

Πήγα σήμερα στην παράσταση που έλεγα χτες. Έφυγα νωρίς. Είχε καλό υφάκι, ο Πάνος ήταν σόουμαν, αλλά η επιλογή των τραγουδιών ήταν τέτοια που μας έκαναν να μην ταυτίζεσαι. Δεν είμαι καν σίγουρος για τα τραγούδια που δεν είχα ξανακούσει αν ήταν διαδεδομένα ή καινούρια δικά τους. Τόσο άγνωστα!

Είχαν όμως μια δομή στην παρουσίασή τους που πολύ με άρεζε. Και θυμήθηκα πριν πολλά πολλά χρόνια πως είχα δει Βίσση και Καρβέλα μαζί, μετά το χωρισμό τους (τον μεγάλο), σε ένα σόου όπου για μιάμιση ώρα απαντούσε ο ένας στον άλλο με στίχους από τα τραγούδια τους. Χάνει στη μεταφορά, ήταν πανέξυπνο θέαμα.

Στο δρόμο είδα τον Λάσκαρη. Έναν καθηγητή μου στο φροντιστήριο αγγλικών προ 14 χρόνων, τον είχα για λίγους μήνες. Τον σταματάω, στις 2 το βράδυ στο μέση του δρόμου, στο σκοτάδι, του φωνάζω Εσένα σε ξέρω. Σταματάει τρομαγμένος, πάει να φύγει αλλά με κοιτάει για λίγο. Συγκεντρώνει το βλέμμα του: ... Γιώργος;



* Ο αστερίσκος δεν παραπέμπει πουθενά. Προς το παρόν.

Απορίες ημέρας

Τσιμπάω ένα πράσινο μήλο από το ψυγείο. Είναι χτυπημένο στο πλάι και λίγο μαυρισμένο. Παλιά, κάθε μικρό χτυπηματάκι ήταν για μένα μια πιθανή τρύπα απ όπου μπορεί να μπήκε ένα σκουλήκι, και με το μαχαίρι, τσακ τσακ τσακ, έκοβα το σημείο γύρω από την τρύπα. Ζήτημα να έμενε το μισό μήλο. Better safe...

Έμαθα για μια ωραία παράσταση που δεν κατάλαβα ακριβώς τι είναι, αλλά τουλάχιστον ξέρω πού είναι. X-έδρα, στη Νέα Σμύρνη. Πάνος Μουζουράκης και Γιώργος Μυλωνάς. Κάτι από θέατρο, κάτι από ροκ, κάτι από χαβαλέ; Δεν έχω ιδέα, αλλά σκοπεύω να μάθω.

Στο πρόγραμμα θέλω να βάλω τον Κώδικα και μάλιστα σε Gold Class για να μην έχω κάθε ορθόδοξο μουτζαχεντίν να χαλάσει την προβολή όταν νιώσει πως θίγονται τα θρησκευτικά του δικαιώματα. Τα δικά του θρησκευτικά του δικαιώματα προφανώς είναι ανώτερα των δικών μου δικαιωμάτα στην ελεύθερη σκέψη. Right.

Σήμερα συνειδητοποιήσα πως δεν ξέρω κανέναν που να αγοράζει CDs με ελληνική μουσική. Ή τέλος πάντων, όσοι γνωστοί μου το κάνουν, το κρύβουν ως εφτασφράγιστο μυστικό. Για να κάνω και μια αναλογία για την οποία θα με μισήσετε, περισσότερους gay ξέρω παρά greek music buyers.

Και δε θέλω σχόλια ε!

Κυριακή μεσημέρι, Θησείο με φίλους. Νέους φίλους. Ανηφορίσαμε και προς την Έκθεση Βιβλίου για να το παίξουμε κουλτούρα (μπας και δούμε κάνα βιβλίο Έλληνα blogger εκδομένο - χιντ χιντ), αλλά στη διαδρομή νιώσαμε μια γουργούρα για greek souvlaki και αλλάξαμε πορεία προς Θανάση.

Πείνα τέχνας διεργάζεται.

Στο φαΐ μου την έπεσα ένας κλοσάρ φαφούτης και μου έκανε κύρηγμα για τις μαλακίες που τρώω (με ξέρετε κι από χτες). Μετά ηρέμησε και μου είπε να βλέπω Τηλεφώς και να αγοράζω πράγματα από το bioshop.gr. Πού τους βρίσκω;

Την ίδια απορία έχει και μια γνωστή για τους γκόμενούς της.

Ευτυχώς το βράδυ τα πράγματα ήταν καλύτερα. Για μια ακόμα φορά δικαιώθηκα για το ότι τα μικρά μπαράκια είναι και τα καλύτερα. Πιο κόζυ. Αζμπέτε. Γιου νόου.

Απορίες ημέρας

Άμα κατευθυνθείτε προς τα Μεσόγεια και υποφέρετε από αλλεργίες, θα υποφερέτε. Από αλλεργίες.

Χμ, μερικές φορές νιώθω περήφανος για τα λογοτεχνικά μου πονήματα. Α όχι, θα το ρίξω στα λατινικά για να δείξω πως έχω κλασική παιδεία.

Πήγαμε είδαμε το σπίτι ενός αγαπημένου προσώπου. Μαλακία. Πέτρινο, με πισίνα (και όχι από αυτές τις φλώρικες, τις children friendly, μιλάμε για 4 μέτρα βάθος), θέα, δεντράκια, μαιζονετούλα με σοφιτούλα. Mi casa es su casa! Τι; Δεν είναι λατινικό αυτό; Βρε κουτά, και τα ιταλικά τι είναι; Μοντέρνα λατινικά είναι. Τσκ τσκ!

Αν θυμόμουν και το δρόμο για να πηγαίνω στο Γέρακα καλά θα ήταν.

Ρε σεις, τι είδα στο δρόμο; Έξω από κατάστημα της Vodafone στο Μαρούσι παίζει μια αγελάδα ντυμένη στα κόκκινα με το λογότυπο της εταιρίας. Ξέφυγε από το κοπάδι της Cow Parade ή είναι η καλλιτεχνική παρέμβαση των κόκκινων; Ars brevis, bizna longa? Κάτσε καλά.

Σπάσιμο από Θεσσαλονίκη σας έχουν κάνει ποτέ; Κάτι του στυλ Είμαστε στην παραλία και πίνουμε ουζάκια, ποιό είναι το τηλέφωνο της Κατερίνας;Όχι; Καλά, έχε χάρη που εγώ δεν λέω ονόματα, Μπίλυ.

Από το μεσημεροαπόγευμα λέω να κοιμηθώ για να έχω δυνάμεις για χορό σήμερα, αλλά το athinorama.gr δε βοηθάει. Πήγα και πήρα το hard copy και είδα ότι έχανα τόσο καιρό την στήλη online (η οποία παραδόξως δεν είναι online) με απορίες αναγνωστών για το πού θα βρούνε αυτό που αναζητάνε. Just what I needed.

Ρεζιλεύτηκα χτες. Ήμουν ο πρώτος πελάτης του Banana Moon. Στις 22:20 όχι μόνο είμασταν οι πρώτοι πελάτες αλλά ήταν και νωρίς ακόμα για φαγητό. Ρε κουνήστε το κεφαλάκι σας δεξιά αριστερά και ακούστε τι ήχο βγάζει. Τι ώρα πρέπει να φάω δηλαδή; O tempora o mores! (και ω μώρες, πηγαίντε και θα καταλάβετε).

Και το σέρβις τελείως ανοργάνωτο. Την κατάσταση έσωσε ο πρ μάνατζερ του μαγαζιού, ο Χοσέ, ο οποίος τελικώς αποδείχθηκε γνωστός γνωστού (τηλεφώνησε και στον γνωστό μας για να μας το αποδείξει). Έχε χάρη που το είναι από τα λίγα μαγαζιά που βρίσκω αυτό που μ' αρέσει, αλλιώς θα σού'λεγα αν θα ξαναρχόμουν.

Έλαβα χτες δεματάκι από τη θεία μου τη Βουδίστρια (αν νομίζατε πως εγώ είμαι ο μόνος σαλεμένος στο σόι, λυπάμαι). Σοκολάτες, σοκολατάκια και σοκολατομπαστουνάκια, όλα ευλογημένα από τη θεία μου που μονάζει στη Γαλλία.

Πάω να ευλογηθώ.

Απορίες ημέρας

Προσέχτε γιατί μπορεί να συμβεί στον καθένα. Κάθεσαι εσύ αμέριμνος στο pc σου. Και σκάει ένα email από κοπελιά η οποία ήτω συγκάτοικός σου, με την οποία ουδέποτε υπήρξε ούτε χειραψία. Subject: Μάντεψε! Περιεχόμενο του email, φωτογραφίες από τον αρραβώνα της! Ρε ούτε ένα ανέκδοτο δε σου έχει στείλει ποτέ, ούτε μια Κρίσμας καρντ, ούτε ένα Προώθησε Αυτό Το Email Για Να Σωθεί Το Μικρό Παιδάκι Στη Σομαλία.

Τόσο πολύ ήθελε να μας πει πως επιτέλους την πήρε κι αυτήν κάποιος;

Το ότι είναι η ίδια η οποία νταραβεριζόταν με έναν ψυχασθενή, ο οποίος την χώρισε, εκείνη διαλαλούσε πως τον ξεφορτώθηκε και όταν τον ξαναείδε τον είχε στα ώπα-ώπα μέχρι που τα ξαναβρήκανε και την ξαναχώρισε μετά από ένα χρόνο, είναι τυχαίο;

Δίνω τόπο στην τρέλλα της αλληνής για να σας πληροφορήσω για κάτι σημαντικό. Το ξέρετε ότι χρησιμοποιείτε το οδοντικό νήμα σας λάθος; Έκατσα με τον οδοντίατρό μου και μου τα είπε με το σι και με το νίγμα. Όχι μέσα-έξω το νήμα, σαν πριόνι. Λάθος. Το σωστό είναι δύο πάνω κάτω ανάμεσα στα δόντια και μόνο.

Σήμερα κάνει εγκαίνια το Banana Moon. Αποφασίσε να μην είναι πλέον gay bar και μεταφέρθηκε πάλι στο Callimarmarian Stadium. Διχάζομαι μεταξύ του να επιδείξω τις ακουστικές μου ικανότητες στο Karaoke και του να επιδείξω τις χορευτικές μου ικανότητες σηκώνοντας τα φρύδια μου στο ρυθμός της μουσικής.

Η νύχτα διατίθεται για bar hopping. Τώρα τι μαλακία είναι αυτή και όλοι θέλουν να πάνε μετά τις 12, δε το καταλαβαίνω. Κι εγώ που τώρα είμαι νυσταγμένος αλλά στις 10 θέλω να βγω, τι να κάνω; Να κοιμηθώ;

Σκατά πάλι. Πρέπει ή να ξυπνήσω για να βγω, ή να βγω για να ξυπνήσω.

Κάνει κανείς κάνα πάρτυ πιο νωρίς;

Απορίες ημέρας

Είναι ένα γυναικείο παπούτσι που δεν πάω με την καμία. Μοιάζει με γόνδολα και κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη κάνει το πόδι της φορούσας να δείχνει τελείως αντιαισθητικό, τεράστιο, στρογγυλό και τέλος πάντων εμένα μου θυμίζει πόδι ελέφαντα.

Το κακό είναι πως ενώ αυτό το στυλάκι το είδα πριν 3 χρόνια για πρώτη φορά και απόρησα γιατί να θέλει κάποια να το κάνει αυτό το πράγμα στον εαυτό της, ακόμα δεν έχω σταματήσει να το βλέπω.

Χτες, στο Enzzo, είχε ένα πολύ ωραίο live. Steve and the κάτι. Ο Στήβ μια χαρά τραγουδοποιός. Μετά ανέβηκε ένας που είχε τη φωνή αλλά δεν είχε τη σκηνική παρουσία. Τραγουδούσε Παπακωνσταντίνου και χόρευε ραπ.

Περνάγαμε μια χαρά μέχρι που μπαίνει μία με αυτό το παπούτσια που σου λέω τώρα και μάλιστα σε χρώμα κόκκινο με άσπρες βούλες. Μια χαρά κοριτσάκι και κάνει αυτό το τραγικό τραγικότατο λάθος. Πού πας κορίτσι μου; Εμείς τι σου φταίμε;

Άλλο ήθελα να κάνω χτες, αλλά δεν ξέρω, δε μου ταίριαξε το mood της μέρας. Ήθελα να βγω με μια φίλη που προσφάτως κατάλαβα πως είναι τελείως αντίθετη από μένα. Κάνει εδώ και καιρό μια δύσκολη δουλειά, από αυτές τις πολύ giving back to society. Από αυτές που γαμιέται η δική σου ψυχολογία για να νιώσει κάποιος άλλος καλά.

Είχα γνωρίσει παλιότερα άλλη μία τέτοια κοπελίτσα, η οποία ήταν κοινωνική λειτουργός. Πιτσιρικάκι 22 χρονών και κάθε μέρα στη δουλειά της προσπαθούσε να βοηθήσει ναρκομανείς. Μετά τη δουλειά κάθε μέρα έκλαιγε για ώρες.

Το κορίτσι ήταν Rio Mare. Από έξω αεροστεγής μεταλλική συσκευασία, και στο κέντρο τόσο τρυφερή που κόβεται και με την καρδιά ενός μαρουλιού.

Αυτήν, την πρόσφατη, δεν την ξέρω τόσο καλά, αλλά όπως και νά'χει είναι και οι δύο στην κατηγορία ανθρώπων που θαυμάζω, όσο κι αν δεν είναι εύκολο να τους το πω. Είναι αυτοί που με ρίχνουν off balance, αυτοί που πρώτα δίνουν και αν πάρουν, πήραν.

Μ' αρέσει, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μπορούμε να κολλήσουμε.

Απορίες ημέρας

Ποιός είδε τον τρελλό και δεν τον φοβήθηκε. Όρμηξα λίγο μετά τις 12 στα γραφεία του ΟΤΕ έτοιμος να κάνω καταγγελία. Παρά το ότι κάθε φορά ειδοποιούμε το 121 για βλάβη στο τηλέφωνο, πάντα βρίσκουνε τον τρόπο τους και ξεγλυστράνε για να μην το φτιάξουνε.

Μπήκα στο γραφείο του τεχνικού υπεύθυνου. Δύο λεπτά αργότερα, είχε φύγει ο ίδιος να φτιάξει τη βλάβη, και κατάφερε να είναι στο σουβλατζίδικο πιο γρήγορα από ότι εμείς που πήγαμε με τη μηχανή (wtf?).

Δημόσιο ρε.

Αφού λοιπόν κεράσαμε τους ΟΤΕτζήδες που μας φτιάξανε τη γραμή στο άψε-σβήσε, χαζολογήσαμε για την εξαγορά της Γερμανός από την Cosmote και νιώσαμε καλά για τους εαυτούς μας που ξέρουμε what's shaking. Στη συνέχεια, με το αυτοκίνητο έφαγα ένα καθρέφτη (ευτυχώς δικό μου), έμαθα για ένα τροχαίο κάποιου που δεν ήξερα, γύρισα σπίτι και διάβασα στη Χιονάτη για κάποιο παιδί που λόγω άγχους έχασε τα λογικά του. Γενικά, όχι ιδιαίτερα καλές καταστάσεις.

Και σε συνδυασμό με τη χθεσινή έξοδο που με άφησε με μια γεύση sweet 'n' sour (όχι λόγω του τι έγινε αλλά λόγω όσων σκεφτόμουν μετά), θέλω να παραδεχτώ δημοσίως πως είμαι ευγνώμων για όλους αυτούς τους παράγοντες που συνομοτούν υπέρ μου και είμαι όπως είμαι. Ξέρουν αυτοί.

Όντας λοιπόν στο τριπάκι αυτό της εκτίμησης των μικρών καθημερινών πραγμάτων, αποφάσισα να ανοίξω ένα νέο μπουκάλι Johnnie Walker Green Label.

Κι ενώ στα κρασιά σκαμπάζω πέντε (και μόνο) πράγματα, στα ουΐσκια πάλι ούτε ένα (το αγαπημένο μου ουΐσκυ επί χρόνια ήταν το Southern Comfort το οποίο δεν είναι καν ουΐσκυ).

Άνοιξα λοιπόν το Πράσινο, έβαλα λίγο σε ένα βαρύ ποτήρι και πήρα στα χέρια μου το κουτί του. Έχει μια όμορφη ιριδίζουσα εκτύπωση και ένα όμορφο στόρυ που πουλάει. Και μπορεί να μην καταλαβαίνω πολλά, αλλά καταλαβαίνω πως σε κάποιους, τα 15 χρόνια στο βαρέλι και η εμφιάλωση με φελλό ίσως να λένε κάτι.

Όπως και το αν κάποια μέρα ο καθένας από εμάς δεν είναι καλά, σε έναν που δε μας ξέρει δε θα λέει τίποτα. Σε έναν που μας ξέρει όμως, μπορεί να λέει τα πάντα.

Και με αυτές τις σκέψεις, και 1002 άλλες, κατέβασα μια γουλιά.

Θυμήθηκα τον πατέρα μου που όταν ήμουν 12 μου έλεγε πως δεν πίνει Κόκα Κόλα γιατί δε του αρέσει η γεύση, και δεν τον πίστευα. Τον κοιτούσα να πίνει Remy Martin. Δοκίμασα κι εγώ και τό'φτυσα αηδιασμένος. Κάποια στιγμή θα σ' αρέσει το αλκοόλ, μου είπε.

Μετά μου ήρθε η μητέρα μου, που με είδε να κατεβάζω μια γουλιά Southern Comfort στην πιο δύσκολη ημέρα της ζωής μου. Θυμάμαι ακόμα τις τσιρίδες της. Φοβήθηκε να μη γίνω αλκοολικός. Δυο χρόνια μετά, ακόμα δεν έχω καμία εξάρτηση από τίποτα. (Thans Mom!)

Βλέποντας το Green να αφήνει ένα πολύ παχύρευστο δάκρυ στο ποτήρι μετά από κάθε γουλιά, το ξεχωρίζω από τα άλλα. Ξέρω πως είναι κάτι το μοναδικό. Δεν είναι λόγος για να του αφιερώσω περισσότερο από το χρόνο μου, αλλά ίσως είναι λόγος να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.

Και ίσως ακριβώς αυτό να πρέπει να κάνω και με τους ανθρώπους.

Απορίες ημέρας

Τρία πλυντήρια έβαλα σήμερα. Μαύρα, μαύρα και ελαφρώς προς το γκρι. Η θυσία στο θεού του πλυντηρίου μου κόστισε 3 κάλτσες. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως κρέμονται 9 κάλτσες στην απλώστρα. Τρία ζευγάρια και τρεις μονές. Την κάνω που την κάνω τη θυσία, τουλάχιστον ας επιλέγω από πριν ποιές θα χάνονται. Πάρε τις τρύπιες. Πάρε τις παλιές. Πάρε αυτές που μου κάνανε δώρο. Όχι αυτές που πήρα την προηγούμενη βδομάδα!

Το έχω παράπονο. Κάθε τρεις μήνες πάω για σώβρακα και κάλτσες. Πού πηγαίνουν, δεν έχω ιδέα. Με μια παλιά γκόμενα το είχαμε κάνει ανέκδοτο. Την πρώτη φορά που κάναμε σεξ μου έχασε το σώβρακό μου. Στο σπίτι μου. Να το πήρε για σουβενίρ αποκλείεται, το σεξ μεταξύ μας ήταν χάλια. Πλήρης ασυμβατότητα. Μας πήρε ένα μήνα και πολλά άδεια προφυλακτικά για να το παραδεχτούμε.

Διάβασα κάτι (έτσι ξεκινάνε όλες οι άσχημες ιστορίες) και μετά από χρόνια κατέβασα το mIRC, ένα πρόγραμμα για chat. Δε σχολιάζω το γεγονός πως το site είναι το ίδιο από τότε που ήμουν πρωτοετής φοιτητής. Το εγκαθιστώ και μπαίνω για chat.

Oh My God!

Λαοθάλασσα ανθρώπων να ψάχνουν για γκόμενα (και μεις γαμήσαμε και μας άρεσε αλλά δεν κάναμε έτσι). Αυτόματα μηνύματα ανά πεντάλεπτο:

- Καμιά γλυκούλα από Θεσσαλονίκη; Στείλε μου μήνυμα.
- Ώριμος με χώρο δικό του ζητεί παρέα.
- Είμαι στην τάδε σχολή. Μένει καμία στις εστίες;

Τώρα που το σκέφτομαι, το παίρνω πίσω αυτό που είπα. Κάποτε κάναμε κι εμείς έτσι. Δεν θυμάμαι αν ήταν έτσι ακριβώς, αλλά είναι από αυτά τα πράγματα που κάνεις και μετά από λίγο η μνήμη έχει διαγράψει. * (αστερίσκος εδώ, να θυμηθώ να σας πω για τη μνήμη μου)

Άπειρες ώρες μπροστά σε μια οθόνη και ένα πληκτρολόγιο. Τόσες και τόσες μαλακίες έχω κάνει, αυτή δεν ήταν τίποτα. Μετά τι έγινε; Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι. Εκμεταλλεύομαι το κενό μνήμης για να πω για τη μνήμη μου. Απίστευτη. Άπειρα σκηνικά αφηρημάδας και διαλλείψεων.

Περιγραφή σε slow-mo: Πατάω στο κινητό να πάρω κάποιον, φέρνω το κινητό στο αυτί μου, κατεβάζω το χέρι μου για κάνω ένα κλικ με το ποντίκι και ξεχνάω να το επαναφέρω. Στο μεταξύ, ο άλλος έχει απαντήσει και εγώ έχω ξεχάσει ότι τον έχω στη γραμμή. Αυτό έγινε για τελευταία φορά σήμερα.

Θέλετε χειρότερο; Σηκώνομαι από το γραφείο για να πάω στην κουζίνα για να πιω νερό. Στα μέσα της διαδρομής έχω ξεχάσει που πηγαίνω και γυρνάω πίσω.

Δεν έπρεπε να το λένε Αλτσχάιμερ.
Αναγνωστόπουλος έπρεπε να το λένε.

Απορίες ημέρας

Γουστάρω τρελλά τη διακόσμηση και μου αναγνωρίζω ότι δεν το έχω μέσα μου, παρόλο που πολύ θα τό'θελα. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που τσαντήρι τους δείχνεις και με δυο πινελιές στο έχουν μεταμορφώσει σε κινητό παλάτι.

Ψάχνοντας λοιπόν για κάτι διακοσμητικά links βρήκα το παραπάνω, το οποίο (get this) δεν υπάρχει! Δεν είναι φωτογραφία, δημιουργήθηκε σε υπολογιστή. Και δεν εννοώ σε χολυγουντιανό υπολογιστή, με project team που έκανε χρόνια. Εννοώ πως κάποιος ασχολήθηκε και το έκανε στον υπολογιστή στο γραφείο του.

Κάτι τέτοια είδα και κάθισα και έφτιαξα κώδικα σήμερα. Από τα πλέον αντικοινωνικά επαγγέλματα. Ευτυχώς δε χτύπησαν πολύ τα τηλέφωνα σήμερα και κάθισα και μαλακίστηκα στην οθόνη επί ώρες.

Έγινε και κάτι άλλο σήμερα, που μου θύμισε μια ατάκα του George Clooney στο Three Kings. Το πιο βασικό μας κίνητρο είναι η ανάγκη. Οποιαδήποτε στιγμή θα κάνουμε αυτό το οποίο είναι πιο αναγκαίο για εκείνη τη στιγμή, και αν κάτι δεν είναι αναγκαίο για εκείνη τη στιγμή, τότε θα κάνουμε αυτό που είναι αναγκαίο για την επόμενη. Και με έβαλε σε σκέψεις. Πόσο παραμορφωμένα βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα δικά μας φίλτρα προκειμένου να ψευδοκαταλήξουμε στο τι έχουμε ανάγκη;

Πόσο κοντόφθαλμοι είμαστε (ο καθένας σε διαφορετικά θέματα) για να μην αναγνωρίζουμε πως κάτι που κάνουμε τώρα έτσι είναι πολύ πιθανό να μας κάνει μετά να τρέχουμε και να μην προλαβαίνουμε;

Πόσο αφήνουμε αυτό που τώρα αισθανόμαστε να έχουμε ανάγκη να επηρρεάσει σε τόσο μεγάλο βαθμό όλα τα υπόλοιπα ώστε όταν/αν τελικά κατακτήσουμε την ανάγκη μας να μην έχουμε αφήσει τίποτα όρθιο στο διάβα μας και να μείνουμε με το πουλί στο χέρι;

Τουλάχιστον αυτό είναι κάτι που κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να μας στερήσει.

Απορίες ημέρας

Κανείς δε θέλει να σου πουλήσει τίποτα τις Κυριακές. Ανάβεις το ραδιοφωνάκι σου από το πρωί, κατεβαίνεις για περπάτημα στο παρκάκι (μετά λες ότι έκανες jogging), και ακούς μόνο τραγούδια χωρίς διακοπές για διαφημίσεις.

Αλήθεια, πώς σκέφτονται κάτι διαφημίσεις που μόνο στο εξωτερικό βλέπουμε; Ξέρετε, από αυτές που μας έχει τρελλάνει ο Πρόβατος, που πατάς 5 μαζί να ανοίξουν, περιμένεις 5 λεπτά και μετά παίζουν όλες μαζί και ψάχνεις ποιό παράθυρο να πρωτοκλείσεις.

Για τις περισσότερες από δαύτες, νομίζω πως έχουν ένα τύπο κλειδωμένο σε ένα δωμάτιο, του δίνουν το προϊόν και πολλά ναρκωτικά. Τον αφήνουν από Παρασκευή και τη Δευτέρα το πρωί ο τύπος έχει δημιουργήσει παππάδες.

Καλά, έχουμε να γελάσουμε πολύ με τους παππάδες τώρα που βγαίνει ο Κώδικας στους σινεμάδες. Μυθιστόρημα ξεμυθιστόρημα, το πού βάζει κανείς τη δική του προσωπική γραμμή του "μέχρι εδώ πιστεύω, από εκεί και πέρα ο Dan Brown μου λέει ψέματα" είναι το μεγάλο στοίχημα.

Με άλλα λόγια, ο Κώδικας Da Vinci δε διαφέρει καθόλου από την Καινή και την Παλαιά Διαθήκη, έτσι; Σιγά μην άνοιξε ο Μωυσής την Ερυθρά Θάλασσα στα δύο. Ένα μυστήριο πράγμα ρε παιδί μου, όσο προχωράνε οι επιστήμες, τόσο δε γίνονται θαύματα. Κοίτα να δεις σύμπτωση.

Μπα, πολύ βλάσφημος είμαι και είναι Κυριακή. Ημέρα του Κυρίου στα ελληνικά. Ημέρα του θεού Ήλιου στα αγγλικά (Sun Day) και ημέρα του φεγγαριού η αυριανή (Moon Day).

Πολλά ναρκωτικά, εγώ το ξαναλέω.

Απορίες ημέρας

Κλειστά μπαντζούρια. Κάποιες ηλιαχτίδες περνούσαν από τις χαραμάδες, αλλά δεν υπάρχει σύγκριση. Σαφώς καλύτερα να κοιμάσαι στο σκοτάδι.

Στις 6 και κάτι είχε αρχίζει να χαράζει. Χτες, Παραλία. Όχι παραλία. Παραλία με πι κεφαλαίο. Νεάνοιχτο μαγαζί, το παλιό Frangelico. Πήγαμε με την παρέα για λουλουδοπόλεμο ο οποίος έληξε με τη Νίκη του ωραίου φύλου. Μετά κουλούρι και κεφαλογραβιέρα απ' έξω για 2 ευρώ.

Οι εικόνες από χθες βράδυ θωλώνουν καθώς κάπου ακούω ένα τηλέφωνο να χτυπάει.

- Ναι;
- Έλα. Τι έκανες τελικά με τα ντουλάπια της κουζίνας;
- Μαμά, όχι τώρα, ακόμα κοιμάμαι. Μετά.

Δυόμισι ώρες αργότερα ξαναξύπνησα. Αυτή τη φορά από φυσικά αίτια.

Η ώρα σχεδόν τρεις. Δεν προλαβαίνω να δώσω το κουστούμι στο καθαριστήριο για να είμαι ετοιμοπόλεμος για την επόμενη φορά. Η γραβάτα με τους νάνους έκανε το θαύμα της όμως. Μπαίνει από εδώ και πέρα στο συρτάρι με τις αγαπημένες μου.

Πετάχτηκα σε ένα κατάστημα μέσα στο Factory Outlet για να αλλάξω ένα πουκάμισο. Δεν μου πάνε τα καρώ. Είκοσι λεπτά έψαχνα και κατέληξα σε μια μονόχρωμη μπλούζα και κάλτσες. Δε βρίσκω τίποτα άλλο στο στυλ μου, δικαιολογήθηκα στην πωλήτρια, η οποία είχε γκρινιάξει πως δεν κάνουν αλλαγές τα Σάββατα. Τη ρώτησα γιατί. Μου λέει επειδή τα Σάββατα έχει κόσμο που θέλει να αγοράσει και δεν θέλουν να κάνουν τις αλλαγές εις βάρος κάποιας πώλησης. Κοιτάω γύρω μου στο μαγαζί και βλέπω το αφεντικό και 3 πωλητές που καθόντουσαν στη γωνία. Την ξανακοιτάω. Δεν είπε τίποτα, και μου έκανε την αλλαγή.

Surprise visit από το σουβλατζίδικο. Βασικά πεινούσα. Οι υπάλληλοι διαβάζουν εφημερίδες έξω από το μαγαζί. Με βλέπουν και μπαίνουν μέσα στα γρήγορα. Δεν τους βάζω χέρι. Μέχρι να ξεκινήσει το delivery, τα σαββατοκύριακα είναι νεκρά. Χτυπάω δύο σουβλάκια με κοτόπουλο και κάνω μια σημείωση στο μυαλό μου να την πω στον προμηθευτή που μας βάζει στήθος αντί για μπούτι. Αν το ξανακάνει, τον αλλάζουμε.

Πέρασα κι από έναν ανταγωνιστή που πουλάει μόνο κοτόπουλα σχάρας και πατάτες. Τίποτα άλλο. Κάθε μέρα, πουλάει 80 κοτόπουλα και κλείνει το μαγαζί μόλις τα πουλήσει. Ό ίδιος δεν είναι καν εκεί. Εδώ και 25 χρόνια, πάει το πρωί, φτιάχνει με μια "μυστική" συνταγή τα μπαχαρικά του και τις σάλτσες του και αφήνει έναν υπάλληλο να πουλάει. Ούτε delivery δεν κάνει. Μαγκιά του.

Γυρνώντας σπίτι σκέφτηκα τι ωραία που θα ήταν να υπήρχε μια υπηρεσίας προσωποποίησης ρούχων. Πας κάποια ρούχα σου και σου τα φτιάχνουν ακριβώς πάνω στο στυλ σου. Σου βάζουν τα patches που θέλεις, τις πούλιες, τα γαζιά, τα σκισίματα, τις στάμπες. Ούτως η άλλως, αν θέλουμε να δείχνουμε όσο μοναδικοί πραγματικά είμαστε, δε θα το πετύχουμε ποτέ φορώντας pret-a-porter, οπότε γιατί να μην έχουμε τα δικά μας ρούχα;

Μπαίνοντας παίρνω τη μάνα μου και κάνουμε videoconference στο MSN. Ζει στο Βέλγιο και δε μπορεί μακριά μου. Γι αυτό πήγε σε κάτι σεμινάρια Windows και Office, έμαθε να ανάβει τον υπολογιστή, να γράφει κάτι στο Word και να κάνει Save. Πώς λέμε μάνα raver, ε η δικιά μου είναι μάνα saver. Τώρα μου τη λέει άμα πάω να αποσυνδέσω κάνα USB stick χωρίς πρώτα να έχω πάτήσει την επιλογή Safely remove this hardware.

Το βράδυ κάτι έλεγα να κάνω, αλλά δεν έκατσε. Πήρα ένα τηλέφωνο μια κοπέλα που σπουδάζει στη γεωπονική στον κλάδο Εκμετάλλευση Επιχειρήσεων Ζωϊκής Παραγωγής και μου είπε για να ένα πάρτυ που κάνει η σχολή της.

Αυτό που λέμε party animals.

Hard Rock

Δεν ξέχασα το κινητό μου στο αυτοκίνητο.
Δεν το άφησα στο σπίτι.
Δεν κοιμήθηκα από νωρίς.

Κι εσύ προχτές δεν κοιμήθηκες στη φιλενάδα σου, μωρό μου.

Απορίες ημέρας

Στις 17 του μηνός έρχεται η J Lo.


Αυτό μάλιστα. Αυτό είναι ποστ με περιεχόμενο!

Απορίες ημέρας

Μια καλή δίετα ξεκινάει με την αγορά μιας ζυγαριάς ακριβείας. Αν μπορείτε να πάρετε ηλεκτρονική, κάντε το. Είναι σημαντικό να βλέπετε πότε χάνετε 200 γραμμάρια, γιατί παραπάνω δε θα χάσετε.

Εδώ και ενάμισι μήνα έχω ξεκινήσει δίετα τύπου Gilli Diet. Και λέω τύπου γιατί μια φορά έφαγα Gilli και δεν ξανάφαγα, και έχοντας περάσει από όλες τις σχετικές εταιρίες (4 είναι) κατέληξα εσχάτως στην καλύτερη: Ντελικάτο Μενού.

Ήμουν πιστός στη δίετα μου όσο ο Ιούδας στο Χριστό.

Μέχρι που την Τρίτη αποφάσισα να την τηρήσω. Δεν έφαγα τίποτα άλλο εκτός από αυτά που μου φέρνουν. Έχασα 3 κιλά σε 3 μέρες.

Και αρχίσανε όλοι: έλα ρε μαλάκα, έκοψες, φάνηκε το πρόσωπό σου.

Και αρχίσανε όλες: ε καλά, μη χαίρεσαι, τα πρώτα κιλά είναι εύκολα, φεύγουνε γρήγορα γιατί είναι υγρά.

Μα τι κάριες.

Ρε πούστη, ούτε αυτό μου αρέσει. Νέο ποστ.

Απορίες ημέρας

Πόσες φορές άραγε γελάμε επειδή αφήνουμε τα άσχημα να γλυστρίσουνε από το μυαλό μας; Επειδή έχουμε επιλεκτική μνήμη και θέλουμε να θυμόμαστε μόνο τα καλά μας προσόντα; Πόσες φορές αφήνουμε αυτό που θέλουμε να είμαστε να μας κάνει να νομίσουμε πως αυτό πραγματικά είμαστε;

Πόσο συχνά θα θέλαμε να είχαμε συμπεριφερθεί σε κάποιον καλύτερα και για να νιώσουμε καλύτερα μας βγαίνει να κάνουμε κάτι καλό με ένα τελείως άσχετο τρόπο. Και όχι μόνο άσχετο αλλά και σημαντικά ασημαντότερο.

Τι παθαίνουν οι Ερινύες με τον καιρό; Δυναμώνουν ή αποδυναμώνονται;

Ούτε αυτό μ' αρέσει. Νέο ποστ.

Απορίες ημέρας

Σήμερα βυθιστήκαμε στα άδυτα του πώς φτιάχνετε μια επιγραφή καταστήματος. Ναι, είναι τόσο απλό όσο νομίζετε. Εκτύπωση σε πανί και πέντε λάμπες από πίσω. Δε λέω, μαθαίνουμε κάθε μέρα κάτι καινούριο, αλλά δεν είπα ότι είναι όλα ενδιαφέροντα, ε; Μη τα θέλετε και όλα δικά σας.

Τώρα ψάχνουμε τι κόνσεπτ θα κάνουμε στον κατάλογο. Δε βάλαμε το γραφίστα με παπάρια που ήθελα εγώ, γιατί οι σχέσεις, επαγγελματικές και μη, θέλουνε συμβιβασμούς, οπότε βάλαμε κάποια πιτσιρίκα που θέλανε τα συνεταίρια. Και για να μη σας μπαίνουν ιδέες, στο λόγο της τιμής μου κανείς εκ των συνεταίρων δεν την έχουμε πηδήξει.

Εμείς, κύριε (κουνάω και το δάχτυλο τώρα), δε μπλέκουμε τα επαγγελματικά μας με τα προσωπικά μας!

Χα! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Ειναι ο Τοτος και ετοιμαζεται να βγει ραντεβου με την Αννουλα. Εχοντας ετοιμαστει για να φυγει απο το σπιτι, τον ρωταει ο πατερας του:

- Τοτε, προφυλακτικο μαζι σου πηρες;

- Εχω παρει μπαμπα και αμα γινει τιποτα με την Αννουλα θα το βαλω.

Και που ξερω εγω οτι θα το φορεσεις; Αν δεν το βαλεις εδω, εξω δεν βγαινεις!

Ελα ρε μπαμπα, τι βλακειες ειναι αυτες που λες;

Οχι παιδι μου. Ξερεις τι γινεται στις μερες μας πια; Εσείς νέοι είστε και πάνω στις κάβλες σας θα το ξεχάσετε. Αν δεν το βαλεις απο εδω να ειμαι σιγουρος, εξω δεν βγαινεις!

Ε, καλα τοτε ρε μπαμπα, Για να μην με ζαλιζεις και περιμενει και η Αννουλα, θα το βαλω τωρα.

... Και ετσι ο Τοτος φοραει το προφυλακτικο απο σπιτι και βγαινει εξω να παει να παρει την Αννουλα. Την παει την Αννουλα λοιπον στην παραλια και αρχιζουν τα φιλια, τις αγκαλιες και τα χαδάκια.

Αφου εχει περασει καμποση ωρα, ο Τοτος παιρνει την αποφαση και ρωταει την Αννουλα:

Αννουλα, θες να κανουμε ερωτα;

Ναι, Τοτε, νομιζω οτι τωρα ειναι η καταλληλη ωρα.

Και ετσι την παίρνει ο Τοτος και πανε σε ενα δωματιο ξενοδοχειου για να ολοκληρωσουν (από κάτι τέτοιες μαλακίες καταλαβαίνεις ότι το ανέκδοτο δε το έγραψα εγώ... άκου να ολοκληρώσουν) πηδηχτούνε σαν κουνέλια που έχουν πάρει viagra.

Αφου εχουν μεινει μονο με τα εσωρουχα, αρχιζει η Αννουλα να βγαζει σιγα σιγα και τα εσωρουχα και να λεει στον Τοτο:

Τοτε, τα βλεπεις αυτα τα ζουμερα βυζακια;; Μονο ο καυτος ηλιος του καλοκαιριου τα εχει νιωσει.

Αυτο το τουρλωτο κωλαρακι το βλεπεις; Μονο ο ανεμος κατω απο τη φουστα το εχει αγγιξει.

Αυτο το τρυφερο μουνακι το βλεπεις; Μονο το τρεχουμενο νερο του μπανιου το εχει αγγιξει!"

Κατεβαζει και ο Τοτος το μποξερακι και λεει:

Αυτο το βλεπεις; Ακομα στη ζελατινα ειναι!

Χμ. Νέο ποστ.

Απορίες ημέρας

Κάθε τρεις και λίγο μου έρχεται ένα email για το Viagra και τώρα τελευταία για το Cialis (νέο, φυτικό προϊόν, φτηνότερο, χωρίς παρενέργειες, με 2 πακέτα το τρίτο δώρο). Μήπως κάποια πρώην προσπαθεί να μου πει κάτι;

Μα όχι, τι λέτε; Έχω εκπαιδευθεί στο να βλέπω τσόντες από μικρό παιδί. Πόσο τις πάω ρε γαμώτο τις γυναίκες που γουστάρουν να βλέπουν τσόντες και το παραδέχονται. Δε λέω κάθε φορά, αλλά μια στο τόσο, έτσι για τη φάση, για την προστυχιά και για το "είσαι το πουτανάκι μου;" factor.

Ή μάλλον fucktor.

Πάλι καλά που υπάρχει και το blog του πιτσιρίκου και μαθαίνω τι γίνεται έξω γιατί πλέον τους έχω κλείσει όλους. Εφημερίδες εδώ και ένα χρόνο έκοψα τις Κυριακάτικες (μου λείπει ο Αρκάς λίγο). Τιβί κομμένη εδώ και χρόνια. Και τώρα τελευταία έκοψα τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο, μαζί με τις διαφημίσεις. Ανελέητο zapping. Με τό'να χέρι στα κοντρόλς είμαι.

Κάτι για κοινωνικά φόρουμ διάβασα και θυμήθηκα ατάκα κάποιου τρανού: Αυτά είναι για τους ισχυρούς που ξοδεύουν τεράστια ποσά για να δούνε πώς μπορούνε να λύσουν τα προβλήματα των φτωχών.

Μικρή έξοδος για σήμερα. Τελικα μπουζούκια δεν πήγα. Είδα σημείωση στο εκκαθαριστικό πως η επιστροφή θα γίνει μετά από τον έλεγχο της εφορίας, και είπα να πάω να βάλω μπουγάδα. Θα μου το πάρουν που θα το πάρουν, ας είναι τουλάχιστον πλυμμένο.

Το πουκάμισο.

Μη μας πούνε και βρωμιάρηδες.

Απορίες ημέρας

Ξινός υπάλληλος στην Alpha Bank. Μια ζωή πάω χωρίς βιβλιαράκι και μου έκανε κύρηγμα. Θέλει λέει να δει το βιβλιάριο για να επαληθεύσει την υπογραφή μου. Του λέω πως το βιβλιάριο δεν έχει την υπογραφή μου και πήγε και κατέβασε το αρχείο της υπογραφής μου από την αποθήκη στην αίτηση που έκανα όταν άνοιξα το λογαριασμό εν έτει 1994. Είδε πως η τωρινή υπογραφή με την τότε δεν ταιριάζουν και μου λέει να την κάνω όπως την έκανα τότε. Πήρα την ταυτότητά μου κι έφυγα. Μόνο και μόνο από αυτό μόλις με χάσανε από πελάτη για στεγαστικό (φλερτάρω με ένα σπιτάκι μούρλια).

Θα μου πεις χέστηκε η τράπεζα για ένα πελάτη, αλλά εγώ δε το κοιτάω από τη μεριά της τράπεζας, το κοιτάω από τη μεριά μιας επιχείρησης που μπορεί να κάνει τα πάντα για να μπει μέσα ο πελάτης και τελικά χαλιέται από κάτι τελείως άσχετο. Δε μπορείς να ελέγξεις τα πάντα, αφεντικό.

Το καλό της ιστορίας είναι πως πήγα καρφωτός στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και βρήκα το πιο φτηνό στεγαστικό. Το είχα πολύ για φτύσιμο το ΤΤ. Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρός δε μ' άρεσε ούτε απ' έξω να περνάω γιατί είχε γέρους στημένους μέχρι έξω στο δρόμο που φτύνανε. Ενώ τώρα χλιδή. Έχουν στοιβάξει όλους τους γέρους μέσα. :-)

Επιτόκιο με επιτόκιο 3,38% (και για τους μισθωτούς, ακόμα πιο χαμηλά) το ΤΤ. Ρε πιο φτηνά κι από την HSBC που διαφημίζει το πιο φτηνό στεγαστικό με 3,5%. Θα διαβάσω και τα μικρά γραμματάκια και μετά θα τα βάλω στο Excel να δω τι με συμφέρει. Στα λεφτά δε θέλει συναισθηματισμούς του τύπου "είναι η τράπεζά μου". Ειδικά όταν η μία με την άλλη τράπεζα μπορούν να έχουν τελική απόκλιση στο πληρωτέο ποσό κάπου €150.000. Εξελάκι και πάλι εξελάκι.

Μετά τις τράπεζες, πήγα και αγόρασα κάτι κίτρινο για το νέο αυτοκίνητο της Τσιτσίνας. Η Ρεζέρβα με κάθε αγορά πάνω από 5 ευρώ δίνει ένα μικρό αρκουδάκι δώρο. Μούρλια.

Πήγα και στα (πρώην) Universal (νυν Let's Go Gym) να παγώσω τη συνδρομή μου. Δεν τους έχω ανάγκη γιατί έχω καρακατακαβλώσει με ένα χορευτικό freestyle που κάνουμε με το Σπύρο. Δύο μήνες είχα να νιώσω έτσι όπως ένιωσα την προηγούμενη βδομάδα στο χορευτικό. Ιδρωμένος μέχρι το κόκκαλο αλλά να γουστάρω κάργα. Και για πρώτη φορά, με ενδιέφερε περισσότερο το χορευτικό και όχι τα πιπινάκια. Oh God, λες να μεγαλώνω;

Ήρθε σήμερα το εκκαθαριστικό μου. Επιστροφή. Το βράδυ μπουζούκια.

Απορίες ημέρας

Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έχουν γαμηθεί στους διαγωνισμούς. Ταξίδια εδώ, αυτοκίνητα εκεί. Ο Village fm ακόμα με δωρεάν μπλουζάκια τη βγάζει; Μα καλά, αυτά τα κοντά 30 χιλιάρικα του Ρυθμού 949, θα τα κερδίσει πραγματικά ακροατής; Ρε τσηπουτάνας γίνεται.

Ο κολλητός μου από την Αγγλία μου έστειλε email να πάω να κάνω ραδιόφωνο. Έτσι θα τη βγω από πάνω στους άλλους μπλόγκερς που βγάζουν βιβλίο. Τη γκαριζοφωνάρα μου όμως ποιός θα την ακούει και δε θα αλλάζει σταθμό, όμως μου λες;

Υπάρχουν και εξαιρέσεις βέβαια. Η Ζωή ερωτεύτηκε τη φωνή μου. Αλλά αυτό ήταν το '97. Έκτοτε η φωνή μου χρησιμοποιείται μόνο σε διαφημίσεις για ωδεία. Κάνω το πριν.

Βέβαια, έχω ακούσει και τα καλύτερα. Η Θεανώ, μια φίλη, είναι ερωτευμένος με τον Κώστα του Village ακούγωντας μόνο τη φωνή του. Έχει χιούμορ λέει αυτός ο άνθρωπος. Πφφφ.... γυναίκες. Κανείς δεν πήδηξε μόνο με το χιούμορ.

Με humor και Ferrari κάτι γίνεται.

Γνώρισα στο μαγαζί που λέτε ένα τύπο ο οποίος πουλάει φωτοτυπικά. Εκεί που έτρωγε, μου έλεγε για έναν Αιγύπτιο που έχει τριόροφο ιδιόκτητο κτίριο με φωτοτυπιές κάπου στην Αθήνα. Έχει ξέρω γω 50 υπαλλήλους, αλλά μιλάμε για effectiveness στη δουλειά. Φαντάσου ότι τους έχει βάλει στην τουαλέτα κόκκινο και πράσινο φωτάκι. Αν είναι κόκκινο επειδή κάποιος άλλος είναι μέσα, δεν επιτρέπεται να σηκωθείς από τη θέση σου για κατούρημα. Βρες άλλη δικαιολογία.

Αλήθεια, ο καπιταλισμός πώς ξεκίνησε; Υποψιάζομαι πως όλοι κάποτε ήμασταν ίσοι, είχαμε πάνω-κάτω τα ίδια (τίποτα) και κάποια στιγμή αυτός που άρχισε να έχει ένα αγριογούρουνο ήταν κι εκείνος που αποφάσιζε πώς θα το μοιράσει. The rest, as they say, is history.

Είπα history και θυμήθηκα πως στο Γυμνάσιο περίμενα σε κάτι εξετάσεις ένα 20άρι και πήρα 7. Πήγα να παραπονεθώ και η καθηγήτρια μου είπε πως όσα έγραψα ήταν σωστά αλλά ήταν παντελώς εκτός θέματος. Πόσο εκτός θέματος πρέπει να είσαι για να πάρεις 7 όχι στην έκθεση αλλά στην Ιστορία; Ευτυχώς που δεν το παράτησα. Ου ου, κυρία Ζωγάκη, δεν πειράζει, έγινα blogger.

Απορίες ημέρας

Ο Blogger μαλακίζεται. Αργεί να φορτώσει και ήδη έχω ξεχάσει 3 φορές αυτά που ήθελα να γράψω.

Απορίες ημέρας λοιπόν. Κάτι σαν ένα Dear diary με αποσπάσματα από ότι θυμάμαι από τη μέρα μου. Και αν θυμηθώ κάτι που έγινε μια άλλη μέρα και όχι τη σημερινή, να με συμπαθάτε γιατί είμαι χοντρός καραφλός άσχημος γέρος και ξεχνάω.

Τις προάλλες έμαθα για (και σήμερα επιβεβαίωσα) την ύπαρξη ενός bar στο Amsterdam σε κεντρικότατο δρόμο όπου δίνεις 15 ευρώ για να παραγγείλεις το house special: Μια margarita την οποία γλύφεις από τα στήθη της σερβιτόρας. Νομίζω η τιμή είναι λογική. Για την σερβιτόρα δεν ξέρω.

Ήταν όμως ο λόγος να σκεφτώ να πάω στη Χερσόνησο το καλοκαίρι. Οι αγγλικές διακοπές μου αρέσουν πολύ. Όπως μάθει κανείς στη ζωή του. Παρεΐστικες διακοπές. Όχι για πολύ καιρό, απλά για να δεις κάτι καινούριο και να πεις ότι πας κάπου χωρίς να πακετάρεις πουκάμισο. Νομίζω 4 μέρες είναι αρκετές.

Το Σάββατο πήγα στο γάμο ενός συμφοιτητή μου με τον οποίο είχαμε να κάνουμε παρέα από το '96. Τον έβλεπα μια φορά το χρόνο και με κάλεσε στο γάμο. Έκανε το λάθος να με καλέσει και στο γλέντι. Οι Σαλονικιοί φίλοι της νύφης με προσκυνάγανε στην πίστα. Είσαι Θεός. Κάνε κι άλλα. Βγάλτα όλα. Makes me wonder. Γιατί να μην χορέψεις σαν να μη σε κοιτάει κανείς; Εγώ πέρασα γαμάτα. Ελπίζω να με δω στο γαμήλιο DVD.

Την Κυριακή Karaoke. Πάλι καλά που υπάρχουν και οι πρώην και σε βάζουν πρώτο τραπέζι πίστα. Δεν τραγούδησα γιατί όταν τραγουδάω περνάω καλά για ένα λεπτό και μετά ξενερώνω τα υπόλοιπα τρία. Δεν είναι άνθρωπος των στίχων. Μ' αρέσει η μελωδία, δεν ακούω τα λόγια.

Δευτέρα, άγριο ξενέρωμα. Μπορούμε να πάμε οπουδήποτε και πάμε Fridays και Village. Η μαλακία δικιά μου που δεν εξέφερα γνώμη και υπέρισχυσε το default. Πάλι καλά που μας σέρβιρε ένα κοριτσάκι που είχε πλάκα και ξεχαστήκαμε για πέντε λεπτά. Α! Πριν το ξεχάσω. Θέλω ένα μαγαζί να βγαίνω που έχει χαμηλά τη μουσική, να έχει ωραία ατμόσφαιρα και να μη γαμιέμαι για να βρω να παρκάρω. Μ' αρέσει να μιλάω, όχι να φωνάζω. Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις.

Βέβαια, τώρα τρέχω με το μαγαζί. Είναι δύσκολο να κάνεις ένα μαγαζί να γίνει αλυσίδα. Είναι 100 φορές πιο δύσκολο αν δεν είναι η full time δουλειά σου. Τα ξέραμε οι συνέταιροι πριν το κάνουμε, τώρα τα ζούμε. Αν δε με βλέπετε να blogάρω συχνά είναι γιατί μαθαίνω κάτι καινούριο. Δεν είμαι ιδιαίτερα σίγουρος πως με ενδιέφερε να αφιερώσω 3 ώρες από τη ζωή μου για να αποκτήσω την σούπερ τεχνική πληροφορία πώς μια πλαστική σακούλα τυπώνεται με νερομελάνι γιατί το συνηθισμένο μελάνι είναι τοξικό, αλλά όπως έχει πει κι η γιαγιά της Τσιτσίνας (© Χρύσα), ότι έχει κανείς καλό είναι (© Γιαγιά Τσιτσίνας).

Πρέπει να προσέχεις με αυτά τα copyright στο Διαδίκτυο γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιός θα βγάλει βιβλίο αύριο μεθαύριο. Δεν είμαστε να τρέχουμε και με δικαστήρια τώρα.

Μετά τη δουλειά και το τρέξιμο για τις πλαστικές σακούλες, έτρεξα να νοικιάσω το παλιό μου σπίτι σε κάποια. Εκατό τετραγωνικά σπίτι και το θέλει για την έγκυο κόρη της. Το σπίτι είναι στην ηλικία μου και της είπα ότι θα αλλάξω πατώματα και την κουζίνα πριν το πάρει. - Και τέντες; Δε θα βάλετε τέντες; - Ότι θέλετε θα βάλω, αλλά θα πρέπει να ενσωματώσω το κόστος στο ενοίκιο. - Τι δηλαδή; Θα αυξήσετε το ενοίκιο; Απαράδεκτο! ... Μετά απλά είδε το σπίτι σε 20 δευτερόλεπτα και έγινε καπνός.

Χμ... Συνδυάζοντας τις δύο τελευταίες παραγράφους βλέπω πως έχω μια απέραντη κατανόηση για τους πάντες και τα πάντα. Τους Πακιστανούς που μαζεύονται και παίζουν κρίκετ στον Ιππόδρομο από νοσταλγία, τους εραστές που πλακώθηκαν και κρατάνε μούτρα, τον μικρό που έγινε μεγάλος και άλλαξε, το φίλο που παντρεύτηκε και ζει μόνο για τη γυναίκα του, το gay χορευτή που αναζητά αναγνώριση, την μοναχική 40άρα που δηλώνει πως δε θα παντρευτεί ποτέ γιατί δε το έχει ανάγκη, τον Anonymous που σε σχολιάζει, τον πέφτουλα που σου στέλνει email, τον κάγκουρα με την αεροτομή και το διπλό μπουρί στο Hyundai, το γκομενάκι με το κόκκινο τσουλούφι, το πουτανάκι με τη σχολική τσάντα, τον ταξιτζή που σε κλέβει, τον εφοριακό που είναι υπεράνω και θα σε κάνει να πληρώσεις, τη στρατιωκίνα που δε βρίσκει άνδρα να παντρευτεί, το κινητό που ξεχνάει κλήσεις, τη γραβάτα που ότι κι αν κάνεις δεν καθαρίζει τελείως ο λεκές, το κούμπωμα του σκουλαρικιού που χάθηκε και δε θέλει να βρεθεί, το φάκελο που είναι πλήρης και θα ελεγχεί μετά από 3 μήνες, τη γαμημένη τελευταία σταγόνα που όσο κι αν την τινάξεις πάλι στο σώβρακο θα στάξει.

Έχουν πάψει να με ενοχλούν.

Κι αυτό είναι ενοχλητικό.