tag:blogger.com,1999:blog-96743032024-03-23T20:23:14.435+02:00George Is Your Manthis is a man's worldYour Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.comBlogger780125tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-77517181906073784632015-04-14T00:44:00.001+03:002015-04-14T00:44:56.589+03:00Εσύ είσαι κανονικός;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δεν ξέρω πως ήταν το δικό σας social newsfeed τις τελευταίες μέρες, αλλά αυτό που είδα εγώ είχε πολλή ίντριγκα και αντιπαλότητα. Πολλά μικρά παιχνίδια εξουσίας.<br />
<br />
Οι διαμάχες στο δικό μου newsfeed ξεκίνησαν με άθεους που τρολλάρανε τους Χριστιανούς γιατί πιστεύουν σε μια παράδοση 2.000 ετών χωρίς καμία ιδιαίτερη απόδειξη για τα πιστεύω τους.<br />
<br />
Μετά το θέμα πήγε στον Αύγουστο Κορτώ ο οποίος πόσταρε μία <a href="https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10152872612459952&set=a.10150315201779952.344129.575779951&type=1&theater" target="_blank">φωτογραφία</a> που φιλιέται με τον άνδρα του. Η φωτογραφία έγινε report από όσους θεωρούν τους gay ανωμαλία της φύσης ή τέλος πάντων δε γουστάρουν να βλέπουν δύο άνδρες να φιλιούνται, το facebook την έριξε προσωρινά και επανήλθε μετά από γενική κατακραυγή. Πάνω από 10.000 άνθρωποι κάνανε like και 150 κάνανε share. Οι περισσότεροι -αν κρίνω από τον κύκλο μου- straight που προτιμάνε να βλέπουν δύο άνδρες να φιλιούνται παρά μεγάλους άνδρες να λογοκρίνουν ό,τι δεν τους τους αρέσει.<br />
<br />
Τι έγινε μετά; Α ναι, είχαμε όσους είχανε κάτι να πούνε για την κακομεταχείριση των ζώων το Πάσχα, αφού στα σφαγεία σε όλη τη χώρα γίνεται πανικός όπως κάθε χρόνο με κάνα εκατομμύριο αρνάκια να έχουν τραφεί προς δική μας βρώση σε μια ημέρα.<br />
<br />
Εκεί κάπου μπήκαν από το παράθυρο οι vegetarians και οι vegans οι οποίοι προσπαθούσαν να δείξουν στο κοινό τους κινδύνους ή τη βαρβαρότητα της κρεατοφαγίας. Και μάλλον κέρδισαν μερίδα του κοινού την ημέρα του Πάσχα, αφού όλοι είδαμε πώς γεμίσαμε το newsfeed μας με ένα κιτς overload σουβλισμένων αρνιών σε διάφορα στάδια ψησίματος ήταν κομματάκι πολύ.<br />
<br />
Και προς το τέλος τι είχαμε; Είχαμε ένα μικρό ξέσπασμα από όσους κατακρίνανε εκείνους που θρηνούσανε το θάνατο ή και τον τραυματισμό των θυμάτων από τα βεγγαλικά, υπαινισσόμενοι πως καθένας που θέτει τον εαυτό του ή άλλους σε κίνδυνο για τη σωματική τους ακεραιότητας αξίζει αυτό που έπαθε.<br />
<br />
Και φυσικά καθ' όλη τη διάρκεια της Σαρακοστής είχαμε διάφορες αντιδράσεις για τους χειρισμούς της κυβέρνησης για το θέμα της εθνικής οικονομίας, για το θέμα του διορισμου των «δικών τους» και άλλα τέτοια τα οποία βλέπουμε στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά.<br />
<br />
Αν και συμμετείχα σε αρκετές από αυτές τις συζητήσεις είτε ξεκινώντας τες είτε σχολιάζοντας, εδώ θέλω να σχολιάσω σαν ουδέτερος παρατηρητής, γι αυτό θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω στο τι από τα παραπάνω με άγγιξε, παρά μόνο να εστιάσω στο τι βλέπω επακολούθως.<br />
<br />
Και αυτό ήταν μόνο ένα μικρό δείγμα από το είδα και συγκράτησα από τις τελευταίες μέρες με το δικό μου κύκλο φίλων.<br />
<br />
Αν το πιάσουμε πιο γενικά, μπορούμε να συμπεριλάβουμε και άλλους σε αυτές τις διαμάχες.<br />
<br />
Φυσικά θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε όσους θεωρούν τη δική τους φυλή ή εθνικότητα ανώτερη των άλλων και θέλουν την πατρίδα τους για πάρτη τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.<br />
<br />
Μπορούμε να συμπεριλάβουμε όσους είναι καλοί στο γραπτό λόγο και τρολλάρουν όσους είναι ανορθόγραφοι.<br />
<br />
Μπορούμε να βάλουμε όσες -συνήθως γυναίκες- γίνονται δέκτες σε κάποιο πέσιμο ανδρών, όπως πιθανόν να το λάβαναν και σε κάποιο μπαρ, αλλά το δημοσιεύουν με screenshots.<br />
<br />
Ή θα μπορούσαμε να προσθέσουμε όσους έχουν μια γενικά καλή αντίληψη για το πώς λειτουργεί ο κόσμος και τρολλάρουν groups όπως κάποιες μαμάδες που δεν ξέρουν αν πρέπει να θηλάσουν τα μωρά τους ενώ έχουν περίοδο και άλλα τέτοια περίεργα.<br />
<br />
Και σε όλο αυτό, ξέρεις τι βλέπω εγώ;<br />
<br />
Βλέπω ανθρώπους που με κάποιον τρόπο ανήκουν σε κάποια μειονότητα κάθε είδους να προσπαθούν να ακουστούν, να προσπαθούν να συνετήσουν τους υπόλοιπους ώστε να ασπαστούν το δικό τους πιστεύω ή να αναδείξουν τα λάθη στη σκέψη του άλλου.<br />
<br />
Να πούνε «<i>αυτό είναι λάθος, εγώ θα σας πω το σωστό</i>».<br />
<br />
Δεν παίζει ρόλο αν ο άλλος είναι καλός σε δέκα άλλα πράγματα, αν προσφέρει στην ανθρωπότητα με το συνολικό του έργο. Αυτό που θα μετρήσει εκεί είναι το πόσο <b>λάθος</b> κάνει σε αυτό που έχει αναρτήσει.<br />
<br />
Όσο εγωκεντρικό κι αν ακούγεται, έτσι λειτουργούσαμε πάντα, απλά στα social media τα πράγματα είναι κάποιες φορές λίγο πιο φανερά.<br />
<br />
Την ίδια στιγμή όμως δε μπορώ παρά να θέσω ένα θεωρητικό ερώτημα:<br />
<br />
Έστω ότι εγώ δεν ανήκω σε καμία μειονότητα, γιατί δε θέλω να διαφέρω.<br />
<br />
Θέλω να είμαι σωστός σε όλα: στη φάτσα, στη ράτσα, στο σεξ, στο τεξ-μεξ, στο πέσιμο, στο χέσιμο, στο δώσιμο, στο χώσιμο. Σε όλα θέλω να είμαι <b>κανονικός</b>. Δηλαδή θέλω να ανήκω στo group με τους περισσότερους, θέλω να μην είμαι διαφορετικός.<br />
<br />
Αν λοιπόν εγώ δεν είμαι ούτε άθεος, ούτε vegetarian, ούτε gay, ούτε πολύ αριστερός, ούτε πολύ δεξιός, που δεν κλέβω ούτε το κράτος, ούτε τον ιδιώτη, δεν είμαι ξένος και δεν πάω και τους ξένους, ούτε κάνω ποτέ καμία μαλακία, ούτε παίρνω κανένα ρίσκο, ούτε είμαι ανορθόγραφος, τότε πού ανήκω;<br />
<br />
<b>Όταν τα κάνω όλα όπως οι περισσότεροι, τότε εξακολουθώ να ανήκω στην πλειονότητα; </b><br />
<br />
Ή τελικά ανήκω σε μια μοναδική δική μου μειονότητα, μικρότερη σε αριθμό από τις περισσότερες προαναφερθείσες, γιατί με κάθε νέο κριτήριο αφαιρούνται και περισσότεροι από το σύνολο στο οποίο ανήκω;<br />
<br />
Και αν ανήκω τελικά ανήκω κι εγώ σε μία μειονότητα, το δικό μου το μέρος τελικά ποιος θα το πάρει; Τη δική μου τη μεινότητα ποιος θα την υπερασπιστεί;<br />
<br /></div>
Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-84626703087838103942013-01-16T13:30:00.000+02:002013-01-16T13:30:02.540+02:00Μαθήματα Ζωής #4: Πίστη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και η πίστη σε οποιαδήποτε θρησκεία ή άλλο μεταφυσικό γεγονός (φαντάσματα, μέντιουμ, ouija board) ουσιαστικά είναι μιας μορφής πίστη.<br />
<br />
Ο συνδυασμός του ότι:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>ο εγκέφαλος μας δεν έχει τη νοητική δυνατότητα να αντιληφθεί το πώς μπορεί να είναι όταν αυτός πεθαίνει, με τον ίδιο τρόπο που δε μπορεί να αντιληφθεί διαστάσεις πέρα τις κλασικές τέσσερις: μήκος, πλάτος, ύψος, χρόνος<br /></li>
<li>έχουμε την ανάγκη να δώσουμε νόημα στην ύπαρξή μας (με τον ίδιο τρόπο που πάντα προσπαθούμε να βγάλουμε νόημα σε κάθε είδους patterns, γιατί απλά έτσι λειτουργούμε) και έτσι πιστεύουμε πως υπάρχει κάτι εκεί έξω στο οποίο μπορούμε πάντα να ελπίζουμε</li>
</ul>
<div>
γεννάει την ανάγκη για πίστη σε θρησκείες, πίστη σε ένα afterlife και ό,τι άλλο.<br /><br />(Όλο αυτό ήταν <b>μία</b> πρόταση, ξαναδιαβάστε το αν νιώσετε την ανάγκη)<br /><br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Προσωπικά, δεν πείθομαι, αλλά κατανοώ την ανάγκη των ανθρώπων να νιώσουν πως υπάρχει κάτι εκεί έξω που τους βοηθάει και το οποίο θα φέρουν πιο κοντά τους αν το προσωποιήσουν.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αν σήμερα είμαι εγώ και ένα 10% του πληθυσμού της Γης είμαστε άθεοι, τότε με την πρόοδο της επιστήμης, αυτό αύριο θα είναι στο 20% και σύντομα θα είναι η πλειοψηφία. Όχι επειδή θα πειστούν άνθρωποι που πιστεύουν σε καποιο θεό (Τι; Να αλλαξοπιστίσουν και να πάνε στην κόλαση; Ποτέ!), αλλά γιατί οι νέοι άνθρωποι που γεννιούνται απλά θα πιστεύουν ολοένα και περισσότερο σε γεγονότα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πρώτος θα είναι ο Χριστιανισμός, κυρίως λόγω υψηλού εκπαιδευτικού επιπέδου στην Ευρώπη σε συνδυασμό με την προοδευτικότητα των απόψεων. Άλλωστε γι αυτό και <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Demographics_of_atheism#Geographic_distribution">κάποιες χώρες έχουν πάνω από 20% αθεϊσμό</a>. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Άλλωστε, τα περισσότερα που κυρρήτει ο Χριστιανισμός είναι τόσο απαρχαιωμένα και προ πολλού ξεπερασμένα, πού ούτως ή άλλως υπάρχουν τόσα στοιχεία τα οποία δεν πιστεύουν οι Χριστιανοί, αλλά δυστυχώς για το Χριστιανισμό scripta manent, άρα θα δυσκολευτούν να αλλάξουν αυτό που λένε ότι πιστεύουνε μετά από κάποια χρόνια. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Προσωπικά, αν ήμουν Χριστιανικός ηγέτης θα κοιτούσα να άλλαζα το πως πλασάρω το προϊόν μου υιοθετώντας κάποιες νέες ιδέες που κάνουν τη θρησκεία μου να ακούγεται λιγότερο «εκτός τόπου και χρόνου», όπως <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/John_Shelby_Spong#Twelve_points">τα 12 σημεία του αιδεσιμότατου Prong</a>, ο οποίος εκσυγχρονίζει τη θρησκεία λέγοντας πως τα περισσότερα από τα πράγματα που κυρρήτει απλά δεν υπάρχουν.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πετάει λοιπόν τα περιττά παλιά έθιμα και κρατάει την ουσία: την ανάγκη για Πίστη σε κάτι. Και αυτό δε θα σταματήσει να υπάρχει ποτέ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αντίθετα, βλέπω τις θρησκείες να πεθαίνουν και σύντομα (δηλ. σε κάποιο μικρό αριθμό γενεών από τη δική μας). Με τον ίδιο τρόπο που πέθαναν οι παλιές, κυρίως πολυθεϊστικές, θρησκείες και άνοιξαν το δρόμο για τις σημερινές μονοθεϊστικές θρησκείες, τώρα βλέπω αυτές να πεθαίνουν και να υιοθετεί ο κόσμος μια Πίστη με γνώμονα την επιστημονική γνώση και το πόσα μπορεί αυτή να φέρει.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και αυτό, ναι, θα είναι πραγματικός Διαφωτισμός.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
</div>
</div>
Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-89444218029095035362013-01-09T13:30:00.000+02:002013-01-09T13:30:02.780+02:00Μαθήματα Ζωής #3: Being special<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αν ρωτήσετε τη μάνα μου, θα δείτε ότι δεν υπάρχει πιο special άνθρωπος από μένα.<br />
<br />
Από μικρή ηλικία φαινόταν το ότι δεν είμαι ένας κοινός άνθρωπος. Με πόση ευκολία άρχισα να διαβάζω λέξεις αντί για συλλαβές, το πόσο γρήγορα περπάτησα, το δέκα με τόνο που έπαιρνα συνέχεια σε όλη την πρωτη δημοτικού αλλά και το πόσο θαραλλέα αντιμετώπισα τα ράμματα που έκανα στο γόνατό μου κλαίγοντας μόνο για δύο ώρες όταν ήμουν 7 χρονών είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνο για το ανθρώπινο αυτό θαύμα που η μάνα μου έχει την τύχη να αποκαλεί γιό της.<br />
<br />
Ναι ε;<br />
<br />
Σκεφτείτε δυο ανθρώπους που αγαπιούνται και κάνουνε ένα παιδί. Το μεγαλώνουνε και του δείχνουν την αγάπη τους. Το στηρίζουν και μέσα από την αγάπη τους του δείχνουν πως αξίζει το καλύτερο.<br />
<br />
Γι αυτό άλλωστε και υπάρχουν οικογένειες.<br />
<br />
Fast forward κάνα-δυο δεκαετίες μετά, το παιδί αυτό έχει μεγαλώσει, έχει βγει έξω στον κόσμο και εκεί δεν έχει μαμά και μπαμπά. Πρέπει να αποδείξει την αξία του σε δυνητικό εργοδότη, δυνητικό σύντροφο, δυνητικούς φίλους (πρόσωπα τα οποία θα βρίσκονται μαζί του για πάντα ή απλά για κάποιους μήνες, ανάλογα με τη φάση).<br />
<br />
Και εκεί είναι που συνήθως γίνεται η μαλακία.<br />
<br />
Αυτή η διαφορά του πόσο τον έχουν φροντίσει μέσα στον οικογενειακό κύκλο, σε αντίθεση με το πόσο ανώνυμος είναι στο πλήθος είναι αυτό που μπορεί να δώσει έδαφος σε διάφορα συναισθήματα, συνήθως όχι και τόσο θετικά:<br />
<br />
Φόβο για το μέλλον. Αγανάκτηση ή θυμό για την αλλαγή της κατάστασης. Ανασφάλεια. <br />
<br />
Οπότε τελικά, πόσο ωφελεί το pampering την πλειοψηφία των ανθρώπων αν με το που σταματάνε να το έχουν, αρχίζουν να αναπτύσσουν αρνητικά συναισθήματα;<br />
<br />
Ίσως, από αυτή την άποψη, όσοι δεν ένιωσαν αρκετή γονική αγάπη να έχουν καλύτερες ελπίδες για το μέλλον.</div>
Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-35169114985246746062013-01-02T13:30:00.000+02:002013-01-02T13:30:03.991+02:00Μαθήματα Ζωής #2: Γιορτές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Με βλέπετε που δεν ευχήθηκα χρόνια πολλά;<br />
<br />
Υπάρχει λόγος γι αυτό. Δεν είναι ότι είμαι μίζερος και κακός, αλλά το ότι έχω αποφασίσει να βάζω ένα όριο στην διαιώνιση εθίμων που φαίνονται να γιορτάζουν το τίποτα το συγκεκριμένο.<br />
<br />
Να εξηγήσω τι εννοώ.<br />
<br />
Το να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, τις γιορτές μας, τα γενέθλιά μας είναι μια κοινωνική φόρμα στην οποία έχουμε επιλέξει οι περισσότεροι συλλογικά να συμμετέχουμε.<br />
<br />
Για τους περισσότερους είναι ένας λόγος για να ξεφεύγουν από τη ρουτίνα τους, να έχουν κάτι να προσδοκούν (κυρίως όταν είναι παιδιά και ξέρουνε ότι θα πάρουν δώρα τα οποία δε θα μπορούσαν να αγοράσουν μόνοι τους).<br />
<br />
Ως concept, τα γενέθλια τα πετυχαίνουμε πρώτα στην αρχαία Ρώμη, όπου οι Ρωμαίοι διοργάνωναν όργια για να γιορτάσουν το +1 στην ηλικία τους. Και αντίστοιχα, οι Χριστιανοί δεν γιόρταζαν τα γενέθλιά τους γιατί θεωρούσαν τον εορτασμό αυτό ως παγανιστικό έθιμο. Ομοίως δεν γιόρταζαν τα γενέθλια του Χριστού (Χριστούγεννα) μέχρι τον 4ο αιώνα που ο Χριστιανισμός υιοθέτησε πολλά διάφορα παγανιστικά έθιμα προκειμένου να αποκτήσει πιστούς και να κάνει πιο εύκολη τη μετάβαση από μια θρησκεία που πέθαινε σε μια νέα που από καιρό ψηνόταν να κατακτήσει στην Ευρώπη.<br />
<br />
Όπως έλεγα λοιπόν, όλοι αυτοί οι εορτασμοί που είναι δεμένοι σε κάποιο ημερολογιακό έθιμο είναι -για μένα- πολύ τυπικοί. Εγώ μπορεί να έχω τις μαύρες μου τη μερα που θυμάμαι πως μεγαλώνω. Ή μπορεί να μη θέλω να μοιραστώ τη μέρα εορτασμού μου με άλλο 1 εκατομμύριο Γιώργηδες.<br />
<br />Προτιμώ τους προσωπικούς εορτασμούς: Αυτούς που εγώ θα αποφασίσω πότε θα τους γιορτάσω, αυτούς που συνδέονται με κάποια δική μου προσωπική ευτυχισμένη ή επιτυχημένη στιγμή, αυτούς που θα επιλέξω πόσοι θα τη γνωρίζουν και πόσοι όχι.<br />
<br />
Σίγουρα, αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των εμπορικών καταστημάτων.<br />
<br />
Πολλά καταστήματα περιμένουν κάποιες γιορτές για να δουλέψουν, ονομαστικές ή άλλες. Και πολύς κόσμος δεν έχει ίσως πολλές πραγματικές ευκαιρίες για να χαρεί στη ζωή του γι αυτό και επιλέγει να συμμετέχει στον κοινωνικό κομφορμισμό των ονομαστικών εορτών, των γενεθλίων, των θρησκευτικών γιορτών.<br />
<br />
Ή απλά δεν σκέφτηκε ποτέ πόσα από τα πράγματα με τα οποία μεγαλώνουμε είναι απλά optional το κατά πόσο θέλουμε να τους δώσουμε βαρύτητα μετά ως σκεπτόμενοι ενήλικες... <br />
<br />
<br /></div>
Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-55386877002142315532012-12-29T17:11:00.003+02:002012-12-29T17:11:36.416+02:00Μαθήματα Ζωής #1: Confirmation Bias<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
«<span lang="grc">ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα</span>»<br />
<br />
Λατρεμένο για χιλιετίες. Ο Σωκράτης εξομολογείται την ανθρώπινη φύση του, το ότι είναι ένας κόκκος σκόνης στο άπειρο και το αέναο του Σύμπαντος. Ό,τι κι αν γνωρίζει είναι απλά κάτι τόσο μα τόσο μικρό που είναι ασήμαντο.<br />
<br />
Η πρόταση έχει αυτό το καλό, πως μπορείς να πεις ότι συμφωνείς αλλά παράλληλα να προσπαθήσεις να αποκτήσεις γνώση για κάτι. Απλά αυτό το κάτι θα είναι πολύ μικρό και ασήμαντο.<br />
<br />
Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να καταγράψω αυτή τη γνώση με μια νέα σειρά αναρτήσεων να μοιραστώ τι μου έχει διδάξει η ζωή μου so far. Δεν το κάνω για εσάς. Το κάνω για εμένα.<br />
<br />
Το κάνω για να τα θυμηθώ, να τα κρατήσω και μετά από χρόνια να χαμογελάω στοϊκά καθώς τα ξαναδιαβάζω, πιθανώς χαρούμενος που κάποια στιγμή ψάχτηκα ή απλά κουνώντας το κεφάλι συγκαταβατικά για τις μαλακίες που έγραφα, όπως κάνω τώρα με τα παλιά μου κείμενα.<br />
<br />
Και αυτό ίσως είναι ένα πρώτο μάθημα: Ο χρόνος είναι ο απόλυτος κριτής.<br />
<br />
Εμείς, αντίθετα, είμαστε πάρα πολύ κακοί κριτές για τα περισσότερα πράγματα. Πόσες φορές θεωρούμε πως γνωρίζουμε κάτι τόσο καλά που μπορούμε να προβλέψουμε όλους τους παράγοντες και θεωρούμε πως ξέρουμε ακριβώς τι θα γίνει;<br />
<br />
<br />
Πόσες φορές έχουμε πει «να με ακούς εμένα, ξέρω τι σου λέω» ή το «ρε φίλε, πάντα μέσα πέφτει η πουτάνα η τάδε σε αυτό το θέμα»;<br />
<br />
Ε όχι λοιπόν, φίλε μου, δεν πέφτει πάντα μέσα. Αν έπεφτε πάντα μέσα θα είχε κάνει καριέρα σε αυτό το κάτι και θα είχε μοναδική φήμη.<br />
<br />
Αυτό είναι το <b>confirmation bias</b>. Συμβαίνει όποτε κοιτάμε τις προβλέψεις που είχαμε κάνει αλλά θυμόμαστε μόνο όσες έχουν βγει αληθινές. Τις άλλες φορές που πέσαμε έξω τις αγνοούμε.<br />
<br />
Μη νομίζεις ότι δεν ισχύει για σένα. Γράψε όλες σου τις προβλέψεις σε ένα χαρτί ακριβώς οπως πιστεύεις ότι θα συμβούνε και μετά εξέτασε πόσες βγήκαν αληθινές μέσα στο διάστημα που είχες προβλέψει. Και έλα μετά πες μου αν η κάθε προβλέψή σου ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές βάσει των πληροφοριών που είχες και τίποτα παραπάνω. <br />
<br />
Γιατί το κάνουμε; Επειδή έτσι έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε. Το confirmation bias είναι ένας μηχανισμός που μας επιτρέπει να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας:<br />
<blockquote class="tr_bq">
Μπορεί να μην έχω [ομορφιά / εξυπνάδα / λεφτά / φίλους / την υγεία μου] αλλά είμαι σωστός σε αυτό κι αυτό.</blockquote>
<br />
Το confirmation bias επηρεάζει πάρα πολύ βαθιά το σύστημα αξιών μας καθώς επιβεβαιώνει τον τρόπο σκέψης μας. Το μάθημα, για όσους ενδιαφέρεται, συνεχίζεται στη <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Confirmation_bias">Wikipedia</a>.<br />
<br />
<br />
Στο μεταξύ επιτρέψτε μου ένα λινκάκι στον Mikeius, τη #1 περσόνα κάφρου στην Ελλάδα. Και λέω περσόνα γιατί προφανώς δεν είναι έτσι στην πραγματικότητα το παιδί. Αυτό που εκτιμώ όμως περισσότερο είναι αυτό που κάνει τώρα, αξιοποιώντας τη φήμη του από το <a href="http://faeenamalaka.blogspot.gr/">Φάε Ένα Μαλάκα</a> και το <a href="http://www.comedylab.gr/videos?c=23">ΜΠΡΑΦ</a> στο να φτιάξει κάτι σοβαρό όπως το <span id="goog_2027224340"></span><a href="http://www.youtube.com/watch?v=dvyb0n0P6Hs">Σκεπτικός Κάφρος<span id="goog_2027224341"></span></a> στο οποίο εξηγεί κάθε θεωρία συνομωσίας.</div>
Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-35705113883615952762012-04-27T09:16:00.001+03:002012-04-27T09:16:28.948+03:00Η τζουτζούκα μου...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Άργησα να ξυπνήσω το πρωί. Ξενύχτησα δουλεύοντας μετά από μια βόλτα για τη γιορτή μου. Με ξύπνησε το τηλέφωνο.<br />
<br />
«Ακόμα κοιμάσαι; Πού τις θέλεις τις καινούριες καρέκλες; Είναι το φορτηγό εδώ.» Απάντησα κάτι σε άπταιστα αγουροξυπνημέικα.<br />
<br />
Ανοίγω
τον υπολογιστή. Άπειρα μηνύματα με ευχές στα οποία πρέπει να απαντήσω.
Θα το κάνω σήμερα, δεν υπάρχει περίπτωση. Και τα πρώτα πρωινά emails.
Ευτυχώς δε χρειάζομαι καφέ για να λειτουργήσω το πρωί.<br />
<br />
Στο
καπάκι, ένα τηλέφωνημα με request από ένα πελάτη. Ανοίγω notepad και
σημειώνω τις λεπτομέρειες. Μπορεί να λειτουργώ χωρίς καφέ, αλλά από
μνήμη είμαι χρυσόψαρο.<br />
<br />
Ήμουν κάπου στην 6η γραμμή των
σημειώσεων και στο τέταρτο λεπτό του τηλεφωνήματος, όταν έσκασε το
τηλεφώνημα από τη θεία μου, την αδερφή της μητέρας μου.<br />
<br />
Δεν απάντώ γιατί μιλάω. Η δουλειά πρώτα. Επιμένει. Το ίδιο κι εγώ.<br />
<br />
Ένα
λεπτό μετά, εν μέσω του τηλεφωνήματος ακούγεται ο ήχος του μηνύματος
στα ακουστικά μου. Πιάνω το κινητό και το διαβάζω: «Έφυγε η γιαγιά».<br />
<br />
Στιγμιαία
ήλπιζα ότι εννοούσε ότι έφυγε από το σπίτι να πάει κάπου. Συνέχισα το
τηλεφώνημα κανονικά: «Και αυτό σε τι διαστάσεις το θέλουμε; Σίγουρα;
Προδιαγραφές έχουμε;»<br />
<br />
Με το πού έκλεισα κάλεσα τη θεία μου:<br />
<br />
«Τώρα, πριν λίγο έγινε. Πολύ ξαφνικό. Πριν μισή ώρα ήταν καλά, μας μιλούσε. Θα έρθεις;»<br />
<br />
Σε μισή ώρα ήμουν εκεί.<br />
<br />
Πρώτος
άνθρωπος που είδα, ο θείος Μιχάλης. Ήταν κάτω και περίμενε το γιατρό
για να πιστοποιήσει το θάνατο: «Ζωή σε λόγου μας, Γιώργο μου.»<br />
<br />
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο θάνατος της γιαγιάς απλά μια πληροφορία. Bits & bytes μέσα σε ένα σκληρό δίσκο.<br />
<br />
Είχα κλειδιά, αλλά μου φάνηκε καλύτερο να χτυπήσω το κουδούνι της εξώπορτας. Μου ανοίξανε χωρίς να ρωτήσουν.<br />
<br />
Ανέβαινα
στον τέταρτο όροφο πάντα με τα σκαλιά. Ήταν γιατί συνήθως έβλεπα τη
γιαγιά τα Σαββατοκύριακα που ήμουν πιο χαλαρός κι ανάλαφρος.<br />
Έτσι
και τώρα. Αλλά τώρα κάθε βήμα ήταν πιο βαρύ από το προηγούμενο. Κάθε
σκαλοπάτι απείχε περισσότερο από το επόμενο. Με κάθε βήμα και μια σκέψη,
ανάμνηση.<br />
<br />
Σταμάτησα τον τρίτο. Βαθιές ανάσες. Άλλος ένας
όροφος για να μπω σε μια άλλη πραγματικότητα, εκεί που η γιαγιά πλέον
δεν υπάρχει.<br />
<br />
Φτάνω στην πόρτα. Είναι λίγο ανοιχτή, αλλά δεν είναι κανείς εκεί. Μπήκα μέσα. Πλήρης ησυχία. Κανείς στο σαλόνι.<br />
<br />
Ο παππούς είναι μόνος στην κουζίνα για να πιεί ένα ποτήρι νερό. Κάνει μηχανικές κινήσεις, κοιτώντας τον τοιχο. Με βλέπει.<br />
<br />
Τον
παίρνω αγκαλιά. «Η γιαγιά...» πρόλαβε να μου πει πριν χάσει τα λόγια
του. Η γιαγιά ήταν ο μοναδικός του έρωτας. Εξήντα χρόνια μαζί φέτος.<br />
<br />
Πηγαίνω
στην κρεβατοκάμαρα. Η κρεβατοκάμαρα της γιαγιάς ήταν το παλιό μου
δωμάτιο. Εκεί που έμεινα για χρόνια μέχρι να ορθοποδήσω.<br />
<br />
Είναι εκεί, γαλήνια. Οι θείες μου είναι μαζί της και της κρατάνε παρέα. Με αγκάλιαζουν μία-μία.<br />
<br />
Μιλάμε ψιθυριστά για να μη την ξυπνήσουμε. Φαίνεται πραγματικά σα να κοιμάται. Πάω κοντά της και γονατίζω δίπλα στο κρεβάτι.<br />
<br />
Κοιτά
λίγο το χώρο από τη δική της οπτική γωνία. Μεγάλος χώρος. Ένα κεράκι
αναμμένο και μια αγιογραφία. Απέναντί της, δίπλα στην τηλεόραση ένα
τεράστιο κολλάζ με φωτογραφίες μου. Μου είχε ζητήσει να το κρατήσει.<br />
<br />
Την κοιτάω, τη φιλάω, κλείνω τα μάτια και μένω εκεί.<br />
<br />
Εδώ και καιρό τη φοβόμουν αυτή τη στιγμή. Πότε θα είναι; Πώς θα είναι;<br />
<br />
Και να που η στιγμή ήρθε!<br />
<br />
Ο
θάνατος είναι ένα τόσο μεγάλο ταμπού που είχα μεγάλο τρόμο για τις
λεπτομέρειες αυτής ακριβώς της στιγμής. Εγώ και η γιαγιά μου μαζί, αλλα
όχι ακριβώς.<br />
<br />
Έμεινα δίπλα της. Κεφάλι σκυμμένο. Η στιγμή με συνεπαίρνει.<br />
<br />
Μια
στιγμή. Τόσο μου πήρε με κλειστά τα μάτια δίπλα της να θυμηθώ τα πάντα.
Αυτά που είχα για δεδομένα, αυτά που μου προσέφερε σιωπηλά, διακριτικά.<br />
<br />
Από
τότε που γεννήθηκα και με κρατούσε για να δουλεύουν ή να βγαίνουν οι
γονείς μου μέχρι τώρα που ήταν εκεί όποτε χρειαζόμουν το παραμικρό.<br />
<br />
Κι εγώ; Ο πάντα πολυάσχολος εγγονός που είχε χρόνο μόνο κάποιες φορές τα Σαββατοκύριακα.<br />
<br />
Θυμάμαι
τα χρόνια που με μεγάλωσε όταν είχαν χωρίσει οι δικοί μου. Δε με
καταλάβαινε. Τι ήθελα, τι έλεγα, πώς περνούσα το χρόνο μου. Χάσμα γενεών
κομματάκι μεγαλύτερο από τα συνηθισμένα.<br />
<br />
Εκείνη και ο
παππούς δε βγαίνανε σχεδόν ποτέ από το σπίτι. Έχοντας περάσει πάρα πολύ
δύσκολα χρόνια κατά τα οποία το να υπάρχει ένα πιάτο φαγητό στο σπίτι
ήταν ευλογία, έκαναν τα πάντα για να μη λείψει τίποτα από τα παιδιά
τους. Δεν πήραν ποτέ τίποτα για τον εαυτό τους, παρά μόνο για τα παιδιά
τους.<br />
<br />
Με τον καιρό, η γιαγιά φρόντιζε ολοένα και για
περισσότερα. Σπίτι, φαγητό, εξτρά χαρτζηλίκι που μετά κόπων είχε βγάλει.
Και όσο μεγάλωνα, τόσο η γιαγιά επένδυε στο μονάκριβο εγγόνι της για
σπουδές, για έξοδα, για ζωή.<br />
<br />
Όταν βρήκα την πρώτη μου
δουλειά πλήρους απασχόλησης και πήρα για πρώτη φορά τα πάνω μου στα
οικονομικά, της είπα ότι δε χρειάζεται άλλο να βοηθάει. Αλλά εκείνη
ήξερε πως ο καιρός έχει γυρίσματα και έβαζε κάτι στην άκρη.<br />
<br />
«Να υπάρχει κάτι για τις δύσκολες μέρες...» μου έλεγε.<br />
<br />
Και
έτσι, όταν ένα πρωί μας ανακοίνωσαν πως η εταιρεία στην οποία δουλεύαμε
κλείνει και πως εκείνη θα ήταν η τελευταία μας μέρα, ενώ εγώ είχα δύο
δάνεια που τρέχανε, η γιαγιά ήρθε και έσωσε τη μέρα.<br />
<br />
Την έσωσε με οικονομίες που εκείνη είχε δουλέψει για να βάλει στην άκρη. Που εκείνη είχε μαζέψει μέσα από δικές της στερήσεις.<br />
<br />
Και
όταν γύρισα με σπασμένα τα φτερά στην Ελλάδα, εκείνη με περιμάζεψε. Με
ξανασπίτωσε. Πόσο περίεργα ένιωθα στα 24 μου που θα έπρεπε να ξαναγυρίσω
στο οικογενειακό σπίτι. Και πόσο καλό μου έκανε χωρίς να μπορώ τότε να
το καταλάβω...<br />
<br />
Και μετά, όταν ξεπλήρωσα τα δάνεια μου με
τη βοήθεια της γιαγιάς και της είπα πως ήθελα να πάρω ένα σπίτι δικό
μου, ποιά ήταν εκείνη που λυπόταν πως θα με έχανε από την καθημερινότητά
της αλλά παρόλα αυτά με βοήθησε για να πάρω το σπίτι μου;<br />
<br />
Ναι, ήταν εκείνη.<br />
<br />
Όλα αυτά σκεφτόμουν και δεν ξέρω πόσα λεπτά περάσαν ενώ είχα τα μάτια κλειστά.<br />
<br />
Δεν ξέρω γιατί φοβόμουν αυτή τη στιγμή. Ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι νόμιζα.<br />
<br />
Εγώ είμαι πλημμυρισμένος από αγάπη. Αγάπη που έχω ακόμα να της δώσω. Τζουτζούκα, σ’ αγαπάω.<br />
<br />
Αφανή μου ήρωα στο ταινιάκι της ζωής μου, σ’ευχαριστώ.<br />
</div>Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-48606963077622212562012-03-23T11:15:00.000+02:002012-03-23T11:15:06.513+02:00Books & Games<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Αποφάσισα να χρησιμοποιώ περισσότερο το guest room στο σπίτι μου, με κάθε ευκαιρία.<br />
<br />
Είναι ένας χώρος στον οποίο μπορώ να κάνω focus σε άλλα πράγματα. Έχει ένα μικρό καναπεδάκι-κρεβάτι ikea που έχει κοιμήσει φίλους που υπήρξαν ασθενείς, οδοιπόροι και ενίοτε αρκετά πιωμένοι για να γυρίσουν σπίτι τους.<br />
<br />
Είναι πιο απομονωμένο από το υπόλοιπο σπίτι με ένα πολύ φωτεινό παράθυρο. Το φως του ήλιου πέφτει πάνω στα επιμελλώς ερριμέννα αντικείμενα που φιλοξενούνται στις άκρες του δωματίου. Η βιβλιοθήκη που είχα όταν ήμουν μαθητής έχει πάνω της αρκουδάκια, ψάθινα καπέλα, κορνίζες, πλαισιωμένα πόστερ, αξεσουάρ για οινόφιλους, παλιές συλλογές με σκονισμένα CDs. Και αρκετά παιχνίδια και βιβλία από τα τελευταία δέκα χρόνια.<br />
<br />
Τα κοιτάζω και μου φέρνουν πισω αναμνήσεις. Ποιός μου έφερε το βιβλίο με τις σοκολατοσυνταγές και ποιός το coffe table book με τα καλύτερα ιδιωτικά νησιά απ' όλο τον κόσμο; Σε ποιόν δάνεισα εκείνο το CD που λείπει από τη συλλογή με τις μπαλάντες μετά το πάρτυ του '94; Γιατί τελικά δεν έγινα προγραμματιστής με τόσα τεχνικά βιβλία εδώ μέσα; Με ποιούς φίλους μαζευόμασταν για να παίξουμε Pictionary και ποιός ήταν καλύτερος στο Trivial Pursuit;<br />
<br />
Σκεφτόμουν τόσα πολλά και ανθρώπους τους οποίους φυσικά ήθελα να έχω ακόμα στη ζωή μου, μόνο που για κάποιο λόγο, πολλές φορές λόγω της στιγμής, απλά χαλάρωσε τόσο πολύ ο δεσμός που μετά χάθηκε.<br />
<br />
Και ενώ τότε ήταν η στιγμή αυτή που μπορούσε να επιβληθεί με τα επίμονα θέλω της, τώρα <b>σοφότερος</b>, βλέπω ότι έπρεπε να αντισταθώ στα καπρίτσια της. Αν μη τι άλλο να είμαι εκείνος που προσπάθησε να επικοινωνήσει τελευταίος. Εκείνος που έδωσε την ευκαιρία ακόμη μία φορά.<br />
<br />
Κι αν κι εσύ είσαι στην άλλη άκρη μιας τέτοιας επικοινωνίας και μια Παρασκευή χαλαρώσεις καθώς βγάζεις τα παπούτσια ενώ προσπαθείς να αποφασίσεις μεταξύ εξόδου ή χαλαρής φόρμας στο σπίτι με ένα ποτήρι κρασί, είτε θα βρεις το χρόνο να αναθερμάνεις μια δική σου επαφή ή κάποια στιγμή απλά θα δεις κάτι που θα θυμίζει αμυδρά ένα φίλο από τα παλιά...<br />
<br />
</div>Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-72975576583716293772012-01-31T22:16:00.000+02:002012-01-31T22:16:25.198+02:00Pet Peaves<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Όσο μεγαλώνουμε συμβαίνουν ένα εκ των δύο πραγμάτων. Είτε γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας, είτε παραξενεύουμε.<br />
<br />
Σε πολλές περιπτώσεις, συμβαίνουν και τα δύο. Και κάτι μου λέει ότι αυτό συμβαίνει και σε μένα.<br />
<br />
«Μα είσαι εσύ παράξενος;» θα μου πείτε τώρα. «Εσύ είσαι το πιο cool άτομο πάνω στη γη, είσαι ο ορισμός της κουλ-αμάρας».<br />
<br />
Ναι, ναι, το ξέρω πως με αγαπάτε, κι εγώ το ίδιο. Εκτός από σένα που με διαβάζεις τώρα και ξύνεις τη μύτη σου γιατί νομίζεις ότι δε σε βλέπω.<br />
<br />
Αλλά η πραγματικότητα είναι πως όσο πιο καλά γνωρίζουμε τι μας αρέσει, τόσο περισσότερο το αναζητούμε στους άλλους, δίνουμε λιγότερο χρόνο για εισαγωγές και περιμένουμε να περάσουμε γρήγορα στο προκείμενο.<br />
<br />
Εν συντομία, παραξενιές.<br />
<br />
Έτσι λοιπόν, μια δική μου τέτοια παραξενιά είναι το ότι θέλω όταν κάποιος μου πει κάτι να το εννοεί και όταν υπόσχεται κάτι να το κάνει. Κι αν δεν μπορέσει να το κάνει στο χρόνο που το υποσχέθηκε, τότε να κάνει follow-up και να μου πει πότε θα το κάνει.<br />
<br />
Αν για παράδειγμα μου πεις ότι θα βρεθούμε την Τρίτη το βράδυ, τότε εγώ το δένω κόμπο. Το είπες, το'κλεισα, done deal.<br />
<br />
Αν δε με πάρεις να μου το ακυρώσεις θεωρώ ότι ισχυεί. Κι αν δε το κάνεις, τρως μεγάλο χι, καθώς και από υπομονή δεν πάμε καλά τώρα τελευταία.<br />
<br />
Η μέθοδός μου είναι ιδιαίτερα πιθανό να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις. Αλλά, μεταξύ μας τώρα, so far δε με χαλάει.<br />
<br />
Και δε το λέω με την άγνοια και στυλάκι «σ' όσους αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε», αλλά με την έννοια ότι κάπου πρέπει να έχουμε κάποια σταθμά: τι δίνω και τι παίρνω.<br />
<br />
Τα όρια αυτά είναι ελαστικα βέβαια, αλλά όχι για όλους και όχι για πάντα.<br />
<br />
Μου το έκανες κάποτε και απορείς γιατί εξαφανίστηκα;<br />
<br />
Τώρα ξέρεις.</div>Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-29586753120441893022012-01-13T00:30:00.000+02:002012-01-13T00:30:31.020+02:00Κόκκινο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Οδηγώ.<br />
<br />
Νύχτα.<br />
<br />
Πριν 15 λεπτά βασικά.<br />
<br />
Ανάβει το φανάρι κόκκινο και ο εγκέφαλος μου αργεί να το καταγράψει. Πήγαινα με 40 χιλιόμετρα, σταμάτησα άνετα, απλά μου έκανε εντύπωση που δεν το έπιασα με την πρώτη.<br />
<br />
Το αμάξι στέκεται ακίνητο μπροστά στον κόκκινο σηματοδότη. <br />
<br />
Το σταυροδρόμι είναι άδειο ούτως ή άλλως. Είναι από αυτά τα φανάρια για τα οποία όλοι απορούν με την ύπαρξή του. Στη γωνία ένα ψιλικατζίδικο με την επωνυμία "Σταυροδρόμι". Μόνο κλειστό το έχω δει, ποτέ ανοιχτό.<br />
<br />
Σκέφτομαι τι θα γινόταν αν παραβίαζα το κόκκινο και χτυπούσα κάποιον. Μου έρχονται πολύ άσχημες εικόνες στο μυαλό, οπότε κλείνω στιγμιαία τα μάτια για να τις βγάλω.<br />
<br />
Σκέφτομαι το γραφείο και τους πελάτες που έχουν επιλέξει τη δική τους ευρωστία πάνω απο τη δική μου και μου καθυστερούν τις πληρωμές. Μακάρι να μπορούσα να μην μετακυλήσω τις ευθύνες, αλλά η προσέγγιση του καλού παληκαριού σπανιώς με οδήγησε σε προσωπικό όφελος. Θα το κόψω.<br />
<br />
Σκέφτομαι την τελευταία μου σχέση. Marriage material. Για μένα, δεν ξέρω αν ήταν αμοιβαία τα αισθήματα. Και δεν ήταν για την ομορφιά της, ούτε για την εξυπνάδα της, ούτε για την αγωγή της. Αλλά γιατί κατάφερε να με κάνει να με φανταστώ μαζί της μακροχρόνια. Όχι πως δεν το κατάφεραν άλλες, αλλά σε κάθε ηλικία το βιώνεις διαφορετικά.<br />
<br />
Σκέφτηκα μια κοπέλα με την οποία μόλις είχαμε βγει. Όμορφη, σούργελο (με την καλή έννοια, δε φοβάται να γελοιοποιηθεί). Ζεστό κορίτσι. Αλλά δε το βλέπω να δένει το γλυκό, ίσως έχω πολλά στο μυαλό μου τώρα.<br />
<br />
Είπα γλυκό και μου ήρθε η εικόνα από ένα γλυκό πλάσμα που υπάρχει στη ζωή μου τώρα. Μια σταλίτσα γλύκας. Εκεί χαμογέλασα.<br />
<br />
Πράσινο. Φεύγω.</div>Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-29773259661805152472011-12-31T18:30:00.000+02:002011-12-31T18:30:07.548+02:00The Relationship Track<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Τα Χριστούγεννα δεν είναι ακριβώς ο τύπος μου. Το καλό είναι ότι επιτέλους έχω το χρόνο να δω φίλους και να βάλω σε μια τάξη το σπίτι. Το κακό είναι όλα τα υπόλοιπα. Εκτός από τα μελομακάρονα φυσικά.<br />
<br />
Δέχτηκα παράπονα για το ότι έχω παρατήσει το blog και επειδή κάποια εξ 'αυτών έγιναν από σημαντικούς ανθρώπους, είπα ότι πριν περάσει η χρονιά, θα ξαναγράψω κάτι.<br />
<br />
Here it is λοιπόν.<br />
<br />
Δεν είναι κάτι βαθυστόχαστο. Δεν είναι καν χριστουγεννιάτικο. Είναι όμως κάτι που είδα πριν από λίγο σε μια <a href="http://www.tv.com/shows/friends-with-benefits/the-benefit-of-the-right-track-1395993/">σειρούλα</a> που μου προτείνανε.<br />
<br />
Μια κοπέλα αποφεύγει να κάνει "booty-call-related" πράγματα (ελεύθερη μετάφραση: τσούλικα πράγματα) γιατί θέλει κάποιον τύπο να την δει σοβαρά σαν σχέση. Και αντί να κάνει αυτά που πραγματικά θέλει και ποθεί, όπως το να του κάτσει και να περάσουν και οι δύο πανέμορφα, κάθεται και τον ακούει, του μαγειρεύει κλπ.<br />
<br />
Αγάπη μου, ότι κι αν του κάνεις, αν αυτός θέλει μόνο και μόνο να σε πηδήξει, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τον ξενερώσεις και να χάσεις και το πήδημα. Και μαζί και το χρόνο σου.<br />
<br />
Καλή χρονιά, y' all.<br />
<br />
</div>Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-58188908534768079412011-01-01T22:12:00.005+02:002011-01-01T23:14:41.333+02:001.1.11Ο αριθμός 1 συμβολίζει την αρχή. Always has, always will.<br /><br /><br /><br />Χτες, Πρωτοχρονιά, ήμουν με αγαπημένα πρόσωπα, όπως έπρεπε να είναι. Φίλους παλιούς που συνεχίζω να αγαπώ και να βλέπω ακόμα, αν και σπανιότερα.<br /><br />Το σύνθημα της βραδιάς ήταν <span style="font-style: italic;">Save the date</span> καθώς οι μισοί μας ανακοίνωσαν ότι παντρεύονται το καλοκαίρι. Οι άλλοι μισοί χάρηκαν και μάλλον ένιωσαν περίεργα.<br /><br />Και σήμερα τι; Σήμερα θα πάω σε μια γιορτή της άλλης μου παρέας. Από αυτές που παλιά κανονίζαμε όλοι μαζί σε μαγαζί που συνήθως είχαμε πρώτα κάνει στέκι. Αυτή τη φορά απλά έλαβα ένα μήνυμα στο facebook για το πού θα ήταν το πάρτυ και έπρεπε να ψάξω το μαγαζί στο χάρτη. Έπρεπε να ήμουν ήδη εκεί, αλλά ακόμα είμαι βουτηγμένος στα όσα θέλω να είναι διαφορετικά.<br /><br />Αλλά έτσι είναι. Όλα αλλάζουν.<br /><br />Ψέματα. Το παίρνω πίσω. Δεν αλλάζουν. <span style="font-weight: bold;">Εμείς τα αλλάζουμε.</span><br /><br />Μια αλλαγή που κάνω και επηρεάζει άλλους, όπως είναι ο χρόνος που περνάω μαζί τους, είναι κάτι που οι άλλοι το βιώνουν διαφορετικό καθώς με βλέπουν λιγότερο. Αλλά δεν άλλαξε μόνο του. Εγώ το άλλαξα.<br /><br />Και αυτό με φέρνει σε ένα θεματάκι που δε γουστάρω στις γιορτές. Όλοι ξαφνικά είναι τόσο για λίγο. Ντύνονται, αρωματίζονται, φοράνε ένα χαμόγελο και εύχονται τόσο ωραία πράγματα. «<span style="font-style: italic;">Χρόνια πολλά. Καλή χρονιά. Με ευτυχία, υγεία και αγάπη το 2011.</span>»<br /><br />Όλοι μας γινόμαστε πομποδέκτες ευχών.<br /><br />Το πρόβλημα μου είναι πως μένουμε εκεί. Στην ευχή. Στη θεωρία. Και τα παίρνω. Η ευχή δεν είναι μόνο ανούσια. Είναι και επικίνδυνη. Μας κάνει να επαναπαυόμαστε στην απραξία.<br /><br />Γι αυτό ας μην έχουμε μια καλή χρονιά. <span style="font-weight: bold;">Ας τη δημιουργήσουμε.</span>Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-90618146087037331212010-12-23T20:49:00.003+02:002010-12-23T21:01:50.271+02:00A little less than perfectΈχει πλάκα.<br /><br />Όταν μπαίνεις σε άλλους ρυθμούς, όταν ξυπνάς βίαια από μια πραγματικότητα την οποία εσύ ο ίδιος δημιουργείς για τον εαυτό σου και συντηρείς. Αλλά έτσι είναι όταν βρεις αυτό που σου κάνει κλικ.<br /><br />Δε σε ενδιαφέρει κάτι άλλο. Βρίσκεις όλα τα άλλα βαρετά και ανούσια. Γιατί αυτό είναι εκεί και όχι μόνο σου πηδάει τον εγκέφαλο αλλά σου κάνει και ένα roleplaying σενάριο στο οποίο ο εγκέφαλός σου βιάζεται από μια ορδή από [insert desired creatures].<br /><br />Και δε βρίσκεις χρόνο για κάτι άλλο. Οι φίλοι σου δε σε καταλαβαίνουν, δε σε βλέπουν άλλωστε σχεδόν καθόλου. Ακόμα και στο τηλέφωνο δε μπορείς να βγεις όλες τις ώρες. Και είναι δύσκολο να το καταλάβεις αυτός που σε καλεί αν είναι λίγο πιο χαλαρός, λίγο πιο λάιτ, λίγο σε άλλη φάση.<br /><br />Αλλά συνεχίζεις να τρέχεις. Γιατί σ' αρέσει, γιατί μπορείς, γιατί θες να δεις πού μπορείς να φτάσεις.<br /><br />Ώρες-ώρες μάλιστα νιώθεις σαν να είσαι σε μία από αυτές τις ταινίες τύπου Indiana Jones όπου τρέχεις εσύ μπροστά και σε ακολουθεί κατά πόδας κάτι. Ένα τσουνάμι, ένας σεισμός που γκρεμίζει το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, μια ορδή από πεινασμένους σκορπιούς-ζόμπι που έχουν να φάνε από την εποχή των Φαραώ.<br /><br />Πού και πού βγάζεις το κεφάλι έξω να ανασάνεις. Σήμερα ένα πάρτυ, αύριο ένα ποτό, μεθαύριο ένα PlayStation. Αλλά το πάρτυ είναι μιας συνεργάτιδας εταιρείας, το ποτό είναι σε πελάτη σου, το PlayStation το πήρες χωρίς παιχνίδια για να δεις τι δυνατότητες έχει για να το αξιοποιήσεις για μια δουλειά.<br /><br />Πονάει, αλλά σ' αρέσει.<br /><br />Περίεργο.Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-79115151059963510892010-09-13T09:43:00.002+03:002010-09-13T09:46:36.579+03:00Η δεύτερη ευκαιρία..<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHJPF7QvEcJ8O3vUfYEOYMciIOzAScer0wBoRKCT083IiFFVBz1weCMxCxJ5k2Z7aHwhNeTj4Y5NN5q82an56F_DqvHw39RorT4OTztM9DmuJ19FN7jCCGo8yBPB-IwUJsyq_L7Q/s1600/beach-trash.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 264px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHJPF7QvEcJ8O3vUfYEOYMciIOzAScer0wBoRKCT083IiFFVBz1weCMxCxJ5k2Z7aHwhNeTj4Y5NN5q82an56F_DqvHw39RorT4OTztM9DmuJ19FN7jCCGo8yBPB-IwUJsyq_L7Q/s400/beach-trash.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5516285799652293234" border="0" /></a><br /><br />Πάνε εικόσι χρόνια.<br /><br />Εγώ την ήθελα σαν τρελλός. Εκείνης απλά δεν της ήμουν τελείως αδιάφορος.<br /><br />Όταν την είχα γνωρίσει ήμασταν οκτώ χρονών. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να με κεράσει ο θείος της κάνα παγωτό από το ψιλικατζίδικο.<br /><br />Πόσο είχαν αλλάξει τα πράγματα...<br /><br />Το μυαλό μου κολλούσε όποτε ήμουν μαζί της. Δεν ξέρω αν ήταν ο τρόπος που τα κατάμαυρα μαλλιά της πέφτανε μπροστά από τα μάτια της όταν έπαιρνε παραγγελίες ή ο ιδρώτας που σχηματιζόταν στο λαιμό της ή το ειλικρινές χαμόγελό της, αλλά κάτι απλά με παρέλυε.<br /><br />Χαιρόμουν μόνο και μόνο που την έκανα να γελάει. Ξεκινούσε με το να μεγαλώνει τα μάτια της, να σχηματίζει λακάκια και στα δυο της μάγουλα και μετά να ανοίγει το στόμα της και να γελάει δυνατά. Αν και μόνο 20 χρονών, γελούσε σαν γυναίκα, όχι σαν κοριτσάκι.<br /><br />Ένα βράδυ πήγα στο μπαράκι που δούλευε. Δεν υπήρχαν κινητά τότε, οπότε ένα λάθος στη συνεννόηση με τα φιλαράκια σήμαινε ότι θα έμενα μόνος όλο το βράδυ.<br /><br />Πλησίασα το μπαρ. Εκείνη ήρθε αμέσως και με ρώτησε αν θέλω να πιω κάτι. Της απάντησα «Ναι, εσένα!» σαν να είχα εφεύρει την πιο έξυπνη ατάκα.<br /><br />Εκείνη έβγαλε ένα μεγάλο ποτήρι, έβαλε μέσα το χέρι της και μου έγνεψε. Εγώ δεν κατάλαβα τι εννοούσε.<br /><br />«Να με πιείς δεν ήθελες; Ορίστε, είμαι στο ποτήρι.», μου απάντησε κάνοντας τα μάτια της προς τα πάνω αποδοκιμάζοντας το ότι δεν την έπιασα με την πρώτη.<br /><br />Και εγώ φυσικά, έμεινα με το στόμα ανοιχτό με τη σπιρτάδα της.<br /><br />«Σχολάω στις 4,» μου λέει, «θα με περιμένεις;»<br /><br />...<br /><br />[<a href="http://www.amstel-eco.gr/Amstel/el/userStory.action?subcatId=113&cmsId=553">Η συνέχεια στο Amstel-Eco Trash Stories, όπου θα ήθελα και την πράσινη ψήφο σας στο τέλος.</a>]Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-59479124086719261602010-04-27T19:26:00.002+03:002010-04-27T20:04:05.619+03:00StolenΕίναι μερικές φορές να σε θέλει.<br /><br />Η μέρα μου ξεκινάει με ραντεβού σε πελάτη στο Μαρούσι, μια ώρα δρόμος από το Φάληρο. Κατεβαίνω στο γκαράζ, ψάχνω το αμάξι, πουθενά το αμάξι.<br /><br />Παθαίνω ένα από αυτά τα μίνι εγκεφαλικά μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι για μια ακόμη φορά το άφησα εκτός γκαράζ χτες γιατί νόμιζα ότι θα φύγω πάλι στα γρήγορα μετά το γραφείο. Στην πορεία κατάλαβα ότι δεν τό'χα και την έπεσα νωρίς για ύπνο.<br /><br />Πατάω το κουμπάκι στο τηλεκοντρόλ, καμία αντίδραση από το αμάξι. Βρε κλικ. Κλικ σου λέω! Εμπρός καλό μου κουμπάκι! Τίποτα. Με τα πολλά, βγάζω το μικρό κλειδάκι που κρύβει το τηλεκοντρόλ και άνοιξα το αμάξι χειροκίνητα.<br /><br />Πάνω που σκέφτομαι ότι πρέπει να αλλάξω μπαταρίες, συνειδητοποιώ ότι από το αμάξι λείπει η κεραία. Κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά, πουθενά η κεραία μου.<br /><br />Βιάζομαι, πρέπει να πάω σε ραντεβού, δεν έχω χρόνο να ψάχνω κάτω από αμάξια για τη χαμένη κεραία, οπότε αποδέχομαι την απώλεια και προχωράω. Μαζί με τις μπαταρίες πρέπει να αντικαταστήσω και την κεραία.<br /><br />Πάω στο Μαρούσι, βλέπω το πελατάκι (είναι από τα πελατάκια που χαίρομαι να βλέπω), και γυρνώντας κάπου στο Hilton μιλάω με το hands-free του iPhone, αυτά τα άσπρα ακουστικάκια. Δεν έχω ακόμα αξιωθεί να συνδέσω το bluetooth κι έτσι τη βγάζω με αυτά.<br /><br />Κι εκεί κάπου με σταματάει ένας τροχαίος.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Φρρρρρ</span>, μου σφυράει.<br /><br />«Τι να θέλει κι αυτός τώρα», σκέφτομαι και κλείνω το τηλέφωνο στο συνομιλητή μου.<br /><br />- Άδεια και δίπλωμα, κύριε.<br />- Μάλιστα.<br />- Τι είναι αυτό; Ξένο δίπλωμα; Ελληνικό δεν είναι το αμάξι;<br />- Μάλιστα.<br />- Και έχετε ξένο δίπλωμα;<br />- Μάλιστα.<br />- Δικό σας είναι το αμάξι;<br />- Μάλιστα.<br /><br />Με κοιτάει καλά - καλά μέσα από το σκούρο πράσινο ray ban γυαλί. Εγώ κοιτάω τάχα μου ανήσυχος την κίνηση που έρχεται πίσω μου προσπαθόντας να του δείξω ότι δεν έχουμε κάτσει καλά στη δεξιά λωρίδα, μπας και φύγουμε μια ώρα αρχίτερα.<br /><br />- Μιλούσατε στο τηλέφωνο, κύριε. Το ξέρετε ότι απαγορεύεται;<br />- Μα δε μιλούσα στο τηλέφωνο.<br />- Μιλούσατε στο τηλέφωνο! Σας είδα που ήσασταν καλωδιομένος.<br />- Καλωδιομένος ήμουν, αλλά δε μιλούσα.<br />- Και τι κάνατε;<br />- Άκουγα μουσική.<br />- Τι μου λέτε κύριε; Ακούγατε μουσική από το κινητό σας;<br />- Μάλιστα.<br />- Και θέλετε να το πιστέψω;<br />- Μα δεν έχω λόγο να σας πω ψέματα!<br />- Και γιατί δεν ακούγατε μουσική από το ραδιόφωνό σας, κύριε;<br />- Αν κοιτάξετε πίσω, θα δείτε ότι μου λείπει η κεραία. Αυτό έγινε προ δύο μηνών περίπου. Τηλεφώνησα στην αντιπροσωπεία και μου είπανε ότι κάνει 55 ευρώ και δεν έχω να τα δώσω για να πάρω άλλη ακόμα. Οπότε ακούω μουσική έτσι.<br />- Μάλιστα...<br /><br />Σκύβει, ρίχνει μια δεύτερη ματιά στο αμάξι να δει μπας και υπάρχει κάτι που δεν του αρέσει.<br /><br />Μάλλον δε βρίσκει τίποτα καθώς μου κάνει με το χέρι νόημα να φύγω.<br /><br />Μα είναι τρόποι αυτοί; Ούτε ένα αντίο; :)Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-34321909727067554442010-04-16T15:56:00.003+03:002010-04-16T16:19:53.796+03:00HuntersΑγαπητές γυναίκες,<br /><br />Είναι εκλπληκτικό το πόσα νεύρα, πόση τσαντίλα, πόσο θυμό και πόση απογοήτευση κρύβετε μέσα σας. Αλλά κυρίως απογοήτευση. Αναρωτιέστε τόσο συχνά «Μα γιατί δε μου την πέφτει;» την ίδια τη στιγμή που καταρρίπτετε όλους τους άλλους με το να μην είστε ανοιχτές.<br /><br />Και εξακολουθείτε να αναρωτιέστε γιατί δεν σας στην πέφτει. Σοβαρά τώρα;<br /><br />Δε σας την πέφτει γιατί η απόρριψη είναι επίπονη. Γιατί δεν το πιστεύει αρκετά. Γιατί μέσα στο μυαλό του σε έχει για μια θεά που επιλέγει άνδρες από μια μακριά λίστα από λατίνους εραστές, σοφιστικέ διανοούμενους και πετυχημένους επιχειρηματίες. Γιατί το έχει κάνει σε άλλες και έχει φάει τα μούτρα του.<br /><br />Δεν σας την πέφτει επειδή πιστεύει ότι δεν έχει κάτι να σας δώσει που θα σας ενδιαφέρει. Επειδή μια ακόμα απόρριψη πιστεύει ότι τον φέρνει πιο κοντά στη στειρότητα.<br /><br />Γιατί έτσι είναι τα πράγματα. Αν δε μπορεί ένας άνδρας να προσεγγίσει μια γυναίκα είναι εξ' ορισμού στείρος. Δε θα διαιωνίσει το είδος του, δε θα συνεχίσει το όνομά του.<br /><br />Ακόμα δεν έχουμε ξεφύγει από την παλαιολιθική εποχή όπου το να είσαι καλός κυνηγός σημαίνει ότι επιλέγεις με ποιόν θα είσαι.<br /><br />Και είναι κρίμα που το πρώτο κριτήριο είναι αυτό, γιατί κάποιοι εκεί έξω είναι διατεθιμένοι να δώσουν τόσα πολλά πράγματα που θα θέλετε μετά στη σχέση. Έχουν μαθει να αγαπάνε, να νοιάζονται, να ακούνε, να δίνουνε. Απλά δεν έχουν μάθει να κυνηγάνε.<br /><br />Και μένουν μόνοι. Οπότε την επόμενη φορά, ρίξτε μια δεύτερη ματιά και σ' εκείνον που δεν κυνηγάει. Ίσως να κάνει άλλα πράγματα.<br /><br />Ευχαριστώ.Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com32tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-62402403030715765622010-03-26T13:21:00.005+02:002010-03-27T05:03:34.075+02:00Λίιιζα, μπανάαανα!<div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><br /></div>Λίζα. Ιχθύς στο ζώδιο. Εικοσι τεσσάρων Μαρτίων.<br /><br />Γέννημα θρέμα κορίτσι βορείων προαστίων που κατεβαίνει στα νότια μόνο το καλοκαίρι για να πάει στα παραλιακά κλαμπ της Βούλας.<br /><br />Εμφανίζεται συνήθως με το τρίπτυχτο <span style="font-style: italic;">αμαξάκι Mini, τσάντα Louis Vuitton, παπούτσια Louboutin</span>, αν και η αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι είναι πιο χαλαρή.<br /><br />Γενικά είναι το είδος γυναίκας που οι άνδρες εκλαμβάνουν ως sexy bitch. Στην πραγματικότητα δε διαφέρει και τόσο πολύ από τις περισσότερες γυναίκες της ηλικίας.<br /><br />Απλά, λόγω του μεγάλου κοινωνικού της κύκλου, έχει αποκτήσει ελάχιστη υπομονή προς υποψηφίους κόλακες. Ενώ θα μπορούσε να έχει διαφορετικό άνδρα κάθε μέρα, και από μεγάλη επιλογή ωραίων ανδρών, μετά τους δύο πρώτους της άνδρες (τα στανταράκια: έναν οικογενειακό φίλο από το εξοχικό τους και ένα παιδί από το σχολείο της), άρχισε φυσικά να ψάχνει κάποιον που να την εξιτάρει <span style="font-weight: bold;">εγκεφαλικά</span>, καθώς έλεγε.<br /><br />Κάποια στιγμή λοιπόν γνώρισε τον Ιάκωβο.<br /><br />Ο Ιάκωβος ήταν μπαρμαν στο αγαπημένο της μπαράκι. Ή μάλλον, για να το θέσουμε ρεαλιστικά, ο Ιάκωβος ήταν μπάρμαν σε αυτό που αμέσως από εκείνη τη βραδιά και μετά έγινε το αγαπημένο της μπαράκι.<br /><br />Η Λίζα τραβούσε όλη της την παρέα στο Huxley, γιατί της άρεσε η ατμόσφαιρα. Δεν ήθελε και πολύ να καταλάβουν όλοι, Ιάκωβου συμπεριλαμβανομένου, ότι η ατμόσφαιρα της άρεσε κάθε μέρα εκτός από Τρίτη και Τετάρτη που ο Ιάκωβος είχε ρεπό.<br /><br />Κάθε βράδυ, η Λίζα κρατούσε διακριτική απόσταση από τη μπάρα. Πάνω απ' όλα ήταν μια κιουρία. Κρατούσε διακριτική απόσταση και έριχνε κλεφτιές ματιές μόνο όταν μπορούσε να τις δικαιολογήσει επειδή έλειπε κάποια κοκα κόλα από το τραπέζι της.<br /><br />Η ιστορία αυτή τράβηξε τρεις μήνες, κατά τους οποίους η Λίζα αγνοούσε κάθε άλλο αρσενικό που προσπαθούσε να την προσεγγίσει. Τα βράδια σκεφτόταν τον Ιάκωβο, σε μια παραλία και μια φωτιά δίπλα στην οποία θα έκαναν έρωτα μέχρι το ξημέρωμα.<br /><br />Σύντομα θα είχε την ευκαιρία της, γιατί όπως ο βήχας, έτσι και ο έρωτας.<br /><br />Ένα βράδυ που το μπαράκι ήταν χαλαρό, οι ματιές τους διασταυρώθηκαν δυο-τρεις φορές πριν ο Ιάκωβος βγει από το μπαρ για να φέρει τα κερασμένα σφηνάκια στην κοριτσοπαρέα με τους δύο καληνυχτάκηδες – γκομενοφύλακες για τις δεσμευμένες και ταξιτζήδες για τις υπόλοιπες.<br /><br />Μαζεύοντας τα σφηνάκια, ανταλλάξανε ονόματα.<br /><br />Το ίδιο βράδυ, η Λίζα πήγε σπίτι χαρούμενη γυναίκα. Ο Ιάκωβος από κοντά ήταν ακόμα πιο ωραίος, με ωραίο χαμόγελο και σταρένιο δέρμα. Ήταν χειμώνας και δε μπορούσε να διακρίνει το πόσο γυμνασμένος ήταν, αλλά σίγουρα δε θα την απογοήτευε η θεά του σώματός του.<br /><br />Δύο μέρες αργότερα, η Λίζα είχε γενέθλια, κάλεσε πολύ κόσμο στο μπαράκι και καθότι ήταν το birthday girl, θα μπορούσε να μιλήσει σε οποιονδήποτε χωρίς να καρφωθεί.<br /><br />Ο Ιάκωβος κατάλαβε ότι αυτή ήταν η ευκαιρία του και χώθηκε. Πολύ εύκολα πήρε τηλεφωνάκι, έστειλε μηνυματάκι, έγινε το κοννέ.<br /><br />Της είπε ότι επειδή δουλεύει βράδυ, δεν έχουν πολλά ελεύθερα βράδια να βγούνε, μόνο Τρίτη και Τετάρτη. Την Τρίτη εκείνη δε θα μπορούσε, οπότε της πρότεινε να βγούνε Τετάρτη.<br /><br />Η Λίζα ήδη ένιωθε αρκετά οικεία μαζί του. Τον είχε δει άλλωστε πολλές φορές στο μπαράκι, οπότε δε χρειαζόταν και πολύ.<br /><br />Πήγε και την πήρε με τη μηχανή, και πήγανε για σινεμά και βάφλα. Ωραίο ραντεβού. Τα πρώτα συνήθως είναι, ειδικά αν ο ενδιαφερόμενος έχει ήδη περάσει κάποια τεστ στο μυαλό της ενδιαφερόμενης και δεν έχει τίποτα να αποδείξει.<br /><br />Το δεύτερο ραντεβού δόθηκε για μια μέρα που ο Ιάκωβος θα σχολούσε κατά τις 3 το βράδυ.<br /><br />Εμείς το μάθαμε την άλλη μέρα το σκηνικό, καθώς μας το διηγόταν η Λίζα:<br /><br /><blockquote>«<span style="font-style: italic;">Έρχεται και με παίρνει από το σπίτι. Είχα πει να μη βαφτώ πολύ αλλά είχα τόση πολλη ώρα στη διάθεση μου που επιτέλους χρησιμοποιήσα κι εκείνα τα γαλακτώματα που μου είχατε πάρει δώρο στα γενέθλιά μου. </span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Είχα κάνει και αποτρίχωση. Δεύτερο ραντεβού άλλωστε... καταλαβαίνετε.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Πάμε σε αυτή την αηδία, μια τρύπα κάπου στο κέντρο. Ήθελα νά'ξερα πού το βρήκε. Ευτυχώς μόνο ένα ποτό ήπιαμε, και μετά πρότεινε να πάμε για ένα δεύτερο στο σπίτι του. Ε, ήταν που ήταν μαλακία το μέρος, δε μου φάνηκε και τόσο κακή ιδέα.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Με το που μπαίνουμε στο ασανσέρ, αρχίζει να με φιλάει στο λαιμό. Ήταν καλός. Ήξερε τι έκανε ρε παιδί μου. Τον κρατάω σε απόσταση, αλλά όχι πολύ μεγάλη.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">- Για ποτό δεν είπαμε;</span><br /><span style="font-style: italic;">- Φυσικά μωρό μου, μου λέει και μου χαμογελάει.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Μπαίνουμε σπίτι, μου βάζει ένα ποτό. Μόνο βότκα είχε, τι να κάνω, την ήπια. Μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων μέχρι που με ξαναφίλησε και μετά σταματήσαμε να μιλάμε.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Αρχίσαμε ωραία, αργά, μετά παθιασμένα. Πολύ πάθος. Μου έσκισε το καλτσόν και με άναψε ακόμα περισσότερο.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Αρχίσαμε να γδυνόμαστε. Έχει ένα πολύ ωραίο κορμί, αλλά πού νά'ξερα η γυναίκα, πού νά'ξερα...</span>»</blockquote><br />Καθώς ακούμε την ιστορία της Λίζας, κοιτιόμαστε περίεργα. Οι κοπέλες άρχισαν να τσιρίζουν από ανυπομονησία αφού ακούγανε γι αυτό το μπάρμαν για τρεις μήνες τώρα.<br /><blockquote><span style="font-style: italic;">«Κορίτσια, καταστροφή. Ήταν μικρός.»</span></blockquote>Σε απλά λίζικα, αυτό δεν αναφέρεται σε ηλικία. Αναφέρεται σε πόντους.<br /><br />Ήταν θέμα το οποίο δεν είχε ξαναπέσει στο τραπέζι πρόσφατα, οπότε γρήγορα έγινε φλέγον.<br /><br /><blockquote>«<span style="font-style: italic;">Και εκτός από μικρός, ήταν και μαλάκας.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Τον φιλούσα και τον χάιδευα στο αυτί μόνο. Με το που βγάζει το μποξεράκι, εγώ ήμουν κυρία. Στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων και δε μπορώ να πω το ίδιο και για εκείνον!</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Παίρνει το χέρι μου, το βάζει στο επίμαχο σημείο, και πιάνω κάτι. Στην αρχή νόμιζα ότι πιάνω κάτι άλλο. Δε μπορεί, λέω, κάτι λάθος έχω κάνει.</span><span style="font-style: italic;"> Ή έχει τρία αρχίδια ή έχει κάποια τεράστια κρεατοελιά, δε μπορεί!</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Αυτό ήταν μισή χούφτα πράμα.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Αρχίζω να τον χαϊδεύω πιο έντονα για να γουστάρει περισσότερο, αλλά δεν είδα αποτέλεσμα. Ξεκινάω να βογκάω, να γρατζουνάω, να δαγκώνω. Τζίφος!</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Κάποια στιγμή το κατάλαβε και ο χριστιανός και μου κάνει:</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">- Μην τρελλαίνεσαι, δεν έχει άλλο, μέχρι εκεί πάει!</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Ε, εκεί είναι που τρελλάθηκα!</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">- Τι μου λες τώρα; Κάθε μέρα επί τρεις μήνες περίμενα αύτη τη στιγμή και τώρα μου λες ότι αυτό είναι όλο! Ποιόν περιμένεις να ικανοποιήσεις με αυτό;</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Και εκεί λοιπόν μου απαντάει με ένα ναρκιστικό χαμόγελο</span>:<br /><br /><span style="font-style: italic;">- <span style="font-weight: bold;">...Εμένα!</span></span>»</blockquote><br /><br /><br /><br />Η ιστορία της, όπως ήταν φυσικό, μας κόλλησε για πολύ καιρό και φυσικά η Λίζα δεν ξαναπάτησε στο Huxley. Για κάποιο λόγο που ακόμα δε μπορούμε να εξηγήσουμε, ακόμα πιστεύει πως ο Ιάκωβος την είχε κερδίσει πρώτα εγκεφαλικά, παρόλο που τον γούσταρε επί τρεις μήνες πριν μιλήσουν για πρώτη φορά.<br /><br />Εντάξει, καταλαβαίνω ότι οι γυναίκες είναι περίεργα όντα και κάποιες μπορεί να πιστεύουν στην τηλεπάθεια, οπότε δεν ξέρω αν ο Ιάκωβος την κέρδισε <span style="font-weight: bold;">εγκεφαλικά</span>, αλλά πάντως σίγουρα δεν την κέρδισε <span style="font-weight: bold;">φαλλικά</span>.<br /><br /><br /><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwY3whzX_9CIoCOvJ12n6MRiak0D3316znJYkE7EEQcFQHtuVbiDhKg8HanKflXUepbxgC3LiCho-3pzaEbrAkC0O0wGHVnuvFgdPBZK0pxAqvmcIYyilWWgvAhEptw2mcmhbOdw/s1600/banana.jpg"><br /></a></div>Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-74873234654964878502010-03-06T21:29:00.007+02:002010-03-08T14:18:25.936+02:00JuliaΗ όλη φάση με τη Τζούλια έχει τελικά και κάτι καλό. Είχε ένα θετικό αποτελέσμα το οποίο θα απολαμβάνουν οι νέες γενιές για πολλά πολλά χρόνια και σίγουρα ήταν ανέβασε το επίπεδο σε κάτι που έλειπε από την Ψωροκώσταινα.<br /><br />Το DVD της Τζούλιας κατάφερε να γίνει πιο καυτό θέμα συζήτησης σε οικογενειακές συνευρέσεις ακόμα και από τις ταινίες της Disney. Κατάφερε να είναι πιο politically correct θέμα συζήτησης από τις μειώσεις μισθών στο γραφείο.<br /><br />Μάνα και κόρη μπορούσαν να απολαύσουν στο σαλόνι του σπιτιού τους αυτά που και οι δυό τους έχουν κάνει κάποια στιγμή (η μια πρόσφατα και η άλλη πιο πρόσφατα) και να μη νιώθουν ντροπή για τις ερωτικές τους επιθυμίες.<br /><br />Μπορείς επιτέλους να πεις στη συναδέλφισσά σου στο γραφείο τα πράγματα που θέλεις να της κάνεις με ένα μπουκάλι σαμπάνια και εκείνη να σε κοιτάξει με βλέμμα συναινετικό, συνομωτικό και αν μη τι άλλο και λίγο ανυπόμονο.<br /><br />Εν μία νυκτί έγινε εντελώς αποδεκτό για τις γυναίκες να μπορούν να μιλήσουν με οποιονδήποτε για όποια αντικείμενα με φαλλικό σχήμα έχουν χρησιμοποιήσει στο σεξ.<br /><br />Έγινε δημόσιος διάλογος για το αν τελικά το σεξ είναι καλύτερο στο κρεβάτι ή στο μπάνιο ή σε ποιό από τα άλλα μέρη που όλες είχαν δοκιμάσει και καμία δεν συζητούσε για να μοιραστεί τη γνώση.<br /><br />Ομοίως για το αν τελικά στην πίπα πρέπει να χρησιμοποιεί κανείς δύο χέρια ή ένα. Και καθώς για πολλές κοπέλες, η Τζούλια ήταν η πρώτα τους τσόντα, έθεσε τελικά το ερώτημα του πόσο χρόνο διαρκεί το μέσο γαμήσι και αν τελικά ο ρυθμός του γαμησιού στο DVD ήταν πολύ γρήγορος!<br /><br />Εν τέλει, το DVD της Τζούλιας κατάφερε να κάνει πολλά κρυφά ποταμάκια να μιλήσουν επιτέλους βρώμικα στο κρεβάτι, αφού έτσι άλλωστε το κάνει και η εθνική μας (μα)στάρ. Μπορεί πλέον η καθεμία να πει τον εραστή της μαλάκα, να μιλήσει για το τι θα πρέπει εκείνος να της κάνω από πίσω και να τον πληροφορήσει για την κατάσταση της μήτρας της!<br /><br />Η Τσούλια, καταφέρε επιτέλους να φέρει σε κάθε σπίτι, γραφείο, σχολείο τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που έλειπε. Κατάφερε να μας κάνει όλους να νιώσουμε εθνικά περήφανοι καθώς μας κλείνει το μάτι και βροντοφωνάζει ως νέα Βούλα Πατουλίδου:<br /><br />«<span style="font-weight: bold;">Είμαι η Τζούλια και τα παίρνω στο πρόσωπο με χαμόγελο, bitches!</span>»<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZe1KN0g7qff2mQhKSq2idb2p_tUTeuwS4kh0EjIZtsWne2qE0VzEWHl2D_rDrjYUAYC46UWXqYTm9KHhKHJIxElVAZ5rJq98XqYgv_dQZVrwS4zTW_VXErurtihoFqSj2dZIXKA/s1600-h/tzouliaalexandratou.jpg"><br /></a>Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-43193429440566244672010-02-03T14:46:00.000+02:002010-02-03T14:46:00.095+02:00PayThemAllMall.<br /><br />Παρκάρισμα. Στο πρώτο υπόγειο.<br /><br />Αγχωμένος πως έχω αργήσει, κοιτάζω βιαστικά τη θέση που έχω παρκάρει και ενώ περπατώ με γρήγορο βήμα προς τις κυλιόμενες, με το ένα χέρι γράφω ένα SMS «<span style="font-style: italic;">-1 Γ-010 κόκκινο</span>» για να θυμάμαι που έχω παρκάρει. Το σώζω για μετά.<br /><br />Βρίσκω το φίλο μου τον Αλέξανδρο, τον οποίο είχα χρόνια να δω, να με περιμένει μπροστά από το Πλαίσιο. Αγόρασε ένα blackberry χτες και θέλει κάποιες αλλαγές στο πρόγραμμά του. Πέντε λεπτά υπόθεση.<br /><br />...<br /><br />Μιάμιση ώρα αργότερα, αφού έχει προσπαθήσει η πωλήτρια να βγάλει άκρη με τα προγράμματα της Cosmote, με την τηλεφωνική εξυπηρέτηση της Cosmote και με άλλα εξίσου σημαντικά και εξίσου δύσκολα πράγματα τα οποία εκτελούσε ενώ έφερνα βόλτα το κατάστημα προσπαθώντας να σκοτώσω την ώρα μου αντί για την ίδια την πωλήτρια, φύγαμε.<br /><br />Η πωλήτρια ζήτησε από τον Αλέξανδρο να ξαναπεράσει μετά από κάποιες ώρες από το κατάστημα για να επιβεβαιώσει ότι έχει τελειώσει αυτό που ξεκίνησαμε.<br /><br />Πήγαμε λοιπόν για ένα καφέ στον τρίτο όροφο.<br /><br />Είχα καιρό να δω τον Αλέξανδρο, αλλά ο άνθρωπος αυτός δεν αλλάζει. Baby face, αξύριστος, μοιάζει με 23χρονο παρόλο που νομίζω ότι μου ρίχνει 1-2 χρόνια.<br /><br />Κάποια στιγμή, οΑλέξανδρος μέσα στις φιλοσοφικές του αναζητήσεις για κάποιο γυναικείο θέμα σκέφτηκε φωναχτά «<span style="font-weight: bold;">Μα τι είναι αυτό που κάνει τις γκόμενες να χύνουν, ρε πούστη μου;</span>»<br /><br />Το πρόβλημα είναι πως το σκέφτηκε μάλλον πολύ φωναχτά ώστε να ακουστεί μέχρι και τη διπλανή καφετέρια.<br /><br />Ενστικτωδώς έκανα με το κεφάλι μου μια στροφή 360 μοιρών γύρω από το τραπέζι μας για να κάνω μια αποτίμηση της κατάστασης. Είδα τον σερβιτόρο μας και τις δύο κοπέλες σε ένα παραδιπλανό τραπέζι να μας κοιτάνε. Μικρή η ζημιά, έχουμε κάνει και χειρότ...<br /><br />Πριν τελειώσω τη σκέψη μου, και ενώ συνέχιζα τη στροφή, γυρνάω και βλέπω μια μαμά ηλικίας περί τα 50 και τρεις κόρες μεταξύ 20 και 25 χρονών που πήγαιναν να κάτσουν στο τραπέζι πίσω να μας κοιτάνε. Η μάνα με στόμα ανοικτό.<br /><br />«<span style="font-style: italic;">Ναι, εντάξει, μας μάθανε </span><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">και</span><span style="font-style: italic;"> εδώ.</span>», σκέφτομαι.<br /><br />«<span style="font-style: italic;">Κλείστο. Έχει μύγες.</span>», της λέει ο Αλέξανδρος, κοιτώντας την με την άκρη του ματιού του.<br /><br />«<span style="font-style: italic;">Όχι, όχι. </span><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Τώρα</span><span style="font-style: italic;"> μας μάθανε.</span>», ξανασκέφτομαι.<br /><br /><br /><br />Για το υπόλοιπο της κουβέντας, και αφού μάνα και κόρες έφυγαν μουρμουρίζοντας, αναρωτιόμουν αν ο Αλέξανδρος ήταν πάντα έτσι ή μόνο όταν ήμασταν μαζί. Μήπως είναι κάτι που πρέπει να κοιτάξω, αυτή η περίεργη επιρροή που έχω σε κάποιους ανθρώπους;<br /><br />Όταν η ώρα άρχισε να περνάει και έπρεπε ο Αλέξανδρος να ξαναπεράσει από την πωλήτρια στο Πλαίσιο, πληρώσαμε το σερβιτόρο, άφησα και ένα δίευρω φιλοδώρημα στο τραπέζι και φύγαμε.<br /><br />Φεύγοντας, περνάω ξανά από το parking, φυσικά. Ήταν από τις λίγες φορές που δεν ξέχασα πως πρέπει να πληρώσω πριν πάω στο αμάξι μου.<br /><br />Βάζω το εισιτήριο στο μηχάνημα.<br /><br />Έχω <span style="font-weight: bold;">«Υπόλοιπο 6 ευρώ»</span>, όπως με πληροφορεί η οθόνη του μηχανήματος.<br /><br />Κοιτάζω στο πορτοφόλι μου και έχω μόνο δύο πενηντάρικα. Σηκώνω το βλέμμα και κοιτάω μια επιγραφή πάνω στο μηχάνημα που καθιστά σαφές πως το μηχάνημα δε δέχεται πενηντάρικα.<br /><br />Βγάζω ένα απαξιωτικό «τς» καθώς κοιτάω προς τα πάνω ψάχνοντας ποιόν πρέπει να βρίσω. Χτυπάω τις τσέπες του τζην με το χέρι από έξω για να δω ποιά μπορεί να κρύβει ψιλά αντί για κλειδιά.<br /><br />Κάτι πιάνω στη μπροστινή δεξιά. Χώνω το χέρι μέσα και βγάζω ακριβώς τρία κέρματα των δύο ευρώ και ένα περιτύλιγμα τσίχλας.<span style="font-weight: bold;"><br /></span><br />Βάζω το πρώτο κέρμα στο μηχάνημα και δείχνει <span style="font-weight: bold;">Υπόλοιπο 4 ευρώ</span>...<br /><br />Βάζω το δεύτερο και το Υπόλοιπο πέφτει στα 2 ευρώ...<br /><br />Βάζω και το τρίτο και βάζω το χέρι μου στη σχισμή για να πάρω το χαρτάκι, αλλά το Υπόλοιπο των δύο ευρώ στο καντράν αρνείται να μηδενίσει.<br /><br />Το μηχάνημα μου ρίχνει το κέρμα από κάτω. Του το ξαναβάζω από πάνω. Κανένα αποτέλεσμα.<br /><br />Το ξανακάνω.<br /><br />Τίποτα!<br /><br />Πατάω το πλήκτρο της ακύρωσης, παίρνω όλα τα κέρματα και πάω στο ακριβώς διπλανό μηχάνημα.<br /><br />Βάζω το χαρτάκι, ετοιμάζομαι να ρίξω πρώτα το άτυχο κέρμα προσεκτικά στη σχισμή για να δω αν θα το πάρει και μου δείχνει στην οθόνη «<span style="font-weight: bold;">Υπόλοιπο 7,50 ευρώ.</span>»<br /><br />...<br /><br />Αν ξαναφήσω φιλοδώρημα να με χέσετε!Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-28743710635875837992009-12-27T14:14:00.002+02:002009-12-27T14:39:19.567+02:00BusyΕίχα ένα φίλο στην Αγγλία, ο οποίος είναι Τούρκος. Παραμένουμε φίλοι μέχρι τώρα και μιλάμε 1-2 φορές το χρόνο στο τηλέφωνο, κατά τις οποίες φορές φυσικά δεν παραλείπει να αναφερθεί στην Ελλάδα ως «παλιά κατακτημένα τούρκικα εδάφη».<br /><br />Στην Αγγλία κάναμε πολύ παρέα, γιατί ήμασταν γείτονες και συμφοιτητές. Έβλεπα τις διαφορές μεταξύ μας, αλλά συνήθως έχω μεγάλες ανοχές για τη διαφορετικότητα, οπότε δε με ενοχλούσαν.<br /><br />Φυσικά, με τον καιρό γνώρισα τις παρέες του κι αυτός τις δικές μου. Μεταξύ τους κάνανε και πλάκα ότι αν οι γονείς τους μάθαιναν ότι είχανε παρτίδες με Έλληνες, θα τους σκότωναν. Φυσιολογικά πράγματα.<br /><br />Όπως μου είχε εκμυστηρευθεί ο φίλος μου, επειδή αυτός προέρχεται από τα παράλια της Τουρκίας, ανήκει στο μικρό ποσοστό του λαού που είναι πολύ πολιτισμένο.<br /><br />Το ότι το εμπόριο ανθεί στην περιοχή του και το ότι η πόλη του, η Σμύρνη, είναι κοντά στην Ελλάδα και ότι να πιάνει τα ευρωπαϊκά δορυφορικά κανάλια, σίγουρα έχει βοηθήσει ώστε ο δυτικός πολιτισμός να μεταλαμπαδευτεί πιο εύκολα.<br /><br />«<span style="font-style: italic;">Το ίδιο ισχύει και για τις παρέες μου.</span>», μου λέει.<br /><br />«<span style="font-style: italic;">Αντίθετα,</span>» συνεχίζει, «<span style="font-style: italic;">όσο πιο ανατολικά πας, τόσο οι άνθρωποι γίνονται ζώα.</span>»<br /><br />Δικά του λόγια, όχι δικά μου.<br /><br />Θυμήθηκα λοιπόν κάποια Χριστούγεννα προ αμνημονεύτων, όπου ετοιμαζόμασταν να πάμε στο Casino της περιοχή μας και είχε την ιδέα να πάρει κι άλλους φίλους μαζί του.<br /><br />Οι Τούρκοι γενικά γουστάρουν τον τζόγο όσο και οι Έλληνες, αλλά στη χώρα τους έχουν μεγαλύτερους περιορισμούς λόγω θρησκείας. Έτσι, όταν βρίσκονται στο εξωτερικό του δίνουν και καταλαβαίνει.<br /><br />Του εξηγώ όμως ότι λόγω Χριστουγέννων, να φέρει κάποιον από τους πολιτισμένους φίλους του, αφού κι εμείς βάλαμε το κουστουμάκι μας να πάμε. Μη μας χαλάσει τη βράδια!<br /><br />«Ωραία τότε θα πάρω τον Dennis. Έχει πολλά φράγκα ο πατέρας του, είναι πολύ γνωστός, έχει ένα ιδιωτικό πανεπιστήμειο στην Τουρκία. Ο πατέρας του τον έχει σπουδάσει στην Ελβετία!»<br /><br />«Ok, καλή περίπτωση ακούγεται. Πάρ' τον. Και να πληρώσει και το ταξί, αφού θα τον περιμένουμε.»<br /><br />Βγάζει το κινητό και καλεί.<br /><br />Βλέπω στο πρόσωπό του την προσμονή για να απαντηθεί το τηλεφώνημα. Μετά, ακούω μια φωνή να λέει μια φράση στα τούρκικα και τον δικό μου να απαντάει συγκαταβατικά «Tamam, tamam» («Εντάξει, εντάξει.») και να το κλείνει.<br /><br />«Τι έγινε;», τον ρωτάω με απορία που το τηλεφώνημα διήρκησε μόνο δύο δευτερόλεπτα.<br /><br />«Μου είπε ότι τον παίζει τώρα και θα με πάρει μόλις τελειώσει.»Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-16459205732436356882009-12-25T18:37:00.004+02:002009-12-25T19:10:55.209+02:00Χριστουγεννιάτικες οικογενειακές στιγμέςΧριστούγενα. Οικογένεια. Τραπέζι (μεγάλο). Μελομακάρονα. Πιτσιρίκια (πολλά).<br /><br />Είμαστε μετά το γλέντι και προσπαθούμε να συνέλθουμε από το φαγητό με σόδες και ουϊσκάκια, ενώ παράλληλα βγάζουμε οικογενειακές φωτογραφίες που θα καταχωνιάσουμε σε κάποιο σκληρό δίσκο και ποτέ δε θα τις ξαναδούμε. Κλασικές οικογενειακές στιγμές.<br /><br />Τα πιτσιρίκια παίζουν αμέριμνα σε κάποια γωνία και μετά εξαφανίζονται σε άλλο δωμάτιο στον πάνω όροφο προς ακουστική ειρήνη όλων. Σε δύο λεπτά έχουμε ξεχάσει την ύπαρξή τους και προσπαθούμε να χωρέσουμε ένα ακόμα μελομακάρονο στα ήδη γεμάτα στομάχια μας, μέχρι που ακούγεται ποδοβολητό μικρών πατουσών να δυναμώνει καθώς ο πιτσιρικόχλος κατεβαίνει τα σκαλιά. Είναι από αυτούς τους ήχους που συνοδεύονται αναπόφευκτα με δυνατές πι-τσιρίδες.<br /><br />«<span style="font-style: italic;">Μαμά,</span>» ξεφωνίζει από απόσταση με παράπονο το κοριτσάκι που ηγείται του τσούρμου για να προλάβει να είναι εκείνο που θα μεταφέρει τα νέα ως μοντέρνος Φειδιπίδδης, «<span style="font-style: italic;">η Μαρία μας είπε πουτάνες, μαλακισμένες και καριόλες!</span>»<br /><br />Μισογελώντας, όλοι εστιάζουμε στη Μαρία που ερχόταν πιο πίσω και η οποία άκουσε την κατηγορία και έσπευσε να διορθώσει.<br /><br />«<span style="font-style: italic;">Ψέματα, ψέματα λένε! Δεν τις είπα μαλακισμένες!</span>»Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-92037610681956079842009-12-16T01:54:00.004+02:002009-12-16T03:15:52.533+02:00ΕυκαιρίεςΟδηγώντας προς το σπίτι, στο μουντό αποψινό καιρό, οι δρόμοι ήταν άδειοι και η πόλη με τους πολύχρωμους φωτισμένους σωλήνες σε σχέδια κεριών ήταν σχεδόν γιορτινή· τουλάχιστον προσπαθούσε.<br /><br />Το bluetooth μου αρνιόταν πεισματικά να μιλήσει στο κινητό και με έκανε να χάσω κάθε όρεξη για τηλεφωνήματα οδηγώντας. Αυτή την ώρα, η επικοινωνία μπορεί να περιμένει. Είναι η ώρα της περισυλλογής.<br /><br />Το σκαμμένο από την ακμή πρόσωπο ενός άγνωστού μου καλλιτέχνη σε μια αφίσα στην κολώνα μου θύμισε ένα από τους αγαπημένους κωμικούς, τον Bill Murray, στη <span style="font-style: italic;">Μέρα της Μαρμότας</span>.<br /><br />Όπως πάντα, όταν το μυαλό μου πάει στη μαρμότα, η πρώτη μου σκέψη ήταν πώς επί χρόνια αδυνατούσα να δεχτώ ότι η Μαρμότα ήταν αυτό το ζωάκι που μοιάζει με κάστορα και πίστευα ότι είναι ένα παχύρευστο υγρό που χρησιμοποιείται στη μαγειρική και μοιάζει με πίσσα.<br /><br />Χρόνια μετά, σε ένα ξενυχτάδικο supermarket κάπου στην Αγγλία, ένα βράδυ που έπρεπε οπωσδήποτε να φάω πατατάκια και φυστικοβούτυρο και έπρεπε να τα ψωνίσω στις 2 το πρωί γιατί ως φοιτητής ήταν πολύ κουλ να έχεις ένα σουπερ μάρκετ διαθέσιμο 24/7, εκεί που έκανα γύρους στα ράφια είχα την επιφοίτηση και κατάλαβα ότι αυτό που τόσα χρόνια νόμιζα ότι ήταν η Marmota λεγόταν τελικά Marmine.<br /><br />Anyway, στη <span style="font-style: italic;">Μαρμότα</span> λοιπόν, ο ήρωας ζούσε και ξαναζούσε από την αρχή την ίδια ημέρα μέχρι η έκβασή της να ήταν τέτοια ώστε η μέρα, συνολικά, να τελειώσει με εκείνον ωφελημένο.<br /><br />Κοινώς, να γαμήσει τη γκόμενα που ήθελε, γιατί η ταινία ήταν «ρομαντική κομεντί». Η κομεντί ήταν ο Bill Murray και η ρομαντική ήταν η σκηνή που του κάθεται η πρωταγωνίστρια.<br /><br />Σκέφτομαι όμως πως μερικές μέρες εύχομαι να υπήρχε αυτή η γαμημένη η μαρμότα και άμα πάρεις λάθος απόφαση, πεις το λάθος πράγμα και δε σου κάτσει αυτό που θες, τραβάς ένα erase and rewind και το πας πάλι από την αρχή μέχρι να πετύχει η συνταγή.<br /><br />Και παράλληλα με αυτό το χνουδωτό ζωάκι στο μυαλό μου, σκέφτομαι τις τελευταίες εξελίξεις στη ζωή μου. Συζητήσεις, προτάσεις, ευκαιρίες.<br /><br />Το τι είναι τελικά ευκαιρία δε μπορείς ποτέ να το ξέρεις τη στιγμή που αυτή σου παρουσιάζεται.<br /><br />Άσε δε, που σπάνια μια ευκαιρία σου χτυπάει την πόρτα και σου συστήνεται. Σπανιότερα δε, διαφημίζεται ή προβάλλεται.<br /><br />Η ευκαιρία συνήθως έρχεται από μια φράση που παράκουσες τυχαία, ένα πρόσωπο στο οποίο μίλησες περαστικά σε ένα νοσοκομείο, κάτι που σκάλισες στο Internet ένα άυπνο βράδυ και το βρήκες ενδιαφέρον.<br /><br />Τις ευκαιρίες τις βλέπεις μόνο όταν οδηγάς αμέριμνος προς το μέλλον σου και κοιτάς στον καθρέφτη για να δεις τι άφησες πίσω. Τότε μόνο τις αναγνωρίζεις.<br /><br />Αναγνωρίζεις ότι εκείνη η γνωριμία κάποτε, σου έδωσε μια ιδέα. Η ιδέα συζητήθηκε σε καφέ. Τελικά δεν υλοποιήθηκε ποτέ, αλλά σου άνοιξε μια πόρτα. Και εκείνη η πόρτα έφερε τρία projects, ένα εκ των οποίων ήταν η ευκαιρία σου, αυτή που κυνηγούσες στα όνειρά σου.<br /><br />Τότε κανείς δε σου είπε ότι αν δεν πας για αυτόν τον συγκεκριμένο καφέ δε θα φτάσεις στην ευκαιρία. Και σίγουρα είχες πολλούς άλλους καφέδες στους οποίους δεν πήγες και έχασες ευκαιρίες τις οποίες απλά ποτέ δε δημιούργησες.<br /><br />Και αύριο το σήμερα θα είναι χτες. «Αύριο» το τώρα θα είναι τότε. «Αύριο» θα ξέρεις αν το σήμερα ήταν σημαντικό ή ήταν απλά μια μέρα που μνημόνευσες μια χαζή «ρομαντική κομεντί».<br /><br />Κι έτσι, στα τυφλά, με μπούσουλα το παρελθόν, ανοίγεις την κουρτίνα 2. Και αναρωτιέσαι αν σε ένα βάθος χρόνου ακούσεις τη γνώριμη φωνή του Ίζυ Κουτιέλ να σου φωνάζει «<span style="font-style: italic;">Ζονκ</span>»!Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-39354356692652105182009-08-24T18:56:00.005+03:002009-08-24T20:47:01.468+03:00Έεεεελληνα!<span style="font-size:130%;"><span style="font-size:100%;">Το θεωρώ χρέος μου ως Έλληνας, ως άνθρωπος, ως πολίτης του κόσμου να γράψω κι εγώ για τις φωτιές για να κάνω την αλλαγή στον κόσμο. Και ξεκινάω:</span><span style="font-style: italic;"><br /><br />Δεν θα τ' αφήσω να περάσει έτσι αυτό! Εγώ είμαι blogger! Έχω φωνή εγώ! </span></span><br /><br />Ωχ, μισό λεπτό. Τηλέφωνο. Ναι; Έλα μωρό. Ναι, το βράδυ θα πάμε παραλιακή, στο Akanthus. Ε, μάλλον επίσημα να ντυθείς, θα το γιορτάσουμε. Α, πού'σαι, μην ξεχάσεις να τους φέρεις το δώρο για το γάμο. Ναι, θα περάσω κατά τις 9.<br /><br />Να σ' αφήσω τώρα για κάνω επανάσταση στο blog μου; Έλα, φιλιά.<br /><br />Τι έλεγα; Α ναι!<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-style: italic;">Δεν είναι δυνατόν να καίνε τα δέντρα μας, τα λατρεμένα μας δεντράκια και να μην αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους!</span><br /></span><br />Μισο λεπτό, μπήκε ο Σωτήρης στο msn και δε μου έχει στείλει ακόμα τα mp3 που του είπα. Μα καλά, τι κάνει με το χρόνο του; Δε μπορεί να μείνει συγκεντρωμένος σε ένα πράγμα για μια φορά στη ζωή του; Και να έλεγα ότι δεν είναι σημαντικό, αφού του έχω εξηγήσει ότι θέλω να φτιάξω ένα cd να το ακούω στο αμάξι.<br /><br />Τέλος πάντων, συνεχίζω...<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-style: italic;">Τι κυβέρνηση είναι αυτή δηλαδή; Σε ποιά μπανανία βρισκόμαστε; Ποιοί είναι οι ανίκανοι που κυβερνούν αυτό τον τόπο;</span><br /></span><br />Μα τι γκασμάδες που είναι τα τυπάκια στο twitter. Πέρασαν 12 λεπτά από τότε που τους ρώτησα αν είναι καλή η ταινία του Tarantino και ακόμα δεν έχει βρεθεί ένας που να μου απαντήσει. Δεν βγαίνουν από το σπίτι τους ποτέ αυτοί;<br /><br />Ωπ, τι; Νέο link για να μετράς τη δημοτικότητά σου; Κάτσε λίγο να το κάνω. Με τόσους followers θα μου βγάλει ότι πρέπει να ιδρύσω νέα θρησκεία. Καλά έλεγε η μάνα μου ότι είμαι γεννημένος για μεγάλα πράγματα εγώ.<br /><br />Επί τη ευκαιρία, κάτσε να δείξω σε όλους ότι με νοιάζουν τα καμμένα δέντρα και η φύση με το να χρησιμοποιήσω λίγο παραπάνω το PC μου για να ποστάρω φωτογραφίες από την παραλία.<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-style: italic;">Και δε μας έφτανε που χάνουμε κάθε χρόνο τα δάση μας, μας κάνουνε και διεθνώς ρεζίλι. Θα τους ξεφτιλίσω, λέμε!</span></span><br /><br />Πού είναι εκείνο το link που ήθελα να βάλω; Στη Zougla το είδα ή στο Τρωκτικό;<br /><br />Τώρα που είπα για Τρωκτικό, είναι δυνατόν αυτοί οι συντάκτες εκεί πέρα να μην το παίρνουν γραμμή να κάνουν το σχεδιασμό του site λίγο πιο χρηστικό; Θα πιαστεί το δάχτυλό μου να γυρνάω τη ροδέλα μέχρι να βρω καμιά σοβαρή είδηση για τα celebrities που κάνανε διακοπές στην Ελλάδα.<br /><br />Έλα! Μη μου πεις; Η πλάτη της Jolie είναι αυτή; Παπαπα! Πάει, γέρασε κι αυτή. Σε δύο χρονάκια τον βλέπω τον Brad να ψάχνει για άλλη μάνα των παιδιών του. Τρία το πολύ.<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-style: italic;">Όχι κύριε! Δε θα με πιάνουν εμένα κότσο που θέλουν να πληρώνω φόρους κι αυτοί να μη μπορούν να έχουν ένα αεροπλάνο να γεμίσει όλο το νερό του Αιγαίου να τη σβήσει τη φωτιά στο άψε-σβήσε. Τι τους πληρώνουμε τους άχρηστους;</span></span><br /><br />Ας είναι καλά το αφεντικό που με πληρώνει μαύρα κι έτσι μπορώ να παίρνω και επίδομα ανεργίας, γιατί αν έπρεπε να πληρώσω και την εφορία, ούτε Μύκονο θα πήγαινα με τα παιδιά, ούτε Ζάκυνθο με το μωρό.<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-style: italic;">Όχι ρε, η τρομοκρατία τους δε θα περάσει. Εγώ θα είμαι αυτός που θα μαζέψει όλην την Ελλάδα στην πλατεία Συντάγματος για να ρίξουμε την κυβέρνηση.</span><br /></span><br />Κάτσε να δεις τώρα τη δύναμη του ενός. Τώρα που έφτιαξα το γκρουπ "oxi foties oxi alities oloi stin plateia syntagmatos" στο facebook θα γίνει χαμός.<br /><br />Θα τους καλέσω όλους! Όλους όμως! ΟΛΟΥΣ!<br /><br />Εκτός ίσως από το Μπάμπη, γιατί είναι κομματόσκυλο και λίγο ρουφιανάκος. Ικανό τον έχω να πάει να με καρφώσει στο κόμμα και μετά να μη με διορίζουν όπως μού'χουν τάξει.<br /><br />Τους άλλους όμως όλους! Μα όλους!<br /><br />Κλικ κλικ κλικ...<br /><br />Ουφ, πολύ δύσκολο το έχουν κάνει ρε παιδί μου να καλέσεις τόσο κόσμο. Γιατί πρέπει να κλικάρω όλα τα ονόματα ένα προς ένα;<br /><br />Καλά, άλλοι κι αυτοί οι τύποι του facebook. Θα τους δείξω κι αυτούς εγώ! Θα φτιάξω κι άλλο group να κράξω το facebook γιατί τώρα τελευταία πολύ αργεί να μου φορτώσει τις σελίδες. Και μας έχει φλομώσει στη διαφήμιση. Καλά κάνω εγώ που δεν κλικάρω τίποτα, σιγά που θα βγάλουν λεφτά στην πλάτη μου.<br /><br />Κλικ κλικ κλικ...<br /><br />Έλα, σχεδόν τελείωσα να κλικάρω ονόματα...<br /><br />Ρε συ, η Ξένια είναι αυτή; Έβαλε επιτέλους φωτογραφία; Κοίτα την πώς μαύρισε! Καλά, δεν παίζει. Στο Photoshop θα την πείραξε τη φωτογραφία. Πρέπει να μάθω κι εγώ Photoshop ρε γαμώτο.<br /><br />Κλικ κλικ κλικ...<br /><br />Ωχ, μόνο μέχρι 30 μπορώ να προσκαλέσω στο group;<br /><br />Δεν πειράζει, τους άλλους τους καλώ αύριο...<br /><br />Η επανάστασις αναβάλλεται.Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-47640158215181464372009-07-13T02:34:00.002+03:002009-07-13T02:40:10.256+03:00Η ευτυχία αναβάλλεται...Ξοδεύουμε τόσο πολύ χρόνο περιμένοντας την ευτυχία που ξεχνάμε να είμαστε ευτυχισμένοι εδώ. Τώρα. Σήμερα. Με αυτά που έχουμε.<br /><br />Ένα ρητό που ακολουθούσα ανέκαθεν ήταν το<br /><span style="font-style: italic;"><blockquote>Εργάσου σαν να μη χρειάζεσαι τα λεφτά,<br />Αγάπα σαν να μην έχεις πληγωθεί,<br />Χόρεψε σαν να μην σε βλέπει κανείς.</blockquote></span>Ευτυχώς, έχω μάρτυρες για τα δύο πρώτα, αλλά έχω φωτογραφίες για το τρίτο.<br /><br />Καλή εβδομάδα.Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-66150944798311935532009-07-02T23:18:00.007+03:002009-07-03T00:15:05.624+03:00Ιστορία μου, αμαρτίες μου...Εδώ και ένα χρόνο, σπάνια ένιωθα την ανάγκη να γράψω κάτι προσωπικό στο blog.<br /><br />Δεν ήταν η έλλειψη χρόνου που συχνά έλεγα στον εαυτό μου ότι φταίει. Ήταν η έλλειψη έμπνευσης για να στηρίξω ένα παλιό μου δημιούργημα που μέσα από τις ιστορίες του προάγει τον γκομενισμό.<br /><br />Και ίσως να ήταν λάθος μου που προέβαλα τον εαυτό μου ως κάποιο ασύστολο και αχόρταγο γυναικοκατακτητή. Γιατί τελικά όπως κατάλαβα από αυτή τη σχέση, θέλω μία. Μία και καλή.<br /><br />Σήμερα λοιπόν που χώρισα, ένιωσα ξανά την ανάγκη να γράψω. Να μιλήσω. Να ομολογήσω τις κακοτοπιές, γιατί τα γραπτά μένουν. Θέλω να δημιουργήσω μια γωνία σχεσιακής υστεροφημίας. Γιατί αυτή η ανάμνηση της όμορφης σχέση δεν θέλω με το χρόνο να γίνει σαν μια φραντζόλα από μπαγιάτικο ψωμί, αλλά σαν ένα μπουκάλι από παλιό κρασί.<br /><br /><br />Πριν ένα χρόνο παρά μια μέρα, γνώρισα μια κοπέλα που απλά μου πήρε τα μυαλά. Πανέμορφη και σεμνή, ήξερε πότε έπρεπε να μιλήσει και πότε να σκεφτεί. Αλλά πάνω απ’ όλα αυτό που μου άρεσε είναι πως ήταν καλό παιδί. Παιδί για σπίτι, άσχετα με το αν εγώ ποτέ ως τότε δεν είχα σκοπό να φτιάξω ένα τέτοιο.<br /><br />Κολλήσαμε και γίναμε ζευγάρι σε ένα μόνο δίωρο.<br /><br />Αυτά τα περί έρωτα κεραυνοβόλου δε τα πιστεύω. Δεν ήταν έρωτας κεραυνοβόλος. Εμένα τουλάχιστον μου πήρε κάποιες ώρες, αν και τα τείχη μου, αυτά τα αόρατα απόρθητα τείχη που είχα χτίσει γύρω μου για να μπορώ να μην δεσμεύομαι εύκολα, έπεφταν με ρυθμούς δεν είχα φανταστεί ποτέ.<br /><br />Όχι επειδή δεν ήταν χτισμένα γερά. Είχαν, άλλωστε, χτιστεί με πολύ κόπο και πείσμα. Ήταν επειδή ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου, ένας μικρός δικός μου Εφιάλτης, υποδείκνυε στον κατακτητή τα τρωτά μου σημεία.<br /><br />Κάποιες μέρες μετά μου είπε ότι της αρέσει πολύ το blog μου. Το blog λέει μέσα πολλά, οπότε ήταν δύσκολο να καταλάβω ποιά ακριβώς κομμάτια της άρεσαν και ποιες ιστορίες.<br /><br />Μιλούσε διαρκώς για τα συναισθήματα που της προκαλούσα, κάτι το οποίο εγώ δε μπορούσα να αφομειώσω. Εγώ ήξερα να μιλάω ανέκαθεν με πληροφορίες, με έννοιες, με προγραμματισμό. Εκείνη έβαζε πρώτα πάντα τα συναισθήματα, τα χρώματα, τις εντυπώσεις.<br /><br /><br /><br />Η σχέση ήταν πολύ όμορφη. Τα λόγια μας ήταν πολύ τρυφερά, από αυτά που λένε όχι οι εραστές, αλλά αυτοί που δείχνουν ότι θέλουν να μείνουν μαζί για πάντα. Κάναμε σχέδια τα οποία πρόδιδαν όχι μόνο έρωτα αλλά και αφοσίωση.<br /><br />Με ένα τρόπο που μόνο μία (όχι <span style="font-style: italic;">μια</span>) γυναίκα μπορεί να προκαλέσει και κανένας άνδρας δε μπορεί να εξηγήσει, σκεφτόμασταν και οι δύο μεγάλα πράγματα γι αυτή τη σχέση.<br /><br />Με εξέπλησσα καθημερινά με τις σκέψεις μου, αλλά δεν της τα έλεγα και όλα για να μην πάρει αέρα. Χαιρόμουν όταν από μόνη της μου εξομολογούταν ότι έκανε κι εκείνη παρόμοιες σκέψεις.<br /><br />Κάπου εδώ όμως υπάρχει ένα κρυφό «αλλά».<br /><br />Η σχέση απειλούταν συνεχώς από ένα μαύρο σύννεφο. Το σύννεφο αυτό ήταν η δική μου <span style="font-style: italic;">υπερκοινωνικότητα</span> όπως την χαρακτήριζε, η οποία την ενοχλούσε.<br /><br />Ουκ ολίγες φορές η γυναίκα που επέλεξα να έχω δίπλα μου ένιωθε άβολα όταν έκανα πλάκα με άλλες γυναίκες. Παρόλο που έβλεπε και παραδεχόταν ότι την ίδια πλάκα, αν όχι περισσότερη, έκανα και με άνδρες, αυτό ήταν κάτι που με τον καιρό την τράβηξε μακριά μου.<br /><br />Χωρίς να της πω τίποτα, άλλαζα διαρκώς παρέες ώστε να μην είμαστε γύρω από τα ίδια άτομα. Έτρεφα κρυφές (πλην όμως φρούδες) ελπίδες πως θα καταλάβαινε πως είναι η μόνη σταθερή αξία στη ζωή μου, η μοναδική γυναίκα που με ενδιαφέρει. Αντ’ αυτού εκείνη εισέπρατε ότι εκείνη ήταν η βάση και υπήρχαν γυναίκες που άλλαζα σαν τα πουκάμισα.<br /><br /><br />Παρόλο που ανέκαθεν παραδεχόταν ότι είμαι ένας έξυπνος άνδρας, παρόλο που ποτέ δεν έκανα τίποτα μεμπτό (κάτι για το οποίο ποτέ δε μπορούσα να την πείσω), παρόλο που ποτέ δεν της είπα ψέματα, παρόλο που ποτέ δεν υπήρξαν τίποτα ύποπτα τηλεφωνάκια ή μηνυματάκια τα βράδια, εκείνη επέμεινε μέχρι τέλους ότι κάτι κάνω πίσω από την πλάτη της.<br /><br />Κάπου έπρεπε να είχα υιοθετήσει διαφορετική προσέγγιση. Αντί να προσπαθώ να της δείξω ότι έτσι είναι ο χαρακτήρας αυτού που επέλεξε για <span style="font-style: italic;">άνδρα της ζωής της</span> όπως με αποκαλούσε, αντί να προσπαθώ να την κάνω να νιώσει κι εκείνη άνετα με τις μπηχτές που έριχνα στην παρέα, ίσως να έπρεπε να είχα επιλέξει άλλο τρόπο να της δώσω να καταλάβει ότι υπάρχει μόνο αυτή για μένα.<br /><br />Ίσως να έπρεπε να είχα διαλέξει να την έπαιρνα και να ζούσαμε μαζί σε ένα σπίτι λίγο έξω από τη Βαρκελώνη, μακριά από γνωστές καταστάσεις και κοινωικούς κύκλους. Ήταν άλλωστε πάντα μου ένας (ευσεβής;) μου πόθος να είμαι στην παρέα το ήμισυ από εκείνο το ζευγάρι που αποφάσισε να μετακομίσει και που τελικά κανείς δεν έμαθε που πήγανε και πόσο ευτυχισμένοι ζήσανε.<br /><br />Θα πρέπει να τα ξαναρίξω όλα στη γαμημένη την πεταλούδα. Εκείνη την πεταλούδα από τη θεωρία του χάους, η οποία με ένα πέταγμά της μπορεί να φέρει φουρτούνες, καταιγίδες και τσουνάμι. Γιατί όταν εγώ επέλεγα ένα τρόπο δράσης, τότε βρήκε η πεταλούδα να απλώσει τα φτερά της.<br /><br />Παρόλο που χτες το βράδυ κάτω από τον έναστρο ουρανό το κορίτσι μου με συγκίνησε αφάνταστα όταν μου είπε ότι θα ήθελε να γυρίσει το ρολόι πίσω και να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή, σήμερα μου είπε ότι δε μπορεί με τίποτα να με εμπιστευτεί και πως της δημιουργώ ανασφάλεια.<br /><br />Σήμερα λοιπόν νιώθω κι εγώ σαν κάποιος αθώος που αδίκως βρέθηκε ένοχος λόγω πρότερου ανέντιμου βίου.<br /><br />Και μέσα από την πληγωμένη <span style="font-style: italic;">καρδούλα</span> μου εύχομαι στον αντίδικο και δικαστή μου να είναι καλά, να προσέχει τον εαυτό της και να πραγματοποιήσει τα όνειρά της.<br /><br />Κι έτσι μετά από πολύ καιρό, ένιωσα πάλι την ανάγκη να μπλογκάρω για κάτι προσωπικό. Ένιωσα την ανάγκη να δείξω δημοσίως ότι εννοούσα ότι έλεγα. Ότι είμαι κάτι παραπάνω από το ρεμάλι που διαβάζατε. Ότι θα μπορούσα να είμαι με μία. Απλα ίσως όχι τη συγκεκριμένη.<br /><br />Άλλωστε όταν μας είδα να χάνουμε τη μπάλα της είχα πει ότι θα της γράψω κάτι, για να καταλάβει. Και ίσως κάποια στιγμή να το διαβάσει.Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-9674303.post-7948816304514495152009-06-23T18:58:00.001+03:002009-06-23T19:10:37.431+03:00ΠολυτέλειεςΌλα ξεκινάνε συνήθως με ένα ντριν. Κουδούνι ή τηλέφωνο.<br /><br />«Ντριν» λοιπόν. Τηλέφωνο.<br /><br /> «Παρακαλώ;»<br />«Να σου κάνω μια ερώτηση;»<br />«Όχι.»<br />«Αφού πλέον έχουν 120 ευρώ, γιατί τις λένε συνοδούς πολυτελείας;»<br /><br /><br />Κλικ. Επιστροφή στη δουλειά.Your Manhttp://www.blogger.com/profile/14471727336383073232noreply@blogger.com0