Μήλα μου...

Σήμερα κατάλαβα πως ένιωσε το scrat στη σκηνή με τα βελανίδια.

Είμαι στο σουπερμάρκετ και θέλω να αγοράσω μήλα. Βρίσκω τα πιο σκληρά, μεγάλα, πράσινα μήλα που έχει και πιάνω μια σακούλα για να αρχίσω να τη γεμίζω.

Φυσικά είμαι στον κόσμο μου, τελείως απορροφημένος από σκέψεις όπως Χμ, ποιά μουστάρδα άραγε να πηγαίνει καλύτερα με το σνίτσελ κοτόπουλου και Άμα βρέξει αύριο στο πάρτυ θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.

Έτσι όμως γεμίζω τη σακούλα με τα μήλα από το επικλινές παραγεμισμένο καφάσι, κάνω ένα έτσι και πιάνω ένα μήλο το οποίο ήταν κάτω-κάτω. Και εκεί βλέπω το ντόμινο.

Το μήλο από δεξιά του δικού μου, μετακινείται να καλύψει το κενό. Το πίσω αριστερά έπεσε παραδίπλα, κουνώντας το μήλο από κάτω, το οποίο κι εκεί που ήτανε με δυσκολία καθόταν μέσα στο καφάσι. Κάτι σαν τα βυζιά της Μπεζαντάκου μέσα στο σουτιέν της.

Με που έκανε το πρώτο μήλο την ηρωική έξοδο, ακολούθησε με ορμή το δεύτερο, το τρίτο. Σε τρία δευτερόλεπτα (στη διάρκεια των οποίων εγώ απλά κοιτούσα τα μήλα με την έκφραση Δεν τρέχει τίποτα, είμαι σίγουρος πως θα μου πούνε πως είμαι στην Candid Camera) είχανε πέσει 12 μήλα.

Έχει πλάκα να είμαι εγώ.