Έχοντας μεγαλώσει κι έχοντας περάσει πολλάκις από το σημείο το οποίο οι περισσότεροι περνάνε μία φορά στη ζωή τους (και εννοώ εκείνο το σημείο όπου επιλέγεις τι επάγγελμα θα κάνεις στη ζωή σου), τρομάζω με την ιδέα του πόσο ανούσιο έχει καταντήσει το πιο σοβαρό μάθημα στο σχολείο: Ο σχολικός επαγγελματικός προσανατολισμός.
Ναι, ναι, ο ΣΕΠ.
Θυμάμαι τον ΣΕΠ μας τον δίδασκε μία ο μουσικός μας και μία η οικοκιακοικονομιτζού μας. Αλλού για αλλού. Το μόνο που θυμάμαι ήταν πως μας ρώτησε σε μια φάση τι θέλουμε να κάνουμε όταν γίνουμε μικροί.
Το παιδί της σφαλιάρας στην τάξη, ο Γιαννάκης, είπε ότι ήθελε να γίνει γκάνγκστερ, και φυσικά γαμηθήκαμε στα γέλια.
Μετά ο Φάνης, που δε τα έπαιρνε τα γράμματα ακόμα κι αν ήταν απλά σούπα της Knorr, δήλωσε πως θέλει να γίνει σκουπιδιάρης και η ΣΕΠατζού του είπε πως ακόμα και ο σκουπιδιάρης πρέπει να βγάλει το γυμνάσιο για να ξέρει από ποιές αρρώστιες πρέπει να προφυλάσσεται.
Κλάιν μάιν. Γτπ το μάθημα.
Το λέω και το ξαναλέω, το πιο σημαντικό μάθημα είναι ο ΣΕΠ. Ρε ξέρετε τι εστί ΣΕΠ στις άλλες χώρες; Κάθεσαι με ένα σύμβουλο επαγγελματικού προσανατολισμού και του λες σε τι είσαι καλός, τι σ' αρέσει να κάνεις, με τι τι βρίσκεις. Κάνεις και κάτι τεστ με υποθετικές ερωτήσεις για να δούνε πως χειρίζεσαι τις διάφορες υποθετικές καταστάσεις, και αναλόγως σου προτείνουν μια κατεύθυνση.
Είσαι καλός με τα χεράκια σου πουλάκι μου; Σ' αρέσει να ζωγραφίζεις; Κόβει και το μάτι σου; Μπορείς να γίνεις γλύπτης, ζωγράφος, γραφίστας, διακοσμητής, σχεδιαστής. Σου λένε τι είναι το κάθε επάγγελμα, πόσο πιθανό είναι να βρεις δουλειά στην αγορά εργασίας μετά (πόσοι δουλεύουν, με τι μισθό, υπό ποιές συνθήκες, πόσοι είναι άνεργοι κλπ). Και άμα τύχει και κάνας γονιός είναι ζωγράφος, στον φέρνουν να σου πει και πέντε πράγματα για το επάγγελμά του.
Γιατί στην τελική, το να έχεις όνειρα και να τα κυνηγάς είναι αυτό που θα σε κάνει ευτυχισμένο. Μπορεί να ψάχνεις για μια δουλειά, αλλά ψάχνεις για να κάνεις αυτό που ήθελες.
Φαντάσου να ήσουν 13-14 χρονών και να είχες γνωρίσει έναν ζωγράφο που να σου είπε ότι έχεις ταλέντο και θα γίνεις καλός στο επάγγελμα. Πόσο μετά θα άλλαζε η αντίληψή σου; Πόσο θα άρχισαν να σε ενδιαφέρουν τα δημιουργικά επαγγέλματα και πόσο πιο ώριμη θα ήταν η επιλογή για το τι να σπουδάσεις όταν γίνεις 18;
Και δεν είναι μόνο θέμα προσωπικής ευτυχίας που θα γίνει ζωγράφος αντί να πλακώνεσαι με τους γονείς σου που σε θέλουν γιατρό, δικηγόρο ή πολιτικό μηχανικό. Γιατί στην τελική εγώ κανέναν δεν ξέρω που δεν ήθελε να γίνει κάτι από τα big three και τελικά να έγινε και να γουστάρει που έγινε. Ίσα-ίσα που όλο για dropouts ακούω, για χαμένα χρόνια σε σπουδές για κάποιο άσχετο επάγγελμα ακούω, και για ανθρώπους που μπορεί να κυνήγησαν τα όνειρά τους περιμένοντας να βρούνε δουλειά μόλις τελειώσουν επειδή κανείς δεν τους είχε ενημερώσει πως το επάγγελμα αυτό μέχρι τότε θα έχει κορεστεί και καλύτερα να μη γίνεις μαρκετίστας/διαφημιστής, πήγαινε και σπούδασε κάτι εμπορικό για να γίνεις μικροεπιχειρηματίας.
Για φανταστείτε πόσο πίσω είμαστε επειδή:
- σχεδόν κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με την κατεύθυνση που ακολούθησε και τη δουλειά που βρήκε
- σχεδόν κανείς δεν έγινε αυτό που ονειρευότανε
- έχει μείνει τόσο ταλέντο ανεκμετάλευτο λόγω πιέσεων από γονείς, δασκάλους ή την κοινωνία γενικότερα να ακολουθήσει κάποιος ένα ασφαλές επάγγελμα(διαβάζω βιογραφίες διαφόρων και βλέπω ας πούμε ότι ο Ayrton Senna και ο Mika Hakkinen έκαναν αγώνες δρόμου με τα πλαστικά αυτοκινητάκια τους από την ηλικία των 3, ότι ο Mozart συνέθετε από τα 5, ότι ο Πελέ έπαιζε στην αλάνα από τα 5, κ.ά.)
- δεν έχουμε την ικανότητα ως χώρα (και δεν εννοώ κράτος, αλλά εννοώ ως τεράστιο κοινωνικό σύνολο) να αναδεικνύουμε αξιοκρατικά ποιός πρέπει να γίνει γιατρός, ποιός δικηγόρος, ποιός δικαστής, ποιός ποδοσφαιριστής, ποιός δημόσιος υπάλληλος, ποιός σκουπιδιάρης.
Άλλωστε, στην τελική, και ο ΣΕΠατζής δε θα μοιράζει μοίρες. Προτάσεις θα κάνει, για να ενθαρρύνει όσους έχουν κάποιο ταλέντο που αγνοούν.
Ουφ, το έλυσα πάλι το θέμα της Παιδείας, κύριε Καραμανλή, μόλις το εφαρμόσετε θέλω ποσοστά.
Τα καλύτερα...
3 σχόλια:
An δεν απατωμαι, σε στελνουν να σπουδασεις αλλα πραγματα απ αυτα που ηθελες αναλογα με τους βαθμους...οποτε?
Συμφωνώ σε όλα όσα έγραψες... Το μάθημα του Σ.Ε.Π. είναι πολύ βασικό για το μέλλον. Θυμάμαι και εγώ τι είχα απαντήσει στην ερώτηση: "Τι θέλετε να γίνεται όταν μεγαλώσετε", και είχα απαντήσει: Πρωθυπουργός!!! Ήμουν καπάτσα από μικρή. Η καθηγήτρια της μουσικής που τότε και εμας μας έκανε Σ.Ε.Π., αφού πέθανε στα γέλια μαζί με όλη την τάξη, τελικά συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν χιούμορ από μέρους μου και ότι το εννοούσα!!! Αλλά ποιος θα μου δώσει τα εφόδια και την πέτρινη καρδιά ώστε να κλέβω τους φτωχούς, να δίνω μισθούς και συντάξης πείνας, να κλείνω τα μάτια στους εργαζόμενους που δουλεύουν 12-ωρά χωρίς υπερωρίες και από πάνω να το μονιμοποιώ κιόλας!!!!! Πέστε μου ποιος θα μου μάθει να είμαι παλιάνθρωπος??
@Chrisa: Αν και έχω την εντύπωση πως το επάγγελμα είναι υπερκορεσμένο, νομίζω πως το καλύτερο σχολείο σε αυτή την περίπτωση είναι το πανεπιστήμειο το δρόμου. Μιλάς εκ πείρας.
Δημοσίευση σχολίου