Σκίστε τους τους πούστηδες!

Είναι εκπληκτικό το πόσο εύκολα μπορεί το ΕΣΡ να βγάζει μόνο του αποφάσεις για το τι είναι ποιοτικό σε αυτή τη χώρα και να επιβάλλει πρόστιμα κατά παντός υπευθύνου κεκλεισμένων των θυρών ωσάν δικαστική αρχή με πρόφαση πως διαφυλλάτει τα ήθη του τόπου.

Κράτος το οποίο είναι στην ΕΕ δε μπορεί να έχει ραδιοφωνική εκπομπή για λεσβίες (προσφιλής μου κοινωνική ομάδα). Άκουσον άκουσον. Αλλά για να "άκουσον" σκάστε και 5.000 ευρώ επειδή προμοτάρετε την ομοφυλοφιλία! Τσκ τσκ!

Από τη μία αυτό και από την άλλη η Ελλάδα έχει ίσως έναν από τους ισχυρότερους νόμους στην Ευρώπη που προστατεύουν τους ομοφυλόφιλους από άδικη απόλυση. Μα είμαστε για τα πανηγύρια, έτσι;

Και το καλύτερο ποιό είναι; Ότι το ΕΣΡ "είναι ανεξάρτητη αρχή". Αυτό σημαίνει, οπως έλεγε και το ηχογραφημένο μήνυμα που αφήνανε στον Jim Phelps στη σειρά Mission Impossible, ότι αν κάποιο από τα μέλη της ομάδας πιαστεί στα πράσα, η κυβέρνηση θα αρνηθεί την οποιαδήποτε ανάμιξή της.

ΥΓ. Φυσικά, οι πούστηδες του τίτλου είναι οι κύριοι του ΕΣΡ.

Με τρίχες θα ασχολούμαστε;

Εξηγήστε μου κάτι.

Πώς γίνεται να ξυπνάω και το πρωί να βλέπω μια μακριά τρίχα να έχει φυτρώσει στην άκρη του φρυδιού μου; Μια λεπτή ανοιχτόχρωμη (ξανθιά ή άσπρη) τρίχα.

Το βράδυ που έπεσα για ύπνο δεν είχα καμία τέτοια τρίχα.

Δε μπορεί, κάποια επιστημονική εξήγηση θα υπάρχει.

Κυριακάτικη ρουτίνα

1. Να αγοράσω εφημερίδες από το ψιλικατζίδικο (καμιά φορά αγοράζω κι άλλες εκτός από την Ελευθεροτυπία).

2. Να τις πάω σπίτι, να βγάλω τα σελοφάν.

3. Οπωσδήποτε να πετάξω τις διαφημίσεις, ρίχνοντας όμως πρώτα μια διαγώνια ματιά.

4. Να βάλω μια σειρά: Πάνω πάνω τα περιοδικά με πρώτο το Έψιλον, από κάτω τα οικονομικά ένθετα, τέλος οι εφημερίδες.

5. Να κόψω τον Αρκά από το Έψιλον, να τον βάλω στο ειδικό ντοσιέ που κρατάω τον Αρκά εδώ και 2 χρόνια.

6. Να διαβάσω τους τίτλους από ότι με ενδιαφέρει και στα γρήγορα, γιατί το χαρτί έχει μια κακή συνήθεια. Πιάνει χώρο και είναι πάντα εκεί, θυμίζοντάς μου ότι κάτι πρέπει να το κάνω.

6. Να νιώσω Ελληνάρας που δεν πάω τις εφημερίδες για ανακύκλωση και πετάω 1 κιλό χαρτί κάθε Κυριακή.

Μακάριοι

Μακάριοι όσοι δεν έχουν απαιτήσεις από τον εαυτό τους, όσων τα όνειρα είναι χειροπιαστά, όσοι είναι ευχαριστημένοι με όσα έχουν, όσοι δεν νιώθουν την ανάγκη να κατακτήσουν, να αναπτύξουν, να ξεχωρίσουν και επιθυμούν μόνο να ζήσουν.

Αμήν.

Σαν ένα καλό βιβλίο

Αμερικάνικες σειρές, τα βιβλία για τις μάζες.

Αν ξεκινήσεις είναι δύσκολο να ξεκολλήσεις. Ειδικά αν είσαι κολλητός με τα κορίτσια στο video club, έχεις μεγάλη τηλεόραση, το DVD-player σου παίζει Region 1 από το βιντεοκλαμπατσίμπανο στη Γλυφάδα και έχεις P2P εργαλεία με ADSL στο σπίτι.

Ξεκινάς με κάτι light και κολλάς με το Friends. Θες να δεις αν τελικά ο Ross και η Rachel θα καταλήξουν μαζί 10 ολόκληρα χρόνια μετά (ίσως έτσι νιώσεις καλύτερα που τελικά εσύ δεν κέρδισες τη γκόμενα του λυκείου), και τι μαλακία θα πετάξει ο Chandler.

Μετά περνάς στο Sex And The City. Νοικιάζεις όλα τα επισόδεια από τον πρώτο μέχρι τον έκτο κύκλο. Πείθεις τον εαυτό σου πώς έτσι είναι πραγματικά σήμερα οι γυναίκες. Στην πορειά μαθαίνεις και 5-10 πραγματάκια για το αδύναμο φύλο. Αλλά μαθαίνεις και άλλα σημαντικά, όπως το ότι το ψάρι κάνει το σπέρμα σου να έχει άσχημη γεύση, και το ότι όλες μπορούν να περάσουν από τη φάση Samantha Jones με τον κατάλληλο άνδρα δίπλα τους. Σου κάνει όμως εντύπωση που η Carrie καταφέρνει να επί έξι ολόκληρα χρόνια να μη δείξει ούτε λίγο βυζί.

Enough with the drama already! Τώρα θέλεις λίγη δράση.

24; Τι είναι αυτό; Μου το σύστησε ο φίλος μου ο Στάζι (Αναστάσης για τους υπόλοιπους). Δεν εμπιστεύομαι εύκολα την κρίση άλλων, είμαι δύσκολος. Αλλά νοίκιασα το πρώτο DVD του πρώτου κύκλου. Τικ τοκ, τικ τοκ. Δύο μέρες αργότερα πήγαινα για το δεύτερο κύκλο και το Kazaa κατέβαζε τον τρίτο καθώς ακόμα παίζοταν στις ΗΠΑ. Δύο μέρες αφού δείξανε το τελευταίο επισόδειο του τρίτου κύκλου στο Αμέρικα, το είχα δει κι εγώ. Τώρα ξεκίνησε ο 4ος κύκλος, αλλά αν δεν πλησιάζει στο τέλος του, δε θα γίνω εγώ καρδιακός να περιμένω μέχρι το καλοκαίρι να τελειώσει, εντάξει;

Καλό το 24, πρωτοποριακό τολμώ να πω, αλλά πολύ μούσι ρε παιδί μου. Τι είναι αυτό εδώ; C.S.I? Crime Scene Investigation? Εντάξει, οκ, ξέρω από δαχτυλικά αποτυπώματα, DNA profiling, αλλά τι άλλο μπορεί να μας δείξουν; Το πήρα και είναι καλό. Επιστήμη και δράση, να κάτι ακόμα που έλειπε. Ας είναι καλά ο κύριος Bruckheimer, δύσκολα δε θα συμφωνήσω με τα γούστα του στον κόσμο του θεάματος. Αλλά τώρα που αγόρασα και τον τρίτο κύκλο από το Amazon λέω να κάνω λίγο κράτει, να δω τι άλλο έχει να μου προσφέρει ο λαμπερός κόσμος της showbiz. Ποιόν κοροιδεύω; Ο λαμπερός κόσμος της πολυθρόνας μου, ήθελα να πω.

Ρωτάω στο video club και η απάντηση από τη βιντεοκλαμπατζού και μία πελάτισσα ήταν το στυλ "Τι; Δεν βλέπεις το Alias?". Ελάτε ρε παιδιά, σοβαρευτείτε, δε θα πάρω να δω μια σειρά μόνο και μόνο επειδή παίζει η Jennifer Garner και δείχνει τα πόδια της!

Και φυσικά νοίκιασα τον πρώτο κύκλο για να τους δείξω πόσο λάθος κάνανε.

Καμιά φορά ανησυχώ ότι οι άλλοι έχουν πολύ ελευθερο χρόνο και ασχολούνται με μαλακίες. Αλλά εγώ όχι. Εγώ είμαι διαφορετικός. Έτσι δεν είναι; :)

Να μην ξεχάσω: Karlovy Vary

Σημείωση για τον εαυτό μου.

Η Ελευθερία που γύρισε από Τσεχία μου είπε για το Karlovy Vary. Να μην ξεχάσω να πάω, όταν πάω στην Πράγα. Για να άρεσε στην Ελευθερία, πρέπει να είναι καλό για ρομαντικές καταστάσεις.

Παράλογα ελληνικά δικαστήρια

Διαβάζω στα Νέα πως καταδικάστηκε στην Ελλάδα Αυστριακός καρτουνίστας για καρτούν που διακωμωδούσε το Χριστό, το οποίο αυτός εξέδωσε στην Αυστρία και αυτό εισάχθηκε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Οξύ.

Και δε θα σταθώ στον σκοταδισμό που μας επιστρέφουν τέτοιες αποφάσεις για να μην προσβάλουν τα ιερά των θρησκειών. Είμαι γνωστός πολέμιος του concept της Θρησκείας (οποιάσδήποτε θρησκείας, Χριστιανικής ή όχι, του καλού ή του κακού).

Αλλά θα σταθώ στο ότι είμαστε η μόνη χώρα που κατέσχεσε το κόμικ αυτό και καταδίκασε τον καρτουνίστα. Φυσικά, μάλλον υπέρ του θα δουλέψει αυτό γιατί η είδηση έκανε το γύρω του κόσμου και μόνο καλό μπορεί να κάνει μια τέτοια δημοσιότητα (και κακό στη χώρα μας φυσικά).

Και θα σταθώ στο ότι είμαστε τόσο παράλογοι που θέλουν ο Αυστριακός που είναι στην Αυστρία να συμμορφωθεί με τον ελληνικό νόμο. Λες και αν εγώ πω κάτι επειδή μου το επιτρέπει το ελληνικό Σύνταγμα λόγω ελευθερίας λόγου, υπάρχει ποτέ περίπτωση να με καταδικάσουν στο Σουδάν γιατί δεν συμφωνούν με αυτό που είπα!

Ρε ακου τι γίνεται στον κόσμο!

Blogger problems?

Είμαι ο μόνος ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα με το blogger.com είτε τρέχει IE είτε Firefox; Χτες ήταν μια ιδιαίτερα κακή μέρα, δε μπορούσα να κάνω edit/create post με τίποτα!

Άλλοι με παράπονα;

Το #FF0000 στο πηγάδι κατούρησε;

Αυτά είναι! Φόρεσα ένα καταπληκτικό φούξια πουκάμισο και μια κόκκινη ζώνη που ψώνισα από το Βέλγιο με ένα τζηνάκι και βγήκα. Μια χαρά συνδυασμός, κόκκινο με φούξια, κοντινά χρώματα.

Στα περίπου πέντε βήματα, μια φίλη μου κάνει "Ρε συ κόκκινο και φούξια δεν πάνε."

Έλα μωρέ, μαλακίες λέει τώρα, ποιός τη βλέπει τη ζώνη άλλωστε τώρα.

Πάω για χορό. Τέσσερις από τις πέντε γυναίκες που χόρεψα μου κάνουν (ξεχωριστά η μία από την άλλη):

Ρε συ, πολύ ωραίο το πούκαμισο, αλλά μεταξύ μας, το κόκκινο με το φούξια δεν πάει.

Δε μου λέτε, συνεννοημένες είστε όλες; Πού το λέει ότι δεν πάνε; Πώς το ξέρετε ΟΛΕΣ κι εγώ δεν το ξέρω; Το είπαν στις Ειδήσεις; Έχασα εκείνη τη μέρα το μάθημα στο σχολείο;

Ου να μου χαθείτε, ξαναγυρνάω στα μαύρα, που κόβουν κιόλας!

Μια φίλη

Μια φίλη, ένα από τα γοητευτικότερα, εργατικότερα, τολμηρότερα, εξυπνότερα και χαρουμενότερα πλάσματα που έχω γνωρίσει, έχει μια σπάνια ασθένια, η οποία κάποια στιγμή - δεν ξέρει κανείς πότε - θα της αλλάξει τη ζωή για πάντα.*

Πέρα από την ασθένεια που την έχει από τότε που γεννήθηκε και δεν δείχνει σε άλλους πόσο την επηρρέαζει, αδιαθέτησε πρόσφατα. Οι γιατροί είπανε ότι είναι απλά μια βαριά μορφή ίωσης αλλά η ίδια ένιωθε πως δε μπορεί μία ίωση να την ταλαιπωρεί έτσι, με εμετούς και ζαλάδες ένα μήνα μετά. Η αρρώστιά της μπορεί να προχώρησε.

Έκανε εξετάσεις. Προχωρημένες, μυστήριες και μοναδικές εξετάσεις, από αυτές που δεν ακούς καθημερινά.

Οι εξετάσεις αυτές κάνουν πολύ καιρό για να βγούνε. Οι εμετοί και οι ζαλάδες συνεχίζονται.

Κάποια μέρα, της λέει ο προσωπικός της γιατρός ότι πρέπει να της μιλήσει. Κανονίζουν ραντεβού για την επομένη.

Πριν της πει ο γιατρός τι λένε οι εξετάσεις την ρωτάει πώς αισθάνεται. Αυτή λέει ότι κάνει κάθε μέρα εμετό αν δεν πάρει τα αντιεμετετικά χάπια, όταν τα παίρνει την πιάνει υπνηλία, δεν αισθάνεται καλά, έχει πονοκεφάλους και ζαλάδες και γενικά νιώθει πως η ασθένειά της χειροτερεύει.

Ο γιατρός της είπε να μη λέει μαλακίες, οι εξετάσεις της είναι πεντακάθαρες. Δεν έχει τίποτα άλλο πέρα από την ασθένεια που είχε από τότε που γεννήθηκε. Και αυτή δεν έχει προχωρήσει καθόλου.

Δεν ξαναπήρε χάπια, δεν ξανάκανε εμετό, δεν την ξαναέπιασε πονοκέφαλος.

Μεγάλο πράγμα η ψυχολογία.


* Ο αστερίσκος είναι για να squeeze-άρω και ένα δεύτερο συμπέρασμα εδώ μέσα για την ανθρώπινη φύση. Όσες γυναίκες την έχουν γνωρίσει και ξέρουν την κατάστασή της, την ζηλεύουν. Είμαστε κωλοφάρα οι άνθρωποι.

"George, θέλω γκόμενα"

- George, θέλω γκόμενα.
- Και τι θες να σου κάνω εγώ ρε Κώστα;
- Ρε μαλάκα, είναι άμεση ανάγκη.
- Πεθαίνεις;
- Κόψε την πλάκα ρε μαλάκα, σου λέω είναι ανάγκη.

Ο Κώστας είχε μια γκόμενα και για κάποιο λόγο αυτή την έφτυσε. Τη θεώρησε δεδομένη; Τον βαρέθηκε; Δεν ρώτησα ποτέ. Δεν είμαστε ακριβώς κολλητοί με τον Κώστα.

Μετά μου ανέλυσε πόση ανάγκη έχει μια γκόμενα τώρα, το τι έχει κάνει για να βρει γκόμενα, το πόσες φορές ξεγελιότανε στο να κάνει ενέργειες οι οποίες μπορεί να του έβρισκαν γκόμενα.

Δεν πίστευα ότι θα ερχόταν για συμβουλή σε μένα. Δεν θεωρώ ότι έχω τρελλές επιτυχίες σε αυτό το department, αλλά κατέθεσα τον οβολό μου.

Αφού αναλογίστηκα κι εγώ πόσες χιλιάδες ώρες έχω χάσει από τη ζωή μου προσπαθώντας να δω τι θέλουν οι γκόμενες (και αφού κατέληξα στο ότι αυτές τις ώρες δεν τις έχασα, αλλά τις επένδυσα σε γνώση) του είπα ότι είναι θέμα πλασαρίσματος.

Είναι εκπληκτικό το πώς όλες οι γκόμενες σου λένε πως "πρέπει να είσαι ο εαυτός σου", όταν είσαι ο εαυτός σου τελικά δεν βρίσκεις γκόμενα με τίποτα και τελικά όταν είσαι άνετος με τις γκόμενες (προτιμόμενη έκφραση για μένα: γκομενάκια*) καταλαβαίνεις ότι τις βρίσκεις ακριβώς επειδή είσαι ο εαυτός σου. Κι εγώ δεν το έχω καταλάβει το τελευταίο, αλλά δε με τρώει να βρω μια άκρη.

Θα σταθώ όμως σε αυτό για το οποίο διαρκώς απορεί ο πατέρας μου: Αφού την θέλεις και σε θέλει, γιατί δεν είστε μαζί; Αυτό μπαμπά, σε άλλο επισόδειο. Ίσως στο δικό μου επισόδειο "είμαι 35, χοντρός, καραφλός και στενέψανε τα περιθώριά μου" και στο δικό της επισόδειο "με κοιτάνε περίεργα στην πολυκατοικία που είμαι ανύπαντρη, οι φίλες μου έχουν παιδιά, δε βρίσκω παρέα να βγω έξω για γκόμενους και δε μπορώ να καταλάβω τι βρίσκουν οι 40άρηδες σε αυτά τα 20χρονα τσουλάκια".

Διδάσκω αεί γηρασκόμενος. :-)

* Ο αστερίσκος ήταν για να κατευνάσω τη θύελλα αντιδράσεων για την επιλογή των λέξεων μου. Η γκόμενα, και κατά συνέπεια το γκομενάκια, είναι λεκτικό αντιδάνειο από τα γαλλικά (gamin = αγόρι) που προέρχεται από το έλληνικό χαμίνι. Τώρα, χαμίνι, γαμίνι, δε θα τα χαλάσουμε για ένα γράμμα, εντάξει;

Ο Άγγλος

Μου τό'πανε πριν 2 μήνες αλλά άκουσα κάτι και το ξαναθυμήθηκα.

Πάει ένας Άγγλος στη Γαλλία για διακοπές. Ένα απόγευμα στο ξενοδοχείο, θέλει να πιεί τσάι, οπότε καλεί το Room Service και λέει:

- Tea to room two.

Και του κάνει ο Γάλλος:

- ... Ταμ ταράμ ταμ!

Ποτοαπαγόρευση, τσιγαροαπαγόρευση

Ίσως να έπρεπε να πω στον Σάκη να το βάλει αυτό το στο δικό του blog, αλλά μου ήρθε το εξής τώρα.

Άκουσα ότι ίσως να επιβληθεί απαγόρευση για τη στοχευμένη διαφήμιση οποιούδηποτε junk-food στα παιδιά μετά το 2006. Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με το κατά πόσο πρέπει ή δεν πρέπει να γίνει αλλά με το εξής ερώτημα.

Αυτές οι απαγορεύσεις στη διαφήμιση ποτών, τσιγάρων, junk food κ.ά. ειδών που δεν μας κάνουν καλό, μήπως - λέω μήπως - κάνουν τελικά ΚΑΛΟ στις μεγάλες ποτοβιομηχανίες, καπνοβιομηχανίες και σκουπιδοφαγητοβιομηνίες;

Και εξηγώ:

Σήμερα παγκοσμίως ας πούμε κυριαρχούν το Johnny Walker, τα Marlboro, και τα MacDonalds. Αύριο μπορεί να είναι η Ursus, τα John Player Special και τα Goodys.

Και για να γίνουν αυτά όνομα θα πρέπει να δαπανήσουν σε διαφήμιση και δη έξυπνη διαφήμιση για να μπορέσουν να πιάσουν ένα καλό μερίδιο της αγοράς.

Αν όμως η διαφήμισή για αυτά τα είδη είναι απαγορεύμενη, αυτό στην ουσία μήπως τελικά σημαίνει πως:

1. Η ανατροπή των κυρίαρχων παικτών σε αυτές τις βιομηχανίες είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολη. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα "κλείδωμα" των κυρίαρχων θέσεων όσον αφορά το positioning της κάθε μάρκας στο μυαλό του καταναλωτή.

2. Οι βιομηχανίες που ως τώρα είχαν γνωστά σηματάκια μπορούν να συνεχίσουν να προβάλλονται χωρίς να βάζουν το όνομά τους, αλλά μόνο το σηματάκι τους ή απλά τα χρώματά τους ή τα άλογά τους (όπως κάνει η Marlboro στον κινηματογράφο) ή οτιδήποτε. Ένας "μικρότερος" δε μπορεί να το κάνει αυτό γιατί δεν έχει γνωστό σήμα.

Λέω, μήπως, τελικά δεν σταματάει η διαφήμιση για το δικό μας καλό αλλά για το δικό τους;

Πέσαμε mucho

Κάτι τρέχει. Όχι με τη Μαίρη, με μένα.

Βγαίνω σε clubάκια με την παρέα και κάτι με ενοχλεί και με ρίχνει. Η μουσική, ο χώρος, η κάπνα, οι γκόμενες. Μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα, δεν είμαι αγάμητος. Δύσκολος, όμως, σίγουρα. Δεν ξέρω όμως γιατί.

Μήπως - Θεός φυλάξει - γερνάμε;

Φτου φτου φτου, μακριά από δω τέτοιο κακό!

Ζητούνται κορόιδα

Δε χρειάζεται να το ψάξεις πολύ, το βλέπεις πολύ. Στο μοιράζουν σε χαρτάκια, στο αφήνουν στο παρ-μπριζ, το κολλάνε σε κολώνες και τοίχους για να το διαβάσεις, τώρα βάζουν και διαφήμιση σε ελληνικά portals.

Η αγγελία λίγο-πολύ η ίδια. Βγάλε 3.000 ευρώ το μήνα part-time, ή ως 10.000 ευρώ full-time. Πολυεθνική εταιρία, καλέστε τον κύριο Τάκη στο 694 xxxxxxx....

Πολυεθνική που δίνει μόνο κινητό και τη διοικεί ο κ. Τάκης; Τέλος πάντων.

Για όσους δεν ξέρουν, πίσω από τέτοιες ενέργειες κρύβονται (σωστή επιλογή ρήματος) εταιρίες τύπου Amway, που εξασκούν αυτό που αυτές αποκαλούν Multi-Level Marketing. Την τεχνική του να πουλάς αηδίες σε φίλους σου δηλαδή.

Και έλα στο τάδε σεμινάριο για να γίνεις καλός πωλητής, και αγόρασε το εμπόρευμα πρώτα για να μπορείς μετά να το πουλήσεις, και κοίτα εκείνον με τη Ferrari, πριν 3 μήνες ξεκίνησε και κάτι τέτοια.

Και το αστείο; Αυτές οι εταιρίες πάνε καλά (σε βάρος ποιού άραγε;) Άλλη μία απόδειξη, ότι αυτό το 11% που είναι στην ανεργία, από τα μαλλιά του πιάνεται. Σαν τον πνιγμένο.

Παράξενη σύμπτωση

Θυμάμαι κάποτε που έκανα μαθήματα καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης (CPR) και κάποιος ρώτησε αυτόν που μας έκανε μαθήματα αν χρειάστηκε ποτέ να χρησιμοποιήσει τη γνώση του πάνω στο CPR, αν δηλαδή έσωσε ποτέ κάποιον. Και εκείνος είπε, ναι, μια φορά χρειάστηκε και έσωσε κάποια στην παραλία.

Σήμερα συζητούσα με κάποιον, σχετικά άγνωστο, το Mulholland Drive. Μου λέει ότι αν σου άρεσε αυτό, θα σου άρεσαν και οι άλλες ταινίες του Lars von Trier.

Δεν είναι του Lars von Trier, του κάνω, είναι του David Lynch, ο οποίος μάλιστα είχε γενέθλια εχτές και έγινε 59.

Απάντηση δεν πήρα, αλλά φαντάζομαι τι θα έγινε αν ο τύπος αυτός μπήκε στο IMDB να δει αν αυτό ήταν αλήθεια (και είναι). Απλά έτυχε να το προσέξω γιατί παίρνω το ημερίσιο newsletter του IMDB, δεν είμαι κάνας τρελλός φαν. Αλλά φαντάσου πώς μια απλή σύμπτωση μπορεί να έκανε εκείνον τον σχετικά άγνωστό μου να νομίζει πως είμαι κάποιος με απίστευτες κινηματογραφικές γνώσεις, αν θυμάμαι και τα γενέθλια του κάθε σκηνοθέτη.

Πόσες φορές άραγε έχω βρεθεί εγώ σε παρόμοια θέση, από μία τέτοια σύμπτωση να κάνω μια τρομερή υπόθεση για κάποιον; Χμ...

ΥΓ. Φυσικά, ο τίτλος του post είναι λεκτικός πλεονασμός. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις που δεν είναι παράξενες. Γι αυτό και λέγονται συμπτώσεις.

Κόλλημα!

Κάποιος εργοδότης κάπου είναι τυχερός που δεν δουλεύω γι αυτόν σήμερα γιατί μόνο δουλειά δε θα έκανα!

Defining moments

Η ζωή μας είναι γεμάτη από στιγμές που έχουν τη δύναμη να μας αλλάξουν ριζικά. Αρκεί να της αναγνωρίσουμε.

Θα ήθελα λοιπόν, διαλέγοντας μόνο 2 από τα χιλιάδες άτομα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου, να ευχαριστήσω δύο ανθρώπους.

Δεν εννοώ τους γονείς μου. Η αγάπη μου γι αυτούς δεν χωράει σε κανένα blog.

Εννοώ δύο αγνώστους. Δύο ανθρώπους που είδα τον καθένα από μια φορά.

Πρώτο άτομο, μια Γιουγκοσλάβα κουκλάρα, της οποίας το όνομα δε ρώτησα ποτέ. Μια κουκλάρα που είδε έναν καραγκιόζη να χορεύει για πλάκα σε ένα βαρετό πάρτυ χωρίς να της δίνει σημασία και ήρθε και του ζήτησε να χορέψουν γιατί ήταν ο μόνος που έδειχνε να διασκεδάζει. Και ο καραγκιόζης αυτός με τα χρόνια, ανέπτυξε μια προσωπικότητα την οποία διάφορες ψυχές βρήκαν ενδιαφέρουσα. Και όλα αυτά χάρη στο έναυσμα εκείνης.

Δεύτερο άτομο, ο πρώτος μου πελάτης σε μία επιχείρηση που μου απέφερε κάποια καλά κέρδη. Έγινε πελάτης πριν αποφασίσω καν να δημιουργήσω την επιχείρηση και πριν καλά αποκτήσω προϊόν. Ήρθε, παρήγγειλε, πλήρωσε. Και χρησιμοποιήσα τα δικά του λεφτά για να διαφημιστώ και να φέρω 2 πελάτες, τα λεφτά εκείνων για να φέρω 4, τα λεφτά εκείνων για φέρω 8 κ.ο.κ. Μια μεγάλη χιονοστιβάδα που ξεκίνησε από μια μικρή χιονόμπαλα.

Thank you.

Ή μάλλον, ευχαριστώ.

Τίποτα τίποτα δε τους σταματά!

Καταπληκτικό.

Σου στέλνει κάποιος μια αηδία για το ότι "αν στείλεις αυτό το μήνυμα σε άλλους 10 θα βρεις την ευτυχία" και ο κόσμος το στέλνει σε 10 φίλους του. Μερικοί και σε παραπάνω, μπας και αποκομίσει περισσότερη ευτυχία! Δηλαδή έλεος!

Τελικά η κοινή λογική δεν είναι τόσο κοινή.

Από το τί στο πώς

Μου το έχουν πει αρκετοί και δεν τους καταλάβαινα. Μπορούν να κάτσουν να δουν μία ταινία πάλι και πάλι και πάλι. Εγώ δεν μπορώ.

Πρόσφατα κατάλαβα γιατί. Το οποίο βέβαια σε κάποιον τρίτο είναι πασιφανές, αλλά το γνώθι σ' εαυτόν είναι πάντα πιο δύσκολο. Εμένα μου αρέσουν οι ταινίες όπου το κύριο στοιχείο είναι το σενάριο. Δηλαδή, το τι γίνεται στην ταινία.

Δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα με τραβήξει το πώς. Η φωτογραφία, τα συναισθήματα των χαρακτήρων, το χρώμα στο φόρεμα της πρωταγωνίστριας, το αν βρέχει έξω ή αν έχει ήλιο.

Μου έχουν αρέσει και κάποιες ταινίες με πώς. Και πίσω από κάθε έλξη που ένιωσα για μία ταινία που είχε πώς και όχι τι, μπορώ εύκολα να βρω γιατί μου άρεσε η κάθε τέτοια ταινία. Την έχω συνδέσει με κάτι. Με κάτι ωραίο που έζησα.

Όμως οι περισσότερες πώς, δε μου λένε μία. Για την ώρα τουλάχιστον. Αλλά θά'θελα να μου λένε. Θά'θελα να μπορώ να δω μία τέτοια ταινία και να την ευχαριστηθώ.

Η σκέψη αυτή ξεκίνησα τώρα με το Seabiscuit, ταινία πολύ γραφική με θέμα ένα άλογο του 1930. Φοβερή φωτογραφία, μουσική, ιστορία. Αλλά...

Προτίμησα να την δω στον υπολογιστή μου, αντί να πάω στην 32άρα τηλεόραση στο σαλόνι με το γαμάτο ηχοσύστημα. Γιατί; Για να μπορώ, στα "κενά" της ταινίας να διαβάσω κάτι ακόμα, να δω το email μου, να ξεφυλλίσω το Illuminatti, να γράψω αυτό το blog.

Όμως αυτά που έχει η ταινία δεν είναι κενά. Δεν πρέπει να τα περνάω με ένα γρήγορο FF. Πρέπει να αφήνομαι. Να την απολαμβάνω. Να αφήνω τα χρώματα να μου μιλήσουν, τους διαλόγους να με τυφλώσουν. Να μυρίσω το άρωμα του χώματος στην ταινία. Να την αφήσω να απλώσει το χέρι και να με αγγίξει.

Αλλά δε μπορώ.

Έχω κι άλλα να κάνω. Έχω να αφήσω την καθημερινότητά μου και τα σημαντικά μου πράγματα να με απασχολήσουν.

Kάποια πράγματα πρέπει να τα απολαμβάνεις, να τους δίνεις χρόνο να ωριμάσουν μέσα σου, όπως το κρασί που ωριμάζει σε βαρέλια πριν σε κερδίσει.

Oπως είπα (ή μάλλον έγραψα) πρόσφατα κάπου, είναι σαν να πηγαίνεις στη Λίμνη Πλαστήρα και αντί να βλέπεις το σύνολο, να βλέπεις απλά το νερό, τα δέντρα, το χιόνι, τα βουνά, τη φύση γύρω σου. Να τα βλέπεις χωριστά και να μη βλέπεις το "big picture". Να στη δίνει το κρύο, αντί να το μοιράζεσαι.

Έγραψα πριν ότι το Seabiscuit είναι μια ταινία για άλογα. Λάθος μου. Είναι σαν λες ότι η Mona Lisa είναι ένας πίνακας με μια γκόμενα. Όχι, δε είναι μια ταινία με ένα άλογο του '30.

Είναι μια καταπληκτική ταινία που σε εμπνέει και σου λέει ότι μπορεί οι άλλοι να νομίζουν ότι δεν αξίζεις μία, μπορεί να είσαι fucked up από όλες τις μεριές, αλλά κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες μπορείς να είσαι καλύτερος από όλους τους άλλους. Και το σημαντικότερο δεν είναι να είσαι καλύτερα από τους άλλους, αλλά να νιώθεις εσύ καλά για σένα.

Να νιώθεις γεμάτος. Ολόκληρος.

Φτωχομάνα

Θεσσαλονίκη μου, μεγάλη φτωχομάνα.
Εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά.

Πάω στη Θεσσαλονίκη και ηρεμώ ξανά. Βρίσκω τη γαλήνη μου. Βρίσκομαι με αγαπημένα μου πρόσωπα. Δεν χρειάζεται να βγω από το σπίτι.

Σε ένα σπίτι, όλη μέρα, με κρασάκι και παιχνίδι. Με την πυτζάμα, γιατί ο κύκλος είναι κλειστός και δε χρειάζεται να βάλεις τα καλά σου. Σε ξέρουν εδώ, κι από την καλή κι από την ανάποδη, χρόνια τώρα. Τη βγάζεις με πράγματα απλά που - για κάποιο λόγο που δεν κατανοείς - δύσκολα μπορείς να βρεις πλέον. Με το κινητό ανοιχτό μεν, αλλά παρατημένο σε μια γωνιά. Χωρίς κλειδιά, χωρίς πορτοφόλι, χωρίς να σε νοιάζει πού πάρκαρες το αμάξι.

Χωρίς τηλεόραση, αλλά με πολύ ραδιόφωνο. Βλέποντας φωτογραφίες από τα παλιά. Σχολιάζοντας τι έκανε ο ένας κι ο άλλος. Ξαναλέγοντας τις ίδιες ιστορίες μετά από τόσα χρόνια, τις οποίες είχες ξεχάσει και ακούγονταν σαν νέες. "Έλα ρε, δε μιλάς σοβαρά, πότε έγινε αυτό;" Είχες την ίδια αντίδραση τις άλλες δύο φορές που στο είπανε, αλλά απλά δε το θυμάσαι.

Κάποια πράγματα είναι θολά στη μνήμη σου και ίσως να μην ευθύνεται το κρασί. Αυτός με το μουσάκι είναι ο Λεωνίδας; Ή Σωκράτης; Κάτι αρχαίο τέλος πάντων. Και πού πήγε μετά; Σουηδία; Φινλανδία; Κάπου βόρεια πάντως. Και τι σπούδαζε είπαμε;

Και ξαφνικά, εκεί που όλα καλά κι ωραία, - ΑΜΑΝ - καταστροφή! Ψάχνεις επειγόντως το τηλέφωνο για να καλέσεις σε βοήθεια:

Παιδί, όπως φέρνεις τα σουβλάκια, φέρε και 6 ρετσίνες γιατί μας τελείωσε το κρασί. Ναι, στη γνωστή διεύθυνση. Ναι, αλάδωτες οι πίτες.

Δυστύχημα στο δρόμο με τα τσουνάμι

Πόσο μας επηρρεάζει κάτι, ένα tsunami που σαν λέξη μέχρι χθες δεν ξέραμε αν τρώγεται ή αν είναι πονηρή λέξη, το οποίο συνέβη στην άλλη μεριά του πλανήτη και στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 150.000 άτομα;

Και πόσο ένα δυστύχημα που συνέβη μπροστά στα μάτια μας, σε ένα βέλγικο αυτοκινητόδρομο, καθυστερώντας μας για 20-30 λεπτά, μέχρι να φτάσουν τα ασθενοφόρα, τα περιπολικά και ένα φορτηγάκι της πυροσβεστικής και να ανασύρουν έναν νεκρό, 5-6 τραυματίες και να βάλουν στην άκρη τα 4 αυτοκίνητα;

Τι αναμνήσεις μου άφησε το Βέλγιο τελικά, μετά την 10η φορά που το επισκέπτομαι;

Au revoir, monsieur

Είσαι στο Βέλγιο, στη Λιέγη, μια όμορφη πόλη την οποία δεν έχεις όμως λόγο να χαρείς γιατί δε μπορείς να τη μοιραστείς με το άτομο που θες.

Είσαι επίτηδες ντυμένος ανάλογα, ώστε η ψυχολογία σου να κατοπτρίζεται στα ρούχα σου. Θέλεις να μιζεριάσεις, δε θέλεις να είσαι ανοιχτός σε νέες ευκαιρίες. Είναι κι αυτό ένα είδος θεραπείας, μια κάθαρση.

Μπαίνεις στα καταστήματα γιατί κάτι πρέπει να κάνεις, κάτι να δεις να ξεχαστείς. Τσιμπάς κάτι από ένα ράφι. Σ' αρέσει γιατί είναι μοναδικό, δεν υπάρχει κάτι άλλο σαν κι αυτό, σου άρεσει κάθε τι μοναδικό άλλωστε, και το πας στο ταμείο.

Δίπλα στο ταμείο, δυο κορίτσια νεαρά που χαζεύανε και χαζογελούσαν σε προσέχουν. Κοιτάς τη μεγαλύτερη από τις δύο μέσα στα huskey blue μάτια της και σε κοιτάει κι αυτή. Έχετε για δύο δευτερόλεπτα αυτή την ωραία στιγμή μεταξύ σας. Δεν υπάρχει κατάστημα, ρούχα, πωλήτριες, πελάτες.

Μιλάει λίγο ακόμα με τη φίλη της για τα ρούχα της και φεύγοντας σου κάνει:

- Au revoir, monsieur.

Μια άγνωστη μέσα στο πλήθος.

The Da Vinci Code

Το αγόρασα και το διαβάζω. Ένα χρόνο μετά βρήκα κι εγώ το χρόνο. Με πείσατε, είχατε δίκιο, ok? Μπορούμε να αλλάξουμε θέμα τώρα;

Το κάστρο του γείτονα

Βέλγιο, χώρα της κεντρικής Ευρώπης με 10 και πλέον εκατομμύρια κατοίκους, χωρισμένους σε γαλλόφωνους Βαλλόνους στα ανατολικά και ολλανδόφωνους Φλαμανδούς στα δυτικά.

Εκεί είμαι τώρα. Χρειαζόμουν ένα break και ήρθα για να ξεφύγω. Στο Βέλγιο μένει η μητέρα μου με τον δεύτερο άνδρα της, τον Pascal. Σε ένα μικρό χωριό κάπου στη Βαλλονία.

Και ο πολύ καλός μας φίλος και γείτονας, ο Ρολάν με τη γυναίκα του την Καρίν, ζούνε σε ένα κάστρο ακριβώς απέναντί μας.

Ακούγεται ότι πρέπει για διακοπές; Στο κάστρο με τις γάτες της Καρίν, το state of the art home theater του Pascal και τη μαγειρική της μαμάς;

Εγώ τότε γιατί βαριέμαι; Γιατί με το που πατάω στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών έχω φάει τρελλή ξενέρα που δεν είμαι σπίτι μου; Γιατί οι βέλγικες πεδιάδες μέχρι να φτάσουμε σπίτι μου φαίνονται καταπιεστικές;

Γερνάω και γίνομαι πιο δύσκολος; Ή απλά δεν αντέχω μακριά από πράγματα που θεωρώ οικεία; Γιατί εντάξει η μαμά και ο Πασκάλ, δικοί μου είναι. Αλλά το αεροδρόμιο, οι πεδιάδες, το home theater, οι γάτες και το κάστρο είναι ξένα. Δεν έχουν σχέση με μένα. Είναι πράγματα που δείχνεις σε ένα 10χρονο για να το απασχολήσεις. Εγώ βαριέμαι.

Ας είναι καλά το laptop και το ADSL.

Οι ΗΠΑ στην Ε.Ε.

Τάδε έφη ο Τσαρλς Ρις, νέος πρέσβης των ΗΠΑ.

Και εντάξει, ο τίτλος μου είναι γενικός και αποπροσανατολιστικός (το κάνω για να διαβάσετε το post βρε κουτά, ως καλό εφημεριδάνθρωπος), γι αυτό ας το πω ακριβώς όπως το λέει η Ελευθεροτυπία.

Πρόθυμος να συνεργαστεί στενά με την Ελλάδα «στο πλαίσιο του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.» δήλωσε χθες ο νέος πρέσβης των ΗΠΑ στη χώρα Τσαρλς Ρις.

Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ σου λέει ότι ήρθα για να πατήσω και πόδι για το τι θα λέει και θα κάνει η Ελλάδα με την Ε.Ε.

Ξεκάθαρα πράγματα.

Γαμώ την... τύχη μου!

Βασικό μόττο στη ζωή μου: Την τύχη σου την φτιάχνεις μόνος σου.

Καταθέτω δύο πειστήρια για του λόγου το αληθές:

1. Το βιβλίο The Luck Factor του Richard Wiseman. Μιλάει για το πώς αυτοί που είναι "τυχεροί" απλά συγκεντρώνουν κάποια άλλα χαρακτηριστικά όπως παρατηρητικότητα, κοινωνικότητα, περιέργεια, παίρνουν ρίσκο, κλπ.

2. Την ταινία The Butterfly Effect. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έφτιαχνε κάποιος ταινία ανώτεροι της The Usual Suspects, αλλά τα κατάφεραν κάποιοι άσημοι συγγραφείς με ένα απλό σενάριο και ηθοποιούς πολύ μικρότερου βεληνεκούς. Η ταινία πραγματεύεται το πώς μια πράξη σου εκεί που δεν το περιμένεις (ή η απραξία σου) μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή για πάντα. Κάποιος με ρώτησε αν η ταινία είναι επιστημονική φαντασία και του είπα ότι έχει μέσα τόση επιστημονική φαντασία όση κι η ίδια η ζωή.

Αλλά είναι και θέμα "κοινής" λογικής (όσο κοινή μπορεί να είναι αυτή η λογική όταν την ακολουθεί ο ένας στους δέκα).

Για παράδειγμα:

Σε λένε Μαρία. Είσαι στο βιντεο κλαμπ και επιλέγεις δύο ταινίες. Το παίζεις κορώνα γράμματα για το ποια θα πάρεις γι αύριο πρέπει να πας και στη δουλειά. Παιρνεις την Χ και όχι την Ψ.

Έλα όμως που η Χ είναι είναι μια ταινία δυόμισι ωρών. Έτσι, κοιμάσαι μια ώρα αργότερα και ξυπνάς 20 λεπτά αργότερο από την κανονική σου ώρα για να πας στη δουλειά.

Στο δρόμο πετυχαίνεις περισσότερη κίνηση γιατί δεν πρόλαβες να φτάσεις νωρίς, κι έτσι καθυστερείς σύνολο 30 λεπτά αντί για 20. Και ενώ ανεβαίνεις με το ασανσέρ, μπαίνει μέσα ένας τύπος που μυρίζει υπέροχα. Τον ρωτάς σε ποιον όροφο πάει και πάει στον δικό σου. Δεν του μιλάς γιατί το θεωρείς απρέπεια.

Ανεβαίνεις στο γραφείο σου, μπαίνεις μέσα, σε ακολουθεί αυτός και σου λέει πως έχει ραντεβού με το αφεντικό σου. Τον βάζεις στην αίθουσα διασκέψεων και του πας ένα ποτήρι νερό. Δεν μπορείς να γίνεις πιο φιλική τώρα, παρόλο που θα ήθελες, γιατί ήδη ήσουν κάπως χλιαρή στο ασανσέρ.

Ο τύπος βλέπει το αφεντικό σου, φεύγει. Και δεν τον ξαναβλέπεις.

Κοίτα τώρα τι διαφορετική τροπή θα μπορούσαν να είχαν τα πράγματα. Από τα 1002 σημεία που θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά (π.χ. θα μπορούσες να τρέχεις στο δρόμο για να προλάβεις και τελικά να τρακάρεις, ή θα μπορούσες να είχες πάρει άλλο ασανσέρ επειδή αυτό το έχασες για δύο δευτερόλεπτα), εγώ θα σου πάρω δύο κομβικά σημεία μόνο.

Το πρώτο είναι ότι είχες πάρει την άλλη ταινία. Θα ήσουν στο γραφείο στην ώρα σου γιατί ήταν μια ταινία διάρκειας μιάμιση ώρας. Η ιστορία θα μπορούσε να είχε άλλο τέλος, γιατί μόλις τον γνώρισες τον τύπο, δεν είχατε ανταλλάξει ματιές αμηχανίες στο ασανσέρ, και άλλωστε θα έπαιζες στην έδρα σου.

Το δεύτερο σημείο που θα μπορούσε να είχε αλλάξει είναι αν είχες μιλήσει στο ασανσέρ. Ας έλεγες μόνο ένα "Δεν πιστεύω να έρχεστε σε μας!". Ό ίδιος μπορεί να ήθελε να σου μιλήσει αλλά να κολλούσε γιατί ήταν κι άλλοι στο ασανσέρ. Και μετά όλα θα γινόντουσαν πιο εύκολα, θα ήσασταν κι οι δύο πιο κοινωνικοί μέχρι να έρθει το αφεντικό σου.

Και στις δύο περιπτώσεις μπορεί ο τύπος να φρόντιζε, προκειμένου να σε ξαναδεί, να γίνει μια δεύτερη συνάντηση μετά από 2 μέρες πάλι στα γραφεία σας, για να σε ξαναδεί. Ενώ αλλιώς θα πρότεινε μία συνάντηση στο αφεντικό σου για να βρεθούν όμως στο δικό του γραφείο και έτσι πάει το πουλάκι πέταξε.

Τη συνέχεια δε χρειάζεται να την πω, κάπου βρίσκεστε, μιλάτε για λίγο, του λέτε όλα τα τηλέφωνα περνάνε από εσάς, και αυτός όταν σας ξαναπαίρνει σας μιλάει για 10 λεπτά πριν μιλήσει με το αφεντικό. Και μπούρου-μπούρου, βγαίνετε, γνωρίζεστε, παντρεύεστε.

Κάθε μέρα μας επηρρεάζουν εκατομμύρια παράγοντες με μοναδικό και απρόβλεπτο τρόπο. Από αυτόν που θα κάνει μια στραβοτιμονία στο δρόμο μπροστά σας και θα σας τσαντίσει και θα έχετε τα νεύρα σας στο ασανσέρ, μέχρι το ότι θα βάλει το αγαπημένο σας τραγούδι στο ραδιόφωνο. Μικρά πραγματάκια που καθημερινά όχι απλά ΜΠΟΡΕΙ να κάνουν την αλλαγή, αλλά πραγματικά ΚΑΝΟΥΝ την αλλαγή στη ζωή σας. Μια αλλαγή που απλά εσείς δεν βλέπετε γιατί δεν ξέρετε πώς θα ήταν τα πράγματα αλλιώς. Επειδή δεν μπορείτε να νιώσετε την άλλη διάσταση, το "τι θα γινόταν αν...;", αυτό το "what if...?" που λένε.

Τι μπορείτε να κάνετε; Να είστε θετικοί, ανοικτοί, κοινωνικοί. Να ψάχνετε πάντα για ευκαιρίες και να μην τις αφήνετε.

Εκτός αν έχετε λόγο.

Τάδε Έφη Μαρίνα

Τη Μαρίνα την είχα για χαζή. It's OK, αφενός το ξέρει και αφετέρου δεν έχει Internet.

Αλλά από αυτήν το άκουσα και πρέπει να της το χρεώσω. Ήταν ένα μεγάλο κάτι για μένα.

Χαλαρωμένη στο κλαμπ μου το είπε και το έπιασα πριν τελειώσει τη φράση της:

- Θέλω να ερωτευτώ. Όταν δεν είμαι ερωτευμένη νιώθω...
- ... Άδειος.

Thank you Μαρίνα.

Σπάτα Κυριακή πρωί

Πήγα τον φίλο μου τον Παύλο στο αεροδρόμιο. Έφυγε για Αγγλία πάλι.

Γυρνώντας δεν άναψα το ραδιόφωνο. Και δεν γύρισα από Αττική οδό όπως πάντα. Πήγα από Βάρη.

Κατεβαίνοντας, κοίταξα στα αριστερά μου, τον ήλιο που ήταν έτοιμος να ανατείλει. Χαραζόταν πίσω από τις αυστηρές γραμμές των βουνών. Έβγαλα τα αλάρμ και κάθισα στο πλάι να χαζέψω καθώς ξημέρωνε. Νέα μέρα, νέα σχέδια; Ζήσε την κάθε σου μέρα σαν να είναι η τελευταία;

Βγήκα από το αμάξι. Για να κάνω ένα τσιγάρο. Δεν καπνίζω. Ποτέ δεν κάπνισα ούτε ένα τσιγάρο. Ούτε τώρα θα κάπνιζα. Δεν είχα και τσιγάρα άλλωστε. Αλλά θα έκανα σαν να κάπνιζα. Θα έβγαινα για να σκεφτώ, να αρπάξω τρία λεπτά από το λαιμό, να ρουφήξω καθαρό αέρα.

Κάνει κρύο. Φυσάει. Αλλά τα βουνά δεν κουνιούνται. Η φύση δεν κουνιέται. Τα δενδράκια, τα θαμνάκια είναι όλα ακίνητα. Και δεν περνάνε άλλα αμάξια. Εγώ, ο δρόμος, ο ήλιος που δε φαίνεται.

Μπαίνω μέσα. Δεν χρειάζεται να ξαναρρωστήσω. Μπορώ να σκεφτώ και στο αμάξι μου. Αυτό έκανα. Κοιτούσα τα βουνά μετά στον καθρέφτη. Χάθηκα στις σκέψεις μου. Στα όσα είπαμε. Στα όσα δεν είπαμε. Στα όσα περάσαμε. Και στα όσα δε θα περάσουμε ποτέ. Αυτά είναι που ήταν πιο έντονα. Οι εικόνες των όσων είχα ηλιθίως πλάσει με το μυαλό μου και τις είχα σαν φωτογραφίες ή μικρά βιντεάκια: εδώ γελάει γιατί έπεσε κάνοντας πατινάζ, εδώ την πειράζω γιατί η στολή του σκι της κάνει μεγάλο κώλο, εδώ ποζάρουμε σεμνά στο φακό για μια φωτογραφία μπροστά από την εκκλησία αλλά από πίσω χουφτωνόμαστε. Χαζά πράγματα που κάνουν οι ερωτευμένοι.

Οι σκέψεις μου με φτάνουν μέχρι το Ελληνικό. Εκεί ανοίγω το ραδιόφωνο. Τελείωνε το Freedom του George Michael. Ένα τραγούδι που έχω συνδέσει στο μυαλό μου με όμορφες γυναίκες. Από το βίντεο κλιπ φυσικά.

Όταν είσαι ερωτευμένος, νιώθεις πως όλα τα τραγούδια είναι γραμμένα για σένα. Τα τραγουδάς και πορώνεσαι. Αν το πάρες ορθολογικά, το Freedom λέει για κάποιον που θέλει τη γκόμενα επί τόπου και δε θέλει έρωτες και σχέσεις. Τι σχέση έχω εγώ όπως είμαι τώρα με αυτόν;

Δεν ξέρω.

Αλλά γιατί ένιωσα την ανάγκη να ελευθερωθώ κι εγώ από κάτι που με βασανίζει; Και κάθε φορά που φώναζε ο George Michael, έκανα σαν Ιρακινός σε αμερικάνικη φυλακή, τσιτώνοντας την ένταση σε κάθε στίχο.

Freedom.
Freedom.
Freedom.

I don't want your freedom
I don't want to play around
I don't want nobody baby
Part time love just brings me down
I don't NEED your freedom
Girl, all I want right now is you

Και εκεί η ελευθερία μου τελειώνει με το Είστε συντονισμένοι στον 88,3 Village FM.

Απελευθερωμένοι όμως;

(κενό)

Εν όψει των όσων συνέβησαν εχθές, σήμερα το blog μου θα παραμείνει σαν κι εμένα. Κενό.

Δεν ήμουνα εγώ για αεροπλάνα #3

(μετά το ραντεβού)

Τη γυρνάω σπίτι της. Τα έχει πάρει. Τα έχω πάρει. Όπως πάντα.

Βγαίνει τσαντισμένη από το αμάξι. Μένω στο αμάξι. Σκέφτομαι. Ηρεμώ. Παρκάρω.

Της χτυπάω. Ανοίγει. Ανεβαίνω. Βγάζω το παλτό μου και το αφήνω στην καρέκλα.

- Κάθισε στον καναπέ.

Κάθομαι. Κάνει δουλειές γύρω μου χωρίς να μου δίνει σημασία. Μαζεύει το τασάκι, βάζει κάτι πράγματα στη θέση τους.

Αρπάζω το παλτό μου. Πάω να φύγω. Με κρατάει.

Δεν υπάρχει χώρος για να ζητήσω συγγνώμη. Έχει χάσει την αξία της. Με κάνει να κάνω πράγματα που δεν έκανα ποτέ. Τα παίρνω με τα μικρά. Και αυτή το ίδιο. Πάω να μιλήσω, αλλά πνίγομαι. Κλαίω.

- Είναι ψυχοφθόρο όλο αυτό ρε Γιώργο.
- Το ξέρω.

Αγκαλιαζόμαστε. Δυνατά. Προσέχω όμως το χτυπημένο χέρι της.

Και τη νιώθω. Ή έτσι τουλάχιστον νομίζω. Δεν ξέρω πως ένιωθε η ίδια. Αλλά έδειχνε να είναι εκεί μαζί μου 100%. Και τη λάτρευα γι αυτό.

Ούτε εμένα μου αρέσει που η σχέση μας πάει σαν τρενάκι του λούναπαρκ, πάνω κάτω με ιλλιγειώδη ταχύτητα, απότομα φρεναρίσματα, κρυφές ανηφόρες, και απίθανες στροφές. Αλλά για ένα λόγο που δε μπορώ να ελέγξω, και που πιστεύω ούτε εκείνη μπορεί, κάτι τέτοιο μοιάζει να τροφοδοτεί τη σχέση. Δεν μπορεί να είναι υγιές αυτό. Αλλά τι μπορώ να κάνω;

Αφού της γέμισα τον ώμο με μύξες (ήμουν άρρωστος 2 μέρες με πυρετό, ναι;), καθίσαμε στον καναπέ. Και γεμίζαμε ο ένας τον άλλο φιλιά. Καταπληκτικά φιλιά. Και την πήρα αγκαλιά. Όχι, δεν την πήρα. Ήρθε και κούρνιασε δίπλα μου. Και εγώ πετούσα.

Μετά μου έδειξε φωτογραφίες από τότε που ήταν μικρή. Χοντρή ήταν. Πώς ένα τόσο χοντρό μωρό έφτιαξε ένα τέτοιο πρόσωπο με γωνίες σαν να είναι από μέταλλο;

- Ποιός είναι εδώ Ρόμποκοπ; Κι εκεί; Και στην άλλη;

Μετά μου έδειξε φωτογραφίες που δεν ήθελα να δω. Πιο φρέσκιες. Ήθελε να την δω σε κάποιες φανταστικές φωτογραφίες, λες και ήταν σε εξώφυλλο περιοδικού. Ή μπορεί να ήθελε να την δω σε κάποιες πρόσφατες ευτυχισμένες της στιγμές.

Αλλά εγώ δεν ήθελα να της δω γιατί ήταν με άλλους. Και ήταν ακόμα νωρίς για να περάσουμε από το πλάκωμα στο "αυτός είναι ο Τάκης, ο Σάκης και ο Μάκης".

Αλλά τις είδα και δεν είπα κουβέντα.

Και μετά ξανα-αρχίσαμε τα φιλιά. Πιο καυτά. Πιο σεξουαλικά. Και ανέβηκε πάνω μου. Το φορεματάκι της σκαρφάλωνε σιγά-σιγά.

Το ότι ήταν κάλη στο σεξ το κατάλαβα από το πρώτο ραντεβού. Και της το είχα πει. Της είπα πως είμαστε τελείως αντίθετοι χαρακτήρες, αλλά μπορώ να μαντέψω πως είναι μοναδική στο σεξ. Δεν έπεσα έξω, αλλά δε θα σου πω την απάντησή της, όμως.

Αρχίσανε τα πράγματα να είναι πιο ελεύθερα. Αλλά δεν ήθελα τίποτα που μετά θα μετανιώσω. Ήθελα να ξέρω τι γίνεται.

- Και πώς προχωράμε από εδώ και πέρα;
- Με φιλικό σεξ.

Τι σκατά είναι το φιλικό σεξ; Δεν επένδυσα συναίσθημα για πάρω σεξ. Σεξ είχα, σεξ βρίσκω, οκ; Και το ξέρεις από την πρώτη μέρα που με γνώρισες. Άντε τη δεύτερη, για να ακριβολογώ.

Στράβωσα. Ξέρω ότι το να πεις σε μια γυναίκα όχι στο σεξ είναι αμάρτημα μεγάλο και ασυγχώρητο. Μετά σε κάνει delete από το μυαλό της. Δεν υπάρχεις. Είσαι λίγος. Τα ξέρω όλα αυτά. Αλλά της είπα:

- Σταμάτα.

Όχι ότι χαλιόμουν. Αλλά όχι. Όχι με σένα. Εσύ για μένα αξίζεις. Εγώ δε σε θέλω για σεξ και παρέα, κι έχω την απαίτηση να μην με θες κι εσύ μόνο για σεξ και παρέα.

Γι αυτό φεύγω. Τσαντισμένος. Απογοητευμένος. Ερωτευμένος.

Και ξέρω τι χάνω. Το καλύτερο σεξ της ζωής μου χάνω. Σεξ με μια πεντάμορφη κοπέλα για μένα, μια μουνάρα για τους άλλους. Αλλά εγώ δε θέλω σεξ με τη μουνάρα. Θέλω μια ώριμη σχέση με την απλή κοπέλα που γνώρισα, με το ατίθασο μαλλί, την ανισόπεδη μύτη, τα χοντρά μπούτια, το μεγάλο κούτελο. Και ενώ μου είχε πει στο τηλέφωνο ότι δεν την αποκλείει αυτή τη σχέση, τώρα μου τα γυρνάει.

Αρπάζω το παλτό μου πάλι και κάνω να φύγω. Κάτι είπαμε τότε. Δε θυμάμαι τι. Δεν μπορούσα όμως να φύγω έτσι. Πριν 1 λεπτό πετούσα, τώρα σερνόμουν. Της ζήτησα ένα ποτήρι νερό για να καθυστερήσω και να σκεφτώ αν έκανα μαλακία. Την αρπάζω στα φιλιά και πάλι. Ξέρω ότι θα μου λείψουν.

Τη σπρώχνω να πάμε στην κρεβατοκάμαρα. Ήξερα ότι δε μπορούσε να κάνει σεξ αυτές τις μέρες του μήνα, μου το είχε πει νωρίτερα. Αλλά δεν ήθελε να πάμε. Δεν κατάλαβα γιατί, μπορεί να είναι το πως το βλέπεις. Μήπως νόμιζε ότι άλλαξα γνώμη και την ήθελα τελικά για σεξ; Όχι, είναι αρκετά έξυπνη γι αυτό.

Κάτι είπαμε και πάλι μετά. Το ξέχασα κι αυτό. Πονούσα, δεν άκουγα. Θυμάμαι ότι μου ξεκαθάρισε μια παρεξήγηση που είχαμε πριν, έχοντας μισάνοιχτη την πόρτα για να φύγω.

Αγκαλιαστήκαμε. Την ευχαρίστησα και της ζήτησα να μη με ξαναπάρει τηλέφωνο.

Νομίζω το κατάλαβε. Και για πρώτη φορά, νομίζω πώς τελικά δε θα ξαναπάρει.

Δεν ήμουνα εγώ για αεροπλάνα #2

(συνέχεια από το προηγούμενο post, με δέκα λεπτά διαφορά)

Μπαίνω στο σπίτι και κατευθύνομαι προς την τουαλέτα:

Πυρετός + Κρύος αέρας = Κόψιμο

Ντριν ντριν. Πιάνω το τηλέφωνο. Ήταν εκείνη.

- Έφτασες καλά;

Όχι. Με ποδοπάτησε ένας ελέφαντας με το που έπιασα τη Συγγρού. Πρέπει να ξέφυγε από το Medrano. Ασιάτικος ήταν νομίζω, γιατί είχε δύο καμπούρες.

- Να σε πάρω σε λίγο;
- Γιατί τι κάνεις τώρα;
- Είμαι στην τουαλέτα.
- Έλα σοβαρά τώρα, τι κάνεις;

Πες μου ότι δε θα τα ήθελε ο κώλος της.

- Χέζω, μάτια μου, χέζω! Σε παίρνω σε 5.

Την πήρα σε 2.

- Θα βγούμε απόψε;
- Δεν έχουμε να πούμε τίποτα, αφού δεν θέλεις να είμαστε μαζί.
- Εγώ δεν είπα τίποτα τέτοιο. Μη βάζεις λόγια στο στόμα μου τώρα!

Ε; Εγώ με ποιόν έκανα αυτό το διάλογο τότε; Δηλαδή όλο το προηγούμενο post το φαντάστηκα; Τσιμπιέμαι. Κοιτάζω το αστρολογικό ημερολόγιο, μήπως με επηρρέασε καμιά μυστήρια συναστρία.

Αν δεν είπε τίποτα τέτοιο, τότε ούτε τίποτα απο το άλλο δηλαδή; Ή εγώ τα έλεγα μόνος μου; Δηλαδή, σπίτι της πήγα ή όχι;

- Είσαι εκεί;

Δεν ξέρω. Είμαι εκεί; Ή είμαι εδώ; Χάθηκε η μπάλα.

Τα λέμε το βράδυ. Θα έρθω να σε πάρω.

(Συνεχίζεται...)

Δεν ήμουνα εγώ για αεροπλάνα

Θέλω όλα να είναι τέλεια. Όχι. Όχι τέλεια. Κανείς δεν είναι τέλειος. Και σίγουρα εγώ δεν ήμουν τέλειος απέναντί της. Άρα όχι, δεν θέλω να είναι όλα τέλεια, γιατί τότε δε θα της θύμιζαν εμένα.

Αφού δε θα είναι όμως τέλεια, ας είναι ξεκάθαρα. Δύο μέρες άρρωστος στο κρεβάτι με πυρετό, μόνο αυτό σκεφτόμουν. Τι θα της πω, πώς θα αντιδράσει, αν θα με πετάξει έξω με τις κλωτσιές.

Τη μία νύχτα έμεινα ξύπνιος από τις 2 ώς τις 7μισι. Και όταν έπεσε ο πυρετός είχα ξυπνήσει από τις 5. Νωρίς είναι ακόμα, ξανακοιμήσου, μου έλεγε η μικρή φωνούλα μέσα μου. Αλλά ένιωθα σα μαθητούδι που θα έδινε εξετάσεις.

Είχα δει και όνειρο. Ήμουν λέει στην Γ' λυκείου ακόμα, 26 χρονών μαντράχαλος, γιατί δεν είχα περάσει τη χημεία. Και κάθε χρόνο προσπαθούσα αλλά δεν την περνούσα. Τέτοιο άγχος.

Θα στο εξομολογηθώ, αλλά μην το πεις πουθενά. Μ' άρεσε που είχα άγχος. Καιρός ήταν. Όχι δε με κατάλαβες. Δεν εννοώ πως ήταν καιρός να είχα άγχος, αλλά καιρός ήταν να γνωρίσω κάποια που θα με κάνει να αγχωθώ. Γιατί οι άλλες οι πρόσφατες δεν τα κατάφεραν. Μεγάλο πράγμα η ψυχολογία.

Βγήκα να της πάρω το κατιτίς, μην πάω πρώτη φορά σπίτι της με άδεια χέρια. Ήταν και χτυπημένη, ήμουν και απρόσκλητος. Δεν ήξερα και σε τι φάση θα την πετύχαινα.

Κατιτίς είπα; Ψέματα. Ήταν προσχεδιασμένο το έγκλημα. Είχα δει ένα αρκουδάκι με χτυπημένο χέρι κάπου. Θα έβαζα και μια κάρτα για περαστικά και ένα λουλούδι. Όχι κόκκινο τριαντάφυλλο όμως. Πολύ κλισέ. Εντάξει, θα το αποφασίσω εκείνη τη στιγμή αυτό. Ροζ τριαντάφυλλο; Κάτι σε αποξηραμένο ίσως; Μήπως να μην έβαζα τίποτα; Ααααα, σκάσε μικρή φωνή μέσα στο κεφάλι μου, είπα θα το αποφασίσω εκείνη τη στιγμή αυτό.

Πάω να στο μαγαζί με αρκουδάκια. Είπαμε, δεν μ' αρέσουν τα κλισέ αλλά τι να της πάω για περαστικά; Τούρτα ή Johnny Walker Red Label; Γιατί εντάξει το μην είσαι κλισέ αλλά μην πάρει και λάθος μήνυμα!

Πού είναι ρε παιδιά εκείνο το αρκουδάκι με το χτυπημένο χέρι; Αααααα, this last year! Τώρα μας τελειώσανε! Όχι ρε παιδιά, για ξαναψάχτε, αφού εδώ ήτανε το είχα δει εγώ, να δεν πάνε 2 βδομάδες τώρα! Σαν να λέμε προ πενταλέπτου.

Λυπούμεθα. Μήπως αντί για αρκουδάκι με χτυπημένο χέρι θέλετε ένα σκυλάκι που του έχει βγει το μάτι; Μωρέ καλύτερα το μάτι παρά το όνομα, σκέφτομαι εγώ και το παίρνω.

Πάω και στη λουλουδού μου. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο νομίζω θα πηγαίνει τέλεια, της κάνω. Έβαλα και μια κάρτα, της οποίας το μήνυμα αγαπητό ημερολόγιο δε θα σου πω γιατί είναι πολύ προσωπικό.

Εν τω μεταξύ έχει αρχίσει να βρέχει και να φυσάει, ο πυρετός μου ανεβαίνει και τα πόδια μου κόβονται. Να πάτε να χεστείτε, εγώ σήμερα θα την κάνω δική μου ο κόσμος να χαλάσει.

Ξανακοιτάω το σύμπλεγμα σκυλάκι-κάρτα-τριαντάφυλλο. Αν μου πει ότι είναι μια μπούρδα δε θα έχει άδικο εδώ που τα λέμε. Αλλά είναι μια μπούρδα με συναίσθημα. (Είμαι σίγουρος ότι και ο Ρακιτζής το ίδιο σκεφτότανε για το S.A.G.A.P.O.)

Και ξαφνικά στο δρόμο, κίνηση. Ρε τι σου κάνει η βροχή. Νιώθω κομμένος, χαλασμένος και μέσα σ' όλα ένας πούστης πάει να μπει στη λωρίδα μου. Τον αφήνω. Όχι για τίποτα άλλο, νιώθω ενοχές, γιατί κατά βάθος εγώ φταίω. Φέρθηκα άσχημα.

Φτάνω σπίτι της. Παρκάρω. Της χτυπάω.

- Ποιός είναι;
- Παράδοση λουλουδιών, μου ανοίγετε παρακαλώ;, της φωνάζω προσπαθώντας να κάνω τη φωνή μου αγνώριστη. Μάλλον σαν τον Μπιμπίλα ακούστηκα.

Ανοίγει.

Το είχα πάρει απόφαση, αν ήταν με κάποιον άλλο, θα έκανα ότι δεν την ήξερα, ότι είμαι απλά το παιδί από το ανθοπωλείο που φέρνει τα λουλούδια.

Αλλά ήταν μόνη. Μία παρά η ώρα και ακόμα κοιμόταν.

Ξενάγηση σπιτιού. Κάθισμα στον καναπέ. Καφέ, ευχαριστώ δεν πίνω. Ούτε χυμό θέλω. Δεν πειράζει που δεν έχεις κόκα-κόλα, άρρωστος είμαι, αντέχω και χωρίς αυτή.

Τη φιλάω, με φιλάει.

Διαβάζει την κάρτα και μου απαντάει. Αρνητικά.

Και εκεί αισθάνθηκα τον πυρετό να ανεβαίνει. Μέσα σε δύο λεπτά. Ένα θερμόμετρο ρε παιδιά. Ένα depon, ένα ponstan, μία αναβράζουσα ασπιρίνη.

- Μήπως θέλεις κάτι, ένα depon, ένα ponstan, μια ασπιρίνη;
- Όχι, μια χαρά είμαι.

Οκ, χάρηκα που σε ήξερα σε μια άλλη ζωή, σ' ευχαριστώ για τις καταπληκτικές στιγμές, γειά σου. Θα το εκτιμούσα αν δεν διατάρασες την ανούσια κατά τα άλλα ζωή μου με τηλέφωνα, emails ή SMS.

- Μη φεύγεις...

Αλλά πως να μη φύγω; Δεν έχω κάτι άλλο να της πω. Θέλεις; Έχει καλώς. Δεν θέλεις; Κρίμα, πραγματικά κρίμα, αλλά δε θέλω τότε να σε έχω σαν φίλη. Ούτε γνωστή. Μην επιμένεις, ούτε γνωστή γνωστής. Σταμάτα να προσπαθείς να βρεις άλλες λέξεις για να περιγράψεις τι θα μπορούμε να είμαστε από εδώ και πέρα.

Και από την άλλη, πώς να φύγω όταν θέλω να μείνω για πάντα εκεί; Άσε, δε θα της το πω γιατί θα το πάρει ως τετριμμένο.

Πέρασαν περίπου δύο δευτερόλεπτα όταν άκουγα τον εαυτό μου να λέει (και δεν πίστευα στα αυτιά μου):

- Νομίζεις θέλω να φύγω; Εγώ θέλω να μείνω εδώ... για πάντα!

Μπράβο Γιώργο.

Έφταιξα; Έφταιξα. Ένοχος ο κατηγορούμενος. Στα κάτεργα. Την έφεση την έκανα προ πολλού και τότε είχε πετύχει. Και δύο φορές μάλιστα. Στις τρεις όμως καίγεσαι.

Ξέρω τι χάνω, αλλά αν δεν το έχω είναι σαν να το έχω ήδη χάσει, οπότε ας μην ξαναβρεθούμε. Όχι, θέλει να βρισκόμαστε. Όχι μία στο τόσο. Τώρα. Και το βράδυ. Και αύριο. Μου φαίνεται δηλαδή ότι είπε και για αύριο. Πού είναι εκείνο το depon, γαμώτο;

- Σίγουρα δε θέλεις κάτι;
- Ένα νεράκι, ίσως, άσε θα το βάλω μόνος μου.
- Όχι, όχι, πες μου. Κρύο, έτσι;
- Της βρύσης και όχι το πολύ κρύο καλύτερα.
- Δηλαδή ζεστό;
- Όχι, χλιαρό.
- Χλιαρό από τη βρύση;
- Άσε, θα το βάλω μόνος μου.
- Μην είσαι χαζός, σπίτι μου είσαι.

Φέρνει το νερό. Λέω ευχαριστώ. Ξανακάθεται δίπλα μου στον καναπέ. Περνάνε πέντε δευτερολέπτα. Μετά άλλα πέντε. Μετά άλλα είκοσι. Μετά ήρθε μια αράχνη και έπλεξε έναν ιστό.

- Μπορούμε να σβήσουμε την τηλεόραση;
- Δε σ' αρέσει το mad; Δε το πιάνω καλά. Κάτσε να βάλουμε κάτι άλλο. Να στο Mega.

Ειδήσεις. Πιάσανε οι Ισραηλινοί τον Μπουγκάτσμπι. Δεν ξέρω ποιός είναι αυτός.

- Δε μπορούμε να την σβήσουμε;
- Όχι, την θέλω.

Σπίτι της είναι. Σκάσε.

Ξέρω τι αμαρτίες πληρώνω. Της ανέφερα κάποια στιγμή τη Μάρα ως uber-γκομενάκι και από τότε φορτώνει. Η Μάρα εν τω μεταξύ, γιατρός ετών 30βάλε, με πολυετή σχέση και εμένα μου άρεσε από το '96 που την πρωτοείδα όταν ήταν ακόμα φοιτητριάκι. Έρως πλατωνικός και μόνο. Κατ' επιλογή. Όχι δική μου επιλογή βέβαια, αλλά δεν έχει να κάνει. Η Μάρα είναι σαν τη δασκάλα του δημοτικού για μένα. Άλλο αν στο δημοτικό είχα για δάσκαλο τον Μαγκούτη από το Κιλκίς που μας βαρούσε με το χάρακα. Από τότε όμως που πρωτοανέφερα τη Μάρα, τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο. Και να ήταν μόνο η Μάρα. Αν είχα ένα τάληρο για κάθε μαλακία που έκανα, θα είχα χεστεί στο τάληρο.

- Πεινάω. Θα με πας στον Γουίλλυ για φαγητό στις 6;
- Όχι, δε με κατάλαβες. Αν δεν είμαστε μαζί δεν πάμε πουθενά. Ποτέ δεν σε ξαναβλέπω. (Οι φωτογραφίες δε μετριούνται)
- Δεν σε βολεύει στις 6;
- Ναι, μόνο που ξεχνάς ότι δεν είμαστε μαζί, βλέπεις, μια λεπτή αλλά σημαντική λεπτομέρεια.
- Στις 7 είναι καλά;

Πάω να τη φιλήσω. Δε με φιλάει.

- Με πονάς!

Κι εσύ.

- Γιώργο, πατάς το χέρι μου!

Α το εννοούσε. Εγώ νόμιζα ότι το πήγαινε μεταφορικά. Ξέρεις τώρα, με πονάς συναισθηματικά, με πληγώνεις.

Σηκώνομαι να φύγω.

- Πού πας;

Άφησα το θερμοσίφωνα ανοιχτό και είναι μαλακία τώρα να πληρώνουμε στη ΔΕΗ κερατιάτικα.

- Φεύγω.

Με κρατάει. Την κοιτάζω. Και μετά τι κάνει;

Μου ανοίγει την πόρτα διάπλατα να φύγω.

Βγαίνω έξω.

- Στις 6 λοιπόν, ε;
- Όχι. Ούτε στις 6, ούτε στις 7, ούτε στις 8.

Ούτε αύριο. Ούτε μεθαύριο. Ούτε την άλλη βδομάδα. Γιατί αν δεν το έχω τώρα αυτό το κορίτσι, δε θα το έχω ποτέ. Και είναι να μην το έχω ποτέ, δε θα έχω τίποτα να σκέφτομαι όταν το κοιτάω στα αμυγδαλωτά του μάτια.

- Γιατί είσαι δύσκολος;

Νέος γύρος διαπραγματεύσεων. Άκουσα το καμπανάκι να χτυπάει. Ξαναμπαίνω μέσα, δεν υπάρχει λόγος να μας ακούσει και η γειτόνισσα.

- Δεν είμαι δύσκολος. Απλά δε θα είμαι νούμερο δύο στη ζωή σου.
- Έλα να πάμε για φαγητό.
- ...
- Θες να πάμε για ποτό; ή θέατρο; ή σινεμά; (συγγνώμη, κινηματογράφο είπε)
- ...
- Είναι εγωιστικό αυτό που κάνεις.

Στο μεταξύ στη ΝΕΤ έχει ένα καταπληκτικό ντοκυμαντέρ το οποίο κοιτάω με απόλυτη προσύλωση. Δεν το ακούω, ούτε καν το βλέπω. Απλά το κοιτάω για να μην την κοιτάξω.

Ο ίδιος διάλογος επαναλήφθηκε περίπου 5-6 φορές. Αν κάποιος μας άκουγε θα νόμιζε πως είμαστε ηθοποιοί και απλά προβάρουμε μερικές φορές τα λόγια μας. Ήξερα τι θα πει, ήξερε τι θα πω.

Της κρατάω το χέρι. Της το φιλάω και φεύγω. Δεν ήθελα να πω τίποτα, ειδικά εφόσον θα ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπα.

Βγήκα έξω στη βροχή και τον αέρα. Με πυρετό, χωρίς depon, ιδρωμένος και απογοητευμένος. Περπάτησα αργά μέχρι το αμάξι. Μπήκα μέσα. Περίμενα 5 λεπτά μήπως ερχόταν να με βρει. Μη γελάς, σε κάποιες ταινίες γίνονται κι αυτά. Μετά τη χυλόπιτα, η πρωταγωνίστρια καταλαβαίνει το τραγικό της λάθος και τρέχει να βρει τον πρωταγωνιστή ο οποίος όμως έχει πλέον φύγει. Δεν είμαι ηλίθιος σαν τον πρωταγωνιστή εγώ να φύγω. Απλά περίμενα. Τι είναι πέντε λεπτά;

Περάσαν.

Άντε, δώστης άλλα δύο, μέχρι να ντυθεί.

Φύγαν.

Άνοιξα το κινητό. Μπιπ-μπίπ. Με πήρε ο Παύλος κι ο Γιάννης που γιορτάζει. Δεν τους πήρα.

Θέλω να πάω σπίτι μου να κοιμηθώ. Άρρωστος άνθρωπος με πυρετό 38 παρά και ήθελα και έρωτες. Και όχι από αυτούς τους καθημερινούς. Όοοοοοχι. Ήθελα και από τους άλλους, τους μίας στο εκατομμύριο.

Ίσως να είναι καλύτερα έτσι.

Γειά σου. Have a nice life.

(Συνεχίζεται...)

X < 1978 < Y

Διαβάζω σε αμερικάνικο περιοδικό:

Στη γενιά Χ (Generation X) ανήκουν όσοι γεννήθηκαν από το 1965 ως το 1977. Στη γενιά Ψ (Generation Y) ανήκουν όσοι γεννήθηκαν από το 1980 ως το 2000.

Εγώ που είμαι του '78, δηλαδή στο πηγάδι κατούρησα; Δεν έχω γενιά; Είμαι ο ενδιάμεσος, ο ρε-παιδιά-στριμώχτε-με-κάπου-κι-εμένα;

Δεν ανήκω κάπου; Κλαψ, λυγμ, σομπ...

Delete

Το Delete είναι ένα πλήκτρο με μεγάλη δύναμη.

Μέσα σε μια στιγμή σβήνει όσα είπες, όσα άφησες πιο κάτω για να πεις μετά, όσα σημείωσες γιατί δεν ήξερες πώς να τα πεις.

Και θέλει θάρρος το Delete. Θέλει θάρρος να παραδεχτείς πως ότι έγραφες ως τώρα δε σ' αρέσει και πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή, χωρίς να κρατήσεις τίποτα.

Καληνύστα!

Alexander: The Not So Great

Η ταινία με άφησε αδιάφορο. Λίγη δράση, μέτρια ηθοποιία, κακό casting (η Angelina Jolie μαμά του Αλέξανδρου και ο Val Kilmer μπαμπάς του; έλεος!)

Οι όποιες ιστορικές της ανακρίβριες δε με αφορούν. Είμαι με τον Oliver Stone (και τον κάθε Oliver Stone), ο οποίος το λέει ξεκάθαρα στην αρχή της ταινίας: "Δεν είναι ιστορικό ντοκουμένο, είναι απλά μια ταινία." Άλλωστε καλύτερο είναι το κράτος (το κάθε κράτος όταν παραποιεί την Ιστορία για να κάνει τους κατακτητές του να φαντάζουν ήρωες; (βλ. Αχιλλέα, Βασίλειο το Βουλγαροκτόνο κ.ά.)

Μετά από έναν Μονομάχο και μια Τροία, περίμενα κάτι καλύτερο από τον Μέγα Αλέξανδρο.