Το κάστρο του γείτονα

Βέλγιο, χώρα της κεντρικής Ευρώπης με 10 και πλέον εκατομμύρια κατοίκους, χωρισμένους σε γαλλόφωνους Βαλλόνους στα ανατολικά και ολλανδόφωνους Φλαμανδούς στα δυτικά.

Εκεί είμαι τώρα. Χρειαζόμουν ένα break και ήρθα για να ξεφύγω. Στο Βέλγιο μένει η μητέρα μου με τον δεύτερο άνδρα της, τον Pascal. Σε ένα μικρό χωριό κάπου στη Βαλλονία.

Και ο πολύ καλός μας φίλος και γείτονας, ο Ρολάν με τη γυναίκα του την Καρίν, ζούνε σε ένα κάστρο ακριβώς απέναντί μας.

Ακούγεται ότι πρέπει για διακοπές; Στο κάστρο με τις γάτες της Καρίν, το state of the art home theater του Pascal και τη μαγειρική της μαμάς;

Εγώ τότε γιατί βαριέμαι; Γιατί με το που πατάω στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών έχω φάει τρελλή ξενέρα που δεν είμαι σπίτι μου; Γιατί οι βέλγικες πεδιάδες μέχρι να φτάσουμε σπίτι μου φαίνονται καταπιεστικές;

Γερνάω και γίνομαι πιο δύσκολος; Ή απλά δεν αντέχω μακριά από πράγματα που θεωρώ οικεία; Γιατί εντάξει η μαμά και ο Πασκάλ, δικοί μου είναι. Αλλά το αεροδρόμιο, οι πεδιάδες, το home theater, οι γάτες και το κάστρο είναι ξένα. Δεν έχουν σχέση με μένα. Είναι πράγματα που δείχνεις σε ένα 10χρονο για να το απασχολήσεις. Εγώ βαριέμαι.

Ας είναι καλά το laptop και το ADSL.