Δεν ήμουνα εγώ για αεροπλάνα #2

(συνέχεια από το προηγούμενο post, με δέκα λεπτά διαφορά)

Μπαίνω στο σπίτι και κατευθύνομαι προς την τουαλέτα:

Πυρετός + Κρύος αέρας = Κόψιμο

Ντριν ντριν. Πιάνω το τηλέφωνο. Ήταν εκείνη.

- Έφτασες καλά;

Όχι. Με ποδοπάτησε ένας ελέφαντας με το που έπιασα τη Συγγρού. Πρέπει να ξέφυγε από το Medrano. Ασιάτικος ήταν νομίζω, γιατί είχε δύο καμπούρες.

- Να σε πάρω σε λίγο;
- Γιατί τι κάνεις τώρα;
- Είμαι στην τουαλέτα.
- Έλα σοβαρά τώρα, τι κάνεις;

Πες μου ότι δε θα τα ήθελε ο κώλος της.

- Χέζω, μάτια μου, χέζω! Σε παίρνω σε 5.

Την πήρα σε 2.

- Θα βγούμε απόψε;
- Δεν έχουμε να πούμε τίποτα, αφού δεν θέλεις να είμαστε μαζί.
- Εγώ δεν είπα τίποτα τέτοιο. Μη βάζεις λόγια στο στόμα μου τώρα!

Ε; Εγώ με ποιόν έκανα αυτό το διάλογο τότε; Δηλαδή όλο το προηγούμενο post το φαντάστηκα; Τσιμπιέμαι. Κοιτάζω το αστρολογικό ημερολόγιο, μήπως με επηρρέασε καμιά μυστήρια συναστρία.

Αν δεν είπε τίποτα τέτοιο, τότε ούτε τίποτα απο το άλλο δηλαδή; Ή εγώ τα έλεγα μόνος μου; Δηλαδή, σπίτι της πήγα ή όχι;

- Είσαι εκεί;

Δεν ξέρω. Είμαι εκεί; Ή είμαι εδώ; Χάθηκε η μπάλα.

Τα λέμε το βράδυ. Θα έρθω να σε πάρω.

(Συνεχίζεται...)