Ληστεία μετά φόνου

Ληστεία μετά φόνου.

Μόνο έτσι περιγράφεται αυτό που μου συμβαίνει.

Βγαίνεις σε ένα μπαράκι και είναι γεμάτο στην κάπνα. Κάθεσαι 3 ωρίτσες, επί δύο φορές την εβδομάδα. Εισπνέεις πόσο καπνό; Τόσο. Επί 52, επί όσα χρόνια ζήσω. Πόσα χρόνια ζωής μου έκοψε ο καπνός που εισέπνευσα από δεύτερο χέρι;

Αλλά έχω την εντύπωση ότι μπορεί να μη σκοτώσει τελικά ο καπνός γιατί το κινητό μάλλον θα τον προλάβει. Δεν μιλάω πολύ, προσπαθώ να έχω το hands-free μου για μεγάλες συνομιλίες (είναι bluetooth, πολύ πιο ακίνδυνο), αλλά παρά τα όσα μας λένε οι κινητοεταιρίες αυτού του κόσμου, τα κινητά μας σκοτώνουν μέρα με τη μέρα.

Μπα! Μαλακίες. Σιγά μη με σκοτώσει εμένα το κινητό των 89 γραμμαρίων. Τα σουβλάκια, οι πίτσες και τα μπέργκερς θα την κάνουν τη βρωμοδουλειά. Με όλα αυτά που τρώει κάποιος που δεν είναι health-freak μάλλον το φαγητό θα παίξει τον πρώτο ρόλο στο πώς θα εξελιχθεί η υγεία του. Με τον τρόπο που μεγαλώνουν τα σημερινά κρεατικά μας και που καλλιεργούνται τα λαχανικά μας, μόνο άμα τρως μέλι, λάδι και βιολογικό ψωμί είσαι safe.

Το χειρότερο ποιό είναι όμως; Ότι όλους αυτούς εγώ τους καλωσόρισα στη ζωή μου. Πήγα και πήρα κινητό. Συχνάζω στο μπαράκι. Τρώω τις μαλακίες. Και τους πληρώνω. Δηλαδή και μου παίρνουν τα λεφτά και με σκοτώνουν.

Γι αυτό σας λέω, ληστεία μετά φόνου.