Ανάβεις φωτιές αγόρι μου

Ο φίλος μου ο Δημήτρης μου έδειχνε φωτογραφίες από το πρόσφατο business trip του στας Ινδίας. Και όχι σε κάνα Νέο Δελχί, σε μία κομόπολη (των 5 εκατομμυρίων κατοίκων) πήγε.

Αφού λοιπόν μου έδειξε το ψηλότερο κτίριο της πόλης, ένα τριόροφο ναό, άρχισε να μου λέει τι έγινε εκεί που πήγε για να κάνει τη μπίζνα, την εισαγωγή ξύλων.

Κάπου λοιπόν σε ένα λόφο με κατσάβραχα μέσα στη μαυρίλα και στη φτώχια και στη βλάστηση με το πλησιέστερο δίκτυο ύδρευσης στα 5 χιλιόμετρα και χωρίς βυτιοφόρο σε όλη την πόλη, υπάρχει κάτι μεταξύ μεγάλης δεξαμενής και μικρής τεχνητής λίμνης.

Δημήτρης: Τι ρόλο βαράει εδώ αυτό το νερό;
Ινδός boss: Είναι για να έχουμε νερό σε περίπτωση φωτιάς.
Δημήτρης: Μα καλά, πώς ανεβάσατε εδώ πάνω τόσο νερό;
Ινδός boss: Αρχικά είπαμε να το κάνουμε με σωλήνες αλλά δε φτάνανε, οπότε δανειστήκαμε τον ελέφαντα του γείτονα, τον εκπαιδεύσαμε και ρουφούσε νερό στην προβοσκίδα του, ανέβαινε το λόφο και το άφηνε στη δεξαμενή.

Δε μπορούσα να μη γελάσω. Φαντάστηκα τον γείτονα σε περίπτωση φωτιάς να φοράει πυροσβεστικό καπέλο στον ελέφαντα, να του βάζει και ένα καμπανάκι και να τρέχει να το παίζει πυροσβεστική.