Εδώ και αρκετά χρόνια, δε με τρελλαίνουν τα τραινάκια του λούνα-παρκ. Γέρασα. Το στομάχι μου δεν αντέχει τις απότομες στροφές, τα πάνω και τα κάτω, τα απροοπτα στριφογυρίσματα.
Τι δουλειά λοιπόν έχω εγώ να ζω μέσα σε ένα τέτοιο τραινάκι; Τη μία όλα καλά και την άλλη ανηφοροκατήφοροι.
Πρέπει να κατέβω.
Αλλά δε θέλω. Κόλλησα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Τα καλύτερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου