Έσω Έτοιμος

Υπήρξα. Πρόσκοπος εννοώ. Υπήρξα.

Όμορφα χρόνια. Ξένοιαστα. Αγώνας για να πάρεις ένα σηματάκι, η χαρά της κατασκήνωσης, το μπάνιο που κάναμε τότε κάθε 3 μέρες με τη μάνικα του βυτιοφόρου όλοι μαζί μέσα στο χώμα, κάτω από τα πεύκα.

Από τότε άλλαξαν πολλά. Μπαίνω στην παλιά προσκοπική μου λέσχη και μένω κάγκελο. Η μυρωδιά από το ξύλο, το βερνίκι, τη μαζεμένη χαρτούρα, τον ιδρώτα και τις σκηνές που μεταφέρουν πεύκο και χώμα πάνω τους είναι η ίδια. Αλλά τα άλλα;

Πρώτη αποξένωση, οι φάτσες. Πιτσιρικάκια που δεν είναι καν "ο αδελφός του τάδε" και είμαι πολύ μικρός για να είναι "ο γιός του τάδε". Όπως και να έχει πρόκειται για Προσκόπους τους οποίους μπορώ να συσχετιστώ. Γέρασα.

Δεύτερη αποξένωση, η κουλτούρα. Τότε με ένα gameboy που το μοιράζονταν όλοι ήσουν άρχοντας. Τώρα ο καθένας έχει κινητό, κάποια παιχνιδοκονσόλα. Το ποδήλατο έχει γίνει σκουτεράκι. Η γλώσσα τον πιτσιρίκων αλλάζει, οι προτεραιότητες επίσης.

Κάθε πέρσι και καλύτερα, θα έλεγα, αλλά δεν είναι αλήθεια. Θα ήμουν μικρόμυαλος αν σκεφτόμουν έτσι. Η κοινωνία εξελίσεται. Σήμερα θα ήμουν ένας ξενέρωτος πιτσιρικάς μάλλον, πολύ πίσω από τα πράγματα. Τα πιτσιρίκια έχουν γκόμενες στην πρώτη γυμνασίου. Εγώ φορούσα σορτσάκι.

Τους ζηλεύω από μια πλευρά. Η κάθε γενιά αποκαλεί την επόμενη νεολέρα, όμως δε νομίζω ότι είναι έτσι.

Και για να δανειστώ (χωρίς ποτέ να επιστρέψω) μια ατάκα της Carrie: Εγώ όμως είχα κάτι που αυτοί δεν είχαν ποτέ (ή είχαν πολύ λιγότερο) μια παιδική ηλικία.