5.2.05

Μήπως η Δημοκρατία είναι ντεμοντέ;

Να ξεκαθαρίσω κάτι από πριν. Δεν τον πάω τον Bush. Δεν είμαι όμως αντι-αμερικάνος όπως το εννοούν οι αριστεροί, απλά διαφωνώ με τα αποτέλεσματα των πράξεών του. Αυτουνού. Του Bush.

Όμως ήθελα να δω πόσο διαφθείρει η εξουσία. Αν αυτός που βγάζει π.χ. 2000 ευρώ από τη μπίζνα που έχει και μπορεί να πληρώνει 600 ευρώ σε μία γραμματέα και θεωρεί πως αυτό του δίνει το δικαίωμα να της την πέφτει, τότε πόσο μπορεί να διαφθαρεί κάποιος ο οποίος έχει πάμπολλες επιχειρήσεις και έχει έναν ολόκληρο πλανήτη στα πόδια του;

Έκανα λοιπόν μια ανεπίσημη έρευνα στο Joy.gr και έθεσα το ερώτημα: Πόσο εύκολα θα σκοτώνατε 1 εκατομμύριο ανθρώπους;

Για να κάνω λίγο πιο ρεαλιστικές τις συνθήκες για να μην πούνε όλοι ότι δε θα το κάνανε και διάφορα τέτοια, έριξα πολλά ανταλλάγματα για τον αφανισμό του πληθυσμού αυτού, όπως θα δείτε αν διαβάσετε το ερώτημα. Ότι δε θα το μάθει κανείς, ότι δεν τους ξέρει κανείς, ότι θα λυθούν όλα σας τα προβλήματα αυτόματα. Φυσικά αυτό το έκανα για να απενοχοποιήσω την πράξη, για να βγάλω το χειρότερο εαυτό του καθένα που απαντάει. (Τώρα που σας εξηγώ το πώς λειτουργεί αυτή η ερώτηση δεν περιμένω να απαντήσετε κι εσείς έτσι, γιατί στην εδώ περιγραφή μου του ερωτήματος είμαι πιο ανθρωπιστής.)

Η ερώτηση είχε ως εξής:

Ας υποθέσουμε ότι σας παρουσιάζεται η ευκαιρία να μπορείτε να λύσετε όλα σας τα προβλήματα πολύ εύκολα. Με το πάτημα ενός κουμπιού. Και θα λυθούν αυτόματα όλα τα προβλήματα που έχετε αυτή τη στιγμή: υγείας, οικονομικά, οικογενειακά, οτιδήποτε. Και θα λυθούν πέρα από κάθε σας προσδοκία όλα σας τα προβλήματα. Θα παντρευτείτε το άτομο που θέλετε, θα έχετε τα λεφτά που λίγοι μόνο εφοπλιστές έχουν, θα γιατρευθείτε από ότι σας βασανίζει αυτή τη στιγμή. Τέρμα οι δουλειές και οι μπελάδες, τώρα θα ζείτε ζωή χαρισάμενη. Όμως, πατώντας αυτό το κουμπί θα πεθάνουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι σε μία χώρα που ποτέ δεν έχετε ξανακούσει, ούτε καν μπορείτε να τη βρείτε στο χάρτη. Είναι ένα εκατομμύριο άνθρωποι που δεν έχουν επικοινωνία με κανένα παρά μόνο μεταξύ τους, δεν έχουν συγγενείς ή φίλους παρά μόνο όσους ανήκουν στο σύνολο των ανθρώπων που θα αφανιστούν. Αν το αποφασίσετε, θα πεθάνουν σχεδόν ακαριαία χωρίς να βασανιστούν καθόλου. Η χώρα θα αφανιστεί από το χάρτη σας να μην υπήρξε ποτέ.

Κανείς δε θα ξέρει ότι ήσασταν εσείς που πατήσατε το κουμπί και δε θα το μάθει ποτέ (παρά μόνο αν του του πείτε εσείς). Προφανώς δεν θα υπάρχει καμία απολύτως νομική συνέπεια, αφού δε θα το ξέρει κανείς. Και κανείς δεν πρόκειται να μάθει ότι πέθαναν αυτοί οι άνθρωποι αφου κανένα ΜΜΕ δε θα το προβάλει και κανείς δε θα αναζητήσει τον πληθυσμό της χώρας αυτής. Με το που πατάτε δηλαδή το κουμπί, μεταφέρεστε αυτόματα πάνω στο γιωτ σας έξω από ένα θέρετρο της επιλογής σας και απολαμβάνετε τη ζωή και ότι αυτή έχει να σας προσφέρει.

Το ερώτημα που ακολουθεί λοιπόν είναι καθαρά ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ: - Θα πατούσατε το κουμπί;


Και η απάντηση ήταν πως οι περισσότεροι θα το κάνανε, θα πατούσανε ένα κουμπί που θα αφάνιζε 1 εκατομμύριο ανθρώπους!

Θα σκοτώνανε ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ανθρώπους. Όχι έναν και δύο και τρεις. Όοοοοχι! Σαν να λέμε ότι αν ο μέσος άνθρωπος ξέρει 100 ανθρώπους, θα σκοτώνανε εσένα, τους 100 γνωστούς σου, τους εκατό γνωστούς του κάθένα από τους γνωστούς σου, και τους 100 γνωστούς του καθένα από τον καθένα από τους γνωστούς σου.

Και το σκεφτήκανε περίπου για 20 δευτερόλεπτα ο καθένας τους πριν βάλουν το χέρι στην καρδιά και πούνε ότι "ναι, εγώ θα το έκανα".

Πόσο μάλλον αν είχαν πραγματικά την εξουσία να το κάνουνε, αν ήταν πεπεισμένοι και οι ίδιοι αλλά και οι γύρω τους ότι αυτοί οι ένα εκατομμύριο άνθρωποι ήταν κακοί, αν ήξεραν ότι δε μπορεί να τους αγγίζει κανείς, αν είχανε μεγαλώσει "προεδρικά" και είχαν μάθει να περνάει μόνο το δικό τους, αν ζούσαν στην χώρα που μπορεί από το βούρκο να σε πάει στα ουράνια (ή το αντίστροφο), αν είχαν μάθει πως για να κερδίσεις σε σεβασμό πρέπει να έχεις εξουσία και πως για να δείξεις ότι έχεις εξουσία πρέπει να την ασκείς στο έπακρο.

Οπότε, θέλω να καταλήξω, ο Bush δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κακή πλευρά του εαυτού μας. Ενός εαυτού που έπρεπε να σκοτώσει και να παραπληροφορήσει για να επανεκλεγεί και έτσι να σώσει το κύρος του πατέρα του που έχασε τις εκλογές πριν 12 χρόνια από τον Δημοκρατικό Clinton.

Και ποιοί τον εκλέξανε και επανεκλέξανε; Ο λαός.

Άρα, ο λαός έκανε λάθος επιλογή; Μήπως ακόμα και η Δημοκρατία, όσο καλό πολίτευμα να είναι, έχει κι αυτή τα λάθη της;

Και μήπως, λέω μήπως, ΔΕΝ ζούμε στην εποχή των μεγάλων πολέμων που θα καταστρέψουν τον κόσμο, αλλά απλά ζούμε σε μια εποχή όπως όλες οι άλλες; Μήπως δεν είμαστε τόσο σημαντικοί και θα το καταλάβουμε όταν γεράσουμε και θα λέμε ότι την καλύτερη εποχή την ζούνε τα εγγόνια μας;

Χμ;

2 σχόλια:

Sakis Rizos είπε...

Πολύ εύστοχο αυτό το post! Εύγε!

Κάποτε είχα κάνει ένα παρόμοιο ερώτημα: "Αν ήσαστε 100% σίγουροι ότι εάν δώσετε το μικρό σας δαχτυλάκι θα σωθούν 1.000.000 άνθρωποι στην Κίνα από σίγουρο θάνατο λόγω σεισμού, θα το δίνατε;".

Η αρχική αντίδραση ήταν η σιωπή. Που, για μένα τουλάχιστον, σημαίνει ότι δεν θα το δίνανε.

Έπειτα κάποιοι, ελάχιστοι, δήλωσαν ότι θα το δίνανε. Οι περισσότεροι, κατ' εμέ, λέγανε ψέματα. Anyway, you got my point.

libertarian είπε...

πολύ twilight zone ;-)

Σε ένα επεισόδιο ένας τυπάς επισκέφτηκε μια οικογένεια και τους έδωσε ένα κουτάκι σε σχήμα κύβου που είχε επάνω ένα κουμπάκι και τους έκανε την εξής πρόταση «εάν πατήσετε αυτό το κουμπάκι, θα λάβετε 1.000.000.000$, όμως σε κάποιο μέρος μακρινό θα πεθάνει μια ολόκληρη οικογένεια». Στην αρχή το πήραν στα αστεία το θέμα γιατί δεν πολύ πιστεύανε τα λόγια του ξένου, αργότερα όμως άρχισαν να το σκέφτονται στα σοβαρά. Δεν θυμάμαι ακριβώς το τέλος, αλλά εφόσον πάτησαν το κουμπί και τους έδωσε τα χρήματα, καθώς έφευγε πήρε το κουτί μαζί του και κάτι τους είπε, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα δώσει το κουτί σε μια άλλη οικογένεια και αυτήν την φορά η οικογένεια που θα είναι να πεθάνει θα είναι η δική τους....

Φυσικά και η Δημοκρατία δεν είναι το τέλειο πολίτευμα.

"Democracy is the worst kind of government, except of all of the other forms they tried in history..." - Winston Churchil

Κοινώς είναι ότι καλύτερο έχει δοκιμάσει έως τώρα η ανθρωπότητα αλλά δεν είναι το καλύτερο πολίτευμα που θα μπορούσαμε να είχαμε ποτέ.

Γιατί αυτό;

Πρώτον: Το ότι πολλά άτομα πιστεύουν κάτι, δεν το κάνει αυτομάτως και σωστό. Και ο Χίτλερ δημοκρατικά εκλέχθηκε....

Δεύτερον: Το 51% μπορεί να κυβερνά το 49%.

Τρίτον: Βάση της Δημοκρατίας οι πολλοί μπορούν να αποφασίζουν για την ζωή σου. Δεν θα έλεγα ότι αυτό είναι το ιδανικότερο πολίτευμα... το ιδανικό θα ήταν να μην αποφασίζει κανείς για την ζωή κανενός. Γενικά να μην μπορεί κανείς να ασκήσει βία σε κανέναν. (Γιατί άλλο οι γνώμες να παραμένουν γνώμες και άλλο να γίνονται νόμοι, στην δεύτερη περίπτωση η βία είναι απαραίτητη για την επιβολή τους) Παλιότερα πχ το διαζύγιο, η άμβλωση απαγορευόταν. Έτσι επειδή τους μπίμπ-λώσε στην πλειοψηφία, εσύ ήσουν αναγκασμένος/η να ζήσεις με έναν άνθρωπο που δεν αγαπούσες πια, για όλη την υπόλοιπη σου ζωή. Ή γινόσουν μητέρα/πατέρας επειδή έτυχε, και δεν είχες την ελευθερία επιλογής, επειδή έτσι θέλησε η πλειοψηφία. Πρόσφατο παράδειγμα που έχω στο μυαλό μου είναι στην Ιταλία, επειδή το Βατικανό έχει μεγάλη επιρροή έβγαλαν ένα νόμο όπου θέτει πολλούς περιορισμούς στην τεχνητή γονιμοποίηση. Όσοι έχουν φράγκα θα πάνε στο εξωτερικό, όσοι δεν έχουν, λε-πούλ. Οι πλειοψηφία αποφάσισε να μην κάνουν ποτέ παιδιά.

«There is a limit to the legitimate interference of collective opinion with individual independence, and to find that limit, and maintain it against encroachment, is as indispensable to a good condition of human affairs as protection against political despotism.» — On Liberty, John Stuart Mill

Δεν είναι λοιπόν το καλύτερο δυνατό αλλά είναι ότι καλύτερο διαθέτουμε μέχρι στιγμής.