Νηστικό αρκούδι

Πολύ τους γουστάρω τους διαγωνισμούς χορού. Μουσική, πίστα και πολλές ντάμες (συγγνώμη, γκομενάκια ήθελα να πω). Ότι πρέπει για networking, για πλάκα με την παρέα από τη σχολή χορού, για να δούμε καμιά νέα φιγούρα, για να θάψουμε τον πιο χάλια από μας.

Κι εσύ; *

Τσακωθήκαμε. Για μαλακίες. Για να δείξουμε ότι πάμε στα άκρα ο ένας για τον άλλο.
Προχτές αυτό.

Χτες μιλήσαμε. Ήθελε να μη βρεθούμε το ΣΚ. Για να μου δείξει ότι αν εγώ δεν πηγαίνω στα δικά της events, δε θα έρχεται κι αυτή στα δικά μου.

Αλλά εκεί που κάθομαι και στεγνώνω μετά το μπανάκι μου, μου έρχεται μηνυματάκι.
Δεν άντεξε, λέω και χαίρομαι, ίσως έτσι προλάβουμε το θέατρο απόψε.

Ψάχνω να δω από που ακούστηκε ο ήχος του κινητού, που το έχω παρατήσει αυτή τη φορά. Το βρίσκω στο μπουφάν και ανοίγω το μήνυμα:

Από: CLUB VFM

Τη Δευτέρα το πρωί στις 8 με τη Βίκυ και τον Δημήτρη θα γίνει η κλήρωση για την συναυλία των U2 από τον 88,3 Village FM και το Colgate Simply White.

Γαμώτο!

* U2

Roller coaster

Εδώ και αρκετά χρόνια, δε με τρελλαίνουν τα τραινάκια του λούνα-παρκ. Γέρασα. Το στομάχι μου δεν αντέχει τις απότομες στροφές, τα πάνω και τα κάτω, τα απροοπτα στριφογυρίσματα.

Τι δουλειά λοιπόν έχω εγώ να ζω μέσα σε ένα τέτοιο τραινάκι; Τη μία όλα καλά και την άλλη ανηφοροκατήφοροι.

Πρέπει να κατέβω.

Αλλά δε θέλω. Κόλλησα.

Πίσω-πάνω *

Χτες είχα ελεύθερο χρόνο.

Και το διαπίστωσα με ένα απλό τρόπο. Σε μια φάση σταμάτησα. Είχα δει όλα τα DVD, είχα επιστρέψει τα νοικιασμένα, είχα διαβάσει τα βιβλία που ήθελα, είχα στοκάρει το ψυγείο μου, είχα κάνει όλες τις δουλειές μου, είχα πάει το αμάξι για σέρβις, είχα καθαρίσει εκεί που δεν καθαρίζω ποτέ, είχα βάλει όλα τα thumbnails που ήθελα στο My Pictures, είχα φτιάξει το λαπτοπ του Παναγιώτη, είχα ετοιμάσει όλα τα ραντεβού μου, από τα ιατρικά μέχρι τα μπιζνεσικά, είχα ψάξει για adware και για ιούς, είχα κατεβάσει το tango της Shakira που θα χορέψω το Μάιο (αν το έβρισκα και στο αγγλικό βερσιόν δε θα με χαλούσε καθόλου).

Και αφού τα έκανα όλα αυτά τι έκανα; Back-up. Σε όλο το My Documents που χωρίς τα MP3, τις τσόντες, τις ταινίες, τα Outlook files, τα user settings, και τα κατεβασμένα προγράμματα αριθμεί 7.96 Gb.

Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα το χρειαστείς.


* Back-up: Κυριολεκτική μετάφραση: Πίσω-πάνω. Ετυμολογικά προέρχεται από το σύνηθες μέρος αποθήκευσης του CD ή DVD. Το βάζεις πίσω-πίσω στο πάνω-πάνω ντουλάπι. Για να μην το έχεις στα πόδια σου συνέχεια και για να το ψάχνεις με τις ώρες αν ποτέ το χρειαστείς.

Ανάβεις φωτιές αγόρι μου

Ο φίλος μου ο Δημήτρης μου έδειχνε φωτογραφίες από το πρόσφατο business trip του στας Ινδίας. Και όχι σε κάνα Νέο Δελχί, σε μία κομόπολη (των 5 εκατομμυρίων κατοίκων) πήγε.

Αφού λοιπόν μου έδειξε το ψηλότερο κτίριο της πόλης, ένα τριόροφο ναό, άρχισε να μου λέει τι έγινε εκεί που πήγε για να κάνει τη μπίζνα, την εισαγωγή ξύλων.

Κάπου λοιπόν σε ένα λόφο με κατσάβραχα μέσα στη μαυρίλα και στη φτώχια και στη βλάστηση με το πλησιέστερο δίκτυο ύδρευσης στα 5 χιλιόμετρα και χωρίς βυτιοφόρο σε όλη την πόλη, υπάρχει κάτι μεταξύ μεγάλης δεξαμενής και μικρής τεχνητής λίμνης.

Δημήτρης: Τι ρόλο βαράει εδώ αυτό το νερό;
Ινδός boss: Είναι για να έχουμε νερό σε περίπτωση φωτιάς.
Δημήτρης: Μα καλά, πώς ανεβάσατε εδώ πάνω τόσο νερό;
Ινδός boss: Αρχικά είπαμε να το κάνουμε με σωλήνες αλλά δε φτάνανε, οπότε δανειστήκαμε τον ελέφαντα του γείτονα, τον εκπαιδεύσαμε και ρουφούσε νερό στην προβοσκίδα του, ανέβαινε το λόφο και το άφηνε στη δεξαμενή.

Δε μπορούσα να μη γελάσω. Φαντάστηκα τον γείτονα σε περίπτωση φωτιάς να φοράει πυροσβεστικό καπέλο στον ελέφαντα, να του βάζει και ένα καμπανάκι και να τρέχει να το παίζει πυροσβεστική.

Positioning

Positioning: Μέθοδος του marketing. Η τέχνη του να καρφώνεσαι στο μυαλό της καταναλώτριας ως το καλύτερο, ιδανικότερο και μοναδικό προϊόν που θέλει. Ακόμα και όταν η λογική της λέει άλλα. Ξέρω 'γω τι λέω.

Κλειστό λόγω...

Το ψιλικατζίδικό μου (και λέγοντας "μου" εννοώ αυτό που είναι στο τετράγωνό μου (και λέγοντας πάλι "μου" εννοώ το οικοδομικό τετράγωνο που μένω (και λέγοντας "μένω" ξέρετε τι εννοώ γιατί το γαμήσαμε με τις παρενθέσεις))) σήμερα ήταν κλειστό.

Και χθες επίσης.

Και την Κυριακή δεν είχε εφημερίδες.

Ρε μπας και έγινε κάτι φριχτό και δεν το έμαθα; Μπας και πέθανε ο κυρ-Νίκος και δε βρέθηκε ένας άνθρωπος να βάλει ένα "κλειστό λόγω πένθους"; Μήπως χτύπησε και είναι στο νοσοκομείο; Μήπως αρρώστησε η κόρη του και έτρεξε να πάει να τη βρει;

Και καλά όλα αυτά... Αλλά μην υποψιαστώ ότι την κοπάνισε για διακοπές γιατί εγώ τις εφημερίδες μου θα τις αγοράζω άλλη φορά από τον περιπτερά! Άκου διακοπές. Και έχει και το θράσος να (μην) το λέει!

Ληστεία μετά φόνου

Ληστεία μετά φόνου.

Μόνο έτσι περιγράφεται αυτό που μου συμβαίνει.

Βγαίνεις σε ένα μπαράκι και είναι γεμάτο στην κάπνα. Κάθεσαι 3 ωρίτσες, επί δύο φορές την εβδομάδα. Εισπνέεις πόσο καπνό; Τόσο. Επί 52, επί όσα χρόνια ζήσω. Πόσα χρόνια ζωής μου έκοψε ο καπνός που εισέπνευσα από δεύτερο χέρι;

Αλλά έχω την εντύπωση ότι μπορεί να μη σκοτώσει τελικά ο καπνός γιατί το κινητό μάλλον θα τον προλάβει. Δεν μιλάω πολύ, προσπαθώ να έχω το hands-free μου για μεγάλες συνομιλίες (είναι bluetooth, πολύ πιο ακίνδυνο), αλλά παρά τα όσα μας λένε οι κινητοεταιρίες αυτού του κόσμου, τα κινητά μας σκοτώνουν μέρα με τη μέρα.

Μπα! Μαλακίες. Σιγά μη με σκοτώσει εμένα το κινητό των 89 γραμμαρίων. Τα σουβλάκια, οι πίτσες και τα μπέργκερς θα την κάνουν τη βρωμοδουλειά. Με όλα αυτά που τρώει κάποιος που δεν είναι health-freak μάλλον το φαγητό θα παίξει τον πρώτο ρόλο στο πώς θα εξελιχθεί η υγεία του. Με τον τρόπο που μεγαλώνουν τα σημερινά κρεατικά μας και που καλλιεργούνται τα λαχανικά μας, μόνο άμα τρως μέλι, λάδι και βιολογικό ψωμί είσαι safe.

Το χειρότερο ποιό είναι όμως; Ότι όλους αυτούς εγώ τους καλωσόρισα στη ζωή μου. Πήγα και πήρα κινητό. Συχνάζω στο μπαράκι. Τρώω τις μαλακίες. Και τους πληρώνω. Δηλαδή και μου παίρνουν τα λεφτά και με σκοτώνουν.

Γι αυτό σας λέω, ληστεία μετά φόνου.

Πότε θα μάθω να το κλείνω;

Υπολογιστής που δε σβήνει ποτέ, σύνδεση ADSL και χρήστης που κάνει τα πάντα στον υπολογιστή του.

Σε συνδυασμό με το MSN Messenger, στη διάθεση του καθενός από τα 70 άτομα που έχω στη λίστα μου.

Κατά μέσο όρο ένας ανεπιθύμητος τη βδομάδα θα αρχίσει να μου μιλάει.

Τι καιρό κάνει εκεί; Πού χάθηκες ρε ψυχή;

Gimme a break!

Έσω Έτοιμος

Υπήρξα. Πρόσκοπος εννοώ. Υπήρξα.

Όμορφα χρόνια. Ξένοιαστα. Αγώνας για να πάρεις ένα σηματάκι, η χαρά της κατασκήνωσης, το μπάνιο που κάναμε τότε κάθε 3 μέρες με τη μάνικα του βυτιοφόρου όλοι μαζί μέσα στο χώμα, κάτω από τα πεύκα.

Από τότε άλλαξαν πολλά. Μπαίνω στην παλιά προσκοπική μου λέσχη και μένω κάγκελο. Η μυρωδιά από το ξύλο, το βερνίκι, τη μαζεμένη χαρτούρα, τον ιδρώτα και τις σκηνές που μεταφέρουν πεύκο και χώμα πάνω τους είναι η ίδια. Αλλά τα άλλα;

Πρώτη αποξένωση, οι φάτσες. Πιτσιρικάκια που δεν είναι καν "ο αδελφός του τάδε" και είμαι πολύ μικρός για να είναι "ο γιός του τάδε". Όπως και να έχει πρόκειται για Προσκόπους τους οποίους μπορώ να συσχετιστώ. Γέρασα.

Δεύτερη αποξένωση, η κουλτούρα. Τότε με ένα gameboy που το μοιράζονταν όλοι ήσουν άρχοντας. Τώρα ο καθένας έχει κινητό, κάποια παιχνιδοκονσόλα. Το ποδήλατο έχει γίνει σκουτεράκι. Η γλώσσα τον πιτσιρίκων αλλάζει, οι προτεραιότητες επίσης.

Κάθε πέρσι και καλύτερα, θα έλεγα, αλλά δεν είναι αλήθεια. Θα ήμουν μικρόμυαλος αν σκεφτόμουν έτσι. Η κοινωνία εξελίσεται. Σήμερα θα ήμουν ένας ξενέρωτος πιτσιρικάς μάλλον, πολύ πίσω από τα πράγματα. Τα πιτσιρίκια έχουν γκόμενες στην πρώτη γυμνασίου. Εγώ φορούσα σορτσάκι.

Τους ζηλεύω από μια πλευρά. Η κάθε γενιά αποκαλεί την επόμενη νεολέρα, όμως δε νομίζω ότι είναι έτσι.

Και για να δανειστώ (χωρίς ποτέ να επιστρέψω) μια ατάκα της Carrie: Εγώ όμως είχα κάτι που αυτοί δεν είχαν ποτέ (ή είχαν πολύ λιγότερο) μια παιδική ηλικία.

Το κεφάλαιο 94

Σελίδα 447. Κεφάλαιο 94. Illuminati:

"Η επιστήμη είναι ο νέος Θεός."

Δεν το λέω εγώ. Το λέει ο γραμματέας του Πάπα, ένας πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος, με μεγάλη πίστη στο Θεό. Και το λέει στο μυθιστόρημα του Dan Brown Angels & Demons, που στην Ελλάδα κυκλοφορεί με τον τίτλο Illuminati. Πολύ καλογραμένο και γρήγορο βιβλίο παρά τις 650 σελίδες του. Και αν το διαβάζετε ήδη (ή σκοπεύετε να αρχίσετε σύντομα), μην κοιτάξετε τα σχόλιά μου και σας χαλάσω την έκπληξη.

Μ' άρεσε η διαπίστωση αυτού του ανθρώπου. Η επιστήμη είναι όντως ο νέος Θεός. Το παραδέχεται μπροστά στις κάμερες, σε μια ώρα κρίσης το ότι στον πόλεμο εκκλησίας vs επιστήμης, η επιστήμη κέρδισε. Ολοκληρωτικά και αυταπόδεικτα.

Επτά σελίδες στις οποίες αυτός ο άνθρωπος, μιλάει σε όλους τους καρδινάλιους και σε περίπου 1 δισεκατομμύρια Χριστιανούς και τους εξηγεί πως τα φάρμακα, τις τηλεπικοινωνίες, τα διαστημικά ταξίδια, τη γενετική μηχανική είναι τα θαύματα αυτού του νέου Θεού.

Ο Θέος είναι πλέον ξεπερασμένος. Η εκκλησία κουράστηκε.

Όμως τι είδους Θεός είναι αυτός που δίνει στα παιδιά του δύναμη και δε τους δίνει ένα ηθικό κώδικα για το πώς να το χρησιμοποιήσουν; Ποιός πατέρας δίνει φωτιά στα παιδιά του χωρίς να τα προειδοποιεί για τους κινδύνους της; Και όταν παιδί παύει να αισθάνεται υπόλογο για τις πράξεις του, χάνει και την πίστη του σε μια ανώτερη δύναμη.

Έτσι είναι. Έχουμε τόσα πολλά υλικά και έχουμε τόσα λίγα πνευματικά.

Ως άνθρωπος που δε συμμερίζομαι τις απόψεις της εκκλησίας, της οποιαδήποτε εκκλησίας (και πιστέψτε με, έχω πολύ προσωπική εμπειρία και εκτός χριστιανιστικών θρησκειών), δε μπόρεσα να μη νιώσω περήφανος για αυτά που έλεγε στο μυθιστόρημα αυτός ο άνθρωπος. Δε μπόρεσα να σταματήσω να διαβάζω το χείμμαρο των λέξεων στο πιο κρίσιμο σημείο του βιβλίου. Και δε μπορούσα να σηκώσω το βλέμμα μου για άλλες 4 ώρες χωρίς να τελειώσω το βιβλίο.

Φυσικά για μένα η ιστορία είχε τελειώσει. Το κεφάλαιο 94 είχε κάνει έρωτα στο μυαλό μου.

Ακολουθεί μία non-είδηση

Οι κλέφτες λένε Μεταξύ κλεφτών ειλικρίνεια.

Οι δικηγόροι λένε Αλληλεγγύη Δικηγόρων.

Πριν από μια βδομάδα ούτε που θα την πρόσεχα την είδηση. Τώρα όμως, διάβασα και δυο Ποντίκια και ξύπνησα. Φωτίστηκα.

Χωρίς να διαβάσω τη Διακήρυξη που υπογραψανε οι 62 δικηγόροι, τι μου λέει εμένα; Μου λέει πως θέλουνε κι αυτοί να γίνουν μια υπολόγιση δύναμη επαγγελματικά και πολιτικά. Αλλά αν το πεις αυτό στον κοσμάκη θα ήταν μια επαγγελματική αυτοκτονία, απλά βάζεις μπροστά κάτι περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μπούρου-μπούρου να γεμίσουν οι σελίδες.

Όπως κάνει ο βουλευτής για να εκλεγεί, όπως κάνει μια εταιρία για να πουλήσει ένα κουτάκι αναψυκτικού, όπως κάνει ένας δημοσιογράφος για να βγάλει ένα άρθρο, όπως κάνουν όλοι τέλος πάντων που έχουν να κάνουν τα κοινά και χτίπουν προφίλ. Δηλαδή, απλά υποκρίνονται ότι το κάνουν για τον κόσμο.

Εντάξει, για να το κάνουν όλοι, δεν είναι τίποτα κακό. Αλλά απορώ: Κανείς πλέον δεν το κάνει για το ψώνιο του, για τα λεφτά και για λίξη εξουσία;

O tempora...!

Ετοιμάζουν κάτι;

Διαβάζω στην προσφώνηση της Προέδρου της Βουλής προς τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Παπούλια:

Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στην διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης.

Ξέρουν κάτι που δε μας λένε;

Τι τα θέλω 'γω τα σέξια;

Γέρος, ετών 26, αναζητά (και ενίοτε λαμβάνει και παρέχει) σεξ.

Καλά μέχρι εδώ;

Όμως να ξεκαθαρίσουμε πέντε πραγματάκια.

Τα μαλλιά δε θα μου τα τραβάς γιατί πέντε τρίχες έχω όλες κι όλες κι αν μου τις τραβάς θα μείνουν τέσσερις. Κι άμα μείνουνε τέσσερις μετά δε θα μου κάθεται καμία, συμπεριλαμβανομένης της σικάτης αφεντιάς σου. Οπότε για να τα πηγαίνουμε καλά, τράβα τις πλαινές που είναι και πιο πυκνές και ξαναφυτρώνουνε.

Επίσης, μια που τ' αναφέραμε, αν σου μπει μια τρίχα στο στόμα, δεν τρέχει και τίποτα. Βγάλτην διακριτικά, όχι να μου σταματάς το πέρα-δώθε για να δεις αν σου μπήκε, τι σου μπήκε, πώς σου μπήκε και πώς θα τη βγάλουμε. Σεξ είναι, βρώμικο είναι το άθλημα, τό'ξερες πριν το κάνεις. Άμα ήταν να κάναμε σεξ για να ήμασταν πεντακάθαροι, δε θα κάναμε σεξ, μπάνιο με χλωρίνη θα κάναμε.

Τρίτον, άμα δεν έχω όρεξη ή άμα δε με κάνεις να έχω όρεξη, για να μην τα γενικεύομε εκεί που δεν πρέπει, με ένα ναζάκι, με ένα κουνηματάκι, με ένα κάτι-τίς, τότε εγώ θα πάρω την αγαπημένη μου στάση, την Πασάς στα Γιάννενα και θα σ' αφήσω να αναλάβεις δράση. Σεξολογικώς το άκουσα εγώ στη Dr Ruth πριν 10 χρόνια, οι γυναίκες θέλουν να είναι από πάνω για να μπαίνει το λινγκαμ πιο βαθιά μέσα στο γιόνι τους. Μη με κοιτάς με μισό μάτι, δε μιλάω σουαχίλι, έτσι τα λένε στο κάμα-σούτρα. Άμα λοιπόν δε θες πασά στα γιάννενα και θες ταύρο στο υαλοπωλείο φρόντισε να σ' αρέσουν τα σούξου-μούξου-μανταλάκια, τα μη Γιώργο μου μπορεί να μας δούνε, τα εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα γιατί είμαι καλό κορίτσι. Αλλιώς θα φας κατεψυγμένο χέλι και όχι φρέσκο πράμα που σαλεύει.

Τέταρτον. Ο Άγιος Βαλεντίνος και αι λοιπαί γιορταί έχουν νόημα μόνο άμα γουστάρουν κι οι δύο. Άμα γουστάρει ο ένας (ή η μία εν προκειμένω) να κι αν είναι του αγίου να κι αν δεν είναι. Εξαιρούνται τα Χριστούγεννα γιατί πάντα έτρεφα μια αγάπη προς τον Άγιο Βασίλη, οπότε κόκκινα κυλοτάκια με φουντίτσες ίσως φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Πέμπτον. Αν μου είσαι εύκολη να σε ρίξω, δύσκολη στα νούμερα και έχεις κι απαιτήσεις, μετά την πρώτη φορά θα με πιάσει ένας πονοκέφαλος, ένα σφάχτης, μία ταχυκαρδία και δε θα μπορώ (βλ. θέλω) να συνεχίσω. Αλλιώς πρόσφατες μετρήσεις δείξανε μέχρι τέσσερις παραστάσεις στη μία συνεδρία. Βέβαια τα λεφτά τους τα βγάλανε, οπότε μην έχεις και τρελές απαιτήσεις.

Αυτά για αρχή.

CS:CZ

Το πέρασα το γαμήδι.

Τρείς μήνες κολλημένος στην ίδια πίστα στο CounterStrike, ήταν εκνευριστικό. Απίστευτες ώρες χαμένες. Και να πεις ότι παίζω κι άλλα παιχνίδια και ξεχνιέμαι; Μπα! Μόνο ετούτο.

Ξέρεις τι είναι τρεις μήνες στην ίδια πίστα; Ξέρεις τι είναι να είσαι μπροστά με σκορ 9-2 και μετά οι τρομοκράτες να κατατρόπώνουν, όταν ένιωθες ότι η νίκη ήταν τόσο μα τόσο κοντά;

Αλλά όχι. Με τελικό σκορ 14-12, στην πρώτη πίστα του τέταρτου κύκλου του hard επιπέδου, τους έσκισα. Στο τσακ μιλάμε. Στο πιο τσακ δεν γίνεται. Με την τελευταία σφαίρα, πάνω που ήταν έτοιμη να εκραγεί η βόμβα τους, σκοτώνω τον ένα και μοναδικό που έπρεπε να σκοτώσω (και με τον τρόπο που έπρεπε να τον σκοτώσω).

Και μετά το βάζω στα πόδια, κι ας βομβαρδίσουν το στόχο μου, γιατί εμένα σκοπό μου ήταν να επιβιώσω, γιατί αλλιώς κερδίζουν αυτοί.

Τι; Να get a life? Moi?

Next time. Τώρα έχω τρεις νέες πίστες να καθαρίσω.

The page cannot be found

Είμαστε αστείοι, έτσι;

Ποιοί έχετε επισκεφθεί τη σελίδα Dirty Works Greece (μην προσπαθείτε να τη δείτε, δεν υπάρχει πλέον η σελίδα όμως μπορείτε να δείτε τα cached pages του site στο Google);

Ναι, μιλάω για εκείνη τη σελίδα που με τραγελαφικό τρόπο "υπόσχεται" πως με μία απλή πληρωμή με πιστωτική κάρτα θα μπορέσετε να βρείτε μια θέση στο Δημόσιο; Κυκλοφόρησε με email πρόσφατα.

Δείχνει πρωθυπουργούς να παίρνουν φακελάκι (φωτομοντάζ της πλάκας) και έχει και τιμοκατάλογο υπηρεσιών. Η σελίδα φυσικά κάνει μπαμ ότι είναι μια φάρσα. Αλλά φαίνεται πώς κάποιοι δεν το πήραν έτσι.

Σκεφτείτε λοιπόν πόσο ανατρίχιασα όταν διάβασα στο in.gr:

Συνελήφθη γλύπτης που υποσχόταν διορισμούς στο Δημόσιο μέσω Internet

...

Η αστυνομία υπολογίζει πως τα θύματά του ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες σε όλο τον κόσμο, ωστόσο μέχρι στιγμής είναι αδιευκρίνιστο πόσους έχει καταφέρει να εξαπατήσει ο 34χρονος γλύπτης.

Δηλαδή μιλάμε έχουμε ξεφύγει έτσι;

Και θέλετε να δείτε πώς τον βρήκαν; Μέσω των πληροφοριών που είχε δώσει όταν έκανε register το site:

Administrative Contact:
Dimitrios Fotiou (C8307350-LRMS) dimitrisfotiou@yahoo.co.uk
Fotiou
9 Varika str.
Athens, Athens Athens
GR
Phone: +30.6937955xxx (εγώ το κρύβω, αυτός το δείχνει)

Δηλαδή αν ήταν πραγματικός απατεώνας θα έδινε τα στοιχεία του;

Κύριοι, εσείς με την εξουσία, δείξτε λίγο έλεος!

Και λίγο χιούμορ.

Σταρ-χυδαία μας

Τηλεόραση, όπως είναι γνωστό σε όποιον με έχει γνωρίσει, δε βλέπω που να με πληρώνεις.

Περνάω όμως κατά καιρούς από κάπου που είναι ανοιχτή και κοιτάω.

Βλέπω λοιπόν τη Νικολούλη να τραγουδάει Έχω στενάχωρη καρδιά, σεκλέτια δε χωρούνε.

Και αναρωτιέμαι:

Πόσο έχουμε ξεπέσει όταν το σταρ σύστεμ, που μας επιβάλλει ποιούς θα βλέπουμε και ποιούς θα ακούμε, μας προβάλλει δημοσιογράφους να γίνονται τραγουδιστές, τραγουδιστές να γίνονται ηθοποιοί, ηθοποιοί να γίνονται βουλευτές.

Γιατί αυτοί δε φταίνε. Αυτοί τα κονομάνε, γιατί να φταίνε; Ούτε οι καναλάρχες φταίνε, αυτοί απλά μας δείχνουν αυτό που θέλουμε, γιατί άμα δε το θέλαμε δε θα το βλέπαμε και έτσι ο καναλάρχης δε θα είχε θεαματικότητα.

Άρα εμείς το θέλουμε και το επιβάλλουμε στον καναλάρχη.

Ρε σεις, get a life!

Ως άλλη Γεωργία Βασιλειάδου

Πήρα σήμερα εφημερίδες και χάζευα τις αγγελίες. Είδα λοιπόν την κατηγορία Συνοικέσια, που ως τώρα απλά προσπερνούσα. Διάβασα μερικές από τις αγγελίες και χάζεψα. Μπήκα στο site κάποιου γραφείου

Πάμπλουτη καλλονή 22χρονη, πτυχιούχος, εντυπωσιακής εμφάνισης, ψηλή, ξανθιά, με έντονη θηλυκότητα, αψόγους τρόπους και ήθος, οικογένεια πανεπιστημιακών, περιουσία άνω του 1 δίς, πολυόροφο ακίνητο, βίλλα παραλιακή, 2όροφο βόρεια προάστεια, μηνιαίως 1.000.000 επιθυμεί γνωριμία γάμου με κύριο έως 32 ετών σοβαρό, ηθικό για την δημιουργία οικογένειας.

Συγγνώμη, αυτή η κοπέλα δε μπορεί να γνωρίσει αυτόν που θέλει; Δηλαδή πρέπει να μυριστείς ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Και καλλονή και εντυπωσιακή και ψηλή ξανθιά με έντονη θηλυκότητα. Άσε τα φράγκα και τα σπίτια. Πού δυσκολεύεται; Για να μη σου πω ότι είναι 22 μόνο, έτσι;

Και τέτοια παραδείγματα άπειρα...

Εγώ στο CNN

Εντάξει, η επικεφαλίδα ήταν λίγο δραματική, το παραδέχομαι.

Αλλά δε βλέπεις κάθε μέρα το όνομα σου στις εφημερίδες με την επικεφαλίδα "Έλληνας Δημοσιογράφος τα Παίρνει από το Αμερικανικό Πεντάγωνο".

Από τύχη διάβασε ο Σάκης ότι δούλεψα ένα φεγγάρι στους Southeast European Times και με ρώτησε αν είμαι "κανένας από τους εγκάθετους δημοσιογράφους, όργανο προπαγάνδας του αμερικανικού πενταγώνου".

Ακολούθησα κι εγώ το link που μου έδινε και βρίσκομαι να διαβάζω για ένα ρεπορτάζ που έχει το Ποντίκι για... εμένα!

Φάτσα κάρτα στο πρωτοσέλιδο ο δικός σου και το ρεπορτάζ στις σελίδες 2 και 3. Με επικεφαλίδα "Το Πεντάγωνο τα σκάει σε δημοσιογράφους των Βαλκανίων" το άρθρο αναφέρει:

Για τις ανάγκες τους οι SE Times χρησιμοποιούν 50 περίπου έμμισθους ανταποκριτές, πολλών από τους οποίους (συνολικά 23) τα ονόματα αναφέρονται στο site και μεταξύ αυτών αναφέρεται και ένας μόνο έλληνας με το όνομα Γεώργιος Αναγνωστόπουλος, αγνώστων λοιπών στοιχείων.

Άκου θράσος. Πέντε χρόνια το έχω το site μου, βάζεις το όνομα μου στο Google και το βρίσκεις και σου λένε ότι είσαι "αγνώστων λοιπών στοιχείων".

Συνεχίζει το άρθρο:

Οι αμερικάνοι (Πεντάγωνο) αρνούνται για την ώρα να πουν αν ο Γ. Αναγνωστόπουλος (το μόνο ελληνικό όνομα στη λίστα του site) είναι υπαρκτό πρόσωπο ή πρόκειται για όνομα κάλυψης. Αυτό δεν θα ήταν καθόλου φυσιολογικό στην περίπτωση που ο άνθρωπος αυτός υπάρχει, είναι δημοσιογράφος και εργάζεται κανονικά.

Στις επίσημες λίστες όσων ελλήνων δημοσιογράφων έχουν κατά καιρούς υπηρετήσει σε επίσημα πόστα στις ΗΠΑ δεν υπάρχει τέτοιο όνομα.

Κάποιοι δικοί μας στο Αμέρικα ισχυρίζονται ότι ξέρουν - αλλά δεν λένε - τίνος είναι αυτό το ψευδώνυμο και κάνουν λόγο απλώς για κάποιον που μένει στις ΗΠΑ.

Δηλαδή εγώ τώρα δεν υπάρχω; Και καλά αυτό. Με ξέρει εμένα το αμερικανικό Πεντάγωνο για να επιβεβαιώσει αν υπάρχω ή όχι; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω, γιατί αν με ήξερε δε θα είχε προσλάβει, αφού δεν είμαι καν δημοσιογράφος. Αρθρογράφος είμαι, στην καλύτερη. Για να μη σου πω αντιγράφος, αφού αναμασώ ότι λένε οι ελληνικές εφημερίδες.

Μέχρι πριν κάποια χρόνια ανέκδοτα έγραφα ο έρμος. Ξαφνικά έγινα μήλο της έριδος μεταξύ Πενταγώνου και Ελληνικής Δικαιοσύνης; Δηλαδή αν είναι να έρθουν τα κανάλια από εδώ να το ξέρω να ρίξω κάνα κούρεμα. Αχ, ποιό προφίλ μου είναι το καλύτερο;

Λοιπόν, πλάκα-πλάκα να δείτε ότι χτες που έπεσε το ADSL μου δεν έφταιγε ο ΟΤΕ αλλά η ΕΥΠ μου έβαζε κοριό για να βλέπει τι κάνω. Αντικατασκοπεία δηλαδή. Στάνταρ πράγματα.

Και συνεχίζει ο Πόντικας λέγοντας πως στην Τουρκία με το που έσκασε η ιστορία, οι αρχές συνέλαβαν τέσσερις που έγραφαν στους SETimes επειδή πληρώνονταν από ξένο κράτος (by the way, μας πλήρωνε ιδιωτική εταιρία, όχι οι ΗΠΑ, να το ξέρετε κύριε εισαγγελέα μου) και επειδή (άκου τώρα σκεπτικό) δεν είναι δημοσιογράφοι άρα προφανώς είναι πράκτορες.

Δεν ξέρω αν πιάσετε τη μεγαλοφυΐα του σχεδίου: Δεν είναι δημοσιογράφοι, άρα είναι πράκτορες. Δηλαδή για να γράφεις σε ένα αμερικάνικο site (γιατί μπορεί να λέμε "εφημερίδα" αλλά δεν είναι έντυπο μέσο, ένα site είναι μόνο) πρέπει να είσαι ή δημοσιογράφος ή πράκτορας!

Εν τω μεταξύ, το πρωί είχε σκάσει ένα email από έναν κ. Θανάση Τσίτσα, ανταποκριτή της Ελευθεροτυπίας στη Νέα Υόρκη, ο οποίος ήθελε να μάθει γιατί βρισκόταν το δικό μου όνομα αναμεμιγμένο στις λίστες δημοσιογράφων που εξέδωσε το αμερικανικό Πεντάγωνο. Φαντάστηκα ότι ήταν απλή συνωνυμία, τόσοι Αναγνωστόπουλοι υπάρχουν άλλωστε. Μέχρι τότε δεν ήξερα για το Ποντίκι και όλη αυτή την ιστορία.

Έχοντας διαβάσει τον Σάκη και έχοντας πάρει το Ποντίκι, γυρνάω σπίτι, παίρνω τον κ. Τσίτσα τηλέφωνο. Του λέω ότι μόλις με είδα στο Ποντίκι και μου λέει την ιστορία από την αρχή. Ότι δηλαδή δύο εφημερίδες (μεταξύ των οποίων και οι SETimes) σπονσοράρονται από το Πεντάγωνο και ότι έσκασε αυτή η ιστορία στο Associated Press και αναδημοσιεύτηκε παντού, και φυσικά στο CNN.

Και μένω εγώ μαλάκας. Όχι επειδή σπονσοράρονται από το Πεντάγωνο, αλλά επειδή το site υπάρχει από το 2001 αν θυμάμαι καλά, και αναφέρει πεντακάθαρα ότι σπονσοράρεται από την EUCOM (European Command, παρακλάδι του αμερικάνικου στρατού στην Ευρώπη).

Εν τω μεταξύ όταν είχα αρχίσει να γράφω για τους SETimes, σε κάποια φάση το είδα κι αυτό αλλά επειδή πάντα σε όλα μου τα άρθρα ήθελαν θετικά νέα για να προωθήσουν τις καλές σχέσεις στα Βαλκάνια, πίστευα πως ήταν απλά ένα μέσο Δημοσίων Σχέσεων για τους Αμερικάνους, ώστε να τα έχουν καλά με όλες τις βαλκανικές χώρες.

Άλλωστε, πραγματικά σε όλα τα άρθρα υπήρχε μια θετική χροιά. Δηλαδή αν πιάναμε ένα πλοίο με ναρκωτικά, ενώ τα ελληνικά κανάλια θα μιλούσαν για σκάνδαλα, δολοπλοκίες, μαφίες κλπ, οι SETimes μιλούσαν για το ότι η Ελληνική Αστυνομία έδρασε σωστά και εξάρθρωσε το τάδε δίκτυο ναρκωτικών. Αν έβγαινε ιστορία ότι κάποιος τα έπαιρνε, ενώ τα ελληνικά κανάλια αρχίζουν και λένε για την μάστιγα της διαφθοράς στην Ελλάδα, οι SETimes έλεγαν μπράβο που εξαρθρώθηκε κάποιος που τα έπαιρνε.

Με ρώτησε διάφορα πράγματα ο κ. Τσίτσας στο ένα τέταρτο που μιλούσαμε (μετά συνειδοτοποίησα ότι εγώ τον είχα καλέσει στο κινητό του στην Αμερική και δε θυμάμαι πόσο με χρεώνει η Tellas για αμερικάνικα κινητά). Οι ερωτήσεις του ήταν λίγο κάπως βέβαια, αλλά τη δουλειά του κάνει κι αυτός, δε λέω.

Για παράδειγμα, μου κάνει σε μια φάση: Δε σας γνωρίζω, δε μπορώ να ξέρω αν είστε στρατολογημένος πράκτορας των Αμερικανών ή όχι. (Εμ, δε με έχεις δει με το φούξια πουκαμισάκι μου ή στο πάρτυ γενεθλίων μου για να βγάλεις δικά σου συμπεράσματα, τι να σου κάνω;). Στην Αγγλία είπαμε σπουδάσατε; Ρε λες να μου πούνε ότι στο κωλοχώρι που σπούδασα έχει recruitment centre η CIA;

Τώρα αν αύριο - μεθαύριο με δείτε πρωτοσέλιδο στην Ελευθεροτυπία ως πράκτορα της CIA, με ένα μεγάλο "ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΝΕΚΡΟΣ Η ΖΩΝΤΑΝΟΣ", προσπαθήστε να μη με δώσετε στεγνά. Και προτιμήστε το "ζωντανός". :-)

Τέλος πάντων, ελευθερία λόγου έχουμε, ότι θέλουν γράφουν οι εφημερίδες. Αν είναι ας μου ζητήσουν και μια καλή μου φωτογραφία τώρα που έχω χάσει και 4 κιλά (πήγα στα 80) να δείξω το τούτο μου. Να δείξω και την εφημερίδα στη γιαγιά μου που δεν ξέρει να διαβάζει να νομίζει ότι με βάλανε πρωτοσέλιδο για καλό σκοπό. Ο Μάκης μόνο να μη με βγάλει σε κάνα παράθυρο γιατί η γιαγιά μου πολύ τον πάει και δε με βλέπω να τη βγάζω καθαρή μαζί της μετά.

ΥΓ. Δεν βλέπω πώς αφορούν κανέναν αλλά οι SETimes πληρώνανε περίπου €50 ανά άρθρο. Έγραφα κατα μέσο όρο 2 άρθρα το μήνα, με πληροφορίες που συγκέντρωνα από ελληνικές εφημερίδες. Και αν ξέρετε με ποιόν πρέπει να μιλήσω στο Πεντάγωνο για να παίρνω κι εγώ τα $240.000 που έπαιρνε αυτός που περιέγραφε το CNN, τότε πείτε μου κι εμένα για να τον πάρω ένα τηλεφωνο γιατί με έπιασε Κώτσο.

Πού πας ρε Καραμήτρο

Προσοχή! Ακολουθεί προσωπική διαφήμιση. :-)

Μετά από παρακίνηση φίλων, έγραψα κάτι που σκόπευα να βγει σαν μικρό άρθρο αλλά τελικά βγήκε μικρό βιβλίο για το πώς να βρεις δουλειά (εσύ που ψάχνεις).

Σε γενικές γραμμές είναι πράγματα που εγώ θεωρώ αυτονόητα (έχω περάσει άπειρες φορές από το στάδιο αναζήτησης) αλλά αν έχετε κάνα φίλο που θέλετε να τον λογικέψετε λίγο στο τι πρέπει να κάνει για να βρει δουλειά μπορείτε να του πείτε να μπει εδώ:

http://www.scribd.com/doc/20810400/Πού-Πας-Ρε-Καραμήτρο

Και επειδή είμαι μόνο στην έκδοση 0.9, ότι ορθογραφικά & τυπογραφικά λάθη, μου σφυράτε ένα email. Παραλήψεις, προτάσεις κλπ, επίσης μου σφυράτε ένα email.

Σύμπτωση

Κουρασμένος, κατά τις 10 και κάτι το βράδυ, πας μέχρι το σουβλατζίδικο. Δε σε ικανοποιεί καμία από τις επιλογές και παίρνεις μια σαλάτα, την οποία άποφασίζεις να φας εκεί, περιμένοντας μια φίλη για να πάτε σινεμά εκεί δίπλα.

Κάθεσαι σε ένα μικρό τραπέζι στο άδειο σουβλατζίδικο και την τρως κοιτώντας έξω.

Και βλέπεις τον Χ γνωστό σου να έρχεται από τα δεξιά και την Ψ γνωστή σου να έρχεται από αριστερά. Ρε κοίτα να δεις σύμπτωση, να βρεθούμε και οι τρεις μαζί στο ίδιο μέρος, το οποίο είναι άσχετο με τον χώρο όπου έχουμε γνωριστεί και συχνάζουμε οι τρεις μας.

Μέχρι να σηκωθείς να τους πεις "κούκου!", ο Χ και η Ψ αγκαλιάζονται και φιλιούνται παθιασμένα. Ρε κοίτα να δεις που η σύμπτωση δεν ήταν και τόσο μεγάλη τελικά.

Γιατί εγώ είχα καταλάβει ότι ο Χ ήταν φαντάρος και η Ψ με κάποιον άλλο. Φαντάρος κι εκείνος ο άλλος για τον οποίο είχα μάθει, αλλά δεν ήξερα ότι ήταν ο δικός μας συγκεκριμένος φαντάρος.

Ε ρε πλάκα που θα της κάνω της Ψ αύριο.

Ο ήλιος καίει...

Το κάναμε κι αυτό.

Πήγαμε σε gay bar (μην το πείτε σε κανέναν όμως, ναι;). Ευτυχώς με γυναικεία παρέα, για να είναι τα πράγματα λίιιιιιγο πιο εύκολα. Ναι, οκ, μου χρυσώσανε το χάπι για να με πείσουν (που έχω μπλέξει;). Πήγαμε λοιπόν στο Fou, στο Γκάζι.

Και τώρα θα σας πω τι όργια γίνονται μέσα σε ένα gay bar. Ιδού μια live ανταπόκριση. Βασικά: τίποτα.

Το μπαράκι ήταν σχεδόν άδειο και κατά τις 2 άρχισε να έχει τόσο κόσμο ώστε άμα ήταν gay bar και έμπαινες να μην έλεγες πάμε να φύγουμε.

Βέβαια εμείς όταν μπήκαμε και είδαμε τα 8 άτομα όλα κι όλα (διόρθωση: 7 αρρένες + 1 σερβιτόρα) δε μπορούσαμε να φύγουμε γιατί θα μας έλεγαν ξενέρωτους και βλάχους που μπήκαμε σε gay bar, σοκαριστήκαμε και φύγαμε. Και μόλις είχαμε φάει τέτοιο ξενέρωμα από το Banana Moon παραδίπλα που δεν είχαμε και πού αλλού να πάμε.

Άνδρες, ακούστε καλά, θα σας πω το μεγάλο μυστικό που ανακάλυψα: Στα gay bar δεν έχει γυναίκες. Θα μου πεις να μην κρίνω από τη μία και μοναδική φορά, οκ, αλλά η ζωή είναι πολύ μικρή για να θέλω να ξαναπάω σε gay bar για πλάκα. Είχε 4 πελάτισσες όλες κι όλες. Δεν ξέρω αν ντρέπονται περισσότερο οι γυναίκες ή πηγαίνουν σε lesbian bars (δεν είδα σχετική κατηγορία στο Αθηνόραμα), ή δε τους βολεύει η Παρασκευή σαν ημέρα, πάντως άλλα περίμενα να δω και άλλα είδα.

Ανοίγω μια μικρή παρένθεση εδώ πέρα, για να δώσω τα συγχαρητήριά μου στη μεγαλολεσβία που το έριξε το γκομενάκι στο πάτωμα με κάτι γλωσσόφιλα, παρεμπιπτόντως. Έχουμε πολλά να μάθουμε. Κλείνει η παρένθεση.

Αυτό που με ανησύχησε λίγο είναι πως στο Fou έπαιζε τα τραγούδια που μ' αρέσει να χορεύω στα κλαμπάκια (80s, Disco και κάτι φλώρικα). Μήπως οι μουσικές μου προτιμήσεις είναι λίγο τοιούτες; Χμ...

Το θέμα όμως είναι ότι επειδή μου σφυρίξανε ότι κάποιος με κοιτούσε επίμονα, και εμένα μου ερχόντουσαν σκηνές από το Blue Oyster, το μόνο που έκανα ήταν να κάτσω εντελώς μα εντελώς ακίνητος. Μεγάλη καταπίεση αυτά τα gay bars για να έναν straight.

Και ευτυχώς μετά πήγαμε Zapata όπου ξεβιδώθηκα.

Εσείς, ο μεγάλος μου αδερφός

Αναρωτιέμαι αν τα blogs θα είχαν τέτοια μεγάλη επιτυχία σήμερα, αν δεν είχαμε μπει όλοι στο τριπάκι του Big Brother, το να προσκαλούμε δηλαδή αγνώστους να γνωρίσουν κομμάτια της προσωπικής μας ζωής που πιθανόν να μην γνωρίζουν όσοι μας βλέπουν καθημερινά.

Γουστάρουμε να παίρνουμε μάτι από την κλειδαρότρυπα, έτσι;

Μήπως η Δημοκρατία είναι ντεμοντέ;

Να ξεκαθαρίσω κάτι από πριν. Δεν τον πάω τον Bush. Δεν είμαι όμως αντι-αμερικάνος όπως το εννοούν οι αριστεροί, απλά διαφωνώ με τα αποτέλεσματα των πράξεών του. Αυτουνού. Του Bush.

Όμως ήθελα να δω πόσο διαφθείρει η εξουσία. Αν αυτός που βγάζει π.χ. 2000 ευρώ από τη μπίζνα που έχει και μπορεί να πληρώνει 600 ευρώ σε μία γραμματέα και θεωρεί πως αυτό του δίνει το δικαίωμα να της την πέφτει, τότε πόσο μπορεί να διαφθαρεί κάποιος ο οποίος έχει πάμπολλες επιχειρήσεις και έχει έναν ολόκληρο πλανήτη στα πόδια του;

Έκανα λοιπόν μια ανεπίσημη έρευνα στο Joy.gr και έθεσα το ερώτημα: Πόσο εύκολα θα σκοτώνατε 1 εκατομμύριο ανθρώπους;

Για να κάνω λίγο πιο ρεαλιστικές τις συνθήκες για να μην πούνε όλοι ότι δε θα το κάνανε και διάφορα τέτοια, έριξα πολλά ανταλλάγματα για τον αφανισμό του πληθυσμού αυτού, όπως θα δείτε αν διαβάσετε το ερώτημα. Ότι δε θα το μάθει κανείς, ότι δεν τους ξέρει κανείς, ότι θα λυθούν όλα σας τα προβλήματα αυτόματα. Φυσικά αυτό το έκανα για να απενοχοποιήσω την πράξη, για να βγάλω το χειρότερο εαυτό του καθένα που απαντάει. (Τώρα που σας εξηγώ το πώς λειτουργεί αυτή η ερώτηση δεν περιμένω να απαντήσετε κι εσείς έτσι, γιατί στην εδώ περιγραφή μου του ερωτήματος είμαι πιο ανθρωπιστής.)

Η ερώτηση είχε ως εξής:

Ας υποθέσουμε ότι σας παρουσιάζεται η ευκαιρία να μπορείτε να λύσετε όλα σας τα προβλήματα πολύ εύκολα. Με το πάτημα ενός κουμπιού. Και θα λυθούν αυτόματα όλα τα προβλήματα που έχετε αυτή τη στιγμή: υγείας, οικονομικά, οικογενειακά, οτιδήποτε. Και θα λυθούν πέρα από κάθε σας προσδοκία όλα σας τα προβλήματα. Θα παντρευτείτε το άτομο που θέλετε, θα έχετε τα λεφτά που λίγοι μόνο εφοπλιστές έχουν, θα γιατρευθείτε από ότι σας βασανίζει αυτή τη στιγμή. Τέρμα οι δουλειές και οι μπελάδες, τώρα θα ζείτε ζωή χαρισάμενη. Όμως, πατώντας αυτό το κουμπί θα πεθάνουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι σε μία χώρα που ποτέ δεν έχετε ξανακούσει, ούτε καν μπορείτε να τη βρείτε στο χάρτη. Είναι ένα εκατομμύριο άνθρωποι που δεν έχουν επικοινωνία με κανένα παρά μόνο μεταξύ τους, δεν έχουν συγγενείς ή φίλους παρά μόνο όσους ανήκουν στο σύνολο των ανθρώπων που θα αφανιστούν. Αν το αποφασίσετε, θα πεθάνουν σχεδόν ακαριαία χωρίς να βασανιστούν καθόλου. Η χώρα θα αφανιστεί από το χάρτη σας να μην υπήρξε ποτέ.

Κανείς δε θα ξέρει ότι ήσασταν εσείς που πατήσατε το κουμπί και δε θα το μάθει ποτέ (παρά μόνο αν του του πείτε εσείς). Προφανώς δεν θα υπάρχει καμία απολύτως νομική συνέπεια, αφού δε θα το ξέρει κανείς. Και κανείς δεν πρόκειται να μάθει ότι πέθαναν αυτοί οι άνθρωποι αφου κανένα ΜΜΕ δε θα το προβάλει και κανείς δε θα αναζητήσει τον πληθυσμό της χώρας αυτής. Με το που πατάτε δηλαδή το κουμπί, μεταφέρεστε αυτόματα πάνω στο γιωτ σας έξω από ένα θέρετρο της επιλογής σας και απολαμβάνετε τη ζωή και ότι αυτή έχει να σας προσφέρει.

Το ερώτημα που ακολουθεί λοιπόν είναι καθαρά ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ: - Θα πατούσατε το κουμπί;

Και η απάντηση ήταν πως οι περισσότεροι θα το κάνανε, θα πατούσανε ένα κουμπί που θα αφάνιζε 1 εκατομμύριο ανθρώπους!

Θα σκοτώνανε ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ανθρώπους. Όχι έναν και δύο και τρεις. Όοοοοχι! Σαν να λέμε ότι αν ο μέσος άνθρωπος ξέρει 100 ανθρώπους, θα σκοτώνανε εσένα, τους 100 γνωστούς σου, τους εκατό γνωστούς του κάθένα από τους γνωστούς σου, και τους 100 γνωστούς του καθένα από τον καθένα από τους γνωστούς σου.

Και το σκεφτήκανε περίπου για 20 δευτερόλεπτα ο καθένας τους πριν βάλουν το χέρι στην καρδιά και πούνε ότι "ναι, εγώ θα το έκανα".

Πόσο μάλλον αν είχαν πραγματικά την εξουσία να το κάνουνε, αν ήταν πεπεισμένοι και οι ίδιοι αλλά και οι γύρω τους ότι αυτοί οι ένα εκατομμύριο άνθρωποι ήταν κακοί, αν ήξεραν ότι δε μπορεί να τους αγγίζει κανείς, αν είχανε μεγαλώσει "προεδρικά" και είχαν μάθει να περνάει μόνο το δικό τους, αν ζούσαν στην χώρα που μπορεί από το βούρκο να σε πάει στα ουράνια (ή το αντίστροφο), αν είχαν μάθει πως για να κερδίσεις σε σεβασμό πρέπει να έχεις εξουσία και πως για να δείξεις ότι έχεις εξουσία πρέπει να την ασκείς στο έπακρο.

Οπότε, θέλω να καταλήξω, ο Bush δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κακή πλευρά του εαυτού μας. Ενός εαυτού που έπρεπε να σκοτώσει και να παραπληροφορήσει για να επανεκλεγεί και έτσι να σώσει το κύρος του πατέρα του που έχασε τις εκλογές πριν 12 χρόνια από τον Δημοκρατικό Clinton.

Και ποιοί τον εκλέξανε και επανεκλέξανε; Ο λαός.

Άρα, ο λαός έκανε λάθος επιλογή; Μήπως ακόμα και η Δημοκρατία, όσο καλό πολίτευμα να είναι, έχει κι αυτή τα λάθη της;

Και μήπως, λέω μήπως, ΔΕΝ ζούμε στην εποχή των μεγάλων πολέμων που θα καταστρέψουν τον κόσμο, αλλά απλά ζούμε σε μια εποχή όπως όλες οι άλλες; Μήπως δεν είμαστε τόσο σημαντικοί και θα το καταλάβουμε όταν γεράσουμε και θα λέμε ότι την καλύτερη εποχή την ζούνε τα εγγόνια μας;

Χμ;

Σάκης, εγγύηση

Αράζεις και βλέπεις show, όχι μαλακίες. Όχι Γαρμπή με ένα μπαλέτο και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Όχι Κοκκίνου που πας να δεις τα βυζιά να ξεχειλίζουν. Ούτε Βανδή που την αγαπάς επειδή έγινε μαμά και σου βγάζει ένα σκίσε με και γουστάρει. Ουτε καν Βίσση που έχει και μια ιστορία, να πω.

Αυτά είναι γιέστερντεϊ. Γιατί τουντέϊ είναι μόνο ο Σάκης.

Έρχονται χορεύτριες, φεύγουν χορεύτριες, μπαίνει ο Σάκης, τα βγάζει ο Σάκης, χαϊδεύονται οι χορεύτριες.

Ανεβαίνει η πίστα, κατεβαίνει η πίστα, πάνω οι δεξιοί, κάτω οι αριστεροί (δε μιλάω για πολιτική, εντάξει;).

Για μένα, το καλύτερο είναι το tango που χορεύει ο Σάκης με τη Σάκαινα. Μπορεί να είναι μόνο δύο λεπτά, αλλά ως lating dancer wannabe, πρέπει να ομολογήσω ότι μ' άρεσε πολύ. Αν καθόμουν και άλφα τράπεζα πίστεως θα ήμουν καλύτερα βέβαια, αλλά με τόσο κόσμο, που να πας τελευταία στιγμή; Μπέττερ λακ νέξτ τάιμ. Μα όλος αυτός ο κόσμος (αναλογία m/f ήταν 1:10) δεν δουλεύει αύριο;

Έτσι, όταν ακούσετε τον Τσαλίκη να λέει για τον τέλειο τον άνδρα, τον άνδρα το σωστό, τον πρόστυχο, τον έξυπνο και τον γοητευτικό, μιλάει για τον Σάκη.

ΥΓ. Έλενα, περιμένω τηλέφωνό σου. Το αποφάσισα, δε με πειράζει που δουλεύεις βράδυ. :-P

Caipirinha, por favor

Σινεμά με σουβλάκι (κρυμμένο για να μη σε πάρουν πρέφα εκεί που πουλάνε ξενέρωτο ποπ-κορν) και συνέχεια με latin club (Fuego στη Νέα Σμύρνη, που έχει μαθήματα χορού κάθε Τετάρτη & Κυριακή) και πέντε καϊπιρίνιες προετοιμασμένες από βραζιλιάνα με μπόλικη μαύρη ζάχαρη.

Ότι πρέπει για ένα καταπληκτικό βράδυ. Εγγύηση.

Μπράβο το νιουζλεττεράκι!

Κοίτα να δεις τώρα.

Κάθομαι ήσυχα-ήσυχα κάνοντας τη μοναδική δουλειά που έχω αυτές τις μέρες, να γράψω το νιουζλεττεράκι για λογαριασμό της εταιρίας που έχουν δύο καλοί φίλοι μου στην Αγία Παρασκευή. Θέμα κάθε τεύχους είναι η επιχειρηματική χρήση του Internet.

Κάθομαι, το γράφω, το στέλνω σ' αυτούς, το στέλνουν αυτοί στους αποδέκτες. Και μετά αρχίζουν τα σχόλια. Και είναι όλα από θετικά μέχρι υπερθετικά. Ένας executive που δεν τον ξέρω, απλά μου απάντησε και είπε "γαμάααατο!". Νομίζω ήταν το καλύτερο σχόλιο που πήρα.

Ρωτάω κι εγώ τους φίλους που έχουν την εταιρία. Ρε παιδιά, πόσοι το παίρνουν αυτό το νιουζλεττεράκι είπαμε; Ξεκινήσαμε με 200 και τώρα ξεπεράσαμε τους 2.000.

Ώπα.

Κάθε μήνα διαβάζουν αυτά που γράφω 2.000 άτομα;

Και όπως αντιλαμβάνεστε ψωνίστηκα! Γιατί εκεί που νομίζεις ότι σε διαβάζουν 200 άνθρωποι, τελικά το να σε διαβάζουν 2.000 επειδή ο ένας το είπε στον άλλο και ο άλλος στον τρίτο, είναι κάτιτις.

Μωρέ το ήξερα εγώ ότι έπρεπε να γίνω ένας δημοσιογράφος, ένας ρήτορας, ένα δικηγόρος, ένας άνθρωπος του πνεύματος (και ουχί του οινοπνεύματος), ένας φίλος των γραμμάτων (και των γαμάτων).

Πάω να μου κάνω κάνα δώρο τώρα με τις εκπτώσεις.

I, teacher

Νιώθω σαν το δάσκαλο σε ένα χωριό στην Ελλάδα πριν 80 χρόνια όταν μου λένε να τους ψάξω κάτι στο Internet.

Όπως κι ο δάσκαλος του χωριού τότε διάβαζε τα γράμματα που στέλνανε οι φίλοι και συγγενής του καθένα, γιατί λίγοι ήξεραν να διαβάζουν, έτσι νιώθω κι εγώ όταν μου λένε να τους ψάξω κάτι.

Είτε ταξίδια, πανεπιστήμεια, δουλειές: Ψάξε ρε George εσύ που ξέρεις.

Άσε δε που πασχίζω για να τους πείσω κάθε φορά πως δεν έχω ιδέα από τι είναι φτιαγμένα τα σημερινά γκομπιούτερζ και σταματήστε να με παίρνετε μαζί σας για να αγοράσετε mouse!

Ρόδα, τσάντα και κοπάνα is no more, ok?

Μηχανόβιοι (από παπάκηδες μέχρι Χαρλεϋάδες), θα κάνουμε μια συμφωνία, οκ?

Όταν χρησιμοποιείτε το πλεονέκτημα που σας προσφέρει η μηχανη και χώνεστε ανάμεσα σε δύο λωρίδες αυτοκινήτων, θα παραδέχεστε ότι δεν έχετε τα ίδια δικαιώματα με το αν μένατε στη θέση πάνω σε μία λωρίδα.

Όταν είστε σε κατάσταση διαρκούς σφήνας, εφόσον τρέχετε πάνω στη διαχωριστική γραμμή των λωρίδων αντί για μέσα σε μία λωρίδα, αντιλαμβάνεστε ότι παραβιάζετε τον ΚΟΚ αφού κάνετε προσπέραση από δεξιά (του αυτοκινήτου που βρίσκεται στα αριστερά σας).

Κάθε μέρα βρίσκω και από μία καινούρια παγίδα για μηχανάκια σε περιπτώσεις που απλά ο οδηγός αυτοκινήτου ΔΕΝ μπορεί να τα δει. Ή κάπου όπου προκειμένου να αποφύγει ο ένας οδηγός ένα διερχόμενο όχημα ή πεζό, αναγκάζεται να κόψει το τιμόνι απότομα. Και αν ένα μηχανάκι βρίσκεται εκεί, τότε γάμησέ τα!

Και δε θα ήθελα να βρεθώ σε κάποια φάση αντίδικος με κάποιο μηχανάκι που έπεσε πάνω μου θεωρούμενος ότι έχει το δικαίωμα να κινείται πάνω στη διαχωριστική γραμμή εις βάρος του δικαιώματός μου να στρίψω δεξιά ή να αλλάξω λωρίδα.

Για την ιστορία, στην πολιτισμένη Δύση (τουλάχιστον σε τέτοια θέματα είναι πολιτισμένοι αφού μαθαίνουν τον ΚΟΚ στα σχολεία), οι μηχανές δεν κάνουν σφήνες όποτε μπορούν. Μένουν πίσω από τα υπόλοιπα οχήματα, περιμένουν τη σειρά τους, δεν μαζεύονται κατά δεκάδες μπροστά στο φανάρι παίρνοντας μαζί τους καθρέφτες ή ξύνοντας φτερά.

Θα μου πεις, τότε γιατί να έχω μηχανή, αν είναι να πήζω στην κίνηση;

Αλλά κι εγώ ένας απλός άνθρωπος είμαι, δε θα κάτσω να κρίνω γιατί κάποιος θα αντάλλαζε την ασφάλειά του με οτιδήποτε άλλο.