Ξενοδοχείον ο Παράδεισος

Γιώργο, μην πάμε σε αυτά τα ξενοδοχεία. Είναι βρώμικα, φτηνιάρικα, σ' αυτά πάνε οι πουτάνες μόνο. Γιατί με πας σε τέτοιο ξενοδοχείο; Δε μ' αγαπάς;

Αυτά ακούει ο καθένας όταν πάει κάποια κοπέλα σε γαμοξενοδοχείο για πρώτη της φορά. Η μόνη διαφορά είναι στο ότι αντί για Γιώργο μπορεί η κοπέλα να πει Γιάννη, Κώστα, Δημήτρη. Κατά τα άλλα όμως το σενάριο είναι το ίδιο.

Επειδή λοιπόν δε θέλαμε να οδηγήσουμε μέχρι το εξοχικό για μισή ώρα, χάσαμε μία ώρα ψάχνοντας το ξενοδοχείο που μας πρότεινε ένας γνωστός. Μια χαρά ξενοδοχειάκι.

Ζητάμε δωμάτιο, μας λέει να πάρουμε το μεσαιωνικό με μόνο 30 ευρώ.

- Δε σφάξανε. Να το πληρώσουμε και παραπάνω και να έχουμε έναν ιππότη με πανοπλία να μας παίρνει μάτι; Όχι κύριε, άμα θέλετε να παίρνετε μάτι θα μας το αφήσετε δωρέαν. Και άμα μας δώσετε και κάνα 50-εύρω δεχόμαστε να μας γυρίσετε και τσόντα.
- Αλλιώς θα πρέπει να περιμένετε 5 λεπτάκια να ετοιμάσουμε το απλό δωμάτιο.

Συνηθισμένος στις πουστίτσες αυτού του τύπου, όπου σου λένε πως θα περιμένεις και ότι θα πάρεις ένα "απλό" δωμάτιο, του λέω πως θα περιμένουμε. Δεν προλαβαίνουμε να κάτσουμε στον καναπέ και μας έδωσε το κλειδί να ανεβούμε.

- Πείτε μόνο ένα όνομα αν θέλετε, γιατί πρέπει να το σημειώσω, μου λέει με το στυλό έτοιμο να γράψει στο βιβλίο επισκεπτών.
- Γιώργος.

Σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτάει:
- Κάτι καλύτερο;
- Παπαδόπουλος.
- Πώς γίνεται, όλη η Σαλονίκη να έχει ένα επώνυμο;
- Δηλαδή, άμα έλεγα Καραμανλής θα ήταν καλύτερα;