Γκάζι reborn

Μετά από ένα σχετικοπρόσφατο καφέ με φίλους συμπλόγκερς, ξαναεπισκέφθηκα μετά από καιρό την περιοχή του Γκαζίου.

Όπως και με τα δάση που αποχαρακτηρίζονται κάποια στιγμή, έτσι και η περιοχή είχε αποχαρακτηριστεί in my book, λόγω υψηλής συγκέντρωσης gay. Όχι επειδή κάνω διακρίσεις στις περιοχές, προς Θεού, όλα τα κτίρια από μπετό είναι, αλλά αν θέλεις να μεγιστοποιήσεις την πιθανότητα του να περιτριγυρίζεσαι από ετεροφυλόφιλες single γυναίκες, το Γκάζι δεν ήταν ιδιαίτερα the place to be μέχρι πριν κάνα χρόνο.

Στον προαναφερόμενο καφέ (που μεταξύ μας, δεν ήταν καφές αλλά δυο σοκολάτες βιεννουά και έφαγα και δούλεμα για τις ανάλαφρες προτιμήσεις μου) λοιπόν είδα λίγο την περιοχή με άλλο μάτι. Με τη λειτουργεία του μετρό στην περιοχή, ξεπεταχτήκαν ή τέλος πάντων αναδειχτήκανε κάποια μπαράκια γύρω από το σταθμο, τα οποία είναι πολύ γουστόζικα.

Έτσι, εκτός από το Γκαζάκι και το Tapas bar από τη μεριά του Mamacas, τώρα έχουν ανοίξει και απέναντι κάποια μαγαζιά παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, με καθισματάκια έξω. Ονόματα δε θυμάμαι, ψέματα θα σας πω αλλά είναι ένα δίπλα στο σταθμό που έχει κάτι industrial τοίχους, τρελιάρικους πίνακες και φοβερά βολικούς δερμάτινους πανάκριβους καναπέδες!

Ο κόσμος της περιοχής βέβαια παραμένει ελαφρώς κουλτουρίζων, με παντελόνια στρατιωτικά, χυτώνια ριχτά και μαλλί a la Vodafone, αλλά τέλος πάντων, σίγουρα η περιοχή έχει πιο πολύ κέφι από οποιοδήποτε στέκι β.π. ή το Villa Mercedes παραδίπλα.

Από εκεί που με βρίσκατε στου Ψυρρή, τώρα θα με βρίσκεται στο Γκάζι...

(Για τη Μαρίνα Αλίμου που έχει γίνει μουνάρα, θα μιλήσουμε άλλη φορά, ναι;)