Metablogging our way into the new year

Απαιτήσεις.

Γιατί πρέπει να γράψω κάτι; Δεν θυμάμαι να πληρώνομαι γι αυτό που κάνω. Και δε βλέπω καμιά εταιρία να ψάχνει να με βρει για να διαφημιστεί στο blog μου, παρόλο που χωρίς αμφισβήτηση έχω μάλλον την μεγαλύτερη συγκέντρωση από οπαδούς της μεγαλοφυώς ασταθής προσωπικότητάς μου. Δεν τους κάνει μάλλον αυτό το target audience.

Δε γουστάρω, δε γράφω ρε κύριος.

Δε γουστάρω επικαιρότητα. Γιατί να νιώθω μία πίεση να σχολιάσω το θάνατο του Σ_ντ_μ Χ__σσ__ν; (Ποιός θέλει να παίξουμε κρεμάλα;)

Ξεποδαριάστηκα στα ψώνια (αλλά η μπότα μπότα). Αλλά γιατί να γράψω για έλατα και πόνυ στην πλατεία Κοτζιά, λόγω του μοναδικού γεγονότος των Χριστουγέννων;

Έκανα μαλακία με το Ψηστήρι. Γιατί να πω πως ο προηγούμενος μας έκανε μαλακία με την Πολεοδομία και ότι το αποφεύγω ως θέμα;

Γιατί να γράψω άλλη μία ιστορία για το πώς γνώρισα ένα όμορφο κοριτσάκι; Και γιατί να έχω έμπνευσή για τη φετινή Χριστουγεννιάτικη κάρτα;




Οι ευχές είναι gay. Δε σας εύχομαι τίποτα. Πάρτε μια βαθιά ανάσα για να αντέξετε περισσότερα ή βρείτε τ' αρχίδια την ψυχική δύναμη να αλλάξετε.

Πάω να φορέσω το κόκκινο βρακί για την αλλαγή του χρόνου.

Lemmings

Συζητούσα τώρα με μια φίλη, της οποίας όλα της πάνε στραβά.

Έκλεισε η επιχείρηση στην οποία δούλευε, περίμενε πως το αφεντικό της θα την πάρει σε μια άλλη επιχείρηση που θα άνοιγε αλλά ποτέ δεν άνοιξε, δεν έχει σχέση, χτύπησε μια γριά με το αμάξι, κάνει ένα άθλημα ημι-επαγγελματικά για το οποίο είναι η μόνη στην ομάδα της που δεν πληρώνεται και οι δόσεις για το αμάξι της τρέχουν ενώ οι δουλειές στις οποίες πηγαίνει είναι όλες πουλήστε-για-να-φάτε.

Και έχοντας μεγαλώσει σε μια οικογένεια από αυτές που ποτέ δεν είχαν φράγκο αλλά πάντα υπήρχε ένα πιάτο φαΐ για όλα τα παιδιά και ένα στρώμα για κρεβάτι, ανακαλύπτει τώρα πως ο κόσμος είναι κακός, άγριος, και παρτάκιας.

Αφήνοντας κατά μέρους το φιλοσοφικό σκέλος της σκέψης μου, για το ότι πλέον η σημασιολογία της λέξης αθώος είναι μάλλον κακόβουλη και όχι ευπρόσδεκτη παρά μόνο αν είσαι κατηγορούμενος σε δικαστήριο, άκουγα με υπομονή το πόσο έχει λαλήσει και πως πλέον οι επιλογές που της απομένουν είναι να μετακομίσει στο χωριουδάκι της ή να βάλει μέσο μπας και βρει καμιά δουλίτσα στο Δημόσιο με δόντι.

Παίρνοντας υπόψη μου λοιπόν το Δαρβίνο, τον οποίο όχι μόνο λατρεύω αλλά πιστεύω πρέπει να καταργηθεί η πρωινή προσευχή στα σχολεία και να αντικαταστηθεί με την θεωρία του περί φυσικής επιλογής, αναρωτιέμαι αν η επόμενη γενιά θα έχει παραδείγματα σαν αυτό το αθώο κορίτσι.

Και αν έχει, πώς θα τους συμπεριφερθούνε οι (ακόμα πιο) εκφυλισμένοι απόγονοί μας, όταν δούνε πως υπάρχει ακόμα κόσμος που περνάει το κουτόχορτο για ζουμερή μπριζόλα, και δουλεύει επίμονα για τρεις κι εξήντα.

Και μόλις ξεφορτωθούμε λοιπόν αυτούς που δεν ξέρουν να διεκδικούνε σε αυτή τη ζωή (αφήνοντας πάλι το σκέλος περί ανταμοιβής στην επόμενη για να μη με πείτε αντίχριστο μέρες που δεν είναι αλλά συμφωνήσαμε όλοι μαζί να σας αφήσουμε να πιστεύετε πως είναι) θα αρχίσουμε επιτέλους να τρωγόμαστε μεταξύ μας;

Όχι τίποτα άλλο, αλλά θέλω πολύ να αρχίσει να φτάνει ο κόμπος στο χτένι, να σφίξουν λίγο οι (χοντροί μας) κώλοι, να χεστούμε λίγο πάνω μας, να χωθούμε λίγο στο καβούκι μας και να καταλάβουμε πως για να έχουμε εμείς κάτι, κάποιος άλλος δεν το έχει.

Είτε είναι υλικό αγαθό, που κάποιος δε μπορεί να αγοράσει γιατί εμείς που μπορούμε να το αγοράσουμε κρατάμε την τιμή του ψηλά, είτε είναι άυλο (ελεύθερος χρόνος, παιδεία, υγεία) το οποίο εμείς απολαμβάνουμε επειδή δε μας λείπει κάτι βασικό.

Και ενώ μέσα στο μυαλό (κάποιων από) μας το Κεφάλαιο είναι κάποιο τέρας με πολλά τέρατα το οποίο πρέπει να καταπολεμηθεί, είναι ένα κεφάλαιο το οποίο εμείς οι ίδιοι καθημερινά ταΐζουμε για να διατηρηθούμε ζωντανοί.

Νιώθοντας λοιπόν μια ένα τόσο τρυφερό πλασματάκι να είναι ξενερωμένο με τη ζωή του και επειδή, κάνοντας μια γρήγορη περασιά από τις καφετέριες κάτω από δημόσιες υπηρεσίες το μεσημέρι και βλέποντας κάτι στατιστικά επισκεψιμότητας από siteάκια με παιχνιδάκια, δε βλέπω κάποιον να αρπάζει το τουφέκι any time soon (παρά μόνο ίσως για να πυροβολήσει κάποιον που του έφαγε τη θέση παρκαρίσματος), εγώ πρότεινα στη φίλη μου να δώσει κώλο στη Σόλωνος.

Five percent

Διαβάζω αυτό και μένω μαλάκας.

Ποιά είναι η είδηση; Ότι το 95% των αμερικάνων (και φαντάζομαι και άλλων μη μουσουλμανικών κρατών όπως η Ελλάδα-Μπανανία) έχει κάνει σεξ πριν το γάμο ή ότι υπάρχει ένα ολόκληρο 5% που δεν το έχει κάνει;

Και για να γίνω κακός Τετάρτη βράδυ, πόσοι από αυτό το 5% είναι αγάμητοι λόγω δικής τους επιλογής;

The End of the World As We Know It

2007:

• Ο Bill Gates, CEO της Microsoft, μετά από προετοιμασία 3 ετών για τη διαδοχή του, αποχωρεί από την εταιρία για να ασχοληθεί με το φιλανθρωπικό του ίδρυμα.
• Το Yahoo προσελκύει τις μικρές επιχειρήσεις για διαφήμισης, αντιγράφοντας το μοντέλο του Google.
• Ο George Bush πετυχαίνει να καταργηθεί ο περιορισμός των δύο τετραετιών για τη θέση του Προέδρου, αλλά θα ισχύει από το 2008.

2008:

• Το Google έχει αποκτήσει πολύ μεγάλη δύναμη στις online πληρωμές και απειλεί το Paypal, εταιρία του ομίλου eBay.
• Το καλοκαίρι σημειώνεται τρομοκρατικό χτύπημα με 800 νεκρούς σε ναυτική βάση των ΗΠΑ. Το Νοέμβριο, εκλέγεται ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Jed Bush, αδερφός του απερχόμενου προέδρου. Κάποιοι κάνουν λόγο για αυτοσαμποτάζ.
• Το σχέδιο των Δημοκρατικών να χρησιμοποιήσουν τη Hillary Clinton σαν υποψήφιο πρόεδρο των ΗΠΑ αποδείχτηκε αυτογκόλ. Η Αμερική δεν είναι έτοιμη για γυναίκα πρόεδρο.
• Οι 20 μεγαλύτερες πόλεις των ΗΠΑ έχουν ελεύθερη πρόσβαση στο Internet με το πρωτόκολλο WiMax. Ακολουθούν οι πρωτεύουσες της Δυτικής Ευρώπης.

2009:

• Στο αμερικάνικο κογκρέσο αρχίζουν να ακούγονται προτάσεις για το περιορισμό των ελευθεριών στο Internet, σύμφωνα με το αραβικό μοντέλο. Φαινομενική αιχμή του δόρατος η διακίνηση παιδικής πορνογραφίας και η διακίνηση εγχειριδίων για την κατασκευή βομβών από παιδιά.
  
• Καταπολεμάται αποτελεσματικά ο καρκίνος του μαστού από μια θεραπεία που ανέπτυξε μια ομάδα ερευνητών στο UCL. Είναι το πρώτο βήμα της εξαφάνιση της ασθένειας ολοκληρωτικά.
• Το Google αγοράζει το eBay και μαζί κάνουν συμμαχία με την Oracle. Η Microsoft δημιουργεί μια στρατηγική συμμαχία με το Yahoo.
• Λανσάρεται το πρώτο NC (Network Computer) από την Hewlett Packard. Δεν έχει σκληρό δίσκο παρά μόνο για buffering, σώζει τα πάντα στο Internet και αποτελείται φαινομενικά μόνο από οθόνη, πληκτρολόγιο και ποντίκι. Διεισδύει στην αγορά των επιχειρήσεων ενώ οι home users το σνομπάρουν επιδεικτικά.
• Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, λόγω της μεγάλης πίεσης για ανθρώπινα όργανα αλλά και λόγω της έξαρσης στο παράνομο εμπόριο από ανατολικές χώρες, αλλάζει τη στάση του ενάντια στη μερική κλωνοποίηση ανθρώπων από αρνητική σε ουδέτερη.
• Εφαρμόζεται για πρώτη φορά το eWallet, ένα μικρό πρόγραμμα για κινητά τηλέφωνα το οποίο αντικαθιστά το πορτοφόλι και τις πιστωτικές κάρτες. Δοκιμάζεται πειραματικά στις ΗΠΑ και στη Γαλλία και μετά εξαπλώνεται. Σε δύο χρόνια, έχει πάνω από 25.000.000 χρήστες παγκοσμίως.

2010:

• Όλες οι χώρες της Ευρώπης πλην της Ελβετίας είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Τουρκία υποστηρίζει την είσοδο του Ισραήλ στην Ε.Ε.
• Τα υβριδικά αυτοκίνητα γίνονται ανάρπαστα στην Ευρώπη μετά από απόφαση να πουλιούνται αφορολόγητα. Οι ευρωπαϊκές αυτοκινητοβιομηχανίες γνωρίζουν απίστευτη κερδοφορία.
• Ο Φινλανδός Jon Hugen αναπτύσσει σύστημα κατήργησης της πιο σύγχρονης μεθόδου ελέγχου για πνευματικά δικαιώματα σε μουσική και βίντεο. Την ημέρα των γενεθλίων του εξαφανίζεται μυστηριωδώς από προσώπου γης. Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Νέοι σε όλο τον κόσμο κυκλοφορούν με καρφίτσες «Where is Hugen?»
• H Virgin προσφέρει την πρώτη τακτική επιβατική πτήση για το διάστημα. Το εισιτήριο κοστίζει £120.000 ανά άτομο και πραγματοποιείται με σκάφος των 6 ατόμων με δύο πιλότους το οποίο φτάνει σε ύψος 140 km από την επιφάνεια της γης. Μετά από 1 χρόνο, η τιμή του εισιτηρίου πέφτει στις £30.000.

2011:

• Η Ε.Ε. αποκτά Σύνταγμα, το οποίο είναι ισχυρότερο από το Σύνταγμα της κάθε χώρας. Η Σουηδία είναι η πρώτη που το αναγνωρίζει. Έξι μήνες αργότερα, το αναγνωρίζουν άλλες δέκα χώρες, αλλά όχι η Ελλάδα. Η εκκλησία αποσχίζεται από το κράτος.
• Η επιρροή από τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα γίνεται εμφανής καθώς ο ανθρώπινος οργανισμός εμφανίζει συμπτώματα γήρανσης. Οκτάχρονα κορίτσια περνάνε την πρώτη τους περίοδο, ο μέσος όρος ηλικίας για το πρώτο εγκεφαλικό μειώνεται κατά πέντε χρόνια.
• Ο Bill Gates επανέρχεται στο προσκήνιο καθώς το ινστιτούτο του, μέσα από δωρεές του ιδίου αλλά και πολλών άλλων επιφανών επιχειρηματιών, χρηματοδότησε το ερευνητικό κέντρο που ανακάλυψε το εμβόλιο κατά του ιού HIV που προκαλεί το AIDS. O Gates αποκτά δύναμη και επανέρχεται στη Microsoft ως πρόεδρος.
• Η γαλλική εταιρία ονόματι FrenchKiss γνωρίζει τεράστια αναγνώριση από το dating site που είχε λανσάρει πριν δυο χρόνια. Με μια μικρή συνδρομή, ο καθένας μπορεί να βρει ανθρώπους με τους οποίους πραγματικά ταιριάζει.
• Το ψηφιακό χαρτί εισβάλλει μαζικά στη ζωή Αμερικάνων και Ευρωπαίων. Όλες οι μεγάλες διεθνές εφημερίδες εκδίδονται online με συνδρομή και κάθε συνδρομητής μπορεί να διαβάζει το αγαπημένο του «έντυπο» οπουδήποτε αφού αυτό ανανεώνεται αυτόματα.
• Το Placebo συναντά την εναλλακτική ιατρική καθώς η διεθνής ιατρική κοινότητα αρχίζει να προτείνει θεραπείες με κέντρο την εικονική πραγματικότητα. Προγράμματα με κατάβαση πλαγιάς με σκι, επισκέψεις σε μουσεία & γκαλλερύ, χαλαρωτικά cocktail parties και διάφορα αποτελούν τις ψευδ-εμπειρίες που ζητάει ο εγκέφαλος για να ξεπεράσει πολλές από τις ασθένειες των πελατών. Εγκαινιάζεται το πρώτο virtual experience spa. Δύο μήνες αργότερα η αγορά ωθεί τον Lee Yiong από τη Σιγκαπούρη να ανοίξει το πρώτο virtual μπουρδέλο.
  

2012:

• H τηλεφωνία VOIP αποκτά παγκόσμιο ποσοστό αγοράς 30%. Η eBay αγοράζει την AT&T. Το κόστος των κλήσεων για κλήσεις εσωτερικού είναι μηδαμινό με μια μικρή μηνιαία συνδρομή.
• Στους ευρωπαϊκούς κύκλους, αρχίζει να συζητιέται το πολιτικό μέλλον της Ε.Ε.
  
• Ο απερχόμενος Jed Bush προσπαθεί να κερδίσει μια δεύτερη θητεία στο Λευκό Οίκο στηρίζοντας την καμπάνια του στον κίνδυνο που αποτελεί η Ευρώπη για τις ΗΠΑ. Τις εκλογές κερδίζει o υποψήφιος του Δημοκρατικού κόμματους, George Clooney.
• Σε ιατρική έκθεση παρουσιάζεται για πρώτη φορά από μια σχετικά μικρή ερευνητική εταιρία το συνθετικό δέρμα. Απευθύνεται σε όσους έχουν υποστεί εγκαύματα ή εμφάνισαν καρκινώματα. Το συνθετικό δέρμα αντιδρά όπως το πραγματικό.
• Μια ταινία εμπνέει την Rebecca Jones, μια παράλυτη μηχανικό, να σχεδιάσει ένα ρομπότ που θα βοηθάει με τις δουλειές στο σπίτι. Πατεντάρει την ιδέα της και την πουλάει σε γιαπωνέζικη εταιρία.

2013:

• Μετά από τις διαδηλώσεις για θρησκευτικές, πολιτικές και οικονομικές διαφορές, τώρα προστίθεται ένα νέο είδος διαμαρτυρίας καθώς εμφανίζονται οι πρώτοι τεχνολογικοί αντιρρησίες. Άνθρωποι οι οποίοι αντιδρούν στην εκτεταμένη χρήση της τεχνολογίας από την ανθρωπότητα. Αρχικά απαρτίζονται από τεχνολογικά αναλφάβητους ανθρώπους που έχουν αποκλειστεί από τις υψηλά αμοιβόμενες δουλειές. Μετά από διαδηλώσεις, το παραστρατιωτικό τμήμα αυτών διαμαρτύρεται βάζοντας βόμβες στα γραφεία εταιριών που οδηγούν την τεχνολογία. Τα κράτη και οι μεγάλες επιχειρήσεις τους θεωρούν τρομοκράτες, αλλά ο περισσότερος κόσμος ταυτίζεται πιο εύκολα μαζί τους παρά με οποιαδήποτε άλλη διαμαρτυρόμενη μειονότητα, καθώς αρκετοί είναι εκείνοι που πλέον πιστεύουν πως η τεχνολογία συντελεί στην απομάκρυνση από την ευτυχία.

2014:

• Η Ε.Ε. αποκτά την πολιτική δύναμη που αρμόζει στο οικονομικό της προφίλ κάνοντας τις πρώτες της εκλογές για Πρόεδρο.
• Λανσάρονται στην αγορά τα πρώτα ρομπότ για δουλειές σπιτιού.
• Οι χώρες μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας μία προς μία νομοθετούν υπέρ της κλωνοποίησης οργάνων για θεραπευτικούς λόγους υπό πολύ αυστηρές συνθήκες παρακολουθούσης. Παρόλο που η ανάπτυξή τους κρίνεται νόμιμη, η χρήση κλωνοποιημένων οργάνων παραμένει ακόμα παράνομη. Παρόλα αυτά, βιογενετικά εργαστήρια στις ΗΠΑ, στην Ιταλία και την Ιαπωνία ξεκινάνε την κούρσα για το πρώτο κλωνοποιημένο συκώτι. Στην Ιταλία, με την εφαρμογή του ευρωσυντάγματος, το πείραμα αναγκαστικά πρέπει να σταματήσει ή να μεταφερθεί. Δημιουργείται διπλωματικό επεισόδιο κατά τη διαπραγμάτευσης μεταφοράς στην Κόστα Ρίκα.

2015:

• Το συνθετικό δέρμα γίνεται προσιτό στην τιμή του.
• Η NASA κατακτά τον Άρη και χτίζει διαστημικό σταθμό στην τροχιά του.
• Η Dreamworks μετά από μια καταπληκτική πορεία γνωρίζει την πρώτη της αποτυχία βγάζοντας μια ταινία με ψηφιακούς ηθοποιούς αντί για χαρακτήρες καρτούν. Ο κόσμος τη σνομπάρει γιατί δε μπορεί να ταυτιστεί με αυτό που βλέπει. Η ιδέα πως οι ψηφιακοί ηθοποιοί θα υπερισχύσουν πεθαίνει, αλλά εκείνοι βρίσκουν δουλειά ως παρουσιαστές στα δελτία ειδήσεων.
• Η Ιαπωνία δημιουργεί το πρώτο ανθρώπινο συκώτι μετά από περίπου 3.000 αποτυχημένες προσπάθειες. Η αμερικάνικη ACT μένει πίσω στη δημιουργία της πρώτης καρδιάς. To περιοδικό Time αλλάζει για τέταρτη φορά το χρώμα των γραμμάτων στο εξώφυλλό του. Αντί για κόκκινα, χρησιμοποιεί άσπρα γράμματα. Η κλωνοποίηση αποτελεί το πρώτο βήμα στην απαθανάτωση του ανθρώπου.

2016:

• Η Σουηδία λέει «ποτέ πιά!» στο πετρέλαιο. Έχοντας αναπτύξει συστήματα εναλλακτικής ενέργειας, αρχίζει πλέον να εξάγει ενέργεια στις σκανδιναβικές χώρες. Η Δανία ακολουθεί.
• Μικρή ομάδα νεοναζί ανακοινώνει βίαια πως η γενετική είναι ο τρόπος που θα έπρεπε να είχε επιλέξει ο Χίτλερ για την επικράτηση της Αρείας Φυλής. Το βιντεάκι μεταδίδεται από όλα τα δίκτυα τηλεόρασης και συζητιέται. Η Εκκλησία επιμένει πως η κλωνοποίηση αποτελεί ύβρη.

2017:

• Οι ΗΠΑ παραδέχονται πως πριν 75 χρόνια την είχαν επισκεφθεί όντα άγνωστης προέλευσης στο Roswell. Ο υπεύθυνος τύπου του Λευκού Οίκου δήλωσε όμως πως ουδέποτε είχαν αυτά έρθει σε επαφή Αμερικάνοι αξιωματούχοι μαζί τους. Εκστασιασμένοι που ήξεραν την αλήθεια όλο αυτό το διάστημα, 20.000 άνθρωποι μετακομίζουν στην έρημο του New Mexico σε τροχόσπιτα φτιάχνοντας την πρώτη τροχοπόλη.

2019:

• Μια μικρή εταιρία από την Ελλάδα ανακαλύπτει μια νέα τεχνική στην κλωνοποίηση των ανθρώπων, η οποία πετυχαίνει φέρνει την πιστότητα των κλώνων στο 99,997% του αρχικού DNA. Ως τώρα η μέθοδος που χρησιμοποιούνταν ήταν πιστή μόνο ως το 99,8% καθώς μέρος του DNA που αποθηκεύεται στα μιτοχόνδρια δε μπορούσε να μεταφερθεί. Η εταιρία εξαγόραζεται άμεσα από έναν αμερικάνικο κολοσσό.
• Με την είσοδο του Ισραήλ, η Ε.Ε. αλλάζει όνομα σε «Διακρατική Ένωση» (Δ.Ε.)
• Χωρίς προειδοποίηση, κάποια μέρα που το ευρώ και το δολλάριο βρίσκονται σε αναλογία 1:1, οι κυβερνήσεις ΗΠΑ και Δ.Ε. ανακοινώνουν την από καιρό απόφασή τους να κλειδώσουν αυτή την ισοτιμία. Τα άλλα νομίσματα πέφτουν 20% σε μια μέρα. Τα χρηματιστήρια της Ασίας κάνουν 2 βδομάδες για να ξανανοίξουν.
• Στην Ιαπωνία ξεσπάει επανάσταση, η οποία καταπνίγεται.
• Σε ΗΠΑ και Δ.Ε., η ηλικία νόμιμης σεξουαλικής επαφής πέφτει στα 16.

2020:

• Μετά από δύο θητείες, ο Δημοκρατικός Πρόεδρος χάνει την επανεκλογή του, όχι προς την γυναίκα αντίπαλό του των Ρεπουμπλικάνων αλλά προς έναν ανεξάρτητο υποψήφιο. Ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι γεγονός.
• Το επάγγελμα του πλαστικού χειρουργού αλλάζει, αφού πλέον κανείς δεν ζητάει λίφτινγκ. Όλοι ζητάνε νέο δέρμα.
• Οι Μαλδίβες πνίγονται. Ένα ολόκληρο κράτος εξαφανίστηκε σε δύο ώρες από ένα πελώριο τσουνάμι. Ο μηχανισμός προειδοποίησης που είχαν εγκαταστήσει οι Αμερικάνοι δούλεψε μεν, αλλά ο χρόνος δεν επαρκούσε για να σωθεί ο λαός.

2021:

• Εμφανίζονται φαινόμενα ρατσισμού κατά όσων έχουν αλλάξει δέρμα. Η Εκκλησία παρεμβαίνει με αλληγορίες περί φιδιών που αλλάζουν το δέρμα τους. Η επιστήμη όμως έχει νικήσει.
• Σεισμός καταπίνει κομμάτι του Los Angeles και η αξία των σπιτιών πέφτει.
• Εμφανίζεται ο πρώτος βιοϋπολογιστής. Λόγω του τεράστιου κόστος ανάπτυξης αλλά και των δυνατοτήτων του, δε διατίθεται στο εμπόριο.
• Τα αγγλικά έχουν καθιερωθεί σαν την παγκόσμια γλώσσα, αλλά έχουν μπασταρδοποιηθεί με πάρα πολλές λέξεις και εκφράσεις από άλλες γλώσσες. Κυρίως τα ισπανικά και τα ιαπωνικά.

2022:

• Τα αποθέματα πετρελαίου βρίσκονται σε κρίσιμα επίπεδα και η τιμή του βαρελιού εκτινάζεται στα $250 το βαρέλι.
• Διαρρέει στον Τύπο απόσπασμα από κάμερα ασφαλείας όπου ο Αμερικανός πρόεδρος φιλάει στο στόμα τον Chief of Staff του. Η κοινωνία διχάζεται. Η Αμερική δεν ήταν τόσο ανοιχτόμυαλη όσο είχε αρχικά δείξει. Το λόμπυ των GLBT απειλεί με επανάσταση αν ο Πρόεδρος πιεστεί να παραιτηθεί. Καθώς το λόμπυ αντιπροσωπεύει σχεδόν το ένα πέμπτο του πληθυσμού, ο Πρόεδρος δεν παραιτείται και δεν απομακρύνεται από τη θέση του.
• Γεννιέται στη Μαλαισία ο πρώτος κλωνοποιημένος άνθρωπος. Παρά τη διεθνή κατακραυγή, η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι θα του επιτρέψει να ζήσει ελεύθερος και ανώνυμος μέσα στο πλήθος. Στην πραγματικότητα όμως τον κρατάει έγκλειστο σε μια στρατιωτική εγκατάσταση για μελέτες.

2024:

• Η NASA συνεργάζεται με το Ευρωπαϊκό Κέντρο Διαστημικών Ερευνών και ξεκινάνε ένα 20-ετές πρόγραμμα δημιουργίας ατμόσφαιρας στον Άρη που να είναι φιλική προς τους ζωντανούς οργανισμούς.

2025:

• Στα 19 της, η κόρη των σταρ της παλαιού 2D κινηματογράφου, Brad Pitt και Angeina Jolie, κάνει το απροσδόκητο ντεμπούτο της στις οθόνες όλο του κόσμου όταν η πρώην φίλη της βγάζει στο Internet2 βιντεάκι όπου οι δυό τους κάνουν έρωτα.
• Οι θρησκευτικοί πόλεμοι αρχίζουν να εξαντλούνται καθώς ο πληθυσμός που τους υποστήριζε αρχίζει να γερνάει.

2031:

• Το πρόγραμμα ατμοσφαιροποίησης του Άρη έχει μείνει τραγικά πίσω, όταν ένας νεαρός βοτανολόγος δημοσιεύει μια έρευνα για το πώς κάποιοι μονοκύτταροι οργανισμοί μπορούν να συντελέσουν δραματικά στη δημιουργία ζωής. Του προσφέρεται η θέση του διευθυντή έρευνας και τεχνολογίας στο πρόγραμμα.
• Αρχαιολόγος βρίσκει τη χαμένη Ατλαντίδα.
• Ο πληθυσμός της Γης φτάνει τα 10 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Οκτώ στους δέκα ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 93% του πλούτου είναι συγκεντρωμένο στα χέρια του 4% του πληθυσμού.

2040:

• Τελειώνοντας τέσσερα χρόνια νωρίτερα, αλλά έχοντας ξοδέψει τα διπλάσια από όσο υπολόγιζαν, ο Άρης μπορεί πλέον να φιλοξενήσει ζωή. Οι Υπουργοί Διαστήματος των ΗΠΑ και της Δ.Ε. φυτεύουν από κοινού την πρώτη ελιά στον Άρη.

2044:

• Οι αρχηγοί των πιο ισχυρών κρατών συγκαλούν έκτακτη σύνοδο κορυφής, εν μέσω των Ολυμπιακών Αγώνων στο Dubai. Ο κόσμος συγκλονίζεται καθώς η σιωπή των αρχηγών τους κρατάει σε αγωνία. Τρεις μέρες μετά και χωρίς οι αρχηγοί να έχουν κάνει καμία δήλωση στο μεταξύ, οι αρχηγοί επιστρέφουν στα πόστα τους.
• Τρείς μήνες μετά, διαρρέουν φήμες πως ένας εξωγήινος λαός είχε έρθει σε επαφή με τους αρχηγούς κρατών. Την 1η Οκτωβρίου, ξεκινάει μια πρωτόγνωρη λεηλασία στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου. Ο κόσμος φοβάται πως ζει τις τελευταίες του στιγμές. Πολλοί επιστρέφουν στις εκκλησίες για βοήθεια ή για να ζητήσουν συγχώρεση.

These boots were made for shopping

Μπότες στο Prince Oliver Κολωνακίου. 595 ευρώ. Ακριβές.

Και σε αυτή τιμή, το άλφα αμέσως γίνεται άλφα στερητικό.

Νίκος

Έχετε παρατηρήσει αυτή την αμήχανη παύση στο διάλογο μετά τις ευχές όταν παίρνετε τηλέφωνο για να ευχηθείτε σε κάποιον τον οποίο λογικά γνωρίζετε τόσο ώστε στην καλύτερη θα του στέλνατε απλά ένα ευχητήριο SMS;

Η θεωρία της πεταλουδίτσας

Η πραγματικότητα δε γνωρίζει πιθανότητες. Δεν καταλαβαίνει την έννοια του πιθανού, του απίθανου, του σιγά μη γίνει.

Αυτό στο οποίο εμείς δίνουμε 1 πιθανότητα στο δισεκατομμύριο να συμβεί αποτελεί τη βαρετά μίζερη ρουτίνα στην καθημερινότητα της πραγματικότητας.

Όσο προσποιούμαστε πως είμαστε ρεαλιστές, τόσο η πραγματικότητα κυλάει μέσα από τα χέρια μας σαν άμμος της ερήμου.

-ο-

Το να γουστάρεις να ζεις τη ζωή σου διαφορετικά έχει τα πάνω του και τα κάτω του.

Κάποιες μέρες θα τις περάσεις ξαπλωμένος στον καναπέ αναρωτόμενος γιατί δεν σου τηλεφώνησαν οι φίλοι σου για να πάτε για εκείνη την εκδρομή που πρότεινες στο Αττικό Πάρκο. Και τι έγινε που βρέχει;

Άλλες πάλι μέρες θα είσαι καλεσμένος σε τόσα events που θα χρειάζεσαι και δύο κλώνους για να πας.

Κι άλλες πάλι, απλά αφήνεσαι, ως άλλος David Dunn μέσα στο πλήθος. Με τα χέρια ανοιχτά, αφήνεις τους αισθητήρες όλου σου του σώματος να υποδεχτούν μικροσκοπικές τζούρες αόρατων μηνυμάτων σε αναζήτηση για κάτι ενδιαφέρον.

-o-

Θα σε πάρω το βράδυ να κανονίσουμε, ήταν το τελευταίο πράγμα που μου είπε πριν μπει στο λεωφορείο. Δεν προλάβαινα να την πάω σπίτι γιατί ήθελα να πάω στα μαγαζιά.

Ακόμα μου λείπουν κάποια βασικά πράγματα. Σίδερο, σιδερώστρα και απλώστρα. Έριξα μια ματιά, μου φάνηκαν όλα λίγο μπερδεμένα και αποφάσισα να ρωτήσω την καθαρίστριά μου τι την βολεύει πριν πάρω ένα οποιοδήποτε σίδερο. Είπαμε, να κάνουμε καμιά δουλειά του σπιτιού για να μην πιάσουμε ποντίκια, αλλά προτιμώ να το παίξω τσαλακοtrendy παρά να σιδερώσω.

Εκείνη δεν πήρε τηλέφωνο. Σκέφτηκα πως μάλλον έπεσε για ύπνο και δεν την πήρα ούτε κι εγώ. Άλλωστε θα πηγαίναμε κάπου που εγώ είχα πολλούς γνωστούς, κι έτσι ντύθηκα για να πάω μόνος.

Πριν φύγω, με πήρε τηλέφωνο μια φίλη για να περάσει. Ήρθε από το σπίτι, μου την είπε που δεν έχω βάλει κανένα έπιπλο, άρχισε να κάνει τις δικές της διακοσμητικές προτάσεις και αφού της εξήγησα τους προσωπικούς μου λόγους για τους οποίους το σπίτι θα παραμείνει φοιτητικό, φύγαμε.

Φτάνοντας στο πάρτυ που είχαμε σκοπό να πάμε κατά τη μία, βλέπουμε την παρέα μου να βγαίνει. Πάμε στη Θεοδοσία Τσάτσου, τραγουδάει στο Γκάζι.

Εκεί γνωριστήκαμε με ...

...

* Σκατά, δε μπορώ να γράψω. Και δε θέλω. *

Εν κατακλείδι, γαμώντας σε ένιωσα ζωντανός.

Εσύ, όμως η πρώην με το μαλλί, δε θα το μάθεις ποτέ αυτό. Θα μάθεις μόνο πόσο κάβλα ήταν να πηδάω τη φίλη σου. Η αλήθεια όμως είναι πως θά'θελα να ήσουν εσύ εκεί. Μωρό μου.

Να ήσουν εκεί μωρό μου και να με βλέπεις να τη σκίζω. Να την πηδάω και να φωνάζει εκστασιασμένη.

Στη διαδρομή για την κόλαση, παρακαλώ κρατήστε μου μια θέση δίπλα στο παράθυρο.

Feels like Sunday

7 Κατερίνες και μια Κάτια.

Μία εξ' αυτών την πήρα καταλάθος. Άλλη νόμιζα ότι πάτησα στο κινητό, απάντησε μια Κατερίνα που είχα 2-3 να ακούσω, της είπα χρονιά πολλά, τη ρώτησα τα νέα της, μου είπε ότι άλλαξε το τρίπτυχο γκόμενο-δουλειά-σπίτι τους τελευταίους 2 μήνες, πολύ χάρηκα με τα νέα της. Μετά κατάλαβα ότι άλλη Κατερίνα είχα πάρει και άλλη νόμιζα.

Ενδείξεις των σχέσεων μια άλλης εποχής, όχι πολύ μακρινής; Maybe.

-o-

Μετακόμισα. Πήγα σε καινούριο διαμερισματάκι σε νέα πολυκατοικία, εδώ και καμιά βδομάδα.

Πενήντα μέτρα από τον ιστορικό ψιλικατζή. Κάποια στιγμή με έπιασε λιγούρα και πήγα να πάρω το Χρυσό Derby της Ίον (I love the stuff).

Μπαίνω μέσα. Με καλωσορίζει ο εκνευριστικός ήχος ενός τιτιβίσματος από τα μηχανήματα που ειδοποιούν τον καταστηματάρχη πως μπήκε πελάτης. Ο ήχος δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 12 χρόνια.

Ούτε το μαγαζί έχει αλλάξει. Το ψιλικατζίδικο είναι παρατημένο, τα ράφια αμελώς τακτοποιημένα, όπως ήταν και τότε. Η βιτρίνα του ψιλικατζίδικου σκονισμένη με σημάδια από σηλοτέιπ φθαρμένα και ηλιοκαμένα που έχουν πλέον γίνει ένα με το τζάμι. Παλιές διαφημιστικές αφίσες για Panafon a la carte, διαφήμιση Χάρυ Κλυν από Φουντούνια και ένας παλιός κατάλογος παγωτών με τιμές σε δραχμές. Και ο πάγκος του ψιλικατζή γεμάτος αυτοκόλλητα από ένας Θεός ξέρει τι.

- Δεν έχετε αλλάξει καθόλου, του λέω, καθώς παίρνω 3 Derby.
- Από πότε με θυμάσαι;
- Από το '94. Ήμουν απέναντι, όταν αυτό το κτίριο ήταν φροντιστήριο.

Τα μάτια του ταξιδεύουν πίσω. Η φάτσα του είναι η ίδια με τότε, τα μάτια του όμως είναι λίγο πιο θολά. Το γήρας ουκ αν έρχεται μόνον.

- Κάπου εκεί μου άλλαξες τη ζωή. Μου έδωσες ένα περιοδικό για σπουδές στην Αγγλία. Το διάβασα, πήγα Αγγλία, έμεινα 6 χρόνια, γύρισα άλλος άνθρωπος.
- Έτσι είναι, μου λέει χωρίς να κουραστεί καθόλου να αφομοιώσει τη βαρύτητα των πληροφοριών που του έδωσα.

Και συνεχίζει:
- Όταν αλλάζεις τη ζωή κάποιου, δε το ξέρεις. Ούτε αυτός το ξέρει τις περισσότερες φορές. Δύσκολα πάει ο νούς μας στο τι προκάλεσαι την ύπαρξή μας κάπου, κάποτε, κάπως.
- Κι εγώ τυχαία το ανακάλυψα. Δεν ξέρω γιατί το έψαξα. Αλλά όπως και να έχει ευχαριστώ.
- Παρακαλώ.

Κοιτιόμαστε με ένα ανθυποχαμόγελο για λίγο.

- 1 ευρώ και 20 λεπτά, μου λέει.

-o-

Γυρνώντας σήμερα στην πολυκατοικία, κάποιος έκλεινε την είσοδο του parking. Δεύτερη φορά στη μία βδομάδα που είμαι εδώ.

Ο πρώτος τη γλύτωσε με ένα σημείωμα πως την επόμενη φορά θα φωνάξω γερανό. Αυτός κατέβηκε γρήγορα και ζήτησε συγγνώμη. Εξήγησε πως η αδερφή του μένει στην πολυκατοικία και ήθελε να παρκάρει στη θέση της, αλλά κάποιος την έχει πάρει. Έφυγε αμέσως.

Κατέβηκε η αδερφή του, μια ψηλή και αδύνατη κοπέλα με αγέρωχη στάση του σώματος για να με ρωτήσει αν ξέρω ποιός έχει παρκάρει στη θέση της. Δεν ήξερα τον κάτοχο του Audi, αλλά έδωσα σημασία περισσότερο στην κάτοχο της θέσης.

Μου συστήθηκε, με βοήθησε με τα ψώνια του supermarket, μου είπε σε ποιό διαμέρισμα μένει. Το ηλιοκάμενο πρόσωπό της Νοέμβρη μήνα και τα λευκά της δόντια της προσδίδουν μια ιβιρική αύρα. Το όνομά της πάλι προδίδει ανατολική καταγωγή. Όπως και νά'χει, ήταν καλωσυνάτη και πρόσχαρη. Μάλλον δε μένει πολύ καιρό στην Αθήνα.

-ο-

Το μεσημέρι ήρθαν το ψυγείο, η κουζίνα και το πλυντήριο.

Μετά από συμβουλές από φίλους, γνωστούς και συγγενείς, για τα πόσα κιλά να πλένει το ψυγείο, το να έχει πυρόλυση το πλυντήριο και το να χωράει δίλιτρο μπουκάλι Coca Cola στην κουζίνα, διάλεξα αυτά που ήθελα με βάση τα δικά μου κριτήρια: Timer με αυτόματα σβήσιμο στην κουζίνα, gadgety-look στο ψυγείο, και στεγνωτήριο μαζί με το πλυντήριο.

Πήρα και έναν καναπέ μέσα στη βδομάδα από το Ikea, το οποίο έβαψα σε ένα απόγευμα, αλλά ακόμη να τον μοντάρω. Μ' αρέσει που είναι στη μέση του σαλονιού και δίνει ένα under construction look στο διαμέρισμα. Άλλωστε ακόμα μου λείπουν μικροέπιπλα, βιβλιοθήκη, χαλιά και κουρτίνες.

Τις πρώτες μέρες την έβγαλα με ένα ποτήρι, ένα PC και το κρεβάτι στο διαμέρισμα. Στο καπάκι κρύωσα και αναγκάστηκα να πάρω και ένα βραστήρα νερού για να φτιάχνω τσάι. Αλλά σιγά-σιγά τα κομματάκια του παζλ άρχισαν να πέφτουν στη θέση τους.

Έπιπλο τηλεόρασης λέω να μην πάρω. Όπως και τηλεόρασης. Στο παλιό μου σπίτι, δεν την άνοιγα αν δεν είχαμε φτάσει σε κάποιο τελικό. Ταίνιες έβλεπα στον υπολογιστή.

Η Άννα μου είχε πει πως δε μπορούσε να καταλάβει εκείνους τους ανθρώπους που βλέπουν ταινίες στον υπολογιστή αντί να κάτσουν να τις απολαύσουν σε ένα περιβάλλον στο οποίο μπορούν να βυθιστούν σε ένα καναπέ και να ταξιδέψουν στην ταινία. Τις άρεσαν οι ιστορικές ταινίες.

Σε αυτό ήξερα ότι ήμασταν παντελώς αντίθετοι. Και παραμένουμε ακόμη. Είναι κάτι που θέλω να αλλάξω σε μένα, αλλά θα τα κάνω όταν νιώσω την ανάγκη να το κάνω και όχι επειδή απλά μου το είπαν, όσο κι αν εκτιμώ τη γνώμη του λαλήσαντος.

-o-

Μετά από ένα άblogo καλοκαίρι, έκανα την πρώτη μου επίσκεψη στα Bloglines μου, όπου με περίμενε τετραψήφιος αριθμός αδιάβαστων posts σε κάθε κατηγορία μου.

Από τα ελληνικά, μπήκα ψευδοτυχαία σε κάποια και άφησα το mouse να κάνει ένα αργό autoscroll μέχρι κάτι να πιασει το μάτι μου, ενώ καθάριζα το keyboard από τις σκόνες της μετακόμισης και το κακό συνήθειο του να τρώω μπισκότα βλέποντας ταινίες.

Ήθελα να προσθέσω και κάνα δύο, αλλά ήταν στην AthensVoice, η οποία από όσο κατάλαβα δε δημοσιεύει RSS/XML, άρα λυπάμαι αλλά με χάσατε από αναγνώστη. Ξέρω, ξέρω, εσείς δε λυπάστε καθόλου.

Για το ότι στο site της AV, το account μου εξαφανίστηκε, αυτό ήταν μάλλον τυχαίο. Χου κέαρς;

-o-

Ποιοτικό και εμπορικό δε γίνεται.

Έτσι θα ξεκινούσα αυτό το ποστ αν δεν ήθελα να αφήσω αυτό το θέμα προς το τέλος.

Είναι δυο έννοιες ενδολεχώς αντίθετες μεταξύ τους. Για να το καταλάβεις πρέπει να έχεις κάποια στιγμή στη ζωή σου δημιουργήσει κάτι μοναδικό, το οποίο σε ενδιαφέρει, κι ας είναι μαλακία. Το προηγούμενο ποστ ήταν τρανή απόδειξη. Πρώτη φορά μάζεψα τόσα comments και emails που με συγχαίρανε επειδή έπιασα πάτο. Ποιότητα βλέπεις.

Και επειδή ήμουν περίεργος, μπηκα να δω αυτό το counter που είχα βάλει πρόπερσι και έχω να επιθεωρήσω από πέρσι. Αφενός δεν πάτε καλά. Πρόπερσι τέτοια εποχή με διαβάζανε βία 100 άτομα τη μέρα, πέρσι 150, τώρα που δεν ποστάρω με διαβάζουνε 500-παρα-κάτι (note to self: να βάλω διαφημίσεις του Γούγλη για να βγάζουμε το λογαριασμό της ΔΕΗ).

Αλλά άμα κάνεις ποστ-ο-κεντρική ανάλυση, η επισκεψιμότητα του ποστ ήταν γ.τ.π. Μπήκαν όσοι είχαν μπει και την προηγούμενη μέρα που δεν είχα ποστάρει τίποτα και λιγότεροι από την παραπροηγούμενη που είχα ποστάρει μια φωτογραφία με μια γλώσσα. (Αυτό φταίει. Μας γλωσσοφάγανε.)

Και από linkblogs; Α εκεί να δεις. Μέχρι το τέλος της ημέρας είχα το τεράστιο σύνολο τους ενός linkblog, όταν κάτι χεσμεντέν ποστ κάποτε μαζέυανε 8-10.

Έτσι είναι μάγκα μου. Η ποιότητα έχει μια άλφα μιζέρια, ένα βήτα παράπονο και ένα γάμμα προβληματισμό. Και μου λέει και ο επίδοξος virtual επισκέφτης: Αν είναι να μιζεριάσω, δε χρειάζομαι να σε διαβάζω ρε my man. Το κάνω και μόνος μου.

Αλλά επειδή γραμμένο σε έχω φίλε επισκέπτη αν με διαβάζεις ή όχι (έχω κι άλλους 499 σαν κι εσένα πλέον καθημερινά, είμαι μούρη εγώ ρε) και επειδή ο καλλιτέχνης πρέπει να πει αυτά που πρέπει να πει για να τα βγάλει από μέσα του, γιατί αλλιώς δε θα φχαριστηθεί το τριολέ που θα κανονίσει Χριστουγεννιάτικα, συνεχίζω το αυτοξεμπρόστιασμα.

Στέκομαι σε ένα σχόλιο που μ' άρεσε από τον Αλητόβιο, ο οποίος είπε: Οι σχέσεις είναι απλές όσο πιο συγκροτημένος και ικανοποιημένος από τον εαυτό σου είσαι. No offense αλλά από τα κείμενα σου δεν φαίνεσαι να είσαι ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Και σκέφτομαι κατά πόσον έχει δίκιο. Και απαντάω πως ναι έχει δίκιο. Αλλά το συγκροτημένος δεν έχει μόνο θετικές έννοιες αλλά έχει (in my book) και αρνητικές. Σημαίνει πως η συμπεριφορά σου έχει μια συνοχή, ένα προκαθορισμένο output για να συγκεκριμένο input, ένα βαθμό predictability. Και αυτό είναι κάτι που προσπαθούσα καιρό να αποφύγω από τον εαυτό μου, για να μη βαρεθώ κυρίως εγώ.

Το ικανοποιημένος με τον εαυτό σου πάλι έχει και κακή έννοια. Γιατί αν κάποιος είναι σε ένα επίπεδο x και είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του τότε θα παραμείνει σε αυτό το επίπεδο και ποτέ δε θα έχει κάποιο κίνητρο για να φτάσει πιο ψηλά, πιο μακριά, πιο δυνατά (Citius, Altius, Fortius, anyone?)

Μπα, μαλακίες λέω. Μη δίνεις σημασία.

Ο Ανώνυμος προς το τέλος μάλλον έπεσε μέσα. Συγκινητικό ποστ, μου έκατσε με πάθος κοπέλα που ήθελα, αλλά δεν διαβάζει το blog μου. Για την ιστορία, είμαι καλά και θέλω να πιστεύω πως κάνω baby steps προς την επανένταξή μου στην κοινωνία ως δημιουργικό άτομο, μετά απο απουσία μιας βδομάδας (και δυο χρόνων).

-o-

Και επειδή η ώρα άργεψε και έχω μεγάλο κεφάλι να ξυρίσω, θα ήθελα να κλείσω με μια special super-duper μνεία στον commentator Ρέμπελο, ο οποίος τυγχάνει φίλος από τα μαλλιά παλιά. Κάναμε μαζί κοπάνα από τα αγγλικά, πήραμε μαζί το proficiency, λουφάραμε μαζί μια ντάνα τσόντες κάποτε (λέει πως δε θυμάται τίποτα), και τον είχα χάσει για 10 χρόνια. Welcome, man.

-o-

Late night bloggin': Σχέσεις

Οι σχέσεις είναι για να τις χέσεις.

Νομίζω πως κατάφερα να κάνω τον πιο ανώριμο, αντικοινωνικό και μονόπλευρα παρωπιδικό πρόλογο σε ένα σοβαρό ποστ που πολύ καιρό ήθελα να ξεκινήσω, το οποίο δεν ξέρω αν θα καταφέρω να βγάλω, και πιστέψτε πως γράφω χωρίς συγκεκριμένο συμπέρασμα από την αρχή.

Ένας φίλος μου (όχι και τόσο φίλος μου, όπως είχε πει κάποτε ο Δήμου, αλλά γνωστός που αποκαλώ φίλο) είχε κάποτε μετρήσει πως είχα περισσότερες σχέσεις από οποιονδήποτε που είχε ακούσει ποτέ.

Και δε μιλάω για one night stands. Όχι ότι θυμάμαι πόσα ήταν αυτά, αλλά νομίζω πως μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού ενός κινέζου εστιάτορα στην china town, ο οποίος πριν έξι μήνες αρνήθηκε να πληρώσει προστασία και ήρθε ο ντουλάπας της περιοχής του για να διαπιστώσει αν κόβει καλά ο μπαλτάς του.

Όχι μιλάω για σχέσεις, οι οποίες ξεκινούσανε συνήθως με καλές προϋποθέσεις και διαρκούσανε λίγο. Πολύ λίγο. Γιατί εγώ -φυσικά- ήμουν το αρχίδι της υπόθεσης.

Πόσες σχέσεις μου μετρήσανε άραγε; Δύο; Τρεις; Tops.

Αλλά σοβαρά τώρα, οι σχέσεις είναι καταδικασμένες από την αρχή. Πόσες κάνατε στη ζωή σας; Μετρήστε τες όλες. Σε πόσες από αυτές νιώσατε πως επιλέξατε το/η σύντροφό σας τόσο όσο σας επέλεξε κι αυτός/ή;

Όχι γιατί ας πούμε αν είσαι σαν γαμώ το κέρατό μου, και περιμένεις τίποτα γενέθλια για να φιλήσεις κάποια στο μάγουλο τότε το πιο πιθανό είναι πως θα γίνεις η κολώνα του σπιτιού κάποιας την οποία δεν ήθελες να ξέρεις πριν 10 χρόνια. Ενδιαφέρον μηδέν, επιφανειακό και εκ βάθους.

Απλά ήσουν εκεί όταν το βιολογικό της ρολόι χτύπησε 12 φορές, βγήκε ο κούκος, και προκειμένου να μείνει κι αυτή σαν τον κούκο, διάλεξε εσένα. Και άλλαξε η ζωή σου σε μια βραδιά. Οι βόλτες με τους ανύπαντρους φίλους αντικαταστάθηκαν με κάτι ρομαντικό: μακαρόνια και ταινία στο Star, έξοδο με τη φίλη της και τον άνδρα της, επίσκεψη στο Ikea για ιδέες διακόσμησης, ή επίσκεψη σε πρατήριο δερμάτινων για να αγοράσεις κι ένα παπούτσι λίγο πιο ευπαρουσίαστο για όταν σε πάει στους γονείς της.

Όχι ότι δε γουστάρεις. Γουστάρεις και μάλιστα τόσο που δεν θέλεις να κάνεις τίποτα άλλο.

Αλλά όπως σου είπα, αυτό το ποστ δεν είναι για σένα, μάγκα.

Είναι για εκείνους και εκείνες που έχουν παραπάνω από μία επιλογή και σε κάποια φάση την εξάσκησαν. Είπαν μέσα τους Δε θέλω εσένα, θέλω εκείνη/ον. Ζύγισαν ανθρώπους που έθεσαν εαυτό εθελοντικά ενώπιόν τους. Δίκασαν και καταδίκασαν.

Όλοι είμαστε την ίδια στιγμή ένοχοι για αδικήματα για τα οποία συνεχώς μέσα στο μυαλό μας αυτόματα καταδικάζουμε τους άλλους: Εσύ είσαι χοντρή, εσύ είσαι βλάχος, εσύ βρωμάς, εσύ δεν είσαι αρκετά κουλ, εσύ είσαι ρατσιστής, εσύ έχεις αραιά δόντια, εσένα δε σε γουστάρει η φίλη μου, εσύ είσαι πουτάνα, εσύ είσαι καλό παιδί, εσένα σε γουστάρει ο φίλος μου, εσύ είσαι μυξοπαρθένα, εσύ είσαι άσχημος, εσύ είσαι καραγκιόζης.

Και συνεχίζουμε να βαδίζουμε "αθώα" σε ένα κόσμο στον οποίο καθημερινά τσακιζόμαστε να συνεισφέρουμε άλλοι λιθαράκια και άλλοι μενίρ, καταδικάζοντας αλλήλους και μη φτιάχνοντας τον εαυτό μας.

Πώς λοιπόν να δουλέψει μια σχέση όταν πρωταρχικός σκοπός είναι να περάσουμε εμείς καλα; Όταν επιλέγουμε και επιλεγόμαστε με βάση ιδιότητες που εικάζουμε πως ο άλλος μπορεί να έχει απλά κοιτώντας τον; Σε πόσους/ες δεν ρίχνουμε δεύτερη ματιά στο δρόμο, στη σχολή, στη δουλειά, στις εξόδους επειδή τους έχουμε ήδη καταδικάσει στο μικρό ταχυδικαστήριο που διεξάγει επί 24ώρου βάσεως δίκες κεκλεισμένων των ψυχικών μας θυρών, και απουσία μαρτύρων και υπεράσπισης;

Δουλεύει λοιπόν το δικό σου σύστημα, GeorgeIsYourMan;

Και η απάντηση, μάγκες και γοργόνες, είναι πως το σύστημα δεν δούλεψε ούτε δευτερόλεπτο περισσότερο από οποιοδήοτε άλλο σύστημα που ξέρω. Η επιλογή του να προσπαθείς να κάνεις πολλές σχέσεις είναι εξίσου μαλακία με το να κάνεις λίγες ή μεσαίας ποσότητας σχέσεις.

Το μόνο αποτελέσμα με το να προσπαθήσεις όσο πιο γρήγορα να μάθεις τον νέο σύντροφό σου βάζοντας τον πολύ γρήγορα στα βαθιά για να δεις αν θα κολυμπήσει ή αν θα βουλιάξει είναι το ότι μετά από δέκα χρόνια γνωρίζεις και πέντε ανθρώπους που ξέρουν πολύ καλό κολύμπι.

Αλλά εσύ δε θέλεις να ξέρουν καλό κολύμπι. Θέλεις να κάνεις κάτι ρομαντικό όπως εκείνος που νόμιζες πως δεν είχε στον ήλιο μοίρα γιατί δεν είχε βγάλει ποτέ γκόμενα στη ζωή του: μακαρόνια και ταινία στο Star, έξοδο με τη φίλη της και τον άνδρα της, επίσκεψη στο Ikea για ιδέες διακόσμησης. Το πολύ πολύ να γλυτώσεις την επίσκεψη σε πρατήριο δερμάτινων γιατί κάποτε είχες μια γκόμενα που ήξερε να ντύνεται καλά και σου έμαθε και πέντε πράγματα.

Θέλω μια αλλαγή. Θέλω να ζήσω λίγο διαφορετικά. Και θα δεχόμουν συμβουλές από ίσως τους μοναδικούς δύο ανθρώπους που νιώθω πως ξέρουν what the fuck they're doing, αν δεν ήμουν τόσο σίγουρος πως είμαι κοντά στο απρόσμενο τέλος μιας αναζήτησης με ένα μαλάκα πρωταγωνιστή και τόσους πολλούς κομπάρσους. Μία ακόμη γωνία...

Tongue stud

Μύθος!

No backups

Δεν ξέρω γιατί δε μπορούσα να κοιμηθώ.

Είχα πολλά στο κεφάλι μου και λίγα στην αγκαλιά μου; Πιθανόν. Είναι άλλωστε το πρώτο πράγμα για το οποίο παρεξηγούνε πολλοί όταν με βλέπουν. Όλοι νομίζουν ότι ξέρω περισσότερες γυναίκες από ότι άνδρες. Μάγκες, βλέπετε μόνο αυτά που θέλετε να δείτε.

Πόσα Σαββατόβραδα έχω κάτσει σπίτι γιατί απλά δε γουστάρω να βγω και προτιμώ να κάτσω στο σπιτάκι μου, στην ησυχία μου και στις όμορφες σκέψεις μου;

...

Κάποια ψυχή που περνάει τα ίδια αυτό τον καιρό όπου όλα είναι καλά στην επιφάνεια (πούστικο πράγμα ο βυθός, κρύβει τέρατα), μου είπε πως μερικά πράγματα δεν είναι θέμα απόφασης και αξιολόγησης ρίσκου. Δεν είναι επιχείρηση. Δεν μπορείς να έχεις και εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση αποτυχίας.

Μου είπε κάτι σήμερα. Κάτι άσχετο. Και επειδή θέλω να της συμπαρασταθώ, έσβησα καμιά 150αριά τηλέφωνα από το κινητό.

Άνθρωποι που έχω να μιλήσω πριν από το καλοκαίρι έφαγαν πόδι. Το ίδιο και μακρινοί συγγενείς. Το ίδιο και κάποιοι που θέλουν να κάνουμε δουλειά μαζί (το site για κάποιο λόγο τραβάει ενδιαφερόμενους συν-επενδυτές σε ότι ιδέα μπορεί να κατεβάσει η καρκάλα μου -- ευχαριστώ παιδιά αλλά έχω κάτι να κάνω). Κοπέλες που γνώρισα, πήρα τηλέφωνα και μετά απλά δε μπορούσαμε να ξαναδημιουργήσουμε το κλίμα της πρώτης φοράς. Και 6-7 άτομα που απλά δεν μου λέει τίποτα το ονοματεπώνυμο τους.

No backups.


...


Είναι μια όμορφη νύχτα. Νιώθω ήδη ελαφρύτερος. Θα αφήσω το κινητό κλειστό και θα βγω να γιορτάσω αυτή τη πολυπληθή μοναξιά του μικρού μου χωριού. Ρε πού πάμε πέντε εκατομμύρια άνθρωποι μονάχοι;

Στην πυρά, στην πυρά!

Κάτι καλοί κύριοι μας δώσανε αυτό έξω από τον Copperfield:




Δηλαδή, πείτε με Βελζεβούλη, αλλά υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως ο Copperfield είναι πραγματικός μάγος και καλεί δαιμόνια;

Ονειροκρίτης (part 2)

Αγαπητό μου blog,

όταν βλέπεις το εξής όνειρο, τι σημαίνει; Θα βγάλεις λεφτά, θα βγάλεις γκόμενα ή καλύτερα να βγάλεις το σκασμό μπας και ησυχάσει ο πλανήτης από την περιττή παρουσία σου;

Είμαι σε ένα παζάρι σε μια πόλη με ανηφοροκατήφορους, κάτι σαν το San Fransisco αλλά χωρίς το τραμ. Το παζάρι είναι σε όλη την πόλη και γίνεται της πουτάνας από κόσμο.

Σε μια φάση στον ουρανό εμφανίζονται κάτι μικρά πράγματα που λάμπουν. Τα βλέπω εγώ πρώτος από όλο τον κόσμο γιατί όπως και να το κάνουμε άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας.

Τα παρατηρώ χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι είναι μέχρι που αυτά αρχίζουν να μαζεύονται και να συσπειρώνονται σε συστάδες, μέχρι να σχηματίσουν έναν τέλειο κύβο.

Καθώς αυτά κατεβαίνουν αγέρωχα προς το πλήθος, όλοι έχουμε μείνει μαλάκες και παρατηρούμε αυτά τα μικρά αντικείμενα τα οποία βλέπουμε ότι είναι σαν βέλη από τόξο με φουντουτή ουρά, φτιαγμένα από ασήμι (γιατί το μάτι του λάγου είδε και την ένδειξη 995/1000 σε ένα βέλος, εντάξει;)

Αυτά τώρα κινούνται από πάνω μας σαν ένας όγκος, σαν να κάνουν παρέλαση πάνω από τα κεφάλια μας. Στρίβουν στις γωνίες των δρόμων σαν να έχουν ένα μυαλό, με απόλυτο συντονισμό. Η τέλεια παρέλαση.

Κάποια στιγμή μετά τα εντυπωσιακά whoosh-whoosh εξαφανίζονται πίσω από ένα λόφο και μετά από ένα δευτερόλεπτο ορμάνε κάτι ασημένια ρομπότ (τα οποία ήταν ολόιδια με το ρομπότ από το Μάγο του Οζ, ταινία που δεν έχω δει ποτέ μου) να μας σκοτώσουν.

Και κάπου εκεί εγώ ξύπνησα.

Γιατρέ, είναι σοβαρό;

Κάνω 3 δίαιτες. Με τη μία δε χόρταινα.

Σήμερα έχω βαλθεί να φάω ότι μυστήριο υπάρχει. Δεν έφαγα το μεσημέρι αλλά το απόγευμα τσάκισα:

• μισό κιλό παγωτό μουστάρδα (Ζαχαροπλαστείο Τούλα, finder's credit: AV)
• Μισό ταψί σπιτική τυρόπιτα Κανάκη
• Ένα cheesecake
• Και για να είμαστε ΟΚ διατροφικώς έκλεισα με ένα κατακόκκινο μηλαράκι.

Πείτε κάτι τώρα που βλέπω μια σοκολάτα να μου κλείνει το μάτι: Αυτή η Σοκολάτα Υγείας, τι το υγειινό έχει;


Και για επιδόρπιο (από το Word Verification του Blogger):

Τι λέει ο απατημένος Λαρισαίος στη γυναίκα του όταν τη συλλαμβάνει επ' αυτοφόρω;

Γκάλλοπ

(Παλιό ποστ, από το αρχείο, μετά από ραντεβού σε πάρκο)

Όταν ο Prime Minister Karamanlis μιλούσε για νταβατζήδες, δεν εννοούσε αυτούς που για να βρούμε ένα γκομενάκι / μία σύντροφο / ή τη γυναίκα της ζωής μας έπρεπε να:

• αγοράσουμε τα trendy ρούχα τους;
• φάμε στα ακριβά εστιατόριά τους;
• δούμε τα χολυγουντιανά έργα τους;
• οδηγήσουμε τα κάμπριο αυτοκινητά τους;
  
• φορέσουμε τα δερμάτινα παπούτσια τους;
• ακούσουμε τη μπιτάτη μουσική τους;
• πιούμε στα καλοδιακοσμημένα μπαράκια τους;

Γιατί κύριε, εσένα ρωτάω που τα ξύνεις τώρα που με διαβάζεις, αν δε το βγάλεις το 18/21/25/30/35 - χρονο στο κάτι της τους (Goodys για τις πρώτες και Baraonda για τις τελευταίες, ανάλογα πάντα με το πόσο πουλ-μουρ θες να είσαι) τι θα κάνεις;

Θα την πας στο πάρκο; Είσαι τόσο σίγουρος ότι θα περάσει/-ετε καλά ταΐζοντας τα περιστέρια από με τα ψίχουλα του κουλουρτζή;

Γκάλλοπ: Πού ήταν το πιο fun ραντεβού σας;

Όλη η αλήθεια για τον Τσιπρόπουλο

Καλά ρε, δεν πήρατε πρέφα ότι η όλη φάση με τον Τσιπρόπουλο ήταν στημένη για να κλέψει την παράσταση από το Γρηγόρη και την Καλομοίρα; Μήνες ολόκληρους σχεδιαζότανε αυτό λέμε. Σιγά μη το σκάγανε μέσα στο καλοκαίρι που ήσασταν στα χωριά σας, μουρτζόβλαχοι!

Εγώ θα σας πω την μία και μοναδική αλήθεια: Και το blogme αλλά και το ακατανόμαστο blog είναι του ίδιο του μηνυτή!

Ο άνθρωπος καθόταν μετά την εκπομπή του και αυτοσατιριζόταν για να ανέβει η θεαματικότητά του και οι πωλήσεις του. Ρε σεις, ο τύπος είναι έξυπνος λέμε. Σιγά που θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια.

Εγώ μέχρι και τηλέφωνο θα με έπαιρνα στην εκπομπή μου για να γίνει το σώσε και να πουλάω. Όσο πιο πολύ βαβούρα γύρω από το όνομά μου τόσο πιο πολύ πουλάω ρεεεεε.

Τι βόδια που είστε, γραμμή δεν πήρατε. Βρε δεν υπάρχει αυτός ο Τσιπρόπουλος. Φανταστικό πρόσωπο είναι, λέμε. Και η συνέντευξή του στο ραδιόφωνο φτιαχτή ήταν.




Μα είναι δυνατόν να μην δείτε τόσο ξεκάθαρα τα στοιχεία; Να μην ψάξετε τους αναγραμματισμούς; Ένα γαμημένο Κώδικα Ντα Βίντσι δεν τον είδατε μέσα στο καλοκαίρι; Πού να δείτε! Σάμπως έχετε Βίλλατζ στο κωλοχώρ';

Εδώ οι μεγάλες αποκαλύψεις.

Τι θέτε; Τσιπρόπουλο θέτε; Πάμε αναγραμματισμό το TSIPROPOULOS για να αποκαλύψουμε το κρυμμένο μήνυμα:

SOLO PRO PUSTI
POSTS POUR OIL

Εδώ αναφέρεται στον μοναχικό επαγγελματία εξπέρ από του οποίου τα posts κάποιος βγάζει πετρέλαιο, δηλαδή φέρνουν κέρδη.

PIP OR U SO LOST

Από που φαίνεται ως απειλή προς τον προαναφερόμενο (κιχ γιατί θα σε βρούνε σε κάνα χαντάκι) μπορεί είναι για τα μάτια του κόσμου. Το πραγματικό νόημα είναι μάλλον "μη σου ξεφύγει το μυστικό σε κανέναν γιατί είσαι χαμένος από χέρι".

SOUL POPS RIOT

Εδώ φαίνεται η προφητεία, κυρίες και κύριοι, όπου αποδεικνύει πως από από μία και μοναδική ψυχή θα ξεσπάσει η οχλαγωγία που ξέσπασε στα blogs. Η Επανάσταση ξεκίνησε. Viva el revolucion!

Και δυστυχώς εδώ φαίνεται επίσης και η καταστολή αυτής της απειθαρχίας, στο φαινομενικά αθώο όνομα του website BLOG ME:

GLOB ME

(Παρακαλώ τα αστυνομικά όργανα να μην έρθουν να με πάρουν τα χαράματα γιατί τείνω να ξενυχτάω λίγο αυτές τις μέρες. Και στις 9 εδώ θα είμαι, κερνάω καφέ. Επίσης, παρακαλώ ενημερώστε το κοινό μου τι email θα έχω στη ΓΑΔΑ.)

Τι σου είναι οι Αμερικάνοι

Πληρώνεις για το δηλητήριο. Πληρώνεις και για το αντίδοτο.




(γαμάτη διαφήμιση όμως, ε;)

Παίζοντας με τις τάπες των βαρελιών

Too drunk too fuck.
So we went fishing.

Rappingly good songs

One
One way or Another
Another one bites the Dust
Dust in the Wind
Winds of Change
Change of Heart
Heart Breakers
Unbreak my Heart
Heart-break Hotel
Hotel California
California Love
Love me Do
Don't take the Girl
Girl like You
You and I

(δικό σας για να συμπληρώσετε...)

Ειρήνη

Η Ειρήνη είναι ένα κορίτσι στο χορό με πολύ απαλά χαρακτηριστικά. Γλυκούλα, κοντά στα 25, τη βλέπω σπάνια, και όποτε τη βλέπω φοράει μια φορμίτσα για να χορέψει. Απέχει πολύ από το πρότυπο που μας πλασάρουν για τη σέξυ γκόμενα, όχι γιατί δεν έχει τις σωστές αναλογίες ή τη φυσική ομορφιά, αλλά γιατί δεν προσπαθεί να τα δείξει.

Σήμερα, για κάποιο λόγο αναφερθήκαμε στη Γκάνα και χωρίς να είχε καμία πρόθεση για δειχτεί, άρχισε να μας ξετυλίγει ένα μικρό και γλυκό κουβαράκι μιας ιστορίας πως έχει "υιοθετήσει" ένα παιδί στη Γκάνα στέλνοντας 25 ευρώ το μήνα.

Μας είπε το όνομα του παιδιού, αλλά δεν τα πάω καλά με αφρικάνικα ονόματα, οπότε ας τον πούμε Bob. Ο Bob λοιπόν της γράφει γράμματα για το πώς είναι η ζωή του και εκείνη του γράφει για τη δική της ζωή. Η Ειρήνη έλαμπε καθώς μας έλεγε ότι συνεισφέρει για το Bob εδώ και 4 χρόνια.

Και εγώ έχω μείνει καθηλωμένος καθώς δεν είχα ιδέα ότι η Ειρήνη ήταν άτομο με τόση ευαισθησία και θέληση να δώσει αγάπη. Ήθελα τόσο πολύ να την αγκαλιάσω αλλά επειδή θα το παρεξηγούσε (και όχι χωρίς λόγο, η Ειρήνη μεταξύ άλλων έχει ένα θεϊκό κώλο κι εγώ είμαι αρκούντως ρεμάλι για να το έχω παρατηρήσει) της χάϊδεψα στοργικά το κεφάλι.

Και ήρθα στα καπάκια σπίτι για να γίνω κι εγώ "νονός" ενός παιδιού.

Για όσους λοιπόν ενδιαφέρονται με 20-30 ευρώ το μήνα να γίνουν "νονοί", CLICK.

Χρήστης MyPhone.gr ζητά αίμα O-

Ένα νέο παιδί, συχνότατος συνδρομητής μιας online κοινότητας που σίγουρα όλοι μας έχουμε κατά καιρούς χρησιμοποιήσει και έχουμε βρει λύση σε κάτι που μας απασχολεί, ζητά αίμα ομάδος Ο με ρέζους αρνητικό.

Ό ίδιος είναι χρόνια αιμοδότης και τώρα δε μπορεί να βρει αίμα.

Λέει ο ίδιος την ιστορία του:
http://www.myphone.gr/forum/showthread.php?t=154220

Gillian and Maryliz Phillips

Ετοίμαζα ένα ποστ το οποίο μάλλον δεν έχω χρόνο να ξεκινήσω, πόσο μάλλον να το τελειώσω, αλλά μπήκα στη Wikipedia, ψάχνοντας έναν ορισμό και πληροφορίες για το τι ακριβώς είναι η Φιλία.

Μέσα σε όλα, είδα διάφορα άλλα είδη φιλίας, ένα εκ των οποίων είναι οι Penpals και θυμήθηκα τη Gillian. Από εδώ και κάτω διαβάστε μόνο αν έχετε χρόνο για χάσιμο. Δεν υπάρχει conclusion.

Όταν αυτή ήταν 13 κι εγώ 14, την είδα γυμνή. Ήμασταν στην Αγγλία σε μια μεγάλη διεθνή προσκοπική κατασκήνωση (jamborees τα λένε, εντάξει;) και μου άρεσε. Πολύ. Ήταν το crush του καλοκαιριού νομίζω.

Σε κάποια φάση την είδα γυμνή, επειδή μπήκα στη σκηνή της χωρίς να ρωτήσω και εκείνη άλλαζε.

Ο Χάρης (βλ. Dirty Harry σε άλλα posts) δε σταμάτησε για 3 βδομάδες να με ρωτάει "Ρε μαλάκα, πραγματικά το είδες;".

Όπως ήμουν λοιπόν κρασαρισμένος, ήθελα να τα φτιάξω με Τζίλλιαν η οποία ήταν ένα χαρούμενο κοκκινοτρίχικο, κοτσιδομάλλικο, σιδερακοφόρετο, φακιδοφερούμενο Ιρλανδεζάκι.

Φυσικά, ντρεπόμουν τρελλά να της πω να τα φτιάξουμε, άσε που τη γούσταρε ο Richard. Ευτυχώς εκείνη την φώναζε Shithead, αν και πολλά χρόνια μετά έμαθα ότι αυτό δεν σήμαινε ότι δε γούσταρε κιόλας. Ίσως και το ακριβώς αντίθετο.

Επειδή κι άλλοι Έλληνες γουστάρανε άλλα Ιρλανδεζάκια, βάλαμε μια καταχώρηση στην εφημερίδα: Greece loves Ireland.

Την επόμενη μέρα, τα ιρλανδεζάκια δεν είχαν απαντήσει, οπότε το τραγικοποιήσαμε: Does Ireland love Greece?

Δύο μέρες μετά, απάντησαν οι Πολωνέζες πως μας θέλανε, αλλά εμείς δεν τις είχαμε δει και παρόλο που ήταν κουκλάκια, εμείς πέρα βρέχει.

Anyway, την τελευταία μέρα, μάζεψα όλο το κουράγιο μου, της λέω ότι θέλω να μιλήσουμε, την παίρνω πιο κει και τη ρωτάω με αγωνία:

Gillian, do you want to be my... penpal?

Είπε ναι (νομίζω) αν και ποτέ δεν πήρα τη διεύθυνσή της, μέσα στη χαρά μου.

:-)




Τον επόμενο χρόνο είχα αποφασίσει ότι πρέπει να ζητήσω απο ένα κορίτσι να τα φτιάξουμε. Μια μέρα, στα αγγλικά, γράφω ένα χαρτάκι σε μια όμορφη συμμαθήτρια, τη Maryliz Phillips, με την οποία ζήτημα να λέγαμε ένα γεια.

Θέλεις να τα φτιάξουμε;

Μου απάντησε, με χαρτάκι, στο σχόλασμα.

I hate to say it, αλλά τα έχω με άλλον. Πάντως, πολύ απότομα βρε παιδί μου.

Γυρνώντας σπίτι χοροπηδούσα από τη χαρά μου που επιτέλους ζήτησα από κάποια να φτιάξουμε. *blush*

Oh well, βγαίνω να περάσω γαμάτα.

Rita, Ritaki...

Lufthansa

Iksera oti exei polloys Toyrkoys sti Germania, alla ayto de to perimena sti Lufthansa.

Ονειροκρίτης

Εσείς που ξέρετε τα πολλά, τι σημαίνει αν δεις στον ύπνο σου ότι κάνεις παρτούζα με τον Tommy Lee και τη γκόμενα σου;

Did you know?

Το ξέρατε πως η Paris Hilton έδωσε τελικά τη συγκατάθεσή της για τη διάθεση της τσόντας της (όλοι έχουμε δει την Paris, έτσι;) αφού πληρώθηκε $400,000 και ποσοστά από τα κέρδη (τα οποία έδωσε σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς);

Τι ανοικτόμυαλο που είναι αυτό το κορίτσι.

Ich bin ein Berliner *

Μέσα στη βδομάδα πετάω για Βερολίνο.

Δε γουστάρω ιδιαίτερα τα ταξίδια εδώ και καιρό. Μ' αρέσουν οι μετακομίσεις. Να πεις ας πούμε ότι αποφασίσεις να μείνεις για ένα χρόνο στη Σουηδία μέχρι τα μπαλάκια σου να γίνουν μπλε από το κρύο και να πέσουν, και να βαρεθείς να σιχαθεί η ψυχή σου να βλέπει ξανθιές γαλανομάτες.

Αλλά τα ταξίδια με τη βαλίτσα στο χέρι, το ξενοδοχείο και το τρέξε να προλάβεις να δεις μια πόλη και να προλάβεις να μπεις σε φάση που να καταλάβεις την κουλτούρα ενός ολόκληρου λαού. Μπα, δεν τρελλαίνομαι.

Όπως και νά'χει, στο Βερολίνο έχω να πάω από τότε που η ηλικία μου μετρούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού του Ντόναλτ Ντακ, οπότε δέχομαι προτάσεις για το τι να δω, τι να μη δω, τι να φάω και τι καρτ-ποστάλ θέλετε να σας φέρω πίσω για να ποστάρω όταν γυρίσω.




* Είμαι ένα ντόνατ.

Hey, hey, μας κάνανε review!

Click!

Σας παρακαλώ, παραπληροφορίστε με!

Μου ήρθε αυτή η εικόνα με email, η οποία προειδοποιούσε για τους κινδύνους των προϊόντων που σερβίρουν οι μεγάλες και κακές αμερικάνικες αλυσίδες Starbucks και McDonalds που θέλουν να μας δηλητηριάσουν.

Μέχρι εδώ καλά, έτσι; Άλλωστε είναι γνωστό πως κάθε αλυσίδα θέλει να κάνει κακό στους πελάτες της και να τους σκοτώσει. Τη συμφέρει, γιατί εξυπηρετεί στην πραγματικότητα τα κρυπτο-εβραϊκά των Σοφών της Σιών, οι οποίοι θέλουν να αφανίσουν όλους τους άλλους πολιτισμούς από προσώπου Γης.

Κάθε φορά λοιπόν που μπαίνετε σε ένα αμερικάνικο κατάστημα, προσέξτε. Αυτό που σας σερβίρουν είναι στην πραγματικότητα ένα δηλητήριο με αργή δράση. Τόσο αργή που είναι πολύ πιθανό να κάνει μια ολόκληρη ζωή να σας σκοτώσει. Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει και τη μεγαλοφυία των Σοφών της Σιών και του αμερικάνικου Πενταγώνου, το οποίο πειραματίζεται επάνω μας με τα νέα του βιολογικά όπλα που έχουν κωδικά ονόματα όπως Big Mac και Grande Latte.

Αντιπαρέρχομαι το γεγονός πώς σύμφωνα με αυτό το δημοσιεύμα, η Pepsi εμφανίζεται ως ένα υγεινό εναλλακτικό προϊόν, αφού περιέχουν μόνο 25 mg καφεΐνης. Αντίθετα, ένας κακός και διαβολικός Φραπουτσίνο περιέχει 80-160 mg καφεΐνης.

Πόσο κακό είναι αυτό, θα μπορούσε να πει κανείς; Τόσο που η WADA (World Anti Doping Agency) απαγορεύει τη χρήση καφεΐνης στους αθλητές. Ούτε Coca Cola δε μπορούν να πιούν πριν αγωνιστούν οι άνθρωποι, να χέσω εγώ Ολυμπιακό σπόνσορα!

Ξαναγυρνάω όμως στην εύπεπτη εικονίτσα που μας σερβίρανε Τα Νέα και το WSJ.

Πόση καφεϊνη λοιπόν έχουν τα 228 γραμμάρια (8 oz) από άλλες απολαύσεις:

• Τσάι: 60 mg καφεΐνης
• Espresso και ελληνικός: 400 mg καφεΐνης

Με λίγα λόγια, ο "δικός μας" καφές είναι πιο βλαβερός, αλλά θέλουμε να δείξουμε πως οι Αμερικάνοι είναι κακοί άνθρωποι και μας εκμεταλλεύονται γι αυτό προσφέρουμε κι ένα γραφικό που χωρίς να πούμε εμείς κάτι άλλο (για να μη μας πούνε και ψεύτες) πιάνει τους Αμερικάνους στα πράσα.

Ρε δε πάτε να μαζέψετε καμιά μπανάνα που θα μας πείτε ότι οι άλλοι είναι οι κακοί;

Ξέρουμε να βγάζουμε τα μάτια μας και μόνοι μας, thank you very much.

The A(u)nt Story

Ξέχασα ένα μπισκότο στην κουζίνα. Από αυτά τα μεγάλα, τα σοκολατένια με τα κομματάκια άσπρης σοκολάτας που έχουν στα Starbucks, που θες να βυθίζεις τα δόντια σου μέσα και να αφήσεις το μεγάλο τραγανο και ταυτόχρονα μαλακό κομμάτι τους να αναπαυθεί στη γλώσσα σου.

Το ξέχασα λοιπόν και μαζεύτηκαν μυρμήγκια σε ένα απόγευμα. 20-30 μυρμήγκια.

Πήρα το μπισκότο, μαζί με το χάρτινο σακουλάκι του, το έβαλα στο νεροχύτη και άνοιξα τη βρύση. Τα μυρμήγια, με το που τα έφτανε το νερό, σταματούσαν να κινούνται. Πνίγονται αυτόματα τα μυρμήγκια ή μπορούν να κρατήσουν την αναπνοή τους για λίγο; No idea.

Πέταξα το σακουλάκι στα σκουπίδια.

Και τώρα νιώθω ενοχές.

Η πιο κοντινή μου θεία είναι Βουδίστρια. Όχι τάχα μου - τάχα μου. Βουδίστρια μοναχή σε μοναστήρι στη Γαλλία. Σε απομόνωση μαζί με 10-12 άλλες. Κάθε κύκλος απομόνωσης διαρκεί 3 χρόνια, 3 μήνες, 3 εβδομάδες και 3 μέρες. Ο αριθμός 3 είναι σημαντικός σε πολλές θρησκείες, μάλλον.

Έκατσε για τον πρώτο κύκλο, βγήκε για ένα μήνα, είδε τα σινεμά της, πήγε στο θέατρο, μας είδε, και έφυγε μετά πάλι για το δεύτερο κύκλο. Άλλο τόσο. Και τώρα, μας προετοιμάζει ότι θα κάτσει και για 3ο κύκλο. Επικοινωνούμε με γράμματα.

Η ζωή της είναι συναρπαστικά απλή στην απομόνωση. Δέκα γυναίκες, η κάθε μία με ένα μικρό δωματιάκι δύο επί τρία όπου χωράει ένα λιτό κρεβάτι, μία κουζίνα, μπάνιο και ένα χώρο προσευχής. Στον κήπο καλλιεργούν λαχανικά και τρώνε από αυτά. Βασικές προμήθειες τους φέρνει μια άλλη εκπαιδευόμενη βουδίστρια από το κοντινό χωριό των 350 κατοίκων. Πρέπει να περάσεις πρώτα από αυτό το στάδιο για να κερδίσεις το δικαίωμα να κλειστείς για 3,333 χρόνια.

Λαχανάκια, κάνα κρεατάκι μία στο τόσο, όσπρια και αλεύρι για λίγο ψωμί. Όλη μέρα προσευχές, μηδέν υλικά αγαθά και ελάχιστη επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Χωρίς τηλεόραση, ραδιόφωνο, τηλέφωνο, δεν έχουν αποσπάσεις από την 16-ώρη προσευχή τους κάθε μέρα.

Η προσευχή τους κάθε άλλο παρά σαν τη χριστιανική είναι. Μελέτη ιερών κειμένων, ναι μεν, αλλά και διαλογισμός και φυσική άσκηση. Η άσκηση που κάνουν για να διατηρήσουν το σώμα τους είναι εξουθενετική.

Στις πρώτες 10 μέρες του κύκλου έπρεπε να κάνουν 10.000 φορές την ίδια άσκηση: από όρθιος πέφτεις στα γόνατα και τινάζεσαι μπροστά ώστε να βρεθείς μπρούμυτα στο πάτωμα τεντωμένος όσο δεν πάει. Και στο καπάκι ξανασηκώνεσαι και έρχεσαι στην αρχική σου θέση. Το σώμα, ως φύλακας της ψυχής, πρέπει να δεχτεί αυτή την άσκηση για να ανοίξει τα ενεργειακά του κανάλια και να δεχτεί αυτό που ακολουθεί.

Οι βουδιστές γενικά είναι από τα πιο φιλήσυχα άτομα που έχω γνωρίσει. Έχω γνωρίσει από τη μία βουδιστή με τζιπάκι που γυρνάει τον κόσμο και δίνει διαλέξεις και από την άλλη έχω τη θεία μου και τις συμμοναχές της οι οποίες προσεύχονται κάθε μέρα για τη σωτηρία και την ευημερία προσώπων γνωστών τους και αγνώστων. Έχουν αγοράσει μία δασική έκταση στη Γαλλία σε μία ασήμαντη και δύσβατη τοποθεσία και από εκεί μοιράζουν ευχές στον κόσμο.

Προς τι όλα τα περί θείας Βουδίστριας;

Η θεία η Βουδίστρια πάντα μου έλεγε πως δεν πρέπει να σκοτώσεις ούτε μυρμήγκι, ούτε κατσαρίδα. Ανάλογα με το ποιο παρακλάδι του Βουδισμού πιστεύεις, μπορεί αυτό που σήμερα είναι μυρμήγκι να είναι η ενσάρκωση κάποιου αυριανού ανθρώπου.

Η απλή λογική είναι πως κάποιος άνθρωπος που είχε κακό κάρμα μπορεί ας πούμε να μετενσαρκωθεί σε μυρμήγκι. Ποτέ δε ρώτησα πώς ένα μυρμήγκι αποκτά καλό κάρμα για να ξαναγίνει άνθρωπος. Ή έστω κανισάκι της Paris Hilton.

Δεν τρελλαίνομαι για καμία θρησκεία, κανένα πνευματικό σύστημα αξιών από αυτά που έχω γνωρίσει (το argument πως ο βουδισμός δεν είναι θρησκεία αλλά φιλοσοφία και τρόπος ζωής είναι εν μέρει σωστό αλλά δεν αφορά αυτό το ποστ). Αλλά μπορώ να σας πω ότι από αυτά που έχω δει εγώ, οι Βουδιστές είναι απίστευτα απλοί άνθρωποι. Ειρηνόφιλοι. Ευτυχισμένοι.

Σίγουρα ο καθένας βγάζει συμπεράσματα για τα πάντα μέσα από τις δικές του εμπειρίες. Και κανενός οι εμπειρίες δεν μπορούν σε όλα τα θέματα να αντιπροσωπεύουν το μέσο όρο. Αλλά είναι εκπληκτικό να βλέπεις στις φωτογραφίες που σου στέλνει η πενηντάρα θεία σου πως στο πρόσωπό της μοιάζει με εικοσάρα και συνεχώς χαμογελάει.

Κάποια στιγμή, θα μιλήσουμε για το πόσο συντελούν στην ευτυχία μας όλα αυτά με τα οποία έχουμε επιλέξει να περικυκλωθούμε. Δουλειά, γραφείο, υπολογιστές, chatting, κινητά, γκόμενες, κλαμπζ, πόλεις, αυτοκίνητα, έπιπλα, gadgets, πίτσα με μπάλα και cookies από τα τα Starbucks.

Θα νιώθω άσχημα κάθε φορά που σκοτώνω ένα μυρμήγκι μέχρι να βρω την κατάλληλη για να τα αναρωτηθώ όλα αυτά και να εξαφανιστώ μαζί της μέσα στο ηλιοβασίλεμα για μέρη που δεν υπάρχουν στο χάρτη.

Sold

Μάγκες πουλήσαμε. Χωρίς παζάρι.

Όχι επειδή είμαι γατόνι, όχι επειδή είμαι έξυπνος, όχι επειδή η froggy είναι γουρλού, αλλά επειδή έχω γαμηθεί να δείχνω το σπίτι επί 3 μήνες, να βάζω αγγελίες, να βάζω πωλητήρια, να το λέω σε γνωστούς και φίλους και να έχω βάλει όλους τους μεσίτες πάνω στο σπίτι να το πουλήσουν. Κάτι από αυτά θα απέδιδε και ήταν τελικά οι μεσίτες (το χωρίς παζάρι σημαίνει όμως πληρώνεις μεσιτικά, ε!)

Χτες είχα βρει κάποιους που το ήθελαν, όπως είχα βρει και την προηγούμενη βδομάδα. Οι προηγουμενηβδομαδιότες με πήραν Κυριακή και Δευτέρα θα μου φέρνανε τα λεφτά. Όσο τους είδατε εσείς, άλλο τόσο κι εγώ.

Οι χτεσινοί ήταν ένα ζευγαράκι που το ήθελαν κι εγώ τους ήθελα γιατί φαινόντουσαν μια χαρά παιδιά. Αλλά κάτι να πρέπει να τσοντάρει η γιαγιά του ενός, κάτι το ότι μου είπαν για προκαταβολή την Τρίτη, τους λέω ότι δε μπορώ να το κρατήσω χωρίς προκαταβολή.

Σήμερα με παίρνει άλλη μεσίτρια να μου πει ότι βρήκε αγοράστρια και έχει την προκαταβολή στα χέρια της. Και μάλιστα η μεσίτρια κόβει από τη δική της αμοιβή για να γίνει η δουλειά σήμερα.

Καλός ο χαβαλές, καλά τα παιδιά, αλλά όπως είχε πει και ο μεσίτης στην Ανήθικη Πρόταση, You snooze, you lose.

Με την εμπειρία της προηγούμενης βδομάδας των Τώρα θέλω, αύριο δε θέλω και την εμπειρία της δικής μου γιαγιάς που ξεχνάει σήμερα τι είπε χτες και πώς το εννοούσε, δεν τίθεται θέμα. Πήρα τη μεσίτριά τους να τους ενημερώσω. Και όπως ήταν φυσικό, το θεώρησαν μάλιστα ως εκβιασμό από μέρους μου και ότι δήθεν βρήκα άλλους για ανεβάσω την τιμή τελευταία στιγμή.

Και τι να εξηγήσω και σε ποιόν;

Λυπάμαι που δε το πήραν τα παιδιά, αλλά επειδή ο καθένας την πάρτη του κοιτάει, κι εγώ κοιτάω τους 3 μήνες που γαμιέμαι να το πουλήσω, πήρα προκαταβολή από τη σημερινή ενδιαφερόμενη.

Φυσικά, επειδή έκανα την έρευνά μου, 1 στις 4 φορές που έχει δοθεί προκαταβολή σε περιπτώσεις αγοραπωλησίας σπιτιού, η δουλειά μπορεί να χαλάσει από πουστιά του μεσίτη, μαλακία του αγοραστή ή του πωλητή, αλλαγή γνώμης, ή ότι άλλο. Αλλά αυτός ο κίνδυνος υπάρχει άσχετα με το ποιός θα την δώσει την προκαταβολή.

Ενδιαφέρουσα εμπειρία να πουλάς το πατρικό σου. Σε κάνα μήνα τα συμβόλαια...

Το μόνο κακό είναι ότι δεν παίρνω φράγκο από αυτά γιατί πάνε όλα υπέρ της οικογενείας, η οποία αυτή τη στιγμή έχει ανάγκες.

Froggy on E

Το βατραχοκόριτσο ήρθε στην Αθήνα για να πάει στα βαφτίσια μιας φίλης. Του μωρού μιας φίλης τέλος πάντων.

Πήρε το νυχτερινό τραίνο και έφτασε στο σταθμό Λαρίσης στις 6.30. Εφτά η ώρα ήταν στο σπίτι μου.

Την είχα προειδοποιήσει:

- Τέτοια ώρα που θα έρθεις, μην περιμένεις να ξυπνήσω. Για ύπνο θα πέσουμε!
- Ναι, ναι, Γιωργάκη μου.

Τα υποκοριστικά μου τη δίνουν, όσο τρυφερά κι αν είναι, αλλά δεν είπα τίποτα.

Της άνοιξα και με το που μπήκε άρχισε:

- Τι καταπληκτικός τρόπος να ταξιδεύεις. Έτσι θα έρχομαι από εδώ και πέρα. Το τραίνο μύριζε πλαστικίλα. Ολοκαίνουριο μιλάμε. Ντάξει, δεν παίζει, θα έρχομαι συχνότερα.

Δεν ήταν το τι έλεγε ή το πόσα έλεγε. Ήταν η ταχύτητα και ο ενθουσιασμός με τα οποία τα έλεγε. Στις 7 το πρωί.

Την πέφτουμε για ύπνο και συνεχίζει το παραληρήμά της:

- Ξύπνημα και μπάνιο στις 10, Κομμωτήριο στις 11, Εκκλησία στη 1. Καλά σου είπα τι γαμάτα που πέρασα χτες;

Δύο ώρες μετά, το νευρικό μου σύστημα είχε ταραχτεί τόσο που δεν ήθελα πλέον να κοιμηθώ.

Ξύπνησα στις 9 και κάθομαι στον υπολογιστή. Από εκείνη την ώρα, κάθε 10 λεπτά, πετάγεται και με ρωτάει τι ώρα είναι, και ξανακοιμάται.

Την επόμενη φορά θα της πω ότι είναι δωδεκάμιση.
}:-)

It's never too early

Πού μας έχει φέρει το Ποτέ Δεν Είναι Αργά;

Το έχετε αναλογιστεί ποτέ;

Έχουμε εκφυλίσει τις πραγματικές μας επιθυμίες και τις έχουμε αντικαταστήσει με άλλες, εικονικές επιθυμίες, που μας προβάλλουν. Γιατί; Επειδή μπορούμε. Επειδή πάντα μπορούμε μετά να κατασταλάξουμε στο κάτι άλλο. Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξουμε τη δουλειά μας, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά, να αλλάξουμε το σπίτι μας, να επισκεύασουμε το αμάξι μας, να ανακαλύψουμε πως τελικά η θρησκεία μας καλύπτει. Whatever.

Είναι όμως έτσι;

Γιατί να σκεφτούμε έτσι και να μην πούμε πως Ποτέ Δεν Είναι Νωρίς.

Και να αρχίσουμε να διεκδικούμε περισσότερα για εμάς. Να είμαστε πιο απαιτητικοί από τους εαυτούς μας και να προσφέρουμε (πρώτα σε μας, μετά στους άλλους) το 100% μας; Όχι αυτό που θα μπορούσαμε να ήμασταν αν κάναμε αυτή τη δίαιτα, αν είχαμε ψάξει για την άλλη δουλειά που πάντα λέγαμε ότι βρίσκαμε, αν κάναμε στη ζωή μας τις αλλαγές που λέγαμε πως πάντα θέλαμε να κάνουμε, αλλά πάντα αναβάλλαμε;

Ποτέ δεν είναι νωρίς να πάρουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά. Ποτέ δεν είναι νωρίς να αρχίσουμε να αλλάζουμε τη ζωή μας προς το καλύτερο. Ποτέ δεν είναι νωρίς να αφήσουμε το βόλεμα και την ασφάλεια των κεκτημένων μας και να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι και δραστήριοι ανακαλύπτοντας τι κρύβεται πέρα από τη νοητή γραμμή του τι μπορούμε να κάνουμε αλλά ποτέ δεν κάναμε.

Αλλάξτε:

• τη στάση του σώματός σας όταν κάθεστε στη δουλειά για να μην πάθετε σκολίωση.
• τη διατροφή σας για να ζήσετε περισσότερο και καλύτερα.
• τη σχέση σας, αν βρίσκετε πως διαρκώς είστε σε μια κατάσταση stand-by.
• τη δουλειά σας, αν δε σας κάνει ευτυχισμένο ή αν ξέρετε πως ποτέ δεν πρόκειται να φτάσετε εκεί που θέλετε γιατί προηγούνται άλλοι 10 πριν από εσάς για την προαγωγή.

You get the point.
Now get the fuck out of here and change yourself.

Γιατί να πουλήσετε σπίτι με μεσίτη

Ντριν ντριν. *

- Παρακαλώ;
- Ο κύριος Αναγνωστόπουλος;
- Μάλιστα.
- Έχετε ένα σπίτι 98 τετραγωνικών που πουλάτε;
- Μάλιστα.
- Του '78;
- Μάλιστα.
- Δύο υπνοδωμάτια και αποθήκη;
- Μάλιστα!
- Είμαι η κα Ζαβαρακατρανέμια. Μιλήσατε την προηγούμενη βδομάδα με τη μητέρα μου. Θα ήθελα να το αγοράσω.
- Είναι στις 140.000 ευρώ.
- Ναι, αλλά εγώ θα ήθελα να το αγοράσω 120.000.
- Έχουμε ένα μικρό πρόβλημα, εγώ δεν θέλω να το πουλήσω 120.000.
- Μα γιατί; Είναι πολλά λεφτά.
- Δεν είναι όσα ζητάω.
- Να το συζητήσουμε απο κοντά;
- Δεν έχουμε κάτι να συζητήσουμε αν δεν έχετε 140.000. Όσο και να το συζητήσουμε, τα 120 που έχετε δε θα γίνουν 140 που θέλω. Και τα 140 που θέλω δε θα γίνουν 120 που δίνετε.
- Γιατί είστε αρνητικός;
- Δεν είμαι αρνητικός. Είμαι θετικός υπό τις καταλληλες προϋποθέσεις;
- Ποιές είναι αυτές;
- Αν μου δώσετε 140.000 λόγους να γίνω θετικός, θα γίνω.
- Σας δίνω 120.000 λόγους.
- Δεν είναι αρκετοί.
- Θα κρατήσετε το κινητό μου για να το σκεφτείτε τουλάχιστον και να με πάρετε εσείς όποτε θέλετε;
- Ακούστε με, κυρία Ζαβαρακατρανέμια. Κάθε μέρα υπάρχει κάποιος που με παίρνει και μου προσφέρει 120, 125, 130. Ο τελευταίος πρόσφερε 132. Δεν το δίνω τόσα. Αν σας άρεσε το σπίτι, η τιμή του είναι 140.
- Εντάξει, αλλά αν αποφασίσετε να το ρίξετε, θα μου το δώσετε με 120;
- Κυρία Ζαβαρακατρανέμια, μάλλον έχετε πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια σας και κάτι δεν καταλάβατε. Αν έχω προσφορές στα 132, 130 και 125, γιατί να το δώσω σε εσάς με 120;
- Εγώ θα σας τα δώσω μετρητά, όχι με δάνειο.
- Και τι επιχείρημα είναι αυτό κυρία Ζαβαρακατρανέμια; Το ότι θα αργήσω ένα μήνα να πάρω τα λεφτά και θα είναι στην τράπεζα είναι το πρόβλημα; Το ότι θα χάσω τους τόκους ενός μήνα, ήτοι 200 ευρώ;
- Ε ποτέ δεν ξέρετε, μπορεί και να μην τα πάρετε ποτέ.
- Καλό σας βράδυ κυρία Ζαβαρακατρανέμια.





* Συγκεκριμένα, το κινητό μου δεν κάνει ντριν ντριν αλλά κάνει τον ήχο που κάνουν τα τηλέφωνα της CTU στη σειρά 24. Όσοι την είδαν ξέρουν.

Chinese

Καθόμαστε σε ταβαρνείο και τσιμπάμε. Δεν τρώμε. Τσιμπάμε. Λίγη πανσέτα, λίγη μπριζόλα, λίγη μακεδονική σαλάτα (νέο φρούτο για το δικό μου μανάβικο τουλάχιστον).

Χαχαχά χουχουχού.

Εμφανίζεται Κινέζος μικροπωλητής με ένα τεράστιο δίσκο γεμάτο πράγματα. Κούκλες, σκυλάκια, φακούς, μπαταρίες, μαγνητάκια, τηλεκοντρόλ, φορτιστές.

Με βλέπει και μένει. Πλησιάζει στο τραπέζι και κάνει "Ωραίο. Καλό. Όμορφο. Καλό."

Τόσες κοπέλες τριγύρω, εμένα βρήκε. Wtf?

Spam

Για πρώτη φορά σήμερα με έπιασε γυναίκα και είπε "είσαι γυμνασμένος". Όχι πρώτη φορά αυτό το μήνα ή αυτό το χρόνο. Πρώτη φορά ever.

Για να το γιορτάσω έφαγα μια πίτσα. Ξυλόφουρνο, όχι μαλακίες.

Έχω πάρει 3-4 εκλογοspam τον τελευταίο μήνα, αλλά σήμερα για πρώτη φορά πήρα spam για να υποστηρίξω έναν τραγουδιστή. Ένα ολίγον ανορθόγραφο και ασύντακτο email μου ζητούσε να δημοσιεύσω στο σάιτ μου ότι πληροφορίες θέλω για έναν Σαράντη Κρεμμιζάκη. Δεν κατάλαβα αν έπρεπε και να τον ψηφίσω σε κάνα τηλεπαιχνίδι και δε σκοπεύω να μάθω.

Μια που είμαι στο θέμα, και μια που δύσκολο το αφήνει κανείς το consultingιλίκι, να ξέρετε όσοι στέλνετε newsletter πως άμα δε μου έχετε εμφανέστατο λινκ μέσα σε κάθε email σας για το πώς διαγράφομαι από τη λίστα σας, πατάω μια φορά ένα Report Spam (έγω κι άλλοι 2-3) και μετά δεν λαμβάνουν το email σας άλλοι 100. Έτσι είναι το collaborative anti spam filtering.

The Wikipedia Phenomenon

Την έχω καταβρεί με τη Wikipedia. Κάθε μέρα όλο και θα διαβάσω 5-6 αρθράκια.

Με ανησυχεί όμως πως η πληροφορία δεν αντικαθιστά την παιδεία. Και χωρίς παιδεία τι σκατά εγκυκλο-παίδεια θα χρησιμοποιήσουμε;

Τι να το κάνεις να μάθεις και να δεις για το κάθε σταφύλι αν δε μπορείς να εκτιμήσεις το κρασί; Να δεις τα έργα του El Greco αν δεν κατανοήσεις την ιστορία του; Να δεις φωτογραφίες της Βαρκελώνης αν δεν έχεις την επιθυμία να περπατήσεις στα πλακόστρατα σοκάκια της.

Παιδεία ε; Μπα, απεργία. Και μετά καταλήψεις. Και μετά εκλογές.

Ζητούνται διακοσμήτριες

Γενικά μου αρέσουν οι γυναίκες με καλλιτεχνική φλέβα, αλλά μέσα στον Οκτώβριο σίγουρα θα αναζητήσω μια διακοσμήτρια που να ταιριάζει στο στυλ μου. Θέλω να ντύσω το νέο μου σπίτι.

Ζητούνται διακοσμήτριες, λοιπόν.

Και για να ταιριάζουν με το στερέοτυπο που έχω για τις διακοσμήτριες, πρέπει να έχουν σκούρο μακρύ μαλλί και να το πιάνουν με κινέζικα στικς.

Σε αντάλλαγμα παρέχονται υπηρεσίες συνοδού προκειμένου να ζηλέψουν οι φίλες σας που σας συνοδεύει ένας εκθαμβωτικά όμορφος άνδρας.

(Και τα γράφω όλα αυτά τώρα που με τον έναν ή άλλο τρόπο καμία πρώην μου δε με διαβάζει και δε μπορούν να καρφώσουν το πόσο σκράπας πραγματικά είμαι...)

Local hero

Πριν δεκαπέντε μέρες περίπου ήταν το 40ήμερο μνημόσυνο ενός ανθρώπου που τα έδωσε όλα στη δουλειά του και κατάφερε από το πουθενά να φτάσει να έχει νομίζω τη μεγαλύτερη αντιπροσωπεία BMW στη χώρα και μια από τις πιο επιτυχημένες επιχειρήσεις στον κλάδο του αυτοκινήτου. Τον λέγανε Δημήτρη Σπανό.

Φαντάζομαι πως το όνομα δε λέει τίποτα σε πολλούς, εγώ όμως μεγάλωσα απέναντι από την αντιπροσωπεία του.

Εκεί ήταν όταν στα 14 μου μπήκα στην αντιπροσωπεία για να θαυμάσω από κοντά τις γραμμές μιας μπέμπας και ένιωσα για πρώτη φορά αόρατος που κανένας πωλητης δεν ήρθε να μου μιλήσει. Έβαλα στόχο να επιστρέψω κάποια στιγμή με πολλά λεφτά σε ένα σακίδιο, αξύριστος, βρωμερός και άλουστος και όταν με ρωτήσουν τι θα ήθελα, να τους πετάξω τα λεφτά στη μούρη και να του πω "αυτό", δείχνοντας μια όμορφη μπέμπα. Πού πα ρε Αναγνωστόπουλε με τα μικροαστικά σου εκδικητικά σου όνειρα;

Όπως και νά'χει, είχα ακούσει την ιστορία του Σπανού και τον θαύμαζα. Έτυχε να είμαι στο σχολείο με τα παιδιά του (ναι, σε δημόσιο σχολείο) και πολύ γούσταρα που ήταν και τα δύο τόσο προσγειωμένα. Ο γιος πολύ φιλικός και προσεγγίσιμος. Η δε κόρη του, είχε αυτό που εγώ αποκαλώ ομορφιά στα γονίδια.

Δεν έμαθα ποτέ πως πέθανε, απλά μια μέρα έτυχε να διαβάσω ένα μνημόσυνο (διαβάζω ότι πέσει στην αντίληψή μου). Είπα και σε 5-10 ανθρώπους από τότε μέχρι σήμερα την ιστορία του Σπανού και κανείς δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολλοί μάλιστα νόμισαν ότι είπα την ιστορία για να καταλήξω στο ότι η κόρη του ήταν συμμαθήτρια μου.

Προχτές, ένας φίλος που είχα καιρό να δω και ξέρω μόνο 2 χρόνια, αγόρασε BMW. Κοιτάω, βλέπω το σηματάκι Spanos επάνω. Του λέω το έμαθες; Μου λέει ναι, πέθανε πριν κάνα μήνα.

Μου έκανε εντύπωση πως το ήξερε.

Σήμερα, πέρασα με ταξί μπροστά από την αντιπροσωπεία του. Χωρίς να αναφέρω οτιδήποτε καν για αμάξια, μου λέει ο ταξιτζής: Άστα, πέθανε και ο Μίμης.

Τον κοιτάω, τον ρωτάω αν εννοεί το ίδιο Μίμη που εννοώ κι εγώ.

Ναι μου λέει, ήταν κουμπάρος της ανιψιάς μου. Στην κηδεία τα παιδιά του κλαίγανε με μαύρο δάκρυ. Τον έφαγε το άγχος της δουλειάς.

Local hero

Πριν δεκαπέντε μέρες περίπου ήταν το 40ήμερο μνημόσυνο ενός ανθρώπου που τα έδωσε όλα στη δουλειά του και κατάφερε από το πουθενά να φτάσει να έχει νομίζω τη μεγαλύτερη αντιπροσωπεία BMW στη χώρα και μια από τις πιο επιτυχημένες επιχειρήσεις στον κλάδο του αυτοκινήτου. Τον λέγανε Δημήτρη Σπανό.

Φαντάζομαι πως το όνομα δε λέει τίποτα σε πολλούς, εγώ όμως μεγάλωσα απέναντι από την αντιπροσωπεία του.

Εκεί ήταν όταν στα 14 μου μπήκα στην αντιπροσωπεία για να θαυμάσω από κοντά τις γραμμές μιας μπέμπας και ένιωσα για πρώτη φορά αόρατος που κανένας πωλητης δεν ήρθε να μου μιλήσει. Έβαλα στόχο να επιστρέψω κάποια στιγμή με πολλά λεφτά σε ένα σακίδιο, αξύριστος, βρωμερός και άλουστος και όταν με ρωτήσουν τι θα ήθελα, να τους πετάξω τα λεφτά στη μούρη και να του πω "αυτό", δείχνοντας μια όμορφη μπέμπα. Πού πα ρε Αναγνωστόπουλε με τα μικροαστικά σου εκδικητικά σου όνειρα;

Όπως και νά'χει, είχα ακούσει την ιστορία του Σπανού και τον θαύμαζα. Έτυχε να είμαι στο σχολείο με τα παιδιά του (ναι, σε δημόσιο σχολείο) και πολύ γούσταρα που ήταν και τα δύο τόσο προσγειωμένα. Ο γιος πολύ φιλικός και προσεγγίσιμος. Η δε κόρη του, είχε αυτό που εγώ αποκαλώ ομορφιά στα γονίδια.

Δεν έμαθα ποτέ πως πέθανε, απλά μια μέρα έτυχε να διαβάσω ένα μνημόσυνο (διαβάζω ότι πέσει στην αντίληψή μου). Είπα και σε 5-10 ανθρώπους από τότε μέχρι σήμερα την ιστορία του Σπανού και κανείς δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολλοί μάλιστα νόμισαν ότι είπα την ιστορία για να καταλήξω στο ότι η κόρη του ήταν συμμαθήτρια μου.

Προχτές, ένας φίλος που είχα καιρό να δω και ξέρω μόνο 2 χρόνια, αγόρασε BMW. Κοιτάω, βλέπω το σηματάκι Spanos επάνω. Του λέω το έμαθες; Μου λέει ναι, πέθανε πριν κάνα μήνα.

Μου έκανε εντύπωση πως το ήξερε.

Σήμερα, πέρασα με ταξί μπροστά από την αντιπροσωπεία του. Χωρίς να αναφέρω οτιδήποτε καν για αμάξια, μου λέει ο ταξιτζής: Άστα, πέθανε και ο Μίμης.

Τον κοιτάω, τον ρωτάω αν εννοεί το ίδιο Μίμη που εννοώ κι εγώ.

Ναι μου λέει, ήταν κουμπάρος της ανιψιάς μου. Στην κηδεία τα παιδιά του κλαίγανε με μαύρο δάκρυ. Τον έφαγε το άγχος της δουλειάς.

Καρβέλας + Πάνια = L.F.E.

Αλητεύοντας χτες στο Γκάζι και δοκιμάζοντας τα tapas του tapas bar (δεν είχα πάει και περίμενα κάτι καλύτερο, γιατί ο χώρος είναι θαυμάσιος) παίρνω μια μπύρα και βγαίνω έξω.

Αρχίζω να ανηφορίζω προς την Πειραιώς με το ψιλόβροχο, φορώντας μια λεπτή μακρυμάνικη καιφθαρμένη μπλούζα και τζιν το οποίο υποπτεύομαι πως μου είναι ένα νούμερο μεγαλύτερο από ότι θα μπορούσε να είναι πλέον.

Κατεβαίνοντας βλέπω ένα ζευγάρι το οποίο στο ψιλόβροχο κατηφορίζει τον ίδιο δρόμο. Δε λένε τίποτα μεταξύ τους και απλά προχωράνε στο σκοτάδι.

Εγώ, παίζοντας με το μπουκάλι Bud μεταξύ δείκτη και αντίχειρα, σε ένα ανώριμο παιχνίδι ισορροπίας μέσα στην ψιχάλα, ρίχνω μια ματιά στο γκομενάκι που περνάει από δίπλα μου. Με κοιτάει, τρομάζει και πάει και χώνεται - όχι χώνεται, ΚΟΥΡΝΙΑΖΕΙ - στην αγκαλιά του ασπρομακρυμάλλη άνδρα της.

Μ' άρεσε το πόσο φυσικό ήταν και πόσο ανάγκη έδειξε να έχει ο ένας τον άλλο.

... κι ένα βυσσινί Lada

Σήμερα έμαθα πως μια λέξη που για χρόνια ήμουν σίγουρος πως ξέρω πως γράφεται, γράφεται διαφορετικά. Μεγάλη ήτα που με θεωρώ και ορθογράφο.

Πήγα σήμερα Καλλιθέα για κάτι δουλειές. Δεν τρελλαίνομαι να κυκλοφορώ στην Καλλιθέα πέρα από την πασαρέλα της Σιβιτανίδου που έχει μαγαζιά με ρούχα, φαγητό και καφετέριες. Και φυσικά τις τελευταίες φούστες για φέτος.

(Παρένθεση εδώ: Μην ψαρώνεται για το "ήτα" κουτά. Ξέρω πως γράφεται. Αμέσως, να μου την πείτε, τσκ τσκ τσκ...)

Ήμουν όμως με το αυτοκίνητο και ανηφόριζα τη Δημοσθένους. Το φανάρι κόκκινο και μπροστά μου ένα βυσσινί Lada. Από αυτά που έχω συνδέσει με την Καλλιθέα, που μια στο τόσο θα τα δεις να περνάνε με κάνα ρώσικο τραγούδι στη διαπασών.

Ανεβαίνοντας, είδα ένα ολοκαίνουριο μεγάλο άσπρο πούλμαν να ξεφορτώνει καμιά 15αριά τζαπόνια σε ένα μικρό δρόμο στον οποίο το πούλμαν δε χωρούσε καν να στρίξει. Αυτά, με τις φωτογραφικές τους, να απαθανατίζουν τον περιπτερά και τον προπατζή.

Σουρεάλ;

Πώς φτιάχνονται οι γάτες superman; (μυστική συνταγή #2)

όπως καταλάβατε, ημέρα μαλακίας η σημερινή

Διαφήμιση κλιματιστικού

- κάντε κλικ ρε λέμε -

OTE Pull Mour

Μου θέλει και να πουλήσει μούρη ο ΟΤΕ διπλασιάζοντας την ταχύτητα των ADSL δωρεάν.

Και με τα πρωτοβρόχια, όχι ADSL δεν έχουμε για 24 ώρες, όχι είναι κλειστό το κέντρο βλαβών, αλλά και το τηλέφωνο είναι μέσα στο κρακ-κρακ-κρακ και το βουητό.

Ε ρε ιδιωτικοποίηση που θέλετε όλοι...

UPDATE 25/9/06:

Και όχι μόνο αυτό, αλλά παρόλο που όλη η πολυκατοικία έχει το ίδιο πρόβλημα σε σημείο που η τηλεφωνήτρια στο τμήμα βλαβών δεν ακούει τι της λέμε, ο έλεγχός τους από τα κεντρικά δείχνει πως δεν υπάρχει πρόβλημα. Και χωρίς να σε ειδοποιήσουν, θεωρούν πως το πρόβλημα λυμμένο αφού ο state-of-the-art έλεγχός τους δεν δείχνει κάποιο πρόβλημα. Και εσύ περιμένεις 2-3 μέρες μέχρι να σου πούνε πως το πρόβλημα το "λύσανε" μέσα στα 10 πρώτα λεπτά.

Και να πω ότι είναι κάποιο πρόβλημα που εμφανίζεται σπάνια και όχι 2-3 φορές το χρόνο...

Ηθική

Kατά της ευθανασίας και των εκτρώσεων, τα οποία χαρακτήρισε ως φόνους, αλλά με προϋποθέσεις υπέρ των μεταμοσχεύσεων, τάχτηκε χτες βράδυ ο Aρχιεπίσκοπος Aθηνών κ. Xριστόδουλος, μιλώντας στο Iατρικό Συνέδριο Λαπαροσκοπικής, με θέμα «Hθική και χειρουργική στον 21ο αιώνα». -- Έθνος, 22/09/06

Ηθική, ε; Ενδιαφέρον.

Πότε θα πάει και ένας γιατρός στην Αρχιεπισκοπή για να μιλήσει στους κληρικούς για να τους πει πώς θα κάνουν τη δουλειά τους; Να τους πει ότι πως στην επιστημονική κοινότητα δεν έχει ποτέ υπάρξει ανάσταση μετά από 3 μέρες και πως αυτά που λένε στον κόσμο είναι αηδίες ηλικίας 2000 ετών;

Και πότε θα σταματήσουμε να ακούμε για υποθέσεις παπάδων που αλλαξοκωλιάζονται, αποπλανούν παιδιά και θρήσκες γυναίκες; Ή για υποθέσεις κληρικών που χρηματίζονται;

Και πότε επιτέλους θα μοιράσει η Εκκλησία τον πλούτο της που κάθε μέρα κερδίζει και από ένα διαμερισματάκι; Και πώς το κερδίζει; Από κάποιο γεράκο που προσπάθησει να εξαγοράσει μια θέση στον παράδεισο κάνοντας μια καλή πράξη και πιστεύοντας τα λεγόμενα του Εκκλησιαστικού Star System.

Όταν σταματήσει η Εκκλησία να είναι ανήθικη, πείτε μου κι εμένα να σταματήσω να γαμάω χωρίς την ευλογία του μυστηρίου του γάμου, ναι;

Αγαπημένη σας κωμική ατάκα σε ταινία;

Θυμήθηκα μία που με κάνει να γαμιέμαι στα γέλια κάθε φορά.

Στο Bowfinger, ο Steve Martin την πέφτει στην Heather Graham και θέλει να της δείξει ότι ταιριάζουνε παρά τη διαφορά ηλικίας. Η αθώα Graham τον ρωτά διάφορα πράγματα να δει αν ταιριάζουνε:

- Do you like Smashing Pumpkins?
- Are you kidding? I love doing that!

Όσκαρ γκριμάτσας στην Graham.

Τι σου είναι όμως η αντίληψη

Μερικές φορές δεν υπάρχει τίποτα πιο προκλητικό από μια ομιλητική γυναίκα που σε κρατάει σε εγρήγορση με πανέξυπνο διάλογο και φανταστικά χωσίματα, που ξέρει πότε θα στην πει, πότε θα είναι γατούλα και πότε θα είναι τίγρης.

Το βασικό είναι να ξέρει κρατάει την τέλεια ισορροπία και να σε φτάνει στα όριά σου, κάνοντάς σε να νιώθεις πολύ ωραία αλλά και βρώμικα όταν τα ξεπερνάς κατά μια τρίχα, και να ξέρεις πως είναι έτοιμη να σε βάλει στη θέση σου αν κάνεις μαλακία και χαλάσεις το παιχνίδι.

Ακόμα και αν είναι δεσμευμένη και μη διαθέσιμη για την αφεντομουτσουνάρα σου.

By the way, τρομερό μεζεδοπωλείο στην Καλλιθέα: Κάπου - κάπου, Λυσικράτους 143. Μιλάμε για αριστουργήματα.

Class of 1996

Κάτι που βρήκα σκαλίζοντας στο ντουλάπι.

Γκιξ

Τύπος με σταθερό τηλέφωνο και ADSL θέλει να τον πάρω τηλέφωνο σε ένα κουφό αριθμό που έχει.

- Τιντούτο ρε μάγκα;
- VOIP, είναι σαν κανονική γραμμή. Πάρε να δεις.

Παίρνω τηλέφωνο. Τα πρώτα 20 δευτερόλεπτα οκ, μετά άρχισαν τα περίεργα. Κάτι μια ηχώ από το υπερπέραν, κάτι οι διακοπές στον ήχο, κάτι επαναλήψεις ήχου

- Ρε κάτσε να σε πάρε στο σταθερό σου να μιλήσουμε σαν άνθρωποι.
- Ό-όχι, Δεν-δεν έ-έεεχει πρό-πρόβλημα, μιά χαρά-ρά είναι-ναι το VOIP-ηπ.

Να το χαίρεστε!

Ποιός θέλει να γίνει 100μμυριούχος;

Χωρίς να το ψάξετε απαντήστε στο ερώτημα:

Η Υπερδνειστερία είναι:

• Όνομα κράτους κοντά στην Ουκρανία με αρχαιο-ΕΛ-λληνικές ρίζες και πλούσια ιστορία.
  
• Ψυχοσωματική ασθένεια που εμφανίζεται κυρίως σε βετεράνους που έχουν εκτίσει θητεία ως δεσμοφύλακες σε στρατιωτικές φυλακές.
  
• Ένα είδος φανταστικής υπερβολής (καμπύλης) στη μαθηματική θεωρία που δε μπορεί να απεικονιστεί σε γραφική μορφή.
  
• Υπερτάτη κατάσταση του πνεύματος που προσπαθούν να επιτύχουν βουδιστές μοναχοί με διαλογισμό και 33-ήμερη νηστεία.

The late, late breakfast show

Ψάχνω τίτλο για το ποστ όση ώρα μπουκάρει το μηχάνημα.

Με ξύπνησε η βατραχό. Έχει καθιερώσει το κυριακατικοβραδινό τηλεφώνημα. Δε νομίζω ότι το έχει προσέξει.

Όχι ότι κοιμόμουν. Αλλά πονάω σε όλο μου το κορμί από το Power-plate. Ναι, βρήκα στη Νέα Σμύρνη (Shape Health Club, 210 9356135, €20 το μισάωρο με προσωπικό γυμναστή). Δεν συνδυάζεται καλά το powerplate με σαββατοβραδινό ξενύχτι.

Ναι, δε φταίει ότι εγώ γερνάω. Εγώ για μένα παραμένω ίδιος. Δε φταίω για τίποτα. Οι άλλοι είστε οι περίεργοι.

Αλλάζουν οι καιροί. Τα παιδιά πηδιούνται από το γυμνάσιο. Εγώ στο γυμνάσιο είδα σουτιέν. Κυλότα στο λύκειο. Στριγκάκι μετά τα 18. Ήμουν late bloomer.

Από την Τετάρτη έχει κλείσει ο λαιμός μου. Έχω πιεί τη μισή Σρι-Λάνκα σε Λίπτον και αποτέλεσμα μηδέν.

Άρχισε να βρέχει ξαφνικά. Έκλεισα τον υπολογιστή για να ακούσω τις χοντρές ψιχάλες να σκάνε στο έδαφος. Βγήκα έξω και τις κοιτούσα να πέφτουν σε ένα παρκαρισμένο αμάξι στη γωνία.

Άνοιξα το ραδιόφωνο. Κυριακή βράδυ το ραδιόφωνο είναι μαγεία. Κανείς δε θέλει να σου πουλήσει τίποτα. Μόνο μουσική.

Θέλω να αφιερώσω τη φετινή χρονιά σε κάτι διαφορετικό. Θέλω να κάνω κάτι καινούριο. Θέλω να κάνω ραδιόφωνο.

Τι σκατά ξέρω γω από μουσική; Όχι, εγώ θέλω να μαλακίες και να γελάω με τον κόσμο. Ούτε καν να σχολιάσω την επικαιρότητα και να διαβάζω τα ζώδια.

Life is what you make of it.

To be continued...

Pricesses, take a step forward (a human rights declaration)

Παρακαλούνται οι δεσποινίδες που θέλουν (ή λένε ότι θέλουν) ο γκόμενός τους να πληρώνει για τα έξοδά τους να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Έχουν να τα ακούσουν.

Θέλετε τέτοιονα πριγκιπέσσες μου;

Θέλετε παληκάρι που να πλερώνει τα έξοδα του σπιτιού, τις εξόδους σας και γενικά όσα έξοδα πέφτουν στην κατηγορία "Γενικά έξοδα που πάντα μυστηριωδώς εμφανίζονται και πάντα κάποιος φαντάζομαι ότι τα πληρώνει, αλλά είμαι πολύ απασχολημένη με το να κάνω ανταύγειες για να προσέξω τελικά ποιός είναι αυτός ο κάποιος";

Τότε, δεσποινίδες μου, να φροντίζατε αυτουνού του κάποιου να του παίρνετε τις πίπες που θέλει, να του δίνετε κώλο όποτε θέλει, και να του έχετε τα πουκαμισάκια του φρεσκοσιδερωμένα τη στιγμή ακριβώς που πρέπει να τα φορέσει η κορμάρα του.

Γιατί αλλιώς, απλά εκμεταλλεύεστε την ανάγκη κάποιου συνανθρώπου σας για σύντροφο με το να του προσφέρεστε με παράγοντα συχνότητας τον ΕΚΠ*, με τον ίδιο τρόπο που ένας Κωσκωτάς εκμεταλλευόταν την ανάγκη του επενδυτικού κοινού να αποταμιεύσει: Καταχρηστικά.

Είτε είστε ίσα κι όμοια, είτε μούγκα σε ότι πάρει αυτός σε αντάλλαγμα (από σας ή από άλλη).

*Ελάχιστο Κοινό Πολλαπλάσιο, που λέγαμε και στα θρανία.

Ψιτ, ναι, ναι εσύ

Θυμάσαι που το κουράσαμε πολύ το θέμα και δε λέγαμε να καταλήξουμε;

Ε τώρα άργησες!

xxx

Η μαλακία με το ότι δε βλέπω καθόλου τηλεόραση είναι ότι χάνω κάτι τέτοια:



(χέστους τους άλλους, το τελευταίο είναι όλα τα λεφτά)

What's next? And a big fucking window.

Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.

Ποιά θα είναι η μέρα που θα τρακάρεις, η μέρα που θα χάσεις τα πάντα, η μέρα που η μεγαλύτερη χαρά που περιμένεις θα γίνει η μέρα με τη μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής σου.

Είμαι καλά. Και θέλω ένα μεγάλο παράθυρο δίπλα από το οποίο θα πίνω μια κούπα ζεστή σοκολάτα.

Ψώνια στου Καλογήρου

(ο εμπνευστής θα αναγνωριστεί μετά θάνατον)

Κυρίες και Δεσποινίδες,

Διαβάστε ΠΟΛΥ προσεκτικά τα παρακάτω μέχρι το τέλος της σελίδας. Αυτές οι πληροφορίες θα σας φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες αυτή την εποχή.

Φανταστείτε πως βρίσκεστε στον Καλογήρου ένα Σάββατο απόγευμα. Γίνεται Ό Χαμός και περιμένετε στην ουρά για να πληρώσετε.

Μία άλλη κυρία βρίσκεται στην αρχή της σειράς στο ταμείο και πληρώνει. Ανάμεσα σε εσάς και τη πρώτη κυρία (που πληρώνει) βρίσκεται μια τρίτη κυρία.

Ακριβώς πίσω από το κεφάλι της ταμεία βρίσκεται ένα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ζευγάρι παπούτσια που δεν είχε πέσει στην αντίληψή σας μέχρι πρότινος. Η ταμπέλα από πάνω του γράφει: ''Τέλος Εποχής - 50%''.

Παράλληλα με τον ενθουσιασμό σας με σφυγμούς εκστατικού χαρακτήρα, συνειδητοποιείτε πως η κυρία μπροστά σας κοιτάει ακριβώς τα ίδια παπούτσια που σας χάρισαν στιγμές ακαριαίας ηδονής.

Και οι δύο (εσείς και η εν λόγω κυρία) έχετε αφήσει τις τσάντες σας στις αντίστοιχες φίλες σας (γιατί shopping χωρίς την φίλη μας δεν είναι
shopping) και έχετε πάνω σας μόνο τα λεφτά που χρειάζονται για τα ψώνια που κρατάτε.

Θα ήταν πραγματικά αγενές και ανήκουστο για μια chic κοπέλα σαν και σας να μπείτε μπροστά από την κυρία χωρίς να έχετε την τσάντα με τα λεφτά μαζί σας (σας θυμίζουμε πως την κρατάει η φίλη σας) ενώ πάνω σας έχετε μόνο όσα λεφτά χρειάζονται για να αγοράσετε τα παπούτσια που κρατάτε.

Όμως για καλή σας τύχη διασταυρώνετε τα βλέμματά σας με τη φίλη σας η οποία καταλαβαίνει αμέσως την κατάσταση και ετοιμάζεται να σας πετάξει την τσάντα σας προκειμένου να έχετε επιπλέον χρήματα για να αγοράσετε τα πεδιλάκια που μπανίσατε.

Εάν σας την πετάξει και για να την πιάσετε θα πρέπει να προσπεράσετε την κυρία-ανταγωνιστή σας και άρα να αγοράσετε πρώτη τα παπούτσια θα ήταν σωστό και καθόλου αγενές. Έτσι δεν είναι ?

Απεναντίας εάν περνάγατε μπροστά της πριν η φίλη σας σας πετάξει την τσάντα (και φαινόταν εν τέλει ότι της φάγατε την σειρά εν ψυχρώ και με μόνο σκοπό να ''αρπάξετε'' τα παπούτσια από εκείνη) θα ήταν μεν σωστό αλλά πάρα πολύ αγενές (πράγμα που δεν σας αρμόζει).

Θυμηθείτε πως θα ήταν τελείως απρεπές να προσπεράσετε πριν σας πετάξουν την τσάντα σας!!!

Ξανασκεφτείτε λίγο όλο αυτό το σκηνικό κυρίες και δεσποινίδες μου....

Λίγο ακόμα....

Μια μικρή προσπάθεια....

Ακριβώς!

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ! Μόλις καταλάβατε τον κανόνα του OFF-SIDE !!!

Η κουμπάρα την κουμπάρα 3 φορές την εβδομάδα!

Αυτά είναι!

Άντε βρε, κι εγώ κουμπάρος!

Γίναμε Texas

Σε παίρνει κάποιος στον οποίο δε γουστάρεις να μιλήσεις, για να σου πει να πας μαζί του κάπου που δε γουστάρεις να πας, για να δεις κάποιους που δε θέλεις να δεις, και μετά σε βάζει και on hold για 5 λεπτά γιατί μιλάει στην άλλη γραμμή με κάποιον που δεν ξέρεις και του λέει ότι "τώρα ότι μου έλεγε πως θα έρθει".

Άμα δεν ξαναπαντήσω τηλέφωνο από απόκρυψη, μην απορήσετε.

Πώς φτιάχνονται οι περσικές γάτες (μυστική συνταγή για τους γατόφιλους)

Εδώ και τώρα SPA

Σοβαρά τώρα, όσο και αν το έψαξα δε βρήκα τίποτα.

Γνωρίζετε κανένα spa προς Καλλιθέα μεριά;

Κανονικό όμως, ε! Με καράκτες, πισίνες, μπάνια κλπ.

Όχι με Ρωσίδες που στον τρίβουν. Σπά θέλουμε, όχι σπασίμπα.

Μάγκα, είμαστε κράτος, έτσι;

Με ανταλλαγή πυρών «υποδέχτηκαν» οι κάτοικοι του Μυλοποτάμου τις αστυνομικές δυνάμεις που έσπευσαν χθες στην περιοχή σε αναζήτηση και εκρίζωση φυτειών κάνναβης.

Η συνέχεια στο LawNet.

Email

Γειά σου.

Σήμερα διάβαζα κάποια παλιά μου posts (δεκαπενταύγουστος είναι, χαλάρωσα, οκ?) γιατί θέλω να δω τι ιδέα θα αποκομίσει για μένα κάποιο άτομο που μπορεί να αρχίσει να με διαβάζει σήμερα. Ανάμεσα στα παλιά μου ποστς βρήκα κάποια σχόλιά σου.

Μπήκα στο blog σου και είδα 95 σχόλια ανθρώπων που σε θέλουν πίσω.

Και ήθελα να σου πω πως μ' άρεσες. Όχι, όχι, αλήθεια, γούσταρα. Εσύ έλεγες για τα κουλά που σου συνέβαιναν, εγώ όμως έφτιαχνα μια εικόνα για σένα που συμπλήρωνα σιγά-σιγά. Σαν ένας απελπισμένος ακοινώνητος stalker.

Και όσο θά'θελα να σε είχα γνωρίσει, άλλο τόσο χαίρομαι που κάποια πράγματα, κάποιες ηλιθιωδώς παιδιάστικες επιθυμίες μένουν ανεκπλήρωτες. Και έτσι για πάντα κάποια θέματα μένουν με ένα ερωτηματικό στο μυαλό μας και μας κρατάνε ζωντανούς.

Αντί να σου τα στείλω όλα αυτά με email λοιπόν, στα γράφω εδώ που ξέρω πως δε θα τα διαβάσεις ποτέ.

Τι θα ήμασταν χωρίς το θάνατο;

Αφού έγραψα ένα μακροσκελές ποστ για το πόσο άσχημη θα ήταν η ζωή μας (και πόσο άσχημη θα κάναμε τη ζωή των γύρω μας) αν δεν πεθαίναμε παρά μόνο από ατύχημα, αποφάσισα να μη το δημοσιεύσω.

Αντί αυτού, θα σας πω ότι σήμερα ήταν η πιο βαρετή έξοδός μου για όλο το καλοκαίρι. Γνώρισα κάτι Λιβανέζους και μετά κάτι πιτσιρίκια. Τα πιτσιρίκια στο άνθος της νιότης τους ήταν μέσα στη μούχλα και στη βαριεμάρα. Οι Λιβανέζοι πάλι ήταν όλο γέλια, πανηγύρια και χαρά.

Χμμμ...

Kim, do me a favour...

Την επόμενη φορά που θα σου μιλήσω, ανάμεσα στο ότι γεννήθηκες στη Γερμανία και στο γιατί σε λένε Kim, θυμήσου κάπου εκεί να μου αναφέρεις ότι βγήκες Miss Young 2003, ok?

Σε κάνει να φαίνεσαι... εξυπνότερη! :-X

Η γενιά του Κωστόπουλου

Δεν παίρνω περιοδικά.

Κάπου συνειδητοποίησα ότι δε θα με κάνουν τα περιοδικά πιο "κουλ". Δε θα μου μάθουν αυτά που θέλω να ξέρω. Δε θα με πιάσουν από το πουλί να με σύρουν σε μια γκόμενα και να μου πούνε "αυτή σε θέλει".

Εξαιρέσεις υπάρχουν και κρατούνται φυσικά καλά φυλαγμένες σε ένα σκοτεινό ντουλάπι κάτω από τη βιβλιοθήκη μου.

Ανάμεσά τους, το τεύχος Μαΐου 1993 του Κλικ, το οποίο φρόντισε ο Εισαγγελέας να εκτοξεύσει στο πάνθεον των αλησμόνητων εντύπων αποσύρωντάς το από την κυκλοφορία. Ήταν η πρώτη μου (έγκυρη?) πληροφόρηση για το πώς θα γαμήσω όταν έρθει η σειρά μου.

Το μόνο καλό που μου έμεινε από εκείνο το τεύχος είναι το πώς να γίνεις καλός στο γλυφομούνι. Παίρνεις λέει ένα γιαούρτι και μαθαίνεις να το τρως χωρίς κουτάλι. Για μήνες, η μάνα μου με έβρισκε πασαλειμένο με γιαούρτια. Ποτέ δεν έγινα καλός.

Όπως και νά'χει, από κάποιο σημείο και μετά (για μένα αυτό το σημείο ήταν το πεντηκοστό τεύχος του Nitro), σταμάτησα να αγοράζω και να διαβάζω περιοδικά.

- o -

Flashback: Εχτές

Ήμουν σε ένα γραφείο και περίμενα να τελειώσει μια εκτύπωση για να φύγω. Τσιμπάω ένα Nitro και το ξεφυλλίζω κοιτώντας κυρίως τις διαφημίσεις.

Και πάνω που έχω εξασκήσει τον τέλειο συγχρονισμό ώστε το περιοδικό να τελειώσει την ίδια στιγμή με την εκτύπωση, 10 σελίδες πριν το τέλος βλέπω την Αλίκη.

Η Αλίκη είναι ένας hyper-sexed κορίτσαρος που είχε την ατυχία να είναι συμμαθήτριά μου. Τη γνώρισα στην 1η Λυκείου όταν ήμασταν τα μόνα πρωτάκια που βγήκανε στο δεκαπενταμελές.

Εκείνη το κατάφερε πηγαίνοντας από τάξη σε τάξη και λέγοντάς το όνομά της σε όλα τα παιδιά φροντίζοντας να θυμούνται την αψεγάδιαστη φατσούλα της. Εγώ το κατάφερα κερνώντας έναν τοστ τον Τάσο που μετρούσε τις ψήφους μετά την ψηφοφορία. (* Note to self: Οταν ασχοληθώ με την πολιτική, να αρνηθώ τα πάντα ως κατασκευασμένα ψέματα και λάσπη των αντιπάλων. Επίσης, να φροντίσω τον Τάσο και να το κάνω να φανεί σαν ατύχημα.)

- o -

Flashback: 1997 (ένα χρόνο μετά το λύκειο)

Είμαι στη στάση του λεωφορείου, περιμένοντας το 550.

Στα πέντε μέτρα σταματάει μηχανάρα με τύπο και τύπισσα. Και οι δύο ντυμένοι στα δερμάτινα από πάνω μέχρι κάτω.

Το θυμάμαι σαν σήμερα, σαν να ήταν σε slow motion. Η κοπέλα με τα μακριά πόδια πατάει το δεξί της πόδι σταθερά στο έδαφος, γέρνει, και σαν γερανός, κάνοντας μια ορθή γωνία με τα πόδια της, ξεκαβαλάει τη μηχανή.

Τεντώνει την πλάτη της αφήνοντας τις ελάχιστες αλλά έξοχα γραμμωμένες καμπύλες της να καθηλώσουν την πρώτη αίσθηση κάθε αρσενικού που έχει στην ακτίνα της.

Αφήνει τα κόκκαλά της να κάνουν ένα ανεπαίσθητο κρακ-κρακ, το οποίο δεν το άκουσε κανείς, αλλά όλοι το φανταζόμασταν καθώς βλέπαμε τις νωχελικές κινήσεις του λαιμού της.

Τινάζει το μακρύ μπλεγμένο ξανθό μαλλί της που ξεκινάει κάπου μέσα από το κράνος και φτάνει μέχρι τον κώλο της.

Γυρνάει προς τα πίσω και σταματάει.

Εγώ, την κοιτάω τόση ώρα κάτω από ένα χοντροκομμένο Ray Ban γυαλί το οποίο είμαι σίγουρος πως είναι αρκετά σκούρο ώστε να μη βλέπει πως έχω καρφωθεί επάνω της.

Βγάζει το κράνος της, μου χαμογελάει και λέει: Γιώργο τι κάνεις;

Μετά δε θυμάμαι τίποτα.

- o -

Flashback: 2004

Είμαστε στα Village με την παρέα.

Δίπλα από τη #1 αττραξιόν των village (τα hot dogs) υπάρχει ένα stand όπου κάποιες μοντέλες προωθούν το νέο άρωμα Axe.

Σκοπός τους, να σε κάνουν να γράψεις σε ένα χαρτάκι μια ατάκα που θα έλεγες σε μια γκόμενα που μόλις γνώριζες. Η καλύτερη ατάκα κέρδιζε κάποιο δώρο.

Αρκετά πλέον λιγότερο geek από ότι στα μαθητικά μου χρόνια, πλησιάζω μια μελαχροινή μοντέλα με κοντό καρέ μαλλάκι και πολύ απαλά χαρακτηριστικά, με εμφανώς διακωμωδισμένο ύφος Δον Ζουάν για να της πω κάποια ατάκα που ήλπιζα ότι δε θα είχε ακούσει ποτέ της. (Πού πας ρε Αναγνωστόπουλε;)

Slow motion.

Καθώς πλησιάζω με αργό βήμα, προσπαθώ να την κάνω να με δει πως έρχομαι να της μιλήσω. Ακόμα δεν έχω σκεφτεί τι θα πώ.

Με κοιτάει με την άκρη του ματιού της και ανοιγοκλείνει τα μάτια της αργά.

Πλησιάζω κι άλλο, σαν μια αιωνιότητα φάνηκαν αυτά τα δέκα βήματα. Έχω βρει τι θα της πω, πώς θα της το πω. Και το σημαντικότερο, έχω βρει πίσω από ποια γλάστρα θα κρυφτώ αν δεν γελάσει.

Με έχει δει, έχει γυρίσει προς το μέρος μου και περιμένει. Σαν να έχει αρχίσει να χαμογελάει. Ξέρει ότι αυτό που θα ακούσει θα της φτιάξει τη μέρα. Και ξέρω ότι το ξέρει. Και ξέρει ότι το ξέρω ότι το ξέρει. Είμαι τόσο σίγουρος για τον εαυτό μου.

Σταματάω μπροστά της, την κοιτάω καλύτερα από κάτω ως πάνω. Καταλήγω σε αυτό πολύ ωραίο πρόσωπο με τις περιέργως στρογγυλεμένες γωνίες. Πάω να μιλήσω αλλά με προλαβαίνει: Γειά σου Γιώργο!

Μετά δε θυμάμαι τίποτα.

- o -

Flash back: 2006 (πριν δυο βδομάδες)

Πέτυχα την Αλίκη στο Akrotiri.

Φιλική όπως πάντα, προωθούσε τη βότκα Northern.

Αν και δεν είχε αλλάξει από την τελευταία φορά, δεν την πήρα χαμπάρι πριν μου ξαναπεί το όνομά της. Πήγα απλά να μιλήσω στην μοντέλα που μου άρεσε και για μια ακόμα φορά ήταν γνωστή.

- Γειά σου Γιώργο. Η Αλίκη είμαι.
- Το ξέρω. Τι κάνεις;

- ο -

Flashback: 1995 (the story)

Ποτέ δεν είχα κανένα crush με την Αλίκη, αλλά σίγουρα θα μπορούσα να είχα αν τα crushes ήταν με αντικειμενικά κριτήρια και όχι με μια μαλακία που μας κάθεται στο μυαλό και δεν ξεκολλάει.

Ωραίο γκομενάκι, πάντα ήξερε να μας φτιάχνει στα διαλλείματα στο φροντιστήριο στη δευτέρα λυκείου, αλλά εγώ τότε ήμουν πιο geek από τον Bill Gates, και ουδέποτε επεδίωξα κάτι μαζί της. Ούτε ραβασάκια, ούτε τίποτα πιο hard core όπως ας πούμε το να την κεράσω Φουντούνια. Ούτε καν να κάτσουμε δίπλα-δίπλα. Μερικές φορές είμαι απλά περίεργος. :)

Η Αλίκη ήταν τότε ο λόγος που διάλεξα εκείνο το φροντιστήριο. Όχι ότι έκανα κάποια σοβαρή έρευνα αγοράς, απλά είχα δει δυο-τρία, και εκεί μέσα σ' ένα από αυτά έτυχε να δω μια γνώριμη φάτσα. Από το να παω αλλού, γιατί να μην πάω στο Άτομο που θα ήξερα και κάποιον;

Εκείνη ακριβώς την εποχή ήταν που αγόραζα περιοδικά. Στη δευτέρα λυκείου, ανάμεσα σε Φυσικές και Μαθηματικά, ένιωθα πως κρατούσα τον παπά απ' τ' αρχίδια γιατί ήξερα ποιά γαμούσε ο εκάστοτε semi-celeb. Ο Κωστόπουλος ήταν ο θεός μου.

Τώρα που το σκέφτομαι, είναι περίεργο το πώς η κάθε κουτσουλιά στη ζωή σου μπορεί να επηρρεάζει την κάθε σου μεγάλη κουράδα.

Ο ψιλικατζής απέναντι από το φροντιστήριο μου (και αυτό δεν το έχω πει ποτέ σε κανέναν) ήταν η πέτρα του σκανδάλου όταν μια μέρα μου είπε αντί για κάποιο glossy περιοδικό να πάρω κάποιο φυλλάδιο για σπουδές στο εξωτερικό. Ο γιός του ο μεγάλος σπούδαζε στην Αγγλία και ο μικρός ετοιμαζόταν να πάει.

Αφού σκέφτηκα τι περίεργος είναι ο κόσμος και αφού τελικά πήρα το φυλλάδιο, το έδειξα στα παιδιά στο φροντιστήριο, τα οποία δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου. Το πέταξα μέσα στην Polo τσάντα μου και το ξέχασα.

Μήνες μετά, όταν με είχε κουράσει το φροντιστήριο και το παράτησα, ξεφύλισσα αυτό το φυλλάδιο και ανακάλυψα όλα αυτά που ήθελα και ποτέ δεν ήξερα: Ζωή και σπουδές στην Αγγλία.

Μετά από μια καταπληκτική και πάνω από όλα ήρεμη συζήτηση με τον πατέρα μου στα γενέθλιά του, το Νοέμβριο του 2005 1995, όπου του πήρα μια σοκολατίνα τούρτα καλυμένη με φράουλες, και όπου ο πατέρας μου απείλησε να με αποκληρώσει αν πήγαινα στην Αγγλία, αποφάσισα πως έπρεπε να κάνω το μεγάλο βήμα.

Και νά'μαι τώρα, 11 χρόνια μετά να θυμάμαι πώς ξεκίνησαν όλα.

Με το τοστ βγήκα στο 15μελές, συνάντησα την Αλίκη, διάλεξα φροντιστήριο, γνώρισα τον απέναντι ψιλικατζή, μου έδωσε το φυλλάδιο, πλακώθηκα με τον πατέρα μου και πήγα Αγγλία.

Γι αυτό και μόνο (και όχι επειδή η Αλίκη έχει το τέλειο φυσικό βυζί) το τεύχος Ιουλίου του Nitro κέρδισε μια θέση ανάμεσα σε άλλα θρυλικά έντυπα που σημάδεψαν τη ζωή μου. Δίπλα στο Κλικ και το Playboy με την πρώτη φωτογράφηση της Erika Eleniak.