Κολλάζ

Από το 1996, συνοδεύει τη ζωή μου ένα κολλάζ με φωτογραφίες.

Ποτέ δεν ήμουν καλός με τις φωτογραφίες. Ποτέ δεν τρελλαινόμουν να βγαίνω φωτογραφία, ποτέ δεν έτρεχα να τραβήξω φωτογραφίες, ποτέ δεν είχα φωτοραφικό άλμπουμ. Όλες οι φωτογραφίες μου ήταν σε κουτιά.

Το πρώτο κολλάζ δεν είχε τις περισσότερες ή τις καλύτερες ή τις αντιπροσωπευτικότερες φωτογραφίες από τα στιγμιότυπα της ζωής μου. Από τότε άρχισε λίγο να με απασχολεί το ότι δεν είχα πολλές φωτογραφίες μου, αλλά δεν έκανα και πολλά για αυτό.

Η μητέρα μου, που μένει ξαναπαντρεμένη στο Βέλγιο με έκανε χρυσό τότε για να με βγάλει μια φωτογραφία "για να τελειώσει το φιλμ". Σπάνια καθόμουν, από αντίδραση νομίζω.

Κάτι οι διακοπές, κάτι τα πάρτυ, απέκτησα κι άλλες φωτογραφίες με τον καιρό. Ήτανε ζόρι τότε με τις αναλογικές το να σου δώσει ο άλλος τα αρνητικά και να βγάλεις όποιες θες. Δεν ήθελε εκείνος να χάσει τα αρνητικά, και συνήθως οι καλύτερες φωτογραφίες ήταν κάποιου άσχετου που δεν ήξερες πολύ καλά για να του πεις να σου δώσει τα αρνητικά.

Με αυτά και μ' εκείνα όμως, απέκτησα κι άλλες φωτογραφίες. Αγόρασα μεγαλύτερο πλαίσιο με τζάμι από το Afisorama. Τώρα το πρώτο κολλάζ (γιατί έχω και δεύτερο και πάω για το τρίτο) φιλοξενείται σε ένα 80x60.

Δε θα μου άρεσε να είχα τις φωτογραφίες σε άλμπουμ τα οποία σπάνια βγαίνουν από το ντουλάπι. Και πότε να της δείξεις; Με τον καφέ να πεις "α δε σου έχω δείξει τις φωτογραφίες από την πενταήμερη;". Μπα!

Έχουν υπάρξει βέβαια και περίεργες στιγμές, όταν κάποια πολύ καλή φίλη με την οποία είχε παιχτεί κάτι (προπολεμικά μιλάμε τώρα) ήρθε σπίτι με το αγόρι της και αυτός την είδε σε 6-7 φωτογραφίες. Δεν είπε τίποτα γιατί ο τύπος είναι σωστός και εγώ αισθάνθηκα σαν μαλάκας, αλλά τέλος πάντων.

Η αλήθεια είναι πως τα κολλάζ αυτά είναι λίγο "εφηβικά". Γκόμενες παλιές, νύχτες ξεφαντώματος, γλέντια και πάρτυα. Σκοπός των κολλάζ αυτών είναι να ανεβάζουν όταν είμαι down, να μου θυμίζουν τι τρέλλες έχω κάνει, να μου θυμήσουν ότι έζησα και ίσως ότι θα συνεχίσω να ζω no matter what.

Ίσως να είναι το εικονοστάσι μου. Άλλος βρίσκει ελπίδα μέσα από την Πίστη, εγώ τη βρίσκω μέσα από το παρελθόν μου.

Τι θυμήθηκα τώρα. Ήταν μια έξυπνη διαφήμιση της Volkswagen (δεν ξέρω αν είχε παιχτεί στην Ελλάδα) που έδειχνε διάφορα μπρελόκ που είχαν διάφοροι ανά τον κόσμο περασμένα τα κλειδιά τους. Στο Μεξικό ένας είχε τον Εσταυρωμένο, στο Vegas ένας είχε ένα λαγοπόδαρο, ένας Εβραίος είχε το εξάκτινο αστέρι, άλλος είχε την αμερικάνικη σημαία, άλλος είχε ένα police badge. Fade to black. Πέφτει η ατάκα "Όλοι νιώθουμε την ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι δυνατό." Fade out σε έναν που οδηγάει και στο μπρελόκ του στη μίζα έχει το σήμα της VW.

Έλεγα λοιπόν, όσο ανώριμο και boyish μπορεί να είναι τα κολλάζ μου, όσο και αν δεν έχουν τις πιο αντιπροσωπευτικές στιγμές της ζωής μου, όσο κι αν οι καλύτερες φάσεις μου είναι στην πραγματικότητα μικρά φιλμάκια και όχι στιγμιότυπα, όσο και αν στις καλύτερες στιγμές μου μια φωτογραφία ή ένα φιλμάκι δε μπορεί να αποτυπώσει αυτό που εγώ νιώθω, παρόλα αυτά, αυτές οι φωτογραφίες είναι σημαντικές για μένα.

Μου θυμίζουν να έχω τα πόδια μου στο έδαφος. Και να είμαι ευτυχισμένος που έχω πόδια. Που έχω χέρια, που είμαι αρτιμελής, υγιής, ελεύθερος, με σπίτι, φαγητό και ζεστασιά, με φίλους που με αγαπάνε και τους αγαπώ, χωρίς δυστυχίες.

Και θα ήθελα να ευχαριστήσω την Volkswagen, ή όποια άλλη υπερδύναμη/περίσταση/οντότητα κρύβεται πίσω από αυτά που έχω ήδη.

Muchas gracias.