Ξεράδια...

Πιστεύω στο αμερικάνικο ρητό που λέει πως υπάρχουν ψέματα, μεγάλα ψέματα και στατιστικές.

Όχι γιατί κατασκευάζουν οι εταιρίες τα αποτελέσματα εκ του μηδενός ή ότι τα μαγειρεύουν. Καμία σχέση. Αλλά επειδή δεν ξέρουμε εμείς, ο κόσμος, τι θέλουμε.

Παράδειγμα:

Διαβάζω έρευνα στην οποία αναφέρεται πως 8 στις 10 γυναίκες βάζουν πρώτα στον ιδανικό άνδρα το χιούμορ και την εξυπνάδα. Λιγότερες από 2 στις 10 βάζουν πρώτα τήν ομορφιά του άνδρα, τα λεφτά, την κοινωνική καταξίωση.

Συμπέρασμα που βγάζει ο αναγνώστης: Ο πιο σέξυ άνθρωπος στον πλανήτη είναι ο Danny de Vito. Τι Brad Pitt και αηδίες.

Και μετά σκέφτομαι, σε μια αντίστοιχη έρευνα εγώ τι θα έλεγα; Πώς θα ήταν η ιδανική γκόμενα που θα παντρευόμουν αύριο κιόλας; Τη θέλω κουκλάρα αλλά να έχει μάτια μόνο για μένα, ξύπνια, να με κάνει να γελάω, αλλά να μη με κερδίζει στο Trivial Pursuit, πουτάνα στο κρεβάτι, κυρία στο σαλόνι. Να συνεχίσω; Πιστεύω δε χρειάζεται, αντιλαμβάνεστε τη σχιζοφρενική επιλογή μου (και των περισσοτέρων πιστεύω) να τα έχει όλα.

Α και να παίρνει τέλειες πίπες, έτσι; (τις μαλακίες για το ότι δεν είναι σημαντικό αυτό θα τις αφήσω για τα παραμύθια που λέμε στις ατάλαντες).

Και πιστεύουμε δηλαδή ότι ξέρουμε τι θέλουμε; Είμαστε εμείς ικανοί να ξέρουμε τι θέλουμε; Ξεράδια ξέρουμε...

ΥΓ. Τις πολιτικές προεκτάσεις που έχει η παράπάνω διαπίστωση όσον αφορά την επιλογή του κόμματος που ψηφίζουμε θα την αφήσω για άλλο post, ok?