Η συνταγή της ευτυχίας

1 Trivial Pursuit
2 μπουκάλια Jack Daniels
3 μπουκάλια Coca Cola
4 ποτήρια
2 φέτες ψωμί
1 φέτα τυρί

Ώρα παρασκευής: Μαραθώνιος 6 ωρών Trivial Pursuit. Ανά μισάωρο κατεβάστε ένα ποτήρι Jack + Coke. Προσπαθήστε να θυμηθείτε απαντήσεις σε ερωτήματα όπως "ποιός αρχαίος Ρωμαίος αυτοκράτορας γούσταρε τον Ευρίππο" και "σε ποιά χώρα ανήκει το Τιμπουκτού".

Νικητής όποιος έχει πιεί τα περισσότερα ποτηράκια.

Ο οικοδεσπότης μπορεί να φάει ένα τοστάκι μετά την αναχώρηση των καλεσμένων του.

Γειά μας.

Κάντην σκι

Δηλαδή σόρρυ κιόλας, αλλά γιατί αυτός ο πίνακας του Kandinsky ήταν ο πιο δύσκολος που ζωγράφισε ποτέ και θεωρείται αριστούργημα;

Τι τον κούρασε; Στο ότι πήγε 15 φορές στο χρωματοπωλείο για να αγοράσει μπογιές μέχρι να αποφασίσει τι θα βάλει;

Avant-garde my ass!

Soulmates

Είναι δύο άτομα τόσο όμορφα, τόσο αθώα, τόσο εναρμονισμένα με τη φύση, τόσο καλόψυχα, τόσο απονήρευτα, τόσο χαρούμενα που είναι μαζί που θά'θελα να είχα ότι έχουν καταφέρει τόσο απρόσμενα να αποκτήσουν.

Βαζίδουν δίπλα μας, και δε τα προσέχουμε, ίσως γιατί δεν είναι πρώτη προτεραιότητά τους το να φτιάξουν ένα ψεύτικο προσωπείο όπως όλοι μας. Ζούνε σε ένα κόσμο χωρίς δίετες, χωρίς κομμωτήρια, χωρίς τσαμπουκάδες, χωρίς μακιγιάζ, χωρίς φίλους που σήμερα είναι κι αύριο δεν είναι και χωρίς φανταχτερά αυτοκίνητα.

Στεγάζουν την αγάπη τους με συγκατοίκους και αγαπάνε όλο τον κόσμο. Είναι τόσο όμορφα μεταξύ τους και μιλάνε με τόσο ενθουσιασμό για τον έτερόν τους ήμισυ που αν τα γνωρίσεις ξεχωριστά νομίζεις πως θα γνωρίσεις τον πιο όμορφο άνθρωπο του κόσμου. Και γνωρίζεις δυο άτομα με ψυχή πανέμορφη.

...

Δεν τους ενδιαφέρουν κυβερνήσεις, λεφτά, δουλειές.

Θα κάτσουν να ακούσουν τι έχεις να πεις και θα χαμογελάσουν από την καρδιά τους όταν νιώσουν πως το χρειάζεσαι.

Θα σε κάνουν παρέα, θα σε βάλουν στον κόσμο τους, θα σε καλωσορίσουν και θα γελάσουν μαζί σου.

Και τι έγινε που είναι και τα δυο κοριτσάκια;

Αν περιμένατε να διαβάσετε ένα καλογυαλισμένο κείμενο τότε δεν καταλάβατε πόσο πολύ μου άρεσατε, μικρά ακατέργαστα διαμαντάκια. Και πόσο πολύ με επηρρεάσατε...

Shop till you drop

Το Dubai ειναι βαρετό μέχρι να ανακαλύψεις το shopping.

Σήμερα σε ένα παζάρι μόνο κάτσαμε 7 ώρες και γυρίσαμε με 11 τσάντες πράγματα. Από αυτές, εγώ ψώνισα για μισή ώρα. Τις υπόλοιπες εξίμισι τις ξόδεψε η Ελευθερία η οποία κατέβασε κάθε ύφασμα, μαξιλαράκι, ριχτάρι, αραχνοΰφαντο, τσάντα και χαϊμαλί.

Γυρνώντας στο ξενοδοχείο μετά από αυτή την απίστευτη κούραση, μου στέρησε το να χωθώ στη μπανιέρα με ένα απλό "πού ξέρεις ποιός έχει μπει εκεί πριν από σένα" και περιορίστηκα στο ντους.

Και τώρα είχε τη φαεινή ιδέα αύριο να πάμε για σαφάρι στην έρημο. Εγώ όμως δεν πείθομαι με τίποτα. Έχω ξανανέβει σε καμήλα (για να μην αναφέρω γκαμήλες) και το όλο κόνσεπτ με αφήνει του (Not So) Cool Rider με αφήνει παγερά αδιάφορο.

Για να με πείσει μου διαβάζει από τη μπροσούρα:

Γιώργο, μας πάνε βόλτα με κάτι όμορφες καμηλίτσες και μετά μας δείχνουν τα σπιτάκια στα οποία μένουν αυτά τα υπέροχα ζωάκια και μετά μας πάνε με τζιπάκια για σαφάρι στους αμμόλοφους! Αχ, και μετά έχει μπάρμπεκιου στην έρημο!

Από αυτά εγώ άκουσα:

Γιώργο, μας πάνε βόλτα με κάτι βρώμικα ζώα που ζέχνουν, φτύνουν και δεν υπακούν ότι και να κάνεις και είναι τελείως άβολα, και μετά μας πάνε σ' ένα στάβλο που είναι πολλά τέτοια ζώα που μυρίζουν και μετά μας πάνε στην έρημο στους 55 βαθμούς Κελσίου στον ήλιο (γιατί εκεί σκία δεν υπάρχει) και αντί να μας τουφεκίσουν για να τελειώνει το μαρτύριό μας μια ώρα αρχίτερα, μας οδηγάνε πάνω-κάτω σε κάτι αμμόλοφους για να μας ζαλίσουν, να μας ανακατέψουν και να κάνουν τη ζωή μας να φανεί σαν μαρτύριο. Και μετά θα θέλουν να σε ταΐσουν καμήλα με μπαχαρικά και θα θέλουν να φας μέχρι να ρευτείς γιατί αν δε ρευτείς είναι αγένεια. Και άμα ξεράσεις δεν είναι!

Όχι κορίτσι μου. Εγώ θα πάω στο μεγαλύτερο εμπορικό του κόσμου και μετά στο καλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου (φάτσα κάρτα), κι εσύ πήγαινε όπου θέλεις.

Καλού κακού, άσε μου και το κλειδί του ξενοδοχείου.

Dubai: Under Construction

Φτάνοντας μείναμε κάγκελο. Το αεροδρόμιο είναι εντυπωσιακό. Τι ευρωπαϊκά αεροδρόμια μου λέτε και μαλακίες. Ποιός Ελευθερίος Βενιζέλος και ποιός Χαρίλαος Τρικούπης.

Μιλάμε για χρυσά στολίδια σε κάθε κολωνάκι, μιλάμε πως ακόμη και οι κυλιόμενες σκάλες αστράφτουν από καθαριότητα, μιλαμε πως παντού έχει τασάκια με ψιλή άμμο για να σβήσεις το τσιγάρο σου και μετά από 3 δευτερόλεπτα έχει περάσει άνθρωπος και το έχει μαζέψει.

Μιλάμε το τέλειο κλίμα... μέχρι να βγεις από το αεροδρόμιο.

Και εκεί κάπου καταλαβαίνεις την αξία του κλιματισμού. Αναζητάς στα γρήγορα τον οδηγό σου (γραββάτα, πουκάμισο, καρτέλα με το όνομά σου) που θα σε βάλει στο ταξί σου (Chevrolet jeep) και μέχρι να του πεις πως μάλλον κάποιο λάθος έχει κάνει γιατί εσύ δεν έχεις πληρώσει για τέτοια κουρσάρα, έχεις βγει σε ένα αυτοκινητόδρομο που κάνει τον τελευταίο δρόμο που είδες πριν φύγεις από το Ελ Βενιζέλ, την Αττική Οδό, να μοιάζει με δρόμο του Αφγανιστάν.

- Είστε τυχεροί, μας λέει ο οδηγός. Το πρωί είχε κίνηση.

Και προσπαθώ εγώ τώρα να φανταστώ πως γίνεται να πήξει ένας δρόμος με 6 λωρίδες από κάθε μεριά.

Πάθαμε μια πλάκα με τα αμάξια που είδαμε την πρώτη μας μέρα στο Dubai. Εντάξει, είδα μια κεραμιδί Ferrari cabrio (μη με ρωτάτε μοντέλα, δεν τα ξέρω εγώ αυτά τα πράγματα) και κάτι άλλα όμορφα κουρσάκια.

Αλλά επειδή ο Robbie Wiliams ήταν "in town" για την αποψινή συναυλία του (ήταν γαμάτη) είδαμε να κυκλοφορεί και μία κάτασπρη λιμουνίζα σε σχήμα μακρόστενου hummer με ούτε 1, ούτε 2, ούτε καν 3, αλλά με 9 παράθυρα από κάθε μεριά. Επί ένα λεπτό μας προσπερνούσε.

Το ανέκδοτο με το Σκαραβαίο και την πισίνα το ξέρετε; Ε κάπως έτσι.

Το Dubai είναι το πιο σύγχρονο και δυτικόφιλο από τα 7 εμιράτα που απαρτίζουν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως δεν κόβουν τα χέρια όσων κλέβουν. Κάθε Παρασκευή είναι chop chop day.

Το πείραμα laptop by the pool με το wi-fi δεν πολυέπιασε. Η καράφλα αντανακλά τον ήλιο στην οθόνη και δεν έβλεπα τίποτα. Θερμοκρασία 45 βαθμών (στον ήλιο).

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως η μισή πόλη είναι ακόμα under construction. Η πόλη είναι ολοκαίνουρια και ακόμα χτίζεται. Στους επόμενους 24 μήνες θα έχουν κτίσει ακόμα 80 πεντάστερα ξενοδοχεία.

Σήμερα η μέρα επιβάλλει shop till you drop. Θα τα πούμε μετά.

Όσο για το πάρτυ, φτου σας. Μόνο εγώ και ο πρόβατος χορέψαμε. Οι άλλοι απλά χοροπηδούσατε!

Dubai

Αύριο πετάω για Dubai.

Με τη δουλειά, είχα πάνω από ένα χρόνο να κάνω διακοπές. Παρουσιάστηκε την τελευταία στιγμή, μ' άρεσε και πήγα. Πάω τώρα να πάρω τα εισιτήρια.

Μη με κουράσετε πολύ στο πάρτυ, ναι; Θέλω να είμαι ξύπνιος για τις bellydancers.

Tips για sightseeing ευπρόσδεκτα.

Διάλογος με ξανθιά

- Μπορείς κατά τις 5;
- Οκ, πού να δώσουμε ραντεβού;
- Στο σταθμό στον Πειραιά καλά είναι;
- Μια χαρά. Επειδή θα έρθω με αμάξι, από ποιά μεριά θα είσαι;
- Μπροστά στα Beneth.
- Πού;
- Εκεί ρε συ, στα Beneth.
- Εντάξει, θα το βρω... (?)

Πάω στο σταθμό, παρκάρω, κοιτάω από εδώ, κοιτάω από εκεί. Με παίρνει τηλέφωνο.

- Πού είσαι;
- Μπροστά από το σταθμό ακριβώς.
- Εσύ; Δίπλα είμαι, στα Beneth.
- Ρε συ, πού είναι αυτά τα Beneth;
- Άσε, σε είδα εγώ, έρχομαι.

Έρχεται, με βρίσκει.

- Πού ήσουν;
- Να εκεί....

Και μου δείχνει το φούρνο... ΒΕΝΕΤΗ.

Το 93% της επικοινωνίας είναι στη γλώσσα του σώματος

Ήθελα νά'ξερα ποιός έβγαλε αυτό το στατιστικό.

Όχι ότι το αμφισβητώ (κάθε άλλο), αλλά πώς ακριβώς το μέτρησε;

Faking it

Έχετε παρατηρήσει πόσο σημαντικό έχει γίνει στη ζωή μας το να προσποιούμαστε;

Hooters: Ή φτιάχτε το ή κλείστε το

Έμαθα οτι κάποιοι πλακωθήκανε στη μπλογκόσφαιρα για το μέγεθος των βυζιών τους και επί τη ευκαιρία του ότι ο PrezaTV το "διαφήμισε" αποφάσισα να επισκεφθώ το Hooters.

Και πιστέψτε με όταν λέω ότι και χαμηλά standards να είχα, πάλι θα απογοητευούμουν. Σε επίπεδο εμφάνισης, μόνο 3 κοπέλες είναι αυτό που σου διαφημίζουν στις φωτογραφίες. Οι άλλες είναι απλές καθημερινές κοπέλες.

Αλλά πες ότι αυτο το δικαιολογώ. Ο επιχειρηματίας ήθελε να ανοίξει asap, κάπου ήταν δύσκολο να βρει κούκλες σε πρόσωπο και σώμα και έκανε κάποιο σκόντο.

Όμως, η λιτότατη παρουσίαση του φαγητού στο πιάτο, η προχειρότητα στην προετοιμασία του φαγητού, η αργοπορία στην εξυπηρέτηση, η διακόσμηση που εγώ ο πανάσχετος θα μπορούσα να κάνω καλύτερη και το ότι δεν υπάρχουν χαρτοπετσέτες αλλά μόνο ρολό χαρτιού κουζίνας για να σκουπίζεστε, ήταν μεγάλα turnoffs ακόμα και για κάποιον σαν εμένα που συνήθως είμαι αρκετά ανεκτικός όταν το στόρυ είναι καλό.

Κάποια από αυτά τα στοιχεία σίγουρα επιβάλλονται από τους αμερικάνους για να διατηρήσουν την ομοιογένεια των μαγαζιών, για να μην απεξενίσουν τον Αμερικάνο που θα έρθει να φάει εδώ. Αλλά εμένα δε μου άρεσε.

Μπορεί το σεξ να πουλάει, αλλά προς το παρόν το Hooters είναι στημένο φτωχά. Επειδή είδα δυο βυζιά, ένα κώλο, ένα χαμόγελο, μια αβίαστη σπιρτάδα και μια φιλικότατη εξυπηρέτηση (σε ένα πακέτο όλα: αναζητήστε την Τόνια) δε σημαίνει πως δε θα αξιολογήσω το φαγητό που θα μου φέρουν και το υπόλοιπο περιβάλλον. Για φαΐ πήγα, όχι σε κωλόμπαρο.

Τουλάχιστον, αν θέλετε να "ζήσετε την αυθεντική εμπειρία" και δείτε πώς είναι τα Hooters στην Αμερική, αναζητήστε τα τραπέζια που εξυπηρετεί η Anna, διεθνής εκπαιδεύτρια των Hooters, κυκλοφορεί με μαύρη αμφίεση.

Αν βρεθείτε στο The Mall και θέλετε αμερικανιά, προτιμήστε τα Ruby Tuesday. Καλύτερο ντεκόρ, καλύτερο σέρβις, καλύτερο φαγητό. Και είναι του ιδίου.

Speed Dating: Meet your meat?

(ένα πολύ σωβινιστικό άρθρο, επειδή τώρα τελευταία κάνω παρέα με χοιρινά)

Μιλούσα κατενθουσιασμένος για το speed dating σε μια παρέα και οι κοπέλες της παρέας (όλες δεσμευμένες) άρχισαν να τσινάνε. Ισχυρίζονταν πως το speed dating είναι σαν κρεαταγορά όπου οι κοπέλες πάνε ως αρνιά στη σφαγή με τον καθένα κλπ.

Και έχω μείνει μαλάκας γιατί εγώ πέρασα γαμάτα (αυτό το βράδυ και εκείνο της Πέμπτης που είδα το Ice Age 2 ήταν καλύτερα από όλα τα βράδια του Μαρτίου, το scrat δεν παίζεται).

Και προσπαθώ τώρα να το δω από τη μεριά τους.

Και είδα λοιπόν πως στην πραγματικότητα δεν τους ενοχλεί το ότι είναι σαν κρεαταγορά, γιατί κατά τα άλλα το να πάνε σε ένα club "για να χορέψουν" δεν είναι ποτέ απλά για να χορέψουν. Πάνε γιατί θέλουν μεν να χορέψουν αλλά θέλουν να γνωρίσουν και κάποιον.

Αυτό λοιπόν που τις χαλάει είναι το ότι στα 3 ή 5 ή 10 λεπτά που διαρκεί η κάθε συνάντηση στα speed dates νιώθουν πως δεν έχουν το χρόνο να γνωρίσουν τον άλλο καλά γιατί είναι όλα πολύ βιαστικά.

Πράγμα το οποίο φυσικά είναι μια πλάνη. Οι γυναίκες αποφασίζουν μέσα στο πρώτο λεπτό γνωριμίας και σου βάζουν ένα ταμπελάκι του στυλ "δε με ενδιαφέρει ερωτικά", "μπορεί να υπάρχει ενδιαφέρον" ή "fuck my brains out and call me monkey".

Αλλά στις γυναίκες ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Θέλουν η δίωρη επένδυσή τους σε μπανιάρισμα, μακιγιάζ, αποτριχώσεις κλπ να βγάλει τα λεφτά της όταν γνωρίσουν αυτόν που θέλουν.

Η οικονομία (χρόνου ή γενικότερα) είναι κάτι που δεν πολυταιριάζει με το γυναικείο φύλο, τώρα, μη γελιόμαστε. Είναι σαν το παρκάρισμα. Εκείνο το κομμάτι του μυαλού που υπολογίζει χώρο και χρόνο δεν είναι πολύ καλά ανεπτυγμένο, πως το λένε.

Νιώθουν πως δε μπορούν να χωρέσουν όλη τους την προσωπικότητα στα 3/5/10 λεπτά που έχουν στη διάθεσή τους. Δεν καταλαβαίνουν πως η απόφαση του άνδρα για το "δε με ενδιαφέρει ερωτικά" ή το "θέλω να γίνεις μάνα των παιδιών μου και οι άλλοι να πάνε να γαμηθούνε" παίρνεται στο ένα χιλιοστό του χρόνου που χρειάζονται εκείνες.

Βέβαια, η αλήθεια είναι πως και τα δύο φύλα επιλέγουν με λάθος κριτήρια το σύντροφό τους αφού οι μεν άνδρες ψάχνουν την όμορφη γκόμενα και οι μεν γυναίκες ψάχνουν τον άνδρα τον πολλά βαρύ.

Θέλω λοιπόν να καταλήξω (γιατί έχουμε και ένα σουβλατζίδικο να κρατήσουμε) πως το speed dating δεν είναι παρά πολλές μαζεμένες ευκαιρίες να γνωρίσεις πολύ κόσμο. Αν νιώθεις πως τα 40 ευρώ είναι πολλά για να γνωρίσεις 10 άτομα (ή στην περίπτωση του μαραθωνίου που έγινε το Σάββατο, 80 άτομα) τότε κάτσε και υπολόγισε πόσο χρόνο (σε εξόδους, ρεκτιφιέ, τηλεφωνήματα και γενικότερα πόσο χρόνο από τη ζωή σου τρως) και χρήμα (σε εισόδους, μεταφορικά, ποτά, τηλεφωνήματα) θα έχανες για να γνωρίσεις 80 άτομα.

Τώρα βέβαια υπάρχει και το ερώτημα της ποιότητας.

Granted, στο μαραθώνιο υπήρχαν κάποιοι που δεν ήθελα καν να βρεθώ δίπλα τους και λυπήθηκα τις καημένες τις κοπέλες που τους ανέχτηκαν για 5 λεπτά. Εγώ σου λέω (για να υπερβάλλω) πως και οι μισοί να είναι χάληδες, έχασες ή κέρδισες;

Εγώ βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και λέω πως κέρδισες γιατί οι ίδιοι που δε σου άρεσαν σε μια νύχτα θα στην πέφτανε τον επόμενο μήνα στις εξόδους σου. Στην πραγματικότητα είναι οι ίδιοι (άντε και λίγο περισσότεροι) που θα στην πέφτανε εκεί που θα έβγαινες με τη φίλη σου. Αλλά έχουν περιορισμένο χρόνο να σου μιλήσουν και στην τελική άμα δε γουστάρεις τους πιάνεις στο δούλεμα ότι είσαι μια μετεμψυχωμένη ύπαρξη που ψάχνει κάποιον μάγο για να τη λυτρώσει και να ξορκίσει το κακό.

Αφού κάθεσαι που κάθεσαι, τουλάχιστον πέρνα καλά. Πήγαινε με τη φίλη σου από δίπλα και βάλτην να σου "κάνει χαλάστρα" όταν βλέπει πως δε γουστάρεις. Επιλογές υπάρχουν.

Και μόλις δεις κάποιον που σ' αρέσει, δείχνεις ενδιαφέρον. Σιγά το πράγμα.

Γνώμη μου;

Το speed dating δεν είναι κάτι μόνιμο, αλλά δεν είναι και κάτι καινούριο. Δε χρειάζεται να το δεις σαν ένα γρήγορο συνοικέσιο. Το ποτάκι σου πίνεις και περνάς καλά. Και όσο άσχημος, χοντρός και καραφλός να είσαι, πάντα θα βρεθεί κάποιος χειρότερος από σένα με τον οποίο θα γελάσεις που θέλει να διαιωνίσει και το είδος του, τρομάρα του.

Άλλωστε, και τα κοριτσάκια που το διοργανώνουν είναι αστέρια στη δουλειά τους (και γενικότερα) και σε κάνουν να νιώσεις άνετα. Όσοι πιστοί και πιστές, προσέλθετε.

Speed Dating made in Bulgaria

Το Σάββατο πήγα σε ένα speed dating marathon (50 γυναίκες) και έλεγα την εμπειρία μου σε κάποιους, συμπεριλαμβανομένου του ψήστη μας εκ Βουλγαρίας:

- Μπαίνεις μέσα λοιπόν στο μπαράκι που διοργανώνεται το παιχνίδι, πληρώνεις 40 ευρώ, οι γυναίκες κάθονται σε τραπεζάκια το ένα δίπλα στ' άλλο και οι άνδρες τις πλησιάζουν και τους μιλάνε. Αν σου αρέσει, το σημειώνεις στο χαρτί σου, το σημειώνει κι αυτή στο χαρτί της και μετά ο διοργανωτής βλέπει ποιοί αλληλογουστάρονταν και τους φέρνει σε επαφή.

- Α, στη Βουλγαρία το έχουμε κι εμείς αυτό το παιχνίδι αλλά είναι διαφορετικό. Δεν έχει χαρτιά και τέτοια πράγματα. Σε εμάς, μπαίνεις στο μπαρ, οι γυναίκες κάθονται η μία δίπλα στην άλλη, διαλέγεις ποια θέλεις, της δίνεις 40 ευρώ και την έχεις όλο το βράδυ!

Bloggers Party

Μεγάλη Τετάρτη στο Barrio.

(επειδή στους μεγάλους χρειάζεται μόνο να πεις το πού και το πότε)

Κυνηγός κεφαλών

Σουβλατζίδικο ημέρα t-2:

Καθαρίζουμε τα ψυγεία και έχουμε τις πόρτες ανοιχτές. Μπαίνει μια αδύναμη, μικροσκοπική γριούλα, μας βλέπει να κάνουμε ο καθένας κάτι και περιμένει μέχρι να την προσέξουμε. Εμείς επειδή ακόμα έχουμε δύο μέρες πριν ανοίξουμε, δεν την προσέχουμε πριν περάσει μισό λεπτό.

Σε μια φάση τη βλέπω, χαμογελάω (μπήκε πελάτης) και πάω να μιλήσω. Με προλαβαίνει και μιλάει πρώτα μέσα από τα δύο και μοναδικά δόντια της που της έχουνε απομείνει:
- Παιδί μου, κεφαλάκια έχεις;
- Ε όχι, δεν έχουμε ανοίξει ακόμα, αλλά ψήσαμε έτσι μερικά σουβλάκια για να κεράσουμε τη γειτονιά. Θέλετε να σας δώσω ένα;
- Όχι, όχι, ευχαριστώ παιδί μου, δεν πειράζει.

Σουβλατζίδικο ημέρα t-1:

Βάζουμε πράγματα στα ράφια, ελέγχουμε τα κάρβουνα, πετάμε κάτι μπάζα, νά'σου πάλι η εν λόγω γριούλα:

- Καλέ παιδάκι μου, μήπως φέρατε κεφαλάκια;
- Όχι, δεν είμαστε ακόμα επισήμως ανοιχτά, αλλά θα φέρουμε και κεφαλάκια.
- Εντάξει, παιδί μου.

Πιάνω το συνέταιρο, το συζητάμε, και επειδή κάτι σπληνάντερα, κεφαλάκια, συκωταριές και διάφορα τέτοια μυστήρια μας φαίνονται κάπως μπλιαχ και δε τα είχαμε στο αρχικό μας μενού, τώρα το σκεφτόμαστε.

Σουβλατζίδικο ημέρα t0:

Ανοίγουμε, πολύ κούραση η όλη μέρα. Περνάει η γριούλα απ' έξω, βλέπει να γυρνάνε στη σούβλα κάτι ψητά, αλλά κεφαλάκια δε βλέπει. Κοιτάει, κοιτάει, κοιτάει, βαριέται, φεύγει.

Σουβλατζίδικο ημέρα t+1:

Πετάγομαι απέναντι στο χασάπη και αγοράζω 2 κεφαλάκια. Τα πετάμε στη σούβλα, γυρνάνε, γυρνάνε, γυρνάνε. Εμφανίζεται η γριούλα κατά την ώρα του φαγητού, μπαίνει μέσα, τα κοιτάω.

- Καλημέρα σας, είδατε ότι φέραμε κεφαλάκια, ε;
- Ναι παιδί μου.
- Να σας τα τυλίξω;

Γελάει...

- Τι λες παιδί μου, με τι δόντια να φάω εγώ κεφαλάκι, γριά γυναίκα!

Ανοίξαμε και μας περιμένετε...

Σκορ της πρώτης μέρας

Τζίρος: 0.
Κεράσματα: 1 (κάρο).

Ανοίξαμε καλά. Πολύ καλά. Και κουραστήκαμε πολύ. Πάρα πολύ.

Σήμερα, πρώτη μέρα, αποφασίσαμε τι θα κάνουμε μόλις δούμε ότι πάει καλά. Σήμερα είναι απλά ένα (αβάφτιστο) σουβλατζίδικο... Περιμένετε και θα δείτε!

Τώρα είμαστε ανοιχτοί σε ευχές αλλά τις προτιμάμε από κοντά για να κεράσουμε και κάτι. Ραντεβού κλείνετε με email ;-)

The buzz

Στήνοντας μια νέα επιχείρηση, ακόμα και ένα σουβλατζίδικο, έχει κάτι το πρωτόγνωρο.

Αυτή η αίσθηση του να μπαίνεις σε παρθένο έδαφος, να εξερευνείς τις δυνατότητές σου, να ανακαλύπτεις νέες πτυχές της πραγματικότητας που σε περιβάλει, να προσπαθείς να συμβιβάσεις δύο οπτικές γωνίες, να μην ξέρεις τι θα σε περιμένει αύριο και να αγωνιάς για το αν όλα θα πάνε καλά, ακόμα κι όταν έχεις κολλήσει στην κίνηση γιατί ξέχασες να αγοράσεις φρέον για το ψυγείο του μαγαζιού, είναι κάτι που σου σηκώνει τις μικρές τριχούλες στο σβέρκο σου.

Σαν μια νέα γκόμενα που μετά από καιρό σου λέει το ναι, σαν ταινία παλιά που ξαναβλέπεις και για πρώτη καταλαβαίνεις, σαν την πρώτη σου φορά που βλέπεις μιούζικαλ (και σ' αρέσει), σαν τη σοκολάτα που λιώνει στο στόμα σου για πρώτη φορά, σαν να ξυπνάς μετά από εγχείρηση και να συνειδητοποιείς πως είσαι ακόμα ζωντανός.

Δε δεχόμαστε ευχές ακόμα, μόλις πουλήσουμε το πρώτο μας σουβλάκι θα σας ξαναγράψω.

Παίζει κάτι με το Αγρίνιο;

Ρε μήπως να το κάναμε trademark το Αγρίνιο;

Λέω μήπως να σταμπάρουμε γκομενάκια με μια στρογγυλή σφραγίδα στον πισινό: "made in Agrinio" και να τα λανσάρουμε ως haute couture;

Ξεχάστε τα Κολωνάκια, τα Β.Π. και τις Γλυφάδες. Το καλό το πράγμα έρχεται από αυτή τη μικρή επαρχιακή πόλη με πληθυσμό 100.000 (βαριά).

Δεν ξέρω τι τα ταΐζουν εκεί πέρα και δε θυμάμαι να έχω βρεθεί στο Αγρίνιο. Εγώ παλιά κάτι για Σέρρες ήξερα αλλά κάτι τα 600 χιλιόμετρα που μας χωρίζουν, κάτι το ότι εδώ δεν ξαναβλέπεις γκόμενα που μένει στο Πικέρμι, ποτέ δεν φτάνουν οι Σέρρες να είναι πρώτη προτεραιότητα.

Αλλά - για να επανέρθω και στο θέμα - κάτι σούπερ σέξυ next door girls που κυκλοφορούν ελεύθερα στην πρωτεύουσα δηλώνουν περήφανα "είμαι από το Αγρίνιο" (και χωρίς λλλλι και ννννι), είναι διαθέσιμα, ελκυστικά, τσαχπίνικα και πάνω από όλα σέβονται τους μεγαλυτέρους τους και δε τους βγάζουν το λάδι στο κυνήγι.

Ενδείκνυνται όλες οι ηλικίες που ξεκινάνε από 2. Και κατά περίεργο τρόπο σε μεγάλο ποσοστό (3 από το δείγμα των 4) αναγνωρίζουν πως όλοι είμαστε ένα τίποτα πάνω στη γη και κοιτάμε να περάσουμε όμορφα και να γουστάρουμε και όχι να στριμωχνόμαστε σε κλαμπζ και να καπνίζουν τα ρούχα μας σε σκυλάδικα.

Και ξεχάστε ψηλομύτες φοιτητριούλες νομικής, τρεντουλιάρικες χορεύτριες σε κλαμπζ (αυτές ποτέ δεν με τρέλλαιναν ούτως ή άλλως) και πωλήτριες σε ρουχάδικα.

Agrinio rulez!