Κυνηγός κεφαλών

Σουβλατζίδικο ημέρα t-2:

Καθαρίζουμε τα ψυγεία και έχουμε τις πόρτες ανοιχτές. Μπαίνει μια αδύναμη, μικροσκοπική γριούλα, μας βλέπει να κάνουμε ο καθένας κάτι και περιμένει μέχρι να την προσέξουμε. Εμείς επειδή ακόμα έχουμε δύο μέρες πριν ανοίξουμε, δεν την προσέχουμε πριν περάσει μισό λεπτό.

Σε μια φάση τη βλέπω, χαμογελάω (μπήκε πελάτης) και πάω να μιλήσω. Με προλαβαίνει και μιλάει πρώτα μέσα από τα δύο και μοναδικά δόντια της που της έχουνε απομείνει:
- Παιδί μου, κεφαλάκια έχεις;
- Ε όχι, δεν έχουμε ανοίξει ακόμα, αλλά ψήσαμε έτσι μερικά σουβλάκια για να κεράσουμε τη γειτονιά. Θέλετε να σας δώσω ένα;
- Όχι, όχι, ευχαριστώ παιδί μου, δεν πειράζει.

Σουβλατζίδικο ημέρα t-1:

Βάζουμε πράγματα στα ράφια, ελέγχουμε τα κάρβουνα, πετάμε κάτι μπάζα, νά'σου πάλι η εν λόγω γριούλα:

- Καλέ παιδάκι μου, μήπως φέρατε κεφαλάκια;
- Όχι, δεν είμαστε ακόμα επισήμως ανοιχτά, αλλά θα φέρουμε και κεφαλάκια.
- Εντάξει, παιδί μου.

Πιάνω το συνέταιρο, το συζητάμε, και επειδή κάτι σπληνάντερα, κεφαλάκια, συκωταριές και διάφορα τέτοια μυστήρια μας φαίνονται κάπως μπλιαχ και δε τα είχαμε στο αρχικό μας μενού, τώρα το σκεφτόμαστε.

Σουβλατζίδικο ημέρα t0:

Ανοίγουμε, πολύ κούραση η όλη μέρα. Περνάει η γριούλα απ' έξω, βλέπει να γυρνάνε στη σούβλα κάτι ψητά, αλλά κεφαλάκια δε βλέπει. Κοιτάει, κοιτάει, κοιτάει, βαριέται, φεύγει.

Σουβλατζίδικο ημέρα t+1:

Πετάγομαι απέναντι στο χασάπη και αγοράζω 2 κεφαλάκια. Τα πετάμε στη σούβλα, γυρνάνε, γυρνάνε, γυρνάνε. Εμφανίζεται η γριούλα κατά την ώρα του φαγητού, μπαίνει μέσα, τα κοιτάω.

- Καλημέρα σας, είδατε ότι φέραμε κεφαλάκια, ε;
- Ναι παιδί μου.
- Να σας τα τυλίξω;

Γελάει...

- Τι λες παιδί μου, με τι δόντια να φάω εγώ κεφαλάκι, γριά γυναίκα!