The numbers game

Οι φωτιές σβήσανε. Με κάθε σεβασμό στα 64 θύματα, στην οικολογική καταστραφή και στους εν γένει πυρόπληκτους, αλλά και λαμβάνοντας υπόψη μας πως έχω συμμετέχει και σε μια κατάσβεση πυρκαγιάς στη ζωή μου και είμαι συχνός δωρητής σε διάφορα charities, μπορώ να μιλήσω ελεύθερα τώρα;

Παίρνω ένα κομπιουτεράκι και υπολογίζω πως από τα 11 εκατομμύρια ανθρώπους σε αυτή τη χώρα, κάθε μέρα πεθαίνουν κατά μέσο όρο 376. (11 εκατομμύρια πληθυσμός, δια 80 έτη μέσος όρος ζωής, δια 365 ημέρες)

Από αυτούς τους 376 κάθε μέρα πόσοι είναι εκείνοι που πεθαίνουν λόγω ανεπαρκούς πρόνοιας; Πόσοι πεθαίνουν από ναρκωτικά; Πόσοι από ασθένειες που θεραπεύονται με ένα φακελάκι που δεν έχουν να δώσουν; Πόσοι σκοτώνονται στους δρόμους επειδή δε φορούσανε ζώνη ή κράνος; Πόσοι πεθαίνουν από το κάπνισμα; Πόσοι πεθαίνουν επειδή επιβαρύνανε χρόνια την υγεία τους και κανείς δεν υπήρξε να τους παρέχει δωρεάν ετήσια τσεκάπ μέχρι να ήταν πολύ αργά για να σωθούνε;

Ε, πόσοι;

Κατεβαίνουμε να διαμαρτυρηθούμε για το θάνατο 64 ανθρώπων σε 5 ημέρες, όταν ο μέσος όρος μέσα σε οποιεσδήποτε πέντε ημέρες του χρόνου είναι 1880 άνθρωποι.

Πόσο αυξήθηκε ο μέσος όρος των νεκρών μέσα στο έτος λόγω των πρωτοφανών και καταστροφικών αυτών πυρκαγιών για τη χώρα μας; Κατά μέσο όρο πεθαίνουν στη χώρα μας 137.500 άνθρωποι. Φέτος θα έχουν πεθάνει 137.564.

Αλλά οι 137.500 δεν αντιπροσωπεύουν άριθμό που σοκάρει. Ο αριθμός αυτός δεν έχει σημαντικό στόρυ. Δεν έχει shock value. Δεν πουλάει.

Ο θάνατος συνανθρώπων δεν πουλάει αν κάποιος έγινε χονδρός και πέθανε από καρδιά, ακόμα και αν το 40% όλων των θανάτων είναι από καρδιά.

Ο θάνατος συνανθρώπων δεν πουλάει αν κάποιος έπινε και πέθανε από συκώτι, ακόμα και αν το 2% όλων των θανάτων είναι από κίρρωση ήπατος.

Ο θάνατος συνανθρώπων δε μετράει αν χτυπήθηκαν από καρκίνο, γιατί δεν ήταν εξίσου σοκαριστικός, απρόσμενος και βίαιος, ακόμα κι αν το 13% των θανάτων οφείλονται σε καρκινώματα.

Ο θάνατος συνανθρώπων δε μετράει αν έγινε από κάποια μεταδοτική ασθένεια όταν το 20% των θανάτων ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.

Ο θάνατος συνανθρώπων δεν πουλάει αν κάποιος αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, ακόμα και αν το 1,5% όλων των θανάτων είναι από αυτοκτονίας επειδή κάποιος βρέθηκε αντιμέτωπος με μια κατάσταση που δε μπορούσε να αντιμετωπίσει στην κοινωνία που εμείς φτιάχνουμε και συντηρούμε καθημερινά γι αυτόν.

Γιατί;

Γιατί κοντοφθαλμούμε και βλέπουμε το δένδρο και όχι το δάσος; Γιατί σε ένα μήνα θα έχουμε ξεχάσει τις φωτιές; Γιατί σε ένα μήνα θα κοιτάμε πάλι τα δικά "μας", αδιαφορώντας πως μέσα στους 137.500 τον επόμενο χρόνο θα είναι και κάποιος δικός μας;

Γιατί, είναι πιο σημαντικοί οι 64 από τους 137.500;

Ανάβεις φωτιές #2

Μισό λεπτό να βγάλω τη λίστα μου και να δούμε τι μας λείπει με τις φετινές φωτιές.

Καταστροφή είδαμε; Τσεκ.
Νεκρούς, τραυματίες και νοσοκομεία; Τσεκ.
Φλόγες, καπνό, στάχτη και μπούρμπερη; Τσεκ.
Κατεστραμένα χωριά, τραγικές ιστορίες; Τσεκ.
Ηρωικές επεμβάσεις από πυροσβέστες και πολίτες; Τσεκ.
Ξεριζωμό και ανθρώπινο πόνο; Τσεκ.

Δε μπορεί να τελειώνει έτσι απλά η λίστα μου. Κάτι λείπει το νιώθω.

Μέχρι και τη γνώμη του κόσμου μάθαμε. Υπομείναμε το βασανιστήριο του να ακούσουμε τη γνώμη του καθένα που είχε κάτι να πει, ασχετως με την επιχειρηματολογία του. Μέχρι και εκείνου του τηλεθεατή που έστειλε βίντεο από το κινητό του στο ΣΚΑΪ και μίλησε για παγκόσμιο σχέδιο εξόντωσης του πλανήτη, και ο οποίος ζήτησε και να "μας ενημερώσουν" αυτοί που το κάνουν για να ξέρουμε κι εμείς τι να κάνουμε. Φαντάζομαι πως οι εξωγήινοι εμπρηστές θα του στείλουν δελτίο τύπου εντός των ημερών αναλαμβάνοντας την ευθύνη.

Αλλά ρε γαμώτο, μέχρι και από τον καναπέ μας ξεβολευτήκαμε αρκετά ώστε να μην νιώθουμε ενοχές. Και τηλέφωνα πήραμε στο χωριό να βεβαιωθούμε πως η φωτιά δεν άγγιξε εκείνο το πέντε-κόμμα-κάτι-τοις-εκατό που έχουμε στο χωριό εξ' αδιαιρέτου με τα 18 ξαδέρφια μας.

Τι μας λείπει λοιπόν;

Α ναι. Βέβαια. Πώς δε το έβλεπα ξεκάθαρα; Μας λείπουν οι μετά Χριστον προφήτες που σύντομα θα βγούνε στα κανάλια να μας πούνε "Εγώ σας τό'λεγα" και θα θέλουν να μας πουλήσουν το ότι την καταστροφή αυτή την είχε προβλέψει ο Νοστράδαμος, ο Πατριάρχης ή ο Πητ Παπαδάκος.

Μετανοείτε. Το τέλος είναι κοντά.

Απογραφή

Απογραφή σίγουρα δεν είναι η σωστή λέξη γι αυτό που θέλω να πω, αλλά αυτή τη στιγμή δε με νοιάζει.

Ημέρες απογραφής είναι συνήθως τα γενέθλιά μου και η παραμονή πρωτοχρονιάς. Πού ήμασταν, πού φτάσαμε, πώς σκατά τα καταφέραμε και τι μέλει γενέσθαι. Αλλά φέτος ήρθε νωρίς. Και ίσως ξανάρθει.

Χτες είχα πυρετό 38 λόγω κρυώματος, μια ευγενική χορηγία των Daikin Inverter. Σήμερα νιώθω ακόμα αρκετά ζεστός και έχω την εντύπωση πως το θερμόμετρό μου τα παίρνει κάτω από το τραπέζι για να μου πει ότι έχω δέκατα, μόλις 37,2.

Από χτες νιώθω διαρκώς το στόμα μου στεγνό και κυκλοφορώ με μια βρεγμένη ροζ πετσέτα στο κεφάλι για να απορροφήσει τη θερμότητα που παράγει ο εγκέφαλός μου. Είμαι σαν gay μουτζαχεντίν με μάτια και μύτη να τρέχουν.

Φέτος αρρώστησα νομίζω 2 φορές, το οποίο νομίζω πως είναι αριθμός ρεκόρ, καθώς όταν ήμουν μικρότερος αρρώσταινα κάθε τρεις και λίγο. Λόγω απροσεξίας βέβαια πάντα. Θα καθόμουν ιρδωμένος (όπως λέει η γιαγιά μου) στο ρεύμα και τσουπ νάτο το συναχάκι.

Νομίζω πως το θέμα είναι κυρίως ψυχολογικό. Απεχθάνομαι τη λέξη ζακέτα. Μου κάνει πολύ φλωριά, γιατί εκτός από γαλλική λέξη, παραπέμπει σε πλεχτό τα οποία σιχαίνομαι και έχω συνδιάσει με γιαγιάδες, χωριό, ταγάρια κλπ. Κατά συνέπεια, όταν μου λένε να φορέσω μία ζακέτα για να μην κρυώσω, είμαι τελείως αρνητικός. Και από αντίδραση, κάθομαι γυμνός.

Ευτυχώς, ο πατέρας μου σκάει από υγεία. Μετά την τρομάρα που μας έδωσε, η επιστήμη σήκωσε τα χέρια ψηλά από τα αποτελέσματα της στεφανογραφίας. Παρά τα σχεδόν 50.000 τσιγάρα που έχει καπνίσει τα τελευταία 45 χρόνια, και τα 3.000 αρνιά που σφάχτηκαν στα πόδια του, είναι υγιής σαν άλογο. Τώρα που έκοψε και το κάπνισμα, του αλλάξαμε και λάδια - μπουζί - φίλτρα, το έχει ρίξει στα μακροβούτια.

Επιστροφή στα δικά μας.

Δε νιώθω έτοιμος να επιστρέψω στη δουλειά. Κάνει πολύ ζέστη έξω, θέλω ένα μασάζ της Λίτσας στη Μύκονο (θεϊκή η Λίτσα που είναι από Θεσσαλονιίκη, δεν έχει ξαναϋπάρξει τέτοιο μασάζ σε λέω), θέλω κάποιος να μου καθαρίσει το μυαλό από διαφορες junk-σκέψεις και θέλω να μου ξεμπουκώσει η μύτη μου.

Και μετά θέλω να αλλάξω 5 πραγματάκια.

Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση: Φιλελεύθερη Συμμαχία

Λέξεις-κλειδιά με τα οποία εν γένει είσαι σύμφωνος βλέπεις σε κάθε πρόγραμμα, κάθε κόμματος, κάθε τετραετία.

Άλλωστε αυτός είναι και ο στόχος αυτής της εκλογικής μπροσούρας: να πει 10 πράγματα, από τα οποία θα συμφωνήσεις με τα 8 και τα 2 δε θα σε πολυαφορούν.

Είναι η επιλογή των λέξεων τέτοια που δε μπορείς να αντιταχθείς. Ποιός δε θέλει οικονομική ευημερία, ατομικά δικαιώματα, προάσπιση του Συντάγματος, αμέριστη δικαιοσύνη και κοινωνική πρόνοια;

Είσαι γαλάζιος; Η ΝΔ τα αναφέρει. Είσαι πράσινος; Το ΠΑΣΟΚ τα αναφέρει. Το πολύ πολύ να αλλάζει λίγο η σειρά.

Διαβάζοντας όμως το πρόγραμμα ενός κόμματος που δεν ήξερα, είδα πράγματα που εμένα με πείθουν, γιατί μου λένε κάτι που οι άλλοι ποτέ δεν τόλμησαν να μου πούνε από φόβο μην αποξενώσουν το κατεστημένο προσπαθώντας να προσελκύσουν το νέο, δραστήριο επαγγελματία.

Τι είδα και μ' άρεσε;

Είδα πως θέλουν να μειώσουν τον αριθμό των βουλευτούν από 300 σε 200, όταν θα περίμενε κανείς πως ένα μικρό κόμμα θα ήθελε να τους κάνει 500 για να έχει περισσότερες πιθανότητες να μπει στη βουλή.

Είδα επίσης πως θέλουν να ξανακαθιερώσουν την απλή αναλογική, το πλέον δημοκρατικότερο σύστημα αντιπροσώπευσης, και όχι κάποιο ενισχυμένο που βολεύει αυτούς που το δημιούργησαν.

Είδα την αποινικοποίηση των πταισμάτων, δηλαδή των "κακουργημάτων" που στιγματίζουν πολλούς χωρίς να έχουν κάτι πραγματικά κακό.

Είδα μια πρώτη προσπάθεια στη μορφοποίηση μιας ηλεκτρονικής κυβέρνησης, ώστε να μη χρειάζεται να βγάλεις 10 δικαιολογητικά για να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας, αλλά και να αντιπροσωπεύεται πραγματικά η φωνή σου στο κοινοβούλιο.

Είδα το ξεβόλεμα των δημοσίων υπαλλήλων στην χώρα με τους περισσότερους κατα κεφάλην δημοσίους υπαλλήλους σε όλη την Ε.Ε.

Είδα κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας, και την πραγματική προσπάθεια δημιουργίας ενός επαγγελματικού στρατού (όπως ας πούμε ο υπόλοιπος κόσμος;)

Είδα τη δημιουργία προϋποθέσεων για ένα ελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα, όπου αυτός που εργάζεται ζει και αυτός που δεν εργάζεται απλά επιβιώνει.

Είδα την αρχή ενός international-friendly προφίλ της χώρας με την υιοθέτηση των αγγλικών ως δεύτερης επίσημης γλώσσας, κάνοντας μας λιγότερο τριτοκοσμικούς.

Είδα ισότητα στην αποδοχή κοινωνικών μειονοτήτων.

Και αφήνοντας το καλύτερο για το τέλος, είδα τον διαχωρισμό κράτους - εκκλησίας, ώστε να μην εξαρτόμαι από ένα θεσμό που δε θέλει να εκσυγχρονιστεί για να μη χάσει τη δωρεά του παππού που θέλει να εξαγοράσει μια θέση στον παράδεισο. Και φυσικά να μη χρειάζεται να πληρώνω εγώ ο φορολογούμενος το μισθό του καθένα που αποφάσισε να γίνει παπάς, όταν η Εκκλησία έχει με διαφορά το μεγαλύτερο Ε9 από οποιοδήποτε οργανισμό, εταιρία ή ιδιώτη, όταν στα ακίνητα της Εκκλησίας συμπεριλαμβάνονται φιλέτα όπως το κλαμπ Ακρωτήρι στην παραλία (διάλεξα ένα ηχηρό παράδειγμα), όταν η Εκκλησία είναι μεγαλομέτοχος της Εθνικής Τράπεζας και όταν όχι μόνο πληρώνει το κράτος (δηλαδή εμείς) όλα τα έξοδα της αλλά και όταν έχει απαλλαγεί από όλους τους φόρους που υπάρχουν, συμπεριλαμβανομένου και του ΦΠΑ.

Είδα κι άλλα πράγματα. Πράγματα που δε μ' άρεσαν και δε συμφωνώ και προτιμώ να μην γίνουν. Αν όμως ψάχνεις για πράγματα με τα οποία θα είσαι αρνητικός, τότε σίγουρα σε αυτό το πρόγραμμα θα βρεις πολλά. Γιατί σε αντίθεση με τα άλλα προγράμματα, το δικό τους λέει πολλά και τα λέει ανοιχτά, δεν αραδιάζει απλά κάποια catchy keywords. Και σίγουρα δε μπορεί να σε βρίσκει σύμφωνο σε όλα.

Αλλά αυτό που είδα περισσότερο από όλα μέσα από την ελάχιστη, ποταπή και τέλος πάντων αδόμητη εμπειρία μου σε οτιδήποτε επαγγελματικό μου έχει δείξει πως για να γίνει μια δουλειά σωστά παίζουν ρόλο δύο παράγοντες σε αυτόν που την αναλαμβάνει: η ικανότητα και η θέληση, δηλαδή να μπορεί να το κάνει σωστά και να θέλει να το κάνει σωστά. Και εδώ είδα τουλάχιστον τη θέληση.

Γνωρίζοντας λοιπόν πως κατά πάσα πιθανότητα υπάρχει ένας φάκελος σε κάποιο υπόγειο της ΕΥΠ με το όνομά μου επάνω επειδή απλά κάποτε φιγουράρισα στο Ποντίκι, κάνω την εξής δήλωση: Εγώ θα ψηφίσω Φιλελεύθερη Συμμαχία.

Χωρίς να κουνήσω σημαιάκι, χωρίς να τους έχω γνωρίσει, χωρίς να σημαίνει πως συμφωνώ με όλα όσα αντιπροσωπεύουν και γνωρίζοντας με άκρατη βεβαιότητα πως δε θα βγουν κυβέρνηση.

Γιατί; Επειδή...

• κάποιος πρέπει να φωνάζει όταν με κλέβουν και βγαίνουν στην τηλεόραση να πουν ότι δεν το έκαναν.
• κάποιος πρέπει να αντιπροσωπεύει κι εμένα που σκαμπάζω πέντε πράγματα από τεχνολογία, σύγχρονες κοινωνικές δομές και δε θέλω να περιμένω 5 χρόνια για να πάρω αυτό που στο εξωτερικό αποτελεί στάνταρ.
• κάποτε θέλω αυτά που έχω δώσει στα ασφαλιστικά ταμεία να σημαίνουν ότι θα πάρω μία σύνταξη με την οποία θα μπορώ να ζήσω καλά, όχι απλά να επιβιώσω.

Αλλά πάνω από όλα, επειδή μετά από χρόνια επαγγελματικών πολιτικών που ασκούν το επάγγελμα επειδή μπορούν αλλά δε θέλουν, καιρός είναι να δώσουμε το ένα τριακοσιοστό μιας ευκαιρίας σε κάποιους που θα το κάνουν επειδή απλά θέλουν. Και ίσως να μπορέσουν.

Και δε σου το έγραψα αυτό γιατί θέλω να σε κάνω να τους ψηφίσεις. Θέλω όμως να σε κάνω να το διαβάσεις και να έχεις άποψη, κι ας είναι η χειρότερη.

Undo

Αύγουστος, Παρασκευή πρωί, στο δρόμο για το γραφείο, με παίρνει τηλέφωνο ο πατέρας μου. Μετά βίας ακουγόταν η φωνή του.

"Είμαι σε ασθενοφόρο με μάσκα οξυγόνου."

Πάω στο νοσοκομείο και τον βρίσκω μόνο του σε ένα θάλαμο στα επείγοντα, με ορό και μάσκα οξυγόνου. Αναπνέει, περπατάει, μιλάει, τα τετρημένα τα κάνει. Καλό σημάδι.

"Το έχω ελατώσει το ρημάδι το τσιγάρο. Ο γιατρός μου είπε ότι αυτό θα έπρεπε να αρκεί."

Θυμήθηκα ατάκα του George Clooney, η οποία με ακολουθεί από τότε που την άκουσα στο Three Kings: "Οι άνθρωποι ζούνε με βασικό κριτήριο αποφάσεων την ανάγκη. Θα κάνουν αυτό που νιώθουν πως είναι αναγκαίο να γίνει."

Δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές θα κάνουν ΜΟΝΟ αυτό και τίποτα παραπάνω. Το αναγκαίο τους μας αρκεί.

Όταν όμως γίνει μια στραβή που ήταν λίγο-πολύ προβλέψιμη, καθόμαστε σαν σχολιόπαιδα μπροστά σε έναν ιδεατό γυμνασιάρχη με τα μούτρα κατεβασμένα, το πρόσωπο κατακόκκινο από ντροπή που θα ειδοποιήσει τους γονείς μας για τη σκανταλιά μας.

Υποσχόμαστε πως δε θα ξαναχρησιμοποιήσουμε τη σφεντόνα μας και του την παραδίδουμε. Παράλληλα υποσχόμαστε πως αν δε μας τιμωρίσει, θα ανεβάσουμε τους βαθμούς μας και θα λέμε την προσευχή κάθε πρωί. Μια εβδομάδα μετά, αφού η μπόρα περάσει, πάμε και αγοράζουμε φυσοκάλαμο.

Οι εξετάσεις του μπαμπά, δείχνουν πως τα πνευμόνια του δεν προκάλεσαν την κρίση δύσπνοιας που είχε. Το νοσοκομείο τον παρέπεμψε στο καρδιολογικό τμήμα για εισαγωγή και επίβλεψη.

Μας φάνηκε περίεργο. Ποτέ δεν είχε καρδιά. Αλλά για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά, έτσι; Το πρώτο στάδιο της διαπράγματευσης με το γυμνασιάρχη άρχισε: "Είστε σίγουροι πως είναι η καρδιά; Δε μπορεί. Ξαναελέγξτε."

Ξαναελέγξανε και το επιβεβαιώσανε.

"Θα το κόψω. Μαχαίρι. Το πήρα απόφαση.", μου είπε από το κρεβάτι του πόνου. Ή αν όχι του πόνου, τότε σίγουρα από το κρεβάτι της βαρεμάρας, αφού 4 Αυγουστιάτικες μέρες στο νοσοκομείο δεν πέρασαν παρά μόνο με τηλεόραση.

Τέσσερις μέρες αργότερα, του είπαν πως θα κάνει στεφανιογράφημα μετά από 1 εβδομάδα. Αυτό θα δείξει σε τι κατάσταση βρίσκεται και τι θα χρειαστεί να κάνει. Ίσως φτάσει να χρειαστεί και bypass.

"Το ξανασκέφτηκα. Αν μου πούνε να κόψω 2-3 πράγματα, θα τα κόψω. Αλλά αν μου πούνε 10, θα τα κάνω και τα 10, κι ας ζήσω μόνο 3 βδομάδες."

Τι του λες τώρα;

Ανάβεις φωτιες και όλα τα καις

Προχτές πήγα με ένα γκομενάκι στην Πάρνηθα να το ξεμοναχιάσω.

Πιτσιρίκα, 21 χρονών, φοιτητριάκι από επαρχία, αλλά περπατημένη. Αρχίσαμε να κατεβάζουμε τις μπυρίτσες μας ακούγουντας ραδιόφωνο, μέχρι που με ρώτησε η μικρή αν θα μείνουμε μέσα στο αυτοκίνητο όλη την ώρα. Γούσταρε το μικρό σου λέω. Η νέα γενιά είναι πολύ μπροστά.

Το βράδυ έχει υγρασία εκεί μέσα στα βουνά, το μικρό άρχισε να μου νιαουρίζει ότι κρυώνει και έψαχνε για αγκαλιά. Αλλά σιγά μην πέσω έτσι εύκολα. Ξέρει να παίζει αυτή, ξέρω κι εγώ. Για να της δείξω ότι δεν παίρνει κάνα φλωράκι από αυτά που έχει συνηθίσει, μάζεψα λίγα ξερά κλαδάκια και ανάψαμε μια φωτιά σε ένα ξέφωτο. Όχι τίποτα μεγάλο, ίσα-ίσα για να έχει κάτι να λέει στις φίλες της την άλλη μέρα, να της πούνε να ξαναβγούμε για να ξαναγαμήσουμε.

Δεν είχε πανσέληνο και η φωτιά μας έδινε και φως. Με μπυρίτσα, χαβαλέ και το αυτοκίνητο να παίζει μουσικούλα αρχίσαμε τα χαδάκια και τα φιλάκια. Μία με άναβε, μια με άφηνε. Δεν είναι χθεσινή και λέγε μου εσύ ότι θες. Δε μπορούσα άλλο, η κατάσταση σήκωνε τσιγάρο.

Την παίρνω από το χέρι, την αράζουμε σε ένα πεσμένο δένδρο, χαλαρώνουμε κι ανάβουμε κι ένα τσιγαράκι από τα καλά. Την είδαμε αλλιώς.

Μετά κάναμε και δεύτερο, αλλά δεν προλάβαμε να το τελειώσουμε. Ενώ το κρατούσε, την ξάφνιασα καθώς άρχισα να τη φιλάω παντού και αυτή το απολάμβανε νωχελικά, τεντώνοντας την πλάτη της με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Λέξη δεν έβγαλε. Απλά παραδόθηκε στο συναίσθημα. Για μιάμιση ώρα, έπαιζα με τα μαλλιά της, τη φιλούσα και την αγκάλιαζα, μέχρι που γούσταρα να την πάρω.

Εγώ γουστάρω το δημόσιο σεξ, αλλά όχι και να μας παίρνουν μάτι όσοι την έκαναν από το καζίνο. Φύγαμε λίγο από τη φωτιά μας που ούτως ή άλλως έσβηνε και μόνη της και χωθήκαμε πίσω από κάτι δένδρα, όπου παρά τα απαλά χαδάκια που προηγήθηκαν, την πήρα άγρια 2 φορές απανωτά.

Ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε και οι δύο. Οι φωνές μας πρέπει να έδιωξαν όλες τις αρκούδες. Ένα τέταρτο κράτησε, αλλά δε χρειαστήκαμε παραπάνω. Ήθελα να κρατήσω και δυνάμεις για την επιστροφή, οπότε μετά μπήκαμε άρων-άρων στο αμάξι. Είχα και γραφείο την άλλη μέρα.

Το πρωί, πηγαίνοντας στο γραφείο ακούω στο ραδιόφωνο πως η Πάρνηθα καίγεται.

Είπαν πως δεν χρειάζεται να υπάρχει εμπρηστής. Κάποιος ασυνείδητος, λέει, μπορεί να πέταξε μπουκάλια τα οποία δρουν ως μεγεθυντικός φακός στα πουρνάρια και προκαλούν ανάφλεξη. Ή μπορεί να άφησε μια μισόσβηστη φλόγα, ή να έσβησε τη φλόγα αλλά να έκαψε ένα κλειστό κουκουνάρι το οποίο έσκασε και έβαλε φωτιά ακόμα και ένα χιλιόμετρο μακριά. Ή απλά να μην πρόσεξε που πέταξε το τσιγάρο του.

Τι άνθρωποι υπάρχουν, Θεέ μου. Και η Πολιτεία τι κάνει; Ετοιμάζεται για εκλογές; Οι άχρηστοι πολιτικοί θα μας κάψουν τα δάση με την απραγία τους. Και μετά που θα πηγαίνουμε για να ξεμοναχιάζουμε τα γκομενάκια μας; Δεν πάει άλλο.

Πρέπει να ενεργοποιηθώ. Πρέπει να το πω και σ' άλλους. Πρέπει συμμετέχω σε μια διαμαρτυρία. Πρέπει να στείλω ένα email στους φίλους μου και να ευαισθητοποίησω τους γύρω μου.

Χανόμαστε, κρετίνοι!