Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση: Φιλελεύθερη Συμμαχία

Λέξεις-κλειδιά με τα οποία εν γένει είσαι σύμφωνος βλέπεις σε κάθε πρόγραμμα, κάθε κόμματος, κάθε τετραετία.

Άλλωστε αυτός είναι και ο στόχος αυτής της εκλογικής μπροσούρας: να πει 10 πράγματα, από τα οποία θα συμφωνήσεις με τα 8 και τα 2 δε θα σε πολυαφορούν.

Είναι η επιλογή των λέξεων τέτοια που δε μπορείς να αντιταχθείς. Ποιός δε θέλει οικονομική ευημερία, ατομικά δικαιώματα, προάσπιση του Συντάγματος, αμέριστη δικαιοσύνη και κοινωνική πρόνοια;

Είσαι γαλάζιος; Η ΝΔ τα αναφέρει. Είσαι πράσινος; Το ΠΑΣΟΚ τα αναφέρει. Το πολύ πολύ να αλλάζει λίγο η σειρά.

Διαβάζοντας όμως το πρόγραμμα ενός κόμματος που δεν ήξερα, είδα πράγματα που εμένα με πείθουν, γιατί μου λένε κάτι που οι άλλοι ποτέ δεν τόλμησαν να μου πούνε από φόβο μην αποξενώσουν το κατεστημένο προσπαθώντας να προσελκύσουν το νέο, δραστήριο επαγγελματία.

Τι είδα και μ' άρεσε;

Είδα πως θέλουν να μειώσουν τον αριθμό των βουλευτούν από 300 σε 200, όταν θα περίμενε κανείς πως ένα μικρό κόμμα θα ήθελε να τους κάνει 500 για να έχει περισσότερες πιθανότητες να μπει στη βουλή.

Είδα επίσης πως θέλουν να ξανακαθιερώσουν την απλή αναλογική, το πλέον δημοκρατικότερο σύστημα αντιπροσώπευσης, και όχι κάποιο ενισχυμένο που βολεύει αυτούς που το δημιούργησαν.

Είδα την αποινικοποίηση των πταισμάτων, δηλαδή των "κακουργημάτων" που στιγματίζουν πολλούς χωρίς να έχουν κάτι πραγματικά κακό.

Είδα μια πρώτη προσπάθεια στη μορφοποίηση μιας ηλεκτρονικής κυβέρνησης, ώστε να μη χρειάζεται να βγάλεις 10 δικαιολογητικά για να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας, αλλά και να αντιπροσωπεύεται πραγματικά η φωνή σου στο κοινοβούλιο.

Είδα το ξεβόλεμα των δημοσίων υπαλλήλων στην χώρα με τους περισσότερους κατα κεφάλην δημοσίους υπαλλήλους σε όλη την Ε.Ε.

Είδα κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας, και την πραγματική προσπάθεια δημιουργίας ενός επαγγελματικού στρατού (όπως ας πούμε ο υπόλοιπος κόσμος;)

Είδα τη δημιουργία προϋποθέσεων για ένα ελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα, όπου αυτός που εργάζεται ζει και αυτός που δεν εργάζεται απλά επιβιώνει.

Είδα την αρχή ενός international-friendly προφίλ της χώρας με την υιοθέτηση των αγγλικών ως δεύτερης επίσημης γλώσσας, κάνοντας μας λιγότερο τριτοκοσμικούς.

Είδα ισότητα στην αποδοχή κοινωνικών μειονοτήτων.

Και αφήνοντας το καλύτερο για το τέλος, είδα τον διαχωρισμό κράτους - εκκλησίας, ώστε να μην εξαρτόμαι από ένα θεσμό που δε θέλει να εκσυγχρονιστεί για να μη χάσει τη δωρεά του παππού που θέλει να εξαγοράσει μια θέση στον παράδεισο. Και φυσικά να μη χρειάζεται να πληρώνω εγώ ο φορολογούμενος το μισθό του καθένα που αποφάσισε να γίνει παπάς, όταν η Εκκλησία έχει με διαφορά το μεγαλύτερο Ε9 από οποιοδήποτε οργανισμό, εταιρία ή ιδιώτη, όταν στα ακίνητα της Εκκλησίας συμπεριλαμβάνονται φιλέτα όπως το κλαμπ Ακρωτήρι στην παραλία (διάλεξα ένα ηχηρό παράδειγμα), όταν η Εκκλησία είναι μεγαλομέτοχος της Εθνικής Τράπεζας και όταν όχι μόνο πληρώνει το κράτος (δηλαδή εμείς) όλα τα έξοδα της αλλά και όταν έχει απαλλαγεί από όλους τους φόρους που υπάρχουν, συμπεριλαμβανομένου και του ΦΠΑ.

Είδα κι άλλα πράγματα. Πράγματα που δε μ' άρεσαν και δε συμφωνώ και προτιμώ να μην γίνουν. Αν όμως ψάχνεις για πράγματα με τα οποία θα είσαι αρνητικός, τότε σίγουρα σε αυτό το πρόγραμμα θα βρεις πολλά. Γιατί σε αντίθεση με τα άλλα προγράμματα, το δικό τους λέει πολλά και τα λέει ανοιχτά, δεν αραδιάζει απλά κάποια catchy keywords. Και σίγουρα δε μπορεί να σε βρίσκει σύμφωνο σε όλα.

Αλλά αυτό που είδα περισσότερο από όλα μέσα από την ελάχιστη, ποταπή και τέλος πάντων αδόμητη εμπειρία μου σε οτιδήποτε επαγγελματικό μου έχει δείξει πως για να γίνει μια δουλειά σωστά παίζουν ρόλο δύο παράγοντες σε αυτόν που την αναλαμβάνει: η ικανότητα και η θέληση, δηλαδή να μπορεί να το κάνει σωστά και να θέλει να το κάνει σωστά. Και εδώ είδα τουλάχιστον τη θέληση.

Γνωρίζοντας λοιπόν πως κατά πάσα πιθανότητα υπάρχει ένας φάκελος σε κάποιο υπόγειο της ΕΥΠ με το όνομά μου επάνω επειδή απλά κάποτε φιγουράρισα στο Ποντίκι, κάνω την εξής δήλωση: Εγώ θα ψηφίσω Φιλελεύθερη Συμμαχία.

Χωρίς να κουνήσω σημαιάκι, χωρίς να τους έχω γνωρίσει, χωρίς να σημαίνει πως συμφωνώ με όλα όσα αντιπροσωπεύουν και γνωρίζοντας με άκρατη βεβαιότητα πως δε θα βγουν κυβέρνηση.

Γιατί; Επειδή...

• κάποιος πρέπει να φωνάζει όταν με κλέβουν και βγαίνουν στην τηλεόραση να πουν ότι δεν το έκαναν.
• κάποιος πρέπει να αντιπροσωπεύει κι εμένα που σκαμπάζω πέντε πράγματα από τεχνολογία, σύγχρονες κοινωνικές δομές και δε θέλω να περιμένω 5 χρόνια για να πάρω αυτό που στο εξωτερικό αποτελεί στάνταρ.
• κάποτε θέλω αυτά που έχω δώσει στα ασφαλιστικά ταμεία να σημαίνουν ότι θα πάρω μία σύνταξη με την οποία θα μπορώ να ζήσω καλά, όχι απλά να επιβιώσω.

Αλλά πάνω από όλα, επειδή μετά από χρόνια επαγγελματικών πολιτικών που ασκούν το επάγγελμα επειδή μπορούν αλλά δε θέλουν, καιρός είναι να δώσουμε το ένα τριακοσιοστό μιας ευκαιρίας σε κάποιους που θα το κάνουν επειδή απλά θέλουν. Και ίσως να μπορέσουν.

Και δε σου το έγραψα αυτό γιατί θέλω να σε κάνω να τους ψηφίσεις. Θέλω όμως να σε κάνω να το διαβάσεις και να έχεις άποψη, κι ας είναι η χειρότερη.