Feels like Sunday

7 Κατερίνες και μια Κάτια.

Μία εξ' αυτών την πήρα καταλάθος. Άλλη νόμιζα ότι πάτησα στο κινητό, απάντησε μια Κατερίνα που είχα 2-3 να ακούσω, της είπα χρονιά πολλά, τη ρώτησα τα νέα της, μου είπε ότι άλλαξε το τρίπτυχο γκόμενο-δουλειά-σπίτι τους τελευταίους 2 μήνες, πολύ χάρηκα με τα νέα της. Μετά κατάλαβα ότι άλλη Κατερίνα είχα πάρει και άλλη νόμιζα.

Ενδείξεις των σχέσεων μια άλλης εποχής, όχι πολύ μακρινής; Maybe.

-o-

Μετακόμισα. Πήγα σε καινούριο διαμερισματάκι σε νέα πολυκατοικία, εδώ και καμιά βδομάδα.

Πενήντα μέτρα από τον ιστορικό ψιλικατζή. Κάποια στιγμή με έπιασε λιγούρα και πήγα να πάρω το Χρυσό Derby της Ίον (I love the stuff).

Μπαίνω μέσα. Με καλωσορίζει ο εκνευριστικός ήχος ενός τιτιβίσματος από τα μηχανήματα που ειδοποιούν τον καταστηματάρχη πως μπήκε πελάτης. Ο ήχος δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 12 χρόνια.

Ούτε το μαγαζί έχει αλλάξει. Το ψιλικατζίδικο είναι παρατημένο, τα ράφια αμελώς τακτοποιημένα, όπως ήταν και τότε. Η βιτρίνα του ψιλικατζίδικου σκονισμένη με σημάδια από σηλοτέιπ φθαρμένα και ηλιοκαμένα που έχουν πλέον γίνει ένα με το τζάμι. Παλιές διαφημιστικές αφίσες για Panafon a la carte, διαφήμιση Χάρυ Κλυν από Φουντούνια και ένας παλιός κατάλογος παγωτών με τιμές σε δραχμές. Και ο πάγκος του ψιλικατζή γεμάτος αυτοκόλλητα από ένας Θεός ξέρει τι.

- Δεν έχετε αλλάξει καθόλου, του λέω, καθώς παίρνω 3 Derby.
- Από πότε με θυμάσαι;
- Από το '94. Ήμουν απέναντι, όταν αυτό το κτίριο ήταν φροντιστήριο.

Τα μάτια του ταξιδεύουν πίσω. Η φάτσα του είναι η ίδια με τότε, τα μάτια του όμως είναι λίγο πιο θολά. Το γήρας ουκ αν έρχεται μόνον.

- Κάπου εκεί μου άλλαξες τη ζωή. Μου έδωσες ένα περιοδικό για σπουδές στην Αγγλία. Το διάβασα, πήγα Αγγλία, έμεινα 6 χρόνια, γύρισα άλλος άνθρωπος.
- Έτσι είναι, μου λέει χωρίς να κουραστεί καθόλου να αφομοιώσει τη βαρύτητα των πληροφοριών που του έδωσα.

Και συνεχίζει:
- Όταν αλλάζεις τη ζωή κάποιου, δε το ξέρεις. Ούτε αυτός το ξέρει τις περισσότερες φορές. Δύσκολα πάει ο νούς μας στο τι προκάλεσαι την ύπαρξή μας κάπου, κάποτε, κάπως.
- Κι εγώ τυχαία το ανακάλυψα. Δεν ξέρω γιατί το έψαξα. Αλλά όπως και να έχει ευχαριστώ.
- Παρακαλώ.

Κοιτιόμαστε με ένα ανθυποχαμόγελο για λίγο.

- 1 ευρώ και 20 λεπτά, μου λέει.

-o-

Γυρνώντας σήμερα στην πολυκατοικία, κάποιος έκλεινε την είσοδο του parking. Δεύτερη φορά στη μία βδομάδα που είμαι εδώ.

Ο πρώτος τη γλύτωσε με ένα σημείωμα πως την επόμενη φορά θα φωνάξω γερανό. Αυτός κατέβηκε γρήγορα και ζήτησε συγγνώμη. Εξήγησε πως η αδερφή του μένει στην πολυκατοικία και ήθελε να παρκάρει στη θέση της, αλλά κάποιος την έχει πάρει. Έφυγε αμέσως.

Κατέβηκε η αδερφή του, μια ψηλή και αδύνατη κοπέλα με αγέρωχη στάση του σώματος για να με ρωτήσει αν ξέρω ποιός έχει παρκάρει στη θέση της. Δεν ήξερα τον κάτοχο του Audi, αλλά έδωσα σημασία περισσότερο στην κάτοχο της θέσης.

Μου συστήθηκε, με βοήθησε με τα ψώνια του supermarket, μου είπε σε ποιό διαμέρισμα μένει. Το ηλιοκάμενο πρόσωπό της Νοέμβρη μήνα και τα λευκά της δόντια της προσδίδουν μια ιβιρική αύρα. Το όνομά της πάλι προδίδει ανατολική καταγωγή. Όπως και νά'χει, ήταν καλωσυνάτη και πρόσχαρη. Μάλλον δε μένει πολύ καιρό στην Αθήνα.

-ο-

Το μεσημέρι ήρθαν το ψυγείο, η κουζίνα και το πλυντήριο.

Μετά από συμβουλές από φίλους, γνωστούς και συγγενείς, για τα πόσα κιλά να πλένει το ψυγείο, το να έχει πυρόλυση το πλυντήριο και το να χωράει δίλιτρο μπουκάλι Coca Cola στην κουζίνα, διάλεξα αυτά που ήθελα με βάση τα δικά μου κριτήρια: Timer με αυτόματα σβήσιμο στην κουζίνα, gadgety-look στο ψυγείο, και στεγνωτήριο μαζί με το πλυντήριο.

Πήρα και έναν καναπέ μέσα στη βδομάδα από το Ikea, το οποίο έβαψα σε ένα απόγευμα, αλλά ακόμη να τον μοντάρω. Μ' αρέσει που είναι στη μέση του σαλονιού και δίνει ένα under construction look στο διαμέρισμα. Άλλωστε ακόμα μου λείπουν μικροέπιπλα, βιβλιοθήκη, χαλιά και κουρτίνες.

Τις πρώτες μέρες την έβγαλα με ένα ποτήρι, ένα PC και το κρεβάτι στο διαμέρισμα. Στο καπάκι κρύωσα και αναγκάστηκα να πάρω και ένα βραστήρα νερού για να φτιάχνω τσάι. Αλλά σιγά-σιγά τα κομματάκια του παζλ άρχισαν να πέφτουν στη θέση τους.

Έπιπλο τηλεόρασης λέω να μην πάρω. Όπως και τηλεόρασης. Στο παλιό μου σπίτι, δεν την άνοιγα αν δεν είχαμε φτάσει σε κάποιο τελικό. Ταίνιες έβλεπα στον υπολογιστή.

Η Άννα μου είχε πει πως δε μπορούσε να καταλάβει εκείνους τους ανθρώπους που βλέπουν ταινίες στον υπολογιστή αντί να κάτσουν να τις απολαύσουν σε ένα περιβάλλον στο οποίο μπορούν να βυθιστούν σε ένα καναπέ και να ταξιδέψουν στην ταινία. Τις άρεσαν οι ιστορικές ταινίες.

Σε αυτό ήξερα ότι ήμασταν παντελώς αντίθετοι. Και παραμένουμε ακόμη. Είναι κάτι που θέλω να αλλάξω σε μένα, αλλά θα τα κάνω όταν νιώσω την ανάγκη να το κάνω και όχι επειδή απλά μου το είπαν, όσο κι αν εκτιμώ τη γνώμη του λαλήσαντος.

-o-

Μετά από ένα άblogo καλοκαίρι, έκανα την πρώτη μου επίσκεψη στα Bloglines μου, όπου με περίμενε τετραψήφιος αριθμός αδιάβαστων posts σε κάθε κατηγορία μου.

Από τα ελληνικά, μπήκα ψευδοτυχαία σε κάποια και άφησα το mouse να κάνει ένα αργό autoscroll μέχρι κάτι να πιασει το μάτι μου, ενώ καθάριζα το keyboard από τις σκόνες της μετακόμισης και το κακό συνήθειο του να τρώω μπισκότα βλέποντας ταινίες.

Ήθελα να προσθέσω και κάνα δύο, αλλά ήταν στην AthensVoice, η οποία από όσο κατάλαβα δε δημοσιεύει RSS/XML, άρα λυπάμαι αλλά με χάσατε από αναγνώστη. Ξέρω, ξέρω, εσείς δε λυπάστε καθόλου.

Για το ότι στο site της AV, το account μου εξαφανίστηκε, αυτό ήταν μάλλον τυχαίο. Χου κέαρς;

-o-

Ποιοτικό και εμπορικό δε γίνεται.

Έτσι θα ξεκινούσα αυτό το ποστ αν δεν ήθελα να αφήσω αυτό το θέμα προς το τέλος.

Είναι δυο έννοιες ενδολεχώς αντίθετες μεταξύ τους. Για να το καταλάβεις πρέπει να έχεις κάποια στιγμή στη ζωή σου δημιουργήσει κάτι μοναδικό, το οποίο σε ενδιαφέρει, κι ας είναι μαλακία. Το προηγούμενο ποστ ήταν τρανή απόδειξη. Πρώτη φορά μάζεψα τόσα comments και emails που με συγχαίρανε επειδή έπιασα πάτο. Ποιότητα βλέπεις.

Και επειδή ήμουν περίεργος, μπηκα να δω αυτό το counter που είχα βάλει πρόπερσι και έχω να επιθεωρήσω από πέρσι. Αφενός δεν πάτε καλά. Πρόπερσι τέτοια εποχή με διαβάζανε βία 100 άτομα τη μέρα, πέρσι 150, τώρα που δεν ποστάρω με διαβάζουνε 500-παρα-κάτι (note to self: να βάλω διαφημίσεις του Γούγλη για να βγάζουμε το λογαριασμό της ΔΕΗ).

Αλλά άμα κάνεις ποστ-ο-κεντρική ανάλυση, η επισκεψιμότητα του ποστ ήταν γ.τ.π. Μπήκαν όσοι είχαν μπει και την προηγούμενη μέρα που δεν είχα ποστάρει τίποτα και λιγότεροι από την παραπροηγούμενη που είχα ποστάρει μια φωτογραφία με μια γλώσσα. (Αυτό φταίει. Μας γλωσσοφάγανε.)

Και από linkblogs; Α εκεί να δεις. Μέχρι το τέλος της ημέρας είχα το τεράστιο σύνολο τους ενός linkblog, όταν κάτι χεσμεντέν ποστ κάποτε μαζέυανε 8-10.

Έτσι είναι μάγκα μου. Η ποιότητα έχει μια άλφα μιζέρια, ένα βήτα παράπονο και ένα γάμμα προβληματισμό. Και μου λέει και ο επίδοξος virtual επισκέφτης: Αν είναι να μιζεριάσω, δε χρειάζομαι να σε διαβάζω ρε my man. Το κάνω και μόνος μου.

Αλλά επειδή γραμμένο σε έχω φίλε επισκέπτη αν με διαβάζεις ή όχι (έχω κι άλλους 499 σαν κι εσένα πλέον καθημερινά, είμαι μούρη εγώ ρε) και επειδή ο καλλιτέχνης πρέπει να πει αυτά που πρέπει να πει για να τα βγάλει από μέσα του, γιατί αλλιώς δε θα φχαριστηθεί το τριολέ που θα κανονίσει Χριστουγεννιάτικα, συνεχίζω το αυτοξεμπρόστιασμα.

Στέκομαι σε ένα σχόλιο που μ' άρεσε από τον Αλητόβιο, ο οποίος είπε: Οι σχέσεις είναι απλές όσο πιο συγκροτημένος και ικανοποιημένος από τον εαυτό σου είσαι. No offense αλλά από τα κείμενα σου δεν φαίνεσαι να είσαι ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Και σκέφτομαι κατά πόσον έχει δίκιο. Και απαντάω πως ναι έχει δίκιο. Αλλά το συγκροτημένος δεν έχει μόνο θετικές έννοιες αλλά έχει (in my book) και αρνητικές. Σημαίνει πως η συμπεριφορά σου έχει μια συνοχή, ένα προκαθορισμένο output για να συγκεκριμένο input, ένα βαθμό predictability. Και αυτό είναι κάτι που προσπαθούσα καιρό να αποφύγω από τον εαυτό μου, για να μη βαρεθώ κυρίως εγώ.

Το ικανοποιημένος με τον εαυτό σου πάλι έχει και κακή έννοια. Γιατί αν κάποιος είναι σε ένα επίπεδο x και είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του τότε θα παραμείνει σε αυτό το επίπεδο και ποτέ δε θα έχει κάποιο κίνητρο για να φτάσει πιο ψηλά, πιο μακριά, πιο δυνατά (Citius, Altius, Fortius, anyone?)

Μπα, μαλακίες λέω. Μη δίνεις σημασία.

Ο Ανώνυμος προς το τέλος μάλλον έπεσε μέσα. Συγκινητικό ποστ, μου έκατσε με πάθος κοπέλα που ήθελα, αλλά δεν διαβάζει το blog μου. Για την ιστορία, είμαι καλά και θέλω να πιστεύω πως κάνω baby steps προς την επανένταξή μου στην κοινωνία ως δημιουργικό άτομο, μετά απο απουσία μιας βδομάδας (και δυο χρόνων).

-o-

Και επειδή η ώρα άργεψε και έχω μεγάλο κεφάλι να ξυρίσω, θα ήθελα να κλείσω με μια special super-duper μνεία στον commentator Ρέμπελο, ο οποίος τυγχάνει φίλος από τα μαλλιά παλιά. Κάναμε μαζί κοπάνα από τα αγγλικά, πήραμε μαζί το proficiency, λουφάραμε μαζί μια ντάνα τσόντες κάποτε (λέει πως δε θυμάται τίποτα), και τον είχα χάσει για 10 χρόνια. Welcome, man.

-o-