Ιστορία

Και τώρα;

Νομίζεις ότι θα σε πάρω τηλέφωνο;

Γιατί;

Για να ξαναπεράσουμε μια από τα ίδια;

Sorry.

Κάπου πρέπει να μπει ένα τέλος.

Ας μεγαλώσουμε, ας ζήσουμε, ας μάθουμε, ας παίξουμε και με τα άλλα παιδάκια.

Και το όνομα αυτού...

Οποία παρομοίωσις με αληθινά πρόσωπα, σουβλάκια ή καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική!

Πώς θα γίνουμε Σουηδία;

Ρε γαμώτο πρέπει να ασχολούμαι περισσότερο με την πολιτική. Το άρθρο που ακολουθεί λοιπόν είναι πολιτικό.

Ξεκαθαρίζω πως Καραμανλή δεν ψήφισα.

Αλλά προτιμώ αν είναι κάποιος να κάνει το νταή σε αυτή τη χώρα, αυτός να είναι ο πρωθυπουργός και όχι η κάθε μειονότητα.

Δεν ξέρω αν οι ναυτεργάτες έχουν δίκιο, ή οι αγρότες, ή αν θα έχουν αύριο οι δικηγόροι, οι πουτάνες, οι πληροφορικάριοι, οι μαρκετίριοι και οι ΟΤΕτζήδες.

Και δε το λέω από τσαντίλα. Προσωπικά δε με ξεβολεύουν που κλείσανε τα λιμάνια, καθώς είμαι σχεδόν κλινήρης (κατ' εντολή γιατρού) λόγω παλιότερου τραύματος που αποφάσισε να κάνει το comeback στην καριέρα του :)

Αλλά ρε γαμώτο άμα θέλουμε να γίνουμε Σουηδία, μια χώρα που σε 10 χρόνια δε θα καταναλώνει καθόλου πετρέλαιο, μια χώρα που έχει την καλύτερη πρόνοια σε όλο τον κόσμο, μια χώρα που έχει τους καλύτερους μισθούς (και τους μεγαλύτερους φόρους), τότε κάπου πρέπει να γίνει η αρχή.

Στην τελική, πολιτική που δεν είναι ψηφοθηρία σημαίνει αντιστέκομαι.

Το ανέκδοτο του μήνα

Μιλάω με άνθρωπο που εκ πρώτης όψεως φαίνεται σοβαρός, λιγομίλητος και δύσκολος για ένα δικτυακό project που ήθελε:

- Κύριε Πιανωπουλιάστοναέρα, όπως σας είπα θα πρέπει πρώτα να συγκεντρωθεί όλο το περιεχόμενο, να οργανωθεί, προκειμένου να δούμε τι απαιτήσεις υπάρχουν όσον αφορά τη βάση δεδομένων. Επίσης θα φροντίσω τα κείμενα να επιμεληθούν για να εξασφαλίσουμε να βγαίνουμε ψηλά στα αποτελέσματα του Google.

- Δε μου λέτε κ. Αναγνωστόπουλε, ECDL έχετε;

- Συγγνώμη;

- ECDL λέω έχετε;

- Όχι.

- Μπα! Γιατί όχι;

- Γιατί έχω υπολογιστή από τα 9 μου, έχω περάσει από το στάδιο του προγραμματισμού, ασχολούμαι με βάσεις δεδομένων απ' το '97, σερφάρω στο Internet από το 1992, έχω ένα master στο αντικείμενο, έχω αρθρογραφήσει σε δεκα-φεύγα έντυπα πληροφορικής και marketing, όλες μου οι δουλειές είναι πάνω στην πληροφορική και το Internet, και έχω ήδη κάνει αυτή τη δουλειά για δεκάδες πελάτες. Και στην τελική θέλετε ένα site των 7 σελίδων!

- Α, λυπάμαι, αν δεν έχετε ECDL δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να σας εμπιστευθώ. Θα δώσω το site στο ανηψάκι μου, που ξέρει και από Playstation.

Τάδε έφη Λίλιαν...

Βλέπει μια ετικέτα της Apple (με τα εσώρουχα) και ρωτάει:

- Η Apple που βγάζει τα εσώρουχα είναι η ίδια που βγάζει και τους υπολογιστές;

- Ναι, Λίλιαν, είναι λόγω του ότι η Apple έχει πανάκριβους υπολογιστές και ως τελευταία δόση σου παίρνουν και τα σώβρακα και τα ξαναπουλάνε.

Όχι κύριε πελάτα, δεν έχω χαζοβιόλες βοηθούς. Απλά πού και πού χαζεύουν. Όταν ασχολούνται με τα δικά σας projects όμως είναι μια χαρά, αλήθεια σας λέω!

Είναι να σε θέλει...

Μερικές φορές, έχει πλάκα να γνωρίζεις πολύ κόσμο.

Κάποιος που δεν ξέρω μου στέλνει ένα email και μου λέει πως έχει την τάδε εταιρία και ψάχνει Java developers κατεπειγόντως. Σκέφτομαι αν ξέρω κανέναν που να θέλω να του βρω δουλειά, μού'ρχεται ένας φίλος ο οποίος είναι γαμιστερός αλλά φεύγει για Αγγλία μόνιμα το καλοκαίρι. Οπότε δεν του απαντάω.

Δύο ώρες και σαρανταεπτά λεπτά αργότερα μου στέλνει email κάποιος άλλος που δεν ξέρω, που του άρεσε το site μου και μου λέει να μπω να δω το δικό του. Μπαίνω, βλέπω ψάχνει δουλειά. Τι ειδικότητα έχει; Java developer.

Ρε! Μήπως να αφήσω το σουβλατζίδικο και να ανοίξω ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας;

10.000

Χτες έκλεισα τις 10.000 μέρες ζωής.

Κοίταξα πίσω και μ' άρεσε αυτό που είδα. Κοίταξα μπροστά και μ' άρεσε περισσότερο.

Ήμουν όμως περίεργος. Θα γούσταρα κάποιος να μου πει τι θα δω στις επόμενες 10, 20, ή 30 χιλιάδες μέρες της ζωής μου. Έτσι όπως πάμε, μέχρι η δική μου η γενιά να φτάσει τα 75, ο μέσος όρος ζωής θα είναι τα 100.

Μπόρει μαλιστα να μην πεθαίνουμε.

Κάθισα και έψαξα. Και βρήκα ένα αρθράκι που ήδη μετράει 1800 μέρες ζωής.

Κυρίες και κύριοι, το μέλλον μας:

http://www.kurzweilai.net/articles/art0134.html?printable=1

Προσοχή, το αρθράκι είναι μεγαλούτσικο. Και διαβάζεται δύσκολα. Αλλά είναι υπέροχο. Από τα λίγα μελλοντολογικά άρθρα που μου άρεσαν. Που με κράτησαν. Που με έβαλαν στο παιχνίδι.

Σύντομα θα έχουμε μηχανές που θα είναι πιο έξυπνες από τον άνθρωπο. Όχι απλά πιο πληροφορημένες ή πιο γρήγορες, αλλά έξυπνες.

Και όπως τώρα εξελίσσεται η τεχνολογία μας εκθετικά, τότε θα εξελίσσεται με ακόμα γρηγορότερους ρυθμούς.

Όμως...

Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό για την κοινωνία. Τι πόλεμοι, τι φτώχεια, τι φυσικές καταστροφές θα έχει υποστεί ως τότε ο πλανήτης.

Και δεν ξέρω αν η τεχνολογία θα μας σώσει ή θα μας σκοτώσει.

Άλλωστε, δεν είναι περίεργο μετά από 65 εκατομμύρια χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη, να είμαστε μόλις τώρα στο έτος 2006; Τι σκατά κάναμε όλο αυτόν τον καιρό;

Και για να το παίξω και λίγο von Daniken, πόσες φορές έχουμε άραγε καεί στο παρελθόν από την τεχνολογία;

Όπως και νά'χει, το μέλλον είναι κοντά και θα είναι ενδιαφέρον.

One way or another.


(Πολύ φιλοσόφησα πάλι, πάω μπουζούκια, έχω 10.000 λόγους γιορτής)

Μιλάτε, σας ακούμε

Το σλόγκαν είναι της TIM, αλλά σήμερα μου το έδειξε η Vodafone.

Εγώ, ο απλός καταναλωτής της Vodafone που δεν κάνω λογαρισμούς πάνω από 150 ευρώ, τώρα έτσι;

Έστειλα την Παρασκευή μια επιστολή στη Vodafone, μια πολύ σοβαρή αλλά και πολύ αγριεμένη επιστολή εξηγώντας τους πως ως καταναλωτής θίγομαι από κάποια ενέργεια marketing που κάνανε.

Δεν θίγομαι ηθικά. (Δυστυχως) τέτοια κολλήματα δεν έχω.

Θίγομαι εμπορικά, γιατί αποφάσισαν να δώσουν δωρεάν μια υπηρεσία σε κάποιους χρήστες χωρίς συνδρομή για πάντα, ενώ εγώ όχι μόνο την πλήρωνα ως σήμερα αλλά θα έπρεπε να συνεχίσω να την πληρώνω γιατί ως παλιός πελάτης δεν δικαιούμαι αυτή την προσφορά.

Η επιστολή ήταν μια σελίδα όλη κι όλη και ήταν στο πνεύμα "Με θεωρείτε μαλάκα ρε;"

Σήμερα το μεσημέρι, χτυπάει το κινητό. Περίεργο νούμερο στο καντράν.

Στο τηλέφωνο, ο εμπορικός διευθυντής της Vodafone για να με "ευχαριστήσει" που φέρνω τέτοια προβλήματα στην φόρα, και να μου εξηγήσει πως όχι μόνο συμφωνεί με αυτά που λέω
αλλά και για να χρησιμοποιήσει την επιστολή μου ως απόδειξη των όσων λέει τόσο καιρό στο τμήμα marketing και δεν τον ακούνε.

Κοιτάχτε. Τα περί υποκλοπών δεν με αφορούν για τη Vodafone και τα είχα και δεδομένα. Το μόνο που μου έκανε εντύπωση είναι πως δεν έχουν ασφαλή τηλέφωνα στην κυβέρνηση.

Αλλά το ότι η φιλοσοφία της εταιρίας είναι τέτοια που ένα μέλος του Δ.Σ. που καθαρίζει εξαψήφιο μισθό αποφάσισε να σηκώσει το τηλέφωνο και να αντιμετωπίσει έναν εξαγριωμένο πελάτη όταν απλά μπορεί να τον αγνοήσει ή να το αναθέσει σε κάποιον 3 επίπεδα πιο κάτω στην ιεραρχία, εμένα μου λέει κάτι.

Μα πάνω από όλα μου λέει κάτι για τον ίδιο τον άνθρωπο, τον οποίο τον γκούγκλιασα και έμαθα. Ευχαριστώ.

Μα πάνω από όλα συγχαρητήρια, είστε πολύ καλός στη δουλειά σας.

Τι μου θύμισες...

Μού'στειλε σήμερα email ένας πιτσιρικάς (μου συστήθηκε ως under development ανταγωνιστής μου) και παρόλο που είναι σύμβουλος, μου ζήτησε να τον συμβουλέψω πώς να πλασαριστεί στην αγορά.

Μου ζήτησε συγγνώμη που μου μιλάει στον ενικό, γιατί το site μου είναι τέτοιο που τον έκανε να μη μπορεί να μου μιλήσει στον πληθυντικό.

Και μου θύμισε...

Μου θύμισε όταν είχα έρθει για το πρώτο μου interview για μια full time, permanent δουλειά στην Ελλάδα. Μετά από Αγγλία, σπουδές, καλή προϋπηρεσία κλπ.

Πάω σε μια εταιρία λοιπόν κατά τις εξίμισι το απόγευμα. Η γραμματέας ότι έφευγε. Τα δύο αφεντικά ήρθαν να με βρουν στο meeting room.

Μεγαλόσωμοι και οι δύο, ώχρα πουκάμισο ο ένας, γαλάζιο ο άλλος. Πολύ corporate χρώματα, κι ας ήταν 7 άτομα εταιρία. Είναι το image που θες να δώσεις, το συμμερίζομαι. Με το σεις και με το σας, παρόλο που δεν είχαν ούτε μια κόκα κόλα να προσφέρουν.

Μετά τα πρώτα λεπτά που "ξαναδιάβαζαν" (έβλεπαν για πρώτη φορά) το βιογραφικό μου, χαλαρώνω, ξεσφίγγω τη γραβάτα λίγο όταν μου λένε:

- Έχετε κάνει αυτό, έχετε κάνει εκείνο... μπλα μπλα μπλα...
- Μπορούμε να μιλάμε και στον ενικό αν θέλετε.

Σταματάνε. Κοιτάζουν ο ένας τον άλλο, περνάει λίγος χρόνος ώσπου λέει ο πιο μεγαλόσωμος:
- Όχι, ας μην το κάνουμε αυτό κ. Αναγνωστόπουλε.

Εκείνη τη στιγμή έμεινα μαλάκας. Δεν περίμενα ποτέ να πεις σε κάποιον ότι ρε παιδί μου εγώ εδώ είμαι, δε θα στο παίξω ξερόλας και θέλω να σου δείξω ποιός πραγματικά είμαι πριν με προσλάβεις. Δε θα σου πω ότι όταν ήμουν στο support της HOL έκανα παπάδες αν το μόνο που έκανα ήταν να σηκώνω τηλέφωνα και να περνάω στους τεχνικούς.

Δεν τους άρεσε το αληθινό λουκ. Κρύβω το πολιτισμικό σοκ (διαφορά Βρετανίας - Ελλάδας στα interviews), ξανασφίγγω τη γραβάτα και αλλάζω γραμμή πλεύσης:

- Στη HOL είπατε; Κοιτάξτε, εκεί παρείχα first level support και μέσα σε ένα μήνα με κάνανε μέλος της ομάδας τεχνικών παρόλο που δεν είχα λάβει τεχνική εκπαίδευση. Τον επόμενο μήνα, είχα δύο άλλους τεχνικούς που δουλεύανε για μένα και τον τρίτο μήνα μου κάνανε πρόταση να πάω στο marketing της εταιρίας.

Μου κάνανε προσφορά για δουλειά μέσα σε 3 μέρες.

Ελλάδα ρε. Ότι δηλώσεις είσαι.

Σούρουπο

Μέσα φως, έξω σκοτάδι.

Μόλις έχω παρκάρει και μπαίνω μέσα.

Η μπαταρία του κινητού τελειώνει και το κινητό κλείνει. Δε θέλω να το φορτίσω ακόμη. Με έχει ζαλίσει και ότι γύρισα μετά από μια μέρα στη γύρα.

Απαντάω σε emails, διευθετώ ότι μπορώ στα γρήγορα. Κοιτάω την οθόνη. Ξεχνάω τι ήθελα να πω και σε ποιόν.

Σηκώνομαι, τεντώνομαι. Το γόνατό μου με πονάει. Παλιό τραύμα που θα γίνει σίγουρα μόνιμο.

Κοιτάω έξω από τη μπαλκονόπορτα. Ωραία θέα από πολυκατοικίες επί πολυκατοικιών και κάπου-κάπου λίγο πράσινο. Κόλαση η Αθήνα. Και συγχρόνως ο παράδεισος.

Πλησιάζω τη τζαμόπορτα. Προσέχω τις πολυκατοικίες. Τα διαμερίσματα. Ενα προς ένα. Ψάχνω για ανθρώπους μέσα στα σπίτια. Κοιτάζω τα πρώτα φώτα που ανάβουν σε κάποια σπίτια. Ανάβω και το δικό μου. Τώρα η φάτσα μου αντανακλάνεται στο τζάμι. Κοιτάω το είδωλό μου.

Μέσα φως, έξω σκοτάδι.

Ή το αντίθετο;

Παρένθεση

Μετά την αποθέωση της συκιάς, έχω να δηλώσω πως το καλύτερο όνομα για πιτσαρία (και όχι για σουβλατζίδικο) μου το είπε σήμερα ο Γιάννης. Πιτσαρία στη συμπρωτεύουσα έχει υιοθετήσει μπλε φυλλάδιο για delivery. Η πιτσαρία λέγεται:

Π Ι Τ Σ Ε Σ
Μ Π Λ Ε

Ένα μικρό πείραμα

Δε μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές κάθισα με φίλους και είπα να κάνω μια δουλειά. Πώς θα κάναμε το τάδε, πού να ανοίγαμε ένα τέτοιο.

Άπειρες ιδέες τις οποίες συγκεντρώνω εδώ και καιρό σε μια προσωπική λίστα. Κάποιες μοναδικές όπως μια περσινή ιδέα για να φτιάξουμε το πρώτο miniature museum στην Ελλάδα. Ένας υπαίθριος χώρος που θα δείχνει τα μνημεία μας, τα ιστορικά σημεία της χώρας, τους ανεμόμυλος της Μυκόνου, τους καταράκτες της Έδεσσας και ότι έχει να δείξει κάθε τόπος.

Συζητήσεις επί συζητήσεων μπορώ να απαριθμήσω, κάποιες έφτασαν και στο στάδιο του business plan της μίας σελίδας, όπου απλά γράφαμε τις ιδέες μας σε ένα χαρτή. Πέρα όμως από τη δική μου ατομική επιχείρηση του eBusiness consulting, ποτέ δεν έκανα τίποτα άλλο.

Μέχρι σήμερα.

Από σήμερα απέκτησα επισήμως σουβλατζίδικο στο Κουκάκι.

Η εμπειρία μου στο σουβλάκι ήταν πάντα one-way: το σουβλάκι το έφερνε ο ντιλιβεράς κι εγώ το έτρωγα. Η προϋπηρεσία μου στο ψήσιμο περιορίζεται σε κάτι μισοκαμμένα - μισοάψητα κρέατα σε προσκοπικές κατασκηνώσεις. Ευτυχώς και για μένα και για τους πελάτες μου, δε θα κάνω εγώ το ψήσιμο. Ούτε το τύλιγμα.

Αν και διευθυντής του σουβλατζίδικου (φλασιά: εικόνα από καραφλό κουστουμαρισμένο τύπο σε σουβλατζίδικο να υποδέχεται τους πελάτες) έχω και δύο συνεταίρους με τους οποίους το "δεν ανοίγουμε ένα σουβλατζίδικο ρε μαλάκες;" ήταν απλά κάτι που είπαμε για να περάσει η ώρα.

Και ενώ το σουβλάκι συνήθως πάει με απ' όλα, εμείς το πάμε χωρίς. Χωρίς business plan, χωρίς marketing plan, χωρίς εμπειρία, χωρίς να έχουμε βρει καν προσωπικό.

Βρήκαμε τα χώρο, βρήκαμε τα έπιπλα και από σήμερα όλα αυτά είναι δικά μας.

Συνετέλεσαν πολλά σε αυτή την γρήγορη απόφαση. Πάρα πολλά. Μια πρόσφατη επιχειρηματική κατραπακιά από κάποιο πολύ κοντινό μου πρόσωπο. Οι πολλοί χωρισμοί που βίωσαν άλλα κοντινά μου πρόσωπα. Το ότι είδα πως άτομα που έχουν φάει ψωμί κι αλάτι μαζί για πάνω από 15 χρόνια μπορούν να αποξενωθούν μέσα σε τηλεφώνημα διάρκειας είκοσι δευτερολέπτων. Το ότι καθυστέρησα να αγοράσω μετοχές του Google. Όλα παίξανε το ρόλο τους.

Περιέργως όμως, δε το θεωρώ βιαστικό βήμα. Προετοιμαζόμουν ψυχολογικά εδώ και χρόνια γι αυτό. Και αυτό που ήθελα είναι να νιώσω πως το timing είναι κατάλληλο.

Υπάρχουν 1002 τρόποι να πάει κάτι στραβά. Να μη τα βρούμε οι συνέταιροι, να μας κλέβει το προσωπικό, να πιάσει η γρίππη των χοιρινών, να μας την πέσει ο Ευαγγελάτος πριν ανοίξουμε. :-)

Αλλά σκοπεύουμε, ότι κι αν γίνει, να έχουμε τον πελάτη από κοντά.

Δε θα είμαστε απλά ένα σουβλατζίδικο. Δεν έχουμε οικογένεια να συντηρήσουμε και σκοπεύουμε να κάνουμε έξοδα για να πάρουμε εμπειρία για να βρούμε τη μαγική συνταγή (concept καταστήματος, όνομα, marketing κλπ) που θα μας επιτρέψει να ανοίγουμε ένα νέο σουβλατζίδικο και να το προσθέτουμε στην αλυσίδα κάθε χρόνο.

Μπορεί και να αιθεροβατούμε. Ο καιρός θα δείξει. Το πολύ πολύ να αποτύχουμε. Ε και;

Μετά από τρεις βδομάδες απίστευτου σπριντ, από Δευτέρα επανέρχομαι στο καθημερινό τρέξιμο, το οποίο περιλαμβάνει ακόμα μεγαλύτερα πράγματα.

Ιδέες για concept, όνομα κλπ δεκτές. Ο νικητής κερδίζει διπλόπιτο όταν ανοίξουμε τις πόρτες μας.

Οι υπόλοιποι θα αρκεστείτε σε μονόπιτα.

Κάθε στίχος, χίλιες λέξεις.

Για να ξέρεις που μπλέκεις, δεν είμαι παντοδύναμος, δεν είμαι τέλειος. Κάθε άλλο.

Ανησυχώ.
Για τον κόσμο, τα παιδιά μου, για σένα που δεν ξέρω. Μα πάνω απ' όλα για μένα.

Είμαι εγωιστής.
Παρτάκιας, φαταούλας, σταρχιδίτης.

Δεν ξέρω.
Κολύμπι, Ιστορία, τραγούδια που σ' αρέσουν.

Δεν καταλαβαίνω.
Τους στίχους στα τραγούδια που σ' αρέσουν, την όπερα, τα μυθιστορήματα.

Δε χτυπάω.
Έχω τρόπους. Ή μάλλον, έχω τον τρόπο μου.

Είμαι πούστης.
Αν θέλω να γαμήσω κάποιον, τη γάμησε. Φρόντισε να μην είσαι εσύ.

Νιώθω ενοχές.
Αλλά μόνο όταν πληγώνω κάποιον που ξέρω.

Είμαι νόμιμος.
Οριακά. Και δεν ήμουν πάντα. Και δε σου υπόσχομαι ότι θα μείνω πάντα έτσι.

Δε με νοιάζει.
Να έχω καλές σχέσεις με όλη την οικογένεια. Λίγοι και καλοί.

Φοβάμαι.
Τις ενέσεις, τον καρκίνο, τη φτώχια.

Προσφέρω.
Συναισθηματικά. Και υλικά. Αλλά μη νομίσεις ότι αυτά είναι όλα.

Αγαπάω.
Τη μητέρα μου. Περισσότερο από ότι της δείχνω.

Ξέρεις κάτι;

Δε γουστάρω.
Να πάμε οπουδήποτε, αν δε νιώσω την ανάγκη να το κάνω.

Ψοφάω.
Να θέλω τόσο πολύ που να μην κοιμάμαι τα βράδια, να βράζει το αίμα, να σκίζω τη σάρκα μου, να πεταρίζει το βλέφαρό μου, να νιώθω τις φλέβες μου να φουσκώνουν, να χάνομαι.

Μ' αρέσει.
Η αλλαγή.

Απατούν τα φαινόμενα.
Και το ίδιο κάνω κι εγώ.

Θα στο κάνω κι εσένα.
Το έχω σίγουρο. Είμαι αλήτης. Το ξέρω.

Πίνω.
Μα δε μεθάω. Σκέφτομαι.

Ανοίγομαι.
Και κλείνομαι. Την ίδια στιγμή.

Έχω εμπειρία.
Αλλά αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου στο κρεβάτι όταν είμαι μόνος.

Θέλω να σε βρω.
Αλλά δεν ξέρω το όνομά σου. Πού μένεις. Πώς μοιάζεις.

Σε βλέπω παντού.
Αλλά είσαι μια άλλη. Πότε ξανθιά, πότε μελαχροινή. Πότε πιτσιρίκα, πότε ώριμη. Πότε μόνη, πότε συνοδεύεσαι. Αλλά το ξέρω ότι είσαι το ίδιο άτομο. Είσαι η δική μου.

Δεν είσαι μοναδική.
Όπως κι εγώ δεν είμαι μοναδικός. Δεν είμαστε δυο μισά πορτοκαλάκια.

Θέλω.
Να με πάρεις, να με χτυπήσεις στον τοίχο, να μου σβουρίξεις δυο ανάποδες και να μου πεις Καλημέρα, Είμαι Αυτό Που Ψάχνεις.

Είμαι αυστηρός.
Πρώτα με τον εαυτό μου. Μετά με τους άλλους.

Πάρε κιλά.
Κάνε όσο κακό θέλεις στον εαυτό σου. Αν σε θέλω ακόμα, τότε περνάς.

Ξενερώνω εύκολα.
Το έργο σου είναι απλό. Φρόντισε να μη βαρεθώ.

Μα για να το πετύχεις αυτό, πρέπει πρώτα να με έχεις.

Καλη τύχη, κοριτσάκι.