Ένα μικρό πείραμα

Δε μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές κάθισα με φίλους και είπα να κάνω μια δουλειά. Πώς θα κάναμε το τάδε, πού να ανοίγαμε ένα τέτοιο.

Άπειρες ιδέες τις οποίες συγκεντρώνω εδώ και καιρό σε μια προσωπική λίστα. Κάποιες μοναδικές όπως μια περσινή ιδέα για να φτιάξουμε το πρώτο miniature museum στην Ελλάδα. Ένας υπαίθριος χώρος που θα δείχνει τα μνημεία μας, τα ιστορικά σημεία της χώρας, τους ανεμόμυλος της Μυκόνου, τους καταράκτες της Έδεσσας και ότι έχει να δείξει κάθε τόπος.

Συζητήσεις επί συζητήσεων μπορώ να απαριθμήσω, κάποιες έφτασαν και στο στάδιο του business plan της μίας σελίδας, όπου απλά γράφαμε τις ιδέες μας σε ένα χαρτή. Πέρα όμως από τη δική μου ατομική επιχείρηση του eBusiness consulting, ποτέ δεν έκανα τίποτα άλλο.

Μέχρι σήμερα.

Από σήμερα απέκτησα επισήμως σουβλατζίδικο στο Κουκάκι.

Η εμπειρία μου στο σουβλάκι ήταν πάντα one-way: το σουβλάκι το έφερνε ο ντιλιβεράς κι εγώ το έτρωγα. Η προϋπηρεσία μου στο ψήσιμο περιορίζεται σε κάτι μισοκαμμένα - μισοάψητα κρέατα σε προσκοπικές κατασκηνώσεις. Ευτυχώς και για μένα και για τους πελάτες μου, δε θα κάνω εγώ το ψήσιμο. Ούτε το τύλιγμα.

Αν και διευθυντής του σουβλατζίδικου (φλασιά: εικόνα από καραφλό κουστουμαρισμένο τύπο σε σουβλατζίδικο να υποδέχεται τους πελάτες) έχω και δύο συνεταίρους με τους οποίους το "δεν ανοίγουμε ένα σουβλατζίδικο ρε μαλάκες;" ήταν απλά κάτι που είπαμε για να περάσει η ώρα.

Και ενώ το σουβλάκι συνήθως πάει με απ' όλα, εμείς το πάμε χωρίς. Χωρίς business plan, χωρίς marketing plan, χωρίς εμπειρία, χωρίς να έχουμε βρει καν προσωπικό.

Βρήκαμε τα χώρο, βρήκαμε τα έπιπλα και από σήμερα όλα αυτά είναι δικά μας.

Συνετέλεσαν πολλά σε αυτή την γρήγορη απόφαση. Πάρα πολλά. Μια πρόσφατη επιχειρηματική κατραπακιά από κάποιο πολύ κοντινό μου πρόσωπο. Οι πολλοί χωρισμοί που βίωσαν άλλα κοντινά μου πρόσωπα. Το ότι είδα πως άτομα που έχουν φάει ψωμί κι αλάτι μαζί για πάνω από 15 χρόνια μπορούν να αποξενωθούν μέσα σε τηλεφώνημα διάρκειας είκοσι δευτερολέπτων. Το ότι καθυστέρησα να αγοράσω μετοχές του Google. Όλα παίξανε το ρόλο τους.

Περιέργως όμως, δε το θεωρώ βιαστικό βήμα. Προετοιμαζόμουν ψυχολογικά εδώ και χρόνια γι αυτό. Και αυτό που ήθελα είναι να νιώσω πως το timing είναι κατάλληλο.

Υπάρχουν 1002 τρόποι να πάει κάτι στραβά. Να μη τα βρούμε οι συνέταιροι, να μας κλέβει το προσωπικό, να πιάσει η γρίππη των χοιρινών, να μας την πέσει ο Ευαγγελάτος πριν ανοίξουμε. :-)

Αλλά σκοπεύουμε, ότι κι αν γίνει, να έχουμε τον πελάτη από κοντά.

Δε θα είμαστε απλά ένα σουβλατζίδικο. Δεν έχουμε οικογένεια να συντηρήσουμε και σκοπεύουμε να κάνουμε έξοδα για να πάρουμε εμπειρία για να βρούμε τη μαγική συνταγή (concept καταστήματος, όνομα, marketing κλπ) που θα μας επιτρέψει να ανοίγουμε ένα νέο σουβλατζίδικο και να το προσθέτουμε στην αλυσίδα κάθε χρόνο.

Μπορεί και να αιθεροβατούμε. Ο καιρός θα δείξει. Το πολύ πολύ να αποτύχουμε. Ε και;

Μετά από τρεις βδομάδες απίστευτου σπριντ, από Δευτέρα επανέρχομαι στο καθημερινό τρέξιμο, το οποίο περιλαμβάνει ακόμα μεγαλύτερα πράγματα.

Ιδέες για concept, όνομα κλπ δεκτές. Ο νικητής κερδίζει διπλόπιτο όταν ανοίξουμε τις πόρτες μας.

Οι υπόλοιποι θα αρκεστείτε σε μονόπιτα.