Σούρουπο

Μέσα φως, έξω σκοτάδι.

Μόλις έχω παρκάρει και μπαίνω μέσα.

Η μπαταρία του κινητού τελειώνει και το κινητό κλείνει. Δε θέλω να το φορτίσω ακόμη. Με έχει ζαλίσει και ότι γύρισα μετά από μια μέρα στη γύρα.

Απαντάω σε emails, διευθετώ ότι μπορώ στα γρήγορα. Κοιτάω την οθόνη. Ξεχνάω τι ήθελα να πω και σε ποιόν.

Σηκώνομαι, τεντώνομαι. Το γόνατό μου με πονάει. Παλιό τραύμα που θα γίνει σίγουρα μόνιμο.

Κοιτάω έξω από τη μπαλκονόπορτα. Ωραία θέα από πολυκατοικίες επί πολυκατοικιών και κάπου-κάπου λίγο πράσινο. Κόλαση η Αθήνα. Και συγχρόνως ο παράδεισος.

Πλησιάζω τη τζαμόπορτα. Προσέχω τις πολυκατοικίες. Τα διαμερίσματα. Ενα προς ένα. Ψάχνω για ανθρώπους μέσα στα σπίτια. Κοιτάζω τα πρώτα φώτα που ανάβουν σε κάποια σπίτια. Ανάβω και το δικό μου. Τώρα η φάτσα μου αντανακλάνεται στο τζάμι. Κοιτάω το είδωλό μου.

Μέσα φως, έξω σκοτάδι.

Ή το αντίθετο;