Ραντεβού στα τυφλά

Είμαι με τον Παύλο στα Έβερεστ στο Πασαλιμάνι και τρώμε. Διόρθωση: τρώω, δεν τρώμε, γιατί ο Παύλος τώρα τελευταία επιμένει σπιτικά. Και λέγοντας σπιτικά, εννοώ ότι πηγαίνει σπίτι του και παραγγέλνει απ' έξω.

Το συγκεκριμένο Έβερεστ είναι καταπληκτικό πέρασμα όλες τις ώρες. Κόσμος πάει κι έρχεται, το περίπτερο εκεί μπροστά πρέπει να χέζεται στο τάληρο. Τώρα που το είπα αυτό, έχω μια απορία. Αν ο περιπτεράς χέζεται, τι κάνει; Χμ, μάλλον δεν κάνω για περιπτεράς.

Τέλος πάντων, επανέρχομαι στην παραδοσιακή μπαγκέτα που τρώω. Εμείς, εκμεταλλευόμενοι τη θέση μας, αποφασίσαμε να αφοσιωθούμε στον πλέον αλτρουϊστικό και αγνό σκοπό. Δηλαδή κοιτούσαμε γκόμενες.

Και εκεί που ο Παύλος μου ανέλυε τα τρέχοντα ναυτιλιακά δρώμενα σε κάποια χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας της οποίας την πρωτεύουσα δεν γνωρίζω, περνάει κάποια και οι δείκτες του ρολογιού μου παγώνουν.

Η ομορφότερη γυναίκα που έχω δει δεν ήταν. Ούτε καν η δεύτερη ομορφότερη (εντάξει, Βίκη;). Αλλά ήταν μια κούκλα, ένα ξανθό, λεπτό, γαλανομάτικο, ψηλό, σεμνό και όμορφο κοριτσάκι περί τα 23.

Έμοιαζε να ψάχνεται. Ήρθε από τη μία πλευρά, ανέβηκε λίγο στη Σωτήρος, περίμενε λίγο, μας έκοψε στα γρήγορα, περίμενε άλλο λίγο, μετά ξανάφυγε. Οι δείκτες στο ρολόι μου άρχισαν να ξανακινούνται.

- Ξένη, σίγουρα.
- Ναι.

Και το αφήσαμε εκεί, γιατί όπως είπαμε είχαμε να αναλύσουμε τα ναυτιλιακά δρώμενα. Συνεχίζοντας να τρώω το σαντουιτσάκι μου, ο Παύλος έχει περάσει στο αγαπημένο του ναυτιλιακό θέμα (έχε χάρη που ο ΥΕΝ είναι δίπλα), τις πουστιές του Νιάρχου και του Ωνάση για παγκόσμια κυριαρχία.

Και ενώ μου τα λέει αυτά και εγώ τον ακούω προσεκτικά (έχοντας κρυφά στο μυαλό μου την απορία για το αν πρέπει το σάντουιτς να συνοδευθεί από μηλόπιτα ή από προφιτερόλ), η κοπελιά ξανάρχεται. Κοιτάει το ρολόι της, ξαναχαζεύει λίγο, ξαναφεύγει.

- Πώς φαίνεται η τουρίστρια, ρε παιδί μου.
- Ναι...

Φεύγουμε, πάμε προς το αμάξι και στην επόμενη γωνία βλέπουμε την κοπελιά να μιλάει με έναν τύπο, χοντρούλη, καραφλούλη, λίγο geeky. Σκύβω και κάνω πως δένω τα κορδόνια μου. Και επειδή ήταν ήδη δεμένα, τα έλυσα πρώτα και μετά ξέχασα πώς γίνεται ένας φιόγκος για λίγο. Επιλεκτική αμνησία, που λένε.

Ακούω διάλογο:

- Νόμιζα πως θα με είδες από μακριά και έφυγες.
- Όχι μωρέ απλά άργησα.
- Και έλεγα μήπως επειδή εγώ είχα δει φωτογραφία σου κι εσύ δεν με είχες δει, ίσως να μη σου άρεσα και να μην ενδιαφερόσουν.
- Όχι, εντάξει, δε θα σου το έκανα αυτό.

Ρε κοίτα να δεις, και μετά σου λένε πως δε βγάζεις γκομενα(ρα) από το Internet και μάλιστα με ραντεβού στα τυφλά.