Λάθος ατάκα

(Παλιά ιστορία)

Portsmouth, England.

Background: Είμαι με μια κοπέλα (ονόματα δε λέμε γιατί όπου νά'ναι παντρεύεται) της οποίας η φίλη της κάνει δώρο ένα από αυτά τα εσώρουχα που τρώγονται. Κι επειδή κι εγώ τότε δεν είχα ιδέα πώς ήταν αυτά, να σου κάνω την περιγραφή: είναι ένα λαστιχάκι στο οποίο είναι περασμένα διάφορα ζαχαρωτά από αυτά τα ζελοειδή που πουλάνε στα Village με το κιλό. Τα εσώρουχα αυτά έχουν αφεθεί για αρκετό καιρό στο συρτάρι με τα προφυλακτικά, για να χρησιμοποιηθούν την κατάλληλη στιγμή.

Fast forward στό τώρα (τότε):

Είμαι στο σαλόνι, βλέποντας σαν αποχαυνωμένος Ally McBeal, μια χλιαρή ρομαντική σειρά με μια χαζογκόμενα δικηγόρο (όποιος μαντέψει το πλήρες όνομα του κεντρικού χαρακτήρα κερδίζει πριβέ τραγούδι από μένα) που αναζητά την αγάπη και ονειροπολεί όλη την ώρα.

Έχοντας αποχαυνωθεί για 40 λεπτά περιμένοντας να δω ποια αδίστακτη σκύλλα θα της φάει τον γκόμενο αυτή τη φορά (και πιστέψτε με, η σειρά είναι γεμάτη από δαύτες με την Lucy Liu και την Porti de Rossi να παίζουν τις κάλτσες τους), κατεβαίνει το μωρό μου από πάνω.

Φοράει το baby doll της, το οποίο εγώ απλά θεωρώ πως το φοράει γιατί θα πάει για ύπνο. Κινείται, αργά, νωχελικά, έρχεται από πίσω μου, με χαϊδεύει, την κοιτάω, και μου λέει:

Γιατί δεν έρχεσαι λίγο επάνω;
(παύση)
Θα φορέσω και το στριγκάκι που τρώγεται.

Και εκεί κάνω ένα μικρό λάθος. Ένα τόσο δα λαθάκι, που δεν έχω ξανακάνει σε ολόκληρη τη σχέση.

Τεντώνομαι, χασμουριέμαι και χτυπάω την κοιλιά μου 3 φορές:

Μπα, όχι μωρέ, μόλις έφαγα κάτι πατατάκια!

Όσο κι αν απέδωσα τη ζαβλακομάρα μου στην Ally McBeal, δεν κατάφερα τίποτα. Και δεν είναι να πεις πως δεν ήταν και καμιά λογική. Όοοοοοοχι.

Απλά φέτος που την ξαναείδα σε μια φάση, πήγαμε για φαγητό, ανταλλάξαμε τα νέα μας, φάγαμε σαλάτα, κυρίως πιάτο και μεζεδάκια, όταν ήρθε η ώρα για το επιδόρπιο, μου κάνει:

Έχεις χώρο για γλυκό ή μήπως έφαγες πατατάκια;

Άλλωστε είναι γνωστό πως επιλέγω τις πιο λογικές γκόμενες.