Θα μας κουφάνει όλους...

Δεν έρχεται μόνο.

Για το γήρας μιλάω. Δεν έρχεται ποτέ μόνο του. Έρχεται με πόνους, με απώλεια όραση, ακοή, ικανοτήτων γενικότερα.

Έτσι και με τον παππού μου. Ήρθε το γήρας και ο παππούς κουφάθηκε. Κυριολεκτικά. Του λες καλημέρα, τον ρωτάς τι κάνει και ο παππούς συνεχίζει να κάνει αυτό που έκανε χωρίς την παραμικρή ένδειξη αντίληψης πως κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί του.

Κάποια στιγμή του αφήνω κάτι διαφημιστικά φυλλάδια, τυχαία, στην κουζίνα. Ξέρω ότι τα κοιτάει πού και πού και έτσι μαζί με τη διαφήμιση του Praktiker (του αρέσει να αγοράζει σετ από κατσαβίδια, έστω και μόνο για να τα βάλει σε ένα ντουλάπι στην αποθήκη), μια φορά του αφήνω και μια διαφήμιση για ακουστικά βαρηκοΐας.

Το ξεχνάω για κάνα μήνα μέχρι που μια μέρα τον βλέπω να έχει κάτι στο αυτί του. Κοιτάω διακριτικά λίγο καλύτερα και ναι, είναι ακουστικό!

Για μισό λεπτό όμως. Τα ακουστικά βαρηκοΐας εγώ τα ήξερα να βγαίνουν στο χρώμα του δέρματος, για να είναι πιο διακριτικά. Ή τέλος πάντων, άντε να ήταν μπεζ ή άντε να πω και άσπρα. Όχι όμως μαύρα όπως ήταν του παππού.

Κοιτάω από κοντά και βλέπω ότι το ακουστικό επάνω λέει SONY. Και μου θυμίζει πολύ ένα σετ ακουστικών που είχα από ένα παλιό walkman, χωρίς όμως το καλώδιο. Μόνο το μαύρο πλαστικό ακουστικό στο αυτί του παππού, με το καλώδιο ξηλωμένο σύριζα.

- Παππού, αυτό γιατί το φοράς;
- Με βοηθάει να ακούω.

Αρχίζω εγώ και βάζω σενάρια με το μυαλό μου. Ή κάποιος του το πούλησε στο δρόμο για ακουστικό ή ο παππούς φαντάστηκε πως όλα τα ακουστικά ίδια είναι ή ο παππούς λωλάθηκε.

- Ρε παππού, αυτό δεν είναι ακουστικό βαρηκοΐας.
- Το ξέρω.
- Τότε γιατί το φοράς; Πώς είναι δυνατόν να σε βοηθάει;
- Επειδή όσοι το βλέπουν υποθέτουν πως δεν ακούω κι έτσι φωνάζουν!

Τι ακούει από μουσική;

Πήγα να κάνω κοννέ μεταξύ δύο φίλων. Αγόρι και κορίτσι (διευκρινίζω γιατί στην μετά-Κούγια εποχή, ποτέ δεν ξέρεις).

Εκείνος μουνόδουλος (κατά δική του ομολογία), εκείνη ελεύθερη κι ωραία. Έχουν δει ο ένας τον άλλον σε φωτογραφίες. Ο μεν γουστάρει, η δε ΔΕΝ.

Και τώρα εκείνος με πρήζει να κανονίσω, να βγούμε, να βρεθούμε, να πάμε για ένα καφέ, να πετυχθούμε τυχαία στο δρόμο, να με πάρει τυχαία τηλέφωνο όταν θα είμαστε κάπου.

Μιλάμε στο τηλέφωνο, γουστάρει αυτός, προσπαθώ να τον προσγειώσω, εις μάτην (και φρύδην και μύτην και όλα). Έχει το γκομενάκι από μια φωτογραφία μας, το βλέπω και σοροπιάζει.

Α καλά τη βλέπω, μια χαρά κορίτσαρος, βυζάκια ωραία, τι κάνει στη ζωή της;

Του λέω.

Και δε μου λες... Τι ακούει από μουσική;

Και πάνω εκεί ξενερώνω απίστευτα. Γιατί εγώ προσπαθώ να του πω ότι η γκόμενα δεν ενδιαφέρεται και αυτός ρωτάει ερωτήσεις λες και αν του πω εγώ πως ακούει μόνο heavy metal και gothic, θα μου πει αυτός ότι δεν ενδιαφέρεται.

Έλεος!

Ο νόμος είναι νόμος

Είμαστε κράτος δικαίου, κύριε. Παραθέτω πρόσφατο παράδειγμα σωστής εφαρμογής του νόμου περί οφειλών προς το κράτος:

Κάτοικος της Κυψέλης όφειλε 30 ευρώ στην Εφορία. Στάλθηκε κλητήρας στο σπίτι του για να του κατασχέσει την περιουσία, αλλά επειδή δεν τον βρήκε (λέτε να ήταν στη δουλειά, τέτοια γαϊδουριά ρε παιδί μου;), του κατέσχεσε το χαλάκι στην εξώπορτά του, αξίας 8 ευρώ. Το χαλάκι βγήκε σε πλειστηριασμό.

Άντε βρε, την επόμενη φορά και το πόμολο!

Ζώδιο

Όχι απλά δεν πιστεύω σε ζώδια και λοιπές παπαρολογίες, αλλά κατά ένα τρόπο λυπάμαι και όσους τα διαβάζουν έστω και για πλάκα, γιατί στην πραγματικότητα ψάχνουν για ένα κίνητρο να κάνουν ή να μην κάνουν κάποια αλλαγή στη ζωή τους και ακούνε τον κάθε τσαρλατάνο για να το βρούνε.

Παρόλα αυτά, διάβασα το ζώδιο μου σε μια φάση που ξέμεινα στο αυτοκίνητο και περίμενα με ένα περιοδικό στο χέρι. Άλλωστε, πρέπει να μελετήσεις τον έχθρο για να ξέρεις ότι είναι ακόμα εχθρός σου.

Ζυγός

Την περίοδο αυτή θα δοθεί έμφαση στις δημόσιες εμφανίσεις σας, τις επαγγελματικές εξελίξεις και τις οικονομικές διαπραγματεύσεις. Οι ευρισκόμενοι σε υψηλές θέσεις, όπως και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, θα δώσετε μάχες από τις οποίες μπορείτε να βγείτε κερδισμένοι.

Μπήκα στο ρόλο του μέσου αναγνώστη ζωδίων (συγκεκριμένα σκέφτηκα τι θα έλεγε μια φίλη που τα διαβάζει ανελλιπώς) και σκέφτηκα πως θα αναρωτιόταν - αν ήταν στη θέση μου - γιατί δε της λένε πότε θα ερωτευτεί.

Και μου ήρθε το εξής - άσχετο με τα ζώδια.

Δε με πειράζει τόσο το να μη με θέλει πλέον η Χ ή η Ψ που είχα ερωτευθεί. Με πειράζει πολύ περισσότερο το να μην υπάρχει κάποια άλλη που να έχω ερωτευθεί.

*Μπιπ*

*Μπιπ*

Όχι το μπιπ που αντικαθιστά λέξεις όπως το γαμάω, το μουνί, το αρχίδι.

Το άλλο μπιπ. Της κόρνας του αυτοκινήτου.

Είναι το καθημερινό placebo στην μέρα ενός μέσου αστού.

Πας στη δουλειά, δε θες να αργήσεις και μόλις δεις κάπου κίνηση, τι κάνεις για να ξεμπλοκάρεις; Κορνάρεις. Διαμαρτύρεσαι.

Γιατί;

Θα κάνει με κάποιο τρόπο τα αυτοκίνητα να εξαφανιστούν από μπροστά σου; Ή μήπως θα εξαφανιστεί ο λόγος για τον οποίο έχεις κολλήσει, ως δια μαγείας;

Γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι το κορνάρισμα είναι απλά ένα placebo; Είναι ένα χάπι που παίρνεις εκείνη τη στιγμή γιατί νομίζεις ότι αυτό το χάπι θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις το πρόβλημά σου, δηλαδή την κίνηση.

Και όταν, μετά από ένα λεπτό, αρχίζεις και κινήσαι, αυτό είναι η ανταμοιβή σου για το placebo που πήρες.

Ξέρεις όμως σε ποιες περιπτώσεις δίνουν οι γιατροί placebo στους ασθενείς; Μόνο στις περιπτώσεις που ο ασθενής δε θέλει να παραδεχτεί πως το πρόβλημά του δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με κάποια θεραπεία, είτε γιατί απλά δεν υπάρχει η κατάλληλη θεραπεία, είτε γιατί απλά χρειάζεται χρόνος και τίποτα άλλο.

Όταν λοιπόν μπλέξεις στην κίνηση, μην κορνάρεις. Δε θα σε κάνει να ξεμπλοκάρεις πιο γρήγορα. Απλά θα σε κάνει να νομίζεις πως κάτι έκανες, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που έκανες είναι να ενοχλήσεις τους γύρω σου και να συμβάλλεις στην ηχορύπανση.

Hellas

Μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι;

Όταν απευθυνόμαστε σε ξένους, το όνομα της χώρας μας είναι Greece. Όχι Hellas. Greece.

Στα 11 μου χρόνια στο Internet έχω ακούσει διάφορα, του στυλ ότι είμαστε Έλληνες και όχι Γραικοί.

Δεν το λέω για κάποιο ιστορικό λόγο. Η Ιστορία ως μάθημα είναι κάτι που παρόλο που δε με αφήνει παντελώς αδιάφορο, δεν τα πάμε καλά γιατί ως επιστήμη είναι ανακριβής και όπως πάντα την έγραφαν μόνο οι νικητές. Οπότε δε θα μπω σε αυτό το διάλογο (αν θέλετε ένα site που βρήκα πάντως για το Γραικός είναι αυτό) και δε θα μπω στο Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω του Κολοκοτρώνη.

Όμως, κάνουμε κακό στη χώρα μας με το να βγάζουμε το όνομα Hellas προς τα έξω. Όχι για κάποιο ιστορικό λόγο. Αλλά για λόγους αποξένωσης του τουρίστα. Μην το γελάτε, ο τουρισμός είναι η μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας.

Λέει ο ξένος να έρθει για διακοπές στην Greece, και εσύ στο website σου του λες έλα στην Hellas. Και μπερδεύεται ο ξένος γιατί ιστορία δεν ξέρει και πόσο μάλλον Ιστορία την οποία αγνοούμε και οι περισσότεροι κάτοικοι αυτή της χώρας για το ότι Γραικοί λεγόμασταν μέχρι πριν 2.700 χρόνια. Και μη μου αρχίσεις για το πόσο ανιστόρητοι είναι οι ξένοι, γιατί κι εσύ δεν έχεις ιδέα ποιά η διαφορά μεταξύ Αγγλίας, Ουαλλίας, Σκωτία, Ιρλανδία, Βόρειας Ιρλανδίας, Μεγάλη Βρετανίας και Ηνωμένου Βασιλείου, γκέγκε; Μη θέλουμε και τα δικά μας δικά μας και τα δικά τους δικά μας.

Το θέμα της αποξένωσης είναι σημαντικό για τον τουρισμό, μη γελάτε. Γιατί υποσυνείδητα στον ξένο του μπαίνουν ιδέες για την Ελλάδα πως είναι από αυτά τα κράτη που έχουν διπλή ονομασία γιατί είναι πολιτικά ασταθή, όπως διάφορα αφρικανικά και ασιατικά και βαλκανικά κράτη (ή τα οποία αλλάζουν το όνομά τους όποτε επιτευχθεί κάποιο σχίσμα ή μόλις ανέβουν άλλοι στην εξουσία.

Άσε που το Hellas είναι κακόηχο στα αγγλικά. Και αυτό επειδή όλες οι λέξεις που έχουν το h μπροστά από φωνήεων είναι ελληνικές (helium, helicopter, helix κ.ά.) και κατά συνέπεια αποξενώνουν τον μέσο Αμερικάνο, Βρετανό, Αυστραλό.

Τι θα μου πεις τώρα, ότι δε σε νοιάζει να τον αποξενώσεις; Όχι, γιατί αν ΔΕΝ σε νοιάζει να τον αποξενώσεις, μη μου γκρινιάξεις μετά που είσαι τελευταίος στην Ευρώπη, που ο βασικός σου μισθός είναι 600 ευρώ, που δε βρίσκεις δουλειά, που ο φόρος που πληρώνεις στα τσιγάρα (γιατί φοροδιαφεύγεις στο ετήσιο εισόδημα) πάει στις τσέπες διεθφαρμένων πολιτικών. Γιατί αν δε σε νοιάζει εσένα, Γραικέ, τότε γιατί να νοιάξει τον ξένο; Αντί για Ελλάδα, εκεί που κάθεται στο ταξιδιωτικό γραφείο, θα πει και δεν πάω Τουρκία που είναι και φτηνότερα;

Μα θα μου πεις, αυτό θα αλλάξει τη χώρα, το να λέω ότι εδώ είναι Greece και όχι Hellas; Όχι ρε μαλάκα, δε θα το αλλάξει. Αλλά δεν κάνεις τίποτα από αυτά που σου λένε, τότε τίποτα ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει και πάντα οι Ευρωπαίοι θα είναι οι κακοί που σου λένε να κόψεις το τσιγάρο, να ελαττώσεις την κατανάλωση στο κόκκινο κρέας που παράγεις, που σου φέρανε τον ΦΠΑ. Αλλά αν ανοίξεις λίγο τα μάτια σου και κάνεις όλα αυτά τα πράγματα που είναι καλύτερα για σένα, αν κάτσεις για μια στιγμή και πεις Για κάτσε ρε φίλε, γιατί εκείνοι το κάνουν έτσι και μεις αλλιώς, ρε μπας και έχουν δίκιο εκείνοι; τότε θα αρχίσεις να μαθαίνεις.

Γιατί δε βλέπεις μπροστά σου το συμφέρον σου; Γιατί δεν ασχολείσαι με τραγούδι και χορό αντί για Fame Story; Γιατί δεν ασχολείσαι με την πολιτική αντί να ασχολείσαι με τα κόμματα; Γιατί δεν ασχολείσαι με αθλητισμό αντί να ασχολείσαι με τις ομάδες; Γιατί δεν ασχολείσαι με τις ειδήσεις, αντί να ασχολείσαι με τα δελτία ειδήσεων; Γιατί δεν ασχολείσαι με τα διδάγματα όλων των θρησκειών αντί να ασχολείσαι με μία Εκκλησία;

Αντικειμενικά

Φίλος φέρνει τη νέα γκόμενα στην παρέα. Τη λένε έτσι, κάνει αυτό, είναι αυτή εδώ. Κατά τη βόλτα, είχαν διαγωγή κοσμία και οι δύο, δεν κρατούσαμε το φανάρι οι υπόλοιποι οι οποίοι είμασταν ασυνόδευτοι (βλ. μπάκουροι και μπάκουρες).

Μετά από δυο μέρες, μου λέει μία από την παρέα, όταν την ξαναείδα:

- Καλά, πώς ήταν έτσι η καινούρια; Ασουλώπωτη!

Κάγκελο εγώ.

- Σοβαρά μιλάς; Δε σου άρεσε; Εμένα μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν σεμνή,
χωρίς πολλά φρου-φρου κι αρώματα, χωρίς υπερβολές, χωρίς να προσπαθεί να μας πείσει για κάτι που δεν είναι.

- Καλέ τι λες; Πώς ήταν έτσι; Σ' άρεσε τώρα αντικειμενικά; Ε αν είναι
δυνατόν!

Και σκέφτομαι εγώ τώρα πώς ο καθένας επηρρεάζεται στο να θεωρεί αντικειμενικά τα δικά του κριτήρια. Για τη μία, πρέπει να έχεις δυνατό και ασυμβίβαστο τύπο, ενώ για τον άλλον πρέπει να ξέρεις πότε να μη μιλάς. Για τη μία πρέπει όταν βγαίνεις να είσαι πάντα βαμένη, ντυμένη, σουλουπωμένη, ενώ για τον άλλο πρέπει να είσαι ο εαυτός σου, με το τζηνάκι σου.

Και το γενικεύω λίγο. Τι είναι η αντικειμενικότητα, αν όχι η υποκειμενικότητα των πολλών;

Saw

Εργάρα.

Σε γενικές γραμμές με τρελλαίνει όποια ταινία έχει κάτι το διαφορετικό, όποια δεν σου δίνει όλες τις πληροφορίες με τη σειρά, όποια σε αφήνει συνεχώς να μαντεύεις ποιός μπορεί να είναι ο δολοφόνος.

Τρελλαίνομαι ειδικά για ταινίες με twists στο τέλος τους. Παραδείγματα αρκετά για να τα θεωρώ genre: Usual Suspects, The Game, Arlington Road, The Others, Sixth Sense, Fight Club, Memento και άλλες.

Το Saw είναι σκοτεινό, δεν έχει τίποτα υπερφυσικά φαινόμενα για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Οι ιδιοφυείς συγγραφείς/σκηνοθέτες κατάφεραν με πολύ χαμηλό budget και απλά με μία ιδέα να φτιάξουν μια μοναδική ταινία. Μέσα σε 18 ημέρες την γυρίσανε και κάνανε το μοντάζ γι αυτή την ταινία.

Στο στυλ της ταινίας, θα το παρομοίαζα με το Seven αλλά με πιο αρρωστημένο δολοφόνο, περισσότερη ένταση, περισσότερο μυστήριο για το τέλος.

Η γνώμη μου είναι πως θα ακολουθήσει τη μοίρα του Cube, μιας επίσης πολύ καλής low-budget ταινίας που έκανε τρομερή επιτυχία και απέκτησε ένα καλούτσικο sequel και πολύ καλό prequel.

Η μέρα των τρελλών

Την πάτησα. Μου φάνηκε απίστευτο, αλλά έγινε.

Το ότι με πήρε η Άννα, με την οποία δε μιλάμε για κάτι εβδομάδες τώρα, για να μου πει ότι η Χριστίνα έφυγε τσαντισμένη από τη δουλειά επειδή πλακώθηκε με το αφεντικό και ότι είναι κομμάτια, απλά ήταν πολύ αληθοφανές.

Και νά τα τηλέφωνα και τα μηνύματα για να βρω τη Χριστίνα, γιατί ήμουν στον Πόρο και δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Και να τα τηλέφωνα σε φίλους να βοηθήσουν.

Και όταν τελικά τη βρήκα τη Χριστίνα, μου κάνει Πρωταπριλιάαααααααααα!

Εγώ να την πατήσω έτσι; Τσκ, πρωτάρης!