Αντικειμενικά

Φίλος φέρνει τη νέα γκόμενα στην παρέα. Τη λένε έτσι, κάνει αυτό, είναι αυτή εδώ. Κατά τη βόλτα, είχαν διαγωγή κοσμία και οι δύο, δεν κρατούσαμε το φανάρι οι υπόλοιποι οι οποίοι είμασταν ασυνόδευτοι (βλ. μπάκουροι και μπάκουρες).

Μετά από δυο μέρες, μου λέει μία από την παρέα, όταν την ξαναείδα:

- Καλά, πώς ήταν έτσι η καινούρια; Ασουλώπωτη!

Κάγκελο εγώ.

- Σοβαρά μιλάς; Δε σου άρεσε; Εμένα μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν σεμνή,
χωρίς πολλά φρου-φρου κι αρώματα, χωρίς υπερβολές, χωρίς να προσπαθεί να μας πείσει για κάτι που δεν είναι.

- Καλέ τι λες; Πώς ήταν έτσι; Σ' άρεσε τώρα αντικειμενικά; Ε αν είναι
δυνατόν!

Και σκέφτομαι εγώ τώρα πώς ο καθένας επηρρεάζεται στο να θεωρεί αντικειμενικά τα δικά του κριτήρια. Για τη μία, πρέπει να έχεις δυνατό και ασυμβίβαστο τύπο, ενώ για τον άλλον πρέπει να ξέρεις πότε να μη μιλάς. Για τη μία πρέπει όταν βγαίνεις να είσαι πάντα βαμένη, ντυμένη, σουλουπωμένη, ενώ για τον άλλο πρέπει να είσαι ο εαυτός σου, με το τζηνάκι σου.

Και το γενικεύω λίγο. Τι είναι η αντικειμενικότητα, αν όχι η υποκειμενικότητα των πολλών;