What We (Men) Want

Περνάμε φάσεις.

Όχι, όχι, ψέματα. Δεν μιλάω εκ μέρους όλων των ανδρών. Δεν είχα χρόνο να τους ρωτήσω όλους. Μιλάω λοιπόν για πάρτη μου. Αλλά επιτρέψτε μου τον πληθυντικό για να μη νιώθω μόνος.

Περνάμε λοιπόν φάσεις. Τη μία θέλουμε εκείνο, την άλλη το άλλο. Όταν ήμουν μικρός, δεν αποχωριζόμουν την Sprite το καλοκαίρι και την Coca Cola το χειμώνα. Ο πατέρας μου ούτε κατά διάννοια δεν έπινε αναψυκτικά.

Και μου έλεγε πώς "όταν μεγαλώσω" θα θέλω να αλλάξω γεύσεις. Και έτσι έγινε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μεγαλώνοντας το θες το ουισκάκι σου όταν βγαίνεις. Perque? No conosco!

Έτσι μεγαλώνοντας θέλεις κι άλλα πράγματα. Θέλεις γκομενάκια, θέλεις να γνωρίσεις τον κόσμο, να δεις πράγματα, να πας εδώ κι εκεί.

Και μετά ωριμάζεις. Και δεν θέλεις να πας να δεις πράγματα. Τα έχεις ήδη δει. Θέλεις να σταματήσεις να είσαι εκεί και να βλέπεις, θέλεις να ζεις.

Και πώς ζεις; Ζεις όταν δεν είσαι μόνος. Όταν τα μαθηματικά δεν έχουν πλέον λόγω ύπαρξης γιατί 1 + 1 > 2.

Τότε ζεις. Καλή χρονιά.

Ocean's Twelve: Η ληστεία της χρονιάς

Πρόκειται για την ταινία με τη ληστεία της χρονιάς. Μιλάμε για το τέλειο έγκλημα. Κλέψανε εμένα!

Πας να δεις το Ocean's Twelve στο σινεμά και μέσα σε δύο ώρες σου έχουν κλέψει 7 ευρώ από την τσέπη σου χωρίς να το καταλάβεις.

Πώς το κάνουν; Με αντιπερισπαμό! Σου προβάλλουν στην οθόνη γνωστούς ηθοποιούς: George Clooney, Brad Pitt, Catherine Zeta-Jones, Julia Roberts, Bruce Willis, Andy Garcia και άλλους. Και ενώ εσύ κοιτάς αυτούς, σου παίρνουν 7 ευρώ από το πορτοφόλι!

Η μεγαλύτερη ληστεία της χρονιάς!

Η κασέτα με τα μπλουζ

Το Χριστουγεννιάτικο κλίμα μου θύμισε παλιά Χριστουγεννιάτικα πάρτυ στο γυμνάσιο, τότε που για να χορέψουμε με ένα όμορφο κοριτσάκι (ουτε καν ακόμη γκομενάκι) έπρεπε να περιμένουμε το πάρτυ όποιου τύχαινει να το κάνει εκεί κοντά στα Χριστούγεννα.

Και όταν οι γονείς είχαν αποσυρθεί στην κουζίνα, τα τυροπιτάκια και τα λουκανοπιτάκια είχαν πια τελειώσει και είχε σκοτεινιάσει έξω, τότε κάποιος έβαζε στο κασετοφώνο την κασέτα με τα μπλουζ.

Αυτή η κασέτα σηματοδότησε για ένα-δύο χρόνια τη σεξουαλική επανάσταση στη γενιά μου. Μπορούσες να πάρει αγκαλιά ένα όμορφο κοριτσάκι, και καθώς αυτό κρατιέται από πάνω σου εσύ να σκέφτεσαι τι ωραία που μυρίζει.

Μετά αρχίσαμε να διαβάζουμε Κλικ (επί Κωστόπουλου) και φυσικά όλα αλλάξανε. Τώρα νομίζω διάβασα ότι ο ένας στους τέσσερις στη δευτέρα γυμνασίου έχει κάνει σεξ.

Όπως πάντα, οι μικροί βιάζονται να ζήσουν τη ζωή. Και η κασέτα με τα μπλουζ δεν έγινε CD, ούτε MP3. Απλά εξαφανίστηκε.

Λατίνος χορευτής

Τρελλαίνομαι να χορεύω. Salsa, mambo, samba rumba, cha-cha, merengue, tango, rock 'n' roll, disco!

Βέβαια για μένα όλα αυτά είναι ο ίδιος ακριβώς χορός, μπορώ να κάνω τα ίδια βήματα, τις ίδιες φιγούρες και να νομίζω ότι πάω και με το ρυθμό. Πρόσφατα μάλιστα ανακάλυψα ότι μπορώ να χορεύω εξίσου καλά και χωρίς καθόλου μουσική!

Άλλωστε, σκοπός του χορού είναι να περνάς καλά. Κι εγώ όταν χτυπιέμαι πάνω-κάτω περνάω φανταστικά! Και για κάποιο μυστήριο λόγο, φαίνεται πως είναι μεταδοτικό, αφού όλοι γύρω μου γελάνε! ;-)

Ο καλλιτέχνης διατίθεται για δεξιώσεις, πάρτυ και άλλα κοσμικά events.

D&G

Είναι θέμα αρχής. Δεν μένω πιστός σε μία μάρκα γιατί πιστεύω ότι αν δεν ψάξεις δεξιά κι αριστερά, δε μπορείς να βρεις αυτό που πραγματικά θέλεις και σε καλύπτει. Δηλαδή γιατί να πάρω το τάδε κρεμοσάπουνο και να μην πάρω σήμερα αυτό και αύριο το άλλο; (την απάντηση την ξέρω, λέγεται psycological shortcut και είναι η τεχνική στην οποια βασίζονται οι μαρκετίστες για να σε κάνουν να αγαπήσεις μια μάρκα και να μην αγοράζεις άλλη). Έχοντας όμως εντρυφύσει στην τέχνη της δημιουργίας μιας μάρκας, το branding, είμαι προσωπικά πολέμιός του (και την ίδια στιγμή και μεγάλο θύμα του, αφού αυτά τα δύο πάνε πακέτο).

Παίρνω το θέμα άρωμα γιατί με απασχολούσε. Από τότε που με θυμάμαι είχα πάντα πολλά αρώματα. Τα δικά μου αγαπημένα ήταν τα Calvin Klein, από την One και την Be μέχρι την Contradiction.

Πέρασαν διάφορα από πάνω μου, κάτι παροδικές μόδες με αρώματα που "θα φορεθούν φέτος το χειμώνα" ή που η κάθε γκόμενα πλασαριζε στον Χόντο και στην Υβόννη αλλά τελικά η μέθοδος του trial & error και η άποψη των 9 στις 10 γυναίκες συμφωνούσε πως το καλύτερο άρωμα είναι σαφώς το D&G. Και λέγοντας D&G εννοώ φυσικά το Pour Homme, δε νομίζω ότι έχω δει τα άλλα σε κάνα ράφι στην Ελλάδα.

Γιατί; Δεν ξέρω. Προσωπικά μου φαίνεται λίγο βαρύ. Και όταν έμαθα (γιατί από μύτη πάω χάλια) ότι είναι βασισμένο στο λεμόνι χαλάστηκα περισσότερο. Αλλά έχοντας μύτη που το μόνο που κάνει είναι να ρίχνει σκιά στο πρόσωπό μου, δε θα έπρεπε να έχω δικαίωμα γνώμης. Οπότε ακούω τους ειδικούς.

Άλλωστε, μη λέμε μαλακίες, η όλη βιομηχανία της μόδας δεν είναι για να τη φοράς και να σ' αρέσει αλλά για να τη φοράς και να αρέσεις.

Μπορεί να περιέχει μυστήριες ουσίες, οιστρογόνα και άλλα τέτοια μυστήρια που ξυπνάει τις αισθήσεις τους. Πάντως όλες είχαν να λένε πως τους θυμίζει τον τάδε γκόμενο, την τάδε εμπειρία, το τάδε ταξίδι.

Οπότε κατοχυρώθηκε μετά από πολλές αλλαξοκωλιές (αρωμάτων). Άν θέλετε να μου πάρετε άρωμα, προτιμήστε το D&G, ναι; :)

Monsieur & Madame Figaro

Αντιγράφω από το Madame Figaro γιατί καμιά φορά αξίζει να βλέπουμε και την άλλη πλευρά: Οι μεν τη δε, και οι δε την men. ;-)

Mηπως γιναμε δυσκολες με τους αντρες;

Θέλουμε πολλά. Nα είναι τρυφεροί αλλά και δυναμικοί, φιλόδοξοι αλλά όχι εργασιομανείς. Nα ξέρουν να αλλάζουν λάστιχο αλλά και πάνες. Nα μας θεωρούν ίσες αλλά να μας παίρνουν λουλούδια. Nα είναι όμορφοι αλλά όχι ωραιοπαθείς. E, καλά, δεν είναι και τόσο πολλά. Aπό τον εαυτό μας ζητάμε περισσότερα απ' όσα ζητάμε από τους άντρες. Mήπως όμως γίναμε δύσκολες;

Από την Έλενα Λαναρά

Tέτοιες κουβέντες δεν τις παίρνουμε στα σοβαρά, τις λένε οι άντρες μεταξύ τους για να εκτονώνονται. Nα εξηγήσουμε: Δεν ζητάμε πολλά, απλώς ζητάμε διαφορετικά πράγματα. Δεν θέλουμε να μας συντηρούν - το κάνουμε και μόνες μας. Δεν περιμένουμε να μας βγάζουν και να μας διασκεδάζουν - έχουμε τις φίλες μας. Oύτε θεωρούμε ότι οφείλουν να επισκευάσουν τα υδραυλικά και το αυτοκίνητο - υπάρχουν συνεργεία γι' αυτές τις δουλειές. Aυτά τα θέλαμε άλλοτε. Tώρα θέλουμε να μας αγαπούν, να μας στηρίζουν και να μας σέβονται. Nα μας νοιάζονται. Nα μοιράζονται. Nα έχουν χιούμορ και κατανόηση. Aν δεν τα προσφέρουν, αποχαιρετάμε. Kαι δεδομένου ότι τις περισσότερες αιτήσεις διαζυγίου τις κάνουν γυναίκες, μάλλον νιώθουμε ότι δεν τα προσφέρουν.

Θεωρητικά, οι άντρες συμφωνούν σε όλα - και στον αλληλοσεβασμό και στο μοίρασμα και στη συντροφικότητα. Γιατί όχι; Έτσι κάνουν ευκολότερα φίλες και τα πάνε καλύτερα με τη διευθύντριά τους. Άλλωστε δεν στοιχίζει τίποτα να είσαι ένας σύγχρονος, απελευθερωμένος άντρας. Mέχρι να γίνεις μπαμπάς και να χρειαστεί να αποστειρώσεις μπιμπερό στις τέσσερις τα ξημερώματα. Ή μέχρι να συγκατοικήσεις και να διαπιστώσεις ότι δεν αρκεί να κατεβάζεις κάθε τόσο τα σκουπίδια, πρέπει και να σιδερώνεις. Ή, ακόμη, μέχρι να κάνεις μια σχέση και να δεις ότι πρέπει να ζητάς συγνώμη όταν έχεις άδικο. Τότε ανακαλύπτουν ότι ο αλληλοσεβασμός, η συντροφικότητα και όλες οι ωραίες τους πεποιθήσεις δεν είναι πλέον δωρεάν. Έχουν τίμημα. Πεισμώνουν λοιπόν και ισχυρίζονται ότι οι γυναίκες ζητούν πολλά - ενώ δεν ζητάμε. Πεισμώνουμε κι εμείς και ανταπαντάμε ότι οι άντρες δεν προσπαθούν αρκετά - ενώ προσπαθούν. Tέλος θέματος.


Mωρό μου, sorry. H νέα γενιά δεν αστειεύεται

Tο θέμα πραγματικά θα έκλεινε εδώ. Aλλά όλα τα παραπάνω τα ανέτρεψε ένας εικοσιπεντάχρονος οδηγός ταξί στη διαδρομή Mαρούσι-Παλαιό Φάληρο, μια μέρα με πολλή κίνηση. Παραπονιόταν κι αυτός ότι οι γυναίκες έχουν γίνει δύσκολες και απαιτητικές. Όχι όμως επειδή ζητούν σεβασμό. Aλλά επειδή «πριν καλά-καλά σε γνωρίσουν, σου ζητούν να τις πας στη Bίσση». Kαι ακόμη, «μόλις μάθουν ότι είσαι ταξιτζής -εγώ προσέχω το ντύσιμό μου και δεν φαίνομαι- σου γυρίζουν την πλάτη. Eπειδή δεν είσαι επιτυχημένος».

Ώστε Bίσση, ε; Θα μπορούσα να του πω να προσέχει ποιες γυναίκες πλησιάζει. Aλλά τι νόημα θα είχε; Γεγονός παραμένει ότι οι γυναίκες -έστω κάποιες από αυτές- θέλουν έναν άντρα επιτυχημένο να τους δείξει τα μεγαλεία της ζωής. Nομίζω μάλιστα ότι τις ξέρω. Eίναι συνήθως γυναίκες ανεξάρτητες, που δουλεύουν, πληρώνουν μόνες τους το νοίκι και ξέρουν να επιδιορθώνουν το χαλασμένο στερεοφωνικό. Ωστόσο, σε κάποιο σκοτεινό διαμέρισμα της ψυχής τους, ο ορισμός του άντρα περιέχει τη λέξη «προστάτης». Δεν θα 'θελαν να αφήσουν τη δουλειά τους. Nιώθουν όμως κατά βάθος ότι αυτές θα έπρεπε να δουλεύουν για την ολοκλήρωση, την εσωτερική εξέλιξη και όλα τα υπέροχα πράγματα που υποσχέθηκε ο φεμινισμός στις μαμάδες τους. Oι δόσεις του στεγαστικού θα 'πρεπε να είναι αντρική ευθύνη. Kαι τις βλέπεις, αυτόνομες και αυτεξούσιες, να πίνουν τον ακριβό μοκατσίνο τους και να συζητούν για τον άντρα που τους αρέσει σαν να ήταν ηρωίδες μυθιστορήματος της Tζέιν Όστιν: καταμετρώντας την περιουσία του και τις προοπτικές του.

Aυτό που προσδοκούν και λαχταρούν μπορεί να μην είναι τόσο τα ακριβά δώρα όσο η αίσθηση ότι τις φροντίζουν. Kι ας μπορούν να φροντίζουν μόνες τους τον εαυτό τους. Mια φίλη μου μάλιστα το είπε στον καλό της, που ήταν τότε άνεργος μουσικός. «Θέλω κάποιον να με φροντίζει». «A, ναι; Nα πας τότε στο Xίλτον να γνωρίσεις κανέναν επιχειρηματία», της απάντησε. Και γέλασαν και οι δύο, γιατί αυτό ήταν αστείο. Kαι η στιγμή πέρασε. Mετά, όταν έβγαιναν, η φίλη μου άρχισε να του δίνει χρήματα κάτω από το τραπέζι για να την κερνάει. Mετά, χώρισαν. «Δεν γινόταν να μείνουμε μαζί», μου εξήγησε, «ένιωθε αμήχανα που ήταν λιγότερο επιτυχημένος από μένα». Aλλά μάλλον εκείνη ήταν που ένιωθε αμήχανα.

H σημερινή γυναίκα μοιάζει με το ψηλό κορίτσι της τάξης στην τρίτη γυμνασίου. Στα πάρτι σκανάρει απεγνωσμένα -και μάταια ίσως- το δωμάτιο, να βρει ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι πιο ψηλό απ' αυτή. Έστω, εξίσου ψηλό. Σαν να πήραμε ύψος απότομα, λοιπόν. Kαι δεν συνηθίσαμε ακόμη να κοιτάμε τους άλλους στα μάτια χωρίς να γέρνουμε προς τα πίσω το κεφάλι. Θέλουμε ο άλλος να είναι -τουλάχιστον- αντάξιός μας. Mακάρι και καλύτερος.


Zητούνται άντρες με πολλά ταλέντα


Oι άντρες είναι ρηχοί, απλοϊκοί, τεμπέληδες, λένε οι γυναίκες μεταξύ τους και δημοσίως. Aν όμως ένας άντρας πει ότι οι γυναίκες είναι κατίνες, το θεωρούμε σεξιστική αντίδραση.

Zητάμε από τους άντρες να συμβιβάσουν τα αντίθετα: να σέβονται την ανεξαρτησία μας αλλά και να μας φροντίζουν πού και πού. Δεν είναι τόσο τρομερό. Eμείς πώς προσπαθούμε να είμαστε δυναμικές αλλά και θηλυκές, πρακτικές και συγχρόνως σέξι; Λίγη εξάσκηση θέλει μόνο.

M' άλλα λόγια, δεν ζητάμε πολλά ειδικά από τους άντρες. Zητάμε πολλά απ' την καριέρα, τον έρωτα, τη ζωή. Oι άντρες απλά τυχαίνει να συμμετέχουν σ' όλα αυτά. Θέλουμε μια δουλειά που να μας εκφράζει αλλά και να αποδίδει. Mια συνταγή για κοτόπουλο με κάρι που να είναι εξωτική αλλά με λίγες θερμίδες. Kι ένα ζευγάρι πέδιλα που να είναι κόκκινα αλλά όχι της φωτιάς, με εφτά ακριβώς πόντους τακούνι, λεπτό κάτω και μετά να στρογγυλεύει, σινιέ αλλά να μην κοστίζουν 850 ευρώ. Mπαίνουμε σε δέκα καταστήματα για να τα βρούμε. Kαι τελικά τα βρίσκουμε. Θεωρούμε λοιπόν ότι έτσι γίνονται τα πράγματα: Κάνεις σταυροφορίες μέχρι να βρεις το τζιν που σου πηγαίνει γάντι. Kαι τον άντρα που σου ταιριάζει απόλυτα.

Oι γυναίκες υποτίθεται ότι ήταν κάποτε πλάσματα παρορμητικά, που κυβερνιούνταν απ' το συναίσθημα. Όχι πια. Δεν εστιάζουν στα μάτια του άντρα αλλά στα υπέρ και τα κατά του. Tα ζυγίζουν όλα: τις χειρονομίες, τα λόγια, τα βλέμματά του. Kαι βέβαια, τα δικά τους συναισθήματα. «Aν δεν τρέμω σαν φύλλο όταν βλέπω το όνομά του στην οθόνη του κινητού μου», λένε, «κακό σημάδι δεν είναι;». Θέλουν να ζουν μόνο μεγάλους έρωτες. Τα υπόλοιπα, τα νορμάλ Σαββατόβραδα μπροστά στην τηλεόραση, είναι χάσιμο χρόνου.

Πιστέψαμε στις σύγχρονες συνταγές ευτυχίας, που λένε ότι πρέπει να είμαστε νέες, όμορφες, πλούσιες, έξυπνες κι ευτυχισμένες. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που δυσκολευόμαστε να δεχτούμε έναν άντρα που δέχεται τον εαυτό του - που είναι υποτονικός όποτε θέλει, που δεν του καίγεται καρφί αν έχει καλλιτεχνική φλέβα, που δεν περνά ούτε έξω από το γυμναστήριο και το αγαπημένο του θέμα συζήτησης είναι το ποδόσφαιρο.


Αν σε ερωτευτώ, θα είσαι τέλειος

Oι άντρες είναι ρηχοί, απλοϊκοί, τεμπέληδες. Kακόμαθαν απ' τη μαμά τους, δεν αλλάζουν, δεν παίρνουν την ευθύνη των πράξεών τους, κάνουν συνέχεια ζάπινγκ. Όλα αυτά τα λένε οι γυναίκες, μεταξύ τους και δημοσίως. Kαι δεν τρέχει τίποτα. Aν όμως ένας άντρας πει ότι οι γυναίκες είναι κατίνες, το θεωρούμε σεξιστική, συμπλεγματική αντίδραση. Kι όταν αυτός ο άντρας δεν μας θέλει, δεν φταίμε εμείς, φοβάται τη δέσμευση. Ή, ακόμη καλύτερα, τον τρόμαξε η εξυπνάδα μας και η έντονη προσωπικότητά μας.

Aκόμη και οι άλλοτε σκληροπυρηνικές φεμινίστριες λένε «κάντε κράτει». «Mου φαίνεται», λέει η Fay Weldon, «ότι οι γυναίκες μιλούν πια για τους άντρες όπως πριν από τριάντα χρόνια μιλούσαν οι άντρες για τις γυναίκες, περιφρονητικά. Kαι οι γυναίκες τότε το έβρισκαν ανυπόφορο». Aυτό το σκεπτικό μού ακούγεται κάπως έτσι: ψηλώνετε πρώτες, παίρνετε τις πρωτιές στις εισαγωγικές για το πανεπιστήμιο, τους γελοιοποιείτε στις διαφημίσεις και ζείτε περισσότερο. Πείτε τουλάχιστον μια καλή κουβέντα.

Nα πούμε, αλλά δεν αρκεί. Tα στοιχεία λένε άλλα. Oι άντρες έχουν τα πρωτεία στην αντικοινωνική συμπεριφορά, στη βία, στην παιδική κακοποίηση, στον αλκοολισμό. Kαι στις αυτοκτονίες. Έχουν και σεξουαλικά προβλήματα. Aκούστηκαν ξαφνικά τόσο πολλά κακά για τους άντρες, που θεωρούνται ένοχοι μέχρι αποδείξεως του αντίθετου. Kάποιοι άντρες δεν νιώθουν ακριβώς περήφανοι που είναι άντρες. Nιώθουν ότι πρέπει να απολογηθούν προσωπικά για τις βλακείες των ομοφύλων τους. Mη ξέροντας τι ρόλο να παίξουν, αυτοί οι κάποιοι άντρες υποτροπιάζουν και υιοθετούν το ρόλο που εκ πείρας γνωρίζουν καλά: το ρόλο του παιδιού. Oι γυναίκες δεν μένουν ικανοποιημένες μ' αυτή την εξέλιξη. Oι άντρες γκρινιάζουν ότι οι γυναίκες έγιναν δύσκολες. Oι γυναίκες όμως επιμένουν να είναι δύσκολες και απαιτητικές. Nα ερωτεύονται τους άντρες. Nα περιμένουν θαύματα απ' αυτούς. Kαι αυτό -για όποιον άντρα ακόμη δεν το κατάλαβε- θα έπρεπε να τους κολακεύει.

Ρε μαλάκα Έλληνα

Αγαπητέ Έλληνα,

Γιατί είσαι τόσο μαλάκας;

Όχι, δεν είμαι ανθέλλην επειδή βγαίνω και το παραδέχομαι. Έλληνα είσαι μαλάκας και γι αυτό είσαι στα σκατά.

Σε γαμάνε στο ασφαλιστικό, στις συντάξεις, στον μισθό, στις κρατήσεις, στη φορολόγια, στη διαπλοκή, στο Κυπριακό, στο Μακεδονικό. Και τι κάνεις; Κουνάς σημαίες και ξαναψηφίζεις τους ίδιους.

Και μετά φωνάζεις για την τιμή της ντομάτας. Βγαίνεις στα κανάλια και βρίζεις τους Βερόπουλους, τους Μαρινόπουλους και τους Βασιλόπουλους αυτή της χώρας.
Μισθολογικά, κάθε χρόνο έχεις και λιγότερα, αν αναλογιστείς τον πληθωρισμό. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Ενοίκια πληρώνεις παραπάνω, χρωστάς της Μιχαλούς και όταν έρχεται αυτή η μοναδική στιγμή στα 4 χρόνια όπου μπορείς κι εσύ να πεις "Όχι ρε πούστη μου, δεν πάει άλλο, με έχετε ξεκωλώσει!", τι κάνεις;

Ξαναψηφίζεις ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία.

Έ όχι ρε! Γιατί αγόρι μου γλυκό δεν ανοίγεις τα ματάκια σου; Τι θέλεις; Μισθό θέλεις; Να ψηφίσεις ΚΚΕ ρε! Θέλεις κοινωνική ισότητα; Ψήφισε Συνασπισμό. Λύση στα εθνικά θέματα θες; Ψήφισε Καρατζαφέρη. Αλλά μην κάθεσαι έτσι άπρακτος στο κέντρο βρε μαλάκα!

Δηλαδή δεν καταλαβαίνεις πως είτε με τον Μπούλη είτε με τον Σόι-Πάει-Το-Βασίλειο, εσένα πάλι χεσμένο σε έχουνε; Σε παίρνουν και σε πορώνουν να κουνάς σημαιάκια για να βγει ο ένας και όχι ο άλλος, χωρίς να σκέφτεσαι ΚΑΝ να ρίξεις την ψήφο σου κάπου αλλού. Κάπου που να σε συμφέρει. Έχεις καθίσεις να συγκρίνεις τι σου υπόσχονται τα 2 μεγάλα κόμματα και τι τα άλλα;

Και ξέρεις τι; Εγώ δεν είμαι αριστερός, ούτε κεντρώος, ούτε δεξιός. Αλλά εδώ που είμαι σήμερα (δεν ξέρω αύριο) τείνω για κεντροδεξιά. Γιατί εμένα με συμφέρουν τα όσα κάνουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Αύριο μεθαύριο θα πληρώνω μισθούς στην εταιρία μου και λογικό είναι να θέλω να είναι χαμηλοί.

Σήμερα, αν κάτι μου φανεί ακριβό, θα πάω να ψωνίσω στα Lidl, στα Dia και στο Makro για να το πάρω φτηνότερα. Δε βλέπω το λόγο να τρέχω στο Βασιλόπουλο που μου δίνει πόντους στην κάρτα του και άμα (λέμε "άαααααααμα") συμπληρώσω 100 πόντους παίρνω δώρο μια βαλίτσα.

Ρε Έλληνα, κλείσε τη γαμημένη τηλεόραση, πέτα και την εφημερίδα και βάλτα κάτω. Σκέψου τι σου παρέχει το κάθε τί και δες τι σε συμφέρει και τι όχι. Και ψήφισέ το, αγόρασέ το, προτίμησέ το τέλος πάντων. Μην γίνεσαι η μαριονέττα πολιτικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και εμπορικών συμφερόντων.

Α γειά σου!

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

Ο κολλητός σου,

Γιώργος

Ευρώπη και Αραβία

Μετά από 5 χρόνια είδα ένα παλιό φίλο, τον Dee τον Ιρακινό.

Είχα χάσει τα ίχνη του και μέσω κοινών γνωστών τον ξαναείδα.

Ο Dee είναι ένας πανέξυπνος τύπος. Η ζωή του είναι γεμάτη εμπειρίες και πάντα έχει εκπληκτικές συμβουλές να δώσει.

Έτσι λοιπόν, στο άσχετο και χωρίς να ξέρει για το Blog μου, μου είπε σήμερα που τον είδα το εξής:

Η Ελλάδα έκανε μαλακία που μπήκε στην Ενωμένη Ευρώπη. Έχει περισσότερα κοινά με τους Άραβες και θα έπρεπε να κοιτάξει να ενωθεί με αυτούς. Γιατί καλύτερα να είσαι ο πιο προηγμένος σε ένα μικρό (αλλά πλούσιο) σύνολο παρά ο ουραγός σε ένα μεγάλο (αλλά σπαγγοραμμένο).

Λέτε να έχει δίκιο; Η άσκηση να γίνει στο σπίτι από τον αναγνώστη.

Τελικά εγώ τι είμαι;

Δε μπορώ να καταλάβω ακόμα. Πρέπει να ρωτήσω τον φίλο μου τον Παύλο που ασχολείται με τα πολιτικά.

Διαβάζω τις θέσεις του ΚΚΕ και λέει όχι στην Ευρώπη. Μπαίνω σε ένα εθνικιστικό site (δεν ξέρω αν είναι κάποιου κόμματος) και λέει πάλι όχι στην ΕΕ. Ο Ανδρέας πάλι φώναζε ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο.

Αν αριστερά, κέντρο και δεξιά ήταν όλη κατά της Ευρώπης, εμείς πώς μπήκαμε; Και αν όλοι είναι κατά της Ευρώπης, εμείς δηλαδή γιατί είμαστε ακόμη; Και τελικά εγώ τι είμαι; Αριστερός, Δεξιός, Κεντρώος ή Αναποφάσιστος;

Και ακόμα μεγαλύτερο ερώτημα: Γιατί είμαστε κατά της Ευρώπης; Δεν είναι καλύτερο να είσαι έστω και ο τελευταίος αυλικός παρά να είσαι ο απλός χωρικός, μια χώρα χωρίς υποστήριξη;

Μεγάλα ερωτήματα για να απαντηθούν από μένα που δεν τα ξέρει πολύ καλά αυτά τα πράγματα μάλλον.

Μπορώ να έχω μία όπως τη θέλω;

Είμαι, μου είπαν πρόσφατα, απαιτητικός.

Επειδή θέλω τη γυναίκα να είναι επαναστάτρια και γατούλα, όμορφη και έξυπνη. Επειδή θέλω να είναι δυναμική. Και επειδή έχω την απαίτηση να μην θέλει να βλέπει τηλεόραση, να μη φανατίζεται με ομάδες, χώρες, θρησκείες, μάρκες, κόμματα και εκπομπές.

Επειδή θέλω να έχει ιδέα από μόδα και να μη φοράει απλά ότι της λανσάρουνε στα τυφλά. Να ξέρει και 2 ζωγράφους ή 2 συνθέτες κατ' όνομα, να έχει βγει από τη χώρα της και να μην είναι ξενοφοβική.

Να είναι άνετη με το περιβάλλον της και με τον εαυτό της. Να μην έχει πολλά ταμπού. Να είναι ερωτική, να είναι ανοιχτή, να είναι ανοιχτά σεξουαλική προς εμένα και όχι σούξου-μούξου-μανταλάκια.

Να είναι ευαίσθητη.

Να έχει χόμπυ, να έχει ζωή πέρα από εμένα, τη δουλειά της και τις 3 φίλες της. Να με θέλει πολύ, αλλά να μη με χρειάζεται.

Να κλαίει και να γελάει με όλη της ψυχή.

Να απολαμβάνει το σάντουιτς στην εκδρομή αλλά και τη δεξίωση στο γάμο.

Να έχει εμπειρίες. Καλές και κακές.

Να μπορεί να συζητήσει με επιχειρήματα.

Να μην είναι αρνητική στην ιδέα του να ζήσει κάποια στιγμή μακριά από την πόλη της, ακόμα κι αν ποτέ δε χρειαστεί να το κάνει.

Να χορεύει κι ας μην ξέρει. Αλλά να έχει ρυθμό.

Να έχει ένα στραβό δοντάκι για νάζι και να είναι ψευδή στο ρο ή ακόμα καλύτερα στο σίγμα (να το λέει σαν χι).

Ζητάω πολλά; Τόσο το καλύτερο.

Code 46

Αυτό είναι που λέμε ταινία τρία άλφα: Ανούσια - Άδεια - Ανώφελη!

Τι απαίσια ταινία. Δε μπορώ να καταλάβω πώς κάθεται κάποιος να τη δει. Χαίρομαι που πέρασα κάποιες σκηνές με fast forward και έχασα μόνο μια ώρα από τη ζωή μου.

Κάποιες κουτσές μελλοντολογικές θεωρίες σε συνδυασμό με ένα άδειο ρομάντσο δύο αγνώστων που συναντιούνται δυο φορές για πρώτη φορά!

Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλλέτω

Είμαι άραγε αναμάρτητος; Θρησκευτικά; Δε με ενδιαφέρει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Δε το λέω γιατί μου το είπαν. Το λέω για΄τι έτσι είναι. Όλοι σου λένε τι να κάνεις: η εκκλησία, τα ΜΜΕ, η ηθική.

Τα δύο πρώτα τα έχω γραμμένα. Δε με ενδιαφέρουν. Η ηθική όμως είναι σημαντική. Και δεν την εννοώ με την έννοια του σεξ (όλο εκεί το μυαλό σας), αλλά με την έννοια της κοινωνικής ευθύνης προς τους άλλους. Αυτή είναι σημαντική.

Και αν θα ήθελα να ζω με κάποιες αρχές, θα ήθελα να ήταν οι άγραφοι κανόνες της ηθικής. Της ηθικής που λένε σε κάθε άνθρωπο τι πρέπει να κάνει και τι όχι. Δεν το κάνω ακόμη, αλλά είμαι σε καλό δρόμο.

Μην είδατε το Uri

Βγάλατε κουτάλια και χαλασμένες συσκευές για να στις φτιάξει ο Uri Geller; Ε τι να σας πω. Δηλαδή πραγματικά πιστέψατε έστω και γι αστείο (πολύ κακό αστείο) ότι μπορεί αυτός ο άνθρωπος να στείλει τηλεπαθητικά κύματα μέσω τηλεόρασης τα οποία λυγίζουν κουτάλια, κλειδιά και κάνουν συσκευές να δουλέψουν; Φτου σας! Φύγετε από τη σελίδα μου.

Δηλαδή λέτε ότι έχει τέτοιες ιδιότητες; Πάτε καλά; Αν ήταν πραγματικά έτσι τα πράγματα, τότε λέτε ότι αυτός ο άνθρωπος θα ήταν ελεύθερος επαγγελματίας ή θα τον είχαν προσλάβει κάποιες μυστικές υπηρεσίες για να δαμάσουν τη μηχανή του;

Εντελώς εγκυκλοπαιδικά, τον άνθρωπο, αυτό τον πανέξυπνο άνθρωπο που σας "ντούλεψε" κανονικά δεν το λένε Γιούρι αλλά Ούρι. Έτσι προφέρεται το όνομά του, ok? Και ο μόνος λόγος που δεν κάθεται να σας διορθώνει είναι γιατί έχει καλύτερα πράγματα να κάνει με το χρόνο του: να σας τα παίρνει.

Και δεν είναι παρά ένας καλός ταχυδακτυλουργός, ξηγηθήκαμε;

(Αλλά υπάρχουν και καλύτεροι.)

Μπλε σκορπιοί και πράσινα άλογα

Είναι λυπηρό το πόση ελπίδα χρειάζεται ο κόσμος και το ότι τα κανάλια θα του πουλήσουν ελπίδα (και τίποτα άλλο). Βρήκαν λέει το φάρμακο του καρκίνου στο δηλητήριο του μπλε σκορπιού. Και το προμοτάρουνε αδρά σε όποιον κάθεται να τους ακούσει.

Και για τι πράγμα δεν σας είπαν στην τηλεόραση; Ας πούμε μερικά που μου έρχονται στα γρήγορα γιατί έχουμε και άλλες δουλειές: Για το είναι τρομερά απίθανο να υπάρχει ένα τέτοιο φάρμακο στη φύση χωρίς κατεργασία, για το ότι υπάρχουν τόσες διαφορετικές μορφές καρκίνου, για το ότι το "ανακάλυψε" βιολόγος και όχι γιατρός, για το ότι βρέθηκε εκτός εργαστηρίων παρά τα δισεκατομμύρια που σπαταλάει η φαρμακευτική βιομηχανία για να το ανακαλύψει, για το ότι αν θέλει ο ασθενής 10 λίτρα το χρόνο θα έπρεπε να "αρμεχθούν" 5.000 σκορπιοί για τον καθένα, για το ότι εντελώς τυχαία έψαχνε η Κούβα ένα τρόπο να ανακάμψει την τουριστική βιομηχανία της, για το ότι η διεθνής ιατρική κοινότητα λέει ότι όλα αυτά είναι φούμαρα (εκτός από τους 10 γιατρούς στα ελληνικά κανάλια φυσικά, που ψάχνουν τρόπο να προβληθούν). Καλά ρε μάγκες, δηλαδή τόσο ξύπνιοι είστε εσείς που ανακαλύψατε το φάρμακο; Οι άλλοι μαλάκες είναι;

Αλλά, εντάξει, τον κόσμο τον καταλαβαίνω. Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ντροπή στα κανάλια. Ντροπή Ευαγγελάτε. Ντροπή δημοσιογράφοι.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που καταλαβαίνω φιγούρες που θεωρούσα τρελλούς και extreme όπως ο Λεβέντης και ο Καρατζαφέρης.

Ποιοί αντιαμερικάνοι;

Κάτι διάβασα στο Βήμα της Κυριακής (οι Κυριακάτικες είναι οι μόνες εφημερίδες που διαβάζω γιατί με ενδιαφέρουν οι απόψεις ανθρώπων και όχι τόσο τα καθημερινά γεγονότα που γράφονται βιαστικά και επιπόλαια). Είναι εκπληκτικό το ότι κάποιοι αισθάνονται αντιαμερικάνοι αλλά οδηγούν Ford, βάζουν βενζίνη Shell, φοράνε Levi's, ακούνε Britney και Shaggy, πηδάνε με Durex, αγοράζουν laptop Dell, τρέχουν Windows, πίνουν Jack Daniels, φωτογραφίζουν με HP, βλέπουν ταινίες του Hollywood, δροσίζονται με κλιματιστικό General Electric, τρέχουνε με Nike.

Γιατί αν θες να είσαι αντιαμερικάνος, ή οτιδήποτε "αντί-" τότε λογικό δεν είναι θα πρέπει να μην δέχεσαι οτιδήποτε αμερικάνικο; Αλλιώς είναι σαν να είσαι αντι-καπιταλιστής αλλά να καταθέτεις τα λεφτά σου στην τράπεζα για να πάρεις τον τόκο. Σαν να δηλώνει κομμουνιστής και στέλνεις τα παιδιά σου στο Αμερικάνικο Κολλέγιο και μετά στο Yale.
Εγώ πάλι είμαι αντί-αντί. Δε γουστάρω να είμαι αντί-κάτι-άλλο. Αποφάσισε ο Bush να βομβαρδίσει; Ντροπή του, από ανθρωπιστικής πλευράς. Αλλά από τη δική του σκοπιά, καλά κάνει. Επιχειρηματίας είναι, μεγιστοποιεί το κέρδος του εις βάρος κάποιων άλλων. Είναι κάτι σαν τον επιχειρηματία που κάνει τα πάντα για να κλείσει τον ανταγωνιστή του και να έχει το μονοπώλιο, αλλά σε πολύ πολύ μεγαλύτερο επίπεδο. Και αν σήμερα δεν είμαστε εμείς οι κάποιοι άλλοι, μπορεί να είμαστε αύριο. Συμφωνώ. Είστε λοιπόν αντι-Bush. Και αντι-Kerry (αν είχε βγει ο άνθρωπος). Αλλά όχι αντιαμερικάνοι.

Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι οι Αμερικάνοι δεν είναι όλοι ίδιοι. Δε μπορείς για ότι γίνεται να λες ότι φταίνε οι Αμερικάνοι (ή οι Εβραίοι). Γιατί και έτσι να είναι ευθύνεται μια μικρή ελίτ αυτών. Ο λαός σου φταίει; Οι λαοί δε διαφέρουν μεταξύ τους. Αν δεν υπάρχουν πολιτικές σκοπιμότητες από ψηλά που τους κατευθύνουν, οι λαοί τα βρίσκουν μεταξύ τους.

Τους τρομοκρατούν και ψηφίζουν Bush γιατί τους έχουν πείσει ότι αυτός θα τους σώσει. Και μην ακούσω ότι είναι κουτοί και επηρρέαζονται από τα ΜΜΕ γιατί θα σας θυμίσω πώς δημιουργήθηκε η φούσκα του ΧΑΑ όταν όλοι παπαγαλίζαμε ότι μας έλεγαν: "Θα ανέβει η τάδε μετοχή, οι τράπεζες πάνε καλά, αγόρασε κατασκευαστικές".

Έτσι και οι Αμερικάνοι παπαγαλίζουν τώρα: "Οι τρομοκράτες δε μας πάνε γιατί είναι κακοί άνθρωποι, εμείς έχουμε το Θεό με το πλευρό μας, είναι κακοί άνθρωποι, εμείς είμαστε καλοί άνθρωποι, πρέπει να τους εξοντώσουμε, ποιός καλύτερος από αυτόν τον σούπερ καλό άνθρωπο τον Πρόεδρό μας;"

Ας σκεφτόμαστε και ας είμαστε αντικειμενικοί λοιπόν. Όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά, ναι;

ΠΓΔΜ όπως λέμε ΞΜΤΓ;

Μας την έκανε ο Μπούς-της. Αναγνώρισε την ΠΓΔΜ σαν Δημοκρατία της Μακεδονία, δηλαδή ως Μακεδονία.

Εντάξει, χαλαστικό ως γεγονός, αλλά δηλαδή μη μου πείτε ότι δε το περιμένατε!
Εμείς πλέον είμαστε του χεριού του, γιατί να μην αποκτήσει νέους φίλους; Όχι αυτούς που τον χρειάζονται.

Δηλαδή τί θα κάνουμε; Θα τρέξει το Διπλωματικό Σώμα, ο ΥπΕξ, ο Καραμανλής και ο Στεφανόπουλος και κάτι τρέχει στα γύφτικά.

Όλοι τη δουλειά τους κάνουν. Ο Μπους θα κλείσει μια συμφωνία με τη Μακεδονία αύριο μεθαύριο, οι δικοί μας προσπαθούνε να δείξουν ότι δε φταίνε που έγινε η μαλακία στη "βάρδιά" τους.

Και όπως είχε πει ο Μητσοτάκης και παλιότερα, το όλο θέμα θα έχει ξεχαστεί σε λίγα χρόνια. Αν όχι μήνες. Πιθανόν να το ακούσουμε πάλι στις επόμενες εκλογές, στη λασπολογία του ΠΑΣΟΚ.

Εγώ, είπαμε, δεν κατέχω από Ιστορία. Είμαι γκαγκά. Γι αυτό είχα ρωτήσει κάποια που ξέρει, μια ξεναγό, μεγάλη γυναίκα. Και μου λέει λοιπόν ότι, ΝΑΙ, μέχρι και εκεί πάνω ήταν κάποτε η Μακεδονία του Μεγαλέξανδρου. Δηλαδή γεωγραφικά, είναι κι εκεί Μακεδονία.
Πολιτισμικά φυσικά, καμία σχέση. Αλλά γιατί, μήπως έχουμε εμείς καμία σχέση με τους αρχαίους Έλληνες; Ή μήπως ο Μεγαλέξανδρος μεγάλωσε μιλώντας ελληνικά; (μην πείτε ναι, δεν παίζει, πρώτα έμαθε μακεδονικά και όταν μεγάλωσε έμαθε ελληνικά από τον Αριστοτέλη).

Μόνο που εμείς μιλάμε ελληνικά. Γιατί κάτι άλλο να συνδέει εμάς με τους αρχαίους αυτούς τύπους που μένανε εδώ που μέναμε δε βλέπω. Οι τύποι ήταν κορυφή κι εμείς είμαστε για τα μπάζα. Και μην ακούσω ότι είμαστε η καλύτερη χώρα του κόσμου, οκ στρουθοκάμηλοι;

Bush vs Kerry

Παρόλο που ξέρω ότι δε θα αλλάξει η εξωτερική πολιτική, εγώ Kerry θα ψήφιζα. Αν μη τι άλλο, είναι πιο έξυπνος, πιο ψηλός, νέο αίμα.

Ορίστε τό'πα!

Ο Σάκης, ο Τάκης και ο Μάκης

Ομοφυλοφιλοφοβία. Μεγάλη λέξη, τετρασύνθετη, και δύσκολη. Περίεργο πράγμα για κάτι τόσο καθημερινό.

Άνοιξα το χαζοκούτι, κάτι που σπάνια κάνω εδώ και δυόμισι χρόνια, από τότε που επέστρεψα στην Ελλάδα. Για τις αμερικανικές εκλογές περίμενα να δω κάτι, αλλά μπα. Είδα λοιπόν το Χατζηνικολάου (άνθρωπο τον οποίο έχω σε μεγάλη υπόληψη από τότε που ήμουν σε μία διάλεξή του στο Πάντειο Πανεπιστήμειο) να έχει καλέσει διαφόρους, μεταξύ των οποίων και ο Γιάννης Ιωαννίδης. Και έλεγε λοιπόν αυτός ο άνθρωπος πως η τηλεόραση γέμισε ομοφυλόφιλους που δίνουν λάθος πρότυπα στα παιδιά.

Δηλαδή ΕΛΕΟΣ! Εντάξει, είπαμε, τηλεόραση δεν βλέπω, δεν με ενδιαφέρει το θέμα. Αλλά το ότι γεμίσαμε ερωτικά τρίγωνα δεν ήταν δηλαδή ανήθικο; Ότι ο Παπακαλιάτης πηδούσε μαμά και κόρη ήταν μια χαρά; Η προβολή της βίας, των στριπτιτζάδικων, της μαφίας, του υποκόσμου, δε μας πείραξε; Και μας πείραξαν οι gay; Οι οποίοι (λέει τώρα ο κ. Ιωαννίδης) αντιπροσωπεύονται στις ελληνικές σειρές σε ποσοστό επτά στους δέκα; ΕΛΕΟΣ!

Εγώ ψηφίζω υπέρ πάντως. Κρίμα για τα κορίτσια που κάτι τύποι τρομεροί είναι πισωγλέντηδες. Αλλά όσο νά'ναι μας βολεύει εμάς που είμαστε λιγότερο όμορφοι εώς Κουασιμόδοι. Μακριά από τον κώλο μου ας κάνουν ότι θέλουν, τι με κόφτει εμένα;

Και αν τώρα δούμε και δυο κοριτσάκια να φιλιούνται στο δρόμο, ε δε θα στρέψουμε και αλλού το βλέμμα μας.

Όπως πιστεύω κάργα, για να σε καίει κάτι πρέπει να έχει καεί η γούνα σου, γιατί άμα δεν έχει καεί η γούνα σου, γιατί να σε καίει και το θέμα δηλαδή;

Άν λοιπόν εμένα ο γιός μου δεν είναι πουστράκι, τι με νοιάζει ο γιος του διπλανού; Αλλά και αν πάλι είναι πουστράκι, μου φταίει η τηλεόραση που τον έκανε;

Ναι, δε λέω, όλα παίζουν το ρόλο τους. Λίγο οι σειρά με τον Παπακαλιάτη, λίγο το να δείξεις τον Σάκη, λίγο να πεις ότι ο Elton John είναι επιτυχημένος. Αλλά δε σε ωθούν στην ομοφυλοφιλία αυτά τα πράγματα. Άντε να σε κάνουν να πειραματιστείς πιο γρήγορα ή άντε να σε κάνουν να το παραδεχτείς. Αλλά επειδή είδα το φιλί στο σήριαλ του Παπακαλιάτη, να δοκιμάσω κι εγώ; Μπα!

Και παίρνει μετά το θέμα διαστάσεις πολιτικές, θρησκευτικές, δεοντολογικές, ηθικές, βιολογικές, ιατρικές, μέχρι και φιλοσοφικές! Και φέρε ένα κάρο ειδικούς να μας το εξηγήσουν το φαινόμενο και να φαγωθούν μεταξύ τους.

Ρε κόσμε, τι κάθεσαι και βλέπεις; Κλείστο το γαμωκούτι ρε πούστη μου μπας και βάλεις μυαλό!

Κρατάμε σκορ;

Είναι εκπληκτικό το πόσοι δεν θέλουν να κρατάει τη σημαία Αλβανός. Σε μια έρευνα που είδα σε ένα site, το 48% των επισκεπτών ήθελαν την σημαία να την κρατάει μόνο ελληνικό χέρι.
Παρά τις τοποθετήσεις του πολιτικού κόσμου, του Προέδρου της Δημοκρατίας (ένας θεσμός πολύ πιο σεβαστός από όλους τους άλλους πολιτικούς μαζί, ιδιαίτερα όταν αυτός είναι ο Στεφανόπουλος), των δημοσιογράφων, του κόσμου των τεχνών και των γραμμάτων, υπάρχει ακόμα κόσμος που δε θέλει τους Αλβανούς να σηκώνουν τη σημαία. Μένω άναυδος (και οι υπόλοιποι μάλλουν μένουν Σόλωνος, που έλεγε ο Χάρυ Κλυν). Ο Αλβανός που μένει στην Ελλάδα, φορολογείται στην Ελλάδα, πηγαίνει σε ελληνικό σχολείο και πασχίζει να απορροφηθεί από το ελληνικό σύστημα δηλαδή είναι λιγότερο Έλληνας από τον DJ Tiesto ο οποίος έβγαλε CD με την ελληνική σημαία στο εξώφυλλο;

Κάθε έξι μήνες τα ίδια. Μην σηκώσει Αλβανός, Βούλγαρος ή πρώην Σοβιετικός τη σημαία. Καταλήψεις σχολείων (άλλο που δε θέλανε να βρούνε τα παιδιά δικαιολογία για κατάληψη) και αντιδράσεις γονέων. Ανθρώπων μεροκαματιάρηδων που η μόνη του χαρά μέσα στη μιζέρια είναι να δούνε το καμάρι τους να αριστεύει. Λογικό είναι το να θέλουνε να δούνε το παιδί τους να κρατάει τη σημαία. Αλλά αν θέλουν να το δούνε, τότε θα έπρεπε το παιδί τους να είναι ο καλύτερος μαθητής. Και προφανώς δεν ήταν.

Και μιλάνε οι γονείς για κατάφορη αδικία εις βάρος των παιδιών τους. Γιατί; Επειδή ο Αλβανός ήταν καλύτερος; Μήπως ο Αλβανός είχε περισσότερα λεφτά και το παιδί του έκανε περισσότερα ιδιαίτερα; Α όχι, ίσως να είναι το ότι οι Αλβανοί γονείς προλαβαίνουν να διαβάζουν τα παιδιά τους οι ίδιοι σε μαθήματα που δεν γνωρίζουν. Αφήστε που οι Αλβανοί έχουν και μεγαύτερη εξοικείωση με την ελληνική γλώσσα.

Αλλά ποιός φταίει; Φταίει ο μεροκαματιάρης γονέας που δεν είχε την επιλογή να ανοίξει τα μυαλά του, που κάποια πράγματα στη ζωή του κάτσανε στραβά και που δε μπορεί να ξεφύγει από την κατάστασή του; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όχι δε φταίει.

Ποιός φταίει; Φταίνε οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, όλοι οι επιφανείς άνθρωποι που του λένε ότι ζει στην καλύτερη χώρα του κόσμου. Και αυτός τα πιστεύει, γιατί έτσι διασκεδάζει τη μιζέρια του.

Βγαίνει ο πρωθυπουργός και λέει ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον ουραγός της Ευρώπης στο τάδε ζήτημα, αλλά έχει την πρωτιά. Νά τη η εθνική υπηρηφάνια. Ακούει στις ειδήσεις ότι το βιοτικό επίπεδο της γειτονικής (και "εχθρικής") Τουρκίας είναι απίστευτα χαμηλό. Βγάζει το συμπέρασμα ότι είναι ζώα όλοι οι Τούρκοι. Βγαίνει μια Φανή Χαλκιά και δηλώνει ότι οι Έλληνες έχουν γεννηθεί μόνο για πρωτιές. Γουστάρει ο μεροκαματιάρης. Βγαίνει ο Σάκης τρίτος στη Eurovision, και μετά οι Τατιάνες λένε ότι αδικήθηκε που δεν βγήκε πρώτος, τα συμφέροντα των φάγανε κλπ. Το καταπίνει και αυτό ο Έλληνας, γιατί έχει την ανάγκη να πιστέψει κάπου. Του λέει ο αρχιεπίσκοπος πως ο Θεός προτιμά τους Έλληνες, καθότι Ορθόδοξοι. Φέρε κι από εκεί υπερηφάνια. Πήραμε το ευρωπαϊκό, νάτοι νάτοι οι πρωταθλητές.

Δώστου κούνημα της σημαίας μέχρι πρωΐας, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα στη ζωή του Έλληνα την επόμενη μέρα, χωρίς να έχουν φύγει τα προβλήματα. Και φυσικά έχουμε και το ότι ΚΑΠΟΤΕ ήμασταν σπουδαίος λαός οι Έλληνες, πριν 2.500 χρόνια.

Με αυτά και με εκείνα, τι να κάνει ο έρμος ο Έλληνας, του έχουν φουσκώσει τα μυαλά ότι αυτός είναι και άλλος δεν είναι. Βγάζει το κόμπλεξ λέγοντας του Αμερικάνους αμερικανάκια, τους Βρετανούς αδερφές, τους Γάλλους σωβινιστές, τους Ιταλούς χαζοβιόληδες καιτους Τούρκους ζώα. Νομίζω πως πιο ξενοφοβικός λαός δεν πρέπει να υπάρχει από τους Έλληνες.

Και ο Αλβανός που ήρθε εδώ για να ζήσει επειδή στην Αλβανία "δε βγαίνει", του φταίει και πρέπει να πληρώσει. Όχι μόνο με αυτά που τραβάει στην καθημερινότητά του όντας πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Δε του φτάνουν αυτά. Πρέπει να του δημιουργούμε και άλλα συναισθήματα. Να μη μπορεί να πανηγυρίσει ούτε μια νίκη στοποδόσφαιρο.

Δεν ξέρω πολλά πράγματα, είναι αλήθεια. Δεν με απασχόλησε ποτέ η Ιστορία και ξέρω κάποια πράγματα τόσο αποσπασματικά που δε νομίζω ότι θα έπρεπε να μιλάω για το τι είχε γίνει κάποτε, με τους παππούδες μας και τους υπόλοιπους πεθαμένους. Αλλά δε νομίζω ότι οι λαοί έχουν να χωρίσουν τίποτα. Αν οι λαοί αντί να φανατίζονται ο ένας εναντίον του άλλου για να ακολουθήσουν τα συμφέροντα του καθένα δεξιά και αριστερά, θρησκευτικά, πολιτικά, αθλητικά, κ.ο.κ. τότε πιστεύω θα περνάμε καλύτερα. Θα σκεφτόμαστε καθαρότερα. Θα κοιτάμε τη δουλειά μας.

Γιατί εγώ, όταν ήμουν στην Βρετανία για 6 χρόνια, κανείς δε μου είπε να μην πανηγυρίζω στις νίκες της Ελλάδας. Κανείς δε μου απαγόρευσε να γιορτάσω το Ορθόδοξο Πάσχα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Κανείς δε μου είπε ότι η Ελλάδα είναι χώρα δευτέρας κατηγορίας. Κανείς δε με έκανε να νιώσω πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Και αν θέλετε να ξέρετε, όσοι δεν έχετε ζήσει έξω, έτσι ακριβώς ήμασταν. Τι σχέση έχει ένα τσούρμο Ελλήνων φοιτητών σε ένα τραίνο να μιλάει δυνατά, να ενοχλεί, να βρίζει, να λερώνει με τους Βρετανούς που διαβάζουν ήσυχα την εφημερίδα τους; Τίποτα. Και μη μου πείτε τώρα "μα είναι ξενέρωτοι"! Όχι και τα δικά μας δικά μας, και τα δικά τους δικά μας!

Αυτοί οι άνθρωποι μου δίδαξαν εμένα προσωπικά την ανωτερότητα όταν μου συμπεριφέρθηκαν σαν ίσο με αυτούς, όταν βγήκα από το πανεπιστήμειο και έψαξα δουλειά και έπαιρνα ένα καλό μισθό. Όταν μου εμπιστεύθηκαν σοβαρές δουλειές. Όταν με βάλανε σε θέσεις που ποτέ ένας Αλβανός δε θα έπαιρνε στην Ελλάδα.

Και για σκέψου δύο πράγματα. Πρώτον θυμήσου τι έκανε ο Χίτλερ και παρομοίασε τις πράξεις του με τις δικές σου, Έλληνα, που πιστεύεις στην υπεροχή της φυλής σου, όπως ο Χίτλερ πίστευε στην υπεροχή της δικής σου. Και μετά θυμήσου πόσοι Έλληνες ήταν αυτοί που φύγανε για τη Γερμανία το '60 για να βρούνε εκεί δουλειά, βγάλανε μια περιουσία και γυρίσανε. Νομίζεις ότι διαφέρουν καθόλου από τους Αλβανούς που έχουν έρθει εδώ για να προκόψουν; Ξέρεις ότι το λιγότερο από 1 στους 3.000 Αλβανούς στην Ελλάδα είναι αυτοί που έχουν καταδικαστεί για κάποιο έγκλημα;

Δεν είναι όλοι τους εγκληματίες. Θέλουν κι αυτοί, σαν εσένα, να κάνουν οικογένεια, να περνάνε καλά, να βγάζουν λεφτά, να δούνε τα παιδιά τους να μεγαλώνουν σωστά. Γιατί να μην τους αφήσουμε;

Buffalo Bill

Μετά από πολλά πολλά χρόνια, έφαγα και πάλι βουβάλι. Αποξηραμένο. Το παρήγγειλα από America. Ακριβό για τόσο λίγο, αλλά καταπληκτικό. Έτσι για να δοκιμάζουμε μια νέα γεύση μία στο τόσο.

Το φαινόμενο της πεταλούδας

Πίστευα εδώ και πολλά χρόνια πως δε θα έβρισκα με τίποτα κάποια ταινία που να ξεπεράσει το Usual Suspects.

Χωρίς να πάω στον κινηματογράφο, χωρίς καν να πάω στο βίντεο κλαμπ, ένας φίλος μου την έφερε. Μου περιέγραψε την υπόθεση και μου φάνηκε βαρετή και άδεια.

Όμως, μόλις τη δεις τότε καταλαβαίνεις με τι έχεις να κάνεις. Με ένα αριστούργημα! Ένα εκπληκτικό δείγμα ψυχολογικού θρίλλερ το οποίο όμως δεν μένει απλά στην οθόνη αλλά ουσιαστικά το ζούμε όλοι κάθε μέρα, κάθε στιγμή με κάθε μας μικρή, απειροελάχιστη και ασυνείδητη απόφαση!

Ο σταθμός που θα επιλέξεις μπαίνοντας στο αμάξι σου, μπορεί να έχει ένα τραγούδι που θα σου αρέσει και έτσι όταν ξεπαρκάρεις να μη δεις τον πεζό που ήταν αφηρημένος και να τον σκοτώσεις.

Ή μπορεί να γύρισες στο σπίτι σου για να σβήσεις το φως και αυτό να σου κόστισε δύο δευτερόλεπτα, τα οποία μετά μετατράπηκαν σε 2 λεπτά γιατί κάποιος πρόλαβε σε αυτό το χρόνο να καλέσει το ασανσέρ πιο γρήγορα από σένα. Και χάνοντας 2 λεπτά, δεν γνώρισες την αδερφή του γείτονά σου που έφευγε, την οποία θα γνώριζες και θα παντρευόσουν μετά από 3 χρόνια, γιατί αν την είχες δει τώρα θα φρόντιζες να μην έχανες το γάμο του γείτονά σου μετά από 2 μήνες, με την ελπίδα να την ξαναδείς.

Η θεωρία του χάους δεν είναι θεωρία. Είναι η ζωή. Είναι η καθημερινότητά μας, είναι οι επιλογές μας, οι επιλογές των άλλων, η τύχη, το timing, η φύση.

Εγγύηση HP

Πόσο μου τη σπάει. Αγοράζεις κάτι, χαλάει. Μα έχω εγγύηση κύριε μαγαζάτορα. Ναι, ορίστε και το τηλέφωνο της αντιπροσωπείας. Και πού είναι; Στην Αγία Παρασκευή. Και πόσο θα κάνουν; Ανάλογα με τη δουλειά που έχουν, αλλά πάνω από μια βδομάδα.

Δηλαδή πρέπει εγώ να στερηθώ αυτό που πήρα για 10 μέρες τουλάχιστον και να το πάω και όπου είναι η κάθε αντιπροσωπεία; Ναι, έτσι πρέπει. Πού είναι η Αγγλία με τα ωραία της. Χάλασε ή έχετε υποψία ότι χάλασε η συσκευή σας; Έρχεται κούριερ την άλλη μέρα, σου φέρνει μία ίδια συσκευή και παίρνει την παλιά και σου ζητάνε και συγγνώμη για την ενόχληση. Και θα σε πάρουν τηλέφωνο μετά από μια εβδομάδα να σε ρωτήσουν αν είσαι ευχαριστημένος με την αλλαγή.

Και στην Ελλάδα; Ούτε καν εγγύηση 2 χρόνια δε δίνουν που λέει η Ευρωπαϊκή Οδηγία. Και τι θα τους κάνεις; Μύνηση; Όχι κύριε. Ας μην αγόραζες.

Αλλά μην ανησυχείτε, εγώ δεν ξεχνάω. Όχι μόνο δε θα ξαναγοράσω, αλλά θα φροντίσω να μην αγοράσουν και όλοι οι φίλοι που με ρωτάνε κάθε τρεις και λίγο. Και ρόμπα θα σας κάνω δημοσίως.

Αγοράζεις εκτυπωτή HP. Όλα καλά αλλά σου μασάει μία στις 2 σελίες. Πρέπει να τον πας στην Αγία Παρασκευή, ολόκληρο ταξίδι. Τον πας και μετά από μια βδομάδα σου δίνουν έναν άλλον, τον οποίο τον βάζεις στο πορτ-μπαγκάζ αλλά το κουτί είναι μεγάλο και φρακάρει το πορτ-μπαγκάζ. Ως αποτέλεσμα, πρέπει να σπάσεις την κλειδαριά του για να το ανοίξεις.

Τώρα θα μου πεις τι φταίει η HP που έσπασες την κλειδαριά (50 ευρώ ο κλειδαράς) και πρέπει να την αλλάξει (256 ευρώ η αντιπροσωπεία για να σου βάλει καινούρια η οποία θα έχει και άλλο κλειδί από το υπόλοιπο αμάξι).

Ναι αλλά κι εγώ που τον πήγα σπίτι μου και έπρεπε να δουλέψει χωρίς πρόβλημα, γιατί φταίω; Και εντάξει όλα τα άλλα, το δίκιο σου δε θα το βρεις, είναι αυτό που λέμε consequential. Αλλά να πάρεις τον καινούριο εκτυπωτή, αυτόν που σου δώσανε, να έχεις πληρώσει 300 ευρώ για τον εκτυπωτή, 300 για την κλειδαριά και ο εκτυπωτής να βουήζει όταν είναι αναμμένος. Ε, πάει πολύ, δε βρίσκετε;