Αγάπη είναι...

... να της φέρνεις ένα μεγάλο δώρο από το Βερολίνο και να το χρησιμοποιεί με ένα τρόπο που σε κάνει να νιώθεις περήφανος.

28η Οκτωβρίου

Είδα αυτό στο YouTube και σκέφτηκα: Οι άλλοι που ήταν και πιο κοντά στη Γερμανία και ήταν πιο και υπερδυνάμεις, γιατί χάσανε τόσο μικρό ποσοστό του πληθυσμού τους; Μήπως το ηρωικό '40 μας πιάσανε ολίγον κώτσους;

Ναι, ναι, ξέρω ότι θα μου την πείτε σε βαθμό κακουργήματος, αλλά bear with me.

Μήπως τελικά το ότι χάσαμε το 10% του πληθυσμού μας μας αποδεκάτισε μετά ως χώρα; Μήπως αυτό το 10% του πληθυσμού είναι το ίδιο 10% που θα ήταν το πιο χρήσιμο κομμάτι του πληθυσμού σε μια αποδεκατισμένη κοινωνία και το οποίο θα έθρεφε το υπόλοιπο 90%;

Μήπως αυτό το 10% του πληθυσμού ήταν οι πιο δυναμικοί άνθρωποι που κρατάνε τη δομή μιας κοινωνίας και μόλις τους χάσαμε μείναμε χρόνια πίσω και ακόμα προσπαθούμε να προλάβουμε το οικονομικο-κοινωνικό χάσμα με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες;

Βλέποντας το θέμα καθαρά από άποψη πόρων, μήπως αυτοί οι πόροι θα ήταν καλύτερα επενδυμένοι στη συνέχιση της ελληνικής κοινωνίας μετά την κατοχή, παρά πριν και κατά τη διάρκεια;

Λέω εγώ τώρα...

3 χρόνια George Is Your Man :)

Πριν από ένα μήνα, το blog έκλεισε τα 3 του χρόνια κι εγώ δεν πήρα χαμπάρι.

Ένα blog, το οποίο δε θα υπήρχε (ή τουλάχιστον δε θα υπήρχε σ' εκείνο το χρονικό διάστημα) αν δεν υπήρχε ο Αρκούδος, ο οποίος τότε βέβαια έπαιζε σε άλλη διεύθυνση.

Ένα blog το οποίο φιλοξένησε μέχρι σήμερα 843 posts (τα 150 or so είναι ακόμα drafts και πολύ πιθανόν να παραμείνουν έτσι γιατί είναι πολύ μεγάλα για να τα τελειώσω και πλέον όχι τόσο καίρια), με καμιά 40-50αριά αγαπημένες μου ιστορίες.

Στο πρώτο μισό της ως τώρα ζωής του blog, έκανα ενδιαφέρουσες γνωριμίες με ανθρώπους πολύ διαφορετικούς από μένα, σε μια φάση που αναζητούσα νέες εμπειρίες. Στο δεύτερο μισό, απλά εξαφανίστηκα. Η νέα γενιά των bloggers κάνει πολύ καλύτερη δουλειά, είναι ακόρεστη και καλύπτει όλα τα γούστα.

Και επειδή κάποιοι έχουν ρωτήσει πώς βγήκε το GeorgeIsYourMan, ήταν όταν -φοιτητής ακόμα- κάποιος με πρότεινε για μια δουλειά που δεν ήξερα να κάνω. Η δουλειά απαιτούσε τεχνικές γνώσεις που δεν είχα και μετά από 5 λεπτά κατά τα οποία εγώ είχα πελαγώσει καθώς εκείνοι απαρίθμηζαν τις τεχνικές γνώσεις που απαιτούσαν και ενώ ήμουν έτοιμος να φύγω, το λαμόγιο τους απάντησε απλά "George is your man!"

Και έτσι ξεκίνησε μια συνεργασία σε κάτι που δεν ήξερα να κάνω, το οποίο φρόντισα να μάθω πολύ γρήγορα. Και από εκεί ξεκίνησε κάτι άλλο, που οδήγησε αλλού και ακολουθώντας μια αλυσίδα από αλληλοεπηρρεασμένες εξελίξεις, here I am.

Παράλληλα, ένα άλλο blog, λίγο πιο ευαίσθητο από το γκάφρικο (γκάφα & καφρίλα, το πιάσαμε, έτσι;) κύριο blog, το Επείγον βγάζει δοντάκια κλείνοντας τα 2 του χρόνια. Έχει βάλει ένα μικρό λιθαράκι στο να ευαισθητοποιηθούμε όλοι μας για την εθελοντική αιμοδοσία, ειδικά όταν πρόκειται για ανάγκη για μωρά και μικρά παιδιά.

Αριθμεί μόνο 32 posts και έχει για συνδρομητές 8 άτομα, αλλά θέλω να πιστεύω πως είναι 8 άτομα που είτε δίνουν αίμα είτε είναι connectors που διανέμουν την πληροφορία στους κατάλληλους ανθρώπους.

Γιατί διάλεξα αυτό το θέμα; Γιατί δεν υπάρχει τίποτα επί τούτου στην Ελλάδα. Και γιατί δε μπορώ να δώσω αίμα ενώ θα ήθελα. Δύο φορές που έδωσα αίμα λιποθύμισα με σπασμούς μετά τα πρώτα 10 ml.

Όσοι ενδιαφέρονται, γιορτάζουμε και κερνάμε σαμπάνια. Στο facebook. :)

Berlin 2007

Οι Γερμανοί είναι κρυόκωλοι, έτσι;

Είναι πασίγνωστο άλλωστε. Και μόνο που λες Γερμανία, σού'ρχεται ένα σύγκρυο, ένα ρίγος, μια παγωμάρα, ένα μπρρρρρρ.

Για να μη σου πω για τη γλώσσα τους που είναι μέσα στο διπλό και τριπλό σύμφωνο και τις πολυσύνθετες λέξεις. Αυτό από μόνο του λέει τα πάντα. Δε τα πάνε καλά ρε παιδί μου με τα φωνήεντα και τις φωνές εν γένει, άρα μάλλον το σεξ δεν παίζει και πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή τους, έτσι; Είπαμε ρε παιδί μου, κρυόκωλοι.

Αποτελεί λοιπόν μυστήριο το γιατί ένα από τα μεγαλύτερα industries παγκοσμίως αποφάσισε το 1997 να κάνει την πρώτη του ευρωπαϊκή έκθεση στην πρωτεύουσα μιας τόσο κρύοκωλης χώρας.

Πέρσι πήγα στην έκθεση αυτή για πρώτη φορά από περιέργεια. Φέτος πήγα γιατί ήξερα τι θα δω και μπορούσα να το απορροφήσω καλύτερα από το να βγάζω φωτογραφίες την κάθε μαλακία σαν γιαπωνέζος τουρίστας μπροστά σε άγαλμα της Pamela.

Πέρσι, έδωσα σημασία στις πορνοστάρ, στις στάρλετ και στα live sex shows. Φέτος, έδωσα σημασία στις πορνοστάρ, στις στάρλετ και στα trends.

Ναι, τα trends. Το σεξ έχει trends. Όπως η μόδα. Δε το είχατε προσέξει;

-o-

Σκηνικό από την έκθεση:

Περνόντας από το μπαρ της έκθεσης για μπύρες, κατά λάθος ένας φίλος (και καλός φωτογράφος), σπρώχνει με το βαλιτσάκι της κάμερας ένα διπλανό τραπέζι και ρίχνει μια Coca Cola στο πάτωμα.

Η κυρία του διπλανού τραπεζιού με το κόκκινο λάτεξ φόρεμα απλά ρίχνει μια ματιά γεμάτη νόημα στον ημίγυμνο σκλάβο που τη συνοδεύει. Εκείνος πέφτει στα τέσσερα και αρχίζει να γλύφει τη χυμένη Coca Cola από το πάτωμα της έκθεσης.

Η αφέντρα του, τον επιβραβεύει περιοδικά με ξυλιές από καμουτσίκι στον πισινό του, με τακουνιές στο σβέρκο και στην πλάτη και αμέσως δημιουργείται γύρω τους ένας φωτογραφικός κλοιός.

-o-

Είδα κάπου ένα πολύ ωραίο timeline το οποίο έδειχνε το πώς κάποιες σεξουαλικές συνήθειες εμφανίζονταν σε διάφορα μέρη του κόσμου και πώς γινόντουσαν σιγά-σιγά αποδεκτές, μετά γινόντουσαν trendy και μετά απλά mainstream.

Για παράδειγμα, πριν πενήντα χρόνια ο κόσμος γαμούσε κατά κόρον σχεδόν αποκλειστικά στην ιεραποστολική στάση. Τώρα, να με συμπαθάτε αν εσείς ακόμα γαμείτε έτσι, αλλά νομίζω πως το ιεραποστολικό έχει εκκλείψει, προς όφελος του doggy style, του cowgirl, του reverse cowgirl κλπ.

Περι ορέξεως κωλο-κυθόπιτα.

Αλλά, η μόδα του σεξ, δεν είναι μόνο οι στάσεις, αλλά και οι καταστάσεις.

Με τον καιρό, το σεξ στις μικρότερες ηλικίες έγινε λιγότερο κατακριτέο, οι ομοφυλόφιλοι έγιναν πιο αποδεκτοί από τους ετεροφυλόφιλους, το σεξ με παραπάνω από πάνω από 1 άτομο πέρασε από τη σφαίρα του αυτά γίνονται μόνο στις τσόντες στη σφαίρα του ρε μαλάκα να μοντάρουμε καμιά παρτουζοκατάσταση...

Αν λοιπόν οι ανωμαλίες που έκαναν μόνο οι μειονότητες πριν 50 χρόνια αρχίζουν και γίνονται αποδεκτές μέσα από τη συνεχή αναζήτηση του ανθρώπου, τότε τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο σίγουρους ότι οι σημερινοί ανώμαλοι δεν είναι οι αυριανοί πρωτοπόροι, όπως ήταν εκείνοι που πρωτοδοκίμασαν το 69, το έλα στην παρέα μας φαντάρε, το σεξ με τακούνια;

Και τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο γαμημένα σίγουρους πως μια εικόνα σαν κι αυτή δε θα αντιπροσωπεύει την καθημερινότητα στη σεξουαλική ζωή της επόμενης γενιάς;

Off Telecoms

Όπως έλεγε και το προηγούμενο ποστ, δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Στέλνεις ένα τέτοιο φαξ όχι μόνο στον αριθμό του φαξ που σου δίνουν από το κέντρο τηλεφωνικής εξυπηρέτησης αλλά σε όλους τους αριθμούς φαξ που βρίσκεις για την εταιρία στην ΕΕΤΤ ή στο Google.

Με πήραν τηλέφωνο από την On Telecoms την επόμενη εργάσιμη για να μου επιστρέψουν τα λεφτά...

MotD

Η διαφήμιση είναι τουτουνών...

Numbers

Οι άνθρωποι είναι τραγικά κακοί με τους αριθμούς.

Πολλοί λένε ότι εγώ έχω επιλεκτική μνήμη, αλλά ευτυχώς την έχω ανταλλάξει με μια τουλάχιστον μέτρια αντίληψη περί του πως λειτουργούν οι αριθμοί.

Όταν, για παράδειγμα, λες σε κάποιον πως κάτι κακό είναι 1% πιθανό να συμβεί, εκείνος ακούει αδύνατο. Και όταν μετά από 50, 100 ή 200 επαναλήψεις τελικά του συμβεί το κακό, σου εξιστορεί πως “αυτό δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ”, και αναρωτιέται “γιατί να τυχαίνουν όλα σε μένα;”.

Του εξηγείς ότι ακριβώς αυτό σημαίνει το 1% που του έλεγες και σε κοιτάει σαν χάνος ή ακόμα χειρότερα σαν αδικημένος χάνος ακόμα κι αν στη δική του περίπτωση του πήρε 200 επαναλήψεις για να τύχει η στραβή (και σε κάποιον άλλο του έτυχε με την πρώτη).

Γενικά έχουμε πρόβλημα με το big picture ως species.

-o-

Μετακόμισα σε νέο διαμερισμάτακι που έχει και μια εσωτερική σκαλίτσα. Πολύ γλυκιά και όμορφη, μέχρι που μετά από τις πέντε πρώτες φορές που θα την ανεβοκατέβεις και σου εξανεμιστούν και οι τελευταίες χαζορομαντικές εμπνεύσεις περί κουκλίστικης μεζονέτας (που δε θα έπρεπε να έχεις αλλά ας όψεται η πλύση εγκεφάλου περί πουλ-μούρεως στο να έχεις σκαλίτσα στο σπίτι σου), συνειδητοποιήσεις ότι καλή η σκαλίτσα, αλλά όχι μόνο σου τρώει τετραγωνικά αλλά δεν είναι και διόλου απίθανο κάποια στιγμή να στραβοπατήσεις στο κατέβασμα και να μετρήσεις τα σκαλοπάτια δια της αφής με το ακατοίκητο.

Τι πιθανότητα έχει να συμβεί; Κανείς δε μπορεί να σου πει. Προφανώς δε θα γίνεται κάθε μέρα η στραβή. Στα 10, 20, 30 χρόνια που θα ζήσω σε αυτό το διαμέρισμα θα μου συμβεί μια φορά.

Άντε δύο, μετά αν αφενός επιζήσω την πρώτη φορά και αφετέρου είμαι τόσο μαλάκας ώστε να ξεχάσω την πρώτη φορά, αφαιρεθώ και ξανακατέβω τα ίδια σκαλιά «επικεφαλής».

Αν πεις ότι την ανεβαίνω μια φορά τη μέρα, μιλάμε τώρα να μου συμβεί για παράδειγμα μια στις δέκα χιλιάδες. Και να γυρίσω να πω (και χειρότερα ακόμα, να πιστέψω):

«Έλα ρε, μια στις δέκα χιλιάδες, σε μένα θα τύχει η στραβή;»

-o-

Αλλά σοβαρά τώρα, αυτή τη γαμημένη τη σκάλα τι την ήθελα; Δε το έπαιρνα το διαμέρισμα όλο σε φλατ να γουστάρω; Ρίχνω και τους τοίχους άμα γουστάρω και παίζω μπάλα άμα μου τη βιδώσει ρε παιδί μου.

Τώρα δηλαδή τι μπορώ να κάνω; Να ρίξω τον όροφο και να παίξω μπάσκετ;

-o-

Είμαι που είμαι από μόνους μου επιρρεπής σε ατυχήματα, είναι τώρα λογικό να θέλεις να κατουρήσεις βραδιάτικα και να κατεβαίνεις μέσα στα σκοτάδια για να την αρμέξεις και από τη νύστα σου να βρεις γκρεμό;

Δε λέει...

Γκάζι reborn

Μετά από ένα σχετικοπρόσφατο καφέ με φίλους συμπλόγκερς, ξαναεπισκέφθηκα μετά από καιρό την περιοχή του Γκαζίου.

Όπως και με τα δάση που αποχαρακτηρίζονται κάποια στιγμή, έτσι και η περιοχή είχε αποχαρακτηριστεί in my book, λόγω υψηλής συγκέντρωσης gay. Όχι επειδή κάνω διακρίσεις στις περιοχές, προς Θεού, όλα τα κτίρια από μπετό είναι, αλλά αν θέλεις να μεγιστοποιήσεις την πιθανότητα του να περιτριγυρίζεσαι από ετεροφυλόφιλες single γυναίκες, το Γκάζι δεν ήταν ιδιαίτερα the place to be μέχρι πριν κάνα χρόνο.

Στον προαναφερόμενο καφέ (που μεταξύ μας, δεν ήταν καφές αλλά δυο σοκολάτες βιεννουά και έφαγα και δούλεμα για τις ανάλαφρες προτιμήσεις μου) λοιπόν είδα λίγο την περιοχή με άλλο μάτι. Με τη λειτουργεία του μετρό στην περιοχή, ξεπεταχτήκαν ή τέλος πάντων αναδειχτήκανε κάποια μπαράκια γύρω από το σταθμο, τα οποία είναι πολύ γουστόζικα.

Έτσι, εκτός από το Γκαζάκι και το Tapas bar από τη μεριά του Mamacas, τώρα έχουν ανοίξει και απέναντι κάποια μαγαζιά παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, με καθισματάκια έξω. Ονόματα δε θυμάμαι, ψέματα θα σας πω αλλά είναι ένα δίπλα στο σταθμό που έχει κάτι industrial τοίχους, τρελιάρικους πίνακες και φοβερά βολικούς δερμάτινους πανάκριβους καναπέδες!

Ο κόσμος της περιοχής βέβαια παραμένει ελαφρώς κουλτουρίζων, με παντελόνια στρατιωτικά, χυτώνια ριχτά και μαλλί a la Vodafone, αλλά τέλος πάντων, σίγουρα η περιοχή έχει πιο πολύ κέφι από οποιοδήποτε στέκι β.π. ή το Villa Mercedes παραδίπλα.

Από εκεί που με βρίσκατε στου Ψυρρή, τώρα θα με βρίσκεται στο Γκάζι...

(Για τη Μαρίνα Αλίμου που έχει γίνει μουνάρα, θα μιλήσουμε άλλη φορά, ναι;)

Ένα ποιηματάκι για το περιβάλλον...

Η ημέρα για το περιβάλλον
είναι πρόβλημα των άλλων.

Γιατί αν το μέλλον του σε μέλλει
Τα δικά σου post δε θέλει...

Από το να μου συχνάζεις κέντρο,
άντε να φυτέψεις κάνα δέντρο!

Τι θέλει να πει ο (ομολογουμένως έξοχος) ποιητής;

Επι τη ευκαιρία της Blog Action Day, ο ποιητής θέλει να πει ότι από ημέρες αύξησης συνειδοτοποίησης έχει πήξει το μουνί μας.

Δε σου φταίνε οι πολιτικοί που αποχαρακτηρίζουν δάση όταν εσύ όλο λες πως υποστηρίζεις μια ιδεολογία (περιβάλλον, βία, ναρκωτικά, junk food, whatever) και τελικά μένεις μόνο στα λόγια.

Αν ο καθένας μας που υποστηρίζει μια αλτρουϊστική ιδεολογία έκανε ένα μέρος της ιδεολογίας του πράξη, κι αν αντί να γραφόμασταν σε Causes στο Facebook, δίναμε 1 γαμημένο ευρώ γι αυτά, τα προβλήματα του κόσμου θα ήταν πολύ λιγότερα.

Οπότε αν θέλεις να με πείσεις ότι νοιάζεσαι για το περιβάλλον, μην αφιερώσεις μια μέρα σε αυτό. Αφιέρωσε κάτι άλλο. Ένα ευρώ, ένα δέντρο, ένα blog...

Προσοχή στις απομιμήσεις!

Επειδή η καλή διαφήμιση αξίζει να λέγεται...

www.leftastolepto.gr

Γκάλλοπ για τα σημαντικά θέματα της ανθρωπότητας

Μένοντας πιστοί στις ρίζες μας, και ενισχύοντας τις ανθρώπινες εικόνες που έκαναν γνωστό αυτό το blog, η Διεύθυνση έχει να παραθέσει ένα σημαντικό ερώτημα:

Μετά την επίσκεψή σας στην τουαλέτα, και της χρήσεως του χαρτιού υγείας, πού πετάτε το χαρτάκι; Στη λεκάνη; Ή στο καλάθι;

Προς ένδειξη της Δημοκρατικότητας αυτού του μπλογκ, τα ανώνυμα σχόλια είναι ανοικτά και φυσικά ευπρόσδεκτα.