Η Πρωτομαγιά έξω είναι σκοτεινή και pathetic.
Όσοι βγήκανε για να πιάσουνε τον Μάη και ελπίζανε πως αν είναι τυχεροί θα πιάσουνε και λίγο από Ιούνη, πιάσανε στην καλύτερη την κουβέντα με το διπλανό τους στην ουρά στα διόδια κατά την επιστροφή.
Η δική μου η περίπτωση είναι λίγο καλύτερη. Άργησα να ξυπνήσω γιατί βγήκα την προηγούμενη με 3 μπακούρια από τη δουλειά και γυρίσαμε 5 μπαράκια κρίνοντας ποιές γκόμενες είναι καλές και ποιές όχι. Τον γοητευτικό τίτλο του “η γκόμενα δε βλέπεται αλλά θα τη γαμούσα αν ήμουν φαντάρος στον Έβρο και είχα ένα μήνα να πάρω άδεια” κέρδισε η Ελισάβετ, στην οποία έμοιαζε ο Παναγιώτης, αν εξαιρέσεις το μουστάκι. Της Ελισάβετ.
Όταν λοιπόν ξύπνησα πήγα για καφέ μ’ ένα φίλο και μια φίλη που θέλει να κάνει κοννέ. Δεν ήθελε να πάει μόνος γιατί εκείνη θα έφερνε τις δικές της φίλες. Και φυσικά θα διάλεγε εκείνη που θα έπρεπε εμείς να πάμε για να πιούμε τον καφέ μας αυτή τη συννεφιασμένη Τρίτη.
Μετά τις απαραίτητες συστάσεις, ήμουν αρκετά ευγενικός ώστε να μην πω τίποτα που το μαλλί της ξανθιάς είχε γίνει μπουκλωτό από την υγρασία και αντίθετα επικεντρώθηκα στο να ακούω. Καθώς μας έλεγε για πράγματα τα οποία προσπαθούσα πάρα πολύ να βρω ενδιαφέροντα, έπιανα μόνο λέξεις και παύσεις για λέω στα σωστά διαστήματα “άντε ρε”, “τι λες τώρα”, “κοίτα να δείς” και “ρε πού τον βρήκατε”.
Προσπάθησα μάλιστα να έχω και την ανάλογη γλώσσα του σώματος κάθε φορά, αλλά απέναντι στην τηλεόραση είχε μπάλα και καθότανε η σερβιτόρα με το άσπρο κολλητό οπότε μπορεί και η γλώσσα σώματος να ήταν λίγο off.
Πάντως, στην κορύφωση της αγωνίας σε κάποια ιστορία από αυτές που μόνο ένα ξανθο, μπουκλάτο εικοσάχρονο μπορεί να βρει συναρπαστικές σήκωνα και τα φρύδια μου και άνοιγα τα μάτια μου διάπλατα καθώς περίμενα υπομονετικά να ακούσω το απρόσμενο τέλος μιας συγκλονιστικής ιστορίας για το γιατί σήμερα φόρεσε αυτές τις μπότες που είναι της ξαδέρφης της και όχι εκείνες που αγόρασε με τον πρώτο της μισθό.
[Σημείωση προς τον Θεό του Web: Μπορούμε κάπως να βάλουμε ένα κουμπάκι εδώ και να παίζει το “Oooooh Myyyyy Goooooood” με την ενοχλητική φωνή της ενοχλητικής πρώην γκόμενας του Chandler όταν φτάσει ο αναγνωστής εδώ; Έχω την εντύπωση πως θα το χρησιμοποιώ συχνά αυτό το κουμπί. Ευχαριστώ.]
Έχοντας ρουφήξει το μοκατσίνο μου στο φτερό, έχοντας ήδη πιεί 2 ποτήρια νερό και αφού έχω πλύνει τα χέρια μου και έχω στείλει μηνύματα σε όποιον μπορεί να θέλω να στείλω μήνυμα για το υπόλοιπο του έτους ή να βασανίζω βλέπω πως ο κολλητός μου αγνοεί τις διακριτικές ματιές μου που του κάνουν νόημα πως “είμαστε να την κανουμε από εδώ μέσα γιατί αλλιώς σε βλέπω να παίρνεις ταξί για να γυρίσεις στο σπίτι σου, κολλητέ”.
Αλλά η μπούκλα ήταν καλή και ο κολλητός γούσταρε, οπότε έπρεπε να βρω τρόπο να σκοτώσω την ώρα μου.
Και τότε πρόσεξα στο δάχτυλο #4 της φίλης #2 ένα δαχτυλίδι με ένα διαμάντι. Τώρα, σίγουρα δεν είμαι ο καλύτερος για να ξεχωρίσω ένα απλό δαχτυλίδι από μία βέρα. Δεν είμαι καν σίγουρος πως υπάρχει διαφορά αν εξαιρέσεις την ορολογία. Απλά λέμε βέρα το δαχτυλίδι του γάμου, ή πρέπει να πληροί κάποια κριτήρια για να λέγεται βέρα;
Σε κάθε περίπτωση, αποφάσισα να σκοτώσω την ώρα μου κι άλλο πριν σκοτώσω τον κολλητό που τον άφησα να με πείσει να έρθω μαζί του για να νιώθει εκείνος άνετα κι εγώ να νιώθω πως θα προτιμούσα να υποστώ το μαρτύριο του να δω ένα επισόδειο Κάντυ-Κάντυ.
Οπότε ρώτησα:
Και πότε με το καλό ο γάμος;
Σκεφτόμενος τώρα τη φάση, ελπίζω η χροιά της φωνής μου να μην αποκάλυψε την πλήρη ερώτηση που είχα στο μυαλό μου, που συνεχιζόταν με το “Έλα καλέ, πλάκα κάνω, ποιός να σε πάρει εσένα έτσι που είσαι, αλλά το δαχτυλίδι που φοράς μοιάζει με βέρα και είπα να σε δουλέψω για να περάσει η ώρα.” γιατί η απάντηση δεν ήταν καθόλου αυτό που περίμενα:
Τον Οκτώβριο.
Περιμένοντας κάποιες στιγμές για να ακούσω τις φίλες της να χαχανίζουν που η καχεκτική, ασχημούλα, φίλη της υπονόησε σε κάποιον άγνωστο ότι υπήρχε περίπτωση ποτέ να την πάρει κάποιος, φρίκαρα τελείως όταν η #1 γύρισε και είπε με ένα χαμόγελο:
Κι εγώ θα είμαι η κουμπάρα!
Όχι, όχι δεν είμαι στο Κάντιντ Κάμερα, είναι φαίνεται η χρονιά της άσχημης. Εμπρός, κορίτσια στο δρόμο που χάραξε (ή τελος πάντων θα χαράξει στο τελευταίο επισόδειο της σειράς) η Μαρία.
Ευτυχώς η συμμετοχή μου στο διάλογο περιορίστηκε κάπου εκεί μέχρι που αναφερθήκανε στη βραδιά της νύφης (το κρεβάτι) και τη βραδιά των φίλων του γαμπρού (το bachelor party).
Τώρα μη με παρεξηγήσετε για τις απόψεις μου, είμαι εξίσου κάφρος με τον καθένα, και πολλές φορές μάλιστα αναγνωρίζω και σημάδια αδυναμίας μέσα μου, αλλά αυτή η νύφη είχε την απαίτηση ο άνδρας της και μελλοντικός της σύζυγος να μην κάνει μπάτσελορ πάρτυ.
Αφού ούτως ή άλλως δε θα αγγίξει άλλη γυναίκα, γιατί να βγει με τους κολλητούς του; Για να του λένε μαλακίες οι φίλοι του -μη τα πάρω τώρα- και μετά να πάνε να πληρώσουνε γυναίκες για να τις βλέπουν να χορεύουν ημίγυμνες;
Πήγα να παρέμβω ως προς το τι συμβαίνει στα μπάτσελορ, αλλά υπήρχε και συνέχεια.
Όοοοοοοοοοοοοοοχι ότι έχω κάτι να ζηλέψω εγώ από αυτές τις ξετσίπωτες, τις άθλιες, τις ξεδιάντροπές πουτάνες, αλλά γιατί δηλαδή να πάει ο δικός μου ο άνδρας σε τέτοια μέρη;
Είμαι συνήθως καλός. Έντιμος. Ευγενικός. Ενίοτε, θα βοηθήσω τη γριούλα να περάσει το δρόμο και ίσως και την πάω και μέχρι το σπίτι της, ειδικά αν έχει και την εγγονούλα της μαζί, αλλά το να αφήσω τέτοιες ανακρίβειες να διαρρέουν; Λυπάμαι κολλητέ, δε θα κάνεις κοννέ με τη μπούκλα. Τουλάχιστον όχι σήμερα.
Και έτσι άρχισα να μιλάω:
Κοίταξε να δεις. Μη το κάνεις θέμα, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αφενός, ξέρω δύο ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν πάει στριπτιτζάδικο. Ο ένας εξ αυτών θεωρεί τα στριπτιτζάδικα εκκλησίες του Διαβόλου, πάει στην εκκλησία κάθε μέρα και κουμπώνει και το πάνω-πάνω κουμπί στα πουκάμισά του. Ο άλλος θεωρεί τα σπριτιτζάδικα απάτη, μας αποκαλεί κορόιδα όταν πάμε για στριπτιτζότσαρκα και προτιμάει να επενδύει σε μπουρδέλα ή αλλιώς red chips, όπου σύμφωνα με τη δική του λογική πληρώνει λιγότερα και παίρνει περισσότερα, άρα η σχέση ποιότητας-προιόντος είναι κορυφαία.
Οπότε το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι στα στριπτιτζάδικα πηγαίνουν όσοι είναι και λίγο ρομαντικοί. Αυτοί που δε θέλουνε με 30 ευρώ να γαμήσουν, αλλά θέλουνε με 60 ευρώ να χουφτώσουν.
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να καταλάβεις είναι πως άσχετα τι λέμε μπροστά σας, έχουμε πάει σε στριπτιζάδικο. Εκατόν πενήντα στιπτιτζάδικα στο Νομο Αττικής δεν γεμίζουν κάθε μέρα με ανώμαλους. Γεμίζουν με τον αδερφό σου, το γκόμενό σου, τον πατέρα σου και ίσως και το μικρό σου ξαδερφάκι που μεγαλοδείχνει λίγο και τον βάλανε μέσα χαριστικά ένα βράδυ.
Αν εξακολουθείς πως ο δικός σου ο γκόμενος δεν έχει πάει ποτέ σε στριπτιτζάδικο, τότε πρόσεχε σε παρακαλώ πώς κρατάς αυτό το τσιγάρο γιατί μπορεί κατα λάθος να τρυπήσεις τη φούσκα στην οποία κλείστηκες και δεν επικοινωνείς με τον έξω κόσμο.
Και τέλος, επειδή συνήθως ακόμα και μακρινοί φίλοι με καλούν στα μπάτσελόρ τους (δεν ξέρω αν πρέπει να προσβληθώ ή όχι, αλλά πάντα μου λένε “χωρίς εσένα δε γίνεται μπάτσελορ”), πίστεψε με όταν λέω πως έχω πάει σε πολλά. Ανθρώπων ακόμα που δεν ξέρω. Φίλου του φίλου, ο οποίος λίγο πριν αφήσει τη μέλλουσα σύζυγό του στο σπίτι της με ειλικρίνεια στα μάτια “όχι αγάπη μου, μην ανησυχείς, μόνο μπουζούκια θα πάμε” και 6 ώρες αργότερα του κάνανε ιδιαίτερα μαθήματα στην ανατομία και στη γεωγραφία της ανατολικής Ευρώπης.
Και κανένας γαμπρός δεν άφησε τους φίλους του παραπονεμένους όταν στα ιδιαίτερα αγγλικών μάθαινε πως η λέξη κομμουνισμός είναι σύνθετη, από το common και το μουνί.
Ακούστηκε ένας ήχος από κάτι βαρύ να πέφτει στο πάτωμα, και χωρίς να γυρίσω για να κοιτάξω, απλά υπέθεσα πως ήταν τα μούτρα της μπούκλας, αφού είχε αφήσει το στόμα της ανοιχτό για πολύ ώρα. Άφησα 10 ευρώ για τον καφέ, πήρα τα κλειδιά και έφυγα προς τα έξω. Ο κολλητός ακολούθησε.
- Νομίζω ήσουν λίγο κακός αυτή τη φορά, αλλά καλά έκανες. Βαριόμουν τη ζωή μου και δεν υπήρχε περίπτωση να γαμήσω.
- Δεν κάνει τίποτα, κολλητέ.
Τα καλύτερα...
