IKEA

IKEA (his story)

Αφού έχω επιλέξει έπιπλα από τον κατάλογο του ΙΚΕΑ και πήγα εξοπλισμένος με shopping list, από την οποία τα μισά πράγματα απλά δεν υπήρχαν στις αποθήκες του καταστήματος, και αφού έχω κάνει τα κοννέ μου με τη γυναίκα ενός φίλου για να τσιμπήσω την υπαλληλική έκπτωση του 10%, και τραβολογάω και τη Λίλλιαν η οποία χρησιμεύει για να με κράζει όταν πάω να συνδυάσω φούξια, κόκκινο, μουσταρδί και λαχανί, φτάνω στα ταμεία με ένα καρότσι γεμάτο αηδιούλες και χαριτωμενιές, όπως μια καταπληκτική γυάλινη κανάτα που τώρα χρησιμεύει ως γλάστρα-παύλα-εικαστική-παρέμβαση με κάτι αποξηραμένα μέσα.

Σημείωση προς τον εαυτό μου: Να θυμηθώ να κάνω μικρότερες προτασούλες. Βου και α, βα.

Κατευθύνομαι προς το mini market του IKEA με τα σουηδικά φαγητά. Τρελλαίνομαι για μια συγκεκριμένη πάμφθηνη και πεντανόστιμη μουστάρδα την οποία φέρνει το IKEA μόνο κάθε Χριστούγεννα και αποφασίζω να πάρω πέντε βαζάκια (τα οποία επίσης χρησιμοποιούνται αυτή τη στιγμή για διακόσμηση).

Την προσοχή μου τράβηξαν επίσης και κάτι ενισχυμένα σουηδικά κρασιά. Έχετε διαβάσει ποτέ καταπληκτικές κριτικές για τα σουηδικά κρασιά; Όχι; Δεν είναι τυχαίο! Στερνή μου γνώση...

Εξοπλισμένος με αυτά πάω στο ταμείο του mini market, πληρώνω με κάρτα γιατί με ξεπουπούλιασαν τα έπιπλα και περιμένοντας πειράζω την υπάλληλο.

Σκύβοντας να υπογράψω βλέπω ένα πενηντάλεπτο στο πάτωμα, το οποίο μάλλον είχε πέσει από την επόμενη στη σειρά που ψαχολεύει το πορτοφόλι της. Της λέω πως είναι η τυχερή της μέρα, μου λέει κάτι για hot dog και πάω να φέρω το αυτοκίνητο για να φορτώσω την πραμάτεια μου.

Στο parking την ξαναπετυχαίνω. Την κοιτάω καλύτερα και τη ρωτάω αν θέλει να την πετάξω κάπου. Μου λέει όχι, χαμογελώντας. Θα είναι ντροπαλή, σκέφτομαι.

Φορτώνοντας το αυτοκίνητο, τη βρίσκω πάλι μπροστά μου με το αυτοκίνητό της, και εντελώς κατά σύμπτωση ξεκινάμε την ίδια στιγμή για Αττική Οδό. Φήμες που με θέλουν να έχω ξεχάσει κάνα-δυο έπιπλα στο χώρο φόρτωσης λόγω βιαστικής αναχώρησης δεν έχουν επιβεβαιωθεί.

Μπαίνοντας στην Αττική Οδό, η Λίλλιαν μου μιλούσε και δεν έδινα καμία σημασία, καθώς σκεφτόμουν πως έπρεπε με κάποιο τρόπο να γνωρίσω το χαμογελαστό κοριτσάκι με το τρακαρισμένο αυτοκίνητο, κι ας έχει τη μαμά της για συνοδηγό.

Αλλά πώς;

-o-o-

IKEA (her story)

Ήμουν σχεδόν έτοιμη για τις γιορτές, αλλά η μητέρα μου ήθελε ντε και καλά να περάσουμε από το IKEA στης Αγίας Άννης και να βεβαιωθούμε πως δεν υπάρχει κάτι που ξεχάσαμε.

Κάναμε το γύρο του μαγαζιού και τελικά δεν αγοράσαμε τίποτα, αν εξαιρέσεις κάτι λιχουδιές από το μικρό μαγαζάκι κοντά στην έξοδο.

Εγώ να είμαι κουρασμένη και να βιάζομαι, η μητέρα μου να γκρινιάζει δίπλα μου που αγοράζω αηδίες, και ένας περίεργος καράφλας μπροστά μου, ο οποίος να επιμένει να πληρώσει με κάρτα για τα πέντε πράγματα που αγόρασε. Τελείωνε, άνθρωπέ μου!

Και όχι και τίποτα άλλο, να έχει πιάσει και το μπλα-μπλα με την υπάλληλο και να μην ξεκολλάνε με τίποτα. Στην κοσμάρα τους. Εκείνη του δίνει να υπογράψει για τη συναλλαγή της κάρτας και εκείνος να της δίνει αυτόγραφο γράφοντας Με αγάπη στο IKEA πάνω από την υπογραφή του!

Πάνω που ήμουν έτοιμη να σκάσω στα γέλια, ο τύπος μίλησε, χωρίς να κοιτάζει κάποιον ή κάτι συγκεκριμένο.

- Σας έπεσε κάτι.

Και εκεί που έψαχνα το σκισμένο 20-ευρω για να πληρώσω, και με μερικά δευτερόλεπτα καθυστέρησης λόγω χρώματος του μαλλιού, καταλαβαίνω ότι απευθύνθηκε σε μένα.

Κοιτάω κάτω, βλέπω μισό ευρώ και το μαζεύω.

- Θά'ναι η τυχερή σας μέρα, μου ξαναλέει ενώ βάζει τα πράγματά του στη σακούλα. Δεν ξέρει τι ποδαρόδρομο έχω κάνει όλη μέρα, προφανώς.

- Τι αγοράζεις τη σήμερον ημέρα με μισό ευρώ; Ακόμα και ένα hot dog στο IKEA κοστίζει 60 λεπτά.
- Αγοράζεις πατατάκι, μου λέει και μου δείχνει κάτι σουηδικά πατατάκια φεύγοντας.

Πληρώνω την ταμεία, που με κοιτάει χωρίς να έχει καμία διάθεση να συνεχίσει το χαβαλέ που έκανε πριν μ' εκείνον.

- Τρελλός!, μου λέει η μητέρα μου, και συνεχίζει: Πήγαινε φέρε το αμάξι, θα σε περιμένω στην έξοδο.

Σκοτάδι έξω, κι εγώ να μη θυμάμαι που έχω παρκάρει. Κάνοντας βόλτες να βρω το αμαξάκι μου, πετυχαίνω ξανά τον τύπο.

- Να σας πετάξω κάπου;
- Όχι, ευχαριστώ, έχω αμάξι.

Έχω, απλά χαζοχαμογελάω επειδή δε το βρίσκω. Και μέχρι να το βρω και να πάω να πάρω τη μαμά, συνειδητοποιώ ότι πήγα και πάρκαρα δίπλα του, εκεί που φόρτωνε το αμάξι του.

Και δεν είναι μόνος του. Είναι με μια κοπελίτσα, και αν είναι και οι δύο όσο φαίνονται, τότε μάλλον για την κόρη του πρόκειται.

Εκεί που πάω να ξεκινήσω με το αμάξι, ξεκινάει κι εκείνος. Ακριβώς την ίδια στιγμή. Με κοιτάει με κάτι μεγάλα μάτια που γυαλίζανε, χαμογελάει και λέει κάτι που δεν άκουσα. Μετά μου κάνει σήμα με το αμάξι να περάσω, σαν να μου έκανε και χάρη!

Κρατήσου Νεφέλη, μη δίνεις σημασία, χαμογέλα και οδήγα, σκεφτόμουν.

Στο δρόμο προς την Αττική Οδό, περίμενα να τον δω να αφήνει ελεύθερα όλα τα άλογα της μηχανής του και να μην τον ξαναδώ. Αλλά παρόλο που δεν τρέχω στο δρόμο, αυτός είναι πίσω μου και πάει σαν κότα.

Τον τσεκάρω στον καθρέφτη μου, ενώ μου έλεγε η μαμά για το εξοχικό και της απαντούσα με μουγκρητά συγκατάβασης, και φαινόταν σαν να σκεφτόταν κάτι σοβαρό.

Λίγο πριν τα διόδια με προσπερνάει χωρίς να μου δώσει καμία σημασία και με μπριζώνει. Δε μπορείς ρε κύριος πριν να μας χαμογελάς και τώρα να μας κάνει τον Κινέζο, εντάξει;

Γκαζώνω κι εγώ λίγο το αυτοκινητάκι μου και τον ακολουθώ, ενώ ετοιμάζω και τα 2,70 ευρώ για τα διόδια.

Εκείνος φτάνει στα διόδια και τον βλέπω να δίνει κάτι στον υπάλληλο, μετά να ξαναδίνει, και να περιμένει. Καλά ρε φίλε, και στα διόδια με Visa θα πληρώσεις και θα με καθυστερήσεις;

Όταν τελικά σηκώνεται η μπάρα, εκείνος φεύγει και εγώ πλησιάζω να πληρώσω. Βγάζω το χέρι μου να πληρώσω και με σταματάει ο υπάλληλος:

- Πλήρωσε για εσάς ο μπροστινός. Περνάτε ελεύθερα.

Δεν πρόλαβα να αφομοιώσω την πληροφορία και έρχεται και το τελειωτικό χτύπημα, που δε θα το ξεχάσω ποτέ:

- Μου είπε μάλιστα να σας δώσω και την κάρτα του, μου λέει και μου δίνει την πιο περίεργη κάρτα που έχω δει ποτέ, με ένα όνομα και κινητό τηλέφωνο μόνο.

Σαν αντανακλαστική κίνηση, για να ξεπεράσω το σοκ από την τόσο γρήγορη εξέλιξη των γεγονότων και για να δω ένα γνώριμο πρόσωπο γυρνάω προς τη μητέρα μου, η οποία έχει την απάντηση έτοιμη.

- Τι σου έλεγα; Τρελλός, παιδί μου, τρελλός!

-o-o-

Heading home (his story)

- Τι πούστης άνθρωπος!

Η Λίλλιαν, η συνοδηγός μου, εκφράζει θαυμασμό και απέχθεια με το ίδιο ακριβώς λεξιλόγιο. Πρέπει να καταλάβεις από τα συμφραζόμενα τι από τα δύο εννοεί.

- Και εσύ τώρα πιστεύεις ότι θα πάρει, ρωτάει.
- Θα πάρει.

-o-o-

Home (her story)

Έχω φτάσει σπίτι και ακόμα το σκέφτομαι: Αυτός είναι τρελλός. Θεόμουρλος. Πού πάω και τους βρίσκω; Χμ, τι να του στείλω; Ένα ευχαριστώ δεν πρέπει να το πω; Διόδια μου πλήρωσε ο άνθρωπος...

Βγάζω το κινητό και του στέλνω: Ένα αυτόγραφο έχει αξία μόνο με αφιέρωση! Σ' ευχαριστώ.

-o-o-o-o-o-o-

Ένα μήνα μετά (our story)

Στις πρώτες μας σχέσεις γιορτάζαμε τον ένα μήνα, γιατί δύσκολα βρίσκαμε κάποιον/α, γιατί είχαμε πολύ ελεύθερο χρόνο και θέλαμε να τον γεμίσουμε, γιατί ψάχναμε κάτι για να κάνουμε τη στιγμή πιο ενδιαφέρουσα.

Με τον καιρό, αγνοήσαμε την επέτειο του μήνα. Κάναμε μεγάλες σχέσεις και μετρούσαμε τις εποχές, τα εξάμηνα, τα χρόνια.

Και τώρα που γίναμε δύστροποι, επιλεκτικοί, απαιτούμε περισσότερα και κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας έχουμε και την έννοια πως ο χρόνος φεύγει και πίσω δε γυρνάει, ξαναγιορτάζουμε τον ένα μήνα.

Γιορτάζουμε το σήμερα, γιατί το αύριο μπορεί να μην έρθει.