Lemmings

Συζητούσα τώρα με μια φίλη, της οποίας όλα της πάνε στραβά.

Έκλεισε η επιχείρηση στην οποία δούλευε, περίμενε πως το αφεντικό της θα την πάρει σε μια άλλη επιχείρηση που θα άνοιγε αλλά ποτέ δεν άνοιξε, δεν έχει σχέση, χτύπησε μια γριά με το αμάξι, κάνει ένα άθλημα ημι-επαγγελματικά για το οποίο είναι η μόνη στην ομάδα της που δεν πληρώνεται και οι δόσεις για το αμάξι της τρέχουν ενώ οι δουλειές στις οποίες πηγαίνει είναι όλες πουλήστε-για-να-φάτε.

Και έχοντας μεγαλώσει σε μια οικογένεια από αυτές που ποτέ δεν είχαν φράγκο αλλά πάντα υπήρχε ένα πιάτο φαΐ για όλα τα παιδιά και ένα στρώμα για κρεβάτι, ανακαλύπτει τώρα πως ο κόσμος είναι κακός, άγριος, και παρτάκιας.

Αφήνοντας κατά μέρους το φιλοσοφικό σκέλος της σκέψης μου, για το ότι πλέον η σημασιολογία της λέξης αθώος είναι μάλλον κακόβουλη και όχι ευπρόσδεκτη παρά μόνο αν είσαι κατηγορούμενος σε δικαστήριο, άκουγα με υπομονή το πόσο έχει λαλήσει και πως πλέον οι επιλογές που της απομένουν είναι να μετακομίσει στο χωριουδάκι της ή να βάλει μέσο μπας και βρει καμιά δουλίτσα στο Δημόσιο με δόντι.

Παίρνοντας υπόψη μου λοιπόν το Δαρβίνο, τον οποίο όχι μόνο λατρεύω αλλά πιστεύω πρέπει να καταργηθεί η πρωινή προσευχή στα σχολεία και να αντικαταστηθεί με την θεωρία του περί φυσικής επιλογής, αναρωτιέμαι αν η επόμενη γενιά θα έχει παραδείγματα σαν αυτό το αθώο κορίτσι.

Και αν έχει, πώς θα τους συμπεριφερθούνε οι (ακόμα πιο) εκφυλισμένοι απόγονοί μας, όταν δούνε πως υπάρχει ακόμα κόσμος που περνάει το κουτόχορτο για ζουμερή μπριζόλα, και δουλεύει επίμονα για τρεις κι εξήντα.

Και μόλις ξεφορτωθούμε λοιπόν αυτούς που δεν ξέρουν να διεκδικούνε σε αυτή τη ζωή (αφήνοντας πάλι το σκέλος περί ανταμοιβής στην επόμενη για να μη με πείτε αντίχριστο μέρες που δεν είναι αλλά συμφωνήσαμε όλοι μαζί να σας αφήσουμε να πιστεύετε πως είναι) θα αρχίσουμε επιτέλους να τρωγόμαστε μεταξύ μας;

Όχι τίποτα άλλο, αλλά θέλω πολύ να αρχίσει να φτάνει ο κόμπος στο χτένι, να σφίξουν λίγο οι (χοντροί μας) κώλοι, να χεστούμε λίγο πάνω μας, να χωθούμε λίγο στο καβούκι μας και να καταλάβουμε πως για να έχουμε εμείς κάτι, κάποιος άλλος δεν το έχει.

Είτε είναι υλικό αγαθό, που κάποιος δε μπορεί να αγοράσει γιατί εμείς που μπορούμε να το αγοράσουμε κρατάμε την τιμή του ψηλά, είτε είναι άυλο (ελεύθερος χρόνος, παιδεία, υγεία) το οποίο εμείς απολαμβάνουμε επειδή δε μας λείπει κάτι βασικό.

Και ενώ μέσα στο μυαλό (κάποιων από) μας το Κεφάλαιο είναι κάποιο τέρας με πολλά τέρατα το οποίο πρέπει να καταπολεμηθεί, είναι ένα κεφάλαιο το οποίο εμείς οι ίδιοι καθημερινά ταΐζουμε για να διατηρηθούμε ζωντανοί.

Νιώθοντας λοιπόν μια ένα τόσο τρυφερό πλασματάκι να είναι ξενερωμένο με τη ζωή του και επειδή, κάνοντας μια γρήγορη περασιά από τις καφετέριες κάτω από δημόσιες υπηρεσίες το μεσημέρι και βλέποντας κάτι στατιστικά επισκεψιμότητας από siteάκια με παιχνιδάκια, δε βλέπω κάποιον να αρπάζει το τουφέκι any time soon (παρά μόνο ίσως για να πυροβολήσει κάποιον που του έφαγε τη θέση παρκαρίσματος), εγώ πρότεινα στη φίλη μου να δώσει κώλο στη Σόλωνος.